Να σου χαλάνε τ' όνειρο και εσύ να τους αφήνεις...

 

Παλαιότερα λέγανε ότι η ζωή είναι... ένα αγγούρι, που άλλος το τρώει και ζορίζεται και άλλος το τρώει και δροσίζεται!

Σήμερα, θα έλεγα ότι η ζωή είναι... μια ντομάτα, που απέξω τη βλέπεις κόκκινη και από μέσα είναι πατάτα!

Τι θέλω να πω: σήμερα, σου πουλούν οι διάφοροι αδιάφοροι που σου το παίζουν αδιάφθοροι, κάτι τις. Το ο,τιδήποτε. Στο χρεώνουν όμως, για δις. Από το πιο μικρό ως το πιο ακριβό. Σε κοροϊδεύουν. Άλλη σου δείξανε και άλλη σου μπήξανε επί το λαϊκότερον και πεζοδρομιότερον. Μπροστά στα μούτρα σου σε υποβιβάζουν, σε θεωρούν χαζό, χάνο, ψάρι που τσιμπάς. Σου παίρνουν τα χρήματα -όλα για τα χρήματα γίνονται- και μαζί σου παίρνουν και την αξιοπρέπεια. Και εμείς, συνεχίζουμε και αγοράζουμε από τους ίδιους, διότι και παραδίπλα να πας, πάλι την ίδια ντομάτα-πατάτα θα φας...

Δείτε την ντομάτα που μας πουλούν για να φάμε, απέξω ένα κατακόκκινο κέλυφος-κάλυμα και από μέσα αρρωστιάρικο-ωχρό-θνησιγενές:

Κατ' επέκταση αντιληφθείτε πόσα μας κρύβουν και πόσο μας ξεγελούν, όταν μιλάμε για πιο σοβαρά θέματα.

Τι είναι αυτό που μένει λοιπόν, σήμερα, ως αντίσταση; Πού πήγε το υπόλοιπο "κόκκινο" της έντασης, του πάθους, του αίματος; Πού χάθηκε τόσο "κόκκινο"; Πώς γίναμε σήμερα, τόσο πολύ... πατάτα;

Ως αντίβαρο σε τούτο το ισοπέδωμα και ως αντίδωρο σε εκείνους που ακόμα αντιστέκονται και συνεχίζουν να απαιτούν να τρώνε ντομάτα όταν παραγγέλνουν ντομάτα ρε γαμώτο και όχι αυτές τις ξεφτίλες που μας σερβίρουν ασταμάτητα κάθε στιγμή, τους αφιερώνω τα κάτωθι:

1] 

"Δεν είμαστε εμείς κανονικοί σαν και τους άλλους, εμείς δουλεύουμε στους στάβλους, ταΐζουμε και ποτίζουμε τα όνειρα, τα φροντίζουμε να μεγαλώσουν, για να καλπάσουν οι επόμενες ελπίδες", πηγή από εδώ

2] 

Ένα βίντεο

3] 

   "Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι

   Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν

Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια

Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι

Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά

Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος

Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα

Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός

Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι."

Μανώλης Αναγνωστάκης, Από τη συλλογή Εποχές 3 (1951)

Πηγή από εδώ

4] 

"άνθρωπέ μου τι ξεφτύλα,

να σου χαλάνε το όνειρο

κι εσύ να τους αφήνεις."

Πηγή από εδώ

Κάμε να σ'ανταμώσω, κάποτε...

Συνειδητοποιείς την μικρότητα της ύπαρξής σου, που γίνεται σκουπίδι στο διάβα εξουσιαστικών μορφών...

Συνειδητοποιείς το ξεπούλημα των ονείρων σου, πριν καν τα ονειρευτείς...

Συνειδητοποιείς το στημένο παιχνίδι που παίζουν στην πλάτη σου. (Ντρέπομαι που κάνω link στον συγκεκριμένο αλήτη, αλλά ντρέπομαι πιο πολύ που αυτά που λέει βγήκαν αληθινά)

Συνειδητοποιείς ότι αυτή η κολόνια που κρατάει χρόνια, έχει την ίδια μυρωδιά: ΣΑΠΙΛΑ!(συνειδητοποιείς επίσης, εντελώς τυχαία, ότι στο συγκεκριμένο βίντεο στο λεπτό 3' και 25'' αυτός ο τύπος κάτω αριστερά με το πράσινο πουκάμισο και το παχύ μουστάκι που χειροκροτά έτοιμος να τον πάρουν τα ζουμιά από την συγκίνηση, κάπου σου είναι γνωστός... Βρε πού τον ξέρω, πού τον ξέρω; Αμάν! Είναι το μουνόπανο, ο διοικητής του Νοσοκομείου Κέρκυρας...! Ναι, ναι, αυτός που δεν αξίζει να φορά παντελόνια που λέγαμε... Κοίτα να δεις ποιες ήταν τελικά οι εγκύκλιες σπουδές του για να πάρει τη θέση του διοικητή νοσοκομείου, όταν ο δικός μου κώλος έβγαζε αιμορροΐδες από τα έδρανα των αμφιθεάτρων και των συνεδρίων τόσα χρόνια... Κατεβάζεις χριστοπαναγίες ή όχι, αγαπητέ θρησκόληπτε αναγνώστη μου..; Με όλο το σεβασμό στα θεία, που κατευθύνουν τις ζωές μας και μας βοηθούν στις δύσκολες στιγμές. Πτου πτου πτου... Απεταξάμην, απεταξάμην!)

Συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε ένα παιχνίδι που έχει κριθεί από άλλους για άλλους και εσύ είσαι απλά το πιόνι.

Συνειδητοποιείς ότι χαλάει το στομάχι σου, η μέρα σου, η διάθεσή σου, σκεπτόμενος όλα αυτά.

Συνειδητοποιείς ότι χάνεις τον ύπνο σου και έτσι τον εαυτό σου, αναλογιζόμενος την θέση σου.

Συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να καταφέρεις και πολλά, αναλογιζόμενος τη φύση σου.

Συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα τίποτα. Και το ξέρουν. Και το θέλουν.

Συνειδητοποιούν όμως αυτοί, ότι το τίποτα δεν έχει να χάσει τίποτα;

Συνειδητοποιούν ότι κάποτε μπορεί ο λαός να συντονιστεί (έστω και στα πλαίσια στατιστικού σφάλματος, ίσως και λάθους ή τυχαιότητος) και να κάνει την ανατροπή; Δεν ξέρω για πόσο. Για όσο... Αυτό όμως αρκεί για να δείξει στους αλήτες ότι ο λιλιπούτειος Δαβίδ, μπορεί να ανατρέψει τον γιγαντοτεράστιο Γολιάθ.

Συνειδητοποιούν ότι αυτό το τίποτε, αυτή η ασήμαντη παρουσία όλων μας, μπορεί να μεγαλουργήσει;

Καθώς γυρνοβολάμε γύρω από τους ίδιους δρόμους της ιστορίας μας, που είναι τόσο παλιοί όσο η ανθρώπινη ύπαρξη, καθώς κάνουμε κύκλους γύρω από τις ίδιες γειτονιές του κόσμου, του πόνου, του αβέβαιου και του παράλογου, ας συνειδητοποιήσουμε ένα πράγμα: η τρεμόσβηστη σπίθα της ψυχής μας θα σβήσει. Ας σβήσει όμως αξιοπρεπώς.

"Δρόμοι Παλιοί"

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία: Γιάννης Πάριος

Εγωιστικό Γονίδιο

Πολύ το απόλαυσα. Το συγκαταλέγω ανάμεσα στα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Με φοβερή απλότητα αποκαλύπτει την αλληλουχία. Με φοβερή άνεση ρίχνει άπλετο φως στα σκοτεινά μας μάτια. Με διαχρονικότητα και ακρίβεια σμιλεύει κάθε νόημα που κρύβεται πίσω από κάθε λέξη. Ο λόγος περί του "Εγωιστικού Γονιδίου", του Richard Dawkins.

Κάποιες σκέψεις επί όλων αυτών που διαβάζω εδώ και λίγες μέρες:

1. Με πόση ευκολία εξηγεί το πέρασμα, από τη φυσική στη χημεία, από εκεί στη βιολογία και εν τέλει στην ανθρωπολογία… Όλα αγαπητοί μου, οφείλονται στις τέσσερις δυνάμεις που κυριαρχούσαν και εξακολουθούν να κυριαρχούν στο σύμπαν: βαρυτική, ηλεκτρομαγνητική, ισχυρή και ασθενής πυρηνική ενέργεια. Αυτές οι δυνάμεις, είναι οι τέσσερις τοίχοι, που μέσα τους κρύβουν την εξέλιξη. Εξέλιξη από τα ανόργανα στα οργανικά, από τα άψυχα στα έμψυχα, από τα άυλα στα ζωντανά, από τους κρυστάλλους στους ανθρώπους. Ακολουθώντας έναν και μόνο κανόνα: όλα δημιουργούνται από τη συνισταμένη αυτών των δυνάμεων, σε σχέση με το περιβάλλον τους.

2. Ο άνθρωπος βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο της εξελικτικής αλυσίδας. Ο άνθρωπος σαν δημιούργημα των φυσικών δυνάμεων, έχει φτάσει στο σημείο, όχι μόνο να κατανοεί την μέχρι τώρα πορεία του, αλλά να μπορεί και να την αλλάξει, να την διαμορφώσει όπως θέλει (το θέλει σημαίνει, όπως η τύχη θέλει, για να μην παρεξηγούμαι). Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος είναι το μόνο είδος, που η εξέλιξη το έβαλε σε τέτοια θέση, που μπορεί να καθορίζει την εξέλιξη. Εξέλιξη εναντίον εξέλιξης δηλαδή! Φοβερό;! Ο άνθρωπος ακολουθώντας πιστά τα γονίδιά του, μπορεί σήμερα να μιλά για γονιδιακές θεραπείες, για παρέμβαση στο DNA, για κόψιμο και ράψιμο, σαν να μιλάμε για ρουχαλάκια… Αυτό θέλησε η τύχη, να δημιουργήσει ένα πλάσμα που κάποια μέρα θα στρεφόταν απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό και στην ίδια την εξελικτική διαδικασία. Το τι θα ακολουθήσει δεν το γνωρίζει κανείς. Απλά παρακολουθούμε όλοι μαζί, τα πειράματα της φύσης (μας).

3. Τον Dawkins τον απασχόλησε πολύ το θέμα της ύπαρξης ή όχι αλτρουιστικών γονιδίων. Αν υπάρχουν αλτρουιστικά γονίδια, αυτά είναι παρά φύσει καταστάσεις. Είναι κάτι που κοντράρει την υπόλοιπη πλειοψηφία του εγωισμού, η οποία ό,τι κάνει το κάνει για καθαρό όφελός της. Είτε όμως πούμε ότι δεν υπάρχουν αλτρουιστικά γονίδια, είτε ότι υπάρχουν, και οι δυο ερμηνείες περνούν μέσα από το εγωιστικό κόσκινο: δεν μπορώ να ξεφύγω από τις διαταγές των γονιδίων μου! Άρα, ακόμα και ο από γονιδίων αλτρουιστής, υπακούει εγωιστικά στην συμπεριφορά που του προστάζουν τα γονίδιά του. Πόσο δίκιο είχες αγαπητέ Αιρετικέ όταν έγραφες: … όσα κάνω αγαπητέ για σε, είναι απλώς για μένα… Συμπέρασμα: η πλειοψηφία των γεγονότων γύρω μας, έχει εγωιστική κατεύθυνση. Αν ο αλτρουισμός, είναι η μειοψηφία, και για αυτό δεν καταφέρνει πολλά προς τη δική του κατεύθυνση, δεν φταίει κανείς, παρά μόνο η ίδια η φύση με την Τύχη της.

Θα ήταν καλύτερος ο κόσμος μας αν υπήρχε περισσότερος αλτρουισμός;
Νομίζω πως ναι.

Πώς θα επιτευχθεί αυτό;
Αν αυξηθούν τα αλτρουιστικά γονίδια.

Και πώς θα γίνει αυτό;
Από τυχαίες μεταλλάξεις.

Φτάνει μόνο αυτό;
Όχι, χρειάζεται και κατάλληλο οικολογικό περιβάλλον που να κάνει την μετάλλαξη να λειτουργήσει με τρόπο ευνοϊκό για τους φέροντές της, ώστε να κατορθώσουν να αναπαραχθούν και να εξαπλωθούν.

Πώς θα γίνει πάλι αυτό;
Με το να διαδοθούν τέτοιες ιδέες, ώστε να δημιουργήσουν αυτό που σε πρόσφατο post, εντελώς τυχαία είχα αποκαλέσει εξελικτική πίεση.

Πώς θα γίνει αυτό;
Πάλι εντελώς τυχαία.

Συνεπώς, πώς αλλάζει το ποσοστό αλτρουιστικής και εγωιστικής συμπεριφοράς;
Από την Τύχη και πάλι από την Τύχη…


4. Η πρώτη κοινωνία δημιουργήθηκε από τη στιγμή που ο άνθρωπος έθεσε σε εφαρμογή το ταμπού της αιμομιξίας, πράγμα αφύσικο και πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της μέχρι τότε, φύσης. Αυτό ήταν το σημείο καμπής, που ο άνθρωπος άρχισε να στρέφεται εναντίον του εαυτού του, βγαίνοντας έξω από τα φυσικά του όρια, ή πιο σωστά επιβεβαιώνοντάς τα όσο ποτέ άλλοτε, και διαμορφώνοντας τις αναλογίες των γονιδίων στην γονιδιακή δεξαμενή. Η γενετική συγγένεια, έγινε αντιληπτή και μεταφράστηκε σε κοινωνική συγγένεια, που πλέον αντί να την υπακούει, την αντιμάχεται. Έκτοτε από φυσικό ον ο άνθρωπος, έγινε κοινωνικό όν. Κάτι όμως ξέχασε. Ότι αυτή η αυτοδιόρθωση και ο αυτοεπαναπροσδιορισμός του, ήταν ίσως το πιο παράτολμο κομμάτι του γονιδιακού του προγράμματος, που εκκίνησε αυτόματα, απρόσκοπτα και εντελώς κατευθυνόμενα από την Τύχη.

5. Τα πάντα δημιουργούνται από τα γονίδια και την τύχη, μόνο που η τύχη καθορίζεται από το εκάστοτε περιβάλλον των γονιδίων. Άρα η τύχη, κάτι τόσο χαώδες και απροσδιόριστο, κάθε φορά αναμοχλεύει τα γονίδια και τα κάνει να γεννούν νέα δημιουργήματα, άρα νέα περιβάλλοντα που με τη σειρά τους θα στοιχειοθετήσουν τέτοια τύχη που θα ακουμπήσει με το μαγικό της ραβδάκι τις νέες τυχαίες συλλογές γονιδίων, ώστε να δημιουργηθούν νέα περιβάλλοντα, που θα γεννήσουν νέα δημιουργήματα και μετά ξανά νέα περιβάλλοντα κοκ… Και αν κάποιος ψάχνει την αλήθεια και την αρχή σε αυτό το κουβάρι τύχης και γονιδίων δεν θα την βρει εκεί στον κόμπο τους, αλλά κάπου αλλού: στον δημιουργό τους. Και ο δημιουργός τους δεν είναι άλλος από τις 4 δυνάμεις της φύσεως.

6. «Μπορεί ένα ακόμη μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου να είναι η δυνατότητα γνήσιου, ανυστερόβουλου, αληθινού αλτρουισμού. Το ελπίζω. Όμως δεν θα επιχειρηματολογήσω υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, ούτε θα προβώ σε εικασίες για την πιθανή μιμιδιακή εξέλιξή του. Αυτό που θέλω να προβάλω εδώ είναι ότι, ακόμη και αν δούμε τα πράγματα από την αρνητική τους πλευρά και υποθέσουμε πως κάθε μεμονωμένος άνθρωπος είναι θεμελιωδώς εγωιστής, η συνειδητή μας διορατικότητα -η δυνατότητά μας να προσομοιώνουμε το μέλλον με τη φαντασία μας- θα μπορούσε να μας γλιτώσει από τις χειρότερες εγωιστικές υπερβολές των τυφλών αντιγραφέων. Διαθέτουμε, τουλάχιστον, τον απαραίτητο νοητικό εξοπλισμό ώστε να φροντίζουμε για τα μακροχρόνια εγωιστικά μας συμφέροντα αντί να κοιτάμε μόνο τα βραχυχρόνια εγωιστικά μας συμφέροντα. Μπορούμε να διαβλέψουμε τα μακροχρόνια οφέλη της συμμετοχής μας σε μια ‘συνομωσία περιστεριών’ και μπορούμε να καθίσουμε παρέα και να αναζητήσουμε τρόπους για να κάνουμε τη συνομωσία να λειτουργήσει. Έχουμε τη δύναμη να αψηφήσουμε τα εγωιστικά γονίδια με τα οποία γεννηθήκαμε και εάν χρειαστεί, τα εγωιστικά μιμίδια με τα οποία γαλουχηθήκαμε. Μπορούμε ακόμη να αναζητήσουμε τρόπους εσκεμμένης καλλιέργειας και ανάπτυξης ενός αγνού, ανυστερόβουλου αλτρουισμού -κάτι που δεν έχει καμία θέση στη φύση, που δεν έχει υπάρξει ποτέ πριν σε ολόκληρη την ιστορία του κόσμου. Χτιστήκαμε ως γονιδιακές μηχανές και ανατραφήκαμε ως μιμιδιακές μηχανές, ωστόσο έχουμε τη δύναμη να στραφούμε ενάντια στους δημιουργούς μας. Εμείς μόνοι πάνω στη Γη μπορούμε να επαναστατήσουμε ενάντια στην τυραννία των εγωιστικών αντιγραφέων.»

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από «Το Εγωιστικό Γονίδιο», σελ. 328, τριακονταετής επετειακή έκδοση, εκδόσεις Κάτοπτρο)


Με αυτό το μήνυμα του ίδιου του Dawkins, ας ευχηθούμε κάποια στιγμή, η Τύχη να φέρει τους αλτρουιστές στο προσκήνιο της γονιδιακής δεξαμενής. Είναι οι μόνοι που μπορούν να κάνουν μια πραγματική επανάσταση, γιατί είναι από μόνοι τους η μεγαλύτερη επανάσταση που η φύση έχει δημιουργήσει και γνωρίσει μέχρι τώρα. Και αυτό, θα έλεγε κανείς, κατά λάθος συνέβη. Ή αλλιώς, η επανάσταση είναι μια παραφύσει κατάσταση.

«Δρόμοι παλιοί»
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης (ιατρός-ποιητής)
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη