Είναι η φωνή μου ένα σκαμνί
για κουρασμένα λόγια,
για νικημένα που επιστρέφουν συμπεράσματα.
Είναι η φωνή μου ένας αθόρυβος περίπατος
μοναχικής γραφής
σε βροχερούς αδειόδρομους.
Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή
είπε το Τίποτα στο Κάτι
και εκείνο το ηλίθιο το 'χαψε.
(απόσπασμα από το ποίημα "Φωνή σε αδειοδρόμους" της συλλογής "Το τελευταίο Σώμα μου", της Κικής Δημουλά)
Υ.Γ.: Τα ποιήματα της Δημουλά τα θεωρώ πολύ κοντά στην δική μου οπτική γωνία. Όταν διαβάζω κάποια από αυτά, είναι σαν να ανοίγω ένα παράθυρο στη ζωή μου και να κοιτώ προς τα μέσα μου...
http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=2&time_id=82&cat_id=2
5 σχόλια:
Θαυμάσια! Τοξευμένος κι’ εσύ από το βέλος της ιδιοφυΐας που τόξεψε τη Δημουλά και τον Δήμου μας αφήνεις εμάς τους ατάλαντους, τους ανίδεους και τους αμέτοχους της ποιητικής έξαρσης που «άγγιξε» εσάς τους λιγοστούς, τους εκλεκτούς, που έχετε λάβει τη σφραγίδα της «μέθεξης» κι’ αφήνετε εμάς τους κοινούς , τους «ολίγιστους» και τους ατάλαντους να μένουμε άφωνοι και κεχηνότες και να αναρωτιώμαστε σαν τι άραγε θέλει να πει Δημουλά, ο Δήμου και κοντά σ’αυτούς κι’ ο φίλος μας ο Στράτος που το παίζει στιφνός, σκοτεινός, ακαταλαβίστικος και απογοητευμένος, κι’ ας είναι μια χαρά παιδί και δυό φορές λεβέντης. Τι σχέση μπορεί να ’χει ο Στράτος της Σεβαστής, της αγάπης και της καλοσύνης με τον Δήμου που αμφιβάλλω αν ένοιωσε ποτέ αγάπη για κανέναν; Έρωτα ναι, ηδονή ναι, απληστία ναι, κορεσμό ναι και τα συνακόλουθα όλων αυτών ένα τεράστιο και τραγικό κενό.
Στράτο! Μην ξιπάζεσαι από την ματαιοδοξία όλων αυτών που παριστάνουν τον καμπόσο, που είναι άδειοι και παν να μας παραστήσουν και τον δάσκαλο. Η ζωή είναι μπροστά σου. Όχι όλο χαρές και χαϊ – χούϊ. Αλλά με πρόκληση και με νόημα. Αυτό το νόημα που το άγγιξες κι’ ας μην σε ικανοποιεί και ας μη σε χορταίνει (η ζωή δεν είναι για χόρταση). Αυτό το νόημα που υπηρετείς άλλοτε με κούραση και βαριεστιμάρα, άλλοτε με νεανική φόρα και ατίθασο ενθουσιασμό.
Προχώρα στο δρόμο που αξίζει στον Άνθρωπο!
Με πολλή αγάπη,
Τειρεσίας
Καλώς ήρθες ξανά Τειρεσία!
Διάβασα με προσοχή το σχόλιό σου. Δεν θα συμφωνήσω (μην το πάρεις προσωπικά σε παρακαλώ!).
1) Δεν νομίζω ότι αυτό που χαρακτηρίζει Δήμου και Δημουλά είναι ιδιοφυϊα, αλλά μια εν τω βάθει προσέγγιση των καιρών μας και των συναισθημάτων μας, μια ευθεία πρόσκρουση με όλα αυτά που μας πονούν και μας βασανίζουν. Οπότε καταλαβαίνεις ότι κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται φαιά ουσία, αλλά μπόλικο θάρρος και ειλικρίνεια! Και εδώ σπεύδω να σημειώσω ότι δεν νομίζω πως αυτό το βέλος (όπως τώρα όμως το ερμηνεύω εγώ, του θάρρους και όχι της ευφυίας) έχει τοξεύσει και εμένα, μιας και στερούμαι πραγματικού θάρρους (για την ακρίβεια είμαι στη φάση έντονης αναζήτησής του).
2) Η ποίηση υπάρχει για να επιτελεί έναν βασικό ρόλο στους ανθρώπους: αυτόν της έκφρασης, της εκτόνωσης. Η ποίηση είναι εργαλείο για να μιλήσει ο ποιητής, χωρίς όμως -και αξίζει να τονιστεί αυτό- να υπάρχει η απαίτηση να γίνει ακουστό ή αντιληπτό αυτό που έχει να πει, από τους υπόλοιπους, από τους αναγνώστες. Ο καθείς, άμα τη γεννέσει ενός πνευματικού τέκνου, προσπαθεί να πει σε ποιόν μοιάζει το μωρό, αν είναι χαριτωμένο, αν είναι στεναχωρημένο, αν είναι μπουγελόφατσα ή αν είναι γκρινιάρικο. Όμως τον ποιητή δεν τον ενδιαφέρει αυτό, αλλά η "ενδιαφέρουσα" φάση που πέρασε τόσο καιρό που το κυοφορούσε αυτό το τέκνο. Μόνο ο ποιητής ξέρει τι θέλει να πει με ένα ποίημά του. Κανείς άλλος. Οι υπόλοιποι απλώς λαμβάνουν σαν αφορμή, σαν βάση, σαν εφελκτήριο, το ποίημα κάποιου για να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν με τον δημιουργό. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο λάθος, καθότι έπρεπε να είναι εφελκτήριο για να επικοινωνήσουν... με τον εαυτό τους και όχι με τον δημιουργό! Η ποίηση όμως, όπως και πολλές άλλες τέχνες (π.χ. ζωγραφική, γλυπτική) γεννήθηκαν για να μονολογήσουν. Και ξέρεις ποιο είναι το μόνο πράγμα που μπορούμε να ακούσουμε από αυτόν τον μονόλογό τους, αγαπητέ μάντη; "Επικοινώνησε με τον εαυτό σου"! Συμπέρασμα: αν δεν πολυκαταλαβαίνεις τι λέει η ποίηση της Δημουλά, δεν πειράζει. Να ανησυχούσες αν δεν πολυκαταλάβαινες τι λέει η φωνούλα που ακούγεται από μέσα σου...
3) Δεν παίρνω όρκο για το ποιόν των Δήμου - Δημουλά και για το αν έχουν νοιώσει την αγάπη, αλλά από την προσέγγισή μου στα γραφτά τους και στην όποια -μικρή ή μεγάλη- δημόσια παρουσία τους, μπορώ να πω ότι ένοιωσαν ισχυρά συναισθήματα αυτοί οι άνθρωποι. Και αυτό, διότι έχουν καταγράψει τόσο γλαφυρά κάποια συναισθήματα και από πολλές πλευρές. Για να το κάνεις αυτό σημαίνει ότι μάλλον το έχεις βιώσει!
4) Αυτό που έγραψα για τη Δημουλά, ότι δηλαδή όταν διαβάζω ποίησή της, νοιώθω σαν να έχω ξαναδεί την εικόνα που περιγράφει, με τα δικά μου μάτια, το έχω νοιώσει ελάχιστες φορές μέχρι τώρα. Νοιώθω σαν να ξαναδιαβάζω κάτι που είχα γράψει εγώ πριν πολύ καιρό και ήταν κάπου χαμένο, μέχρι που το ξαναβρήκα τυχαία. Αυτό μην το παρεξηγείς, δεν σημαίνει ότι μας συγκαταλέγει με τη Δημουλά σε μια ιδιαίτερη κάστα, απλά ότι ο τρόπος προσέγγισης κάποιων καταστάσεων, είναι πολύ κοντά ο ένας στον άλλον!
5) Συγνώμη και πάλι, αλλά πιστεύω ότι στη ζωή μας μας μένει ένα μόνο πράγμα: να χορτάσουμε όλα αυτά που αγαπάμε. Με άλλα λόγια: "να πάμε χορτάτοι" που έλεγαν και οι παππούδες μας!
Τα σέβη μου.
Γράφεις:
«5) Συγνώμη και πάλι, αλλά πιστεύω ότι στη ζωή μας μας μένει ένα μόνο πράγμα: να χορτάσουμε όλα αυτά που αγαπάμε. Με άλλα λόγια: "να πάμε χορτάτοι" που έλεγαν και οι παππούδες μας!»
Ρε Στράτο, πας με το ζόρι να μας τρελάνεις; Θες να πας χορτάτος από τι; Από το Μηδέν, από το Τίποτα, από την Απουσία, από τον Θάνατο, από την μαυρίλα και τον ζόφο που μας σερβίρουν μέσα σε ακαταλαβίστικα περιτυλίγματα η Δημουλά και ο Δήμου; Ή μήπως επειδή η μία είναι ακαδημαϊκός και ο άλλος επιτυχημένος συγγραφέας (άριστος χειριστής της «κοινής λογικής» το παραδέχομαι, αλλά το παίζει και μεγάλος φιλόσοφος) πρέπει να υποκλιθούμε μπροστά στη «σοφία» τους; Είδες πουθενά, μυρίστηκες, ψυλλιάστηκες λίγη αγάπη, λίγο φώς, κάποια ελπίδα μέσα σε όλα αυτά που σου σερβίρουν και που θέλεις να μας κάνεις να σε πιστέψουμε ότι σε συγκινούν; Ε! όχι ρε Στράτο. Δεν σε χαραμίζουμε!
Τειρεσίας
Αγαπητέ Τειρεσία,
Η αλήθεια είναι ότι μου φτιάχνεις το κέφι με τα γραφόμενά σου.
Η απάντησή μου στο ερώτημά σου είναι η εξής: Μόνο αν χορτάσουμε από το Τίποτα θα γεμίσουμε με τα Πάντα. Διότι το Τίποτα κρύβεται στα Πάντα. Άρα ναι, χορτάτος, είναι αυτός που έχει συνειδητοποιήσει το Τίποτα, την Μικρότητα, την Απουσία.
Φέρνω 3 επιχειρήματα για όλα αυτά που σου λέω:
1) "Της Αγάπης την ουσία την μετρώ στην Απουσία" όπως έχει γράψει και ο Μίλτος Πασχαλίδης
http://www.youtube.com/watch?v=dYDCYL_PA0o&feature=related
2) Ο Ζορμπάς λάτρευε τα κεράσια, μέχρι που κάποτε έφαγε έναν ολόκληρο κουβά με δαύτα, πρίστηκε, ξερνοβολούσε και μετά δεν ξανάφαγε, καθότι... χόρτασε! Κάπως έτσι είναι και η ζωή: μας καλεί να βουτήξουμε ολόκληροι μέσα της, αλλά μετά μας αφήνει μια πικρή ζωή, μετά μας μένει το Τίποτα.
3) Ένα άλλο ωραίο τραγουδάκι λέει: "Μες στον ψεύτικο ντουνιά, παίξε μου διπλοπενιά... Μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καταντήσουμε"!
http://www.youtube.com/watch?v=qm4cKxhoWbE
Συμπέρασμα: γιατί σε φοβίζει το Τίποτα; Αυτό προσπαθούν οι Δήμου-Δημουλά να μας εξοικιώσουν. Το Απόλυτο Τίποτα. Αλλά έχουμε κοινωνιολογικά και ανθρωπολογικά ανατραφεί ώστε να απεχθανόμαστε το Τίποτα και να το πιστεύουμε σαν κάτι σατανικό (όπως το 666 λόγου χάρη!). Αγαπητέ Τειρεσία, η συνειδητοποίηση του Τίποτα είναι τα πάντα, διότι σου δίνει την ευκαιρία, αφού δεν υπάρχει κανένα αυθύπαρκτο νόημα και τίποτα δεν έχει σημασία και αξία από μόνο του, να δώσεις εσύ νόημα, σημασία και αξία σε αυτά που αγαπάς ή θα θελήσεις να αγαπήσεις... Σου πετάει σε σένα το μπαλάκι αυτή η κυράτσα που λέγεται Ζωή. Και σου λέει: μοίρασε τα χαρτιά και κάνε παιχνίδι αγορίνα... Εσύ αν θες παίζεις. Διότι όλα γύρω μας και εντός μας είναι ένα ωραίο παιχνίδι. Έτσι πλέον αντιμετωπίζω τη ζωή μου.
Καλό μεσημέρι!
Τειρεσία τσέκαρε την επόμενη ανάρτηση (της Τετάρτης 14/10/2009). Έχει άμεση σχέση με αυτά που σου λέω. Θεώρησέ την μάλιστα σαν το τέταρτο επιχείρημά μου για το τι είναι το Τίποτα.
Υ.Γ.: Σόρυ που χρησιμοποιώ τραγούδια για να σου πω αυτά που θέλω, αλλά κάποιοι έχουν αποδώσει καλύτερα κάποια νοήματα, χωρίς να θεωρούνται μάλιστα -αδίκως- ποιητές!
Δημοσίευση σχολίου