Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Νο3


27/02/2011

Πλάτανος

Το ορεινότερο χωριό της Σάμου μου είπαν. Μια πανέμορφη διαδρομή μέχρι να φτάσω, μέσα από πραγματικό δάσος! Πνίγηκα στο πράσινο. Βουνό και πάλι βουνό. Αφού πέρασα τα Κονταίικα, μετά από λίγο άραζα την μηχανή δίπλα στον γέρο-πλάτανο του χωριού.

(Μπορείτε άραγε να βρείτε η μηχανή πού είναι;)


Γραφικό χωριό, μου θύμισε κάτι από Όλυμπο Καρπάθου να πω την αλήθεια. Καμινάδες να καπνίζουν,

σκυλιά να γαβγίζουν, μια γιαγιά να κρατάει από το χεράκι έναν παππού να μην γλιστρήσει στα καντούνια (διαχρονικός έρωτας ή αναγκαστικός συμβιβασμός; με βασάνιζε το ερώτημα και δεν πρόλαβα να τους φωτογραφίσω, εξάλλου θα ήταν και παράβαση ιδιωτικού βίου...), και νερά, μπόλικα νερά να ξεπλένουν το χωριό.










Εξάλλου το χωριό ζούσε με αυτά τα τρεχούμενα νερά από πολύ παλιά, όταν τα χρησιμοποιούσαν στα φτωχοπλυσταριά, για να καθαρίσουν κάθε είδους σωματική ή ψυχική ακαθαρσία...





Μπαίνω στο κεντρικό καφενείο. Εκεί ήταν μια παρέα τριών ξένων, ένας Έλληνας που είχε παρέα τη μοναξιά του, και η ιδιοκτήτρια του καφενείου, με την κόρη και την εγγονή της, την μικρή Ειρήνη, να βοηθούν στα του μαγαζιού. Η εγγονή, άκουσα να λεν, επαναλάμβανε φέτος την τρίτη δημοτικού, γιατί πέρσι ο δάσκαλος του χωριού, που έκανε ταυτόχρονα μάθημα σε όλες τις τάξεις του δημοτικού στην ίδια αίθουσα, δεν είχε χρόνο για να διδάξει στα τριτάκια την ύλη τους. Αποτέλεσμα ήταν τα πιτσιρίκια να μην μάθουν αυτά που το πρόγραμμα επέβαλε και έτσι να χάσουν ουσιαστικά μια τάξη και να πρέπει να την επαναλάβουν. Αναρωτήθηκα: γίνονται ακόμα τέτοια πράγματα; Επικρατούν ακόμα τέτοιες συνθήκες; Η απάντηση σχεδόν αυτόματη: εδώ άλλοι κανόνες, εδώ άλλοι ρυθμοί, εδώ Καιρού επιτρέποντος και Θεού θέλοντος (για τον άλλο πόλο της Αγίας Ελληνικής Τριάδος, τον Υπουργό, δεν το συζητάω καν αν το επιτρέπει ή αν το θέλει, αφού πιθανότατα δεν γνωρίζει τίποτα επί το θέματος…). Και το τζάκι του καφενείου να είναι το μόνο σημείο που εκπέμπει φως και ζεστασιά ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους.


Κρατώντας ανάμεσα στα στήθη μου, τη φωτίτσα που έκαιγε στο τζάκι και στα ματάκια της μικρής Ειρήνης, και έχοντας ακόμα στα χείλη μου τη γεύση από το στα-φίλοι που μόλις είχα γευτεί, άρχισα να κατηφορίζω μέσα στο κρύο, αποχαιρετώντας τις καπνισμένες καμινάδες του χωριού και μαζί τους μικρούς και μεγάλους λέοντες που διαμένουν εδώ.






Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Νο2


26/02/2011

Βαθύ Σάμου

Ηρεμία. Σαββατιάτικος καφές. Αρχικά γκρίζο τοπίο, αλλά μετά λιακάδα. Εικόνα ξεφυτρωμένη από καλοκαίρι και η διάθεση άλλαξε προς το καλύτερο. Συντροφιά με ένα βιβλίο και μια ανάπηρη γάτα, που είχε χάσει -ένας θεός ξέρει πώς και γιατί- το ένα πισινό της ποδάρι, παρατηρούσα τους περαστικούς. Χωρίς να βιάζονται, άραγε δηλαδή χωρίς να παθιάζονται; Είπαμε όμως σαββατιάτικος καφές, τι ζητάς τώρα; Για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου, άραξα για καφέ... Αυτό που πολλοί, και ειδικά στη Μυτιλήνη, κάνουν καθημερινά και καθ'εκάστην, ώρες ατελείωτες! Μήπως να το κάνω πιο συχνά; Σαν να μ' άρεσε το αραλίκι!





















Κάτι τέτοιες στιγμές αράγματος, όταν σου ζητά ετούτη η κοινωνία να υπακούσεις τους νόμους της,





εσύ λες: τι νόμοι και βλακείες, αφού πρώτοι απ' όλους δεν τους εφαρμόζουν αυτοί που τους φτιάχνουν, τι είμαι εγώ να τους υπακούσω φυλακισμένος τους;





Ρε άντε γεια, ρε... λες και τραβάς μια ρουφηξιά φραπεδιάς και η μέρα σου περνά φίνα και χωρίς άγχος, χωρίς ερωτηματικά, χωρίς conflcts και χωρίς να γηράσκεις πριν την ώρα σου...





Ο φίλος του φίλου του φίλου, καλά τα λέει ο Ν. Χρηστάκης στο «Συνδεδεμένοι», μας επηρεάζει. Λέγεται Νίκος και μας πάει συντροφιά με ένα πιτσιρικάκι του δημοτικού, τον Άγγελο και με τη δασκάλα του, την Πωλίνα, σε ένα πανέμορφο, σχεδόν παραμυθένιο, χωριό στο βουνό, τις Μανωλάτες και μας εξομολογείται τι τον έκανε να φύγει από τη βουή της Αθήνας και ενώ είχε σπουδάσει κάτι εντελώς άλλο, να καταλήξει να γίνει καθηγητής σε τούτα τα τρικυμιστά μέρη, διδάσκοντας σε αγρίμια του ΕΠΑΛ... Να σημειωθεί ότι στο χωριό εκεί ψηλά, ο τύπος που είχε την ταβέρνα όπου φάγαμε κάτι πεντανόστιμο και ήπιαμε ένα υπέροχο γλυκό κρασί, εντελώς συμπτωματικά είχε παρατήσει και αυτός την πρωτεύουσα και είχε έρθει σε τούτες τις ξερολιθιές να ανοίξει ταβέρνα… Σύμπτωση απλή; Κοινές ανησυχίες; Κοινές τάσεις φυγής; Η απάντηση θα μείνει Βαθυ-ά κρυμμένη στα βουνά της Σάμου. Όπως κρυμμένες θα μείνουν και οι προσπάθειες κάποιων εκπαιδευτικών-ακριτών, που παλεύουν για να εμπνεύσουν τα παιδιά του σήμερα, τους νέους του αύριο. Πώς το κάνουν; Με το να παραμένουν και οι ίδιοι παιδιά. Με το να παίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν σαν παιδιά, δηλαδή με την ψυχή τους και με το να γελούν με την πρώτη ευκαιρία σαν παιδιά, δηλαδή πάλι με την ψυχή τους.


Στη συνέχεια το απίστευτο και όμως αληθινό: Οπερέτα στη Σάμο! Εν μέσω κακοκαιρίας, εν μέσω χειμώνος, εν μέσω αισθήματος απομόνωσης… Το αγαπημένο μου είδος θεατρικού δρώμενου, η οπερέτα, η ελληνική εκδοχή της οπερέτας, ήταν εκεί και με περίμενε, λες και ήθελε να μου κλείσει το μάτι περιπαιχτικά και να μου τρικυμιάσει της καρδιάς τα ύδατα… Μεταφορά στις αρχές του 20ού αιώνα, κάπου μεταξύ «Απάχηδων των Αθηνών», «Βαφτιστικού» και «Μικροβίου του έρωτα», και τα καρδιοχτύπια χόρευαν γύρω από μια άδεια αγκαλιά…




στιγμιότυπο από την παράσταση στο Δημαρχείο Βαθέος



"Η καρδιά μου πονεί για σας"
από τον "Βαφτιστικό"
του Θ. Σακελλαρίδη






"Νεράιδα του γιαλού"
Θ. Σακελλαρίδη
από το "Περουζέ"





Ώρα αποχαιρετισμού της παρέας και γυρισμού στην προσωρινή μου βάση. Ο δρόμος γεμάτος λακκούβες, γεμάτος στροφές, ανάμεσα σε δάση, με αέρα και κρύο, με σταγονίδια από την πρόσκρουση κυμάτων και βράχων που ορθώνονταν δίπλα μου, με γλιστερό οδόστρωμα, και κυρίως με πηχτό μαύρο κατασκόταδο, και η καρδιά αναζητούσε μια σταθερή βάση, μια θαλπωρή, ένα απάγκιο, ένα φως να φέξει σχεδόν μεσάνυχτα τον έρημο δρόμο. Φόβος ενός μικρού παιδιού, ή κούραση ενός μεγάλου πλέον παιδιού; Σίγουρα πάντως, όχι στοιχεία ταξιδευτή…







Καλημέρα Ολέ!



Μια γλυκιά καλημέρα σε όλους!! Η χαρά ενός μικρού παιδιού δεν κρύβεται λένε, όπου και αν βρίσκεται...Εγώ βρίσκομαι κάπου εδώ:


"Somewhere over the rainbow"
Israel Kamakawiwo Ole





Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Νο1


25/02/2011


Απαγορευτικά ταξίδια, ταξίδια στα κύματα, ταξίδια που καταλήγουν εκεί που δεν σε περιμένει κανείς. Σκας μύτη κατά τις 4.30 τα ξημερώματα, να βρέχει, να φυσάει, να κουβαλάς στην πλάτη τα κοινωνικά σου προστατευτικά και διακριτικά, αυτά που καλύπτουν την όμοια διαφορετικότητά σου και ψάχνεις… Ψάχνεις στα τυφλά, στο άγνωστο, ξεκρέμαστος, στων μαθηματικών το επικοινωνιακό πουθενά. Λάθος, δεν είσαι στο πουθενά, είσαι στο Καρλόβασι. Καλώς ήρθες. Μικρή βόλτα και αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στο Αιγαίο. Εδώ, παραμεθόριος φίλε μου. Εδώ, άλλοι ρυθμοί. Εδώ, καιρού επιτρέποντος. Εδώ, άλλοι κανόνες. Εδώ, άλλα χρώματα και άλλες μυρωδιές.



Ανήφορος προς τον Άγιο Φανούριο





Άποψη του Καρλοβασίου από τον Άγιο Φανούριο





Ανεβαίνοντας προς τον Άγιο Φανούριο μου φανερώνονταν διάφορα...





Συνεχίζοντας την ανάβαση προς τον Άγιο Φανούριο συνέχιζαν να μου φανερώνονται διάφορες φάτσες...





Σχεδόν φτάνοντας προς τον Άγιο Φανούριο





Ο Άγιος Φανούριος!!





Κατεβαίνοντας από τον Άγιο Φανούριο συνέχιζαν να μου φανερώνονται φατσούλες, ακόμα και εκεί που δεν το περίμενα...





Προς την Αγία Τριάδα





Προς την Αγία Τριάδα χρωματιστά βότσαλα κοσμούν το δάπεδο





Χρωματιστά βότσαλα (υπενθύμισις: όλα τα χρώματα έχουν προέλθει από τα τρία βασικά χρώματα - αυτά είναι για μένα η Αγία Τριάδα)





Σχεδόν έχοντας φτάσει στην Αγία Τριάδα





Η Αγία Τριάδα, πάνω από το "Μικρό Παρίσι" όπως ονομάζεται η περιοχή!





Άποψη της Αγίας Τριάδας πάνω από το "Μικρό Παρίσι"!





Άποψη του Καρλοβάσιου από την Αγία Τριάδα





Άποψη του "Μικρού Παρισιού" άνωθεν! (από την Αγία Τριάδα)





Άποψη του "Μικρού Παρισιού" γύρω από την Αγία Τριάδα





Άποψη του Καρλοβασίου από την Αγία Τριάδα





Άποψη της πλατείας Καρλοβασίου





Άποψη της πλατείας Καρλοβασίου





Το πανέμορφο δημοτικό σχολείο Καρλοβασίου, την ώρα που αποχαιρετιέται από τους θαμώνες του




Στο Καρλόβασι υπάρχει και βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Αιγαίου, σε ένα υπέροχο κτίριο, το πρώην Χατζηγιάννειο Παρθεναγωγείο. Ένα φοβερό κτίριο, ένα ζεστό περιβάλλον, μια ακαδημαϊκή στέγη, που σε εμπνέει να βυθιστείς στα κύματα των επιστημών. Μια μικρή πρώτη βουτιά να τι μου αποκάλυψε:

«Η μεγαλύτερη ίσως δοκιμασία για την ανθρώπινη ύπαρξη στον κόσμο είναι η μοναξιά της. Γι’ αυτό και η σκέψη ότι δεν είμαστε μόνοι μας ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άστρα είναι και δελεαστική και παρήγορη. Από επιστημονική σκοπιά δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε και, κάτω από αυτές τις συνθήκες, καλύτερα να πιστεύουμε ότι έχουμε συντροφιά».

(από το «Στο κέντρο της Απεραντοσύνης» του καθηγητή Αστρονομίας και Αστροφυσικής Χαρίτωνα Τομπουλίδη, εκδ. Νέα Σύνορα – Α.Α.Λιβάνη 1999, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Το πρώην Παρθεναγωγείο και νυν Βιβλιοθήκη



Στο Καρλόβασι όπως είπαμε υπάρχει το Πανεπιστήμιο. Υπάρχουν και οι φοιτητές, αυτή η ακατάπαυστα δημιουργική κοινωνική ομάδα. Υπάρχει και η Κινηματογραφική Λέσχη Σάμου που προβάλλει το «Tetro» απόψε και ο Francis Ford Coppola ανατέμνει την κοινωνική κατασκευή της συγγένειας (διδάσκει ανθρωπολογία της συγγένειας ο τύπος), αποδεικνύει εντελώς ξερά και ασπρόμαυρα (όπως ακριβώς η αλήθεια και το ψέμα), το φτιασιδωμένα ανήθικο δημιούργημα των ανθρώπων που δομείται από τα ίδια του τα φυσικά χαρακτηριστικά: του εγωισμού, της αντιζηλίας, του φόβου. Ο άνθρωπος ζώο, έρμαιο των ορμών, θύμα των ανατροπών, θύτης των αγαπημένων προσώπων και έτσι της αγάπης. Και όλα αυτά ξετυλίγονται, πού αλλού; Στο Μπουένος Άιρες...





Στο Καρλόβασι, υπάρχουν όμως και οι νέοι άνθρωποι. Τα λυκειόπαιδα. Τα παιδιά εν γένει. Που δεν κρατιούνται, ξεχειλίζουν από κίνηση και ζιζανιές. Από ανάγκη έκφρασης. Από ανάγκη να ανήκουν κάπου και από ανάγκη να δηλώσουν το παρόν. Από ανάγκη να κατασκευάσουν την δική τους, καθαρά προσωπική ταυτότητα. Από ανάγκη να βροντοφωνάξουν και να αυτοσαρκαστούν: Έχεις facebook; Εύγε παίδες! Βρείτε το δικό σας χώρο, βρείτε το MySpace και το MyPlace και εντυπωσιάστε μας!



Άποψη της συναυλίας που έδιναν κάτι πιτσιρίκια



Στο Καρλόβασι, υπάρχει ακόμα απαγορευτικό. Μέχρι να κοπάσει λοιπόν ο αγέρας, εντός και εκτός συνειδητού, αναμένουμε. Αναμένουμε και αγναντεύουμε:





Γυρίζοντας από την Αγία Τριάδα βρήκα τη μηχανή μου δίπλα σε μια άλλη τριάδα, από ντενεκέδες σκουπιδιών και πάνω της να αράζει μια ομορφούλα, που μόλις ρώτησα το όνομά της μου είπε ότι την λεν:






Τελικά αναρωτήθηκα: οι άνθρωποι ετούτοι εδώ στο Καρλόβασι, τι θέλουν στη ζωή τους και τι αναζητούν;




Θέλουν ευτυχία και βουτιές στης ζωής τα καθάρια νερά και όχι ζωές με αδικία και πέταμα στους σκουπιδοντενεκέδες...



Τους βρίσκω ρεαλιστές και διόλου απαιτητικούς!!