"One of us" - Joan Osborne
[The thing she says at the beginning:
one of these nights at about twelve o'clock
this whole earth's gonna reel and rock...
things thay'll tremble and cry for pain
for the Lord's gonna come in his heavenly airplane.]
Lyrics:
If God had a name what would it be?
And would you call it to his face?
If you were faced with him
In all his glory
What would you ask if you had just one question?
And yeah, yeah, God is great
Yeah, yeah, God is good
Yeah, yeah, yeah-yeah-yeah
What if God was one of us?
Just a slob like one of us
Just a stranger on the bus
Trying to make his way home
If God had a face what would it look like?
And would you want to see
If seeing meant that
you would have to believe
in things like heaven and in Jesus and the saints
and all the prophets
And yeah, yeah, God is great
Yeah, yeah, God is good
Yeah, yeah, yeah-yeah-yeah
Trying to make his way home
Back up to heaven all alone
Nobody calling on the phone
'cept for the Pope maybe in Rome
And yeah, yeah, God is great
Yeah, yeah, God is good
Yeah, yeah, yeah-yeah-yeah
Just trying to make his way home
Like a holy rolling stone
Back up to heaven all alone
Just trying to make his way home
Nobody calling on the phone
'cept for the Pope maybe in Rome
Παραφωνία στην κοσμική σιωπή
Τι εστί ζωή αναρωτιούνται οι πολλοί…
Να τι απαντώ:
Εστί η προσπάθεια για ύπαρξη
Εστί η σθεναρή αντίσταση της ενέργειας απέναντι στο χάος
Εστί το να θέλεις, όταν όλα τριγύρω σου εμποδίζουν να θέλεις
Εστί να τραγουδάς -έστω και παράφωνα- όταν όλα γύρω σου σωπαίνουν
Εστί να βλέπεις ομορφιά παντού,
ακόμα και κάτω από μια πέτρα, όπου όλα μοιάζουν θαμμένα, αβοήθητα
Εστί να χορεύεις ενώ είσαι ανάπηρος
Εστί να γελάς ενώ μέσα σου πονάς
Εστί να νοιώθεις ελεύθερος ενώ σε κλείνουν συρματοπλέγματα
Εστί να κοιτάς τον άλλον βαθειά μέσα στα μάτια του
και να βλέπεις έναν αδερφό απ’ το ένα μάτι και έναν φίλο απ’ το άλλο
Εστί να βρίσκεσαι μίλια μακριά από τους δικούς σου
και να κάνεις δικούς σου αυτούς που τυχαία βρίσκεις γύρω σου
Εστί να αφήνεσαι στη μουσική, όπως ένα φτερό αφήνεται στο βοριά
Εστί να αφήνεσαι στην τύχη και ας νοιώθεις μόνος άλλη μια φορά
Εστί να ακολουθείς τις Σειρήνες και ας ξέρεις ότι θα σε πλανέψουν
Εστί -επιτέλους- να στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου και να χαίρεσαι τη μοναδική στιγμή σου
Εστί να κάνεις λάθη και να πληρώνεις γι’ αυτά
Εστί να δακρύζεις και να ξεπλένεις το αμαρτωλό σου κορμί με δάκρυα καυτά
Εστί να αναπολείς τα ξέγνοιαστα χρόνια, τότε που ήσουν παιδί και όλα ήταν πιο απλά
μα εστί και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου μεγάλε!
Εστί να αναζητάς τον άνθρωπο που θα βαδίσετε μαζί
και αν δεν τον βρίσκεις να πνίγεις τις σκέψεις στο κρασί
και την άλλη μέρα αχάραγα ακόμα να ξεκινάς γέρο από την αρχή για την θάλασσά σου.
Διότι αυτό εστί ζωή, μια παρεξήγηση δίχως αφορμή
και μια εξήγηση που αν θες την πιστεύεις.
Διαλέγεις τι ζωή θα ζήσεις,
ζωή που θα σέρνεις αγόγγυστα
ή ζωή που θα σέρνεσαι αλόγιστα;
Τέλη Απριλίου 2008
by astromonos
