3 Τραγούδια για την Ειρήνη και 1 Κραυγή από τον Πόλεμο

Οι Σ-ειρήνες τραγουδούν συμπαντικούς σκοπούς...
προσκαλώντας ουράνια πλάσματα...

"Τα Λάφυρα της Νύχτας"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά

Τα λάφυρα της νύχτας 

έχεις κρύψει στο βλέμμα σου 

σαν τον κλέφτη που ξέρει 

πως το άλλο σκαλί θα ‘ναι η φυλακή. 

Ομορφιά θνητή γίνε αθάνατη. 

Γίνε αθάνατη, ομορφιά θνητή. 

Τρελό πουλί κι εφήμερο, 

 αυτάρεσκο πουλί. 

Ο καθρέφτης σαν στόμα, 

σαν σπηλιά και σαν θάλασσα, 

με τα πρόσωπα παίζει, με τα είδωλα ζει, 

άλλη μια φυλακή. 

Ομορφιά θνητή γίνε αθάνατη. 

Γίνε αθάνατη, ομορφιά θνητή. 

Τρελό πουλί κι εφήμερο, 

αυτάρεσκο πουλί.

--------------------------


"Πανσέληνος"
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία: Γεωργία Νταγάκη



Εχθές σε μια γωνιά του δρόμου 
μπροστά στα μάτια μου, 
με πετροβόλαγες μικρό μου με τα κομμάτια μου. 

Είχες τον άνεμο εσύ πατρίδα 
κι εγώ την έρημο, 
κι όπως με στράβωνες 
εγώ σε είδα, 
μες την πανσέληνο, 
μες την πανσέληνο... 

Γυρνάει ο νους μου στα χαμένα 
σαββατοκύριακα 
μα είναι τοπία ερειπωμένα 
και κάστρα ανήλιαγα. 

Είχες τον άνεμο εσύ πατρίδα 
κι εγώ την έρημο, 
κι όπως με στράβωνες 
εγώ σε είδα, 
μες την πανσέληνο, 
μες την πανσέληνο... 

Είχες τον άνεμο εσύ πατρίδα 
κι εγώ την έρημο, 
κι όπως με στράβωνες 
εγώ σε είδα, 
μες την πανσέληνο, 
μες την πανσέληνο...

---------------------------------


"Αλ Τάιρ"
Στίχοι: Θωμάς Μπέκος
Μουσική: Θωμάς και Ευριπίδης Μπέκος
Ερμηνεία: Έλσα Μουρατίδου και Δημήτρης Ζερβουδάκης

Πήγα βόλτα στον Al Tair 

για να δω ποιος με κοιτάει 

στ`ουρανού τις θημωνιές 

που δροσίζονται οι ψυχές. 

Η ψυχή μου μαγεμένη 

στέκει εκστασιασμένη 

δεν βρίσκει λόγια να μου πει 

όσα πρόλαβε να δει. 

Η ψυχή μου ταξιδεύει 

σε χιονιάδες γαληνεύει 

παίζω μ`άγριους βοριάδες 

με τρελές χιονονιφάδες. 

Με του ουρανού τ`αστέρια 

κάνω ατέλειωτα νυχτέρια 

κρατώ την πρώτη ηλιαχτίδα 

φυλαχτό στην καταιγίδα. 

Στ`όνειρό μου ένα βράδυ 

πέφτω σε βαθύ πηγάδι 

μαύρη τρύπα με ρουφά 

η μέρα ανάστροφα μετρά. 

Γυρίζω πίσω σαν φωτιά 

έν’ αγρίμι που αλυχτά 

μέλλον καίω, παρελθόν 

με το τώρα να`ναι απόν. 

Ανεβαίνω κατεβαίνω 

σαν πουλί στον ουρανό 

απ`τ`ανώγεια στα κατώγεια 

άβυσσο ψάχνω να βρω 

λίγο να ξεκουραστώ.

-----------------------


Μα ο Πόλεμος τους κρένει:

"Ο πιο ισχυρός, ο πιο αδιάρρηκτος, ο πιο αβάσταχτος κι ο πιο σταθερός δεσμός που μας συνδέει με τους συνανθρώπους μας είναι αυτό που ονομάζουμε «εξουσία». Η εξουσία, με το βαθύτερο νόημα, δεν είναι παρά έκφραση της πιο μεγάλης εξάρτησης του ενός απέναντι στους άλλους. Είναι πολύ δύσκολο να καθορίσει κανείς τα όρια της περιοχής μεταξύ ελευθερίας και αναγκαιότητας κι ο καθορισμός αυτού του ορόσημου αποτελεί το θεμελιώδες πρόβλημα της ψυχολογίας."

(Λέων Τολστόι, από το "Πόλεμος και Ειρήνη")

Το κλουβί με τις τρελές - Ατενίζοντας την 15η σκηνή

Σκηνή 15η


"Και ο γέρος πια, αποσταμένος, επήγε να κοιμηθεί τον ύπνο τον αιώνιο, τον φωτεινό, τον ανέγγιχτο, τον αμόλυντο, τον καθαγιαστικό, τον γαλήνιο... Εκείνον τον ύπνο που πληρώνει η ζωή σε όλους εκείνους που ξαγρύπνησαν και επέλεξαν να μην κοιμηθούν, ποτέ. Που πληρώνει η ζωή, ως τελικός λογαριασμός, ο τελικός σταθμός...


Και ο γέρος, άφησε τη σκέψη του, παραδομένη στη δίνη των καιρών, των αναστεναγμών, των διαδρομών, των διαφορών και των προβληματισμών, να ταξιδέψει πίσω, εκεί απ όπου ξεκίνησε... εκεί όπου τα δυο βατραχάκια πάλευαν να ξεφύγουν από το γάλα και είχαν μπλεξίματα μεγάλα..."

"Μόνο κόκκινο"

Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης

Μουσική: Παντελής Θαλασσινός

Ερμηνεία: Μελίνα Κανά

Χειμώνα...

Ή καλοκαίρι...

Μόνο κόκκινο...

Μια εισπνοή, μια εκπνοή

Από τις πολλές εικόνες της εφημερίας, πάλι το δίπολο της χαράς και της λύπης αναπηδά.


Ζωή και θάνατος.

Ψεύτικο και αληθινό.

Χέρι ζεστό και χέρι από ώρα πια νεκρό.

Χέρι ροζιασμένο και χέρι που ακόμα δεν έμαθε να χαϊδεύει.

Γνώση και άγνοια.

Αντοχές και παραίτηση.

Ελπίδα και απογοήτευση.

Πάθος και απάθεια.

Μαύρο και άσπρο.

Ουρανός και Θάλασσα.

Αέρας και Γη.

Φτερό και άλλο ένα φτερό. Μαζί να προσπαθούν να φτερουγίσουν στον απάνεμο καιρό.


Η τελευταία εικόνα όμως της εφημερίας, ήταν και η πιο απολαυστική.

Φυλακή και Ελπίδα διαφυγής από τα σίδερά της. Με φόντο το γκρίζο της ύπαρξης.

Την απόλαυσα ειλικρινά.

"Μ' 'ενα γιατί"
Στίχοι: Γιάννης Τσατσόπουλος
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά




Μια στον αφρό μια στο βυθό
μ' ένα γιατί σ' άσπρο χαρτί
κλεισμένη σε γυαλί
κι η θάλασσα η τρελή η αμαρτωλή
εσύ αν γελαστείς θα σπάσω να κοπείς
στ' ανοιχτά θα με βρεις

Μια εισπνοή μια εκπνοή
σώμα κενό γι αφανισμό
στημένη η σκηνή
κι η κάμαρα στενή και σκοτεινή
μαζί μου αν κλειστείς σε κάστρο ηδονής
ουρανό δεν θα δεις

Εσύ αν γελαστείς θα σπάσω να κοπείς
στ' ανοιχτά θα με βρεις

Μιλώ για σένα

Από τα δημιουργήματα (=ποιήματα) που συγκεντρώνουν τόνους κοσμικής σοφίας, είναι πιστεύω και το κάτωθι. Σπάνια αποδίδεται τόσο όμορφα (ίσως επειδή έχει και συμμετοχή παραδοσιακής μελωδίας και ρυθμού...) ένα τόσο απεχθές νόημα. Σας ερωτώ όμως: Τώρα που μαθαίνουμε πως το παιχνίδι είναι στημμένο, τι άλλο μας μένει; Απλώς να το χαρούμε... Και ας ξέρουμε πως στο τέλος θα χάσουμε. Διότι, αυτό που δεν προέβλεψαν αυτοί που έστησαν το παιχνίδι (κάποιοι κύριοι και κυρίες με το παρατσούκλι: "Θεοί"), είναι ότι θα το χαρούμε, προς πείσμα των αντιξοοτήτων και των χαλεπών καιρών!

"Μιλώ για σένα"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά




Μιλώ με τα ψηλά τ'απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια

Και μ' απάντησαν:
''Τα γεφύρια χορταριάζουν.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς''.

Μιλώ με τ'ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει

Και μ' απάντησαν:
"Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."

Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ'αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν

Και μ' απάντησαν:
"Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
Άμοιρη ψυχή μη ξεγελαστείς."

Τυφλές αλλά όχι μουγκές!

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι πράγμα να είναι η ελπίδα! Άλλοτε την έχεις και σε κρατά ζωντανό, άλλοτε την έχεις και δεν βγάζει πουθενά αφού είναι ανώφελο, άλλοτε σε προδίδει καθότι αυτό που σου έταζε δεν είναι αυτό που σου έδωσε, άλλοτε πάλι υπόσχεται έναν ολόκληρο κόσμο στα μέτρα σου!

Έχω καταλήξει όμως στο εξής συμπέρασμα: η ελπίδα είναι δημιούργημα της ανικανότητας του ανθρώπου να ελέγξει το μέλλον. Είναι μια προσπάθεια του ανθρώπινου νου να αντισταθμίσει το κενό και την ήττα που νοιώθει συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορεί να συμμετέχει ενεργά και καθοριστικά σε αυτό που ονομάζουμε "μέλλον". (Είναι περίπου η ίδια κοινωνική κατάσταση με εκείνη που δημιουργήθηκε όταν έγινε αντιληπτό ότι η γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος και δεν γυρίζουν όλα γύρω από αυτήν, αλλά η ίδια γυρίζει γύρω από τον ήλιο...). Έτσι, ο άνθρωπος δημιούργησε την ελπίδα σαν αντίσταση στην σκληρή πραγματικότητα που τον θέλει να μην είναι στην καρδιά των γεγονότων και να μην μπορεί να σπρώξει τα πράγματα προς ορισμένη κατεύθυνση. Ο άνθρωπος δεν θέλει να αποδεχτεί ότι είναι μικρός, ασήμαντος, ανίκανος να επηρεάσει κάτι παραπέρα από τη στιγμή, από το τώρα... οπότε χτίζει ένα ολόκληρο σύστημα που τον κάνει ικανό να μπορεί έως ενός βαθμού να ελέγξει το μέλλον και έτσι να γεμίσει ασφάλεια τον ποταπό ανασφαλή εγωισμό του. Ο άνθρωπος θέλει να ελέγχει. Αυτό είναι σίγουρο. Και μάλιστα θέλει εγωιστικά να ελέγχει. Αυτό είναι ακόμα πιο σίγουρο. Και για να το πετύχει αυτό κατασκευάζει το σύστημα των ελπίδων. Ελπίζει ότι τα πράγματα θα πάρουν μια συγκεκριμένη μορφή. Και αυτό θα επιτευχθεί μέσα από το θεό, τη μοίρα, τις προκαταλήψεις και τις προλήψεις και δεν ξέρω μέσα από τι άλλο. Αν τα πας καλά με αυτές τις δυνάμεις, προσδοκάς (και σε αυτό ακριβώς το σημείο μπαίνει η έννοια της ελπίδας) να σου ανταποδώσουν την πίστη σου. Παράλλληλα κατασκευάζονται και τα συμπαρομαρτούντα συστήματα, όπως της θρησκείας (αν πιστεύεις ότι ο θεός κατευθύνει), της μοιρολατρίας (αν η μοίρα κατευθύνει), του τυχοδιωκτισμού κοκ. Αν παίζεις καλά αυτό το παιχνίδι (δηλ. αν είσαι καλός πιστός, καλός μοιρολάτρης ή καλός προληπτικός) τότε ίσως να σου ανταποδωθεί αυτή η καλή διαγωγή με το να βγει αληθινό στο μέλλον αυτό που πιστεύεις και θέλεις τόσο πολύ...

Τα πράγματα όμως δεν έτσι. Τα πράγματα δεν κατευθύνονται από καμία άλλη δύναμη πέρα από την τύχη. Και αυτό πιστεύω λίγοι το έχουν αντιληφθεί, όπως ο μέγας Καζαντζάκης όταν είπε ότι: "δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος".

"Τυφλές Ελπίδες"

Στίχοι: Πέτρος Δουρδουμπάκης
Μουσική: Πέτρος Δουρδουμπάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά


Είσαι εκείνη που έψαχνα
που χρόνια λαχταρούσα
στην αγκαλιά σου θα 'θελα
για πάντοτε να ζούσα

Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες
από κείνη τη στιγμή που μ' είδες
πως θα είμαστε μαζί
Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου
πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
έπεσα μες στη φωτιά

Πόσο επιπόλαια φέρθηκα μπροστά σου
βιάστηκα να ξεδιπλώσω
όλα τα φύλλα της καρδιάς

Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες
από κείνη τη στιγμή που μ' είδες
πως θα είμαστε μαζί
Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου
πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
έπεσα μες στη φωτιά

Υ.Γ.1: Βέβαια, αν και τυφλές αυτές οι ελπίδες, έχουν τόσα να πουν από ανθρωπολογική σκοπιά για την οργάνωση του νου μας!

Υ.Γ..2: Υπέροχη συναυλία απόψε με τον Θαλασσινό και την Κανά στο κάστρο της Μυτιλήνης... Δεν τους χορταίνεις μερικούς καλλιτέχνες, θαρρείς πως όλο το βράδυ μπορείς να τους ακούς ασταμάτητα!

Η μουσική των αστέρων

Απόψε το θέμα μας είναι "η μουσική των αστέρων"!

Τι μελωδίες στάζουν πάνω στο κεφάλι μας ρε παίδες...! Όποτε έχω ακεφιές, αρκεί να ρίξω ένα βλέφαρο εκεί ψηλά και μένω άφωνος από όλα αυτά που ακούω, μα κυρίως από όλα αυτά που δεν ακούω και φαντάζομαι ότι μπορεί να υπάρχουν...

Ολόκληρη ορχήστρα απόλυτα συντονισμένη, αιώνες τώρα ακούραστη, παίζει του σύμπαντος τα πάθη... Οι αστέρες έχουν πιάσει το χορό για τα καλά, οι πλανήτες τραγουδούν έναν αλήτικο σκοπό, και οι κύριοι γαλαξίες στην πρώτη σειρά των καθισμάτων απολαμβάνουν το θέαμα και χειρο-κροτούν στη λήξη κάθε κύκλου ασμάτων! Πίσω τους, συγκινημένοι κάποιοι μεσήλικες πάλσαρ αφήνουν τα δάκρυά τους να μιλούν αντί αυτών...

Και εμείς οι λιλιπούτιοι ακροατές, στην πίσω πίσω σειρά της κοσμικής αίθουσας, στη γαλαρία -εκεί που οι θέσεις είναι οι πιο "φθηνές"- ψηλώνουμε στις μύτες των ποδιών μας -και όχι μόνο των ποδιών- για να αντιληφθούμε τι γίνεται επί σκηνής... Και αν τυχόν δεν μπορούμε να καταλάβουμε το σκοπό που παίζουν οι μουσικοί, λέμε περιφρονητικά: "φάλτσοι είναι..."! Τι περίεργη γειτονιά, αυτή της γαλαρίας.

Αν τύχει όμως και τραβήξουμε λίγο τα αυτιά μας (γιατί μας χρειάζεται...) ίσως επιτρέψουμε να χωρέσει καμιά από αυτές τις μυστικές μελωδίες και ίσως τότε συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε! Διότι αν τραγουδάμε, ίσως ξαναβρούμε τα ονείρατά μας και ίσως πάψει λιγουλάκι η ψυχή μας να βασανίζεται από τα παθήματά μας. Ίσως επίσης φανούμε σαν φάροι για το δρόμο κάποιων ναυαγών που παλεύουν με τα κύματά τους... Ίσως και κάποιοι φανούν σαν φάροι για τους δικούς μας χαμένους δρόμους και συμπαραστάτες στις δικές μας μάχες.

Ανοίγουμε τα αυτιά μας λοιπόν! Το ταξίδι ανάμεσα στις Σειρήνες τελείωσε. Το πλοίο άραξε στο λιμάνι για επισκευή. Έρχονται φουρτούνες και μεγαλύτερα και πιο μακρινά ταξίδια. Είναι η ώρα να μονταριστούν κάποιες τρύπες!

"Όταν τραγουδάω"

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά

Με κλειστά τα μάτια πάντα τραγουδάω
γιατί στην καρδιά μου ο Ζέφυρος φυσά.
έλα σκόρπισέ με Ζέφυρε σαν στάχτη
σ' ολονών τα βάθη τα επτασφράγιστα.

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα

Κάθισε κοντά μου Θάμυρι να πούμε
τη χαρά του κόσμου, το παράπονο.
κάθε μέρα χάνω, χάνω το όνειρό μου
και το ξαναβρίσκω όταν τραγουδώ.

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα

Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ' την ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σαν θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δείχνει, για τους ναυαγούς.

Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα



Υ.Γ.: Θεωρώ ότι η Μελίνα Κανά είναι μια από τις πιο όμορφες γυναίκες που έχουν αντικρύσει τα μάτια της ψυχής μου...