Η Καρδιά μένει πάντα στην ίδια θέση. Αριστερά.

Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς ήταν την περασμένη Κυριακή. 

Πάντα διαλέγει να είναι την τελευταία ημέρα του Σεπτέμβρη.

Πάντα τελευταία η καρδιά... Ίσως να έχει τους λόγους της.

Δυο αποσπάσματα που μου έστειλε η... καρδιακή φίλη και συνάδελφος Ι.Χ. για την ημέρα καρδιάς, την οποία ευχαριστώ για αυτό το μοίρα-σμα που μας ενώνει:

“Η καρδιά μένει πάντα στην ίδια θέση ή μια στο τόσο αλλάζει θέση; Μετακινείται δεξιά και αριστερά;”

Του απάντησα: 

“Όχι, η καρδιά μένει πάντα στην ίδια θέση. Αριστερά.”

Και αρχίζουν οι σκέψεις.

Κάποια μέρα θα μεγαλώσεις.

Και τότε θα καταλάβεις ότι η καρδιά ζει

σε χιλιάδες διαφορετικά μέρη,

χωρίς πραγματικά να κατοικεί πουθενά.

 

Ανεβαίνει μέχρι το λαιμό σου,

όταν είσαι φορτισμένο.

Κατεβαίνει ως το στομάχι σου,

όταν φοβάσαι ή πληγώνεσαι.

 

Υπάρχουν φορές που επιταχύνει τους χτύπους της και νιώθεις σαν να θέλει να βγει από το στήθος σου.

 

Άλλες φορές πάλι, αλλάζει θέση με το μυαλό.

 

Μεγαλώνοντας,

θα μάθεις να παίρνεις στα χέρια την καρδιά σου

και να την αποθέτεις σε ξένα χέρια.

Τις περισσότερες φορές

θα γυρίσει πίσω πληγωμένη.

 

Μην ανησυχείς. Θα είναι όμορφο και αυτό.

Ή μάλλον, αυτό θα είναι το πιο όμορφο.

Αλλά θα το καταλάβεις μετά από

πάρα πολύ καιρό.

 

Θα υπάρξουν ημέρες που θα νομίζεις

ότι δεν έχεις καρδιά.

Ότι την έχεις χάσει.

 

Και θα την ψάχνεις με αγωνία σε μια ανάμνηση,

σε ένα άρωμα, στο βλέμμα ενός περαστικού,

στις άδειες τσέπες ενός κουρελιασμένου παλτού.

 

Έπειτα, θα υπάρξει μια άλλη ημέρα.

Μια ημέρα λίγο διαφορετική.

Κάπως ξεχωριστή. Αρκετά σημαντική.

 

Την ημέρα που θα καταλάβεις ,πως δεν έχουν ΟΛΟΙ καρδιά."

 

(από ένα καρδιολόγο στο παιδιατρικό τμήμα στο νοσοκομείο Bambino Gesu Roma)

 

---------------------------------------------------------------------------------------

"Αγάπα και αν δεν έχεις πτυχία, θα αποκτήσεις μόρφωση. 

Αγάπα και αν αισθάνεσαι μικρός, θα γίνεις γίγαντας. 

Αγάπα, ώστε τα υψηλά αποκτήματα της ζωής σου να είναι η ζωή με βάθος. 

Αγάπα, και από εργατικό μυρμήγκι που ψάχνει τα ψίχουλα ετούτου του κόσμου, θα γίνεις το μυροφόρο άνθος που προσελκύει στη γύρη του όλα τα σμήνη των μελισσών. 

Αγάπα."

Απόσπασμα από το βιβλίο Πες μου Δάσκαλε... για τον εαυτό, την αλήθεια, την ευγνωμοσύνη. του Δημήτρη Νομικού, εκδ. IWRITE, 2019

(φωτό από web)

Μαγική εμπειρία

Ο Ελληνισμός ως έννοια, είναι δύσκολο να οριστεί, να ορθιοθετηθεί, να περιγραφεί. Δεν υπάρχουν γραμμές που να περικλύουν ή γράμματα που να αναλύουν την ολότητά του. Δεν υπάρχουν σύνορα ή νοήματα, αλλά και δεν υπάρχουν σύννομα νοήματα, καθώς δεν υπάρχουν νόμοι που να περικλύεται αλλά ούτε και νοήματα που να αποκλείεται, ετούτη εδώ η έννοια.

Ένα μικρό παράδειγμα αντιπροσώπευσης της έννοιας, είναι ο Καβάφης: ο Αλεξανδρινός Καβάφης, ο Έλληνας Καβάφης, ο Παγκόσμιος και Οικουμενικός Καβάφης, ο άφυλος Καβάφης, ο Διαχρονικός Καβάφης. Αυτός που μέσα από την αρχαιότητα, μίλησε για τη σύγχρονη του εποχή μα και τη μελλούμενη, η οποία τυγχάνει να είναι η σημερινή η δική μας, η άπιστη εποχή...

Αν προσπαθούσα όμως, να αποδώσω κάπως το βίωμα του ελληνισμού, θα ήταν μάλλον με χρώματα. Με χρώματα που ελάχιστες φορές σου εμφανίζονται εμπρός σου. Και κυρίως, εκεί που δεν το περιμένεις.

Μια τέτοια φορά, ήταν πρόσφατα, σε έναν ξεχωριστό αρχαιολογικό χώρο της Λεμεσού, στο αρχαίο θέατρο του Κούριου, όπου πραγματοποιήθηκε μια αξιόλογη παράσταση με τίτλο "Νερά της Κύπρου, της Συρίας, της Αιγύπτου", προσεγγίζοντας τον θεατρικό Καβάφη από το Θεατρικό Εργαστήρι του Πανεπιστημίου Κύπρου σε σκηνοθεσία κ. Μιχάλη Πιερή και Μουσική κ. Ευαγόρα Καραγιώργη. 

Εκεί λοιπόν, που πλέαμε σε καβαφικά νερά, μπροστά μου απλώνεται ένα υπέργειο σκηνικό, σχεδόν απόκοσμο, απόμακρο μα και συνάμα τόσο θελκτικό, οριακά γαλήνιο θα έλεγα. Το μάτι μου γέμισε από το γαλάζιο της γήινης πέτρας που αντανακλούσε το αντιφέγγισμα της κοσμικής θάλασσας και το εξακοντισμένο φως του αστραφτερού φεγγαριού το οποίο αναπαυόταν ανάμεσα στα πουπουλένια σύννεφα του ουράνιου θ-Όλου. Πέτρα, Γη, Ουρανός, Νερό, Σκοτάδι, Σκιές, Φως,  Παρουσίες, Απουσίες, ήταν όλα εκεί σε μια συνθετική (ευτυχώς όχι πλαστική) εικόνα. Μεγάλη αποκάλυψη για την ψυχή μου, ιδαίτερη τιμή για το πνεύμα μου, μα και μεγάλη στεναχώρια που δεν μπορώ να κρατήσω για πάντα την αποτύπωση του θε(α)ματος που απλώνονταν μπροστά μου. Ένα δάκρυ μοναξιάς θέλησε να θολώσει με το κατρακύλι του, την αρχαιοτυπική εικόνα.

Μα για στάσου... Μπροστά μου απλωνόταν και μια άλλη μαγική εικόνα. Μια κοπέλα, υψώνει το κινητό της και προλαβαίνει και αποτυπώνει εκείνη, τις εικόνες που θα ήθελα να κρατώ εγώ για πάντα... χωρίς να έχω όμως τα κατάλληλα τεχνολογικά μέσα για να φυλάξω το χρώμα της στιγμής. Τι σου κάνει η τεχνολογία... Σου τα δίνει όλα στο πιάτο. Δεν σου λέει όμως, τι να τα κάνεις από εκεί και ύστερα...

Οι φωτογραφίες αυτές λοιπόν, προσεγγίζουν σε σημαντικό βαθμό την αίσθηση της γαλήνης που έζησε στιγμιαία και φευγαλέα ο νους μου και η ψυχή μου εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο σε τούτη την πλάση, τις παραθέτω εδώ σε αυτό το blog, για να μην χαθούν στο πέρασμα του χρόνου, κατόπιν ευγενικής παραχώρησης από την κοπέλα εκείνη, την κυρία Ηρώ Σάββα, την οποία ευχαριστώ θερμά για τρεις λόγους: πρώτον, διότι μου τις παραχώρησε χωρίς δεύτερη σκέψη όταν της το ζήτησα, δεύτερον, διότι με έκανε να νιώσω ότι υπάρχουν και άλλοι ακόμα κυνηγοί της αισθητικής, του ονείρου και του υπερβατικού γύρω μου και τρίτον, διότι μου επιβεβαίωσε ότι ο Ελληνισμός και η αρρενωπότητά του, ιστορικά και διαχρονικά, πάντα χρειαζόταν κάποιου είδους θηλυκές παρεμβάσεις για να αναδειχθεί στην ολότητά του.

 

Ο Μίκης και ο Mickey

 

Προσπαθώ ως νέος να αντιληφθώ πώς γίνεται ένας άνθρωπος τον οποίον, η "πατρίδα" του (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν) τον έχει πληγώσει, τον έχει βασανίσει, τον έχει λιώσει στο ξύλο, να αντιστέκεται  και να φτάνει με δύναμη ταύρου τελικά στο όνειρό του και να συμπαρασύρει μαζί και έναν ολόκληρο λαό;

Πώς γίνεται να μένει άκαμπτος ένας βράχος στα χτυπήματα των καιρών και στην αρμύρα των φελλών;

Πώς γίνεται να εξακολουθεί να ονειρεύεται μια πατρίδα ελεύθερη, ζωντανή, δημιουργική, όταν έχει εξοριστεί πολλές φορές, έχει κυνηγηθεί και ποδοπατηθεί άλλες τόσες;

Τι κρατά αυτόν τον Άνθρωπο να μην αντ-αλλάξει το όνειρό του;

Καμία φτώχεια, κανένας σωματικός πόνος, κανένα συναίσθημα φόβου, δεν ήταν αρκετά για να κάμψουν τη φόρα του.

Ο λόγος φυσικά για τον Μίκη Θεοδωράκη και τη χειμαρρώδη του παρουσία στην ιστορία της Ελλάδος. Για τη γιγάντωση μιας σπίθας που έγινε πυρκαγιά και έκαψε την έχθρα.

Το τι ήταν ο Μίκης το έχει περιγράψει μόνος του.

Αυτό που με βασανίζει, είναι το πώς γίνεται σήμερα κάποιος να κατορθώσει να μοιάζει του Μίκη (και να θαυμάζεται) και όχι του Mickey (και να γελοιποιείται);

Πώς γίνεται ένας νέος που η πατρίδα του τον ξεφτιλίζει με κάθε τρόπο καθημερινά 

και του σαπίζει στο ξύλο, σώμα, ψυχή και μυαλά, 

πώς γίνεται να συνεχίσει να ονειρεύεται για αυτήν 

τόσο σθεναρά;

Πώς γίνεται όταν έχεις προδοθεί 

από την συγχρονική κάθε φορά 

έκφραση της "Πατρίδας", 

να επιμένεις και να αξιώνεις μια συμφωνική μεταφορά 

της λαϊκής ελπίδας;

Τι κρατούσε έναν Μίκη να βγαίνει στην πρώτη γραμμή της μάχης; 

Τι κρατά σήμερα όλους τους Mickey-δες να μένουν στα μεσοδιαστήματα της αμάχης;

Και παρ' όλο που πονούσε ο Μίκης, ήξερε ότι επρόκειτο για πόνους γέννας, για πόνους δημιουργίας. Μιας δημιουργίας νέας γενιάς, νέας φιλοσοφίας, νέας πατρίδας. Ήξερε ότι κυοφορούσε ένα έμβρυο. 

Στην Άλλη Άκρη Του Καιρού

Θα Στήσω Τη Μορφή Σου

Με Πίκρα Και Με Λησμονιά

Θα Δέσω Την Ψυχή Σου.

Χαίρε Πέτρινο Λουλούδι

Με Το Χρώμα Της Φωτιάς

Χαίρε Κόκκινο Τραγούδι

Απ' Το Αίμα Της Καρδιάς.

Τώρα, τι απέγινε σήμερα αυτό το παιδί που γεννήθηκε, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Αυτό το παιδί πάντως, γυρίζοντας σε αυτούς τους Δρόμους τους Παλιούς, ακούγεται να σιγοτραγουδά:

"Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν

κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε..."

Άλλος Ένας πυλώνας της Ελλάδας έφυγε και πέρασε στην Αιωνιότητα.

Πότε η Ελλάδα θα ξεφύγει από την αιώνια καταδίκη της να στηρίζεται σε πυλώνες και όχι να αιωρείται στα ύψη;

Αντίο Μίκη.