Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
Και εκεί που ψάχνεις την άκρη στα διλήμματα σαν άλλος Ηρακλής, έρχεται -λες και πρόκειται για αστείο στημένο- η φύση (σου) που αποδεικνύεται πιο ανοιχτή, πιο ανεκτή, πιο προοδευτική, πιο συμβιβάζουσα, σχετικά με τους προβληματισμούς σου...
Σου δείχνει ότι δεν είναι μόνο ο ένας ή ο άλλος δρόμος. Μπορεί να υπάρχει και ο τρίτος. Αυτός της μέσης λύσης, που συμβιβάζει το καλό και το κακό. Τα βάζει να συνυπάρχουν μέσα σου και τριγύρω σου. Δεν είμαστε μόνο από ένα είδος φτιαγμένοι. Έχουμε και το καλό και το κακό στο επίκεντρο της κοσμικής μας βόλτας, που καθορίζουν τις κινήσεις μας. Και τα δυο αυτά στοιχεία διαμορφώνουν τις καθημερινές μας τροχιές. Η αναλογία βέβαια αλλάζει από άτομο σε άτομο και δίνει την προσωπική χροιά του καθενός.
Εκεί λοιπόν που η σκέψη δεν μπορεί να τα κατατάξει όλα στο δίπολο άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, ηθικό-ανήθικο, αξία-μη αξία, τάξη-αταξία, έρχεται η ίδια η φύση και σου βροντοφωνάζει ότι όλα μπορούν να συμβούν και να συνυπάρξουν. Δεν υπάρχει κανόνας, ούτε αλγόριθμος. Μόνο η προσπάθεια για επιβίωση. Και αυτή περνά αναγκαστικά μέσα από την ικανότητα για συμβίωση. Όλες οι υπόλοιπες αυτόνομες παρουσίες, είναι καταδικασμένες να τριγυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους, σε μια ατέρμονη βασανιστική τροχιά, σε ένα μοναχικό κυκλικό μονοπάτι, που δύσκολα θα τους φέρει αντιμέτωπους με κάτι νέο. Έτσι, συνεχίζουν να στροβιλίζονται γύρω από τα ίδια και τα ίδια... Και τελικά να βουρλίζονται.
Καλό και κακό λοιπόν, μας τραβούν από το χέρι, και αν καμιά φορά νομίζουμε ότι οι δρόμοι τους είναι αντίθετοι, δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση ενός ψευτοδιλήμματος, είναι η φαινόμενη κίνησή τους που μας μπερδεύει, είναι το ατελές της οράσεώς μας που μας περιορίζει, είναι τα ξεπερασμένα πρότυπα που νοθεύουν τις βραδινές μας βόλτες...
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν πράγματι "έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν" ή αν αυτή η άποψη είναι μια ακόμα λάθος απάντηση της θρησκείας σχετικά με την ένωση και την βαθύτερη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Υπάρχει αυτή η βαθύτερη σύνδεση των δύο φύλων; Υπάρχει η ταύτιση; Υπάρχει ο απόλυτος συντονισμός; Ή μήπως από ένα σημείο και έπειτα επέρχεται συμβιβασμός;
Το περασμένο σαββατοκύριακο, σε όποια εκκλησία και αν στεκόσουν γινόταν γάμος και χαρά. Μήπως ο λόγος που οι άνθρωποι συνπορεύονται είναι για να αντέξουν τα βάσανα της ζωής; Τι εννοώ. Προσέξτε, χρησιμοποίησα έναν μαθηματικό όρο: τον "λόγο". Γνωρίζουμε όλοι πως όταν αυξήσουμε τον παρανομαστή του κλάσματος, διατηρώντας τον ίδιο αριθμητή, τότε το κλάσμα -των προβλημάτων- μικραίνει, και ίσως έτσι γίνονται καλύτερα ανεκτά αυτά τα προβλήματα από όλους αυτούς που κείτονται κάτω από τη γραμμή... Αν, όπως λένε, τα μαθηματικά διέπουν κάθε τι στο σύμπαν, τότε ίσως τα παραπάνω είναι μια μικρή εξήγηση γιατί οι άνθρωποι αποζητούν την ένωση.
Το ερώτημα όμως παραμένει: επέρχεται ένωση ή συμβιβασμός;
Αφήνω το τραγούδι να εκφέρει μια άποψη, γιατί εγώ δεν έχω βρει απάντηση (επί του παρόντος!).
"One" - U2 & Mary J Blidge
Is it getting better? Or do you feel the same? Will it make it easier on you now? You got someone to blame You say
One love One life When it's one need In the night One love We get to share it Leaves you baby if you Don't care for it
Did I disappoint you? Or leave a bad taste in your mouth? You act like you never had love And you want me to go without Well it's
Too late Tonight To drag the past out into the light We're one, but we're not the same We get to Carry each other Carry each other One
Have you come here for forgiveness? Have you come to raise the dead? Have you come here to play Jesus? To the lepers in your head
Did I ask too much? More than a lot. You gave me nothing, Now it's all I got We're one But we're not the same Well we Hurt each other Then we do it again You say Love is a temple Love a higher law Love is a temple Love the higher law You ask me to enter But then you make me crawl And I can't be holding on To what you got When all you got is hurt
One love One blood One life You got to do what you should One life With each other Sisters Brothers One life But we're not the same We get to Carry each other Carry each other
-Τι είναι αυτό που του δημιουργεί το συσφιγκτικού τύπου άλγος στο λαιμό;
-Μην είναι καμιά καρδιοπάθεια;!
-Τι είναι αυτό που κάνει έναν 26άρη –πλέον!- όταν βρίσκεται μαζί με άλλους παρόμοιας ηλικίας συνανθρώπους του, να μπερδεύει τα λόγια του και να συμπεριφέρεται σαν να δίνει προφορικές εξετάσεις γυναικολογίας μπροστά στον Παππαδιά;!
-Μην είναι πράγματι εξετάσεις γυναικολογίας;!
-Τι είναι αυτό που στο κάλεσμα “πάμε για καφέ” τσινάει μέσα του σαν άγριο ά-λογο;
-Μην είναι η αίσθηση ότι ο χρόνος δεν είναι για να τον σκοτώνουμε αλλά για να τον κυνηγάμε;
-Τι είναι αυτό που όταν βρίσκεται σε clubάκι, πίτα από κόσμο και με κόσμο πίτα από αλκοόλ, τον κάνει να σκέφτεται βουνά, λαγκάδια, φουστανέλες, κλαρίνα, παλικάρια με φυσεκλίκια και κόρες που υφαίνουν τα βράδια τα προικιά τους, περιμένοντας βασανιστικά να ξημερώσει για να παν ίσαμε τη βρύση δίπλα στον πλάτανο, να γεμίσουν το λαγήνι τους με νερό και την καρδιά τους με αντρικές μορφές;
-Μην είναι η λατρεία της παράδοσης, μην είναι η αίσθηση της συνέχειας και πολύ περισσότερο μην είναι η αίσθηση ότι ο σεβασμός σε αυτούς τους ανθρώπους τους μικρούς - τους μέγιστους ποδοπατείται;
-Τι είναι αυτό που κάνει το βλέμμα όταν βρίσκεται σε μια τρύπα να αναζητά απεγνωσμένα διέξοδο, όταν τα φώτα σβήνουν και τα κορμιά ανεβαίνουν πάνω σε μπάρες;
-Μην είναι ότι έχει κουρδιστεί να αναζητά το φως; (σαν τον πολεμιστή του φωτός ένα πράμα;;), μην είναι ότι το βλέμμα θέλει να είναι ελεύθερο και όχι εγκλωβισμένο σε τέσσερις τοίχους που βομβαρδίζονται από ηλίθιους στίχους;
-Τι είναι αυτό που τρέχει μέσα του και δεν φτάνει;
-Μην είναι η ευθυνοφοβία, μην είναι η αυξημένη αίσθηση του χρέους, της τιμής και της ευθύνης, μην είναι το καταραμένο ρολόι που χτυπά και δεν τον αφήνει ήσυχο;
Θα σας απαντήσω τι είναι: είναι ένα μεγάλο ΨΕΜΑ που του είπε η ίδια η κοινωνία! Και αυτό μου το είπε ο κύριος Thomas Hylland Eriksen στο βιβλίο του «Μικροί τόποι, μεγάλα ζητήματα» των εκδόσεων Κριτική, όταν διάβασα τα εξής: (ξέρω πρέπει να πάρω άδεια για αναδημοσίευση των κάτωθι, αλλά δεν είναι εδώ ο κύριος Eriksen, ή κάποιος κύριος των εκδόσεων Κριτική, για να τους ζητήσω άδεια, οπότε μέχρι να βρεθούνε μπορούμε να παρανομούμε!)
…Οι κοινωνίες χωρίς ρολόγια «έχουν χρόνο», με τη διαφορά ότι οργανώνονται σύμφωνα με αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε συγκεκριμένο χρόνο […]. Στις κοινωνίες αυτές, […] ο χρόνος είναι ενσωματωμένος στη δράση και τη διαδικασία και δεν υπάρχει ως κάτι αφηρημένο και ανεξάρτητο από τα διάφορα γεγονότα. […] Στις κοινωνίες χωρίς ρολόγια, οι άνθρωποι δεν παραπονιούνται ότι δεν έχουν χρόνο, μιας και υπάρχουν μόνο γεγονότα. Κανένας δεν λέει ότι «χάνει» ή ότι «σκοτώνει» το χρόνο του. […] Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί λαοί που δεν κλίνουν τα ρήματα στον μέλλοντα χρόνο. Ένας φιλοσοφικά έγκυρος τρόπος να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο είναι να πούμε ότι τα γεγονότα δημιουργούν το χρόνο και αφού τα μελλοντικά γεγονότα δεν έχουν ακόμα συμβεί, το μέλλον δεν υφίσταται ως χρονική διάσταση (Tempels 1959). […]
…Πώς όμως οι άνθρωποι των σύγχρονων κοινωνιών κατάντησαν σκλάβοι του ρολογιού, ενώ πολλοί λαοί φαίνεται να τα καταφέρνουν μια χαρά και χωρίς την ύπαρξή του; Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στην ίδια την οργάνωση της κοινωνίας. Αν κάποιος θέλει να ταξιδέψει από το Όσλο στην Πράγα, θα ήταν πολύ άβολο να πάει στο αεροδρόμιο και να περιμένει μια ή και δυο μέρες μέχρι να συγκεντρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός επιβατών. Είναι λοιπόν πολύ λογικό να ορίσει η αεροπορική εταιρία μια συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης - για παράδειγμα την 11η πρωινή - να συμφωνήσουν όλοι οι επιβάτες για το νόημα της «11ης πρωινής» και να πάνε στο αεροδρόμιο εκείνη περίπου την ώρα. Με άλλα λόγια, η έννοια του αφηρημένου χρόνου και η συνεχής παρουσία των ρολογιών επιτρέπουν τον συντονισμό της δράσης πολύ περισσότερων ανθρώπων από ό,τι σε μια κοινωνία, τα μέλη της οποίας δεν διαθέτουν κοινή και ποσοτικοποιημένη έννοια του χρόνου. Με τον τρόπο αυτό […] ο αφηρημένος χρόνος καθιστά δυνατή την κοινωνική ολοκλήρωση σε πολύ μεγάλη κλίμακα. […]
… η τυποποίηση σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα δημιουργεί κοινωνίες που στηρίζονται σε όλο και πιο αφηρημένες σχέσεις.
"I still haven't found what I am looking for" - U2
I have climbed highest mountains
I have run through the fields
Only to be with you
Only to be with you
I have run
I have crawled
I have scaled these city walls
These city walls
Only to be with you
But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for
I have kissed honey lips
Felt the healing fingertips
It burned like a fire
This burning desire
I have spoke with the tongue of angels
I have held the hand of a devil
It was warm in the night
I was cold as a stone
But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for
I believe in the Kingdom Come
When all the colors will bleed into one
Bleed into one
Well, yes I'm still running
You broke the bonds
And you loosened the chains
Carried the cross
Of all my shame
all my shame
You know I believe it
But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for
Απρόσμενες επισκέψεις, απρόσμενες συνδιαλέξεις -τηλεφωνικές και ιντερνετικές- και όλα κινούνται σε κοινή βάση: αυτήν της επικοινωνίας ή τουλάχιστον της προσπάθειας για επικοινωνία! Τι βγαίνει από όλα αυτά; Αρίθμητες σκέψεις, αλλά από όλες, μια είναι πιο ισχυρή και λέει: "μεγάλε πρέπει να διαλέξεις". Αυτή η ζωή είναι μικρή για να τα προλάβεις όλα, σκέψου λοιπόν τι προτιμάς να διελέξεις: Ζωή Ηθική ή Ζωή Καριόλα; Και εκεί που έβλεπες τα πράγματα από τη μια τώρα συνειδητοποιείς ότι τα έβλεπες από την ανάποδη. Ας όψεται... οι εμπειρίες που γράφουν δεν ξεγράφουν, μόνο εκδίδονται.
U2 - "With or Without you"
(από http://www.youtube.com/watch?v=_Ye8GLPUVsM&feature=related)
Αφιερωμένο σε ένα σπάνιο λουλούδι που άφησα να μου το πάρει ο Βαρδάρης μέσα από το πέτο... Καλό ταξίδι νεράιδα του παραμυθιού, καλό ταξίδι... Ραντεβού στο τρίτο σύννεφο αριστερά, όπως υποσχεθήκαμε ε;
