Οι φάτσες...



Είναι κάποιες φάτσες που ξεπηδούν από παντού, 
Ακόμα και από τα πιο απρόσμενα τα μέρη… 

 

Νοιώθεις να σου κάνουν ένα μεγάλο «μπου!» 
Και εσύ ψάχνεις έντρομος το χέρι από ένα ταίρι… 

-----

Τότε αυτές οι φάτσες γεννοβολούν, 


Σαν μια σκύλα γειτονιάς… 



Και τρανταχτά αντηχούν σαν σε περιγελούν, 
Αφήνοντας στη μνήμη σου το θρήνο μιας ματιάς… 



-----

Αυτές οι φάτσες πιστά σ’ ακολουθούν 
Μέσ’ από σχιστές ματιές ράθυμων πλασμάτων που ακούν 



Να φωνάζεις να τελέψει το βαρύ ναρκωτικό του ύπνου 
Για να προβάλει κάτω απ’ τη βρωμιά το αμόλυντο, αγνό κορμί του κύκνου 



-----

Και απ’τις φωνές οι φάτσες σκιάζονται 
Ξεφεύγουν σε φωτογραφίες 



Και τότε μόνο νοιάζονται 
Να δείχνουνε κυρίες… 

-----

Κυρίες που αναζητούν έναν Κύριο για Θεό τους; 



Ή σατανάδες μοναχών που ζουν μόν’ στο μυαλό τους; 



-----

Όπως και να έχει η μικρή ταύτη ιστορία 



Ένα ενέχει του κόσμου την ουσία: 

Να αντικρύζεις της μέρας σου το φως 
Σε μια ερωτική φωλιά, αγκαλιαστός 


-----

Και αν η απορία καλά κρατεί μέσα σου και μένει 



Αν σου τρώγει σωθικά και απάντηση προσμένει 

Άκου καλά τι θα σου πω, φίλε καλέ και καρδιακέ, 
και σκέψου πριν γαβγίσεις 



-----

Θα ξημερώσει -σου λέω, βάστα - 
μιαν αργατινή 
Που όλες οι φάτσες θα ‘χουν γίνει πια 
καπνοί…
Θα ανοίξεις τότες την καρδιά
σε μύριες τόσες μυρωδιές 
θα τις υποδεχτείς σαν τα μικρά παιδιά
που φέρνουνε γλυκιές αναποδιές...


by astromonos



Υ.Γ.: Το ποιηματάκι αυτό σκαρώθηκε στα γρήγορα ετούτο το απομεσήμερο, ως απάντηση στον φίλο μου Μαρξ, που κοιτά γύρω φάτσες σκυφτές και σκεφτικές να προσπερνούν και με ρωτά με έξαψη μεγάλη: "Μα πες μου τι γυρεύουν τελικά ετούτοι οι μεγάλοι;". Οι φωτό, είναι από τις πρόσφατες περιπλανήσεις μου στις γειτονιές του κόσμου...






Ράμματα για τη γούνα σου...


Λίγες αναρτήσεις πιο πριν, σας έλεγα για τον Διοικητή του νυν νοσοκομείου στο οποίο προσφέρω απλόχερα τις υπηρεσίες μου, ότι μας είχε καλέσει να μας πει να μην ζητάμε άσχετα -και άσκοπα- εργαστηριακά, γιατί ξοδεύουμε το κράτος τούτες τις δύσκολες ώρες...

Περιγράφω σκηνικό πριν λίγες μέρες: έρχεται ο Διοικητής, (ο οποίος πάσχει από ΑΥ μη καλά ρυθμιζόμενης λόγω μη καλής συμμόρφωσης), στο τακτικό καρδιολογικό ιατρείο, όπου βρισκόμουν με την ειδικό καρδιολόγο μου και μας δείχνει ένα κατεβατό από εξετάσεις που του είχαν κάνει στο εργαστήριο το ίδιο πρωί, μεταξύ των οποίων και το λεγόμενο λιπιδαιμικό προφίλ, το οποίο είχε αναδείξει κάτι τρελά ψηλές τιμές και γιαυτό εκείνος έντρομος, είχε προστρέξει στην ειδικό καρδιολόγο για να τον σώσει...

Ρωτά η ειδικός: "Τι ώρα έφαγες χτες το βράδυ και τι ακριβώς έφαγες";
και εκείνος ατάραχος απαντά: "Ήμουν με μια παρέα και έφαγα λουκάνικα και παϊδάκια, κατά τις 12 το βράδυ...".
Εκείνη, του συνεχίζει: "Καλά, δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Πρέπει να είναι κανείς τουλάχιστον 11 ώρες νήστις για να είναι αντιπροσωπευτικές οι εξετάσεις. Τώρα, τις έκανες τσάμπα. Και μάλιστα, έχεις κάνει και τόσες άλλες που δεν χρειάζονταν..."

Και τότε, πετάγομαι σφήνα εγώ και του λέω: "Κύριε, Διοικητά, δεν είπαμε όχι υπερβολές στις εξετάσεις που ζητάμε...";

Εκείνος δεν με κοίταξε καν..., παρά μόνο είπε απευθυνόμενος στην ειδικό μου: "Καλά, δεν θα φάω το βράδυ και θα τις επαναλάβω το πρωί".




Έχω μόνο δυο παρατηρήσεις για τη γούνα του εν λόγω κυρίου...

1) Τις εξετάσεις τις έκανε και κυριολεκτικά και μεταφορικά speaking, ΤΣΑΜΠΑ!! Δεν πλήρωσε τίποτα αυτός, ο κοσμάκης πληρώνει πάντα, αλλά τι τον νοιάζει αυτόν, όταν έχει σπιταρόνα στις Βρυξέλλες...; Ο νόμος που λέει, αφορά όλους τους άλλους, όχι φυσικά τον εαυτό του...

2) Του αφιερώνω δυο εξαιρετικά αποσπάσματα από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα "Παραμύθι χωρίς όνομα", ένα απίστευτα επίκαιρο δημιούργημα αυτής της μεγάλης πεζογράφου, που όσο πεζά και αν περιέγραφε τις καταστάσεις, τόσο άφηνε περιθώριο να φαντασιωνόμαστε κόσμους άλλους, μαγικούς, ονειρεμένους...:

«- Δεν ξέρεις τι θα πει ζωή, και το νομίζεις απλό κι εύκολο να κάνεις το καθήκον σου, όταν είναι να δουλεύεις χωρίς απολαβή, για ξένο όφελος! Μα για να κάνεις το καθήκον σου, παιδί μου, χρειάζεται κάποτε ηρωική αυτοθυσία. Και όλοι δεν είναι ήρωες στον κόσμο. 

Βγήκε έξω το Βασιλόπουλο, χωρίς ν' αποκριθεί. Σκέψεις και άλλες σκέψεις σκουντουφλιούνταν στο μυαλό του. Του φαίνονταν πως αντίκριζε καινούριους κόσμους. Κάμποσην ώρα πήγαινε σιωπηλά, βαστώντας το χέρι της αδελφής του.

- Η αυτοθυσία! μουρμούρισε. Το άκουσες, Ειρηνούλα; Χρειάζεται, λέει, ηρωική αυτοθυσία, και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ήρωες... Θυμάσαι τα λόγια της Γνώσης, πως δουλεύοντας για το γενικό καλό ωφελούμε τον εαυτό μας στο τέλος; Φοβούμαι πως στον τόπο μας κανένας δεν το έμαθε αυτό. Ο καθένας μας γυρεύει μόνο το δικό του το συμφέρον ή τουλάχιστον τη δική του ησυχία... 

- Γιατί το λες αυτό, αδελφέ μου; 

- Γιατί και ‘μεις ίδιοι είμαστε. Ούτε συ ούτε εγώ ούτε κανένας μας δεν εκάναμε ποτέ τίποτα για το γενικό καλό... Ναι, Ειρηνούλα, γι' αυτό καταστράφηκε το Κράτος...» 


Και λίγο πιο μετά, έρχεται και το ακόμα πιο μεστό απόσπασμα (που σε εκτελεί πραγματικά...):

«Ξέχασε το άτομο σου και το συμφέρον σου, δούλεψε μόνο για το κοινό καλό του τόπου. Το ζητά η Πατρίδα, και θα σου δώσω, εγώ ο ίδιος, το Βασιλόπουλο, το ζωντανό παράδειγμα.»



Η Χημεία εναντίον της Ζωής...



Όποιοι και αν είναι οι φταίχτες... 
είναι σίγουρα Συρια-κοί δολοφόνοι!






Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια...



Πριν λίγες μέρες, σε κάποια -απ'τα πολλά πανάθεμά τα- διόδια της Βορείου Ελλάδος, σταματάω να πληρώσω. Πίσω μου ακριβώς ήταν ένας μοτοσικλετιστής, φουλ εξοπλισμένος, με όλα τα κομφόρ του ταξιδευτή, και με μια μικρή ελληνική σημαιούλα να κυματίζει στο πίσω μέρος της V-Strom μηχανάρας του. Ανοίγει η μπάρα για να φύγω, και ξαφνικά ο μηχανόβιος γκαζώνει, με προσπερνά και φεύγει μπροστά, χωρίς να πληρώσει... Έφυγε τόσο γρήγορα που το μόνο που συγκράτησα ως εικόνα ήταν η ελληνική σημαιούλα να μαστιγώνεται από του καιρού τις δίνες...

Στιγμιαία στενοχωρήθηκα για τον ελληνικό τσαμπουκά και την ελληνική "μαγκιά" που δεν σταματούν να ξεχειλίζουν όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε.

Αμέσως μετά όμως, ενθυμούμενος ένα υπέροχο τραγούδι, που νομίζω ότι περιγράφει αυτόν τον άγνωστο μηχανόβιο (και δικαιωματικά λοιπόν του ανήκει η αφιέρωση), στεναχωρήθηκα που δεν έχω κάνει και εγώ κάτι τέτοιο μέχρι τώρα...



"Διόδια"
Στίχοι: Πόλυς Κυριακού
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας & Φωτεινή Βελεσιώτου



Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια λοιπόν, φαίνεται ότι ο καθείς αρχίζει να παίρνει το νόμο στα χέρια του...





Ζωή και (γλαρο)κότα!


Καθόμουν και έτρωγα τα θαλασσινά μου εδέσματα σε ένα γραφικό αιγαιοπελαγίτικο ταβερνάκι, όταν ο ιδιοκτήτης άρχισε να φωνάζει στον αέρα έναν γλάρο για να τον ταΐσει... Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, αφού το γλαρόνι κατέβηκε από πολύ ψηλά που πετούσε, διέσχισε το δρόμο,


έφτασε μέχρι το χέρι του ανθρώπου και άρπαξε τον φρέσκο γαύρο...



-"Είναι καλομαθημένος", μου λέει. "Δύο ημερών γαύρο δεν τον παίρνει, μόνο φρέσκο γαύρο θέλει..."
-"Πόσο καιρό τον ταΐζετε"; ρωτώ.
-"Από την αρχή του καλοκαιριού, μα δεν ξέρω τελικά αν κάνουμε καλά ή άσχημα... Από όταν αρχίσαμε να του δίνουμε φαγητό, τεμπέλιασε, δεν ψαρεύει καθόλου και έχει γίνει σκέτη κότα, που περιμένει τα έτοιμα εδέσματα...", μου εμπιστεύεται με ειλικρίνεια και ίσως και με ολίγον πόνο, ο ταβερνιάρης.
-"Αυτό ακριβώς δεν συνέβη τόσα χρόνια και στην Ελλαδίτσα μας"; του ανταπαντώ, "μόνο που αντί για κότα, μας βγήκε γ-ελλαδίτσα... Τελικά, όταν βρίσκουν τα έτοιμα, όλοι τεμπελιάζουν και χάνουν τις καθαρές τους αξίες, με αποτέλεσμα να γίνονται κότες...".



Υ.Γ.: Αυτό το Αιγαίο, εξακολουθεί να μου δίνει μεγάλες συγκινήσεις, σε μικρές -και ίσως ασήμαντες για άλλους- στιγμές...




Κάποιοι, Κάπου, Κάποτε...



Όσο τα μάτια μου αντικρίζουν τέτοιες εικόνες, η ψυχή μου θα αντέχει και θα ονειρεύεται...

Όσο και αν μερικοί βλέπουν σκουπίδια, κάποιοι, κάπου, κάποτε, θα βλέπουν πίνακες ζωγραφικής...

Όσο και αν μας πετούν ψίχουλα και αποφάγια, κάποιοι θα πετούν με τη φαντασία τους και τη δημιουργικότητά τους...

Όσο και αν πετούν τις ζωές μας στις χωματερές, κάποιοι, θα ζουν μέρες χρωματιστές...









Υ.Γ.: Η εξ-αιρετική φωτό φωλιάζει σε ένα νησάκι του Αιγαίου, και είναι δημιούργημα δυο τύπων της Γ' τάξης του Δημοτικού...


Αποφθέγματα κι Αποβράσματα, Παρακλήσεις και Μιάσματα!



Με τους διοικητές -πάσης φύσεως, μα κυρίως αυτούς της διαστρεβλωμένης φύσεως- ποτέ δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις. Στο νου μου παρελαύνουν διοικητές από τη στρατιωτική μου θητεία με φουλ αυτιστική συμπεριφορά, διοικητές από την ιατρική μου θητεία με φ(ά)ουλ καυστική συμπεριφορά, καθώς φώναζαν και απειλούσαν λανθασμένα εμάς τους μικρούς, όταν οι μεγάλοι εχθροί -πάσης φύσεως, μα κυρίως αυτοί της διαστρεβλωμένης φύσεως- κυκλοφορούσαν και οπλοφορούσαν χωρίς κανείς να τους αγγίζει. Μάλλον τους κάνανε όλοι τεμενάδες, οι καμινάδες… 

Πρόσφατα, μας καλεί ο διοικητής του νυν νοσοκομείου (για το οποίο ευπειθώς αναφέρω ότι ανατρέφω ελπίδες πως κάποτε θα πεθάνει και θα αναστηθεί εις τους ουρανούς, πηγαίνοντας επιτέλους στο διάολο αυτό το φάκεν σύστημα του ΕΣΥ) και ξεκινάει το λογύδριό του με τη φράση: «θα επιβληθούν κυρώσεις σε όσους στέλνουν παραπανίσιες εξετάσεις, χωρίς λόγο…». Αμέσως, αμέσως βούλωσα τα αυτιά μου, με απώτερο σκοπό να βουλώσω και το στόμα μου. Διότι, χωρίς εισερχόμενες πληροφορίες, δεν υπάρχουν εύκολα και εξερχόμενες. Εκεί ακριβώς βασίστηκαν και οι παγκόσμιες συναντήσεις των ΩΡΛάδων, για να μετατρέψουν τον ορισμό του «κωφάλαλου» σε σκέτο «κωφού», καθώς, το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι ασθενείς, δεν ακούν, και για αυτό δεν μπορούν να μιλήσουν. Αν άκουγαν, θα μιλούσαν… 

Αφού άφησα χώρο για πολλές παρλαπίπες να ακουστούν (είπαμε, είχα βουλωμένα τα αυτιά, αλλά τόσες φορές που τις έχω ακούσει αυτές τις παρλαπίπες, πλέον μπορώ και τις διαβάζω απ’ τα χείλη του κάθε εκφέροντος-παρλαπίπα…), πήρε το λόγο μια συνάδερφος, που εξέτρεψε την κουβέντα - μάλλον το μάθημα οικονομικής νουθεσίας πιο σωστά-, σε προσωπική αντιπαράθεση του τύπου ότι αυτή δεν στέλνει παραπάνω εξετάσεις από ό,τι πρέπει και μάλιστα εισήλθε σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ανά πάθηση, οργανικό σύστημα και ανά περίπτωση ασθενούς… Κλασσική περίπτωση της πάθησης: «δεν ανήκω σε αυτούς τους ποταπούς που λέτε γιατί είμαι σούπερ ουάου…», για την οποία θεραπεία δεν έχει βρεθεί, από την εποχή του Ιπποκράτη ως σήμερα… 

Δεν άντεξα, να κρατάω τα αυτιά μου… καθώς οι παρλαπίπες που εκσφενδονίζονταν ένθεν και ένθεν, μου είχαν πρήξει τα απ’αυτά μου… και έτσι, αποφάσισα να πάρω το λόγο. 

Του είπα, εν ολίγοις και πολύ απλά, ότι το πρόβλημα που θέτει, είναι η καρδιά της ελληνικής κρίσης! Τα μάτια του γούρλωσαν από την σοβαρότητα των λόγων μου, και με κοιτούσε σαν να μου έλεγε ότι του έκανα πλάκα και να τον κορόιδευα. Μα η σκέψη μου ήταν απλή: το όλο θέμα που έθιγε είναι μια τρανταχτή περίπτωση υπερκαταναλωτισμού και ευθυνοφοβίας που εκτρέφουν οι εκάστοτε επιμελητές μας, με αποτέλεσμα εκείνοι να μας ζητούν ουσιαστικά να στέλνουμε παραπανίσια εργαστηριακά, ώστε να κινούμαστε συνεχώς ανορθόδοξα γύρω από έναν εξετασιοκεντρικό άξονα ιατρικής προσέγγισης. Στέλνουμε εξετάσεις και ό,τι πιάσουμε! Τελικά, φάνηκε να τον πείθει η σοβαρότητα του ύφους μου, αφού μου απάντησε ότι θα καλέσει μετά από εμάς τους μικρούς, και όλους τους μεγάλους, ειδικούς ιατρούς για να νουθετήσει και εκείνους… 

Την επομένη, ο κύριος Διοικητής έτυχε να συζητά με συναδέλφους μου, εμού παρόντος, όταν τον άκουσα να λέει σχεδόν καυχόμενος (όπου “χ” βάλε “λ” στην προηγούμενη λέξη), ότι πριν τρία χρόνια, αγόρασε στην καρδιά των Βρυξελλών, ένα διαμέρισμα περίπου 400.000 ευρώ… Και αναρωτιέμαι ο ταπεινός: 

Κοίτα ρε, πείνα που έχει πέσει στην Ελλάδα τη σήμερον ημέρα… Άλλος σκοτώνεται για 1 απλό εισιτήριο του τρόλεϋ και άλλος παίζει με 1 εκατομμύριο ευρώπουλα σαν να έπαιζε βόλεϋ...

Πάνσοφε λαέ μου, πώς το έχεις πει εκείνο το ωραίο...; 

«Άλλοι αγκομαχάνε και άλλοι καυλομαχάνε…».


----------------------------------

Ο Eric Hobsbawm στην "Εποχή των Άκρων" (φυσικά ουδεμία ομοιότης με τη δική μας Εποχή...) ξεκαθαρίζει το νου μας: «όλα αυτά επιβεβαιώνουν την καχυποψία που πάντα έτρεφαν πολλοί, ότι η Ιστορία -μεταξύ άλλων και πιο σημαντικών πραγμάτων- περιορίζεται απλώς να καταγράφει τα εγκλήματα και τις τρέλες των ανθρώπων. Δεν βοηθά καθόλου την προφητεία»


----------------------------------

Ο Οδυσσέας Ελύτης υποστηρίζει τις ψυχές μας: «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού παρηγοριέμαι ότι κάπου, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά». 


----------------------------------

Ο Γεώργιος Γραμματικάκης στο βιβλίο του "Ένας Αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής", (σελ. 168, Παν/κές εκδόσεις Κρήτης) αρωματίζει τις καρδιές μας: «Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα μετρούν μόνο τα αισθήματά της».


----------------------------------


Καλή δύναμη, αδέρφια! 

Μεγάλη η Χάρη που τους κάνουμε, 
σε αυτά τα μιάσματα της κοινωνίας... 


Κάποια στιγμή, 

πάλι με χρόνια με καιρούς, 
πάλι θα κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας...




----------------------------------



"Παράκληση"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: 
Αλκίνοος Ιωαννίδης



Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών



Μεγάλη η Χάρη τους. Τόσο μεγάλη, που νομίζουν ότι δεν υπάρχει κάτι πάνω από αυτούς, ή μάλλον… υπάρχει μόνον Εκείνος, ο Ένας και Μοναδικός, ο Θεός!

Διαβάζω ένα βιβλίο για τις Σταυροφορίες και εκπλήσσομαι όταν τα μάτια μου σαρώνουν τα εξής λόγια:

«Αρκετοί παράγοντες ήταν αυτοί που καθόριζαν την είσοδο κάποιου στη βυζαντινή πολιτική ελίτ και στη δημόσια διοίκηση. […] Στην πραγματικότητα, η είσοδος στον […] κύκλο, προαπαιτούσε δυο αναπόσπαστα στοιχεία: τη μόρφωση και το μέσον. […] Όσο λόγιοι και αν ήταν αυτοί οι άνδρες όμως, ήταν αδύνατον να κάνουν καριέρα χωρίς τις απαραίτητες γνωριμίες, χωρίς δηλαδή γνωστούς ή συγγενείς στις κατάλληλες θέσεις. […] Το πιο ισχυρό μέσον βέβαια ήταν ο ίδιος ο Αυτοκράτορας, (οπότε) η αλλαγή Αυτοκράτορα συνήθως σήμαινε ανάλογες δραματικές αλλαγές στις τύχες των ανθρώπων».

(σελ. 52-55 από το «Το Βυζάντιο και οι Σταυροφορίες» του Τζόναθαν Χάρρις, εκδ. Ωκεανίδα 2004, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


Πόσο πίσω πάει αυτή η βαλίτσα της κοροϊδίας; Αναρωτιέμαι: Μήπως το θέμα, καθίσταται τελικά μακραίωνα γονι(δια)κόν;


-----------------------------------

Όταν διαβάζω ή ακούω για Σταυροφορίες όμως, στο μυαλό μου έρχεται και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Είναι Εκείνοι, που φέρουν το δικό τους Σταυρό στην πλάτη, που τους αφαιρείται παντελώς και δια παντός εις τους αιώνας των αιώνων το δικαίωμα στο όνειρο, που τους χρεώνουν με αποστολή σκληρή, όπου η επικοινωνία καθίσταται αδύνατη, σχεδόν εξωπραγματική, που γεννούν ένα παιδί αυτιστικό…, που προσπαθούν ξανά και γεννούν και δεύτερο παιδί αυτιστικό…, που τολμούν ξανά στο όνειρο (το οποίο για άλλους είναι απλά το αναμενόμενο και το απόλυτα φυσιολογικό) και που πάλι η Τύχη, τους προορίζει ένα τρίτο παιδί αυτιστικό… Και αναρωτιούνται: «γιατρέ, πού έφταιξα;». Άντε τώρα εσύ να απαντήσεις με νηφαλιότητα και χωρίς να επικαλεστείς με υβριστική version εις την Παναγία, μέρα που είναι, Μεγάλη η Χάρη της…


------------------------------------ 

Η Ελλάς, αγαπητοί μου, είναι αυτό που ο ποιητής είχε πει σοφά και περιεκτικά:



«Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα…»





(Άσχετα βέβαια, αν λίγοι αντιλήφθηκαν το νόημά του 
και τελικά αναλήφθηκαν εις τους ουρανούς...)



Ξέσκισε η πόρνη η Ιστορία, αρχαία οράματα



Είναι κάποια παιδιά διαφορετικά από τα άλλα. Έχουν ροζιασμένα χέρια, ρυτιδωμένο μέτωπο, γκριζαρισμένα μαλλιά, αφυδατωμένο δέρμα…

Είναι κάποια παιδιά διαφορετικά από τα άλλα, που η ταυτότητά τους λέει 80 ετών και άνω… μα αυτά δηλώνουν γύρω στα 10. Εκεί, έχουν μείνει. Από πείσμα, από άποψη...


Αυτά τα παιδιά όμως, διατηρούν αμόλυντη την ψυχή, ασίγαστη τη φλόγα στα μάτια τους, αγέρωχο το πνεύμα, αμείωτη την όρεξη για επικοινωνία.

Αυτά τα παιδιά όμως, αναζητούν μόνο να παίξουν... Να παίξουν πραγματικά. Μια ζωή έχουν ζήσει στο παιχνίδισμα των δρόμων: τους εμ-παίζουν όλοι -και κυρίως αυτή η πόρνη η Ιστορία-, μα προσπαθούν και εκείνοι με τη σειρά τους να παίξουν μάταια, μαζί της… Μια ζωή, παιχνίδισμα. Τίποτε στα σοβαρά. Όλα στον αέρα, όλα αβέβαια, όλα διαρκώς κινούμενα, όπως τότε που παίζαμε «μήλα», σαν ήμασταν και εμείς παιδιά… Ένα μόνο στέκεται και ριζώνει βαθιά: η θέληση για ζωή.

Αυτά τα παιδιά όμως, ό,τι και να έχουν ζήσει, ό,τι και να έχουν δει, ό,τι και να έχουν βιώσει (πόλεμοι, πείνες, κακουχίες, ξυλοδαρμοί, αρρώστιες, ατελείωτες νύχτες πόνου…), έχουν κατορθώσει να παραμένουν παιδιά. Ένα μόνο παράπονο θα ακούσεις από τα χείλη τους:

«Αυτή η ανηφόρα, μας έχει στοιχίσει πολλά… Η κατηφόρα είναι εύκολη, αλλά αυτή η ανηφόρα μας ταλαιπωρεί… Πρέπει να παίρνουμε ταξί για να ανεβούμε κάθε μέρα, μα εμείς δεν έχουμε ούτε καν για φάρμακα. Τι να σου κάνει μια σύνταξη της πείνας;»

Και στο μυαλό μου, αντιπαραβάλλεται μια άλλη σύνταξη, αυτή των αθώων σωμάτων, που κάποιοι εξουσιάζοντες, παλαιότερα απαιτούσαν από αυτά τα μικρά παιδιά, να μαζευτούν, να συντακτούν εν τάξει, και να χυθούν με το πύρινό τους νεανικό κορμί, στη λάβα του πολέμου, έτσι σαν να πέταγε κάποιος καμμένα ήδη χαρτιά στις φλόγες της φωτιάς… Στις φλόγες του ψεύτικου και φτιαχτού, του στημένου, πολέμου. Τώρα, αυτοί οι συντεταγμένοι άτακτοι, στέκονται φρόνιμοι σαν παιδιά που έχει μ(εγ)αλώσει η πόρνη η Ιστορία, και ζητούν και αυτοί μια σύνταξη… Μια σύνταξη ζωής όμως αναζητούν, και όχι μια σύνταξη ντροπής…



Υ.Γ.: Το Post αυτό αφιερώνεται στον κύριο Βασίλη, του οποίου ο φλογερός λόγος, η αμόλυντη παιδική του ψυχή και τα αθώα τρεμάμενά του μάτια (να είναι άραγε από τις μύριες σκηνές ανθρώπινης θηριωδίας στον αιώνα που πέρασε;), συγκλόνισαν την γερασμένη μου ψυχή… Σαν αντάλλαγμα, εγώ του πρόσφερα απλά μια μέτρηση πίεσης… σε ένα μπράτσο ατελείωτης συμπίεσης… που κανείς δεν χάιδεψε ποτέ.




"Ανεμολόγιο"
Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική, Ερμηνεία: Θάνος Μικρούτσικος