Στο παραπέντε της χρονιάς

 

Προς τους προβληματιζόμενους για το νέο εμβόλιο, που λένε άσε να το βάλουν άλλοι πρώτα και βλέπουμε... Το βασικό τους επιχείρημα είναι ότι δεν γνωρίζουμε τις ανεπιθύμητες ενέργειες, είναι κάτι νέο, δεν ξέρουμε υπό ποίες συνθήκες φτιάχτηκαν κλπ κλπ...

Αναρωτιέμαι, όλα τα νέα τεχνολογικά προϊόντα που καταναλώνουμε, από κινητά, τηλεοράσεις ή ό,τι άλλο σούπερ-ντούπερ μηχάνημα, ή application ή πρόγραμμα στον υπολογιστή μας, ξέρει κανείς για τις μεσο- και μακρο-πρόθεσμες επιπτώσεις τους; Ξέρει κανείς το facebook ή το twitter τι έχει προκαλέσει στις ζωές μας, στην ιδιωτικότητά μας και στην προσωπικότητά μας την ίδια; Ή μήπως τρέχουμε όλοι μας σαν τα ζα, να το προμηθευτούμε;

Όλα είναι θέμα ψυχολογίας. Και τώρα πεθαίνουν άνθρωποι και πριν πέθαιναν. Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα είναι η μονόπλευρη και μονομερής προσέγγιση των φαινομένων. Τώρα, όλη η υφήλιος έχει εστιάσει σε ένα μόνο πρόβλημα, μετρώντας θύματα κυρίως τρίτης και τέταρτης ηλικίας, εξακολουθώντας να μην απασχολούμε το μυαλουδάκι μας για το πόσα παιδιά καθημερινά πεθαίνουν στον κόσμο από πείνα, βία, κακοποίηση ή ναρκωτικά, ξεριζωμούς, κακουχίες, πόλεμους κλπ... 

Δεν ήταν όλα καλά και ανθηρά πριν και ήρθε ένας COVID  να μας ταράξει την ηρεμία.

Ήταν και πριν τραγικά τα πράγματα στις ανθρώπινες κοινωνίες -και πολύ μακριά από έναν ιδεατό κόσμο- και απλά ήρθε ένας COVID να μας θυμίσει ότι συν τοις άλλοις είμαστε και ευάλωτοι και θνητοί. Όλος αυτός ο παραλογισμός, η υστερία, ο πανικός και η ανοργανωσιά με τις σπασμωδικές αντιδράσεις πολιτών και πολιτικών, δείχνουν απλά ότι η ανθρωπότητα απέχει αρκετά από μια υγιή παγκόσμια κοινωνία που έχει αντιληφθεί τα όριά της σε τούτον τον κόσμο. Ο μιμητισμός και η έλλειψη σθένους μεταξύ των κρατών αποδεικνύει τα ελλείμματα στο στερέωμα μιας ασφαλούς κοινωνίας και οικονομίας. 

Ελπίζω μόνο σε ένα πράμα: ο άνθρωπος μετά από μια μεγάλη ήττα στη ζωή του, να βγαίνει πιο ταπεινός και να ξεκινάει κάτι καινούργιο σε πιο στέρεες βάσεις. Και πάντα, με τη μουσική, αγκαλιά του...

The great Conjunction

 Η Μεγάλη Συνεύρεση...

Αυτή που τόσο ονειρεύονται όλοι.

Σε ερωτικό επίπεδο, ένας σύντροφος

Σε φιλικό επίπεδο, ένας καρδιακός φίλος

Σε ψυχικό επίπεδο, μια αδελφή ψυχή

Σε πνευματικό επίπεδο, ένας μέντορας

Στο σύμπαν, απόψε, ο Δίας και ο Κρόνος.

Ακολουθώντας και εκείνοι άραγε τη μόδα της ομοφυλοφιλίας?

Ή πιστοί σε μια παλαιά υπόσχεση για ραντεβού στο μέλλον?

Όπως και να έχει απόψε, θα ευθυγραμμιστούν οι απόψεις και οι διαθέσεις τους.

Απόψε, θα κοιτάξουν το σύμπαν από την ίδια οπτική α-γωνία...

Απόψε, που είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου και η μικρότερη ημέρα,

αποφάσισαν να ευθυγραμμίσουν τα μυστικά τους και να τα απλώσουν σαν άπλυτα ρούχα

πάνω σε ευθυγραμμισμένο τεντωμένο σχοινί.

Απόψε, που ο χρόνος τους κάνει το χατίρι να αργήσει να ξημερώσει.

Πόσο σπάνιο τελικά να βρεις αυτή την ευθυγράμμιση?

Θέλει πολύ ζυγοστάθμιση μέσα σου για να βρεις την τροχιά σου.

Και πολύ θάρρος για να την ακολουθήσεις. 

Και πολύ αντοχή για να την συνεχίσεις.

Και πολύ πίστη για να μην την προδώσεις.

Και πολύ υπομονή για να συναντήσεις κάποιον άλλον σε παρόμοια τροχιά.

Και πολύ δρόμο για να καταλάβεις τα μικρά βήματα της διαδρομής σου.

Η Μεγάλη Σύζευξη. Μια φορά στα 800 χρόνια. Αξίζει να περιμένει κανείς 800 ή και περισσότερα χρόνια για μια Μεγάλη Σύζευξη. Το δύσκολο είναι να βρει όλα εκείνα τα Μικρά και ασήμαντα για να γεμίσει το χρόνο περιμένοντας τη Μεγάλη Σύζευξη.

Ας μείνει κάτι όρθιο...

 

Κλινική περίπτωση 1:

Ανοίγω το ραδιόφωνο όσο οδηγώ και πηγαίνω προς τη δουλειά (να σημειωθεί ότι κυκλοφορώ πλέον σε κυπριακό έδαφος και ακούω κυπριακό ραδιόφωνο): "...Απόλυτη απογοήτευση του προέδρου Αναστασιάδη και του επιτελείου του για την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ και τα μέτρα που (δεν) επιβλήθηκαν στη γείτονα χώρα Τουρκία". Τυχαία διαβάζω στο διαδίκτυο στις προτεινόμενες ειδήσεις, (έτσι όπως μας τις πλασάρει το έξυπνο διαδίκτυο που παρακολουθεί και προσαρμόζεται στο ηλεκτρονικό μας αποτύπωμα) ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης είναι απόλυτα ικανοποιημένος...

Αναρωτιέμαι: ποιος δουλεύει ποιόν? Ή καλύτερα, ποιός δουλεύει για ποιόν? Με άλλα λόγια, βλέπεται πώς πολιτικώς διαστρεβλώνεται η ειδησεογραφική πληροφορία.

Κλινική περίπτωση 2:

Πηγαίνω σπίτι μετά τη δουλειά, δεν ανοίγω ραδιόφωνο ή ειδήσεις. Ανοίγω το ψυγείο και παίρνω μια κατακόκκινη λαχταριστή ντομάτα... Την κόβω και το κατακόκκινο εξωτερικό περίβλημα, αποκαλύπτει μια καταπράσινη άγγουρη αρρωστιάρικη ντομάτα. 

Αναρωτιέμαι: μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Ψεκάζουν τις ντομάτες για να είναι υπέρλαμπρες και κατακόκκινες απέξω και από μέσα αντικρύζεις το πραγματικό τους πρόσωπο. Θα μου πείτε, ρε φίλε Δεκέμβρη μήνα περιμένεις να φας ντομάτα κανονική; Οκ... Απλά, απορώ με εκείνους που ξέρουν ότι αν κόψεις τη ντομάτα θα αντικρύσεις την εξαπάτηση, αλλά δεν τους νιάζει. Ήδη θα έχεις απομακρυνθεί από το ταμείο...

Κλινική περίπτωση 3:

Λαμβάνω το παρακάτω λινκ σχετικά με το εμβόλιο ή τα νέα μονοκλωνικά αντισώματα. Και τραβάω τα μαλλιά μου (παρεμπιπτόντως, δείτε την ρηχότητα του Γκίκα και πώς δεν παίρνει θέση στη συζήτηση, ποιος αυτός; που είναι συμβουλάτορας παρά τω πρωθυπουργό!). Τις επόμενες μέρες βλέπω ξανά τον καθηγητή Φαρμακολογίας που εξηγεί πάλι με την ίδια ηρεμία και τον ίδιο τόνο αναζήτησης της αλήθειας και διαφάνειας ("μπορεί να μην ξέρω την αλήθεια αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής, μεταφέρω αυτά που πιστεύω" λέει ο άνθρωπος), την ανάγκη να ξεκολλήσει το μυαλό αυτών που καθορίζουν πολιτικές υγείας παγκοσμίως και να στραφούμε στα απλά και αποτελεσματικά μέσα καταπολέμησης ενός ιού...

Αναρωτιέμαι: Οι επιστήμονες μέχρι ποιο όριο επιτρέπεται να είναι επιστήμονες και από ποιο σημείο και ύστερα επιβάλλεται να παρεμβαίνουν στις πολιτικές αποφάσεις? Πρέπει να αφήσουν μόνους τους τους πολιτικούς? Πρέπει να γίνουν οι ίδιοι πολιτικοι΄? Να παραμείνουν μόνο σε μια απλή συμβουλευτική στάση? Ποιος το ξέρει? Οι επιστήμονες γνωρίζουν. Οι πολιτικοί όμως καθορίζουν. Ποια η σωστή αναλογία των δυο αυτών ρόλων?

Ξέρετε, με όλα αυτά που συμβαίνουν και την καταγύμωνση της ανθρώπινης αλλαζονίας, όσο και αν προσπαθεί να επιβιώσει ως κορυφαία εποχή στην Ιστορία, η σημερινή κοινωνία πάσχει από παντού. Είναι βασισμένη στην επιπολαιότητα, στο εύκολο χρήμα, στην εξαπάτηση, στην επιδερμιδική προσέγγιση των προβλημάτων σε συνδυασμό με την παντελή αδιαφορία για Ήθος και Αξίες. Οκ, αυτό το γνωρίζουμε. Οι καιροί αλλάζουν, οι ανάγκες αλλάζουν. Μου έρχονται στο μυαλό όμως, κάποιες ρήσεις σοφών που πέρασαν από αυτόν τον κόσμο και δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ:

α] Η επιστήμη από μόνη της καθιστά τον άνθρωπο ισχυρότερο αλλά όχι καλύτερο. (νομίζω Σοπενχάουερ)

β] Σο βιβλίο του παππού Ιπποκράτη «οι Αφορισμοί», ο πρώτος αφορισμός γράφει: «Η ζωή είναι βραχεία, η επιστήμη μακρά, οι ευκαιρίες παρέρχονται, η πείρα μπορεί να είναι λανθασμένη και η κρίση μας δύσκολη. Ο ιατρός δεν πρέπει να είναι προετσοιμασμένος να κάνει μόνο το σωστό… αλλά επίσης να κάνει τον ασθενή, τους συνοδούς και τους εξωτερικούς παράγοντες να συνεργαστούν μαζί του». 

γ] Ο προπάππους Δημόκριτος έλεγε: «είναι καλύτερο να σκεφτόμαστε πολύ παρά να μαθαίνουμε πολλά».

δ] Και ο παππούς Αλβέρτος, έλεγε το θεϊκό: "Ο κόσμος όπως τον έχουμε κατασκευάσει είναι μια διαδικασία της σκέψης μας. Δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν αλλάξει πρώτα η σκέψη μας".

Επειδή οι μέρες είναι δύσκολες, οι αντοχές του κόσμου λιγοστές και η δυσπιστία πλέον διάχυτη, λόγω της κακής διαχείρισης μιας ακόμα κρίσης, αυτή τη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο, ας μείνει κάτι όρθιο (για τα παιδιά μας τουλάχιστον): η διάθεση για ειλικρίνεια. Και οι νέοι ιατροί, ας θυμούμαστε λίγο πώς φτάσαμε ως εδώ και κυρίως, προς τα πού θέλουμε να πάμε...

Η τέχνη απαντά στην τέχνη

Δεν θα σχολίαζα, αν δεν είχα γράψει το προηγούμενο post. 

Διαβάζοντας τις δηλώσεις του κυρίου Κώστα Τσόκλη, τις πρωταρχικές όπως και τις διορθωτικές-αποσαφηνιστικές (με τις οποίες εκτίθεται ακόμα περισσότερο από τις πρώτες), ένα μόνο πράγμα σχηματίζω στο νου μου: ότι η τέχνη μόνο μπορεί να απαντήσει στην τέχνη. Πράγματι, στα λόγια του μεγάλου αυτού εικαστικού -όπως θεωρείται από πολλούς- έχει ήδη απαντήσει η ομάδα των Χαΐνηδων με το αξεπέραστης συγκίνησης "Συνταγές μαγειρικής". 

Και τι απαντά στον κύριο Τσόκλη; Ότι η κάθε κυρά-Μαρία υπό συνθήκες θα μπορούσε να έχει γίνει ένας Πικάσο, αν κάποια πράγματα της ερχόντουσταν ευνοϊκότερα... Και ο κάθε βλάκας νέος, έγινε βλάκας, γιατί ίσως ένας έξυπνος γέρος ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη διαπαιδαγώγησή του ή ποτέ δεν τον ενέπνευσε πραγματικά. Το μόνο ελαφρυντικό που δίνω στον κύριο Τσόκλη, πέρα από τη μαλάκυνση εγκεφάλου λόγω της ηλικίας του, είναι ότι επειδή ανήκει σε αυτή την κατηγορία των γέρων που μάχονται καθημερινά με τη σκέψη του θανάτου τους και θέλγονται από την ιδέα της αιωνιότητας τους, αναζητούν διακαώς να κρατηθούν από κάτι που θα παρατείνει τη ζωή τους. Και όταν αυτό το κάτι θα μπορούσε να είναι η ζωή ενός παιδιού, ή η ζωή που δεν έζησε αυτό το παιδί, ή η ζωή που δεν του επιτρέψανε να ζήσει αυτό το παιδί, τότε αντιλαμβάνεται κανείς τη βαρβαρότητα στη σκέψη ενός τέτοιου γηραιού ανθρώπου, στον οποίο η πιο ταιριαστή εικαστική αντίδραση που του αρμόζει είναι νομίζω η κάτωθι:

"Η Κραυγή" (ή "Ο Λυγμός της Φύσης")

Edvard Munch 1893

Υ.Γ.: Αν υπάρχει ένα θετικό παράκρουσμα (και όχι κρούσμα) από τον κορωνοϊό και ετούτο το Λοιμό της παραΦύσης που ζούμε, είναι ακριβώς ότι μας δίδεται η μοναδική -ιστορικά- ευκαιρία να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα.

Μετα-ποίηση

 

Σε εποχές δύσκολες, που μόνο καλοκαίρι δεν θυμίζουν...

Κάποιοι εξακολουθούν να περνούν από τη χαραμάδα, σαν το φως που θα βρει τρόπο να μην φυλακιστεί...

Σε εποχές μετα-νεωτερικότητος, 

     χωρίς κατεύθυνση ή σκοπό ξεκάθαρο, χωρίς οικουμενικότητα 

     ουμανιστικών πεποιθήσεων, 

Σε εποχές που η ποίηση χάνεται και γίνεται μετα-ποίηση 

     αναμασημένη χιλιοειπωμένων ιδεών,

     χωρίς καινούργιο ύφασμα, χωρίς μετάξι, χωρίς στόχευση,

Κάποιοι εξακολουθούν και χαράζουν στην πέτρα της Ιστορίας και να αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα.

Άλλοι ορθώνουν το ανάστημά τους κάτω από το φως της ημέρας, και άλλοι στρέφουν το βλέμμα τους κάτω από το φως του φεγγαριού. Οι πρώτοι ίσως είναι πιο ευνοημένοι από τους δεύτερους. Οι πρώτοι προχωρούν και απέναντί τους έχουν το φως. Οι δεύτεροι προχωρούν και απέναντί τους έχουν το σκοτάδι. Οι πρώτοι ίσως γνώρισαν μόνο αποδοχές. Οι δεύτεροι ίσως μόνο αρνήσεις. Και οι δυο κατηγορίες όμως, προτάσσουν το πνεύμα τους σθεναρά πριν την άλωση της ύλης τους. Και οι δυο κατηγορίες, έχουν τη γαλήνη του ασκητή που είτε προχωρά προς το φως είτε προς το σκοτάδι (ποιος το ξέρει άραγε προς τα πού πάνε;), διαφαίνεται η ηρεμία στο πρόσωπό τους και στη φωνή τους. Ανεπιτύδευτη. Αυτόνομη. Αυτόχειρ.

Και οι δυο κατηγορίες, σε κάθε πανδημία εμπρός, πρώτοι ρίχνουν τις μάσκες, πρώτοι ρίχνονται χωρίς αντισώματα στην απειλή της καρδιάς τους. Για την εμπειρία. Για την αναζήτηση. Για την αλήθεια. Για το γαμώτο.

Ποιος αφεντεύει την πηγή?

 

Σε τυχαίο πέρασμα από τα βουνά του Κύκκου... βρίσκει κανείς διαμάντια!

Το τέλειο περιβάλλον... 

ανάμεσα σε βουνά από βιβλία, λέξεις, γραπτά σώματα που κείτονται χαμέ

πέφτει βροχή από ανάσες, πνοές, βλέμματα, αρώματα, χρώματα

και οι στάλες γίνονται ποτάμια

και τα ποτάμια γίνονται γάργαρες φωνές

και οι φωνές μελωδίες

και οι μελωδίες κραυγή αναζήτησης

και ο έρωτας κάπου εκεί τριγύρω να ψάχνει τον εαυτό του...

"Amalgamation Choir - Ξενητιά του Έρωτα"

Στίχοι, Μουσική: Γιώργος Καλογήρου

Εξαιρετική παρουσία. Εύγε!

Το κύκνειο άσμα ενός κύκνου

 

Το κύκνειο άσμα ενός κύκνου...

Απλά υπέροχο!

Υ.Γ.: Αυτά που γίνονται βίωμά μας, κονιορτοποιούνται τελευταία. Πρώτα σβήνει η ζωή και μετά η ζήση (για τους έχοντες πραγματικά ζήσει).

Αμέτρητοι ψυχικά διαταραγμένοι

Τα σύμβολα.

Έχουν τεράστια συμ-βολή στην πορεία της ανθρώπινης Ιστορίας, της ανθρώπινης Ύπαρξης θα έλεγα ορθότερα, καθώς ορθώνονταν είτε ως αντίσταση απέναντι σε ένα κατεστημένο, είτε ως υποστήριξη ενός κατεστημένου. Διττός ο ρόλος τους με απλά λόγια. Είτε για να ανυψώσουν, είτε για να κατατροπώσουν. Πολεμική συνεπώς, η ιδιοσυστασιακή τους φύση. Πώς αλλιώς, όταν εμπεριέχουν στο συνθετικό εσωτερικό τους, τη λέξη "βολή", είτε ως επιθετική βολή (πχ ενός όπλου), είτε ως αμυντική βολή (πχ το βόλεμα ενός ατόμου που δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπος).

Τα σύμβολα είναι βολικά για το ανθρώπινο νου. Ο Νους θέλει τις ταμπέλες, τις κατηγοριοποιήσεις, τους διαχωρισμούς. Είναι πιο εύκολο για τη λειτουργία του και τη διαχείριση πληροφοριών.

Είναι όμως και άβολα για το ανθρώπινο νου. Ο Νους δεν αντέχει να βλέπει κάτι που δεν χωνεύει, να ακούει κάτι που του μοιάζει με θόρυβο, να χαύτει κάτι που το αηδιάζει.

Τα σύμβολα είναι βολικά για την ανθρώπινη ψυχή. Η Ψυχή θέλει να νιώθει ότι ανήκει κάπου, μέσα σε ένα σύμβολο, σε ένα πλαίσιο από γραμμές παράλληλες και κάθετες, που άλλοτε σχηματίζουν Σταυρό και άλλοτε Σβάστικα.

Είναι όμως και άβολα για την ανθρώπινη ψυχή. Η Ψυχή δεν αντέχει να πλαγιάζει με ξένα σύμβολα, να ντύνεται με ξένα ενδύματα, να χαύτει ψεύτικες υποσχέσεις.

Τα σύμβολα είναι η Ζωή μας. Αποτυπώνουν τις πεποιθήσεις μας, τις γνώσεις μας για τούτο τον κόσμο, τα ονείρατά μας για τον επόμενο κόσμο, τις αναμνήσεις μας για τον παιδικό μας κόσμο. Ζούμε μέσα σε συμβολικές (φαντασιακές) και συμβολοποιημένες (φαντασιόπληκτες) κοινωνίες. 

Κάποτε τα σύμβολα τα αποτυπώναμε με αίμα στο Νου και τη Ψυχή.

Πλέον τα σύμβολα τα αποτυπώνουμε με μελάνι στο υποδόριο, μια ανθρώπινη συμπεριφορά που λέγεται "τατουάζ". Όπως, και να έχει, πάλι για σύμβολα πρόκειται και πάλι για προσπάθεια αποτύπωσής τους. Μπορεί να αλλάζει το περιεχόμενο και η μεθοδολογία αποτύπωσης, η ανάγκη όμως ανάμεσα στις γενιές είναι η ίδια.

Τι θα καταλάβουν οι νέες γενιές από τα σύμβολα των προηγούμενων, αναρωτήθηκα, βλέποντας τον γιο μου να κοιτά τον Κύπριο γείτονά μας να αναρτά την ελληνική σημαία στην ταράτσα του δικού του σπιτιού. Πόσο μπερδεμένα τα σύμβολα όταν σου πετάγονται από εκεί που δεν τα περιμένεις... Εγώ για ποια Ελλάδα να του μιλήσω αυτού του μπόμπιρα; Για αυτήν που μας ανάγκασε να φύγουμε μακρυά της;

(όλως τυχαίως και ο μικρός στα γαλανόλευκα...)

Τι θα καταλάβουν οι νέες γενιές από τα σύμβολα των προηγούμενων, αναρωτήθηκα, όταν εμείς οι επόμενοι δεν ξέρουμε καλά-καλά πώς ακριβώς τα χρησιμοποιούσαν οι προηγούμενοι... Ένα σύμβολο πολλές φορές έχει την τάση να αυτονομείται και να τραβά το δικό του μοναχικό δρόμο στην Ιστορία. Και τότε, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, ή πιο σωστά... χάνει η μάνα τον άντρα της και ο άντρας τη γυναίκα του...

(φωτό από εδώ)

Στην ύστερη φάση της νεωτερικής εποχής ή στην πρώιμη φάση της μετανεωτερικής εποχής (οι ειδικοί δεν έχουν καταλήξει ακόμα ποια φάση διανύουμε), τα σύμβολα διανύουν και αυτά τη δική τους φάση. Συγκεκριμένα... αποσυμβολοποιούνται, καταλύονται, κατακερματίζονται. Ίσως, γιατί πλέον δεν επιτελούν τον διττό τους ρόλο, της αντίστασης ή της υπακοής. Ίσως, γιατί ο σημερινός άνθρωπος αδιαφορεί και για τα δυο και νοιάζεται μόνο για μια φλατ κατάσταση, για την ησυχία του, τον καφέ του, το αμάξι του, το μισθό του, το φαγητό του. Σε αυτή τη φλατ κατάσταση, ο σημερινός άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο να γίνει ο ίδιος σύμβολο του εαυτού του, μέσα από μηχανές που τον κάνουν icon (σύμβολο), βλέπε πχ φάσιον άικον (fashion icon, music icon). Ενδιαφέρεται δηλαδή να φτιάξει μια εικόνα για να πεισθεί ο ίδιος για το ποιος είναι ο (χαμένος) εαυτός του. 

Θα μου πείτε βέβαια, και παλαιότερα, το σύμβολο του εαυτού επιβαλλόταν από τους εκάστοτε φορείς που δημιουργούσαν την έννοια του "ανήκειν" σε κάτι ευρύτερο και έτσι δημιουργούσαν εν μέρει τουλάχιστον, την έννοια του εαυτού. Η διαφορά με το σήμερα όμως, είναι ότι πλέον, ο σημερινός άνθρωπος αφέθηκε μόνος του να αναζητά τόσο το σύμβολο όσο και τον εαυτό του, δηλαδή τόσο το πρόβλημα όσο και τη λύση του. Άλλοτε του έδιναν και το πρόβλημα και τη λύση του (φυσικά η μέθοδος αυτή είχε αμέτρητους νεκρούς και αιματοκυλίσματα ανά την Ιστορία). Σήμερα, δεν έχουμε αμέτρητους νεκρούς. Σήμερα έχουμε αμέτρητους ψυχικά διαταραγμένους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της νεωτερικής εποχής που διανύουμε. Όχι;

Κωνσταντίνος και Μαρξ

Αποσπάσματα από μια πρόσφατη συνομιλία του κυρίου Μαρξ και του κυρίου Κωνσταντίνου (ιστορικές προσωπικότητες και οι δυο) που έτυχε να παρακολουθήσω με αμείωτο ενδιαφέρον. 

(Μαρξ): -Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων εκείνη που προσδιορίζει την ύπαρξή τους, αλλά η κοινωνική τους ύπαρξη εκείνη που προσδιορίζει την ύπαρξή τους. [...] Οι άνθρωποι φτιάνουν την ιστορία τους. Δεν τη φτιάνουν όμως σε συνθήκες που επιλέγουν μόνοι τους, αλλά σε συνθήκες που είναι πάντα ήδη δεδομένες και κληρονομημένες από το παρελθόν. [...] Αντιμετωπίζοντας τη μοίρα του, ο άνθρωπος  είναι ταυτόχρονα δέσμιος των αντικειμενικών ιστορικών συνθηκών που τον διαμορφώνουν και ελεύθερος να προσδίδει νόημα σε αυτό που συνεχώς αλλάζει.

(Κωνσταντίνος): -Όπως παρατηρεί ο Μπέρναρντ Ουίλλιαμς, η κοινωνιολογία της γνώσης μπορεί να ομιλεί με μεγαλύτερη εγκυρότητα για την αλήθεια της επιστήμης από όσο η επιστήμη για την αλήθεια του κόσμου.

(προσαρμογή διαλόγων από το "Η γυμνή βασίλισσα, Έργα και Ημέρες του Οικονομικού Λόγου" του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 2014, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)

Υ.Γ.: Ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε!

Lead us all to Wonderland...

"I will be there" 

Katie Melua

She is like the lady down the road Or just the woman up the street Like any mother you may know To me, she is the one who had it planned To lead us all to Wonderland She always wanted us to go And she said Don't ever be lonely Remember, I'll always care Wherever you may be Remember I will be there And like another lady that we know She has a smile so bright and sweet And hair as white as driven snow Though life is never easy day to day She has a very special way To make us smile when we are low And she says Don't ever be lonely Remember, I'll always care Wherever you may be Remember I will be there Don't ever be lonely Remember, I will be there I will be there I will be there

Y.Γ.: Αφιερωμένο στα δυο άνθη της ζωής μου...

People have the power?

 

Το παρελθόν μας οδηγεί (και όχι φυσικά η ΚΝΕ... η οποία προσπαθεί να κρατήσει κάτι από το μεγαλείο αλλοτινών εποχών και να το καθοδηγήσει).

Συνδυάζω όμορφες ειδήσεις και σχετικές με τις σημερινές τραγελαφικές καταστάσεις που ζούμε...

Τρεις απόψεις που έχουν κοινό παρανομαστή: τη συσπείρωση και το να έρθει ο κόσμος πιο κοντά... Πόσο δύσκολο ακούγεται αυτό σε μια περίοδο κοινωνικής αποστασιοποίησης;

Η πρώτη άποψη αφορά τη σημερινή ημέρα κάπου 79 χρόνια πίσω όταν ξεφύτρωνε το ΕΑΜ.

Η δεύτερη άποψη αφορά την συγκινητική προσέγγιση μιας θεματικής που με αφορά κάθε μέρα πλέον στη ζωή μου, αυτή της απόστασης (και της ανάγκης γεφύρωσης της) μεταξύ Επιστήμης και Κοινωνίας.

Η τρίτη άποψη έχει τη δύναμη να τα σπάσει όλα. Τα ψεύτικα, τα επιπόλαια, τα απάνθρωπα.

The Lord of Song

Είτε πρόκειτια για τη μαγεία και την προσδοκία της δημιουργίας... 

(του ψέματος)

Είτε για την απομάγευση της αποδόμησης... 

(της αλήθειας)

Αυτό που μετρά είναι η πίστη σε αυτό που κάνεις, στο νόημα.

Το "νόημα ως σπουδαιότητα", το οποίο αναφέρεται στις συμπαραδηλώσεις και τις φαντασιακές εικόνες που συνδέονται με συγκεκριμένες καταστάσεις. 

Το νόημα ως σπουδαιότητα που επηρεάζει την αίσθηση του εαυτού του ατόμου και τις αντιδράσεις των άλλων γύρω του. 

Το νόημα ως σπουδαιότητα ασφαλώς θα ποικίλλει ανάλογα με την πολιτιστική πραγματικότητα... 

(Nettleton Sarah, Κοινωνιολογία της Υγείας και της Ασθένειας, ΔΑΡΔΑΝΟΣ, 2002)

Εξάλλου, "ο ιατρός βλέπει τα δεινά, αγγίζει τα αηδιαστικά, και λυπάται από τις συμφορές των άλλων", όπως έλεγε και ο παππούς Ιπποκράτης.

Τι μένει; 

Μια ψαλμωδία ερωτική. Μια ανάταση χεριών και μια αναφώνηση:

 

"And even though it all went wrong

I stand before the Lord of Song..."

 

Wherever the art of Medicine is loved...

 

Μεγάλη κουβέντα είπε ο παππούς Ιπποκράτης...

Πόσο αληθινή βγαίνει...

“Wherever the art of Medicine is loved, there is also a love of Humanity. ”

Και πόσοι είναι αυτοί που αναζητούν να δουν αυτήν την τέχνη της Ιατρικής... πληρώνουν αδρά τις νύχτες για ένα εισιτήριο, ποδοπατιούνται, περιμένουν στην ουρά.

Αυτή η τέχνη, κάθε φορά και μια παράσταση. Μόνο όποιος έλαβε μέρος σε μια τέτοια παράσταση μπορεί να καταθέσει και μια κριτική...

Στο ένα λουστρίνι, στο άλλο τσαρούχι...

 

Πνεύματα που περνούν, αφήνουν το στίγμα τους και χάνονται...

Ο χρόνος...

Ο χρόνος, τα παρασέρνει;

Ή δεν είναι ικανός να τα αγγίξει;

Η σκόνη...

Η σκόνη, τα καθηλώνει;

Ή δεν μπορεί να τα αφήσει απουδράριστα;

Η ευφυία...

Η ευφυία, παρασέρνεται άραγε και αυτή, πουδράρεται και αυτή;

Ή μπαίνει από το ένα και βγαίνει από το άλλο το αυτί...

Δυο ενδιαφέροντα αφιερώματα για έναν σπουδαίο σατυρικό:

Γεώργιος στο όνομα,

Σουρής στο επίθετο.

Αναπόλησα με το άρωμα, τους ήχους και τις εικόνες μιας άλλης εποχής.

"Δυστυχία σου Ελλάς" 

Στίχοι: Γεώργιος Σουρής 

Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης 

Ερμηνεία: Πασχαλίδης, Κούτρας, Ζουγανέλης, Μαχαιρίτσας

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Η μη γνώση αυτής...?

Ξέρουμε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται.

Όποιος δεν το ξέρει, καλό είναι να το μάθει και να το συνειδητοποιήσει,

καθώς ο άνθρωπος αυτό που ζει είναι μια... παλινδρόμηση.

Ενδιαφέρον και νοσταλγικό άρθρο εδώ. 

Less is More, as says Moore...

Οι Αμερικάνοι λένε αλλά δεν κάνουν το "Less is More" και το ίδιο λέει και ο Michael Moore, αναζητώντας το μυστικό της ευτυχίας των παιδιών σχολικής ηλικίας και του εκπαιδευτικού συστήματος γενικότερα της Φιλανδίας...

Πραγματικά, δεν χρειάζονται σχόλια. 

Σχολεία πραγματικά, χρειάζονται.

Ό,τι φάτε και Ό,τι πιείτε!

Για τους φίλους vegan, για τους φίλους light (ανάλαφρους...) και για όλους εκείνους που σκέφτονται τη διατροφή τους και το σώμα τους μόνο, τους παραθέτω μια όμορφη εικόνα από εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν μια πλούσια... σαλάτα!

Σκεφτείτε τώρα αυτή η σαλάτα, να τυλίγεται και να προσφέρεται μέσα σε μια... κυπριακή πίτα!! Πουτανέσκα, γίνεται εν τέλει!

Ο νοών, νοείτο (και όχι μπουρίτο - άντε μην πάρω κανένα κουμπουρίτο)!

Σαν μια άσκηση ελευθερίας

Τώρα που η πανδημία του COVID μας αφήνει λίγο να επανέλθουμε στα δικά μας, βρήκα ενδιαφέρουσα μια άλλη πανδημία της νέας εποχής: το κάπνισμα!

Ας κάνουμε όμως, μια μικρή ιστορική εκδρομή.

Το 1821, στο Ναύπλιο, γινόταν μια ακόμα επανάσταση, πέραν της γνωστής: άνοιγε το πρώτο καπνοπωλείο, εισάγοντας μια νέα πολιτισμική συνήθεια, η οποία σχεδόν 200 χρόνια μετά, ευθύνεται εν πολλοίς στο ότι δεν αφήνει πολλούς καρδιολόγους να πεινάνε και να ξενιτεύονται σε άλλη γη σε άλλα μέρη... καθώς τους προσφέρει πολλά σφαχτά στο βωμό της επιστημοσύνης τους. Και μόνο για αυτό, εμείς οι καρδιολόγοι, πρέπει να ευχαριστούμε εκείνους τους πρώτους καπνοπώλες που ξεκίνησαν αυτήν την δυναμική εκστρατεία...

(διαφήμιση κάποιες δεκαετίες "πίσω", με νοητό σύνθημα "εμπρός" - 
άραγε, εμπρός προς το θάνατο?)

Ο καπνός, ήταν βασικός μοχλός διαμόρφωσης της ελληνικής κοινωνίας στο πέρασμα των αιώνων, της αγροτικής ανάπτυξης, του ελληνικού εργατικού κινήματος. Φυσικά και της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί οι αρχικοί καπνοπώλες, γίνανε καπνοβιομηχανίες. Και μαζί, άλλαξαν και οι συνήθειες όλες...

Για να φτάσουμε κάπου στις αρχές του 2020 -προ COVID πάντα-, όταν οι ίδιοι αυτοί κάποτε μικροί καπνοπώλες που αργότερα έγιναν μεγάλες βιομηχανίες (μου βγαίνει να πω... μεγάλες καργιόλες, για να κάνει ρίμα, αλλά δεν βγαίνει νόημα το στιχάκι έτσι...), πετούν αυτό το σύνθημα:

Και μαζί, πετούν και αυτά τα ωραία λόγια:

Και ξαφνιάζεται κανείς, για την... (για να μην πω, θαυμάζει την)... αίσθηση Κοινωνικού Marketing που αποπνέει μια τέτοια στάση εμπορικότητας. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια νέα επανάσταση. Και είναι πράγματι. Μιλάμε για μια αλλαγή ταυτότητας της εταιρείας ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ. Όπως θα μιλούσαμε, για μια αλλαγή φύλου, ένα πράμα. Θα μου πείτε, μα τα πράγματα αλλάζουν. Οι εταιρείες μπαίνουν στη νέα εποχή και ζητούν και εκείνες πώς θα πάρουν το μεγαλύτερο κομμάτι της νέας πραγματικότητας. Κάτι αντίστοιχο γίνεται και με τους Καρδιολόγους και Καρδιοχειρουργούς σήμερα (για να δείτε πόση επίδραση εξακολουθεί να έχει ο καπνός με τους καρδιολόγους), που πλέον, στη νέα εποχή της επεμβατικής Καρδιολογίας, οι Καρδιολόγοι για να μη σφαχτούν από τα νυστέρια των Καρδιοχειρουργών επειδή οι πρώτοι παίρνουν τη δουλειά από τους δεύτερους, αποφάσισαν για το καλό των ασθενών, να δημιουργηθούν τα Heart Teams, δηλαδή, όλοι (Συμβατικοί Καρδιολόγοι, Επεμβατικοί Καρδιολόγοι, Καρδιοχειρουργοί), να συναποφασίζουν για την ορθότερη αντιμετώπιση του ασθενούς. Με την ίδια λογική, πλέον οι καπνοβιομηχανίες, σταματούν να παράγουν καπνό και τσιγάρα και αποφασίζουν να πάνε με το ρεύμα και να συνεργαστούν με τους φορείς που πασχίζουν για Δημόσια Υγεία και Προγράμματα Πρόληψης και Διακοπής Καπνίσματος. Έτσι, η νέα τάση της καπνιστικής μόδας, επιτάσσει τα ατμίσματα και τα ηλεκτρονικά τσιγάρα. Η νέα τεχνολογία πιο φιλικών μεθόδων κάλυψης της αρχέγονης συνήθειας (και ανάγκης;) οι άνθρωποι να ρουφούν κάτι γαργαλιστικό στο λάρυγγά τους, προκαλεί μια νέα αρένα ανταγωνισμού των πάλαι ποτέ μικρών καπνοπολών και τους ρίχνει σε έναν στίβο ανταγωνισμού, αυτή τη φορά με φαινομενικά πιο κοινωνικό χαρακτήρα.

Φυσικά, η κάθε καινοτόμα τοποθέτηση, έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Έτσι και εδώ, άλλος θα υποστήριζε ότι "άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς" απλώς και μόνο για να συνεχίσουν οι εταιρείες να είναι "μέσα" στα πράγματα, άλλος θα θεωρούσε ότι "επιτέλους υπάρχουν καλοί άνθρωποι που γίνονται ευεργέτες". Και σε αυτό το σημείο, θα θυμηθώ τον ληστή που τελικά μετάνιωσε δίπλα στο Χριστό, την τελευταία στιγμή. Γιατί να μην αλλάξουν και άλλοι ληστές; Δεν πρέπει να συγχαρούμε μια τέτοια προσπάθεια και να την προβάλουμε;

Όπως καταλάβατε, το δίλημμά μου για σήμερα, είναι στη διαφορά της Προβολής και Ανάδειξη μιας καλής πράξης, από τη Διαφήμιση και Ωραιοποίηση μιας όχι και τόσο καλής πράξης.

Ως απάντηση, μου άρεσε αυτό που είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρ. Παυλόπουλος σε τοποθέτησή του στην εν λόγω Ημερίδα του ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΥ:

"Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια έκκληση. Ας δούμε αυτόν τον αγώνα εναντίον του καπνίσματος, αυτή την αντίσταση απέναντι στο κάπνισμα, σαν μια άσκηση ελευθερίας. Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος σε μια δημοκρατική κοινωνία, είναι εκείνος που έχει τη δύναμη μέσω της ελευθερίας να αυτοπεριορίζεται, ώστε αυτή η ελευθερία να μην βλάπτει τον ίδιο και πολύ περισσότερο να μην αναιρεί την ελευθερία των άλλων."


Ως διέξοδο από το ανωτέρω δίλημμα (κάπνισμα ή άτμισμα), λοιπόν, πιστεύω ειλικρινά στην τρίτη λύση: κόψε το αν είσαι ελεύθερος. Μην περιμένεις κανέναν ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟ (μα και κανέναν Στράτο) να σου αλλάξει τον κόσμο σου. Σήμερα, που όλοι δηλώνουν επαναστάτες, πρωτοπόροι, καινοτόμοι, σωτήρες, άφησέ τους για λίγο στην άκρη και άκου τον εαυτό σου. Δες τι σε ελευθερώνει (τι σε ανθίζει, που λέει και ο καλός φίλος Στέλιος) και αναγεννήσου από τις στάχτες σου. Αυτό, είναι η ελευθερία σου, να αυτοπεριορίζεσαι (μια άσκηση υπομονής και επιμονής). Μ' άρεσε αυτή η δήλωση (ελπίζω όχι συμφερόντων...).

Το νερό των Σταγιατών

Τι να π(ι)εις...?

Η τέχνη είναι σαν το τρεχούμενο νερό,

δεν σταματιέται,

δεν εξουσιάζεται,

καθαίρει

και

δροσίζει...

Are you living an Insta-ntaneous life?

Πριν το επόμενο post σου, 

σκέψου την Στιγμιαία (Insta-ntaneous) Ζωή σου...

Δεν είναι καφέ-ς η ζωή σου...

Δώσε της άλλο χρώμα! 

Ανεξίτηλο...

Σοβινιστής ή Στωικός;

«Μέσα στο αιώνιο ανακύκλωμα της ζωής, γίνεται μια τραγική πάλη του εκλεκτού ατόμου προς το χονδροειδές πλήθος, της φωτισμένης αγίας μειονότητος προς την χονδρόμυαλην ολότητα, που δύσκολα κινείται έξω από τη χιλιοπατημένη κοίτη των προλήψεων και των συμφερόντων της, των αγελαίων» 

(Στρατής Μυριβήλης «Ταχυδρόμος», 2/5/1926, )


Αυτή η φράση, ως σκέψη και ως ιδέα, ανάλογα πώς θα διαβαστεί και εντυπωθεί σε αυτόν που τη διαβάζει, μπορεί να χαρακτηριστεί είτε ως αποδεικτικό σοβινισμού, είτε στωικισμού. 

Βασικό στοιχείο (μα και στοιχειό) της νοηματοδότησης αυτής της φράσης, είναι φυσικά το πλαίσιο στο οποίο εκφωνείται. Ο Μυριβήλης ίσως το είπε με την έννοια του σοβινισμού, όπως μπορείτε να δείτε στο απόσπασμα από εδώ. Φανταστείτε όμως να μιλάει για παράδειγμα το ίδιο το Φως για τον εαυτό του και να προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί, συγκριτικά με το απύθμενο Σκοτάδι γύρω του... πώς θα το χαρακτηρίζαμε; Σοβινιστή ή Στωικό...;

Επειδή όλα λοιπόν, έχουν πολλαπλές ερμηνείες, αλλά και όλοι έχουν πολλαπλές εμπειρίες, αυτό που πραγματικά κρύβεται ανάμεσα σε εμπειρία και ερμηνεία, είναι αυτό που συγκροτεί (χωρίς πάντα να μπορεί να συγκρατεί) την κοινωνία, μα και ταυτόχρονα  δημιουργεί την ίδια στιγμή, και το ασυνεχές της ανθρώπινης επικοινωνίας.

Πού καταλήγουμε αγαπητοί μου μετά από όλους αυτούς τους προβληματισμούς;

Στο Φως ή στο Σκοτάδι;

Γιατί αργείς σαλίγκαρε;

Παραθέτω αποσπάσματα δύο, από ένδοξο βίο και ιδέες, ήθος και στάση δύο πλασμάτων με παρόμοια δράση και ανάλογες αγωνίες...

Πρώτα του Γιάννη Ρίτσου:

1]
"Ωστόσο —ποιός ξέρει— ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα και κόκαλα ταύρων και αλόγων, ανάμεσα σε πανάρχαιους τρίποδες όπου καίγεται ακόμα λίγη δάφνη κι ο καπνός ανεβαίνει ξεφτώντας στο λιόγερμα σα χρυσόμαλλο δέρας."

(απόσπασμα από την "Ελένη", 1970)


2]
"Θυμάμαι τον Ρίτσο ήρεμο να έχει ξαπλώσει στην κουβερτούλα του και να καπνίζει απανωτά τα τσιγάρα. Το περισσότερο εμείς οι νεότεροι πηγαίναμε κοντά του να κουβεντιάσουμε τα πάντα, εκτός από την επικαιρότητα των όσων συνέβαιναν. Και ήτανε θαρρείς, μια νησίδα γαλήνης μέσα σε εκείνη τη φορτισμένη ατμόσφαιρα. Στη Γυάρο, κάποια φορά, τον είχα ρωτήσει αν ήταν συνειδητή η επιλογή του να προσανατολίζει αλλού την κουβέντα. "Και βέβαια ήταν", μου απαντά, "κι ας είχα να υπερνικήσω προσωπική αγωνία και φόβους. Δεν είμαι από φυσικού μου παλικαράς. Στο Μακρονήσι είχα νιώσει πολλές φορές την αντοχή μου να καταρρέει. Και μόνο το ότι ρωτούσαν οι άλλοι αν κρατάει ο Ρίτσος και το αίσθημα ευθύνης μού έδιναν κουράγιο και άντεξα. Όμως, σήμερα πια γνωρίζω τ' αντίτιμο και λέω πως, κι αν δεν βγω ζωντανός από δω, θα έχω προσθέσει στο έργο μου το καλύτερό του κεφάλαιο."

(απόσπασμα από "Το χαμένο Νόμπελ: Μια αληθινή ιστορία")



Ύστερα, ενός σαλιγκαριού που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας:

1]
"Η χελώνα αναζήτησε με ακόμα μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη ηρεμία τα λόγια της απάντησής της, και του είπε πως στη διάρκεια της διαμονής της ανάμεσα στους ανθρώπους είχε μάθει πολλά πράγματα. Του αφηγήθηκε λοιπόν, πως όταν ένας άνθρωπος έχει τολμηρές ερωτήσεις, ας πούμε: "Είναι ανάγκη να πηγαίνουμε τόσο γρήγορα;" ή: "Στ' αλήθεια έχουμε όλα αυτά ανάγκη για να είμαστε ευτυχισμένοι;" τον λένε αντάρτη. "Αντάρτη, ε; Μ' αρέσει αυτό το όνομα!" ψιθύρισε το σαλιγκάρι."

(σελ. 36, "Η Ιστορία ενός σαλιγκαριού που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας", Λουίς Σεπούλβεδα, εκδ. Opera, 2013, μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης)


2]
"Είναι αλήθεια πως δεν έχω καμία βεβαιότητα ότι θα συναντήσουμε την καινούργια Χώρα του Λιονταρόδοντου. Είναι αλήθεια πως δεν ξέρω ούτε πού είναι, ούτε πόσο θα κάνουμε για να φτάσουμε. Είναι αλήθεια πως δεν ξέρω αν θα συναντήσουμε μεγάλους κινδύνους κι αν θα φτάσουμε όλοι μας. Ξέρω, όμως, πως αυτή η καινούργια Χώρα του Λιονταρόδοντου είναι μπροστά μας και όχι πίσω μας. Εγώ θα συνεχίσω, κι εσείς μπορείτε να 'ρθετε μαζί μου ή να γυρίσετε."

Αργά, πολύ αργά, ο Αντάρτης συνέχισε το δρόμο του και, στρέφοντας το κεφάλι, είδε πως όλα τα σαλιγκάρια τον ακολούθησαν. Ούτε καμάρωσε γι' αυτό, ούτε ένιωσε καμία ευτυχία. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε πως θα προτιμούσε να μην τον είχαν ακολουθήσει, αφού τότε θα είχε την ευθύνη μόνο για τη δική του τύχη. Τα σαλιγκάρια τον εμπιστεύτηκαν, κι αυτό του προκάλεσε πολύ φόβο, αλλά τότε θυμήθηκε αυτό που του' χε πει η Μνήμη, ότι οι πραγματικοί αντάρτες νιώθουν φόβο αλλά τον ξεπερνάνε, κι αργά, πολύ αργά, συνέχισε το δρόμο του πάνω στο χορτάρι."

(σελ. 65-66, "Η Ιστορία ενός σαλιγκαριού που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας", Λουίς Σεπούλβεδα, εκδ. Opera, 2013, μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης)


Στο μυαλό μου έρχονται στιγμές που σε εκείνη τη ρημαδιασμένη Ιατρική Σχολή Αθηνών, περίμενα ατελείωτες ώρες τον ατελείωτο σαλίγκαρο κουμπάρο μου για να πάμε μαζί στη σχολή να δώσουμε εξετάσεις σε διάφορα μαθήματα, ξεκινώντας από το σπίτι του που ήταν μόλις 10 μέτρα από την είσοδο της σχολής... Και η απόσταση φαινόταν... διαστημική! Και εκεί που όλοι έτρεχαν να προλάβουν να "πιάσουν" τις κατάλληλες θέσεις στα έδρανα του αμφιθεάτρου όπου θα δινόταν το κάθε μάθημα, (προσδοκώντας ίσως, αυτό να είναι μια πρόβα για το μέλλον όσων ήθελαν να "πιάσουν" τις κατάλληλες θέσεις στον επαγγελματικό τους τομέα), θυμάμαι τον εαυτό μου να κοντοστέκεται εκεί απ' έξω (πάντα στην απ' έξω...) και να περιμένει τον κουμπάρο. Και κάπου εκεί φυσικά, ο χρόνος σταματούσε. Ενώ στην αρχή θύμωνα, έλεγα, πού είναι πάλι ο μπαγάσας... πάλι θα αργήσουμε στις εξετάσεις, πάλι θα μπούμε τελευταίοι, ίσως μάλιστα αν έχουν προλάβει να μοιράσουν τα θέματα μπορεί να μην μας αφήσουν καν να μπούμε να δώσουμε εξετάσεις, εκεί ακριβώς εμφανιζόταν ο κουμπάρος με εκείνο το χαμόγελο που το φως του έκαιγε κάθε σκέψη. Και μονομιάς, έλεγα μέσα μου: να πάνε να γαμηθούνε όλα! και οι εξετάσεις και αυτοί που τρέχουν και βιάζονται και οι καθηγητές και η εξουσία τους με την οποία βιάζουν τους υπόλοιπους που βιάζονται...!

Και ο νους, πάει ακόμα πιο πίσω, τότε που σε κάποιες άλλες εξετάσεις, τις Πανελλήνιες τις (κ)λεγόμενες, όταν όλοι βιάζονταν να γράψουν και να γράψουν και καμπούριαζαν σκυμμένοι στην κόλλα τους, εγώ σήκωνα κεφάλι, τους κοιτούσα και απορούσα, μα γιατί βιάζονται τόσο; τι κυνηγάμε βρε παιδιά...; Είναι ανάγκη να πηγαίνουμε τόσο γρήγορα;


Υ.Γ.: Η ανάρτηση αυτή αναρριχήθηκε στα όρια του συνειδητού μου τοίχου, μετά από αργή, πολύ αργή και εργώδη προσπάθεια, εμπνευσμένη από ένα σαλιγκάρι έξω από το σπίτι μου και α-γωνιωμένη από βαρύνουσες σκέψεις που κουβαλά η ραχιαία επιφάνεια του εγκεφάλου μου:

Υ.Γ.: Η ανάρτηση αυτή επίσης, αφιερώνεται στον αγαπημένο φίλο και ψυχίατρο Αλέξανδρο Γεωργούλη για την πολύτιμη ψυχοθεραπεία που μου προσφέρει έστω και αν σε αυτή τη φάση των ζωών μας, είμαστε στα αντιδιαμετρικά όρια του ίδιου μεσημβρινού... Η ώρα όμως, παρ' όλ' αυτά, αν και νυχτώνει πιο νωρίς εδώ απ' ό,τι εκεί, παραμένει να χτυπά η ίδια, φίλε Αλέξανδρε. Αν και τρέχει, φαίνεται να είναι αμετακίνητη!

Συμπέρασμα: 

- Γιατί αργείς σαλίγκαρε;

που εννοεί:

-Γιατί πονείς πάλίκαρε;

Ποιο το υλικό των παπαρούνων;

Η φύση...




Η τέχνη...




και ανάμεσά τους μια ζωή μαγική
που ενώ αναζητά τις παπαρούνες
στο τέλος παίρνει τις πηρούνες
για μια μπουκιά αξιοκρατία...

Πλασ(μα)τικός κόσμος

Η επιστήμη είναι το πιο αληθινό από τα ψεύτικα που ζούμε...

Μόνο αν είσαι πιο τρελός μπορείς να επιβιώσεις από την τρελή πραγματικότητα...

Και το άτυχο Άλμπατρος ενέπνευσε τους ανθρώπους και εθράφη με πλαστικές τροφές από αυτούς με αποτέλεσμα ότι εξέπνευσε από εκείνους και ευθραύστη.

Τι να υπάρχει στα εσωτερικά του ανθρώπου με τόσο πλαστικό που υπάρχει στη ζωή του σήμερα; Πλαστικό φαγητό, πλαστικό χρήμα, πλαστικές σακούλες, πλαστικές κουκούλες κεφαλιών ή και πλαστικές κουκούλες για το νερό... πλαστικές σαμπρέλες, πλαστικές ομπρέλες.

Πώς αντέχει κανείς έναν τόσο πλασ(μα)τικό κόσμο;

Ποιος ο λόγος...;

Μόνο συγκίνηση νιώθω όταν ακούω τέτοιους ανθρώπους...

Λόγος απόλυτα ήρεμος και ψύχραιμος. Λόγος καθαρός. 

Λόγος επιστημονικός. Λόγος απλός.

Πρόσωπα φωτεινά. Μάτια αστραφτερά.

Βλέπουν την όμορφη και αισιόδοξη πλευρά και τη διατυπώνουν πεντακάθαρα.

Το άκουσμα των λόγων τους, δροσιά στην ψυχή μου...

Ευφροσύνη Γκρανιά - Κλώτσα

(έμφαση στο 7'40'' και στο 10'10'' της συνέντευξης..., 

το δεύτερο για να δείτε το μεγαλείο της επιστημονικής σκέψης)

Ιωάννης Ιωαννίδης

 

(μένω χωρίς λόγια, νιώθω ότι ούτε μια λέξη δεν πρέπει να χαθεί από τον σαγηνευτικό του λόγο...)

Κοινός παρανομαστής με τους ανθρώπους αυτούς...; 

Ότι, δεν χώρεσαν στην Ελλάδα. 

Γιατί άραγε; Ποιος ο (επιστημονικός;) λόγος...;

Πιο κάτω, πιο κάτω, πιο κάτω...

Κάθε μέρα και πιο κάτω...

πιο κάτω...

πιο κάτω...

πιο κάτω...

Αυτός ο κάποτε εγωισμός, σιγά σιγά ταπεινώνεται...

Είμαστε σε καλό δρόμο!

(Είμαστε;)

"Infra"

Max Richter

Butterflies or Butter flies (Πεταλούδες ή το Βούτυρο πετάει; )

Γιατί δεν προτιμώ το άπλετο φως, αλλά το ημίφως: 

-το πρώτο σε τυφλώνει, το δεύτερο σου αποκαλύπτει...
-το πρώτο σαν το κοιτάξεις σου προκαλεί σκοτάδι, το δεύτερο όταν δεν το κοιτάς σου μιλά κατευθείαν στην καρδιά...


Βγαίνω προχτές να πετάξω τα σκουπίδια μου.

Μπρος στα πόδια μου, στο πεζοδρόμιο, ένας περίεργος σχηματισμός, αντικατοπτρισμός της στιγμής, τυχαιότητα της οπτικής...

"Μια πεταλούδα του πεζοδρομίου σκέφτηκα", με κουλουριασμένο σώμα - να είναι μια πόρνη που τελείωσε τη δουλειά της και μαζεύει το σώμα της από συστολή; "Μα μπορεί οι πεταλούδες να είναι πόρνες"; αναρωτήθηκα έκπληκτος...

Και έριξα άπλετο φως στην υπόθεση. Την ανέκρινα μέχρι να μιλήσει, μέχρι να πει γιατί "αυτή τα θέλει τα φτερά του αγγέλου πραγματικώς...". Το μόνο που κατάφερα με το φως ήταν να εξαφανιστούν τα φτερά της.

Είχε απομείνει βέβαια, το σώμα της. Κουλουριασμένο και οστέινο, κε-καμμένο και αποστεωμένο. Γυμνό.

Και είπα στον εαυτό μου: μην αναζητάς πια το φως, στο ημίφως φανερώνονται πιότερα...

Και αποχεραίτησα την πόρνη του πεζοδρομίου. 

Πήγα να πετάξω τα σκουπίδια μου.

Max Richter - Vladimir's Blues

(αναφέρεται σε ένα είδος πεταλούδας που συνέλεγε κάποιος Vladimir Nabokov... ο οποίος κάποτε είχε μιλήσει για μια μικρή πεταλουδίτσα που την έλεγαν "Λολίτα")

COVID-19 Βαρέθηκα πια τους παραλογισμούς, ας ζήσουμε λογικά!

Με όσους μιλάω μου λένε ότι μάλλον δεν είμαι και πολύ καλά το τελευταίο διάστημα... Βγάζω μια αισιοδοξία που και εγώ εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου. Νιώθω απίστευτα τυχερός που ζω στην εποχή μιας τέτοιας επιδημίας, γιατί μου δίδεται η ευκαιρία να βγάλω πολύτιμα συμπεράσματα για τη φύση ή την "παραφύσει" του ανθρώπινου είδους. Είναι σπάνια ευκαιρία για εμένα και νιώθω, όπως ανάλογα οι αστρονόμοι νιώθουν όταν πλησιάζει ένας τεράστιος κομήτης και απειλεί τη Γη, καθώς βλέπω αντιδράσεις που παράγονται μόνο από ακραίες καταστάσεις.

Αν σας πω ότι όλο αυτό με τον κορονο-ιό με αφήνει παγερά αδιάφορο, τι θα σκεφτόσασταν...; Ή ότι το παιδί δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο (άγνοια κινδύνου) ή ότι το παιδί έχει πέσει σε βαθιά κατάθλιψη (επιπέδωση συναισθήματος). Εγώ, δίνω και μια άλλη εξήγηση: "απλή λογική" είναι όλο αυτό που μου συμβαίνει, μέσα σε μια πλημμύρα παραλογισμού και σπασμωδικών κινήσεων που μας πνίγει καθημερινά. Πώς θα μπορούσε όμως να είναι διαφορετικά όταν μέχρι τώρα ήμασταν μια παράλογη κοινωνία που δεν βάδιζε καλά; Γιατί η αντίδρασή μας και μάλιστα σε κάτι τόσο αναπάντεχο να είναι ορθή και λογική; Δεν μου κάνει εντύπωση λοιπόν... 

Όπως και να έχει, ελπίζω όλο αυτό να επιφέρει μια επόμενη ημέρα με πιο μεστά νοήματα, πιο καθαρή σκέψη, πιο ώριμη συμπεριφορά, πιο ενεργή συμμετοχή, πιο δημιουργική καθημερινότητα.

Παραθέτω απλά και ασύντακτα φαινομενικά μεταξύ τους, κάποιες σκέψεις προσώπων με απίστευτη πνευματικότητα και δημιουργικότητα. Όλα τα πρόσωπα έχουν ως κοινό παρανομαστή, δυο πράγματα: την απλή λογική και την πατερική ηρεμία, λουσμένα και τα δυο με αστείρευτη φωτεινότητα και γαλήνη.

Ευτυχία όποιος τους γνωρίζει αυτούς τους ανθρώπους.


Καλή συνέχεια σε όλους...

COVID-19: Δεν θα γλιτώσεις από την ανθρώπινη εντροπία...



Ο Καθηγητής Ιωάννης Ιωαννίδης, για την πανδημία του... infodemics !

και για τη διαφορά... μετριοκρατίας και αξιοκρατίας, case study: Ελλάδα!

Ο απύθμενος μητροπολίτης Μεσογαίας-Λαυρεωτικής Νικόλαος, απέναντι στους... ρηχούς "ταγούς" και ταγματαρχαίους!

Ο ανθοφόρος αχθοφόρος της δημιουργικότηταςς Στέλιος Παπαλαμπρόπουλος, μιλά και λέει...

"Σε μια καθημερινότητα που η υποκρισία έχει γίνει τρόπος ζωής, η αυθεντικότητα θα είναι ζητούμενο! Αυτό θα ήθελα όσο μπορώ να διασφαλίσω!"

(πηγή των λόγων του εδώ)



Ο μεγάλος Γκάντι, στοχεύει στην καρδιά της ανα-θεώρησης...

Ο Νίκος Σκαλκώτας (ο οποίος πέθανε σπίτι του γιατί έφυγε από ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της εποχής του όταν είδε την ουρά αναμονής...) το έθεσε σε απλούς, μελωδικούς κώδικες...

"...κάθε νέο έργο δεν φέρει την αταξία, αλλά τη χρησιμότητα της ύπαρξής του, τη δικαιολογία της μουσικής του τάσης. Έτσι και η μοντέρνα μουσική γίνεται με μεγάλη ευκολία νοητή, αν υπάρχει καλλιτεχνική αιτία, στις μεγάλες μουσικές μάζες του λαού."

(πηγή εδώ)



Για να έρθει τέλος, ο Max Richter, να αγγίξει την Εντροπία με το φτερούγισμα ενός... (λες, σκαλκωτιανού) μέλους!!