Φέρτε μου έναν καρδιολόγο να μου αλλάξει την καρδιά...

"It's a heartache"
Bonnie Tyler
(Songwriters; Ronnie Scott, Steve Wolf)



(από http://www.youtube.com/watch?v=rp3Xy2q6TBI)

"Ooh La La"
The Corrs and Rod Stewart
(Songwriters; Ronnie Lane, Ron Wood, Ronald David)



(από http://www.youtube.com/watch?v=TCW2Zeij7Z4&feature=related)



Poor old Granddad I laughed at all his words
I thought he was a bitter man
He spoke of women's ways
They'll trap you, then they use you before you even know
For love is blind and you're far too kind
Don't ever let it show

I wish that I knew what I know now
When I was younger.
I wish that I knew what I know now
When I was stronger.

The can-can such a pretty show
Will steal your heart away
But backstage back on earth again
The dressing rooms are grey
They come on strong and it ain't too long
For they make you feel a man
But love is blind and you soon will find
You're just a boy again

When you want her lips, you get her cheek
Makes you wonder where you are
If you want some more then she's fast asleep
you're just twinkling with the stars.

Poor young grandson, there's nothing I can say
You'll have to learn, just like me
And that's the hardest way, ooh la la
Ooh la la, la la, yeah

I wish that I knew what I know now
When I was younger.
I wish that I knew what I know now
When I was stronger.

Everybody hurts but... everybody forgives?

"Everybody hurts" -The Corrs - REM

Οκ, ο καθένας μας πληγώνει και κάνει λάθη, αλλά ποιός έχει τη δύναμη να συγχωρεί πραγματικά και να δέχεται τον άλλον όπως είναι; Χωρίς να θέλει να αλλάξει τον σύντροφό του ή χωρίς να θέλει να προβάλλει πάνω σε αυτόν δικά του στοιχεία (ή στοιχειά... αν προτιμάτε!); Τελικά πόσο εύκολο είναι να δεχτούμε ότι ο άλλος είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ από εμάς; Αλήθεια συνειδητοποιείται αυτή η έννοια ή τελικά δεν μπορούμε να δούμε τίποτε παραπέρα από τη μύτη μας...;

Το μεγαλύτερο λάθος είναι να μην επιτρέπεις στον άλλον να κάνει λάθη. Μόνο έτσι οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, αγκαλιάζονται και αγγίζονται... Ο ένας βοηθά τον άλλον και τελικά ανα-κινούμε (από το "ξανα-κινάμε από την αρχή") τους μικρούς μας βίους! Και τελικά διασταυρώνουμε τους μικρούς μας βίους, όσο μικροί ή μεγάλοι, στενοί ή φαρδιοί και αν είναι...

Ένας ξένος που μου μοιάζει

Κοιτάω το είδωλό μου στο τζάμι του τρένου

και αντικρίζω την όψη ενός ξένου,

ποιος είναι αυτός που κρυφά μ’ ακολουθεί

ποιον θέλει να μου υποκριθεί;

Γυρίζω από μια μάχη που δεν ξέρω αν με έχρησε

επιτέλους νικητή ή ηττημένο,

μα νοιώθω τώρα που η αυγή το φως της έχυσε,

πως πάλι εμφύλιο στο διάβα μου προσμένω.

Οι εμπειρίες άσβηστες στα γκρίζα βλέμματά μας,

μαρτυρούν πότε αλήθειες και πότε τα ψέματά μας,

αυτά τα βλέμματα είναι τα πιο βαριά δεσμά μας,

πώς θ’ αντικρύσουμε μ’ αυτά τ’ αθώα τα παιδιά μας;

Για πόσο ακόμα θα μας καιν τα μαύρα δάκρυά μας;

Σε ρωτώ πώς να αφήσω τον ιδιωτικό μου βίο

και απαντάς: «η χαρά είναι για να μοιράζεται στα δύο…»

σου λέω δεν μπορώ ν’ ακούσω τον καθάριο του σύμπαντος ήχο,

όταν η μορφή σου παρεμβάλλεται

και μου λες: «νοιώσε της καρδιά σου τον αδύναμο χτύπο

και άσε το σώμα σου να πάλλεται…»

Άλλη μια νύχτα ξάγρυπνος,

προσκέφαλο ζεστό γυρεύω,

όσο θα είμαι ψεύτης κι άδικος,

γαλήνη να μην εύρω…

by astromonos



(μετά τη διόρθωση από το μικρό μπάχαλο που προκέλεσε ο δαίμων του ηλεκτρονικού τυπογραφείου...)

Τα Corr-άκια

Αν αυτή δεν είναι μουσική κατευθείαν από τα αστέρια τότε ποιά είναι;!

"The Corrs" - Instumental

"When the stars go blue" - The Corrs and Bono

Και αν αυτά τα αδερφάκια δεν είναι άγγελοι που παίζουν κάπου εκεί ψηλά στα σύννεφα, τότε τι είναι;!

Άκη, πώς πάλλονται και αλλαλάζουν τα κύμβαλα...;;;
Στέλιο, πώς πνέει το φυσερό σε αυτά τα βελουδένια δάχτυλα...;;;
Και η βασίλισσα, πώς αγκαλιάζει και χαϊδεύει τον βασιλιά της μουσικής...;;;

Φωτιά μου εσύ

Είναι στιγμές που νοιώθεις

τα ρούχα σου να παίρνουν φωτιά,

όταν μια δύναμη σε διαποτίζει

από την κορφή ως τα νύχια.

Αυτές τις στιγμές θες να φωνάξεις,

να τρέξεις, να πετάξεις.

Είναι η δική σου η δύναμη,

τη νοιώθεις που σου κτυπά

της καρδιάς τις πύλες.

Θες να ξεφύγεις από ότι σε κρατά

δεμένο σε τούτες τις πέτρες

και αυτή η δύναμη υπόσχεται

πως θα βγεις από τη φυλακή σου.

Δεν σου μαρτυρά τον τρόπο,

μα υπόσχεται πως σίγουρα θα βγεις…

Νύχτες ολόκληρες αναρωτήθηκα

από ποιους μακρινούς κόσμους

να ξεκινά αυτή η δύναμη,

μα και νύχτες αναρίθμητες

ονειρεύτηκα τους άγνωρους κόσμους

που μου τάζει…

Με τη δύναμη αυτή τα μάτια μου

βλέπουν αυτά που κρύβονται

πίσω από τα δικά σου μάτια,

τα αυτιά μου αφουγκράζονται ήχους

που εσύ δεν δίνεις σημασία,

το σώμα μου χορεύει σε ρυθμούς

που για σένα είναι απλά

ρυθμοί καθημερινότητας.

Με τη δύναμη αυτή αρθρώνω λόγο,

φυλακίζω το φως, ξεγελάω τις νότες,

γελάω μόνος στο σκοτάδι,

συνειδητοποιώ ότι υπάρχει

ένας άλλος κόσμος γύρω από σένα,

ένας κόσμος που επιτρέπεται

μόνο οι αλαφροΐσκιωτοι να μπουν…

Είναι η δύναμη που ρίχνει φως

στα σκοτάδια του μυαλού,

που με αναγεννά μετά κάθε πυρπόληση,

που με κρατά πιστό στο δρόμο

ενός περιπετειώδους παιχνιδιού,

που μου σκίζει το τρύπιο κοστούμι

που χρόνια συντηρούσα και με τραβά

σε χορό ερωτικό.

Είναι αυτή η δύναμη που τελικά

θα με τρελάνει, όπως τρελαίνεται ο δεσμώτης

ακούγοντας μόνο τον ήχο

από τις βαριές αλυσίδες του.

Αυτή η δύναμη μου φωνάζει:

«Χόρεψε την ψυχή σου

στο ρυθμό των ονείρων σου

και μην ακούς τις σειρήνες της μάζας»

και εγώ με σκυφτό κεφάλι ρωτώ:

«Δύναμη, απάντησέ μου αν μπορείς

να με συντροφεύεις για πάντα…»

και αυτή απαντά:

«Εγώ είμαι μόνο η σπίθα,

η φωτιά διατηρείται από

τη δική σου ανάσα…

όσο πιο μεγάλη η ανάσα

τόσο πιο μεγάλη η φωτιά!»

20/9/2006

by astromonos