Ποια είναι η πιο μεγάλη αντίσταση στις μέρες μας;

 

Και επειδή κάποιοι ίσως με κατηγορήσουν για βαθειά κατάθλιψη, διαβάζοντας την προηγούμενη ανάρτηση, σας παραθέτω δυο συνεντεύξεις του Χρόνη Μίσσιου (εδώ και εδώ) για να διαπιστώσετε μέσα από τον μειλίχιο λόγο του ή τουλάχιστον να δικαιολογήσετε, γιατί κάποιος μπορεί παρατηρώντας τη σύγχρονη ζωή, να οδηγηθεί σε απαισιόδοξα μηνύματα.

Και το ερώτημα τώρα, προς εσάς:

Ποια θεωρείτε την πιο μεγάλη πράξη αντίστασης στις μέρες μας;

Την αγάπη που μύριζε δυόσμο...;

ή

Τη Χαμένη αγάπη...;

Είναι κομμάτι απ' αυτά και το δικό μου σώμα...

Είναι συν-κινητικό να ακούς τη σκέψη σου μέσα από τα λόγια και τα έργα άλλων. Αυτό νομίζω είναι η πραγματική επικοινωνία που γεφυρώνει την τόση διαφορετικότητα στο σύμπαν. Και αν κάτι είναι κοινό βιολογικό χαρακτηριστικό, πηγαίο, ατόφιο και αμόλυντο ανάμεσα στους ανθρώπους όλων των εποχών και όλων των ηπείρων, είναι νομίζω αυτή η ασίγαστη προσπάθεια για επικοινωνία. Βοηθήστε να μην εξαλειφθεί αυτό το πανανθρώπινο, βιολογικό χαρακτηριστικό...

Αυτό το μήνυμα μου υπενθύμισαν κάποιοι φίλοι χτες...

Ο πρώτος μου είπε:

"Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια «πίστη» σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής… Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας."

"Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο."

"Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας. Τους κινδύνους για την οικολογική κρίση, πια, του πλανήτη, δεν τους αμφισβητεί κανείς, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες για να σώσουν ή να βελτιώσουν το περιβάλλον. Αυτό, όμως, είναι το ένα μέρος: Ο περιβαλλοντολογικός ακτιβισμός. Διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα: Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον. Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Αυτό σημαίνει, μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει μια καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος και μιας διαφορετικής τοποθέτησης στη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί αυτή τη κουλτούρα, ότι ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη, και ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον διόρισε κυρίαρχο του πλανήτη και του είπε ότι: «όλα αυτά είναι δικά σου», την κουβαλάμε από τα γεννοφάσκια μας!"


Χρόνης Μίσσιος




Ο δεύτερος, ερωτηθείς:

"- Ποιος είναι αυτός ο γκρεμός;

Απάντησε:

- Στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο προβλήματα. Το ένα είναι η περιβαλλοντική καταστροφή που επίκειται και δεν έχουμε πολύ χρόνο για να την αντιμετωπίσουμε. Το δεύτερο είναι η απειλή του πυρηνικού πολέμου που μας κυνηγάει εδώ και 70 χρόνια και στην πραγματικότητα αυξάνεται. Αν κοιτάξετε την ιστορία μας, είναι θαύμα που έχουμε επιβιώσει."


Νόαμ Τσόμσκι




Ο τρίτος, μου έψαλλε:

Ένας ανθός της άνοιξης...

Και του χειμώνα χιόνι...

Δείχνουνε πως η ομορφιά

της Φύσης δεν τελειώνει...

(φωτό από χτεσινή παραλίμνια βόλτα)

"Η Φύση"

Στίχοι: Δέσποινα Σπαντιδάκη

Ερμηνεία: Νίκος Στρατάκης

Βουνά και κάμπους αγαπώ 
γιατί `ναι από χώμα 
και είναι κομμάτι απ’ αυτά 
και το δικό μου σώμα...

Οίστρο της ζωής σου, κάμε το φόβο του θανάτου...

Γεννιέσαι ή γίνεσαι αριστερός ή δεξιός;

Να ένα καλό ανθρωπολογικό ερώτημα, που οι ερευνητές προσπαθούν -όπως θα δείτε σε αυτό το link του ερωτήματος- να απαντήσουν...

Αυτό προσπαθούσα και εγώ να απαντήσω σε μια φτωχιά νοσοκόμα που μου δήλωνε ευθέως και ανερυθρίαστα: "όχι, δεν έχω τύψεις που κάθομαι και δεν κάνω τίποτα στη δουλειά μου. Κάποτε, άλλοι τρώγανε με χρυσά κουτάλια σε αυτό το σύστημα, τώρα όσο μπορώ θα το κάνω και εγώ!".

Μπορούν εύκολα να σε πουν ρατσιστή. Και θα έχουν και δίκιο, γιατί τελικά όλοι μας είμαστε ρατσιστές, γιατί τελικά η ίδια η Φύση είναι ρατσίστρια. Η Φύση στηρίζεται στη δύναμη, τη βιαιότητα, τον πόλεμο και την ισχύ, άρα την εξουσία. Η Φύση, βασίζεται στην επιβολή - την επιβολή του δυνατότερου. Πώς γίνεται να βγούμε διαφορετικοί εμείς οι άνθρωποι;

Αυτό το ερώτημα, γνωρίζετε πολύ καλά ότι με έχει απασχολήσει βαθύτατα...

Αλήθεια, ο πολιτισμός των ανθρώπων, δεν μπορεί να ξεφύγει από τις ρατσιστικές του καταβολές; Δεν μπορεί να ξεφύγει από τις εξουσιαστικές του επιβολές; Δεν μπορεί να δημιουργήσει κάτι κεκαθαρμένο από γονιδιακές επιταγές αντί να δημιουργεί καθάρματα που εκδίδουν απλήρωτες επιταγές;

Ο φόβος να αντικρίσουμε τον εαυτό μας και τη φύση μας, γεννοβολά όλα τα υπόλοιπα στραβά αυτής της κοινωνίας...

Αν όμως, κάνουμε οίστρο της ζωής μας αυτόν τον φόβο του θανάτου, μήπως μπορέσουμε να γίνουμε ρατσιστές απέναντι... στον ίδιο το ρατσισμό μας; Και μήπως τελικά μπορούμε να στρέψουμε αυτό που μας σκοτώνει, απέναντι στην πηγή του, δηλαδή στον ίδιο τον εαυτό μας; Μήπως αυτό να είναι ο άνθρωπος τελικά, ένας επαναστάτης του ίδιου του εαυτού του; Μήπως, η φύση κατάφερε να δημιουργήσει ένα πλάσμα που μέσα από τη ρατσιστική του συμπεριφορά δύναται για πρώτη φορά, να ασκήσει κριτική στην ρατσιστική του μορφή, ώστε να απαλλαχτεί από δαύτην και έτσι να αυτοκαθαριστεί (με την τραγική έννοια της κάθαρσης, όπως τη χρησιμοποιούσαν στις τραγωδίες - εξάλλου για μια τραγωδία δεν πρόκειται όταν ένας δούλος, όπως ο άνθρωπος, προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του, με... τα ίδια του τα δεσμά;!) και εν συνεχεία να αυτοκαθοριστεί...; 

Λες, αυτή η τραγωδία, να λυθεί αν ο άνθρωπος στραφεί ενάντια στον εχθρό-εαυτό του, αν για να ενωθεί με τους άλλους αποσχιστεί από τον εαυτό του και αν κομματιάσει το δικό του ΕΓΩ για να γίνει ένα πανανθρώπινο σώμα;

Μήπως καταφέρει ο άνθρωπος να καθορίσει την πορεία του και να αποδεσμευτεί από αυτά που τον κρατούν σιδηροδέσμιο, αν τα γονίδια του καλού πληθύνουν στη γενετική δεξαμενή;

Χαχαχα... ξέρω, ξέρω: όλη η σκέψη ακούγεται αμιγώς ρατσιστική - και είναι! Οι μεν όμως, ρατσιστές, οι γνωστοί μας τύπου Χρυσά Αυγά από Κότα Γαβ-Γαβ, εκφράζουν το ρατσισμό τους σκοτώνοντας και εξαφανίζοντας έτσι τα γονίδια των άλλων, οι δε ρατσιστές που σας λέγω, οι άγνωστοι εκείνοι ήρωες που προχωρούν πάντα στα σκοτεινά, εκφράζουν το ρατσισμό τους γεννοβολώντας και δια-μορφώνοντας παιδιά, με σκοπό αυτά να κατακυριεύσουν τη γονιδιακή δεξαμενή με το γενετικό τους υλικό και έτσι να εξαφανίσουν τα άλλα γονίδια... Σε αυτό το πλαίσιο σκέψεων λοιπόν, απάντησα στην παραπάνω φτωχιά και αδικημένη νοσοκόμα: "εσύ, το ένα άτομο, μάθε στα δυο σου παιδιά να προβληματίζονται και να σκέφτονται, ώστε να μάθουν και στα δικά τους παιδιά με τη σειρά τους να προβληματίζονται και να μην είναι πρόβατα, μέχρι τελικά το ένα άτομο να γίνει δυο και μετά τέσσερα και οκτώ κοκ..., μέχρι μια μέρα τελικά να θριαμβεύσει το καλό!"

Μέχρι τότε βέβαια, θα αναρωτιόμαστε ποια ζωή είναι καλύτερη να ζούμε...

Μα σχεδόν πάντα, θα κουτρουβαλιόμαστε στου ρεύματος τη μαζική ροή που θα μας τρομάζει να της αντισταθούμε...