Συντονισμός


Σήμερα, στο κυριακάτικο τραπέζι του blog θα συν-καθίσουν χωρίς απαραίτητα να συν-καταθέσουν για αυτήν την συνύπαρξη, οι κάτωθι: Νταλάρας, Αγγελάκας, Αϊνστάιν, Χοσέ Μουχίκα και ο σωσίας του (δικού μου) Μαρξ!

Ίσως έχεται ακούσει τη νέα καλλιτεχνική διαμάχη μεταξύ Γιώργου Νταλάρα και Γιάννη Αγγελάκα, μετά από τη δήλωση του Νταλάρα ότι αισθάνεται ενοχές για τα λεφτά που κέρδισε...

Το θέμα με τους καλλιτέχνες της Ελλάδος, είναι ότι κάποτε ξεπερνούν τα όρια της καλλιτεχνίας τους, και αγγίζουν τα όρια της πολιτικής. Θα μου πείτε, πνευματικοί άνθρωποι είναι, γιατί να μην ασχολούνται με τα πολιτικά; Κάποιοι, βέβαια, όπως ο Νταλάρας, μέσω της γυναίκας του, παραασχολούνται ίσως. Το χειρότερο όμως, δεν είναι αυτό. Είναι, ότι για μια ακόμη φορά, κάποιοι πουλούν την εικόνα τους, αφού την φτιάξουν, (ή καλύτερα φτιασιδώσουν) όπως θέλουν αυτοί. Ο Νταλάρας είναι μάλλον ένας από αυτούς. Ένας από αυτούς που ξεκίνησαν με όραμα, με όρεξη για δουλειά, με ικανότητες, με διάθεση προσφοράς, αλλά κάπου στη μέση μπέρδεψαν τη σημασία της λέξης "προσφορά", όπως λέγαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση... Το χρήμα αγαπητοί μου αλλάζει τους ανθρώπους (έλα ρε μεγάλε; τι είπες τώρα;!), και τους διαφθείρει. Τους κάνει να ξεχνούν την αφετηρία τους, το παρελθόν τους και τους αρχικούς τους στόχους. Το χρήμα, αποσυντονίζει ή για να μιλήσουμε με όρους μουσικής, ξεκουρδίζει και σε κάνει να φαλτσάρεις...

Ο Νταλάρας, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής σκηνής. Αδιαμφισβήτητα. Ο Αγγελάκας, έχει τη δική του πορεία και άποψη για τα μουσικά πράγματα. Και αυτός, μια σοβαρή παρουσία στο χώρο της μουσικής. Το μπέρδεμα όμως, αρχίζει όταν τους γνωρίζουμε ως ανθρώπους και όχι ως μουσικούς. Όταν μας φανερώνουν και άλλες πλευρές της προσωπικότητάς τους, πιο ουσιαστικές, ίσως αυτές που συνθέτουν την έννοια του πολιτικού όντος. Εκεί φαίνεται έκαστος, εκεί αξιολογείται ο καθένας με όρους πολιτικούς, ήτοι, κοινωνικούς. Ο Νταλάρας, προσπαθεί μέσα από τα τραγούδια του, να μιλήσει για μια εκδοχή της κοινωνίας, και έτσι ίσως να την αναδείξει και να την υπερασπίσει, για την οποία όμως δεν έχει -πλέον- βιωματική επαφή. Κάποτε, ίσως είχε. Τώρα, σίγουρα όχι. Είπαμε όμως, ότι τα πράγματα αλλάζουν, έτσι είναι η ζωή. Ο Αγγελάκας, από την άλλη, φαίνεται ότι προσπαθεί ακόμα να συνταιριάξει μουσική και πρακτική, μελωδία και τρόπο ζωής. Δεν ξέρω τι πραγματικά κάνει.

Και εδώ ακριβώς, σε αυτήν την αντιπαράθεση τρόπου ζωής και τρόπου έκφρασης των δυο καλλιτεχνών, είναι που αναδεικνύεται ένα πολύ σοβαρό θέμα: αυτό της καθαρότητας της προσωπικότητας! Της ολότητας της έκφρασης και της ολόψυχης πίστης σε μια άποψη, που υπερασπίζεται με κάθε τρόπο. Αν θέλω λοιπόν κάτι να πω, με αυτήν μου την ανάρτηση, είναι η σπουδαιότητα της καθαρότητας της έκφρασης και της συμπαγότητας της προσωπικότητας, χωρίς κενά ή διαμπερή κομμάτια. Κάνεις κάτι, είτε λέγεται επάγγελμα, συνεστίαση, συνύπαρξη, ή ευρύτερα έκφραση, για να πετύχεις τί ακριβώς; Λεφτά ή έκφραση; Υλικά ή άυλα; Ασήμαντα ή σημαντικά; Εφήμερα (και απλήρωτες εφημερίες) ή μόνιμα (και μονιμότητα του σεβασμού);

Δεν κατάλαβα ποτέ, πώς γίνεται άλλος να είσαι και άλλος να πλασάρεσαι ότι είσαι; Πώς γίνεται άλλη εικόνα να προβάλεις και άλλη να έχεις; Για πιο λόγο; Για να καταφέρεις τί και να προφυλαχτείς από ποιον; Ποιος ο σκοπός;

Ο Νταλάρας τραγουδά την φτωχολογιά, όταν ο ίδιος πλούτισε. Σχήμα οξύμωρο, έως και αυτο-προσβλητικό ή αυτο-αναιρούμενο. Άρα, ενέχει ακόμα κάτι από εκείνη την αρχική ομορφιά και λάμψη του φτωχού τραγουδιστή που ζητά ειρήνη και δικαιοσύνη σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και άρση της πείνας; Πόσοι αγαπητοί μου, κάνουν αυτό που είναι και είναι αυτό που κάνουν; Αναρωτηθείτε, σε πολλά πεδία δράσης. Από τους πολιτικούς έως τους ιατρούς...

Όλως τυχαίως, έλαβα το κάτωθι mail για τον Χοσέ Μουχίκα και χάρηκα, ομολογώ. Πόσοι από τους δικούς μας πολιτικούς έχουν παρόμοια προσωπικότητα;




Πώς γίνεται να είσαι άνθρωπος του πνεύματος και να μην προσπαθείς να προφυλάξεις την ανθρωπότητα από τις παρενέργειες του κάθε είδους χαλασμένου "οινοπνεύματος", που σου αίρει τη διαύγεια, σου προκαλεί εμετό, σου χαλάει το στομάχι, σε κάνει να ζεις σε έναν κόσμο με παραισθήσεις που καμιά φορά γίνονται και εφιάλτες; Πώς γίνεται να προσπαθείς να φανείς σαν υπερασπιστήςς της αξιοπρέπειας της ανθρωπότητας και κατά βάθος να υπερασπίζεσαι μόνο την ατομικότητά σου;


Ο θείος Αλβέρτος, γνήσιος ανθρωπιστής, είχε πει κάποτε:



"Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα..."




Το βασικότερο πρόβλημα σήμερα λοιπόν, δεν είναι ότι υπάρχουν φωνές φάλτσες, αλλά ότι δεν υπάρχουν φωνές ορθές, για να στυλιτεύσουν και έτσι να παραδειγματίσουν, δημιουργώντας ορθοφωνία και τελικά μελωδία σε τούτη την πλάση. Δεν είναι τυχαίο, καθώς αυτό προσπαθούσαν να κάνουν χρόνια τώρα, με την αποβλακωμάρα που διαρκώς και καθημερινώς μας τάιζαν... Μην απορείτε γιατί λοιπόν, μας γδέρνουν σήμερα, μας απαξιώνουν, και κανείς δεν φωνάζει από το ακροατήριο. Έχουν φιμώσει, και έτσι φωνεύσει, τις φωνές εκείνες που θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτό το τερατούργημα που λέγεται κοινωνία...


Υπάρχει ελπίδα; Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; Χμ... δύσκολη ερώτηση. Όμως, όταν βλέπεις πουλόσκυλα, όπως ο δικός μου ο Μαρξ, να συν-καθίζουν με τους "φύσει" εχθρούς τους, (όπως μας έχουν περάσει και πείσει τόσα χρόνια τώρα...), τότε λες, ίσως και τα πράγματα να μπορούν αν αλλάξουν κάποια στιγμή και το αθώο πουλάκι να μπορέσει να λαλήσει ξανά και με γλυκοτιτίβισμα να αντιλαλήσουν τα βουνά...




Ως τότε, μάλλον εμείς θα έχουμε "λαλήσει", από τις τόσες βλακείες που μας κουκουλώνουν καθημερινά...


"Άγρια των άστρων μουσική"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Γιάννης Αγγελάκας



"στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων..."

Τι προσφέρει η τόση κοροϊδία;


Αναρωτιέμαι πολλές φορές, τί είδους δραστηριότητες είναι αυτές στις οποίες προβαίνει μια καθαρά κερδοσκοπική επιχείρηση, όπως ας πούμε μια μεγάλη φαρμακοβιομιχανία; Είναι φιλανθρωπία; Είναι απλώς ένα καλό δημόσιο πρόσωπο; Είναι μια κοινωνική προσφορά; Τελικά, υπάρχει ηθική και αλτρουισμός;

Δυστυχώς, φίλοι μου, δεν πείθομαι για τα αγαθά κίνητρα αυτών των "προσφορών". Εξάλλου, η λέξη προσφορά, στη νεοελληνικήν, έχει δυο νοήματα. Αυτό, του αφιλοκερδούς "δοσίματος" που βλέπεις πλέον σπάνια, και το άλλο, του σουπερμαρκετικού "δολώματος" ή αλλιώς, "κατεβάζω τις τιμές για να τραβήξω κόσμο και να του τα πάρω από κάπου αλλού..." πχ. "10ήμερο προσφορών"!

Πώς είναι δυνατόν κάποιος που πουλά το φάρμακο για να κάνει καλά τον συνάνθρωπο, (αντί ας πούμε να το χαρίζει), να πείσει ότι έχει διαθέσεις προσφοράς; 

Θέλετε, επειδή πρέπει κάθε μεγάλη επιχείρηση πρέπει να έχει και έναν κοινωνικό μανδύα για να προσεγγίσει το target group της, θέλετε επειδή είναι της μόδας οι διάσημοι να υιοθετούν παιδιά της Αιθιοπίας σε ένα οξύμωρο σχήμα "προσφοράς" του ζάμπλ-ουτου δυτικού προς τον Ζαμπ-ιανό, θέλετε επειδή είναι πιασάρικο ο Λύκος να ντύνεται με οικεία ρούχα απέναντι στα μάτια της Κοκκινοσκουφίτσας ώστε να την προσεγγίσει... όπως και να έχει, η σκληρή πραγματικότητα (ότι δηλαδή τιμολογούν και κοστολογούν την ελπίδα και την σωτηρία των πονεμένων), πρέπει να μαλακώσει μέσω συναισθηματικών φορεμάτων και φερσιμάτων. Τι καλύτερο από τα αθώα χαμόγελα μικρών παιδιών...; Έχει δοκιμαστεί πολλαπλώς και επανειλημμένως, στην κοινωνία μας!

Περισσότερο μου ταιριάζει εδώ λοιπόν, η παροιμία: "Μαζί με το βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα", που η γλάστρα είναι φυσικά τα μικρά αυτά πλάσματα, παρά η άποψη ότι η GlaxoSmithKline συνεχίζει την ενίσχυση για το καλό των παιδιών...


Y.Γ.: Έτσι, για δική σας καλύτερη εξυπηρέτηση, δείτε στην ανάρτηση της 18ης Σεπτέμβρη (Πάνω από όλα ο... βιομήχανος) γιατί κατηγορείται αποδεδειγμένα η GlaxoSmithKline: "failure to report safety data..."




Για να συνεχίσεις το δρόμο σου, πρέπει να πιστεύεις...


Πολλές φορές καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό το φαινόμενο: να διαφωνούν κάποιοι τόσο πολύ και να βλέπουν τα πράγματα τόσο αντίθετα, όσο απέχει το άσπρο από το μαύρο.

Κάποιοι, που θα υποστούν τις συνέπειες, λένε ότι πρόκειται για συγχώνευση. Οι άλλοι, οι έχοντες και κατέχοντες, οι ξερόλες, λένε ότι ενισχύεται η λειτουργία των νοσοκομείων και αξιοποιείται ο διαθέσιμος εξοπλισμός. Δεν μπορείς να πεις εύκολα ποια είναι η αλήθεια, καθότι το μέχρι τώρα ‘γνωστό’, το ξέρεις και το απεχθάνεσαι, ενώ το από εδώ και πέρα, το ‘άγνωστο’, δεν μπορείς να το προδικάσεις, παρά μόνο να το εικάσεις. Συνεπώς, δεν μπορείς να πεις ποια είναι η αλήθεια, διότι απλά δεν πρόκειται για την αλήθεια. Πρόκειται για την πεποίθησή σου, ή πιο απλά, για την πίστη σου. Είναι θέμα του τί πιστεύει κανείς, ή ορθότερα, τι θέλει να πιστεύει. Αυτή είναι η αλήθεια του καθένα. 

Σαφέστατα, υπάρχουν αδιαμφισβήτητα δεδομένα κοροϊδίας και αηδίας. Τα οποία, μάλιστα, σε προδιαθέουν αρνητικά για το μέλλον, και ορθώς το κάνουν. Υπάρχουν επίσης, αποδείξεις της κατεύθυνσης όπου οδηγούμαστε, όσο και αν κάποιοι μιλούν για την φροντίδα ευαίσθητων ομάδων.

Το βασικότερο όμως, για τις πλευρές που διαφωνούν τόσο αντιθετικά, είναι όχι αν ομοφωνούν ή όχι για τη λύση του προβλήματος, αλλά αν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο το πρόβλημα. Απαραίτητο βήμα λοιπόν, πριν αρθρώσει κάποιος άποψη για τη λύση ενός προβλήματος, είναι να αναπτύξει την οπτική από την οποία ανικρύζει το πρόβλημα. Εκεί κρύβονται πολλές αλήθειες, και κάπου εκεί μάλλον κατασκηνεί και η  πίστη του καθενός που προαναφέραμε. Εγώ, τουλάχιστον, βγάζω πολύτιμα συμπεράσματα, από την ανάλυση του καθενός απέναντι στο πρόβλημα. Μόνο ορίζοντας το πρόβλημα, υποδεικνύεις τις λύσεις.

Παράδειγμα τρανταχτό; Να βγαίνει η Υπουργάρα Υγείας και να λέει: "Δεν ευθύνομαι εγώ αν δεν έχουν πληρωθεί ακόμα οι εφημερίες των ιατρών, εγώ τις έχω υπογράψει πάντως...". Πόσο άνανδρος μπορεί να είναι κάποιος; Είναι δυνατόν, ένας τέτοιος άνθρωπος να κοιτά την ίδια πραγματικότητα με τον ιατρό ή μάλλον αλληρωθίζει;

Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας, θεωρούν πολλοί, αγαπητοί μου, και έχουν δίκιο. Το ερώτημα όμως, είναι πώς να την αξιοποιήσουμε αυτήν την  κακο-μοίρα, χωρίς να σφαχτούμε, μα και χωρίς να ντραπούμε, ώστε να βρούμε την έξοδο... Μια απλή πρόταση, είναι "ντύσου και βγες, μαζί με όποιον δεν αντέχει τέτοιο ψεύτικο κόσμο...". Δείξε του τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου, και έτσι έλα πιο κοντά. Γεφύρωσε την πραγματικότητά σου με αυτήν του άλλου. Εξέφρασε και μοιράσου την πίστη σου. Μείνε ανυποχώρητος σε αυτήν, μέχρι να αφουγκραστείς και την πίστη του άλλου. Και αν σε πείσει, τότε και μόνο τότε συμπορεύσου.



"Έξοδο βρες"
I Nomadi & Λαυρέντης Μαχαιρίτσα
Δίσκος: Οι άγγελοι ζουν ακόμη στη Μεσόγειο



"ελπίδα πια κανείς δεν έχει, παρά μόνο το δρόμο..."




Karl - Nino


Πιστεύατε ποτέ ότι θα μπορούσε ποτέ ο Μαρξ και ο Νίνο να κάνουν παρέα...; 

Ούτε εγώ! Όμως, κάθε πρωί, ο σκύλος μου ο Μαρξ και ο σκύλος ενός γείτονς, ο Νίνο, παίζουν, τα λένε, κουτουλιούνται, κουτρουβαλιούνται και φαίνεται ότι περνούν καλά!

Μερικές φορές, τα στεγανά και τα θέσφατα, δεν βοηθούν τις ανθρώπινες σχέσεις και δεν προάγουν την επικοινωνία, κατ' επέκταση ούτε την κοινωνία.

Πολλά μπορούν να γίνουν, αρκεί να υπάρχει ειλικρίνεια και διάθεση συντονισμού. Αν δεν υπάρχουν αυτά, δεν γίνεται απολύτως τίποτα, παρά μόνο σπασμωδικές έως και γραφικές, για να μην πω τραγελαφικές, κινήσεις...

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε μυαλά και να προσπαθήσουμε από κοινού, μαύροι-άσπροι, καλοί-κακοί, σερνικοί-θηλυκοί, βλάκες-αποβλακωμένοι και λοιποί της γης κατατρεγμένοι και του κόσμου μπερδεμένοι, μα τελικά του σύμπαντος εξαπατημένοι, να ενωθούμε;;








Πάνω από όλα ο... βιομήχανος!


Η αλήθεια είναι ότι αυτοί, μετρούν τον πόνο με χρήμα, ενώ εμείς, με τίμημα.

Η αλήθεια είναι ότι αυτοί, εξαργυρώνουν την ασθένεια, ενώ εμείς προσπαθούμε να την χρυ-σώσουμε...

Φανταζόμουν ότι κάπου υπάρχει λάκκος στη φάβα, όχι όμως και για τόσο μεγάλης κυκλοφορίας φάρμακα...

Ο λόγος για τις μεγαλύτερες -πρόσφατες- απάτες, που έχουν διαπράξει μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, με σκοπό, (τι άλλο φυσικά;) την προώθηση προϊόντων, σε έναν κόσμο προϊόντων, σε μια λογική προϊόντων... Δεν ξέρουν όμως ότι προϊόντος του χρόνου, αυτό που τελικά μετρά, είναι η ηθική και ο σκοπός κάθε πράξης.



(αναδημοσίευση χωρίς άδεια, από το τεύχος 12/09/2012 του New England Journal of Medicine)


Πώς είπατε;;





Κάποιες ειδήσεις, κυριολεκτικά σε κουφαίνουν...





Πριν απαντήσεις να ρωτάς...



Τώρα που έπιασαν τα πρωτοβρόχια, και η ψυχή μελαγχολεί...

Τώρα που φθινο-πωριάζει, όπως φθίνουν και οι αξίες αλλά και τα κριτήρια προσδιορισμού αυτών των αξιών...

Τώρα που ο αγέρας βουίζει και φοβίζει, όπως βουίζουν και φοβίζουν οι καθημερινοί και απανταχού σωτήρες-δανειστές μας...

Τώρα είναι χρεία για περισυλλογή.

"Περί" για να πιαστούμε γύρω γύρω,
"συλ" (από το "συν") για να πιαστούμε γύρω γύρω όλοι μαζί και τέλος,
"λογή", για να σκεφτούμε, εμείς οι λογής-λογής αγύρτες, πιασμένοι γύρω γύρω όλοι μαζί, τι πραγματικά επιθυμούμε και τι πραγματικά αγαπούμε...




"Ό,τι αγαπάς"
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική, Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης



Πριν απαντήσεις να ρωτάς
και πριν μιλήσεις κάνε
τα λόγια σου να τα φοράς,
όχι να σε φοράνε.

Ο,τι αγαπάς σ' ακολουθεί...πιάνει το βήμα σου
κι ο,τι πιστεύεις σαν νερό, παίρνει το σχήμα σου...

Όσο κι αν θέλεις να πετάς
τα πόδια σου σε πάνε
τα όνειρα να τα μετράς
να δεις αν σε χωράνε...  

Ό,τι αγαπάς σ' ακολουθεί...πιάνει το βήμα σου
κι ο,τι πιστεύεις σαν νερό, παίρνει το σχήμα σου...


Η αποτύπωση της μοναξιάς στο σκίτσο ενός ζωγράφου


Η αποτύπωση κύριε ζωγράφε...

Η αποτύπωση της πραγματικότητας. Το "ξεπατίκωμα" που λέγαμε μικροί... ή το εντύπωμα από μια ιστορία πικρή...

Η αποτύπωση ως προβολή της αλήθειας, περνώντας όμως συχνά μέσα από προσβολή μιας κακιάς συνήθειας...

Η αποτύπωση ως πεποίθηση βεβαιότητας, καταγράφοντας όμως συχνά μια επίθεση εγωτικότητας...

Η αποτύπωση ως σκιαγράφηση ενός πορτραίτου, χωρίς όμως συχνά να μπορούμε να δούμε τα χρώματα του αντιθέτου.

Η αποτύπωση, τελικά, ως ανατύπωση του ίδιου προβλήματος: πώς μπορούν τελικά οι άνθρωποι να δουν πέρα από την εικόνα (τους); 


"Η μοναξιά"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Δημήτρης Ζεβουδάκης





(το πρώτο σκίτσο της ταλαντούχας Ρ.Γ. που ζωγραφίζει μόλις 3 βδομάδες...)




Δικαίωμα στην υγεία σε καιρούς κρίσης...;


Δεν πάνε λίγες μέρες που δηλώνω συμμετοχή στο συγκεκριμένο σεμινάριο, και λαμβάνω το κάτωθι βίντεο:




Και αναρωτιέμαι ξανά: μήπως με παρακολουθεί κάποιος από εκεί ψηλά;!

Το μέλλον, θα το δείξει!




Τοπογραφίες - 4


Η Βόρεια Μακεδονία, είναι γεμάτη Ιστορία. Το Σ/Κ ανηφόρισα προς Καστοριά.

Πέρασα Βογατσικόν, Γέρμας, αντίκρυσα Γράμμο, Βίτσι, θυμήθηκα Παύλο Μελά και Γερμανό Καραβαγγέλη (βλέπετε δεν είναι όλοι οι Γερμανοί καταστροφείς της χώρας μας…).

Αντίκρισα ένα υπέροχο θέαμα. Μια όαση στην καρδιά των βουνών.







Με μια πιο κοντινή ματιά όμως, είδα ότι οι αγνές ψυχές κάποιων εξακολουθούν και κολυμπούν στον πασοκικό βούρκο…


Ρωτάω: «βρε παιδιά, γιατί δεν καθαρίζετε τη λίμνη»; Απαντούν: «άσε, μην ξύνεις πληγές. 500 υπαλλήλους έχει ο Δήμος, όλοι κάθονται…».

Προσπάθησα λοιπόν, να δω τις ομορφιές, τα χρώματα, τα αρώματα, το σπήλαιο του Δράκου. 





Μια ζωή γεμάτη ποδήλατα. Πλέον, μια ζωή ποδήλατο. 


Και όμως, οι άνθρωποι, συνεχίζουν να ονειρεύονται, ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Συνεχίζουν να ονειρεύονται ότι κάποια μέρα θα ανέβουν τα σκαλοπάτια της ζωής και θα αναπαυτούν εκεί κάπου ανάμεσα σε ουρανό και επί της γης, αγναντεύοντας την αιωνιότητα της ψυχής, να δροσίζεται στα ήρεμα νερά της συνειδητοποίησης...


Οι άνθρωποι της Μακεδονίας συνεχίζουν. Έχουν περάσει τόσα, τώρα θα μασήσουν;


Ωραία εκδρομή, σε χώρο, χρόνο, ιστορία, σε τοπία, και από κάποιες οπτικές γιατί όχι και ουτοπία…








Τοπογραφίες - 3



Αυτές τις μέρες η ψυχολογία μου ανεβοκατεβαίνει. 

Όσο ζω στην καθημερινότητά μου, τα πράγματα είναι από απογοητευτικά ως τραγικά. Ένας κόσμος που διαλύεται κυριολεκτικά και οι περισσότεροι από εμάς μόλις που ανοίγουμε τα μάτια μας μπροστά στο φαινόμενο, λες και ξυπνάμε νωχελικά και σε σύγχυση, μετά από μπόλικη δόση αναισθητικού που χορηγήθηκε για μια μεγάλη εγχείρηση (ή και εγχείρημα), όπως αυτή της λοβοτομής… Δεν λειτουργεί τίποτα. Δεν μπορείς να βοηθήσεις σχεδόν κανέναν. Δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις. Βλέπεις μάτια που σου ζητούν βοήθεια απεγνωσμένα και σκέφτεσαι ότι «καλά καλά δεν μπορώ να βοηθήσω ούτε και εμένα»… Πού πάμε; Αναζητάς διέξοδο… 

Έτσι, προσπαθείς να ξεφύγεις. Έστω για 2 μέρες, για ένα σαββατοκύριακο. Και τσουπ! Την βλέπεις μπροστά σου, σε αυτή την προσπάθεια φυγής. Είναι εκεί. Πάντα εκεί. Και θα παραμείνει. Σαν να έχει δώσει προαιώνιο και προσυμφωνηθέντα λόγο να είναι πάντα εκεί. Στην πρώτη γραμμή της σκηνής. Κάθε 28 ημέρες. Χωρίς καμία καθυστέρηση. Χωρίς καμία αναβολή στο ραντεβού της. Ο λόγος για την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Αναζητάς τη μεταξένια λάμψη της… 





Σε αυτή τη χώρα, που τα περισσότερα είναι παρ-άλογα και ξεφτι(λι)σμένα


Σε αυτή τη χώρα, που τα δέντρα, όπως και οι προσπάθειες, δεν ανθίζουν και ξεραίνονται


Ή και αν ανθίσουν θα είναι μόνα τους και από δική τους υπερπροσπάθεια, κάπου στην οριογραμμή πραγματικότητας και φαντασίας



Σε αυτή τη χώρα που κάποιοι την εξύμνησαν και άλλοι με τις πράξεις τους την εξύβρισαν…

Σε αυτή τη χώρα, θα αναρωτιόμαστε για πάντα, πώς θα ήταν χωρίς εμάς αυτή η χώρα...

Σε αυτή τη χώρα, της ατέρμονης αμετροέπειας, καλούμαστε να ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, όταν οι περισσότεροι φεύγουν προς αναζήτηση αξιοπρέπειας… 





Άραγε θα αντέξουμε, μικρή μου καρδιά;


(οι φωτό είναι από την τεχνητή λίμνη Κρεμαστών)