Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου...

Ήταν τέτοιες μέρες μέσα Αυγούστου, περίπου 2500 χρόνια πριν απ΄ το σήμερα, το 480πΧ, όταν κάπου, παρά το θερμό της γης  και το καυτό της πέτρας, έβρεχε ασταμάτητα... Η βροχή όμως ήταν διαφορετική από τις συνηθισμένες... Ήταν μια βροχή από βέλη και ακόντια, τέτοια που λέγεται μάλιστα ότι ήταν ικανή να σκοτεινιάζει τον καλοκαιριάτικο ουρανό. Ο λόγος φυσικά για τις Θερμές-Πύλες, τις Θερμοπύλες! Τι κοσμοϊστορικό γεγονός! 

Η άποψη των ιστορικών σήμερα, είναι ότι αν δεν γινόταν αυτή η μάχη και αν δεν εξελισσόταν όπως εξελίχτηκε, μέσα από αλυσιδωτές αντιδράσεις σκέψεις και ανάλυσης, δεν θα υπήρχε η Ευρώπη όπως την ξέρουμε! Η μάχη αυτή, ώθησε τους Ανατολίτες Πέρσες να μεταφέρουν το σκηνικό του πολέμου στη Σαλαμίνα, όπου μετά από την κομβικότατη, για την ιστορική πραγματικότητα, ναυμαχία, οι κατακτητές απωθήθηκαν από εκεί που 'ρθαν... Και η Ιστορία διάλεξε το δρόμο της και η Ευρώπη γεννήθηκε με την Ελλάδα να αποτελεί τη μαμή της...

Αυτά λέει η Ιστορία. Και ο μύθος όμως, δεν διαφέρει πολύ, αφού θέλει μια ωραία νέα με μεγάλα μάτια, την Ευρώπη, εκεί που έπαιζε στης Παλαιστίνης τα μέρη, να αρπάγεται με δόλο από τον, μεταμορφωμένο σε άσπρο ταύρο, Δία και να καλπάζει ερωτευμένη στη ράχη του, ως το σπίτι του, το Δικταίον Άντρο στην Κρήτη, όπου παραδόθηκε χωρίς αντίσταση στον παράφορο έρωτά του... Καρποί της ευτυχίας τους, ήταν οι Μίνωας, Ραδάμανθυς και Σαρπηδόνας. Όταν ήρθε η ώρα της ανάληψης της εξουσίας, ο Σαρπηδόνας ο μικρότερος επαναστάτησε και δεν τα βρήκε με τους δυο αδερφούς του, οπότε έφυγε πίσω για την ανατολή. Οι άλλοι δυο, κάθισαν και τα συμφωνήσανε: ο Μίνωας θα οργάνωνε την κοινωνική και πολιτιστική ζωή, ενώ ο Ραδάμανθυς την πολιτική, δικονομική και νομοθετική ζωή των ανθρώπων. Έτσι, γεννήθηκε η πρώτη εν Ευρώπη οργανωμένη κοινωνία (όπως ορίζεται δυτικότροπα σήμερα), που ήταν και η αρχαιότερη κοινωνία του ευρωπαϊκού χώρου: ήταν η Μινωική Κρήτη. Οι Μινωίτες εν συνεχεία κληροδότησαν τους τρόπους τους και τη φιλοσοφία τους στους Μυκηναίους, εκείνοι με τη σειρά τους στην υπόλοιπη (γεωγραφικά) Ελλάδα, και μετά όλοι εκείνοι που τους ονομάζουμε σήμερα Έλληνες, να περάσουν με τον Αλέξανδρο σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο και έκτοτε η Ιστορία να κυλήσει νεράκι...

Τώρα θα μου πείτε, τι σχέση έχουν όλα αυτά; Η αλήθεια, ξέρετε, μερικές φορές, κρύβεται στον Αθέατο κόσμο που μας περιβάλλει και ο οποίος κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά του... Σε μια υπέροχη ξενάγηση -αν και πολύ σύντομη- σήμερα στο Αθέατο Μουσείο (εντός του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου), μιλώντας για καθρέφτες

για οπτικές γωνίες και αγωνίες, για αντικατοπτρισμούς και είδωλα,

περάσαμε από ένα κομβικό σημείο που λαμπύριζε ιδιαίτερα στον καθρέφτη της Παγκόσμιας Ιστορίας και δεν ήταν άλλο από τα αληθινά απομεινάρια εκείνων των βελών και ακοντίων που αιματοκύλισαν τα στενά των Θερμοπυλών... Η συγκίνησή μου ήταν απίστευτη, όταν αντίκρισα το υλικό που έσκιζε σαν βροχή τους ανέμους μα και τις πανοπλίες των μαχητών εκείνης της σύγκρουσης...

Η συγκίνησή μου, όμως ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν εκτός από τη μάχη σώμα με σώμα, τότε, στις Θερμοπύλες διαδραματίστηκε και μια άλλη μάχη πιο σπουδαία, αυτή μεταξύ ιδεολογίας και κενού, μεταξύ νοήματος και ανοησίας. Από τη μια, η ιδεολογία των Σπαρτιατών σε κάποιες αξίες τούς έκανε ακλονητους υπερασπιστές μιας γεμάτης νόημα ύπαρξης, και από την άλλη, η κενότητα και η ματαιοδοξία του Εφιάλτη που προδίδει στα κρυφά και στα σκοτεινά, τον μεταφέρει σε παρασκηνιακές διαδρομές, στα όρια ύπαρξης και ανυπαρξίας, σε ρόλους περιπλανώμενου κουφαριού... Το διάγραμμα της προδοσίας,

αποτυπώνεται στις χαραγματιές της λόγχης και κάθε χτύπημα του εχθρού, είναι χτύπημα του κενού απέναντι στο περιεχόμενο, είναι λύση κενοτάφια, μια λύση της συμπαγότητας που επιφέρει η κενότητα... 

Κοιτώντας μέσα από τον καθρέφτη την Αθέατη Ιστορία μας (δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά αυτόν, τον έμμεσο), βλέπουμε πώς έχει δομηθεί αυτό που ιστορικά λέμε Ευρώπη, πάνω σε ποιες αξίες, σε ποια γεγονότα, σε ποιους μύθους (ναι, για παραμύθια πρόκειται τελικά, αλλά παραμύθια που ενέχουν νόημα, με την πραγματική δύναμη του νοήματος να στέκει στην πίστη σε αυτά τα παραμύθια και στο νόημά τους και έτσι να ανατροφοδοτείται ο ρους της Ιστορίας...), πάνω σε ποια θεμέλια, σε ποιους άξονες, σε ποια υλικά...

Ο μύθος της Ευρώπης, που φιλοτεχνήθηκε πάνω σε έναν καθρέφτη μιας πλούσιας από την Ερέτρια (η οποία δεν ξέρουμε αν ήταν πλούσια ως προς τα υλικά της αγαθά ή πλούσια ως προς τις συναισθηματικές της εμπειρίες ως ετέρα της εποχής), αποτελεί μια εξαιρετική σχισμή στην Ιστορία, μια χαραμάδα από όπου αντανακλάται η ιστορική αλήθεια, από όπου μπορούμε να σκιαγραφήσουμε τη γέννεση, την ανατροφή, την ακμή και την κατεύθυνση της Ευρώπης από τα γεννοφάσκια της ως σήμερα που κινδυνεύει να χαθεί η ταυτότητά της. Αν κάτι, κρατούσε επί τόσους αιώνες την Ευρώπη ζωντανή, ήταν οι αξίες και η ιδεολογία της, κάτι το οποίο είναι αμιγώς ανατολίτικο στοιχείο - το έφερε μάλλον μαζί της η ίδια η Ευρώπη από την περιοχή της Φοινίκης όταν ερωτεύτηκε το Δία. 

Σήμερα, που η Ευρώπη συμπεριφέρεται αμετροεπώς δυτικότροπα, (σε βαθμό μάλιστα που δεν αναγνωρίζει τα αμέτρητα τέκνα της, που σωρηδόν στοιβάζονται στα πόδια της από τα βάθη της Ανατολής αναζητώντας μια καλύτερη τύχη), σήμερα που βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι ταυτότητας, σήμερα που το παγκόσμιο σκηνικό αναπτύσσεται στην αβεβαιότητα, σήμερα που η Ευρώπη έχει χάσει τον προσανατολισμό της, συνετό θα ήταν να ρωτήσει τον καθρέφτη-καθρεφτάκι της: 

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιον δρόμο να ακολουθήσω; αυτόν της κατά πρόσωπο αντίστασης των αντιξοοτήτων (δείχνοντας το πραγματικά ευρύ μου πρόσωπο;) ή τον πλάγιο δρόμο που υπέδειξε ο Εφιάλτης, τον δρόμο του κενού;

The truth of the lizard

Κάποτε, τα τέκνα των Λακώνων, διαπαιδαγωγούνταν μέσα από κάποιες αξίες 
πολύ λυτές, 
αψεγάδιαστες 
και ακλώνητες. 
Κάποτε, τα τείχη της πόλης ήταν τα γυμνά στήθη των στρατιωτών της. 
Κάποτε, το Λακωνίζειν ήτο φιλοσοφείν...

Σήμερα, τα τέκνα των Λακώνων, διαπαιδαγωγούνται μέσα από κάποιους απραξίες 
και από κάποιες σουσουράδες άπλυτες,
σαν τα φτερά στον άνεμο κλωνιζόμενες.
Σήμερα, τα τείχη της πόλης έχουν αλωθεί από τα ξυρισμένα στήθη των μπλαλαρίνων της.
Σήμερα, το Λακωνίζειν δεν έχει ούτε Σύνταξιν ούτε Γραμματικήν, ούτε Νόημα,
μα είναι μόνο αμπελοφιλοσοφείν...


Και αν νομίζετε ότι υπάρχει διαφορά από τη μια εποχή (την προνεωτερική) στην άλλη, τη σημερινή (τη μετανεωτερική), κάνετε λάθος. Και οι δυο εποχές, αναζητούν διακαώς τη μια και μοναδική αλήθεια. Μόνο που στην πρώτη περίπτωση η μια και μοναδική αλήθεια ανερχόταν σε επίπεδο βασιλιά, ενώ στην άλλη περίπτωση, στο σήμερα, η μια και μοναδική αλήθεια κατέρχεται στο επίπεδο του καθενός μας και προβάλλεται ως η πραγματική αλήθεια.

Και οι δυο προσεγγίσεις, λαθεύουν όμως. Διότι,

"The people who bind themselves to systems are those who are unable to encompass the whole truth and try to catch it by the tail; a system is like the tail of truth, but the truth is like a lizard; it leaves its tail in your fingers and runs away knowing full well that it will grow a new one in a twinkling."

(Ivan Turgenev to Leo Tolstoi)

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει...

Ακούγοντας ότι ο Ψινάκης βγήκε δήμαρχος Μαραθώνα, στο μυαλό μου ήρθε εντελώς περίεργα η αρχαία Ελλάδα και οι μάχες που έδιναν τότε. Η μάχη του Μαραθώνα, (άραγε ο Ψινάκης τί μάχες θα δώσει στο Μαραθώνα;), η μάχη των Θερμοπυλών με τους 300 ομοίους Σπαρτιάτες και πολλές άλλες μάχες, που η Ιστορία έχει περισσότερο ή λιγότερο φωτίσει...

Και έπειτα, ως ανα-μενόταν μέσα μου, αναρωτήθηκα αν ο κόσμος είναι όμοιος με αυτούς που ψηφίζει (και τους ψηφίζει επειδή ακριβώς τους υποστηρίζει, τους υπακούει, τους ακολουθεί) ή αυτοί που μας κυβερνούν κατά καιρούς είναι τελικά όμοιοί μας, καθρέφτης μας; Και στο μυαλό μου, ήρθαν πάλι οι 300 όμοιοι Σπαρτιάτες, ως μια κοινωνική ομάδα που έμεινε στην Ιστορία επειδή ακριβώς αυτοί που αποτελούσαν το λαό, τους γνήσιους πολίτες, αυτοί ακριβώς ήταν και στην πρώτη γραμμή της μάχης, αυτοί ήταν που διοικούσαν και αποφάσιζαν, αυτοί που αποτελούσαν ταυτόχρονα τους κυβερνώμενους μα και τους κυβερνήτες... Ένας ιδιόμορφος σχηματισμός, πραγματικά σκληρός, τόσο σκληρός όμως που η ίδια η έννοια της εξουσίας δεν άντεχε να διατηρηθεί αυθύπαρκτη και προσωποποιημένη, καθώς κομματιαζόταν και μοιραζόταν στα εξ ων συνετέθη, δηλαδή στους ίδιους τους πολίτες που τη γέννησαν...

Οι πολίτες ομοιάζουν στους πολιτικούς ή οι πολιτικοί ομοιάζουν στους πολίτες; Ποιος αντιγράφει (από) ποιόν; Άραγε έχει σημασία ποιος προβαίνει στην επονείδιστη αυτή πράξη ή ότι τελικά κάποιος προβαίνει και αντιγράφει στις εξετάσεις που οφείλει να δίνει καθημερινά η κοινωνία μας;

Το ερώτημα της ομοιότητας βέβαια, είναι διαχρονικό και σχεδόν ιδιοσυστασιακό των Ελλήνων, καθώς πέραν του γνωστού  "όμοιος ομοίω αεί πελάζει" , έχει καταγραφεί και από τον εθνικό μας ποιητή, στον εθνικό μας ύμνο, εκεί όπου εξυμνούνται οι "300 ομοίοι" οι οποίοι επανέρχονται και στις πιο δύσκολες στιγμές μας, ως σύμβολο ακεραιότητας, δύναμης, αποφασιστικότητας και θάρρους:

Ω τρακόσιοι! Σηκωθήτε 

Και ξανάλθετε σ’ εμάς 

Τα παιδιά σας θέλ’ ιδήτε 

Πόσο μοιάζουνε με σας

(στροφή 78 του Εθνικού μας Ύμνου)

Αλήθεια, τα παιδιά μας ομοιάζουν με εκείνους τους "Ομοίους" του παρελθόντος;

Ίσως, ναι, ως προς την πλούσια χαίτη και ως προς το φιδίσιο το κορμί...

Συμπέρασμα από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση:

"Άνυδρες ώρες"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Δ. Ζερβουδάκης

Φουντώνει η φωτιά τη δίψα 

η δίψα θρέφει τη φωτιά 

λύπη είναι αυτό που νιώθω ή χαρά... 

στη χαραμάδα του ονείρου 

ψάχνω για την ελπίδα 

και ναυαγώ, κοντά σου ναυαγώ, 

προδίδοντας όλο μου το είναι...

Σε έναν πιο ευγενικό κόσμο

“Η γενιά του από την πλευρά των Ευρυποντιδών καταγόταν απευθείας από τον Ηρακλή. Δεν ήταν ωστόσο κατάλληλος λόγω ιδιοσυγκρασίας για το ρόλο του πολεμιστή. Σε έναν πιο ευγενικό κόσμο ο Αλέξανδρος μπορεί να ήταν ποιητής ή μουσικός.”

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το βιβλίο «Οι Πύλες της Φωτιάς» του Steven Pressfield, σελ. 105, εκδ. Πατάκη)


Το έψαχνα πολύ καιρό αυτό το απόσπασμα. Γιατί άραγε; Ούτε εγώ ο ίδιος ξέρω πραγματικά…

Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Νο11

7/03/2011

Χωριό – Μολάοι Λακωνίας


Επιτέλους χωριό. Μετά από βροχές, ομίχλη, χαλάζι, μπόλικο κρύο και αέρα, επέστρεψα χωριό. Δεν σας κρύβω ότι κάπου εκεί στην Τρίπολη, ανησύχησα αν θα φτάσω στον προορισμό μου… Όταν όμως έμπαινα στη Σπάρτη, ένοιωσα αυτή τη ζεστασιά της πατρίδας, που δεν την παγώνει κανένας αγέρας, κανένα κρύο, καμία βροχή, κανένα χαλάζι… Ένοιωσα τη βεβαιότητα της προστασίας από τα πάτρια εδάφη. Μετά ο δρόμος ήταν απολαυστικός. Έγινα λούτσα, αλλά το απόλαυσα! Ήμουν στη βαθειά αγκαλιά της Λακώνισσας μάνας και ατρόμητος πλέον, χαιρόμουν το παιχνίδι με τη βροχή, σαν άλλοτε...

Χωριό. Συναντώ ανθρώπους μιας άλλης γενιάς, πολλών άλλων γενιών πιο σωστά, ο κάθε ένας από τους οποίους έχει τα δικά του άγχη, τις δικές του ανησυχίες και τους προσωπικούς του προβληματισμούς. Κάποιοι παλεύουν με το αίσθημα της αποτυχίας. Κάποιοι συνεχίζουν ακόμα να αναζητούν απαντήσεις. Κάποιοι έχουν βρει τις ανισσόροπες ισορροπίες τους σε μια πράσινη σαλάτα. Παιδιά είναι στην ουσία, που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να δουν τον κόσμο πέρα από τα σύνορα ενός χωριού ή μιας επαρχίας. Παιδιά με πληγωμένη παιδική ηλικία. Παιδιά, όμως που έδωσαν τα πάντα για μια ιδέα. Που πίστεψαν σε μια ιδέα και αφέθηκαν στο κάλεσμα του Νέου Κύματος της πολυτάραχης ζωής τους. Η ζωή ξέρετε, δεν είναι μέγεθος ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Όπως και το κάλεσμά της, δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Η γενιά πριν από τη δική μας, πήρε τη σκυτάλη από την αρχή, δηλαδή μετά την μεταπολίτευση, και άρχισε τον δικό της αγώνα. Μόνο που στη σκυτάλη αυτή, κουβαλούσε ολόκληρη την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Ενθουσιασμένη αυτή η γενιά από την ευκαιρία που είχε, έβγαλε την παιδικότητά της, την αφέλειά της αλλά και την πονηριά της, καθώς και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν μια παιδική ψυχή, πάνω στο τραπέζι της Ιστορίας. Δεδομένου ότι δεν είχε ευχαριστηθεί ποτέ το παιχνίδι στις αλάνες, διότι έπρεπε να δουλεύει σκληρά στους αγρούς, χάλασε μια σπουδαία ευκαιρία για πρόοδο, όπως χαλάει ένα παιδί ένα καινούργιο και ακριβό παιχνίδι που του χαρίζουν, χωρίς να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς κάνει την ώρα που το καταστρέφει… Αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν απλά να παίξουν και όνειρα να πλέξουν. Να κεντήσουν το μονόγραμμά τους, πάνω στο μαντήλι της αγαπημένης τους, σε μια προσπάθεια να απαγκιστρωθούν από τον ενοχικό σεξουαλικό μανδύα που τους φόρεσαν οι ακόμα πιο αμόρφωτοι γονείς τους… (Στο μυαλό μου έρχεται η καταπληκτική ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα». Ξέρετε, πιστεύω ότι δεν απέχουμε πολύ σήμερα από αυτήν την κοινωνία). Αυτοί οι άνθρωποι, θέλησαν να ξεφύγουν από την πέτρινη στεριά που τους καθήλωνε. Ήταν έντιμη προσπάθεια, τουλάχιστον στην αρχή...

Όλοι σήμερα αναρωτιούνται πού πάνε τα τόσα χρόνια που φεύγουν σφαίρα… Αλήθεια, πού πάνε;

Αυτή η γενιά, έδωσε τη μάχη της. Μάχη με θηρία. Μάχη ολόψυχη. Κάποιοι λιποτάχτησαν, κάποιοι πήγαν με τον εχθρό, κάποιοι λύγισαν, κάποιοι πέθαναν στο πεδίο της μάχης, κάποιοι κρύφτηκαν στο πρώτο καταφύγιο, άλλοι έγιναν ανάπηροι πολέμου, και κάποιοι άλλοι ριγούν στα μουσικά μονοπάτια των εμβατηρίων της τρομπέτας… Αυτοί οι άνθρωποι, είχαν την ευκαιρία τους και τη ζαριά τους. Έπαιξαν και έχασαν. Τα αποτελέσματα των πράξεών τους φαίνεται ότι συμπαρασέρνουν και τη δική μας γενιά. Τι να κάνουμε όμως; Το παιχνίδι έτσι παίζεται εδώ και αιώνες. Και αυτοί ήταν συμπαρασυρμένοι από την γενιά πριν από αυτούς, και εκείνοι από τη γενιά πριν από αυτούς κοκ. Άρα, μην ψάχνουμε δικαιολογίες σήμερα. Το ότι ξεκινάμε με την πλάτη στον τοίχο αγαπητοί μου, είναι το δεδομένο. Το αιώνιο δεδομένο. Σκοπός είναι να το ανατρέψουμε, και να δώσουμε στα παιδιά μας αύριο, μια νότα αισιοδοξίας, καλύτερη, πιο καθαρή και πιο ηχηρή από αυτή που μας έδωσαν οι δικοί μας.

"Αυτόν τον κόσμο τον καλό"
Στίχοι: Βασίλης Ανδρεόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Ας μην χάνουμε χρόνο λοιπόν. Ας αρχίσουμε τη δουλειά, γιατί μας περιμένει μπόλικη. Και μόνο αν δουλέψουμε σαν ομάδα και όχι σαν άθροισμα, ίσως καταφέρουμε να ανατρέψουμε το αρνητικό αποτέλεσμα που κουβαλάμε.


Υ.Γ.: Κάπου εδώ όμως, η μοτοσικλέτα αράζει στην αυλή του σπιτιού. Σε αυτήν την αυλή που πρωτοστάθηκα όρθιος και πρωτοαντρίκρυσα τα βουνά που περικύκλωναν τη ματιά μου. Είναι ο απαραίτητος ανεφοδιασμός, βλέπετε. Μια μικρή στάση, για αναπροσδιορισμό του ταξιδιού, για ξεκούραση, για χαλάρωση… γιατί όπως είπαμε, μας περιμένει αρκετή δουλίτσα!

(σήμερα είναι η 2η φορά που αντικρίζω στη ζωή μου χιόνια στο χωριό...)

This is Sparta (today)...

Δημοσιεύω ένα mail όπως ακριβώς το έλαβα από την φίλη μου, δεσποινίδα Σεμίραμις, βέρα Σπαρτιάτισσα που αγωνιά για την σημερινή επιβίωση της ιστορικής αίγλης της ένδοξης πόλης των Λακαιδαιμονίων. Στη Σπάρτη σήμερα υπάρχουν πολλοί μετανάστες κυρίως από χώρες της Μέσης Ανατολής που πραγματικά "ψωμολυσσούν", που λέμε εμείς εκεί κάτω. Η κατάσταση όμως είναι τραγική... μιλάμε ότι οι άνθρωποι τρώνε από τους κάδους απορριμμάτων των άλλων ανθρώπων... ειρωνικό ε;;

" Έλα βρε συ, Στρατή μου,

αχ αχ, λέω.

Γιατί με πιάσανε οι προβληματισμοί μου, κ δυστυχώς όχι σε κάτι δικό μου, ώστε να ξέρω να κινηθώ, να το λύσω, αλλά, στα της κοινωνίας μας... στα οποία δεν ξέρω τι ορίζω...

Πέραν του γενίκοτερου προβλήματος με τους μετανάστες -κάποιοι τους τάξανε όνειρα & κάποιοι έκλειναν τα μάτια όταν έμπαιναν στη χώρα μας- κ τώρα που είναι εδώ, τι φταίνε αυτοί, που αν πεινάνε κλέβουν οεο? Ένστικτο επιβίωσης απλώς?

Κ αρχίζει ο κύκλος της εχθρότητας, της δυσανέχιας. Κ δε φταίμε ούτε εμείς, ούτε οι ξένοι αυτοί που ελαφρά τι καρδία προωθούν τέτοιες συνθήκες κοινωνικής νοσηρότητας...

Συνειδητοποιώ ότι ο Δήμαρχος της Σπάρτης, μετά από εγκεφαλικό, μετά από ένα χρόνο άδεια, εμφανίζεται σε καροτσάκι σε κάποιο συμβούλιο, (γιατί αλοίμονο, πρέπει να δώσει το παρών για να μην καθαιρεθεί απ' το νόμο)!!! Κ ήθελα να'ξερα αν επικοινωνεί, ή αν είναι οι συγγενείς του που τον κρατούν στη θέση του....

Συγγνώμη, αφήνουμε κάποιον με μειωμένη όραση στο τιμόνι.... !!!! ???

Αχ Σπάρτη μου, κ διάβαζα ενθουσιασμένη αυτές τις μέρες, τον Ηρόδοτο της Α' Γυμνασίου μας.... τα των Περσικών πολέμων, τα των Θερμοπυλών, κ πόσο μεγάλοι οι πρόγονοι μας, πόσο μικροί εμείς, να κλείνουμε το Μουσείο, κ κααααποια στιγμή μήπως, λέω μήπως, αρχίσουν τα έργα για την επέκταση του. Ως τότε, ναι, ας είναι κλειστό. Αχ.

Τι είναι η ψήφος ρε συ??? Είναι τίποτα?? Γιατί είναι τόσο ελάχιστη?? Γιατί δε νιώθουν τίποτα αυτοί εκεί πάνω?? Ότι "μήνυμα" κ να στείλει ο λαός, αυτοί θα το μεταφράσουν κατάλληλα, κ σίγουρα οι καρέκλες τους δε θα κλωνιστούν.

Κ ο λαός στέλνει τους ίδιους!! Στέλνει τους ίδιους!

Κ με το να τα σκέφτομαι μόνο κ να σε ζαλίζω κ σενα που τα έχεις επίσης σκεφτεί χιλίαδες φορές δεν αλλάζω κάτι! Δεν κάνω τίποτα. Δε λογιέμαι έξυπνη κ αρκετή που τα σκέφτηκα, γιατί το αποτέλεσμα είναι μηδεν. Κ η ψήφος δεν αρκεί για να πούμε ότι κάτι κάναμε. Αλοίμονο, είναι το λιγότερο... (είναι υποχρέωση άλλωστε....). Κ όμως, θα συνεχίσω στην καθημερινότητα μου, μετά από αυτό το ενθουσιώδες ξέσπασμα....

Σε φιλώ, πρέπει να σ'αφήσω τώρα."

Το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω, είναι να παραθέσω το νόμο 3434/06 -τον βρήκα επιτέλους!- που κατοχυρώνει επίσημα πώς η λευκή ψηφος -που για μένα είναι ψήφος διαμαρτυρίας- αμαυρώνεται, βιάζεται, εξευτελίζεται και τελικά νεκρώνεται από το ίδιο το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας που η ίδια τη δημιούργησε για να τη στηρίζει δημοκρατικά... Ξανά ειρωνικό ε;

Θαυμάστε τα ονόματα των κυρίων που νοιάζονται για μας, για τους δίπλα μας, για ένα καλύτερο αύριο εθνικό μα και παγκόσμιο...

Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας...

Πραγματικά αναρωτιέμαι τι πρόσωπο έχει σήμερα η Σπάρτη; Ή τι έχει μείνει από εκείνη την ιστορική Σπάρτη, με την αυστηρή κοινωνική οργάνωση και δομή που εκπαίδευε όσο καλύτερα μπορούσε τα παιδιά της με απώτερο σκοπό όμως να την προστατεύσουν;;; (μη μου πείτε το γαμημένο το ΚΕΕΜ, γιατί ο μόνος σκοπός της αυστηρότητας του είναι να ξεκαυλώνουν κάποιοι παπάρες καραβανάδες σε απλά φανταράκια... Μαλάκες στρατιωτικοί!!! Κακώς εννοείται την αυστηρή εκπαίδευση: ο βασιλιάς Λεωνίδας πολεμούσε, έτρωγε, κοιμόταν και έκλανε δίπλα στους υπόλοιπους 300, και όχι μέσα από τη λιμουζίνα του, πίσω από την εφημερίδα του Πρωταθλητή ή μέσα από τα αστέρια και τις φλόγες στο πέτο... Άντε συγχίστηκα πάλι!) Μήπως εκείνοι οι 300 προσπάθησαν κάτι να μας πουν και εμείς δεν το καταλαβαίνουμε; Μήπως μόνο αν η κοινωνία βοηθήσει τα παιδιά της, θα βοηθηθεί και η ίδια τελικά...;;

Αν αυτά τα ερωτήματα παραείναι βαριά... ακολουθήστε τη δεύτερη άποψη του προηγούμενου post και παραγγείλετε μια πίτα, μόνο μην ξεχάσετε να βάλετε και πατάτα, γιατί αλλιώς...