Μα βαριά η δική μου καρδιά

 

Η διάθεση μου για σήμερα, Πάσχα, αποτυπωμένη αρκετά χρόνια πριν, σχεδόν την εποχή που γεννιόμουν... 

Όλα γυρίζουν γύρω από θέματα καρδιάς.

Και ο Χριστός για αυτά μιλούσε...

Οδυσσέας Ελύτης 

"Το Πάσχα ενός αθέατου Απριλίου"

Το Χριστουγεννιάτικο Φωτόδεντρο του Τιποτένιου Διαστημικού Παραδείσου

 

Μια φωτογραφία της NASA...

από το αστρικό σμήνος με το όνομα

"Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο"

που βρίσκεται στον Γαλαξία μας περίπου 2500 έτη φωτός μακριά...

Ένα ποίημα του Ελύτη για ένα Φωτόδεντρο...

και για ένα Τίποτα που φτιάχνει τον Παράδεισο...

και μια υπέροχη ανάρτηση από ένα όμορφο site (εδώ)

από το οποίο αντιγράφω (χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)

το παρακάτω υπέροχα φιλοσοφημένο:

Η μουσική είναι τα κύματα μιας στεγνής θάλασσας, η μυστική ερωτοτροπία ανάμεσα στη σιωπή και τους ήχους. Είναι τα άτσαλα βήματα του χορού της ύπαρξης και της ανυπαρξίας. – Το διάστημα ανάμεσα σ’αυτά τα δύο… το απόλυτο κενό… η πιο συμπαγής ύλη.

Όλα αυτά, με κάνουν να συγκινούμαι και να συνεχίζω.

Με κάνουν να ευχαριστώ τους γύρω μου, τους μέσα μου,

τους γνωστούς, τους άγνωστους,

αυτούς που μοιράστηκαν κάτι μαζί μου,

ακόμα και αυτούς που δεν μοιράστηκαν τίποτα, 

διότι όπως είπαμε στο...

...τέλος ένιωσα, 

και ας πα' να μ' έλεγαν τρελό, 

πως από ένα Τίποτα γίνεται ο Παράδεισος!

Είναι που όλα στο Σύμπαν συνδέονται

ή

είναι το μυαλό μου που θέλει να πείθεται ότι συνδέονται;

Η μάπα, η μάσα και τα όπια του λαού. Ή αλλιώς, να είσαι ελεύθερος να γίνεις σκλάβος του καθενός!

 

Σήμερα, 18 Δεκεμβρίου εδώ στης Κύπρου τα ρηχά νερά, η μέρα είχε αρκετές βουτιές στα βαθιά του νου:

Τελικός Μουντιάλ. Η μπάλα (ή "μάπα") κατά την τοπική διάλεκτο... Πόσο εξουσιάζει διαχρονικά το νου του ανθρώπου αυτή η στρογγυλή θεά! Σήμερα το παγκόσμιο γεγονός της χρονιάς!

Εκλογές Αρχιεπισκοπικές για την ανάδειξη νέου Αρχιεπισκόπου. Με κάλεσμα, ο κλήρος να αποφασίσει. Σε ποσοστό περίπου 30% συμμετοχή, καταμετρούνται ακόμα οι ψήφοι. Η θρησκεία ήταν, είναι και θα παραμείνει διαχρονικά ένας θεσμός εξουσίας πάνω στο νου του ανθρώπου. Ένας θεσμός "μάσας", καθότι είναι πολλά τα 30 αργύρια (που είναι να π)Άρη...

Δείτε τώρα μαζί τις παραπάνω φωτογραφίες και παρατηρήστε την ομοιότητα της σημειολογίας:

Το έπαθλο και Το σκήπτρο. Στρογγυλά και χρυσά. Πολυπόθητα τρόπαια. Σύμβολα υπεροχής. Σημεία κορυφής. Σημεία εξουσίας. Σημεία των καιρών. Σημεία και τέρατα... και πολλά άλλα σημειο-λογικά και σημειο-παράλογα, χωρίς να μπορεί κάποιος να βάλει σημεία στίξης και γενικά ένα τέλος σε αυτά. Και στο κάτω κάτω γιατί να βάλει τέλος; Αφού ο Χριστός (του οποίου του γέννεση θα εορτάσουμε σύντομα) ήρθε για να άρει το Τέλος ως οντότητα!

Σήμερα, εδώ στην Κύπρο, είχε όμως και σχολική εορτή στο σχολείο της κόρης μου. Που ήταν ντυμένη κούκλα χριστουγέννων που την κούρδιζαν κάτι ξωτικά για να κινείται... Από τώρα εμφυτεύεται έστω σκηνοθετικά εκείνη η εξουσιαστική διάθεση κάποιων ξωτικών πάνω σε κάποιες κούκλες...

Αλλά για να δείτε πόσο αυτά που σας αναφέρω έχουν διαποστίσει πολιτισμούς, συνειδήσεις και κουλτούρες, ακούστε τα υπέροχα κάτωθι δημιουργήματα - αριστουργήματα:

"Τα τζιτζίκια"

(Από το δίσκο "Το θαλασσινό τριφύλλι")

Μουσική: Λίνος Κόκοτος

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Ερμηνεία: Μιχάλης Βιολάρης

(και τώρα αντιστοιχίστε κάποιες λέξεις με αυτά που είπαμε πιο πάνω: το τριφύλλι του τίτλου ως ισοδύναμο του "χόρτου", του "τρίφυλλου", του "όπιου" και του όποιου αναμασά αυτές τις έννοιες. Η Παναγιά... Ο Βασιλιάς... Ο Ήλιος... Οι άγγελοι... είναι ακόμα κάποιες πινελιές του καμβά της εξουσίας.)

"Το Τρελοβάπορο"

(Από τη συλλογή "Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας")

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Ερμηνεία: Νίκος Δημητράτος και Χορωδία Λαμίας

("έλα Χριστέ και Κύριε λέω" για να συμπληρώσει ή να αντιδιαστείλει το "κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα"; σε ένα παιχνίδια θρησκείας και επιστήμης που χρειάζονται χέρι-χέρι για να προχωρήσει η ζωή μας; Και εκείνα τα βαποράκια τι σχέση έχουν με το μεγάλο τρελοβάπορο; Μήπως ο "λοστρόμος αθώος ναύτης πονηρός" να ξέρει κάτι παραπάνω;)

Και κάπου εκεί έρχεται η διαπίστωση (δια στόματος Βίλχελμ Ράιχ, στο "Άκου Ανθρωπάκο"):

"Δεν καταλαβαίνεις. Ξέρω πολύ καλά ότι το «να είσαι ελεύθερος να γίνεις σκλάβος του καθενός» κάθε άλλο παρά απλή ιδέα είναι..."

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Άκου Ανθρωπάκο", Βίλχελμ Ράιχ, εκδ. ΜΙΝΩΑΣ, 14η ανατύπωση Ιούλιος 2021, μτφ. Αύγουστος Κορτώ, σελ. 33)... Σελ. 33 του συγκεκριμένου βιβλίου... σαν να ήξερε η σελίδα ότι αυτό που περικλύει μέσα της είναι ακριβώς αυτό που περικλύει και το κελί 33... Το ανθρώπινο μυαλό! Για αυτό έμεινε χωρίς μυαλό, το συγκεκριμένο παιδί που τραγουδιέται στο εν λόγω άσμα...

Και αν αγαπητοί μου φίλοι, μετά από όλα αυτά που διαβάσατε ανωτέρω, δεν καταλαβαίνετε τίποτα, δεν σας κρατώ κακία. Φταίει μάλλον η χθεσινή εφημερία που μου αφαίρεσε λίγο ακόμα από το μυαλό που μου έχει απομείνει. 

Υ.Γ.: Για περαιτέρω μελέτη, μεταβείτε εδώ, όπου οι νέοι άνθρωποι ψηλαφούν τα όρια Ανθρώπου και Εξουσίας... και αναζητούν τα όποια όπια του λαού...

Απ' τον Ελύτη ως τον Σεφέρη το πιο βαθύ σκοτάδι φαίνεται το μεσημέρι...

"Το παράπονο"

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Ξεκινήστε να ταξιδεύετε με τους στίχους του μεγάλου ποιητή...


Κρατήστε τον στίχο:

"για αλλού, για αλλού ξεκίνησα..."


Θυμηθείτε ότι ο ίδιος ποιητής, είχε πει:

"Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ..."


Όπως, επίσης ότι έχει πει και εκείνο το:

"Εάν εντείνετε το λευκό θα φτάσετε στο μαύρο..."



Και τώρα συνδυάστε τα όλα αυτά μαζί, μπας και βγάλουμε συμπέρασμα για τη ζωή μας:

Ξεκινάς για αλλού, θέλοντας κάτι μικρό, όχι μεγάλο, όχι βαρύγδουπο ("Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά", είχε πει ο άλλος μεγάλος, ο Γ. Σεφέρης, στο ίδιο μήκος κύματος με αυτά που διαπραγματευόμαστε εδώ), όχι κίβδηλο, όχι φτιασιδωμένο, παρά μόνο ξεκινάς από το ελάχιστο αυτού του κόσμου. Με αυτό το ελάχιστο όμως, σου μάθανε ότι μπορείς να φτιάξεις ολάκερο τον κόσμο (το είχε πει και αλλού ο Ο. Ελύτης "Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις"). Στο έχουν δείξει και οι άνθρωποι που σε ανάθρεψαν, με την ίδια τη ματωμένη ζωή τους, ότι μπορείς. Και πλέον πέρασε στο αίμα σου, γιατί και εσύ αίμα αυτών που στο δείξανε είσαι, πέρασε στον εγκέφαλό σου, στα μάτια σου, στον τρόπο που ψηλαφάς τη ζωή, στο βλέμμα σου απέναντι στην καθημερινότητά.

Σου είπαν όμως, να είσαι και απόλυτος, ως ισοδύναμο του "έντιμος", του "ακλώνητος". Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα προστατέψεις το ελάχιστο που κρατάς στα χέρια σου, αλλιώς θα εξαφανιστεί στο πρώτο φύσημα του ανέμου. Το "απόλυτο" όμως, έχει μέσα του το πολύ. Το πάρα πολύ. Για την ακρίβεια, έχει ολόκληρο το πολύ. Και καλείσαι τώρα, στο ελάχιστο να χωρέσεις όλο το πολύ. Τι άλλο παρά τιμωρία, μπορεί να ονομαστεί αυτή η δοκιμασία που σου χρεώθηκε;

Και εσύ το κάνεις. Κοιτάς τον Ήλιο μες στα μάτια - και τα δικά του και τα δικά σου. Προσπαθείς, μέσα από την πιο μικρή τρύπα, την κόρη των ματιών σου (ιδού το "ελάχιστο"), να χωρέσεις όλο το φως του Ήλιου (ιδού το μέγιστο και το "απόλυτο"), όλη την καθαρότητα που συμπυκνώνεται σε τόσο Φως. Το αποτέλεσμα ποιό άλλο μπορεί να είναι αν όχι η, με μαθηματική ακρίβεια, τύφλωση που τόλμησες, υπακούοντας στο χρέος, να αντικρύσεις το απόλυτο; Να γιατί, αν θελήσεις να δεις το πιο καθαρό, το πιο λευκό, το πιο φωτεινό Φως, δεν φτάνεις παρά στο Απόλυτο Μαύρο... Απέναντι στο Απόλυτο Φως μπορεί να σταθεί μόνο το Απόλυτο Μαύρο. Όλα τα υπόλοιπα λιώνουν, εξαφανίζονται (ορθότερα, εξαχνίζονται). Και το Μαύρο αυτό, είναι προέκταση του Λευκού, εξέλιξή του αναπόφευκτη.

Ξαναδιαβάστε τώρα ανάποδα την ανάρτηση αυτή, και δείτε πώς η συγκεκριμένη διαδικασία μας οδηγεί στο "Παράπονο" του Ελύτη (αλλά και κάθε ποιητή) που τυχαίνει, με το πολύ με το οποίο αναζητά κανείς το ελάχιστο, να χάνει ολόκληρο το πολύ αλλά και ολόκληρο το ελάχιστο. Του μένει κάτι όμως: η βίωση ότι κατόρθωσε και είδε το Απόλυτο. Θα μου πείτε, ως ανάμνηση μόνο τι αξία έχει; Θα σας πω: κάποιοι ζουν μόνο μέσα από τις αναμνήσεις τους και για αυτούς είναι απολύτως τα πάντα.

Ας αφιερωθεί λοιπόν αυτό το τραγούδι, σε εκείνους που όλη η αξία της ζωής τους, φυλάσσεται στις αναμνήσεις τους και σε όλους εκείνους που κάπου στα μισά του δρόμου, παραδέχονται ότι για αλλού ξεκίνησαν και αλλού βρέθηκαν. Ιδού τουλάχιστον πού τους φάνηκε χρήσιμο το "έντιμο" που τους δίδαξαν: στην παραδοχή ότι έχασαν το δρόμο. (Και αυτό το έχει συμπυκνώσει πάλι ο έτερος μεγάλος ποιητής, Γ. Σεφέρης, σε εκείνο το "πήραμε τη ζωή μας. λάθος! Και αλλάξαμε ζωή." Χαρακτηριστικό ότι χρησιμοποιείται η λέξη "μεσημέρι", ως το μέσον της μέρας, το μέσον της διαδρομής του ήλιου ή αλλιώς "τα μισά του δρόμου" που είπε και ο Ελύτης... η ίδια θεματική, η ίδια προβληματική. Ο ένας τονίζει την αίσθηση, δηλαδή το παράπονο, ο άλλος το καταπίνει, αρνείται να αναλύσει περαιτέρω και τονίζει την κίνηση, μέσα από την οποία αλλάζει ζωή, ως αναγκασμός για επιβίωση.)

"Άρνηση"

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη

Υ.Γ.: Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση, το διάβασμα του βιβλίου "Το Φως των Ελλήνων" του Νίκου Δήμου, από όπου κρατάω το συγκλονιστικά σύγχρονο και για πάντα διαχρονικό: "Το απόλυτο πληρώνεται. Η ομίχλη (που είναι μίγμα Είναι και μη-Είναι) σε συνηθίζει στην ιδέα του γκρίζου". Ως πότε ακόμα γκρίζο γύρω μας;

Ερώτημα χωρίς απάντηση

Ανάμεσα 

στην ανικανότητα της ανωριμότητας

και 

στην κενότητα της νεωτερικότητας

τι να διαλέξεις,

για να συνεχίσεις 

να βλέπεις κατάματα το φως;


Μέχρι να βρεθεί απάντηση, 

ή τρίτη λύση,

τι να σου κάνει πια και η λογική,

πόσο το συναίσθημα ν' ανθίσει;

Όταν το σώμα τραγουδάει

Το σώμα μας, μιλάει. Το ακούτε;

Αφήστε το να πει αυτά που νιώθει. Γιατί είναι το μόνο που νιώθει πραγματικά.

Δώστε του ευκαιρία να κινηθεί, να αγγίξει και να χαϊδέψει, να ακουστεί, να εκφραστεί.

Όπως, ευκαιρία του δίνουν αυτά τα παιδιά που ξεκινούν ένα όνειρό τους στη καρδιά της Αθήνας.

Το σώμα είναι το μόνο που αποτυπώνει (και έτσι προδίδει), το πέρασμα του χρόνου, όσο και αν το πορτραίτο μας καθημερινά στον καθρέπτη, (όπως εκείνο του Ντόριαν Γκρέυ), τρέφει την ψευδαίσθηση της απόδρασης από τα δόντια του.

Αφεθείτε λοιπόν στη γαλήνη μιας νυχτιάς, όπου το σώμα μπορεί, γυμνό, καθαρό, ολόκληρο, να ζήσει και να ανασάνει. Πόσο ωραία το περιγράφει ο ποιητής και το αποδίδει ο μελωδός;

"Την αφρούρητη νυχτιά"

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος

Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες 
 μαβιές, κόκκινες, κίτρινες. 
Τ’ ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο, 
 τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο, 
 τα μάτια της σιωπή...

Να νιώσω ελεύθερος...

Με αφορμή τη σημερινή διάβαση του γοργοπόδαρου Ερμή μπροστά από τον Ήλιο μας, 

μου ήρθαν στο νου κάποιες σκέψεις για όλα εκείνα τα μικροσκοπικά που περνούν ακαριαία από μπροστά μας, χωρίς να τα παίρνουμε χαμπάρι, μα που είναι τόσο σπουδαία και εσωστρεφή, που δεν βγαίνουν εύκολα στη φόρα, στο προσκήνιο... και αν τα βλέπαμε θα διαχωρίζαμε το καλό από το κακό, το σημαντικό από το ανούσιο...

Αφιερωμένο λοιπόν σήμερα το post, σε όλα εκείνα που μας προσπερνούν ραγδαία και δεν τα παίρνουμε χαμπάρι...



Διαβάζω δυο ποιήματα ενός ποιητή σπουδαίου της Καστοριάς, που στη συλλογή του, τα βάζει δίπλα-δίπλα (δεν ξέρω από τύχη ή από ατυχία) να αγναντεύονται:

Το πρώτο είναι τούτο:

Πάντοτε αναζητούσα,
στα μάτια της γυναίκας πιότερο,
στις εκφράσεις του προσώπου,
τις κινήσεις του κοριού
κι όχι τόσο στα λόγια της...
κρυφά νοήματα, αλήθειες που φανερώνουν
της καρδιάς τα μονοπάτια
κι αποκαλύπτουν
αθέατες / σκοτεινές πτυχές του εαυτού...
Επειδή,
η γυναίκα αποτελεί για τον άντρα,
την ισορροπία που χρειάζεται, 
μα πιο πολύ μια σπίθα,
για να διοχετεύσει την φλόγα του,
σε μυστικές ατραπούς,
εξακοντίζοντας
σε ύψιστη εξωτερίκευση
την εσωτερικότητά του...

Και το δεύτερο ποίημά του, είναι τούτο:

Είναι ώρες
που σφίγγουν τα πράγματα...
Έρχεται
σαν σύννεφο προς τα πάνω σου,
σαν αέρας... ομίχλη...
μια θολούρα που σε πλακώνει,
σε τρομάζει...
η βαριά μελαγχολία.
Είναι λοιπόν,
            τότε,
που θέλω να εξαφανιστώ,
να φύγω μακριά,
να μην ξέρω κανέναν,
να μην με ξέρει κανείς,
            μόνος.
Να σκεφτά,
να περπατήσω ατέλειωτα χιλιόμετρα,
να γευτώ,
να μυρίσω,
να δω,
να νοιώσω ελεύθερος...

(Και τα δυο αντικριστά ποιήματα είναι του Νικόλα Μερτζανίδη, από την εξαιρετική του ποιητική συλλογή "Λευκό σε Μαύρο φόντο ή αλλιώς σελίδες μιας ψυχής ανειρήνευτης", Αθήνα 2012, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


Συνεχίζοντας, διαβάζω απόσπασμα από τη συλλογή "Μαρία Νεφέλη" ενός από τους μεγαλύτερους ποιητές μας, του Οδυσσέα Ελύτη:

Α τι ωραία να ‘σαι νεφεληγερέτης
να γράφεις σαν τον Όμηρο εποποιίες στα παλιά παπούτσια σου
να μη σε νοιάζει αν αρέσεις ή όχι
τίποτε

Απερίσπαστος νέμεσαι την αντιδημοτικότητα
έτσι «με γενναιοδωρία» σαν να διαθέτεις
νομισματοκοπείο και να το κλείνεις
ν’ απολύεις όλο το προσωπικό
να κρατάς μια φτώχεια που δεν την έχει άλλος κανείς
εντελώς δική σου.
Την ώρα που μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα
κρεμασμένοι απ’ τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για’ να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ’ ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ’ τον Έρωτα έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία

χωρίς λεφτά

γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ’ αστέρια
και μ’ οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα…

Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι.



Και τέλος, θυμάμαι από τον πρόλογο του "Ζορμπά" τον Καζαντζάκη να δηλώνει:

"Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα· 
από τους ανθρώπους, ζωντανούς και πεθαμένους, πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου".



Πώς να μην αναφωνήσω τότε και εγώ:

Ερμή!

Γοργοπετάς και μας αφήνεις έρμαια στην τυραννία της αναζήτησης...

Δάκρυα, μόνο δάκρυα, χωρίς αίμα, χωρίς ιδρώτα...

Η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται από μια τάση να είναι -ή τουλάχιστον να φαίνεται- σούπερ μοντέρνα, δηλαδή, υπερ-μοντέρνα. Αυτή η κατάσταση στις ανθρωπιστικές επιστήμες λέγεται, μετα-μοντερνισμός ή μετα-νεωτερικότητα και είναι η εποχή που κυριολεκτικά έχει χαθεί... η μπάλα!

Είναι η εποχή που ο Σάκης Ρουβάς από το "αίμα, δάκρυα και ιδρώτας" του Καρβέλα, τραγουδά το "της αγάπης αίματα" του Θεοδωράκη στο έργο Άξιον Εστί, ξεσηκώνοντας πλήθος σχολίων ένθεν και ένθεν. Είναι συνηθισμένη καλλιτεχνική πορεία αυτή, ή είναι πραγματική απορία πώς ένας τέτοιος άνθρωπος του lifestyle τολμά και μπλέκει με τέτοια πράματα...; Η πρώτη αντανακλαστική τάση απάντησης που σου έρχεται στο νου, είναι ότι αυτοί της showbiz παίζουν με όλους και με όλα, με την ίδια ευκολία. Έλα όμως, που έχει προηγηθεί ο Χριστιανισμός, που επιτρέπει την μετάνοια ακόμα και την ύστατη στιγμή πάνω στον σταυρό; Όπως και να έχει, ο Σάκης και ο κάθε Σάκης, στη σημερινή εποχή, μπορεί να δηλώνει, να πράττει και να υποστηρίζει ό,τι μα ό,τι θέλει κάθε φορά, δίνοντας την ίδια βαρύτητα αληθοφάνειας σε κάθε -περισσότερο ή λιγότερο- καλλιτεχνική του κίνηση. Πριν πυροβολήσετε το Σάκη λοιπόν, αναλογιστείτε την αμφισημία της υπόθεσης... Δεν φταίει το ίδιο το ερέθισμα, όσο η μετα-νεωτερική εποχή μας! 

Ο Μέγας Μίκης, νομίζω απάντησε καταλλήλως...



Η σημερινή εποχή, όμως, είναι και η εποχή που το παθολογικό από το κανονικό, είναι τόσο συγκεχυμένα, που μόνο η λαϊκή ρύση "χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα" θα μπορούσε να σταθεί όρθια σε αυτό το παρανάλωμα... Και πραγματικά, όταν ακούς ειδήσεις όπως αυτές που ο πατέρας κάνει κομματάκια το 4χρονο κοριτσάκι του και μετά κάνει τα πάντα για να το εξαφανίσει, σοκάρεσαι και αναφωνείς "τι παρανοϊκό και νοσηρό μυαλό"! Θα σας παραπέμψω όμως σε μια άλλη φιγούρα που σκότωνε νεαρά κορίτσια και ακούει στο όνομα "Η Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη. Αυτή, η διηγηματική φιγούρα, έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον πολυάριθμων κοινωνιολόγων, δικαστικών, νομικών, ψυχιάτρων και άλλων ειδικοτήτων, για να ερμηνεύσουν τη συμπεριφορά της. Τα όρια του παθολογικού και του φυσιολογικού πάλι είναι δυσδιάκριτα... Η γριά Φόνισσα, έκανε κάτι που πίστευε ότι ήταν το δίκαιο και το σωστό. Το νομικό σύστημα ενός ολόκληρου κράτους είχε αντίθετη άποψη. Και ο Χριστός όμως, αντίθετος με όλους δεν ήταν; Δεν χρησιοποίησε βία έξω από το ναό του Σολομώντα όταν την ίδια στιγμή δίδασκε τη μη-βία; Πάλι, επειδή το νομικό σύστημα ενός ολόκληρου κράτους δεν συμφωνούσε με τις ιδέες και τις πράξεις του, τον σταύρωσε. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον Ιησού να είναι εκτός νόμου, να σταυρώνεται και να λαμβάνει τη μορφή τελικά αγίου και τον Βούλγαρο πατέρα που χρησιμοποίησε βία, να είναι πάλι εκτός νόμου και να καταδικάζεται, λαμβάνοντας τη μορφή τέρατος στην κοινή συνείδηση; Αναλογιστείτε και τις ενδιάμεσες καταστάσεις αυτού του φάσματος: η Φόνισσα από τη μια, που τη δικαίωσε η λογοτεχνία, αν και καταδικάστηκε από τους συνανθρώπους της, και ο Βουλγαροκτόνος βασιλιάς Βασίλειος ο Β' που είναι εθνικός ήρωας της Ιστορίας μας και εθνικός αντιήρωας για την ιστορία των γειτονικών μας λαών... Ίδιο παράδειγμα ο Κεμάλ Ατατούρκ που για τους Έλληνες ήταν ο εθνικός σφαγέας μας  και για τους Τούρκους ο εθνικός ήρωάς τους... Ο κατάλογος των παραδειγμάτων δεν τελειώνει.

Δεν είναι όμως πάλι, τα ίδια τα παραδείγματα που πάσχουν, όσο η συγκεκριμένη εποχή μας, που δίδει λόγο ίσης βαρύτητας στον κάθε ένα. Αυτή η σχετικότητα των απόψεων και της αλήθειας, που είναι βασικότατο γνώρισμα της μετα-νεωτερικής εποχής, είναι που έχει κάνει όλους εμάς να μπλέξουμε τα μπούτια μας... Θα μου πείτε βέβαια, τα ίδια δεν ίσχυαν και στα βάθη των αιώνων; Οι σοφιστές πρώτοι δεν μίλησαν για τη σχετικότητα της προσέγγισης; Ο Αϊνστάιν δεν απέδειξε τη θεωρία της σχετικότητας; Όλοι εμείς, δεν ζούμε ως προς κάτι ή κάποιον σχετικά; Τα πάντα δεν είναι σχετικά και τα πάντα δεν ρει;

Αν έχει κάνει η μετανεωτερική εποχή λοιπόν εν συγκρίσει με τις υπόλοιπες εποχές, είναι όχι πάνω στις ιδέες του ανθρώπου και στα συμπλέγματα που αυτές δημιουργούν ανά τους αιώνες -αυτές ήταν, είναι και θα παραμείνουν αενάως σχετικές και συγκευμένες-, αλλά πάνω στα χαλινάρια του ανθρώπινου πνεύματος. Μέχρι πριν τη μετανεωτερική εποχή, υπήρχαν φρένα. Σήμερα, έχουν χαθεί αυτά. Δεν ξέρω αν πραγματικά όμως τα φρένα είναι αυτά που δίνουν ή παίρνουν την ευτυχία (διότι όπως είχε πει και ο κύριος Φρόυντ, "ο πολιτισμός είναι πηγή δυστυχίας"), οπότε δεν ξέρω αν εκεί κρύβεται ο πραγματικός λόγος της σημερινής μας κατάντιας. Κατά την προσωπική μου άποψη, όμως, οφείλουμε να αναδείξυμε μια άλλη διάσταση υψίστης σημασίας: αυτή της συνέπειας σε λόγο και πράξεις. Όσο αυτές οι δυο καταστάσεις απέχουν, όσο δεν υπάρχει ένα στέρεο αξιακό σύστημα, ένα σύστημα πίστης σε μια ιδεολογία, τότε μένει μόνο να βολοδέρνουμε από τα "αίματα" του Καρβέλα στα "αίματα" του Ελύτη, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την πραγματική αξία του αίματος, το οποίο κάποιοι ελεύθεροι-πολιορκημένοι το έδωσαν χωρίς κανέναν ενδοιασμό πριν κάποια χρόνια για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι-κλεισμένοι μέσα σε ένα πλήρως αποστειρωμένο και αν-άξιο (χωρίς αξίες) περιβάλλον. Και σε ένα τέτοιο ανάξιο περιβάλλον, ολα μπορούν και αποκτούν τόσο εύκολα, αξία και αξίες. Και μάλιστα ίση αξία και ίσες αξίες.

Θαυμάστε λοιπόν, τη μετανεωτερική μας εποχή: όλοι έχουν δίκαιο και όλοι έχουν ίσο δίκαιο! Η απόλυτη μορφή της ελευθερίας, δηλαδή η ασυδοσία...

Θα μου αντιτάξετε βέβαια -και δίκαια- ότι αν δεν είναι ζητούμενο το ίσο δίκαιο, τότε περνάμε σε συμπεριφορές Χρυσής Αυγής, που δικαιώνει το άνισο δίκαιο, δηλαδή το δίκαιο του δυνατού. Αυτό όμως ίσχυε στην προ-νεωτερική εποχή. Δεν λέω αυτό. Λέω, ότι η δίχως νόημα, σκοπό, προσανατολισμό, έρεισμα και όραμα, συνέπεια και εντιμότητα, ζωή, είναι μια ζωή χωρίς αξία, είναι ζωή χωρίς ζωή.

Αποφθέγματα κι Αποβράσματα, Παρακλήσεις και Μιάσματα!

Με τους διοικητές -πάσης φύσεως, μα κυρίως αυτούς της διαστρεβλωμένης φύσεως- ποτέ δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις. Στο νου μου παρελαύνουν διοικητές από τη στρατιωτική μου θητεία με φουλ αυτιστική συμπεριφορά, διοικητές από την ιατρική μου θητεία με φ(ά)ουλ καυστική συμπεριφορά, καθώς φώναζαν και απειλούσαν λανθασμένα εμάς τους μικρούς, όταν οι μεγάλοι εχθροί -πάσης φύσεως, μα κυρίως αυτοί της διαστρεβλωμένης φύσεως- κυκλοφορούσαν και οπλοφορούσαν χωρίς κανείς να τους αγγίζει. Μάλλον τους κάνανε όλοι τεμενάδες, οι καμινάδες… 

Πρόσφατα, μας καλεί ο διοικητής του νυν νοσοκομείου (για το οποίο ευπειθώς αναφέρω ότι ανατρέφω ελπίδες πως κάποτε θα πεθάνει και θα αναστηθεί εις τους ουρανούς, πηγαίνοντας επιτέλους στο διάολο αυτό το φάκεν σύστημα του ΕΣΥ) και ξεκινάει το λογύδριό του με τη φράση: «θα επιβληθούν κυρώσεις σε όσους στέλνουν παραπανίσιες εξετάσεις, χωρίς λόγο…». Αμέσως, αμέσως βούλωσα τα αυτιά μου, με απώτερο σκοπό να βουλώσω και το στόμα μου. Διότι, χωρίς εισερχόμενες πληροφορίες, δεν υπάρχουν εύκολα και εξερχόμενες. Εκεί ακριβώς βασίστηκαν και οι παγκόσμιες συναντήσεις των ΩΡΛάδων, για να μετατρέψουν τον ορισμό του «κωφάλαλου» σε σκέτο «κωφού», καθώς, το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι ασθενείς, δεν ακούν, και για αυτό δεν μπορούν να μιλήσουν. Αν άκουγαν, θα μιλούσαν… 

Αφού άφησα χώρο για πολλές παρλαπίπες να ακουστούν (είπαμε, είχα βουλωμένα τα αυτιά, αλλά τόσες φορές που τις έχω ακούσει αυτές τις παρλαπίπες, πλέον μπορώ και τις διαβάζω απ’ τα χείλη του κάθε εκφέροντος-παρλαπίπα…), πήρε το λόγο μια συνάδερφος, που εξέτρεψε την κουβέντα - μάλλον το μάθημα οικονομικής νουθεσίας πιο σωστά-, σε προσωπική αντιπαράθεση του τύπου ότι αυτή δεν στέλνει παραπάνω εξετάσεις από ό,τι πρέπει και μάλιστα εισήλθε σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ανά πάθηση, οργανικό σύστημα και ανά περίπτωση ασθενούς… Κλασσική περίπτωση της πάθησης: «δεν ανήκω σε αυτούς τους ποταπούς που λέτε γιατί είμαι σούπερ ουάου…», για την οποία θεραπεία δεν έχει βρεθεί, από την εποχή του Ιπποκράτη ως σήμερα… 

Δεν άντεξα, να κρατάω τα αυτιά μου… καθώς οι παρλαπίπες που εκσφενδονίζονταν ένθεν και ένθεν, μου είχαν πρήξει τα απ’αυτά μου… και έτσι, αποφάσισα να πάρω το λόγο. 

Του είπα, εν ολίγοις και πολύ απλά, ότι το πρόβλημα που θέτει, είναι η καρδιά της ελληνικής κρίσης! Τα μάτια του γούρλωσαν από την σοβαρότητα των λόγων μου, και με κοιτούσε σαν να μου έλεγε ότι του έκανα πλάκα και να τον κορόιδευα. Μα η σκέψη μου ήταν απλή: το όλο θέμα που έθιγε είναι μια τρανταχτή περίπτωση υπερκαταναλωτισμού και ευθυνοφοβίας που εκτρέφουν οι εκάστοτε επιμελητές μας, με αποτέλεσμα εκείνοι να μας ζητούν ουσιαστικά να στέλνουμε παραπανίσια εργαστηριακά, ώστε να κινούμαστε συνεχώς ανορθόδοξα γύρω από έναν εξετασιοκεντρικό άξονα ιατρικής προσέγγισης. Στέλνουμε εξετάσεις και ό,τι πιάσουμε! Τελικά, φάνηκε να τον πείθει η σοβαρότητα του ύφους μου, αφού μου απάντησε ότι θα καλέσει μετά από εμάς τους μικρούς, και όλους τους μεγάλους, ειδικούς ιατρούς για να νουθετήσει και εκείνους… 

Την επομένη, ο κύριος Διοικητής έτυχε να συζητά με συναδέλφους μου, εμού παρόντος, όταν τον άκουσα να λέει σχεδόν καυχόμενος (όπου “χ” βάλε “λ” στην προηγούμενη λέξη), ότι πριν τρία χρόνια, αγόρασε στην καρδιά των Βρυξελλών, ένα διαμέρισμα περίπου 400.000 ευρώ… Και αναρωτιέμαι ο ταπεινός: 

Κοίτα ρε, πείνα που έχει πέσει στην Ελλάδα τη σήμερον ημέρα… Άλλος σκοτώνεται για 1 απλό εισιτήριο του τρόλεϋ και άλλος παίζει με 1 εκατομμύριο ευρώπουλα σαν να έπαιζε βόλεϋ...

Πάνσοφε λαέ μου, πώς το έχεις πει εκείνο το ωραίο...; 

«Άλλοι αγκομαχάνε και άλλοι καυλομαχάνε…».

----------------------------------

Ο Eric Hobsbawm στην "Εποχή των Άκρων" (φυσικά ουδεμία ομοιότης με τη δική μας Εποχή...) ξεκαθαρίζει το νου μας: «όλα αυτά επιβεβαιώνουν την καχυποψία που πάντα έτρεφαν πολλοί, ότι η Ιστορία -μεταξύ άλλων και πιο σημαντικών πραγμάτων- περιορίζεται απλώς να καταγράφει τα εγκλήματα και τις τρέλες των ανθρώπων. Δεν βοηθά καθόλου την προφητεία». 

----------------------------------

Ο Οδυσσέας Ελύτης υποστηρίζει τις ψυχές μας: «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού παρηγοριέμαι ότι κάπου, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά». 

----------------------------------

Ο Γεώργιος Γραμματικάκης στο βιβλίο του "Ένας Αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής", (σελ. 168, Παν/κές εκδόσεις Κρήτης) αρωματίζει τις καρδιές μας: «Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα μετρούν μόνο τα αισθήματά της».

----------------------------------

Καλή δύναμη, αδέρφια! 

Μεγάλη η Χάρη που τους κάνουμε, 

σε αυτά τα μιάσματα της κοινωνίας... 

Κάποια στιγμή, 

πάλι με χρόνια με καιρούς, 

πάλι θα κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας...

----------------------------------

"Παράκληση"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: 

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών

Μεγάλη η Χάρη τους. Τόσο μεγάλη, που νομίζουν ότι δεν υπάρχει κάτι πάνω από αυτούς, ή μάλλον… υπάρχει μόνον Εκείνος, ο Ένας και Μοναδικός, ο Θεός!

Διαβάζω ένα βιβλίο για τις Σταυροφορίες και εκπλήσσομαι όταν τα μάτια μου σαρώνουν τα εξής λόγια:

«Αρκετοί παράγοντες ήταν αυτοί που καθόριζαν την είσοδο κάποιου στη βυζαντινή πολιτική ελίτ και στη δημόσια διοίκηση. […] Στην πραγματικότητα, η είσοδος στον […] κύκλο, προαπαιτούσε δυο αναπόσπαστα στοιχεία: τη μόρφωση και το μέσον. […] Όσο λόγιοι και αν ήταν αυτοί οι άνδρες όμως, ήταν αδύνατον να κάνουν καριέρα χωρίς τις απαραίτητες γνωριμίες, χωρίς δηλαδή γνωστούς ή συγγενείς στις κατάλληλες θέσεις. […] Το πιο ισχυρό μέσον βέβαια ήταν ο ίδιος ο Αυτοκράτορας, (οπότε) η αλλαγή Αυτοκράτορα συνήθως σήμαινε ανάλογες δραματικές αλλαγές στις τύχες των ανθρώπων».

(σελ. 52-55 από το «Το Βυζάντιο και οι Σταυροφορίες» του Τζόναθαν Χάρρις, εκδ. Ωκεανίδα 2004, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


Πόσο πίσω πάει αυτή η βαλίτσα της κοροϊδίας; Αναρωτιέμαι: Μήπως το θέμα, καθίσταται τελικά μακραίωνα γονι(δια)κόν;

-----------------------------------

Όταν διαβάζω ή ακούω για Σταυροφορίες όμως, στο μυαλό μου έρχεται και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Είναι Εκείνοι, που φέρουν το δικό τους Σταυρό στην πλάτη, που τους αφαιρείται παντελώς και δια παντός εις τους αιώνας των αιώνων το δικαίωμα στο όνειρο, που τους χρεώνουν με αποστολή σκληρή, όπου η επικοινωνία καθίσταται αδύνατη, σχεδόν εξωπραγματική, που γεννούν ένα παιδί αυτιστικό…, που προσπαθούν ξανά και γεννούν και δεύτερο παιδί αυτιστικό…, που τολμούν ξανά στο όνειρο (το οποίο για άλλους είναι απλά το αναμενόμενο και το απόλυτα φυσιολογικό) και που πάλι η Τύχη, τους προορίζει ένα τρίτο παιδί αυτιστικό… Και αναρωτιούνται: «γιατρέ, πού έφταιξα;». Άντε τώρα εσύ να απαντήσεις με νηφαλιότητα και χωρίς να επικαλεστείς με υβριστική version εις την Παναγία, μέρα που είναι, Μεγάλη η Χάρη της…

------------------------------------ 

Η Ελλάς, αγαπητοί μου, είναι αυτό που ο ποιητής είχε πει σοφά και περιεκτικά:

«Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα…»

(Άσχετα βέβαια, αν λίγοι αντιλήφθηκαν το νόημά του 
και τελικά αναλήφθηκαν εις τους ουρανούς...)

Μα τελικά δια της ποίησης... νοείσαι και εργάζεσαι!

Κάποτε ρωτήθηκε ο Οδυσσέας Ελύτης για την άποψή για τη "δουλοπρέπεια": 

Ιδού η απάντησή του:

"Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ' αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ' ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς. 

Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ' ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο! 

Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα! 

Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν."


Είναι ο ίδιος ποιητής που είπε ότι: 

"Μια φωτογραφική μηχανή κρυμμένη μέσα στην κακή ποίηση μας καταδικάζει να ξαναβλέπουμε αυτά που πολλές φορές είδαμε – και να μη βλέπουμε αυτά που δεν είδαμε ποτέ. Σίγουρα η παρατηρητικότητα είναι μεγάλο ελάττωμα για τον ποιητή· που καταντά, στο τέλος, τα σύννεφα να τα παίρνει για σύννεφα. 

Τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό. Αλίμονο. Αν νογούσανε τα πουλιά, θα μας έπαιρναν με τις πέτρες – συγγνώμην, με τις κουτσουλιές ήθελα να πω.

Νέε, θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνον αυτός που έχει την εξουσία – αλλά κι εκείνος που την πολεμάει. 

Προσοχή στη συγκίνηση. Αν είναι γόησσα, δεν παύει να ’ναι και ρουφιάνα. 

Η απόσταση από το “τίποτε” στο “ελάχιστο” είναι πολύ μεγαλύτερη παρ’ ό,τι από το “ελάχιστο” στο “πολύ”. 

(από τα "ΜΙΚΡΑ ΕΨΙΛΟΝ")


καθώς και ότι:


"Η Ποίηση έγινε για να διορθώνει τα λάθη του Θεού· ή εάν όχι, τότε, 
για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε την δωρεά του. 

(από το "ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟ")

Πώς να μην νοηθείς και να μην θες να εργασθείς αδιάκοπα μετά από κάτι τέτοια;

Το κλουβί με τις τρελές - Διάλυσης, συνέχεια!

Ακούω χτες το πρωί, ειδησεογραφική ενημέρωση στη ΝΕΤ, που λίγο έως πολύ, στήνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στον τοίχο και λασπολογούν εναντίον του προσάπτοντάς του έλλειμμα δημοκρατικής διάθεσης απέναντι σε νόμιμα εκλεγμένους από το λαό βουλευτές, επειδή είπε ο Τσίπρας ότι μπορεί να συνομιλήσει με όλους σε ντι-μπέιτ, πλην των καμαριών της Χρυσής Αυγής... Μια λέξη ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει αυτό που ένιωσα: απέχθεια για την τηλεόραση.


Λίγη ώρα αργότερα, ακούω ότι καμάρι και παλικάρι της Χρυσής Αυγής έλουσε με νερό τη Δούρου και πλάκωσε στα μπουκέτα την Κανέλλη, ζωντανά στην εκπομπή του Παπαδάκη, αποδεικνύοντας ποιος έχει έλλειμμα δημοκρατικής διάθεσης... Μια λέξη ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει αυτό που ένιωσα στο άκουσμα αυτής της είδησης: εμετός! και αίσθημα ότι τα πολιτικά πράγματα γύρω μου διαλύονται.


Το βράδυ, πηγαίνω στο Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας, όπου τα πιτσιρίκια της 6ης δημοτικού του Μαντουκίου, είχαν αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο, με τραγούδι, θέατρο, προβολές, χορούς... Μία λέξη ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει αυτό που όλοι οι παρευρισκόμενοι βιώσαμε: συγκίνηση. Κάτι που λείπει πολύ από την καθημερινότητά μας. 


Και σκέφτομαι: πόσο αντιφατική πατρίδα μας γέννησε; Σε τι κόσμο ζούμε αδέρφια; Δεν είχε άδικο ο Ελύτης που μιλούσε για Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα...


Η ημέρα μου όμως, έκλεισε με μια όμορφη βόλτα στα καντούνια της όμορφης πόλης της Κέρκυρας, κατά την οποία το δροσερό αεράκι μου υπενθύμιζε ότι έτσι κάπως είναι τα πράγματα στον κόσμο: όσο και αν θέλουμε να βάλουμε τάξη και να ομαλοποιήσουμε καταστάσεις, θα παραμένει χάος εντός και εκτός του ανθρώπινου σώματος... 


Τι χρώμα θα έχει άραγε η Αυγή που ξημερώνει μπροστά μας;

Δυο πόρτες έχει η ζωή

Είναι αυτός ο τόπος τόσο αντιφατικός… Νομίζω είναι χωρισμένος στα δυο: σε αυτούς που ενεργούν και σε αυτούς που παθαίνουν (και πιθανότατα πεθαίνουν εξαιτίας αυτού που παθαίνουν).

Είναι κάποιοι που ενεργούν όπως τους καπνίσει, και μέσα από την ασφάλεια της αμαξάρας τους δεν προσέχουν ποτέ -και φυσικά δεν σέβονται ποτέ- τους δικυκλιστές! Αποτέλεσμα; Οι τελευταίοι, χωρίς να φταίνε, έχουν περισσότερες πιθανότητες να πάθουν κάτι, καθώς είναι πιο εκτεθειμένοι στον κίνδυνο… Κοινώς, είναι εντάξει απέναντι στον ΚΟΚ, αλλά αυτοί την πατάνε και την παθαίνουν, αν γίνει καμιά στραβή… Άλλοι κάνουν τη μαλακία, οι μηχανόβιοι την πληρώνουν. Συμπέρασμα; Παράτα τη μηχανή σου λένε όλοι και πάρε αμάξι, να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο! Ούτε λόγος για το αν αγαπάς τις μηχανές, ούτε λόγος για το ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΙΣΟ δικαίωμα που έχεις και εσύ και ο αμαξόβιος να κυκλοφορείτε στους ίδιους δρόμους με την ίδια ασφάλεια. Αυτοί ενεργούν, εσύ την παθαίνεις. Ή αλλιώς είσαι παθητικός δέκτης των επιπτώσεων της ενέργειας των άλλων. Φυσικά, ο νόμος είναι ανύπαρκτος για να σε προστατέψει.

Είναι κάποιοι που ενεργούν προβάλλοντας το πρότυπο του βαρβάτου άνδρα και καπνίζουν απ’ το στόμα, απ’ τ’ αυτιά και από κάπου αλλού που δεν θέλω να πω, ακριβώς δίπλα σου, στο ίδιο μπαρ που έχεις πάει και εσύ να ακούσεις ωραία μουσική, και όλως τυχαίως και περιέργως, ο φάκεν καπνός έρχεται όλος πάνω σου. Οι τύποι αυτοί εννοείται ότι δεν σέβονται το ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΙΣΟ δικαίωμά σου να πηγαίνεις σε μπαρ, εστιατόρια και χώρους που γουστάρεις για να πιεις ένα ποτό και να ακούσεις όμορφη μουσική. Όπως φυσικά δεν σε σέβονται και οι καταστηματ-άρχιδ-ες που διευθύνουν αυτά τα μαγαζιά και επιτρέπουν στον κάθε τύπο να εξαργυρώνει την βαρβατίλα του μέσα από τον καπνό και το ουίσκι. Αυτοί ενεργούν -κυριολεκτικά- όπως τους καπνίσει, και εσύ παθητικός δέκτης του καπνού τους, είσαι ξανά στην άλλη όχθη: αυτού που παθαίνει και όχι αυτού που ενεργεί. Ξανά, είσαι παθητικός δέκτης των επιπτώσεων της ενέργειας των άλλων. Φυσικά, ο νόμος είναι ανύπαρκτος να σε προστατέψει.

Είναι κάποιοι που ενεργούν μέσα από σκοτεινές και περίεργες διαδικασίες, ώστε να πλουτίσουν, αδιαφορώντας αν οι κινήσεις τους αυτές, βλάπτουν ένα ολόκληρο λαό. Διότι αυτοί οι τύποι, τυγχάνει να είναι βουλευτές, κυβερνήτες, άνθρωποι της πολυπληθούς διοικήσεως, κάποιου ΙΚΑ ίσως, αξιωματούχοι (κατά το εκατομμυριούχοι ένα πράμα) και λοιποί παρατρεχάμενοι, που με τις πράξεις τους, προκαλούν σε κάποιους άλλους να πάθουν κάτι – σπάσιμο νεύρων, διάψευση ελπίδων και ονείρων, εγκεφαλικό, προδοσία, κάτι τέλος πάντων από όλα αυτά. Για μια ακόμη φορά, κάποιοι ενεργούν και κάποιοι παθαίνουν, μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, δεν παθαίνουν απλώς, αλλά πεθαίνουν κιόλας. Από πείνα, κρύο, ψυχικές διαταραχές… Φυσικά, να μην επαναλάβουμε τα περί του ανύπαρκτου νόμου…

Και όμως, όλες αυτές οι μικρές αλληλεπιδράσεις ενεργούντος και παθούντος, αναπτύσσονται σε ένα τόσο υπέροχο μέρος. Απίστευτης ομορφιάς. Καταγάλανου ουρανού. Ασυννέφιαστου ουρανού. Απέραντου γαλάζιου και μαγευτικού πράσινου, σε όλη του την επικράτεια. Όπου και αν κοιτάξεις πάλι θα δεις δυο χρώματα να κυριαρχούν, χωρίζοντας την φυσική ομορφιά ξανά στα δυο: γαλάζιο και πράσινο! Σαν να υπάρχει εκ φύσεως αυτός ο διχρωματισμός-δικομματισμός, του γαλάζιου και του πράσινου βρε αδερφέ!

Σήμερα, ήταν μια υπέροχη ημέρα. Μετά από πολύ καιρό. Ο ουρανός πεντακάθαρος, όπως η συνείδηση λίγων σε τούτη τη χώρα. Η θάλασσα, καθρέφτης του ουρανού, εξέπεμπε ηρεμία, όπως η ζωή -πάλι- λίγων σε τούτη τη χώρα.

Και το ερώτημα που προκύπτει αν αναλογιστείς όλα αυτά γύρω σου, έχει πάλι δυο μόνο απαντήσεις:

-Τι κάνω εγώ απέναντι σε όλο αυτό το μπουρδέλο;

-Σηκώνομαι και φεύγω, γιατί δεν τους αντέχω, τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ; Ενεργώ δηλαδή με αυτόν τον τρόπο;

ή

-Κάθομαι και δίνω τη δική μου μάχη, με ό,τι έχω και όσο αντέχω, γιατί δεν θέλω να χάσω τα ωραία που έχει αυτός ο τόπος; Μένω δηλαδή, σε θέση αμυνόμενου, να συνεχίζω να παθαίνω τις επιπτώσεις όλων των υπολοίπων που συνεχίζουν να ενεργούν με βλακώδη τρόπο; Μένω δηλαδή, να απορροφώ την ενέργεια των υπολοίπων, στραπατσάροντας όνειρα, προσδοκίες, ικανότητες (αν υπάρχουν κάποιες) και την μέχρι τώρα πορεία;


Εντελώς τυχαία, σήμερα, αναλογιζόμενος όλα αυτά, σε μια μικρή εκδρομή που πήγα στο βουνό του Παντοκράτορα, εδώ στην Κέρκυρα (ίσως σε μια προσπάθεια να μάθω από αυτόν που τα Πάντα κρατεί, την απάντηση στο ερώτημά μου), βρήκα δυο σημάδια, που ίσως μου δείχνουν το δρόμο:

Το ένα ήταν ο επίλογος του "Μονογράμματος" του Ελύτη και οι εικόνες που γεννοβολά:

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στην θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ

Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

Και μισή να σε κλαίω μες τον Παράδεισο.

Το δεύτερο, ήταν ένα πανέμορφο λουλουδάκι που συνάντησα μπροστά μου, που με μάγεψε με την καλλιτεχνική του λεπτομέρεια, τη συνύπαρξη χρωμάτων και την στωικότητα που υπέμενε όλα αυτά που γίνονται γύρω μας. Όμοιό του, πραγματικά δεν έχω ματαντικρύσει αδέρφια... Απολαύστε γραμμή...

Γυρίζοντας σπίτι, δυο συναισθήματα αναγνωρίζω να παλεύουν μέσα μου:

μαγεμένος από την ελληνική φύση,

και

απογοητευμένος από την εσωτερική φύση των Ελλήνων...

"Δυο πόρτες έχει η ζωή"

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιανοπούλου

Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης

Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου

Εξουσία και κλήρος!

Για κάποιους η βδομάδα μετρά 4 μέρες και όχι 7, καθότι οι 3 είναι μέρες "χαμένες". Αυτές οι 4 όμως είναι τόσο έντονες που ίσως ξεπερνούν σε πάθος και τις 7 μαζί.

Ψάρεμα στον κόλπο της Γέρας είχε σήμερα το μενού, μαζί με πολλούς σπάρους, λιθρίνια, σμαρίδες, χάνους, αστεία, πειράγματα, σοβαρές κουβέντες, βαθείς προβληματισμούς, μάχες με το άδικο, μάχες με το άυλο...

Και ο κόλπος της Γέρας, ίσως το πιο όμορφο κομμάτι του νησιού της Λέσβου, να στέκει εκεί καταπράσινος και να λούζει τα μαλλιά του στα γαλάζια ήσυχα νερά που μας φιλοξενούσαν, καθώς ο ήλιος ο ηλιάτορας προέβαλε ντυμένος σε ένα απαλό πορτοκαλορόζ ένδυμα...



"...και πολύ πιο βαθειά, πίσω από τα κύματα, στο Νησί με τους κόλπους των ελαιώνων. Μια στιγμή που εφάνηκε θωρούσα Εκείνον που το αίμα του έδωσε να σαρκωθώ τον τραχύ του Αγίου δρόμο ν'ανεβαίνει μια φοράν ακόμη...

Μια φοράν ακόμη στα νερά της Γέρας ν'ακουμπά τα δάχτυλα και τα πέντε ν'ανάβουνε χωριά, ο Παπάδος, ο Πλακάδος, ο Παλαιόκηπος, ο Σκόπελος και ο Μεσαγρός, εξουσία και κλήρος της γενιάς μου..."

Οδυσσέας Ελύτης ("Το Άξιον Εστί", Η Γένεσις)




Υ.Γ.: Στα ψαρέματα της καθημερινής μας ζωής, ένα μόνο πράγμα χρειάζεται: να αφήνεις ελεύθερες όλες τις αισθήσεις να γευτούν τη μαγεία του βυθού...