Σε τροχιά αναζήτησης της ταυτότητας (μου) λοιπόν, το παρακάτω σφυρήλατο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη είναι βόμβα μεγατόνων το μυαλό μου...
Παραθέτω απλά κάποια αποσπάσματα (με δική μου σειρά). Πηγή από εδώ.
…σαν τον ποιητή/ που του αρκεί λίγος ύπνος/ για να ξαναγίνει αθώος.
… κι η ποίηση είναι η νοσταλγία για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ’ όνειρο…
… οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην άγνωστη λέξη.
… λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δύο δισεκατομμύρια εκδοχές για έναν μοναδικό κόσμο…
… οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο…
… όπως η ποίηση που είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια.
… αφού, κατά λάθος, ο κόσμος είναι μια ποίηση…
…σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο αυτό που η ποίηση αποσιωπά εδώ στη γη.
…ώσπου η σελήνη έγερνε πάνω στο λόφο, αιμόφυρτη – σαν τον ποιητή πάνω σ’ αυτό το πεπαλαιωμένο αλφάβητο.
…ούτε θα μάθει ποτέ κανείς με πόση εγκατάλειψη έγινε αυτό το ημίφως που όλα τα συγχωρεί ή με πόση λίγη αθανασία γράφεται ένα αθάνατο ποίημα.
…Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του άλλου αιώνα να νοσταλγώ τον Θεό.
…Κι έπρεπε εγώ απ’ αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξω μια ποίηση για πάντα.
…Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ – αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.
…H νύχτα είναι μια φωτισμένη πολιτεία που τη λυμαίνονται οι αλήτες και οι ποιητές…
Τα είπε όλα ο Λειβαδίτης μέσα σε λίγες λέξεις... Όλα.
