Ρέκβιεμ για ένα όνειρο...

Ως απάντηση σε ένα mail που έλαβα το οποίο μου ανακίνησε πολλές αναμνήσεις:



"Κάποτε, θυμάμαι τέτοια έγγραφα με αριθμό πρωτοκόλλου να κινούνται σωρηδόν μεταξύ B' Π/Θ και γραφείου Διοικητή... Για διάφορα θέματα, όλα τους σοβαρά, που αντιμετωπίζονταν όμως όλα χωρίς σοβαρότητα από τους ιθύνοντες... Και όσο πιο πολύ αγωνιούσαμε να φτάσουν τα έγγραφα σε ευήκοα ώτα, τόσο διαπιστώναμε πόσα "κουφά" πράγματα συνθέτουν το σύστημα γύρω μας! 

Ξέρω, ότι τα γραπτά είναι αυτά που μένουν. Όμως, ξέρω επίσης, ότι πολλά πράγματα και καταστάσεις μετρούνται σε πράξεις και αποτελέσματα.  

Αν κάτι έζησα στην Κέρκυρα, είναι το όνειρο στο σύνολό του: 

από τη σύλληψή του (που στην πορεία λίγο έλειψε να οδηγήσει σε πραγματική σύλληψή μου ), 
τη θεμελίωσή και τη στέγασή του (το χτίσιμο, το βάψιμό του...), 
τη θαλπωρή του οικογενειακού του περιβάλλοντος εντός αυτής της στέγης, 
την ιντεγκρινική του σύνδεση που προσέφερε αφειδώς στα εξ ων συνετέθη μέλη του, καθώς τους παρείχε πλαίσιο για να "ανήκειν" κάπου,  

τη "ζεν" steady phase που προκαλεί αυτή η ισορροπία, η οποία για μια ασταθή προσωπικότητα όπως εγώ ίσως προκαλεί λίγο βαρεμάρα,  

μέχρι τον κατήφορ, την επαναληψιμότητα των ίδιων προβλημάτων, τη μη δυναμική επίλυση αυτών, την υπαναχώρηση, την ελαστικότητα, την μη πυγμή, την κόπωση... 

Πάντα όμως, ακόμα και στα δύσκολα, ακόμα και στην εξασθένιση του ονείρου της πρώτης νιότης, η διάθεση ήταν νεανική και "ίδια από όλους", γιατί "όλοι ήμασταν το ίδιο"... 

Αρκούσε άραγε αυτό; 

Για κάποιους από μας μάλλον δεν αρκούσε, γιατί θέλαμε να δούμε και αποτελέσματα... Βλέπετε, το χαρακτηριστικό της νιότης είναι ότι θέλει γρήγορα αποτελέσματα και αλλαγές... Δεν ικανοποιείται με τίποτα! Και τις μικρές αλλαγές σίγουρα δεν τις αξιολογεί ορθά. Όμως, η νιότη, από την ιδιοσυγκρασία της "μικρομέγαλη" (μικρή σε διάρκεια, μα μεγάλη σε όρεξη), τα έχει αυτά... Και είναι νιότη, επειδή ακριβώς τα έχει αυτά. Όταν της τα πάρουν, δεν θα τα έχει, άρα δεν θα είναι νιότη... Να γιατί η νιότη διψά για αποτελέσματα, γιατί νοιώθει να απειλείται από το ρόγχο του θανάτου της και τον επερχόμενο αφανισμό της... Να γιατί η νιότη δεν συμβιβάζεται με πρωτοκολλημένα γραπτά κείμενα, γιατί ενώ η ιστορία λέει ότι αυτά μένουν, η νιότη ξέρει ότι σύντομα φεύγει και γίνεται ιστορία... 

Θα μου πείτε βέβαια ότι υπάρχει και η άλλη άποψη, αυτή της χριστιανικής επιμονής ή της Γκαντι-νικής στωικότητας, που σκύβει το κεφάλι και παλεύει με τον ήρεμο τρόπο. Θέλει γερό στομάχι και πολύ αντοχή. Και πάλι, το... αποτέλεσμα είναι αμφίβολο, διότι μιλάμε για... αποτελέσματα, που πολλές φορές δεν έρχονται! Αλήθεια, τι ακριβώς είναι αυτό που περιμένουμε;  

Τελικά, το όνειρο εξατμίστηκε, το πήρε ο άνεμος, τα σωματίδιά του αιωρούνται ξανά στον αέρα, αλλά κάτι έχει αλλάξει. Τα σωματίδια δεν είναι ίδια. Είναι θραύσματα εκείνου του αρχέγονου συγκυτίου, που έχουν ακόμα την ανάμνηση εκείνης της θαλπωρής. Όσο τα σωματίδια προχωρούν και γνωρίζουν νέα περιβάλλοντα συσσωμάτωσης, πιο πληθωρικά και αστικοποιημένα, τόσο μεγαλώνει η διαφορά της αξίας εκείνης της θαλπωρής με την μη-αξία της παγωνιάς της νέας πραγματικότητας. Και επειδή η κάθε κρίση είναι σύγκριση, οι διαφορές δεν χρειάζεται να καταγραφούν, τις νοιώθουμε όλοι που σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους, στο πετσί μας, στις νέες καθημερινότητές μας.

Τι έχει μείνει λοιπόν, από την Β' Π/θ της Κέρκυρας, που από ό,τι φαίνεται δίνει την σκυτάλη σε νέες περιπέτειες; 

Έχει μείνει -και έχει εγγραφεί βαθιά μέσα μας ως πλέον ιδιοσυστασιακό κομμάτι- το άγγιγμα του ονείρου και η αξίωση ότι το γευτήκαμε, δείχνοντάς μας το δρόμο να βαδίσουμε. Αν η νιότη έχει δύναμη και τα γηρατειά εμπειρία, η μετάβαση από τη νιότη στα γηρατειά είναι ουσιαστικά μια μετάβαση από τη δύναμη στην εμπειρία. Ο δρόμος που συνδέει αυτές τις δυο έννοιες όμως δεν είναι ξεκάθαρος και για τον καθένα ξεχωριστά καθορίζεται από τις προσωπικές συγκυρίες, εμπειρίες, αναμνήσεις, βιώματα, γεύσεις και αγγίγματα... Αν λοιπόν κάτι έμεινε από μια παθολογική που κλείνει, είναι οι πόρτες από μια διαδρομή υγιή, που μπόρεσε να ανοίξει... Και αν το όνειρο διαλύθηκε, σίγουρα κατανάλωσε πολύ ενέργεια κατά την τριβή του με το σύστημα, για να επιβιώσει... Και αυτή η ενέργεια έγινε θερμότητα και εξαπλώθηκε ολούθε. Είναι αυτή η θέρμη που υπάρχει γύρω μας -ναι υπάρχει και δεν θα πάψει να υπάρχει-, που ας είναι στόχος ζωής μας να την αναζητήσουμε και να την αναθερμάνουμε... 

Ο καθείς που διετέλεσε δομικό στοιχείο αυτής της Β' παθολογικής κλινικής, ας διαλέξει το δρόμο αναθέρμανσης των θραυσμάτων εκείνης της θαλπωρής: άλλοτε καιόμενος και γενόμενος ο ίδιος στάχτη, άλλοτε επιμένοντας στην τριβή με το σύστημα, άλλοτε χτυπώντας το κεφάλι του στον τοίχο, άλλοτε χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, άλλοτε χτυπώντας γροθιά στο μαχαίρι, άλλοτε πάλι γυρνώντας το άλλο μάγουλο για να τον χτυπήσει το αιμοβόρο σύστημα. Αρκεί, να μην χαθεί ο στόχος που είναι η ζεστασιά.-"

Η διάβαση 6

Μια τελευταία τελετουργία διάβασης που θέλω να φιλοξενήσω σε αυτή τη γωνιά των περιπλανόμενων πληροφοριών, είναι μια αρκετά βασανιστική διάβαση. Αναφέρομαι σε όλες εκείνες τις διαβάσεις, που όσο και αν έχεις περί αυτών διαβάσει (κυρίως σε μυθιστορήματα ή ιστορικά ντοκουμέντα), παραμένουν σκληροτράχηλες, αφήνοντας στο κορμί σου τα στίγματα της τελετουργίας...

Είναι εκείνη η κατάσταση κατά την οποία περνάς μέσα από άλλες καταστάσεις που ποτέ δεν ήθελες, που πάντα φοβόσουν, που απευχόσουν (κάτι σα "απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο", ας πούμε). Και είναι εκείνες οι καταστάσεις που όταν ολοκληρωθούν, αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στο κορμί σου και στο μυαλό σου.

Είναι η κατάσταση, που δεν σε σκοτώνει, ακριβώς για να σε αφήσει να μεταφέρεις το μήνυμά της, (μέσα από τη βιωματική πλέον δική σου εμπειρία ώστε να γίνεις υπέρτατα πιστευτός), στους υπόλοιπους. Λέγεται αναγκαστική διάβαση μέσα από το... Χώρο (με όλες τις παραλλαγές του όρου, όπως από το Χορό, το Χωριό κ.ά. ή και όλες τις ερμηνείες του όρου χώρος, καθώς έκαστος αντιλαμβάνεται κατά το δοκούν τον χώρο της κίνησής του, της εργασίας του, του βασανιστηρίου του, του εξαγνισμού του...).

Ένας τέτοιος χώρος ήταν και αυτός που πέρασε ο Οδυσσέας στο νησί των Φαιάκων. Ένας τέτοιος χώρος είναι και αυτός που αφήνω πίσω μου εγώ... Ο κύριος Οδυσσέας τον αποχεραίτησε με πλούσια δώρα, με τιμές και δάφνες, με ωραίες αναμνήσεις. Εγώ, τον αποχεραιτώ με πόνο. Όχι, επειδή τον χάνω, αλλά επειδή αυτό μου προκάλεσε και έτσι αυτό μου έμεινε... Τα δώρα του τόπου, πολλά, αλλά ο τρόπος απόκτησής τους, σκληρός. Τα παραδείγματα πολλά, αλλά ήταν... προς αποφυγείν. Μου έμαθε πράγματα, αλλά για να προφυλάσσομαι, όχι για να εμπιστεύομαι. Τρακάρισα σε τοίχους, σε αλύγιστες απόψεις, σε νοοτροπίες παμπάλαιες. Φώναξα, ξαναφώναξα, βράχνιασα, μέχρι που σώπασα... Συγχωρέστε με, αγαπητά μου γέρικα μάτια και ροζιασμένα χέρια, που δεν σας προστάτευσα άλλο... Ήρθα αντιμέτωπος με τις πιο μύχιές μου φοβίες και ανησυχίες και τις κοίταξα βαθειά στα μάτια, σε μια ύστατη προσπάθεια, κοιτώντας βαθειά το βάθος του εαυτού μου, μήπως δω τον εαυτό μου... Οι αναμνήσεις, βέβαια πάντα θα παραμένουν αναμνήσεις... Αυτό, δεν ξεγίνεται, και καλώς το έχει φτιάξει έτσι ο Δημιουργός, διότι οι αναμνήσεις συνθέτουν τη στιγμιαία φωτεινή πορεία μας στο σκοτεινιασμένο σύμπαν.

Παρά τις όποιες διαφορές με τον Οδυσσέα όμως, έχουμε σίγουρα ένα κοινό σημείο:

"Η πιο σημαντική, επομένως, λειτουργία της παρουσίας του Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων είναι να τον προετοιμάσει για το ταξίδι του στον πραγματικό κόσμο, αφού πρώτα ο ήρωας αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την κοινωνία και επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά την επιλογή της θνητότητας αντί της αθανασίας." (πηγή από εδώ)


Φεύγω από αυτό το νησί (ακόμα μου βγαίνει δεν σας κρύβω, να το ονοματίσω κωλονήσι), όχι ημερωμένος, μα κουρασμένος και στραπατσαρισμένος. Πιο βελτιωμένος δεν ξέρω. Πιο συνειδητοποιημένος δεν ξέρω. Μα σίγουρα πιο προσγειωμένος. Εξάλλου, κοντεύουμε τα 30... καιρός ήταν!

Φεύγω, και δεν βρίσκω καλύτερο τραγούδι να αποτυπώνει τα συναισθήματά μου, από το κάτωθι αριστούργημα:

"Νυχτερινό"

Στίχοι: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους

Μουσική, Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας

 

Την πέτρα ρώτησα να πει τι ξέρει και αντέχει 
κι εκείνη μου 'πε: τη σιωπή για μυστικό της έχει 
τ' αστέρι ρώτησα μετά, τι έχει μάθει ως τώρα... 
Τα χίλια χρόνια, μ' απαντά, περνάνε σε μιαν ώρα 

 Και πάνω ο ήλιος μια πηγή, μια κόκκινη κηλίδα, 
λάβα το φως αιμορραγεί να κάψει ό,τι είδα. 

 Το χώμα ρώτησα ξανά, παλιά αν ήταν σώμα 
και μου 'πε: τα ψηλά βουνά κι αυτά θα γίνουν χώμα. 
Κι ύστερα εσένανε ρωτώ το νόημα του κόσμου 
και λες: το χέρι σου κρατώ κι εσύ είσαι δικός μου 

 Και πάνω ο ήλιος μια πηγή, μια χρυσαφένια βρύση, 
νερό το φως του να πνιγεί όποιος θέλει να ζήσει.

Doggy styling...

Έχω ένα κυνηγόσκυλο, τον μεσιέ Μαρξ! Αυτό το γνωρίζετε, υποθέτω. Αυτό που όμως ίσως δεν γνωρίζετε, είναι οι ομοιότητες της ζωής μου με τη δική του. 

Εξηγούμαι: ο μεσιέ Μαρξ, αφαιμάζεται από πάσης φύσεως τσιμπούρια τις τελευταίες μέρες, που δεν μπορεί ο κακόμοιρος να τα αποβάλλει με κανέναν τρόπο. Ξύνεται, ψεκάζεται με πάσης φύσεως και ισχύος φάρμακα, τίποτα... Αυτά, εκεί, αμετακίνητα, συνεχίζουν να του πίνουν το αίμα...

Κάποια μέρα, στη ζωή του, έτσι ξαφνικά και χωρίς να τον ρωτήσει ουδείς, μπαίνει η έννοια -και η πράξη- "κούρεμα"... Και εκείνος κοιτάει με παράξενη ματιά, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί γίνονται όλα αυτά... Τι να του εξηγήσω τώρα, μου λέτε; Μήπως έχω καταλάβει το δικό μας "κούρεμα", ρε παιδιά;

Τώρα, που άρχισε η κυνηγετική περίοδος, ο καιρός άλλαξε, άρχισε η βρόχα και η πρωινή δροσιά, ο μεσιέ Μαρξ, θέλει να βγει να τρέξει, να μυρίσει, να χαθεί μέσα στα δάση και στην πρωινή αχλή της Κέρκυρας (που δεν σας κρύβω ότι κάποιες φορές είναι αρκετά φοβιστική, σαν σκηνή από τα X-files...)

(φωτό λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου, από την πρωινή μας εξόρμηση με τον μεσιέ)

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να απαντήσω στον μεσιέ Μαρξ, για τις απορίες της ζωής του... Ψάχνοντας, βρήκα κάτι που ήταν αρκετά ρεαλιστικό και έτσι του το μεταδίδω, με την ελπίδα, ως πουλόσκυλο που είναι, να βρει όλες εκείνες τις πάπιες και τις χήνες και τα λοιπά αιωρούμενα στον δικό τους ανελεύθερο κόσμο...

 (φωτό δίπλα στην πλατεία "Ληστών" στην Κέρκυρα)

Αχ, Μαρξούλη μου... Μην στεναχωριέσαι για τις τρίχες που έχασες, αλλά για αυτές που σου επιβάλλουν να τρως καθημερινώς...

Ουουου-, U-, or Eu-

Κάποτε, ακούστηκε για πρώτη φορά στην πολιτική σκέψη, η λέξη "Ουτοπία", ως μια αντιπαραβαλλόμενη, στην τότε τρέχουσα κοινωνική ζωή, φανταστική πολιτεία, στην οποία στόχευαν -ή τουλάχιστον καλό θα ήταν να στοχεύουν- οι πολίτες... Ως μια ιδανική πολιτεία, τα μέλη της οποίας θα νέμονταν αυτά που τους όφειλαν σε μια αγαστή ισορροπία.

Πατήρ αυτής της σκέψης, ήταν ένας Άγγλος δικηγόρος (αντιπαθώ τους δικηγόρους, αλλά για αυτόν θα κάνω μια εξαίρεση), ο Τόμας Μωρ, ο οποίος προσπάθησε λογοπαιχνίζοντας και μουσικίζοντας με βάση την ομοηχία, να χωρέσει στην λέξη "Ουτοπία" τόσο έναν κόσμο που δεν υπάρχει ή έναν τόπο του πουθενά (u-topia), όσο και έναν τόπο απόλυτα ευτυχή (eu-topia).

"Στις ουτοπίες απαντά η συνολική αναπαράσταση μιας άλλης κοινωνίας η οποία αντιδιαστέλλεται από την υπάρχουσα, ως προς τους θεσμούς της, ως προς το αξιακό της σύστημα και τις κανονιστικές της αρχές, ως προς τις ιεραρχικές της δομές και τις σχέσεις κυριαρχίας ή ιδιοκτησίας. Στις ουτοπίες συχνά συναντάμε την ιδέα της αρχής από το μηδέν, την ιδέα του πρωταρχικού νομοθέτη που διαδραματίζει τον ρόλο του ιδρυτή. […] Καθώς όμως οι ουτοπίες αφορούν αρχές, δεν σχετίζονται μόνο με τη φαντασία αλλά και με τον Λόγο. Η άλλη κοινωνία, η διαφορετική από την υφιστάμενη, γίνεται αντιληπτή από τους εισηγητές της ως σύμφωνη με τον Λόγο. Διεκδικεί ότι είναι ορθολογική. Το ουτοπικό έργο προσπαθεί να εξεικονίσει κανονιστικές αρχές οι οποίες πολλές φορές είναι ιδιαίτερα αφηρημένες, και αποτελούν το θεμέλιο της ευδαίμονος, δίκαιης και ενάρετης πολιτείας. Κατ’ αυτή την έννοια, η ουτοπία είναι μια αντι-πραγματικότητα που επιχειρεί να θεμελιώσει ορθολογικά τη νομιμότητα των ελπίδων και των προσδοκιών της μέσω της συνοχής του συστήματος που προτείνει."

(σχόλιο της Βίκυς Ιακώβου, καθηγήτριας στο Παν/μιο Αιγαίου, χωρίς άδεια αναδημοδίευσης)

Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του Τ. Μωρ "Utopia", έτσι ατάκτως και χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, για να πάρετε μια πρώτη γεύση, της σπουδαίας, σχεδόν παραμυθένιας σύλληψης, του δικηγόρου της Αγγλίας του 15ου αι. μ.Χ. και να αναρωτηθείτε αν υπάρχει συσχέτιση με τη σημερινή εποχή μας... 

"Upon this, I who took the boldness to speak freely before the cardinal, said there was no reason to wonder at the matter, since this way of punishing thieves was neither just in itself nor good for the public; for as the severity was too great, so the remedy was not effectual; simple theft not being so great a crime that it ought to cost a man his life, no punishment how severe soever being able to restrain those from robbing who can find out no other way of livelihood. 'In this,' said I, 'not only you in England, but a great part of the world imitate some ill masters that are readier to chastise their scholars than to teach them. There are dreadful punishments enacted against thieves, but it were much better to make such good provisions by which every man might be put in a method how to live, and so be preserved from the fatal necessity of stealing and of dying for it."

"Knowing that one who has been bred up in idleness and pleasure, and who was used to walk about with his sword and buckler, despising all the neighborhood with an insolent scorn as far below him, is not fit for the spade and mattock: nor will he serve a poor man for so small a hire, and in so low a diet as he can afford to give him."

"By which means those miserable people, both men and women, married and unmarried, old and young, with their poor but numerous families (since country business requires many hands), are all forced to change their seats, not knowing whither to go."

"When that little money is at an end, for it will be soon spent, what is left for them to do, but either to steal and so to be hanged (God knows how justly), or to go about and beg? And if they do this, they are put in prison as idle vagabonds; while they would willingly work, but can find none that will hire them."

"Restrain those engrossings of the rich, that are as bad almost as monopolies; leave fewer occasions to idleness; let agriculture be set up again, and the manufacture of the wool be regulated, that so there may be work found for those companies of idle people whom want forces to be thieves, or who, now being idle vagabonds or useless servants, will certainly grow thieves at last. If you do not find a remedy to these evils, it is a vain thing to boast of your severity in punishing theft, which though it may have the appearance of justice, yet in itself is neither just nor convenient. For if you suffer your people to be ill-educated, and their manners to be corrupted from their infancy, and then punish them for those crimes to which their first education disposed them, what else is to be concluded from this, but that you first make thieves and then punish them?'"

Ουτοπία, λοιπόν... Άραγε, υπάρχει; Αξίζει κανείς να προσπαθεί για αυτήν; Ή θα παραμένει ένα τεχνούργημα του μυαλού, συμβαδίζοντας με τη λαϊκή ρύση "ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται...";

Αξίζει να παλεύεις για να την βρεις;

Ή γίνεσαι γραφικός, κοτσάροντάς σου έναν χαρακτηρισμό "ρομαντικός", που τείνει να γίνει συνώνυμο του "μαλάκα";

Παραθέτω, σχεδόν όλη τη συνέντευξη που παραχωρήσαμε με έναν ακόμα συνάδελφο σε τοπικό κανάλι της Κέρκυρας, περίπου 2 μήνες πριν όταν είχαμε επίσχεση εργασίας, προσπαθώντας, μάλλον χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, να μιλήσουμε για το ποιά κοινωνία (και κατ' επέκταση ποια κοινωνική εργασία) θέλουμε... 

(η ποιότητα του βίντεο είναι άθλια, γιατί δεν γράφαμε καλά στο φακό...)

Αγαπητοί μου, φανταζόμαστε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, (που θέλουμε να πιστεύουμε ότι διατηρούμε ακόμα τη φαντασία μας...) μια διαφορετική κοινωνία...

Έχουμε φτάσει στα όριά μας. Και αναρωτιόμαστε τι λάθος έχουμε κάνει. Όπως τα ζευγάρια που κοντράρονται για το μέλλον τους... και δεν ξέρουν τι να κάνουν, να τραβήξουν το δρόμο της καρδιάς τους, ή να συμβιμαστούν...

Ζητούμε διακαώς αυτήν "τη χώρα του ποτέ", αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε για αυτήν... Δεν θα έρθει από μόνη της. Με προσπάθεια, θα αρχίσει να γίνεται "χώρα του πότε;",ύστερα "χώρα του οσονούπω" και τέλος "χώρα της ευτυχίας". Της δικής μας ευτυχίας, αυτής που αξίζουμε, και αυτής που θα κερδίσουμε...

Από τις πράξεις μας εξαρτάται αν θα γράψουμε:

Ουουουουου- τόπια και μπάλες...

U-topia...

Eu-topia...

Καλή προσπάθεια αδέρφια.

Δεν μπορείς να μας περιορίσεις, μωρέ μου...

Σήμερα, είχα άλλο ένα θλιβερό παράδειγμα από την Κέρκυρα, (για αυτό δεν πρόκειται ποτέ να τη δω με καλό  μάτι) ότι το μόνο που ενδιαφέρει τους ανθρώπους εδώ είναι ΤΟ ΧΡΗΜΑ και ΜΟΝΟΝ! Οι ντόπιοι ενδιαφέρονται να σου πιουν το αίμα, σαν τα τσιμπούρια των σκύλων... Δεν θέλω να αναφέρω το συμβάν. 

Δηλώνω όμως ότι πραγματικά θλίβομαι. Ειλικρινά, δεν με τσαντίζει η στάση τους, αλλά με θλίβει, και αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να αλλάξει μια λογική δεκαετιών... (τι ζητάω τώρα ε;)

Τουλάχιστον, έρχεται η φύση (η πραγματική και όχι αυτή η μεταλλαγμένη - των ανθρώπων), να μου μεταφέρει ελπιδοφόρα μηνύματα. Από την πρωινή μου βόλτα με τον σύντροφο Μαρξ, (που του πίνουν και αυτουνού το αίμα κάποια τσιμπούρια αυτήν την περίοδο),

όσο και αν βάζεις σύρματα, η ζωή τα διαπερνά... 

όσο και αν με περιορίζεις, τόσο ο νους σε ξεπερνά...

όσο και αν τις αναγκάζουν να σκύψουν το κεφάλι, 

η ομορφιά των συναισθημάτων,

η ζωγραφιά των σχημάτων

και η δροσιά των χρωμάτων,

θα μας χαρίζουν ένα χαμόγελο για να συνεχίσουμε την προσπάθεια...

Την προσπάθεια για ΟΛΟΥΣ τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Και εκεί που μας λεν ότι κάτι απαγορεύεται,

απαντούμε: δεν πα' να κουρεύεται...!
Είμαστε υπεράνω απαγορεύσεων...

Και συνεχίζουμε να πετάμε στον δικό μας ουρανό...

(η τελευταία φωτο είναι από το διαδίκτυο)

Τοπογραφίες - 2

Είναι ένα νησάκι, βόρεια της Κέρκυρας, κάπου στα 50’ με καραβάκι από το Σιδάρι, που λέγεται Ερείκουσα. Μαζί με τους Οθωνούς και το Μαθράκι, ανήκουν στο σύμπλεγμα των λεγόμενων Διαποντίων Νήσων. 

Είναι ένα μέρος, πραγματικό ησυχαστήριο, όχι μόνο γιατί λόγω της ησυχίας του ως νησί σε ηρεμεί, αλλά και γιατί η συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν ακόμα τόσο όμορφα μέρη στην ελληνική επικράτεια σε καθ-ησυχάζει, σε βαθμό που αγγίζεις τα όρια της γαλήνης. 

Το όνομά του προέρχεται από τα ρείκια, ή αρμυρείκια που είχε και έχει ακόμα, η περιοχή. Με έναν βασικό οικισμό και διάσπαρτα σπιτάκια, δεν νοιώθεις την εισβολή του ανθρώπου στο καταπράσινο περιβάλλον, αλλά νοιώθεις ότι τον άνθρωπο τον περιβάλλουν οάσεις ευτυχίας. 

Από πολύ παλιά, όσοι θαρραλέοι ετόλμησαν να αναμετρηθούν με την τόση ευτυχία αυτού του τόπου, βίωσαν στιγμές ευλογίας. Έσμιξαν τις ζωές τους με τους άλλους ανθρώπους όπως τις έσμιξαν με το ίδιο το τοπίο. 

Παρά την απομόνωσή τους, ήξεραν ότι είναι στον παράδεισο. 

Στηριγμένοι στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, κατόρθωσαν να αντικρούσουν κάθε κύμα της μανιασμένης θάλασσας της ζωής που έσκαβε το πρόσωπό τους. 

Προσπάθησαν να δαμάσουν τον μανιασμένο αγέρα και να μονιάσουν με τις πιο δυνατές του δίνες. 

Έκαναν τον σταυρό τους που ξυπνούσαν κάθε μέρα ζωντανοί και ορμούσαν στα βαθειά, βγάζοντας από την πηγή της ζωής, ολόδροσο ύδωρ ξεδιψαστικό και αναζωογονητικό. Θεωρούσαν -και έτσι πρέπει να είναι- ότι αν πιεις από αυτό το ύδωρ, θα ξεπροβάλλει η γοργόνα των ονείρων σου...

Η Ερείκουσα του σήμερα, μέσα από τα μάτια του χτες, ήταν, είναι, και με την σιγουριά ότι οι λιγοστοί κάτοικοί του επιθυμούν να το διατηρήσουν όμορφο, θα είναι, ένας μικρός παράδεισος στην κορυφή του Ιονίου πελάγους, από όπου θα μας ανοίγεται ένα παράθυρο αισθητικής, ηθικής και νοητικής για την ατίθασή μας φύση.

Ο τσιγγάνος και το ποτάμι

Μια συγκινητική σκηνή κατέγραψα στα στενά της Κέρκυρας απόψε.

Περνώντας από την κρυμμένη (α)γωνία της πλατείας της Αγίας Ελένης στο Καμπιέλο, άκουσα τα πορτόφυλλα να σφυρίζουν τα λόγια του ποιητή, ο οποίος κρυφά, με κάποιον συνομιλούσε:

Σ' ένα νεκρό ποτάμι

Η ιστορία κατάντησε μια υπόθεση διαβλητή" 

έλεγε περπατώντας σ` ένα νεκρό ποτάμι. 

"Αν δοκιμάσεις έναν ύπνο βαθύ ύστερα δεν θα 'χεις μνήμη. 

Αν δοκιμάσεις τη μνήμη ατέλειωτη ύστερα δε θα 'χεις ύπνο". 

Έλεγε και ξαναέλεγε σ` ένα νεκρό ποτάμι.

(Θεοτόκης Ζερβός, 2011)

Λίγο πιο πέρα, είδα και τον ποιητή, αυτό το προαιώνιο σύμβολο, να έχει ένα ξεραμένο χόρτο στο στόμα, τα χέρια στην τρύπια τσέπη, και να σιγοτραγουδά:

"Τρελέ τσιγγάνε"

Στίχοι, Μουσική: Αβέβαιου ετύμου...

Ερμηνεία: Ιωάννα Γεωργακοπούλου & Στελλάκης Περπινιάδης

Μα παρακάτω, είδα και το ποτάμι. Αυτό το αέναα κινούμενο, ποτάμι των ανθρώπων, που στερεύει μπροστά στο κοίταγμα της Ιστορίας. Αυτή, με τη σειρά της, λουσμένη από τόσο μελωδικό φως, αντίκριζε στο διάβα της, τα νεκρωμένα σώματα των σκλάβων.

Και η σκηνή, ολοκληρώνεται και μου αποκαλύπτεται εν συνόλω: ο τσιγγάνος, μιλά σε ένα νεκρό ποτάμι, κάτω από το μουσικό βλέμμα της Ιστορίας.

Μα εγώ, δεν φοβάμαι την εικόνα. Έχω ζεστό χέρι να χαϊδεύει την καρδιά και να υπόσχεται ορκιζόμενο, ότι θα με αγαπά για πάντα... Αυτό το χέρι, μπορεί να ζωγραφίσει και να ξαναγράψει την Ιστορία μου από την αρχή!

Πώς φεύγουν οι Scott-ούρες;

Τα λαμόγια υπάρχουν παντού. Αυτό που δεν υπάρχει παντού, είναι το θάρρος και η ικανότητα να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν, κοινώς δεν υπάρχει παντού, η διάθεση εξυγίανσης. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, το θέμα μας απόψε, αφορά θέμα υγείας...

Στην Αμερική, υπάρχει ένα μαγαζάκι το HCA (Hospital Chain Inquiry ή -με αρκετή φαντασία- φωνημικά  εκπεφρασμένο ως HCA= /ΙΚΑ/ !), το οποίο καταγράφει τις πιθανές λαμογιές στο χώρο των νοσοκομείων. Μια μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα δημοσίευσε ένα μεγάλο άρθρο, σχετικά με το πώς δουλεύει αυτός ο οργανισμός, μα και κατ' επέκταση πώς δουλεύει ή όχι το σύστημα υγείας σε κάποια νοσοκομεία της ηπείρου που ανακάλυψε ο Αμέρικο Βεσπούτσι.

Αντιγράφω:

"In a follow-up interview, the nurse said a doctor at the Lawnwood Regional Medical Center, in the small coastal city of Fort Pierce, had been performing heart procedures on patients who did not need them, putting their lives at risk. “It bothered me,” the nurse, C. T. Tomlinson, said in a telephone interview. “I’m a registered nurse. I care about my patients.” In less than two months, an internal investigation by HCA concluded the nurse was right."

Βέβαια, ο καταγγέλων, είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά του, αλλά τουλάχιστον, όχι αμαχητί. Έπεσε, θαρραλέα... και με το κεφάλι ψηλά.

Πώς γίνεται, σε δυο μήνες μια έγγραφη καταγγελία, να παίρνει το δρόμο της δημοσιότητος και να υπάρχει ένας θεσμός που είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο τέτοιου είδους αναφορών; Πού στηρίζεται η βιωσιμότητα, ενός τέτοιου "αντικειμενικού" μαγαζιού;

Αντιπαραβάλλοντας αυτό το γεγονός, με ένα ελληνικό γεγονός, ίσως βρούμε μεγάλες διαφορές, τόσες μάλιστα, όσος και ο Ατλαντικός και η Μεσόγειος μαζί, που χωρίζουν τα δυο μέρη του χάρτη! Στην Κέρκυρα, και στο Νοσοκομείο της, υπάρχουν νόμιμα διορισμένοι συνολικά 11 Ειδικευμένοι Παθολόγοι. Από αυτούς,  2 είναι Διευθυντές των 2 αντίστοιχων κλινικών Α' και Β', 3 είναι Επιμελητές της Α' και 2 Επιμελητές της Β' και οι υπόλοιποι 4 είναι διασκορπισμένοι ως εξής: 1 στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, 1 υπεύθυνος για τη Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας και μαζί του η σχετικά πρόσφατα αποκτηθείσα 1 Επικουρική Παθολόγος, και τέλος 1 που κατέχει τη θέση ιατρού Παθολόγου για το προσωπικό του Νοσοκομείου. Για να μιλήσουμε πιο απλά: 2 Διευθυντές, 5 Επιμελητές εντός των κλινικών, εκ των οποίων οι 4 μάχιμοι που κάνουν εφημερίες, καθότι ο 1 τελεί υπό συναισθηματική αδράνεια άρα ανικανότητα, και οι υπόλοιποι 4 σε θέσεις εκτός παθολογικών κλινικών και συνεπώς εκτός εφημεριών... Και ακόμα πιο απλά: 2 Διευθυντές, 4 μάχιμοι παλαιστές και 5 απάλευτοι καταχραστές...  Γιατί τώρα το σύστημα υγείας, διαλέγει αυτό το (ποδοσφαιρικό) σύστημα και αυτή την (απο)σύνθεση για να παίξει μπάλα, είναι ένα ερώτημα που δεν μπορώ εύκολα να κατανοήσω, πόσο μάλλον να απαντήσω. Το καλύτερο όμως δεν σας το είπα ακόμα: αυτά τα "νούμερα" (κυριολεκτικά και μεταφορικά...) τα γνωρίζει εγγράφως η 6η ΔΥΠΕ, το όργανο εκείνο στο οποίο Διοικητικά ανήκει το Γ.Ν.Κέρκυρας (όπως και τα νοσοκομεία του Ιονίου και της Δυτικής Ελλάδος), αλλά αδιαφορεί έως αδρανεί για την επίλυση του προβλήματος... Κοινώς, τα γράφει όλα αυτά στο... Βεσπούτσι της!

Και ερωτώ: πώς γίνεται πέρα από τον Ατλαντικό, μια καταγγελία να φτάνει στα αυτιά κάποιων και αυτοί άφοβα να ξεκινούν έρευνα και να καταλήγουν σε συμπέρασμα, όταν στην έρημη πατρίδα μας, όσο θέλεις γκάριξε, κανείς δεν θα σε ακούσει;! Ρε, μήπως να γίνω τελικά ΩΡΛάς; Θα έχω να ξεβουλώνω πολλά αυτιά από βουλοκέρι...

Συνεχίζοντας το άρθρο των NY Times, δείχνει ότι και εκεί υπάρχουν βέβαια οι ακαθαρσίες, και μάλιστα που κανείς δεν τις αγγίζει: 

"The accusations, which primarily involved overbilling, occurred when Rick Scott, now the governor of Florida, was the company’s chief executive. He was removed from the post by the board but was never personally accused of wrongdoing."

Άρα, υπάρχει τελικά διαφ(θ)ορά στα δυο συστήματα υγείας που συγκρίνουμε; Η γενική αίσθηση που έχει κανείς, ολοκληρώνοντας το άρθρο σχετικά με την εξυγίανση του συστήματος υγείας στην Αμερική, είναι ότι σε εκείνη τη χώρα, όσο έρμαιο του καπιταλισμού και αν είναι, υπάρχει και κάτι ακόμα: υπάρχει κάποια συνείδηση απέναντι στο νόμο και κατ' επέκταση μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο νόμο και στον παράνομο... Σε τούτη τη χώρα απεναντίας, που τόσο χρόνια ήταν έρμαιο του πασοκικού σοσιαλισμού, όχι απλώς δεν υπάρχει τέτοια διαχωριστική γραμμή, αλλά δεν βλέπω και πολλούς που να θέλουν να την χαράξουν... Έτσι, λοιπόν, πώς (και άραγε ποιος;) καινούργια μέρα σε τούτη τη χώρα να χαράξει;

Βλακώδεις συνειδήσεις

Σήμερα, έληξε η επίσχεση ειδικευόμενων ιατρών του Γ.Ν.Κέρκυρας, δίνοντας (σε μια βάση συναίνεσης και καλής διάθεσης) μια προσπάθεια στη Διοίκηση του νοσοκομείου να κάνει πράξη αυτά που υποσχέθηκε, δηλαδή να πληρωθούμε όλους τους απλήρωτους μήνες του 2012 και του 2011.


Πάμε λοιπόν, στο Διοικητή, για να αποσύρουμε τις αιτήσεις για επίσχεση (γιατί μόνο έτσι λήγει η επίσχεση). Και κουβέντα στην κουβέντα, όταν του λέμε να δημοσιοποιηθεί ο υγειονομικός χάρτης του νησιού, ήτοι πόσες και ποιες ανάγκες υγείας έχουμε, αλλά και το σημαντικότερο, πόσους, ποιους και με τι προσόντα από την πλευρά των παρόχων υγείας έχουμε, αυτός ο κύριος, τί μας απαντά με περισσή αναίδεια;


Ότι έχουν διοριστεί κάποιοι παλαιοί νοσηλευτές της κατηγορίας ΥΕ (=Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης, κοινώς μόνο Λύκειο), που μέσα από κάποιες -περίεργες- διαδικασίες έγιναν ΔΕ (=Διετούς Εκπαίδευσης, δηλαδή σαν αυτούς που έχουν ένα πτυχίο στα χέρια τους) και μετά όλως περιέργως, πάλι μέσα από περίεργες διαδικασίες αυτοί οι υπάλληλοι έγιναν διοικητικοί υπάλληλοι! Και τώρα, κανείς δεν μπορεί να τους ταρακουνήσει. Μα πώς γίνεται, τον ρωτούμε, και δεν μπορείτε εσείς ως Διοικητής να τους ταρακουνήσετε; Παιδιά μου, μας απαντά πατερναλιστικά, αφού αυτά τα ξέρουν και στο Υπουργείο και ούτε εκεί έχουν τη διάθεση να τα αλλάξουν.


Τι καταλαβαίνω; Ότι κανείς δεν θέλει να μετακινήσει τα βύσματα.


Έχει και συνέχεια ο τραγέλαφος. Τον ρωτούμε γιατί δεν μπαίνει ένα άτομο από το διοικητικό προσωπικό, ως υπεύθυνο για να συνεννοείται με τις ασφαλιστικές εταιρείες των ξένων ασθενών, που είναι πάμπολλοι εδώ στο νησί, ειδικά καλοκαίρι, ώστε το νοσοκομείο να έχει επιπλέον έσοδα και τις μας απαντά; Παιδιά μου, πάλι με πατερναλιστικό ύφος, δυστυχώς κανένας από τους διοικητικούς υπαλλήλους, δεν γνωρίζει μια ξένη γλώσσα, ούτε καν αγγλικά!! Συνεπώς, δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω...


Τι καταλαβαίνω; Πόση σαπίλα υπάρχει γύρω μας;;


Ρωτήσαμε τελικά τον Διοικητή: Μα μας λέτε ότι δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα; Πώς είναι δυνατόν να ανέχεστε τέτοιες συμπεριφορές, που μας έφτασαν ως εδώ, τη στιγμή που η χώρα χρειάζεται αλλαγή για να ορθοποδήσει; Πώς δέχεστε σαν άτομο να συγκαλύπτετε ένα ολόκληρο σύστημα διορισμένων βυσματούχων, όταν αντιλαμβάνεστε ότι αυτές οι καταστάσεις είναι που διέλυσαν το κράτος μας; Και μας απαντά: Παιδιά μου, (δεν θα το ξαναπώ με πατερναλιστικό ύφος, γιατί στο τέλος θα χάσει η φράση το νόημά της...), έχω συνείδηση για το αν κάνω καλά τη δουλειά μου ή όχι. Και σας διαβεβαιώ ότι κάνω ό,τι μπορώ και περνάει από το χέρι μου...


Συμπερασματικά τι καταλαβαίνω; Γενιά που απέρχεσαι, όσο και αν μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, έχω να σου πω, ένα πράγμα: είσαι και πολύ ξεφτιλισμένη!




Υ.Γ.: Και η οργή που πηγάζει από τα παραπάνω συμπεράσματα μπορεί να εκφραστεί με δυο τρόπους:


Είτε με λέξεις που εκφράζουν το παραμορφωμένο σήμερα...

"Έχω πολύ θυμό"

Μπλε

Είτε με λέξεις που σκιαγραφούν την καλλιτεχνική αθωότητα του χτες...

Της χαράς μαγαζί

Πάει καιρός από την τελευταία ανάρτηση. Πολλά έχουν αλλάξει, κάποια προς το καλύτερο, κάποια προς το χειρότερο. Αυτά προς το καλύτερο, τα χαίρεσαι και τα κρατάς σαν φυλαχτό να σου επιβεβαιώνουν ότι δεν είσαι μόνος. Αυτά προς το χειρότερο, τα γεύεσαι και τα φτύνεις σαν ξερατό. Αλλά πριν τα φτύσεις, θες να τα καταγράψεις. Άραγε αξίζει η καταγραφή; Τι έχει να σου προσφέρει μια καταγραφή; Πολλά, είναι η απάντηση, καθώς όπως έλεγε και ένας καλός φίλος και καθηγητής: «έμαθα πολλά όταν χρειάστηκε να τα καταγράψω και να τα διδάξω, τότε μόνο κατάλαβα τι ξέρω και τι δεν ξέρω».


Τα (ανα)θέματα αυτής της περιόδου δεν είναι άλλα από αυτά που δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας, σε εργασιακό αλλά και ευρύτερα κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.


Εδώ και μια εβδομάδα, στο Γενικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας, οι ειδικευόμενοι ιατροί έχουμε προβεί σε επίσχεση εργασίας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν πατάμε το πόδι μας ούτε στις κλινικές, ούτε στα επείγοντα, μέχρι να μας καταβληθούν δεδουλευμένα και μέχρι να αλλάξει η άποψη κάποιων ότι δεν είμαστε «αναλώσιμοι». Αυτή η μικρή προσπάθεια, έχει τόσο βαθιές πολιτικές προεκτάσεις (με την πλατωνική έννοια του πολιτικού όντος και της πολιτείας), που αναγνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να διαφανούν με την πρώτη ματιά.


Εξηγούμαι: κοντεύεις στα 30, μια ζωή στα βιβλία, στα θρανία, μια ζωή αποφεύγεις τις κραιπάλες και τις υπερβολές, απεχθάνεσαι τη λούφα και το άδικο, ακόμα ονειρεύεσαι. Απέναντί σου, κάποιοι, που σου τάξανε πολλά, σε ταΐσανε με μπόλικο ψέμα και τώρα ξαφνικά, σου λένε ότι σου τα παίρνουν όλα πίσω. Επτωχεύσαμεν, έτσι ξαφνικά, μιαν ωραίαν πρωίαν. Σου ζητούν λοιπόν, να κάνεις εκπτώσεις. Εκπτώσεις σε υλικά, μα κυρίως εκπτώσεις σε άυλα, ήτοι σε αξιοπρέπεια, σε σεβασμό, σε αξίες, σε ήθος. Και όλα αυτά, εντελώς απρόσμενα! Η εξουσία, σου λέει, «δείξε κατανόηση», δούλευε ακόμα πιο πολύ, σε ακόμα χειρότερες συνθήκες, σε εξαντλητικά ωράρια, απλήρωτος, ανάξιος, σκουπιδιασμένος, ξεφτιλισμένος… Η κεντρική εξουσία σου ζητά κατανόηση, για το καλό της πατρίδας. «Γίνε δούλος, για να σωθεί η πατρίδα…», σου διατυμπανίζει.


«Δεν έχω λεφτά», είναι το μότο της εποχής, μα το πού πήγαν τα λεφτά είναι το γαμώτο της γενιάς αυτής, που τώρα αναλαμβάνει τα ηνία. Καλείσαι αγαπητέ νέε, να πληρώσεις το λογαριασμό ενός λουκούλλειου γεύματος που άλλοι γεύτηκαν πριν από εσένα. Έμειναν στο τραπέζι (και κατ’ επέκταση στις τράπεζες), μόνο τα αποφάγια και ο μακροσκελής λογαριασμός… Ποιοι τα φάγανε; Ποιοι ήταν σε αυτό το πάρτι που άφησε εποχή; Θλίβομαι που το λέω, αλλά ήταν οι γονείς μας… Αυτοί, τώρα μας ζητούν να πληρώσουμε τα δικά τους σπασμένα. Δεν είναι όμως αυτό που με ενοχλεί τόσο, όσο ο τρόπος που σου το ζητούν αυτό αγαπητέ νέε… Στο παρουσιάζουν υποχρέωσή σου, τη στιγμή που οι ίδιοι αποποιούνται κάθε ευθύνη. Εσύ τώρα που ξεκινάς, πλήρωσε για όλα όσα εμείς φάγαμε, τώρα που τελειώνουμε την αποστολή μας.


Ξαναγυρίζω, στα περί επίσχεσης: την πρώτη μέρα της επίσχεσης, μαζί με συναδέλφους ιατρούς, συρθήκαμε στο Αυτόφωρο της Εισαγγελίας Κέρκυρας για να αποδείξουμε το αυτονόητο: ότι δεν είμαστε ελέφαντες! Ότι, οι ειδικευόμενοι ΔΕΝ νοούνται (δια νόμου και δια απλής λογικής που έχει ακόμα και ο τελευταίος τσομπάνης στο ορεινότερο χωριό της χώρας), προσωπικό ασφαλείας αυτού του φάκεν συστήματος υγείας. Συνεπώς, η οποιαδήποτε κινητοποίηση και αποχή από τα -ακαθόριστα εις τον αιώνα των αιώνων- καθήκοντά μας, δεν είναι δυνατόν να επηρεάσει την εύρυθμη λειτουργία αυτού του ευαγούς εθνικού ιδρύματος που ακούει στο όνομα ΕΣΥ! Γιατί λοιπόν, μας άγουν και μας φέρουν στον Εισαγγελέα, διατυμπανίζοντας ότι κινδυνεύει η ζωή συνανθρώπων μας καθώς και η ασφαλής εφημέρευση ενός νοσοκομείου, όταν απουσιάζουν οι μαθητευόμενοι ιατροί; Γιατί, υπογράφουν εντελώς ξαφνικά οι αγαπητοί μας επιμελητές, έγγραφα και τα αποστέλλουν στον Εισαγγελέα με τα οποία καλούν εμμέσως πλην σαφώς τους τσογλαναράδες να γυρίσουν πίσω στα πόστα τους;


Και ας πάμε στην πραγματικότητα αγαπητοί μου: ο ειδικευόμενος ιατρός αυτού του συστήματος, από ενάρξεως λειτουργίας του ΕΣΥ από τον αείμνηστο Γεννηματά, ποτέ δεν κατόρθωσε να είναι ειδικευόμενος-εκπαιδευόμενος-μαθητευόμενος-ασκούμενος ιατρός, ως όφειλε. Πάντα ήταν κάτι άλλο: λαντζιέρης, γραφιάς, κλητήρας, μεταφορέας, τηλεφωνητής, κουβαλητής, ακροατής, γέμιζε τους χώρους, γέμιζε τα κενά, κάτι σαν στόκος… Κάλυπτε κάποιους κυρίους, που άκουγαν στο όνομα «Επιμελητής» ή «Διευθυντής», οι οποίοι μπορούσαν να είναι στο σπίτι τους, στην ταβέρνα τους, στο ξενυχτάδικό τους, ή και πολύ απλά στο κρεβάτι τους, προωθώντας το σύστημα της τηλε-ιατρικής μέσα από τα ενσύρματα και εν συνεχεία μέσα από τα ασύρματα τηλέφωνά τους… Ο ειδικευόμενος, δεν μπορούσε να προτάξει τίποτα σε αυτό το σύστημα. Οι άλλοι, κινούνταν από θέση ισχύος! Έτσι, ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, όταν όλοι άτυπα είχαν συμφωνήσει σε αυτό το τεράτωμα του συστήματος. Όλοι βολεύονταν, όλοι έτρωγαν. Και φυσικά το σύστημα αναπαρήγαγε τον εαυτό του. Ο πρώην ειδικευόμενος, όταν γινόταν νυν επιμελητής, έκανε ακριβώς τα ίδια στους νέους ειδικευόμενούς του, καθώς τώρα ήταν αυτός σε θέση ισχύος… Και το πράγμα κυλούσε ωραία. Οι μεν από το σπίτι τους βυθίζονταν στον ύπνο και οι λογαριασμοί τους γέμιζαν από τα τάλαρα, έτσι άκοπα, ήρεμα και χωρίς άγχος, και οι δε έκαναν υπομονή, γιατί έτσι ήταν το «σύστημα», μέχρι να φτάσει η ώρα και η στιγμή που αυτοί θα γίνονταν επιμελητές και έτσι θα γαμοσταύριζαν τους ειδικευόμενους δια τηλεφώνου με τη σειρά τους… Έτσι, (σαν το ανταποδοτικό σύστημα συνταξιοδότησης ένα πράμα) θα έπαιρναν το αίμα τους -και τον χαμένο τους ύπνο- πίσω σε λίγα χρόνια…


Το αυτονόητο είχε λοιπόν χαθεί εξ αρχής: ΔΕΝ υπήρχε πουθενά η έννοια της εκπαίδευσης απέναντι στον εκπαιδευόμενο-ειδικευόμενο νέο ιατρό. Υπήρχε μόνο η αναπαραγωγή μιας κακής αντίληψης και μιας άθλιας συμπεριφοράς. Αν δεν υπάρχει εκπαίδευση, πώς θα υπάρχει η γνώση; Και χωρίς αυτήν, πώς θα χτιστεί το όνειρο; Πάντως, έτσι ή αλλιώς, ήταν όλοι ικανοποιημένοι. Αποβλακωμένοι, μα ικανοποιημένοι…


Και φτάνουμε στο σήμερα: κάποιοι νέοι, διαφορετικοί από τους προαναφερθέντες «κάποιους» που εξουσιάζουν, ζητούν το αυτονόητο: αξιοπρέπεια, σεβασμός και απόδοση ευθυνών. Ζητούν να λειτουργήσει το σύστημα όπως θα όφειλε, όπως ο φάκεν νόμος ορίζει επιτέλους. Ζητούν να κρατάμε εν ζωή τα όνειρα και να μην τα σκοτώνουμε. Τι απαντήσεις παίρνουν σε αυτά τους τα ερωτήματα; Να κάποιες γελοίες, ενδεικτικά:


-Εμείς στην ηλικία σας, κάναμε 2 και 3 ημέρες συνεχόμενη εφημερία στα επείγοντα, χωρίς να έχουμε κανέναν ειδικό πάνω από το κεφάλι μας, τη στιγμή μάλιστα που έπρεπε να καλύψουμε 5-6 κλινικές διαφορετικών ειδικοτήτων!
-Έπρεπε να φτάσω στο 65ο έτος της ηλικίας μου, λίγο πριν τη συνταξιοδότηση, για να αντικρύσω σήμερα ότι αυτό το σύστημα είναι τόσο αποσαθρωμένο.
-Ε, δεν είμαστε και χτεσινοί! 


Και εντάξει οι προφορικές απαντήσεις που παίρνεις αγαπητέ νέε ιατρέ.


Έχεις να αντιμετωπίσεις όμως αγαπητέ νέε ιατρέ, τα έγγραφα στους Εισαγγελείς, έχεις να αντιμετωπίσεις τα απαξιωτικά και αγριεμένα βλέμματα σαν να έχεις σκοτώσει τη μάνα κάποιου, έχεις να αντιμετωπίσεις το ανέκφραστο προσωπείο κάποιων… Τώρα κανείς δεν σου μιλάει. Τώρα όλοι σε στήνουν στον τοίχο, ως τον μοναδικό υπαίτιο της κατάστασης! ΕΣΥ νέε ιατρέ, που καλά καλά δεν έχεις ξεστραβωθεί, φταις για όλα! ΕΣΥ να πληρώσεις και ΕΣΥ να σταυρωθείς. ΕΣΥ ο νέος, που μόλις τώρα ήρθες!


Και τώρα οι προβληματισμοί: έχετε καταλάβει αγαπητοί επιμελητές, διοικητές, εξουσιαστές, ότι είμαστε τα παιδιά σας; Έχετε καταλάβει ότι στήνετε στον τοίχο, τα τέκνα σας; Έχετε αντιληφθεί ότι θυσιάζετε την επόμενη γενιά, όχι μόνο γιατί αδυνατείτε να αλλάξετε τον κόσμο (πλέον η μπογιά σας πέρασε και το ξέρετε – μας γαμήσατε την κοινωνία, είναι γεγονός), αλλά αδυνατείτε να το παραδεχτείτε αντρίκια; Είμαστε τα παιδιά σας, αλλά εσείς συμπεριφέρεστε σαν σκολιαρόπαιδα, που ψεύδονται, κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, κοροϊδεύουν τους άλλους, σε μια προσπάθεια να κρύψουν τις ανικανότητές τους… Πού είναι η στοργή του εκπαιδευτή; Πού είναι οι κατευθυντήριες οδηγίες; Που είναι η θέρμη αυτού που θέλει να συνεχιστεί ένα έργο ορθόδρομα; Πού είναι η αντίληψη της συνέχειας, του όλου και του συνόλου; Που είναι η έμπνευση; Που είναι το όνειρο; Που είναι η αντίσταση; Ο καθείς για την πάρτη του και για το πάρτι του, όπως είπαμε και στην αρχή…


Τέλος, τα συμπεράσματα: δεν μπορείς αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις και αν δεν αγαπάς τους συνεργάτες σου με τους οποίους μαζί κάνεις αυτό που κάνεις, να πετύχεις και να προχωρήσεις. Τώρα που πέφτουμε όλοι μαζί σαν κοινωνία, και μαζί πέφτουν και οι μάσκες και ο καθείς φανερώνει το άθλιό του πρόσωπο, τώρα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη των επιθυμιών μας. Είναι ώρα να κατηγορήσεις και να καρφώσεις πισώπλατα, και μάλιστα αθώους; Ή είναι ώρα για περισυλλογή, για έμπνευση, για αναδιάρθρωση, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, για αποσαφήνιση της κατεύθυνσης που θέλουμε σαν κοινωνία να πάμε; Και αν οι προκάτοχοί μας δεν τα κατάφεραν να πάνε κόντρα στα κύματα, δεν τους κρατάμε κακία. Αλλά, τουλάχιστον μην εξευτελίζονται αν δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα… Το είπε εξάλλου και ο Καβάφης στην Ιθάκη του! Αυτοί οι σπουδαγμένοι όμως, με τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά, τα διευθυντηλίκια και την «τεράστια» εμπειρία, αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι που μας πήραν από το χέρι και μας έριξαν στον γκρεμό, αυτοί οι άνθρωποι, φαίνεται δεν έχουν διαβάσει Καβάφη… Αυτοί οι ξερόλες, που φαίνεται δεν έχουν βρει την Ιθάκη τους, δίνουν στα παιδιά τους, σαν μόνη παρακαταθήκη για να περάσουν τη ζωή τους, ξερές φραντζόλες…

"Της χαράς μαγαζί"

Μουσική: Δ.Παπαβομβολάκης

Στίχοι: Θ.Στουπής

Ερμηνεία: Τρίφωνο

Ας ανακαινίσουμε της λαμογιάς το μαγαζί και ας το κάνουμε επιτέλους της χαράς και της αξιοπρέπειας μαγαζί... Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί για αυτό το νέο μαγαζί!

Να δροσιστεί και η κλεφτουριά...

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και διπλή. Μεγάλη γιατί αφορούσε κάτι Μεγάλο: Το Μεγάλο μας Τσίρκο. Και διπλή γιατί, αφενός συμμετείχα (αυτή είναι η ορθότερη λέξη) στη δεύτερη έκδοση του Μεγάλου μας Τσίρκου που παίζεται το φετινό καλοκαίρι, περίπου 40 χρόνια από την πρώτη του εκτέλεση και αφετέρου γιατί ένοιωσα τόσο οικεία μέσα σε αυτό το τσίρκο και σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Οικείες μορφές και πρόσωπα, γνώριμες συμπεριφορές και νάζια.


Έκλαιγα στο τέλος. Φανταζόμουν τι γινόταν άραγε τότε, επί Ξυλούρη εποχή… και έκλαιγα ακόμα πιο πολύ. Αναλογιζόμουν πόσοι πέθαναν για πλάκα στο διάβα της Ιστορίας, για λόγους που ίσως ποτέ οι περισσότεροι από εμάς δεν θα καταλάβουμε... και έκλαιγα ασταμάτητα. Τόσοι άνθρωποι χαμένοι, και άλλοι τόσοι αδικημένοι. Και ένας θεατρικός συγγραφέας ευφάνταστος και οξυδερκέστατος. Και ένας μουσικοσυνθέτης δυνατός και μελετημένος, πάντα χαμηλών τόνων, αλλά πάντα τεραστίων γιγατόνων ως προς την αξία. Και ένας θίασος συγκλονισμένος και κοινωνός των βαθύτερων αναζητήσεων και απύθμενων αγωνιών των δημιουργών.


Και το αποτέλεσμα; Εκρηκτικό. Δεν υπάρχουν λόγια που μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα. Δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να εσωκλείσουν τη θεατρική βιωματική δυναμική. Υπάρχει μόνο το τώρα. Και το τώρα είναι το παν. Τώρα, το ότι το τώρα είναι και επαναλαμβανόμενο, αυτό θέλει ιδιαίτερες εξηγήσεις, που μάλλον θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε παρεξηγήσεις. Γι’ αυτό το μόνο που μένει τώρα, είναι αυτήν την αλήθεια της στιγμής σου, να την ζήσεις. Όσο πιο αληθινά μπορείς.


Μέσα μου, σπάραξαν τα σωθικά μου, από τη μαγεία του Μεγάλου μας Τσίρκου. Νοιώθω τυχερός, που ακόμα υπάρχουν ευκαιρίες ανάτασης σε αυτήν τη χώρα. Νοιώθω τυχερός που γνωρίζω κάποια διαχρονικά έργα και θεάματα…

"Τ' Ανάπλι"

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Στη γης αδειάστε το κρασί...
Να δροσιστεί και η κλεφτουριά που ξάπλωσε στα χόρτα...
Χωρίς χεράκια για να πιει, πόδια για να χορέψει...

Το κλουβί με τις τρελές - Διάλυσης, συνέχεια!

Ακούω χτες το πρωί, ειδησεογραφική ενημέρωση στη ΝΕΤ, που λίγο έως πολύ, στήνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στον τοίχο και λασπολογούν εναντίον του προσάπτοντάς του έλλειμμα δημοκρατικής διάθεσης απέναντι σε νόμιμα εκλεγμένους από το λαό βουλευτές, επειδή είπε ο Τσίπρας ότι μπορεί να συνομιλήσει με όλους σε ντι-μπέιτ, πλην των καμαριών της Χρυσής Αυγής... Μια λέξη ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει αυτό που ένιωσα: απέχθεια για την τηλεόραση.


Λίγη ώρα αργότερα, ακούω ότι καμάρι και παλικάρι της Χρυσής Αυγής έλουσε με νερό τη Δούρου και πλάκωσε στα μπουκέτα την Κανέλλη, ζωντανά στην εκπομπή του Παπαδάκη, αποδεικνύοντας ποιος έχει έλλειμμα δημοκρατικής διάθεσης... Μια λέξη ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει αυτό που ένιωσα στο άκουσμα αυτής της είδησης: εμετός! και αίσθημα ότι τα πολιτικά πράγματα γύρω μου διαλύονται.


Το βράδυ, πηγαίνω στο Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας, όπου τα πιτσιρίκια της 6ης δημοτικού του Μαντουκίου, είχαν αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο, με τραγούδι, θέατρο, προβολές, χορούς... Μία λέξη ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει αυτό που όλοι οι παρευρισκόμενοι βιώσαμε: συγκίνηση. Κάτι που λείπει πολύ από την καθημερινότητά μας. 


Και σκέφτομαι: πόσο αντιφατική πατρίδα μας γέννησε; Σε τι κόσμο ζούμε αδέρφια; Δεν είχε άδικο ο Ελύτης που μιλούσε για Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα...


Η ημέρα μου όμως, έκλεισε με μια όμορφη βόλτα στα καντούνια της όμορφης πόλης της Κέρκυρας, κατά την οποία το δροσερό αεράκι μου υπενθύμιζε ότι έτσι κάπως είναι τα πράγματα στον κόσμο: όσο και αν θέλουμε να βάλουμε τάξη και να ομαλοποιήσουμε καταστάσεις, θα παραμένει χάος εντός και εκτός του ανθρώπινου σώματος... 


Τι χρώμα θα έχει άραγε η Αυγή που ξημερώνει μπροστά μας;

Πέφτει πάντα Μ. Πέμπτη ο ίδιος πόνος.

Η σημερινή φωτογραφία της ημέρας, από την πρωινή μας βόλτα με τον Μαρξ.

Ήταν αφορμή για να ταξιδέψει ο νους σε μια άλλη εικόνα.

Και αμέσως μετά, σε μια άλλη εικόνα. Μάλλον είμαι υποσεινήδητα επηρεασμένος από τη σημερινή ημέρα;

Παντού, γύρω μου, το ίδιο δίπολο: το σταυροδρόμι του πόνου. Τα όνειρα, που διασταυρώνονται με την πραγματικότητα, σε μια κάθετη συνάντηση. Αλλού θέλαμε να πάμε και αλλού πάμε. Για αλλού τραβήξαμε και αλλού ετούτος ο κόσμος μας πάει.

Και το δίδαγμα της ημέρας: όλη η φύση, οι άνθρωποι, ακόμα και οι θεάνθρωποι, κρέμονται από τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες τους, αιωρούμενοι στο κενό και καταδικασμένοι να αφουγκράζονται την αντήχηση της ασθμαίνουσας, βαριάς ανάσας τους.

(χτεσινή φωτό από το πανέμορφο Λιστόν)


"Κλείσε τα μάτια σου"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Νίκος Πορτοκάλογλου