Ο Κάστρο και τα Κάστρα...


Το ερώτημα που πλανάται στο διαδίκτυο, με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο:

Ήταν ο Κάστρο δικτάτορας ή ευεργέτης...;

Ξέρετε, αυτού του είδους τα ερωτήματα, μου φέρνουν στο νου άλλα παρόμοια, πιο οικεία μας:

π.χ.:

Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ο ευεργέτης μας ή ο λαοπλάνος μας;

Η χούντα τελικά έφτιαξε δρόμους ή γκρέμισε συνειδήσεις;

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έφταιγε ή όχι για την καταστροφή της Σμύρνης;

Τον Καποδίστρια καλώς τον φάγανε ή όχι;


Και με αυτά και με εκείνα, τα ερωτήματα επεκτείνονται σε βάθος χρόνου, σε μήκος γεωγραφίας και σε ύψος φιλοσοφίας:

Οι βασιλιάδες χρειάζονται στην ανθρωπότητα ή όχι;

Οι επαναστάτες καταγράφονται στην Ιστορία ή μένουν για πάντα στα σκοτεινά;

Η Ιστορία είναι μία και μοναδική;


Και πολλά ακόμα...

Το ζήτημα όμως, δεν είναι ποιος ήταν ο Φιντέλ Κάστρο ή ποιον κατέγραψε η Ιστορία ως τον Φιντέλ Κάστρο, τώρα που ο εν λόγω κύριος αποδήμησε εν Κύριω... Το θέμα είναι ποιον αποτυπώνουμε εμείς, ως τον Φιντέλ Κάστρο, μέσα μας, ο καθένας μας... Άρα, το ζητούμενο δεν είναι ο Κάστρο ή ο κάθε "Κάστρο", αλλά -κυρίως- το κάστρο που έχει ο καθένας μας μέσα του, όπου φυλάσσει τα -κατ' αυτόν- πολύτιμα και αδιαπραγμάτευτα ετούτης της ζωής. Και αυτό το "κάστρο" είναι τόσο στεγανό και αυστηρό, που επιτρέπει μόνο σε συγκεκριμένες πληροφορίες να εισέλθουν και να εξέλθουν. Αυτό το κάστρο, είναι λοιπόν, ο χαρακτήρας μας, που μπορεί να δει και να ακούσει ό,τι δύναται να φανεί και να ακουστεί μέχρι μέσα στο κάστρο. Τα υπόλοιπα δεν περνούν, δεν φτάνουν ποτέ, ό,τι και αν σημαίνουν... Σημαίνουν κάτι, για τους απέξω από το κάστρο. Για τον έναν και μοναδικό κάτοικο του κάστρου, όμως, τα απέξω δεν σημαίνουν τίποτα και μένουν στην απέξω! 

Πιστεύω ότι οι κατά τόπους και καιρούς ηγέτες, αν διαφέρουν σε κάτι από εμάς τους υπόλοιπους, είναι ότι έχουν την εγγενή δυνατότητα να δουν λίγο πιο μακριά από τον κοινό νου...



Αν όμως, κάτι έχει μεγαλύτερη σημασία για μια κοινωνία και ένα έθνος, είναι αυτός ο κοινός νους, (δηλαδή θεωρητικά ο καθένας από εμάς) να προσπαθεί να δει λίγο πιο βαθιά μέσα του και να αφήνει μια χαραμάδα, ώστε αυτό το απόρθητο κάστρο (όπως η Κούβα, επί εποχής Κάστρο), να μπορεί πλέον να επικοινωνήσει με τον υπόλοιπο κόσμο. Τότε ίσως, η κάθε κοινωνία να είναι έτοιμη να δεχτεί αφενός τον εαυτό της και αφετέρου να συνδιαλλαγεί με τους υπόλοιπους γύρω του...


BLACK FRIDAY


Πλέον έχω χάσει την πεθυμιά μου να γράφω... Όχι, γιατί δεν μου αρέσει να γράφω ή να εκφράζω αυτά που σκέφτομαι, ούτε γιατί μου τελειώσανε τα ερεθίσματα και η καθημερινή θεματολογία. Μα κυρίως γιατί βλέπω πως ό,τι και αν πω ή σκεφτώ ή προσπαθήσω, σε τούτη τη χώρα, τίποτα δεν αλλάζει... Απελπισιά, σκέτη.

Μιζέρια, γκρίνια, παντελής έλλειψη επικοινωνίας και ανύπαρκτη διάθεση για δημιουργικότητα, κυριαρχούν. Ελάχιστες εξαιρέσεις, μας κρατούν ακόμα ζωντανούς. Στου βούρκου μέσα τα νερά, ποια γλώσσα μου μιλάνε; λέει το τραγούδι...

Μια πρόχειρη εξήγηση του φαινομένου:

Αν ο άνθρωπος διαφέρει βιολογικά από τα άλλα είδη, είναι επειδή έχει ιδιαίτερους γονιδιακούς τόπους στο γονιδίωμά του, που φιλοξενούν θέσεις ικανές να παράγουν τα εργαλεία του λόγου. Προ 15ετίας, βρέθηκε ένα από τα ισχυρά γονίδια του λόγου. Αυτό όμως, δεν αρκούσε για να κάνει τον άνθρωπο να αρχίσει να μιλάει. Ένα εργαλείο μόνο του, δεν αρκεί για αρχίσει να δουλεύει. Χρειάζεται κάτι ακόμα: η ΑΝΑΓΚΗ. Για τον ανθρώπινο είδος, αυτή η ανάγκη ήταν να δημιουργούν περισσότερα με λιγότερο κόπο και λιγότερο φόβο! Και αυτό, θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα (και τελικά Ιστορία) μόνο αν ο πρωτόγονος άνθρωπος κατέβαινε από τα δέντρα και συνερχόταν σε κοινωνίες... Η ανάγκη να πετύχει πιο πολλά με μεγαλύτερη ασφάλεια, ήταν αυτή που έσπρωξε τους ανθρώπους να είναι μαζί. Αυτό το "μαζί", δηλαδή η ίδια η "κοινωνία" ώθησε τη γλώσσα να είναι το προεξάρχον εργαλείο στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση και έτσι γεννήθηκε η "επικοινωνία" των ανθρώπων. Η κοινωνία λοιπόν, γέννησε την επικοινωνία (κάτι, που είναι "επί" της κοινωνίας) και αυτό το "μαζί" γέννησε όλον τον γνωστό πολιτισμό, στον οποίο εξάρχουσα θέση είχε και έχει η γλώσσα.

Άρα, συνοπτικά, αν θέλαμε να χαρτογραφήσουμ την πορεία του ανθρώπου μέχρι τα σήμερα, θα ήταν η εξής: ΑΝΑΓΚΗ-->ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΑΓΚΗΣ-->ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-->ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΓΛΩΣΣΑ-->ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Αν αναρωτιέστε -και εσείς και εγώ- γιατί σήμερα ετούτη η χώρα που πατούμε ΔΕΝ λειτουργεί, τότε ίσως πρέπει να δούμε τα πράγματα προς τα πίσω και να παρατηρήσουμε το εξής: κανείς δεν έχει σήμερα διάθεση για επικοινωνία (πηγαίνετε σε μια δημόσια υπηρεσία - για παράδειγμα στη ΔΟΥ ΧΟΛΑΡΓΟΥ-ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ που πήγα εγώ προχτές- και θα καταλάβετε) και κανείς δεν σας μιλάει εύκολα. Οι άνθρωποι έχουν πάψει πλέον να μιλάνε μεταξύ τους και να εκφράζονται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχει διάθεση να λειτουργεί η κοινωνία (ο καθένας για το σπιτάκι του και το τομάρι του ενδιαφέρεται), άρα σαν αποτέλεσμα δεν συνειδητοποιεί κανείς τις κοινές ανάγκες που υπάρχουν γύρω μας (που αν δεν τις αντιμετωπίσουμε, η απειλή του γείτονα σήμερα, θα γίνει αύριο απειλή στο δικό μας σπίτι, όπως ο πρόσφυγας του σήμερα μπορεί να δώσει τη θέση του σε μας ως αυριανούς πρόσφυγες από τη δική μας χώρα). Αποτέλεσμα; Όχι μόνο, δεν συνειδητοποιούμε τις πραγματικές μας ανάγκες, αλλά μας έχουν ψεκάσει με αμέτρητες άλλες ψεύτικες και σκοτεινές ανάγκες (όπως αυτή της BLACK FRIDAY που ξημερώνει σε λίγες ώρες). Δείτε λοιπόν, ολόκληρη την εικόνα: ΑΔΙΑΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΓΛΩΣΣΑ-->ΑΔΙΑΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-->ΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ / ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΜΕ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ-->ΜΗ ΑΝΑΓΚΕΣ

Αν όμως, δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες μας -σε βιολογικό και πνευματικό επίπεδο- τότε όχι μόνο, δεν υπάρχει πολιτισμός, μα διακυβεύεται και το ίδιο το οικοδόμημα της ΖΩΗΣ.

Αν λοιπόν, η εξέλιξη και η βιολογία τράβηξαν τη ΖΩΗ προς τη μια κατεύθυνση, σήμερα ο άνθρωπος με τα κατορθώματά του, διαγράφει την ακριβώς αντίθετη πορεία (και μαζί, διαγράφει και όλα του τα μέχρι τώρα επιτεύγματα).





"Δε σου μιλώ με τη μιλιά"
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία:
Θωίδου Μαρία





"Ελπίδα"
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία:
Παντελής Θαλασσινός






Κληρονομηθέν χρέος


Το σύνθημα "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" παραμένει ακόμα πιο διαχρονικό.

Τώρα, μάλιστα, που ένα-ένα τα συστατικά του αποδεικνύονται σάπια...

Όπως η παιδεία, που αποδεικνύεται "κληρονομηθέν χρέος"...



Traveling light




Πένθος για αυτούς που φεύγουν...

Πένθος για αυτά που έρχονται...
που είτε τα δεις από τη μια, 9/11,
είτε από την (κακή, ψυχρή και) ανάποδη, 11/9,
ίδιο το αποτέλεσμα!

Πένθος για μια πατρίδα χωρίς πλάνο
που μας αφήνει να αιωρούμαστε σε ένα φτηνό αεροπλάνο...

με πολλά συννεφάκια ακόμη γύρω μας,
που μας εμποδίζουν να δούμε τον πραγματικό ουρανό
και την πραγματική λάμψη του.



"Traveling Light"
Leonard Cohen



"I'm just a fool, a dreamer who forgot to dream of the me and you 

I'm not alone, I've met a few 
Traveling light like we used to do..." 






Καλό βράδυ!

Στης ζωής το άδειο γέμισμα...



Σε έναν μικρό χώρο, γίνεται να χωρέσει όλη σχεδόν η ζωή σου;

Η ζωή σου σαν σε σκηνή θεατρική!

Και φυσικά γίνεται αν:

-ακουστούν δυο μονόλογοι ενός αγαπημένου θεατρικού συγγραφέα, του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει τη ζωή σου,

-για τα όριά μου: για την αρχή και το τέλος και κάπου ανάμεσα να μένει αβοήθητος ο άνθρωπος...,

-σε ένα σπίτι-σταθμό-θεατρική σκηνή,

-όπου κάποτε (1940-1955) έζησε ο αγαπημένος συγγραφέας Μ. Καραγάτσης, όπου και συνέγραψε τη "Μεγάλη Χίμαιρα" -βιβλίο σταθμό της δικής μου ζωής και εσωτερικής αναζήτησης-,

-κάπου στην Κυψέλη, πολύ κοντά στη γειτονιά όπου έμενα, και όπου σίγουρα έχουν μείνει και κομμάτια της δικής μου ύπαρξης...

-με συνοδεία των μισών τουλάχιστον γονιδίων μου, σαν το κομμάτι εκείνο του διχασμένου σου εαυτού που δεν μπορείς πάντα να ελέγξεις, και τα οποία τα βλέπεις να περιδιαβάζουν και αυτά στα μυστικά μονοπάτια της ζωής τους,

-απαντώντας πρόσωπα σαν να τα ξέρω από παλιά, μέσα από χαώδεις τυχαιότητες, υπενθυμίζοντάς μου μια γνωστή συνήθεια της μοίρας που θέλει να με πειράξει, και δεν ξέρω αν πρέπει να την βαφτίσω "μοίρα μου" ή "μοίρα μας"...


Μετά την παράσταση που τη συνιστώ ανεπιφύλαχτα:



Δείτε εδώ και εδώ λεπτομέρειες για την παράσταση αυτή.


Φεύγοντας, πώς γίνεται να ξεπήδησε από το νου μου το κάτωθι αγαπημένο τραγούδι, που κάτι ήθελε να μου υπενθυμίσει, δεν ξέρω...

Ξέρω, όμως, πως κάποιες φορές, νιώθω πως όλα γύρω μου συνδέονται... σαν τα κεφάλαια και τις πράξεις ενός θεατρικού έργου που τώρα παίζεται επί σκηνής... ή σαν τα ξεχωριστά κύματα μιας ατελείωτης θάλασσας που συνδέονται σε ένα ενιαίο "Όλον" και εκεί που δεν πιστεύεις ότι φέρνουν κάτι καινούργιο και ότι απλά επαναλαμβάνονται, συνειδητοποιείς ότι παρά τη φαινομενική τους ομοιότητα, ποτέ ένα κύμα δεν είναι -και δεν πρόκειται να είναι- ίδιο με το επόμενο ή το προηγούμενο κύμα...

Συμπέρασμα: ή είμαι κοντά στην ανακάλυψη κάποιου συμπαντικού μυστικού, όπως η ενοποιημένη θεωρία των δυνάμεων του σύμπαντος, που από χιλιάδων ετών αναζητείται από τον ανθρώπινο νου, ή είμαι κοντά στην ανακάλυψη... της τρέλας μου! Όπως και να έχει, ένιωσα πως μέσα μου, άναψε ένα κερί...



"Κύματα περνούν τα χρόνια μου"
Στίχοι: Γιώτα Βασιλακοπούλου
Μουσική: Κωστής Ζευταδέλλης
Ερμηνεία: Ελένη Πέτα





(αφού διαβάστε όλο τα άνωθεν κείμενο, ξαναδιαβάστε μόνο τα γράμματα σε έντονο μαύρο, δηλαδή σε bold, για να έχετε αφενός μια άμεση απάντηση του αρχικού ερωτήματος σε μια και μόνο πρόταση, μα αφετέρου -και κυρίως- για να σας υπενθυμίσω ότι πολλές φορές η καθημερινότητά μας που καίγεται και λιώνει και χάνεται στα μικροπράγματα, απαιτεί μια δεύτερη ανάγνωση ώστε να βρούμε μέσα της, καλά κρυμμένα νοήματα της ζωής...)




Το σύγχρονο θέατρο


Μια ολιγόωρη βόλτα σήμερα, στο κέντρο της Αθήνας, και δυο πανομοιότυπα περιστατικά μου γέννησαν τεράστια απαισιοδοξία:

Χρειάστηκε να σταθώ δυο φορές σε ουρά, για παραλαβή εισιτηρίων, τη μια για θέατρο και την άλλη για την προβολή ενός ντοκιμαντέρ. Και τις δυο φορές η ουρά ήταν μικρή, 4-5 άτομα πριν από εμένα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα αφού είχα φτάσει και άρχισαν να διαπληκτίζονται στην αρχή της ουράς δυο άνθρωποι (γυναίκα φώναζε σε άντρα τη μια φορά και γυναίκα σε γυναίκα τη δεύτερη φορά) για το ποιος έχει πρώτος σειρά και ποιος έκλεψε τη σειρά του άλλου και ποιος ήταν πριν από τον άλλον εκεί και τα γνωστά ξεκατινιάσματα... 

Η απαισιοδοξία μου, πηγάζει από τη διαπίστωση ότι μας έχουν κλέψει σήμερα σχεδόν τα πάντα από θέμα αξιοπρέπειας και εμείς κοκορευόμαστε για μια θέση σε μια ασήμαντη ουρά έξω από ένα θέατρο (δείγμα πολιτισμού - το θέατρο φυσικά, όχι το ξεκατίνιασμα), λες και διεκδικούμε τη μεγαλύτερη θέση στο σύμπαν... Πόσο λίγοι, ασήμαντοι και αποπροσανατολισμένοι είμαστε, που ενώ μας έχουν κλέψει την ίδια τη ζωή μας, διαπληκτιζόμαστε για τα ψίχουλα...

Διαλύουν τον πολιτισμό μας (ως ανθρωπότητα εννοώ, και όχι ως Έλληνες, γιατί οι σύγχρονοι Έλληνες δεν νομίζω ότι έχουμε να επιδείξουμε πολιτισμό), και εμείς ναρκωμένοι (για να μην πω ναρκομανείς πιο σωστά) φοράμε το ψεύτικο μανδύα του ακόμα πολιτισμένου ανθρώπου που πάει στο θέατρο για να προάγει τον πολιτισμό του και αντί για αυτό βγάζει τον πιο πρωτόγονο εαυτό του... 

Αλήθεια, πόσο γελοίοι είμαστε;! 

Πιο σωστά: πόσο άρρωστοι είμαστε;! 

Αυτή η κατάσταση στη Νευρολογία λέγεται "νοσοαγνωσία", κοινώς, ο πάσχων δεν γνωρίζει την τραγικότητα της πάθησής του. Αυτό, δεν είναι κάτι νέο, αλλά είναι ο πυρήνας των πιο μεγάλων αρχαίων τραγωδιών που συνεχίζουν, ως δείγμα πολιτισμού, να κεντρίζουν τη σκέψη του σύγχρονου ανθρώπου. Και αυτό είναι η ακόμα μεγαλύτερη τραγικότητα: ο άνθρωπος αναλύει τις αρχαίες τραγωδίες παριστάνοντας το πολιτισμένο ον, ενώ αγνοεί τη γενικότερη σύγχρονή του τραγωδία που δεν είναι άλλη από την αδυναμία του να αναλύσει πρώτα τον ίδιο του τον Εαυτό. Έτσι, του μένει να διαδραματίζει καθημερινά πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα θέατρο του παραλόγου. Και μάλιστα του δικού του παραλόγου...

Για αυτό, σπανίζω πλέον να πηγαίνω στο κέντρο της Αθήνας...