Ποιο το χρώμα της αγάπης;

Το νου μου σήμερα,

βλέποντας αυτήν την εικόνα της κόρης μου,

πλημμύρισαν οι κάτωθι ερωτικές μελωδίες...

(ερωτικές, γιατί ερωτούν...)

"Ποιο το χρώμα της αγάπης"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Τι να απαντήσω εγώ τώρα;

He, who sacrifices freedom...

Στο τραπέζι σήμερα, καλεσμένοι μου για να αναλύσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, είναι τρεις ξεχωριστές προσωπικότητες: ο Μαρξ, ο Φρανγκλίνος και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, που μου έστειλαν ως υλικό διαπραγμάτευσης δυο βιντεάκια και ένα τραγουδάκι, που αποκαλύπτουν πολλές μυστικές πτυχές της κρίσης στην οποία έχουμε περιέλθει η ανθρωπότητα...

Το πρώτο, βίντεο, αφορά την οικονομική ιστορία και κρίση της Αμερικής.

Το δεύτερο, αφορά την οικονομική ιστορία της Ευρώπης, την κρίση της Ελλάδας και τη σχέση αυτής της κρίσης με την κρίση της Αμερικής το 2008.

Αξίζει να αφιερώσετε 45 λεπτά από τη ζωή σας για να τα παρακολουθήσετε.

Στο τέλος, νομίζω θα αναφωνίσετε το σωστό συμπέρασμα:

Πόσο μεγάλος ήταν ο κύριος Μαρξ όταν μίλησε για την αυτοκαταστροφική ταυτότητα του καπιταλισμού, ο οποίος διάγει τον βίο του μέσα από επαναλαμβανόμενους κύκλους καταστροφής-αναγέννησης, ακόμα μεγαλύτερης καταστροφής-ακόμα μεγαλύτερης αναγέννησης κοκ...;

Άρα, το σωστό ερώτημα στο δημοψήφισμα, αν είχε το θάρρος αυτή η πολιτική σκηνή της χώρας μας, θα ήταν μέσα ή έξω από μια Ευρώπη των τραπεζών και των τραπεζιτών...;

Όσον αφορά τώρα τα ναι και τα όχι, τα διχαστικά ή μη ερωτήματα, χαρίζω σε όλους όσους ψήφισαν σήμερα -δεν ήμουν απ' αυτούς- το παρακάτω όμορφο τραγουδάκι του Λουδοβίκου των Ανωγείων:

"Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Λουδοβίκος των Ανωγείων

"Ανάμεσα στο όχι και το ναι, χάθηκε η ζωή μου, μεγάλε ουρανέ..."

Έτσι, για να κοιμηθούν όλοι απόψε αγκαλίτσα, μονιασμένοι και ήσυχοι, ασφαλείς πλέον ότι αύριο θα ξημερώσει ο ήλιος χωρίς όμως, να έχει αλλάξει τίποτα από μόνο του προς το καλύτερο σε αυτή τη χώρα... Διότι, αυτή η χώρα χρειάζεται δουλειά και κάθαρση, όπως η κάθαρση που ερχόταν κάποτε, με του Δία τον κεραυνό... Μέχρι που ήρθε βέβαια, ο Φρανγκλίνος, ο οποίος με το αλεξικέραυνο, δεν εφηύρε απλά την ανάγκη του ανθρώπου να τραβά το φως των κεραυνών και έτσι να προστατεύεται, αλλά ανακάλυψε μια βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου, να αναζητά μηχανισμούς προστατευτικής σιγουριάς έναντι των μηχανισμών της εκτυφλωτικής αβεβαιότητας που τον περιτριγυρίζουν... Αλλά, όποιος πληρώνει ως αντίτιμο αυτής της σιγουριάς την ελευθερία του, τότε χάνει τα πάντα και μαζί, χάνει και όλο του το συμπαντικό (και σημαντικό) είναι....

"He, who sacrifices freedom for security, deserves neither..."

Franklin Benjamin

Μάχη

Μάλιστα! Έτσι είναι λοιπόν μια μάχη! Μια πραγματική μάχη, όχι @@ριές!

Η μάχη είναι για τους μαχητές, τους τρελούς και τους φιλόσοφους. Σπανίζουν και οι τρεις κατηγορίες. Και ακόμα πιο πολύ σπανίζει ο συνύπαρξη των τριών αυτών κατηγοριών σε μια μόνο υπόσταση: τον Ιατρό.

Άντε να δούμε πόσο γερές είναι οι πλάτες μας και πόσο από το βάρος του κόσμου μπορούν να σηκώσουν... Αρχίζει η ώρα της αληθινής φιλοσοφίας, η ώρα της αποκάλυψης των αληθινών συναισθημάτων, η ώρα που το παιδί -που κάποτε ονειρευόταν και μετρούσε τα άστρα- καλείται να προασπίσει τα όνειρά του, με ένα όμως αντίτιμο: να γίνει άντρας. Και ο άντρας είναι αυτός που ξεπερνά τα όρια των ονείρων του, φτάνει στις γειτονιές των εφιαλτών, αλλά συνειδητά αποφασίζει να ξαναγυρίσει στα μοσχομυριστά περιβόλια των ονείρων του και να μείνει εκεί για πάντα.

Άντε, καλές αντοχές, απανταχού μαχητές! Παλέψτε να μην παγώσει ποτέ το τρεχούμενο νερό που ποτίζει την ψυχή μας και δροσερεύει την μιλιά μας. Άνθρωπος που αντέχει, είναι άνθρωπος που μπορεί και αρθρώνει λόγο-μιλιά-λαλιά!

"Η Μηλιά" - Λουδοβίκος Ανωγείων - Βενετσάνου,Κανά,Καλημέρη,Τζανουδάκη

(παραδοσιακό - τι άλλο θα ήταν!)

Γιατί μηλιά μου ψήγεσαι
και κιτρινοφυλλιάζεις
ειν’ τα μήλα σου βαριά
ή το νερό σου λείπει

Δεν είν τα μήλα μου βαριά
ούτε νερό μου λείπει
Κόρη και νιος φιλιώντανε
κάτω από τα κλαδιά μου
κι ορκίστηκαν στα κλώνια μου
να μην ξεχωριστούνε

Τώρα ξεχωριστήκανε

Της πέτρας το λουλούδι

Εκεί που όλα φαίνονται δύσκολα, τότε που λες ότι έχεις φτάσει στα όριά σου, όταν ψάχνεις μέσα σου και δεν βρίσκεις καμία δύναμή σου όρθια, ικανή να υψώσει ανάστημα, τότε υπάρχουν δυο επιλογές: ή σκύβεις το κεφάλι, παραδίδεις τα όπλα και γίνεσαι εθελοντής-έρμαιο της μαζικοποίησης που εξομοιώνει και την προσωπικότητα μειώνει, ή αρχίζεις να γελάς… να γελάς και να ξαναγελάς, με τη μικρότητα σου, με τα παθήματά σου, με την ανύπαρκτη ύπαρξή σου… Να γελάς επειδή όλα αυτά που ζεις, τα ζεις μέσα -και μόνο εκεί- στο μικρό σου μυαλουδάκι. Τίποτα δεν υφίσταται από μόνο του αν δεν είσαι εσύ παρών για να του δώσεις σημασία. Όλα υπάρχουν επειδή υπάρχεις και εσύ. Και μόνο αν συνεχίσεις να υπάρχεις εσύ, θα συνεχίσουν να υπάρχουν και όλα αυτά. Έτσι ξαναρχίζεις από την αρχή την προσπάθειά σου δίνοντας μια νέα ευκαιρία σε σένα μα και στους γύρω σου.

Ο άνθρωπος στενο-χωρείται όταν ο επεξεργαστής του μυαλού του αδυνατεί να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, όταν αδυνατεί να λύσει ένα πρόβλημα. Τότε δεν τον χωρά ο τόπος, όλα γύρω του μοιάζουν στενά και ξένα, τότε το σύστημα μπλοκάρει και βγάζει μαύρη οθόνη… Όλα αυτά είναι συμπτώματα, ενδείξεις αλλιώς, ότι κάτι υπάρχει μέσα στο μυαλό το οποίο δεν πάει καλά, που δεν βγάζει κάπου όπου ο επεξεργαστής του νου να δύναται να αντιληφθεί και να ικανοποιηθεί. Πώς βγαίνουμε από αυτήν την κατάσταση λοιπόν; Αρχίζουμε να γελάμε και πατάμε reset! Αυτό που μπορούμε αγαπητοί μου θα κάνουμε, παραπέρα δεν θα προλάβουμε, παραπέρα δεν έχει σημασία. «Ζούμε διαισθητικά…» έλεγε ένας καλός φίλος και καιρό με τον καιρό καταλαβαίνω καλύτερα τι εννοεί.

Ξέρετε ποια λουλούδια είναι τα πιο όμορφα; Αυτά που φυτρώνουν στις πέτρες και τα βράχια. Και ξέρετε γιατί η φύση τα προίκισε με σπάνια ομορφιά; Για να μπορούν να προσελκύουν τα έντομα και τα πουλάκια ώστε να γονιμοποιθούν και να μην χαθεί αυτό το σπάνιο είδος. Η ομορφιά είναι για να φαίνονται από μακριά τα άνθη και να προσελκύουν γονιμοποιητές-συντρόφους, το ζωντανό χρώμα είναι για να φαίνεται το αντιφέγγισμά τους ακόμα και από πλανήτες μακρινούς, (στους οποίους ίσως ζουν μικροί πρίγκιπες και ίσως κατέβουν να ξαποστάσουν από το διαστρικό τους ταξίδι πάνω στα κλωνάρια του λουλουδιού), το άρωμα είναι για να μεθά αρσενικά από έρωτα. Στις πιο σκληρές συνθήκες διαβίωσης, πάνω στις πέτρες και στην ξεραΐλα της ζωής, η φύση επι-στρατεύει τα καλύτερά της όπλα για να παραμείνει ζωντανό ένα μπουμπούκι, ένα άνθος: ομορφιά παραμυθένια, άρωμα μεθυστικό, αύρα σαγηνευτική, στητό κορμό, χρώμα νεραϊδένιο…

Όταν νοιώθουμε περίοδο ξεραΐλας, όταν κάθε φορά που καταπίνουμε νοιώθουμε αυτόν τον βαρύ σαν πέτρα κόμπο δεμένο στο λαιμό, όταν κάθε μας βήμα είναι πάνω σε χαλίκια και δύσβατα μέρη, τότε οφείλουμε για μια ακόμα φορά να ψάξουμε μέσα μας, γύρω μας… δεν μπορεί, κάπου εκεί περιμένει ένα τέτοιο λουλούδι! Περιμένει να μας δώσει λίγο κουράγιο ακόμα. Αφού υπάρχει αυτό, υπάρχουμε και εμείς. Αφού ένα τόσο δα ανυπεράσπιστο, μα τόσο προικισμένο, λουλουδάκι κατορθώνει να ορθώνει το τρυφερό του ανάστημα, τότε μπορούμε και εμείς…

Μην το βάζετε χάμω (που λένε και στο χωριό μου) παίδες… Κάποια λουλούδια είναι γεννημένα στην πέτρα, κάποια λουλούδια τρέφονται από την πέτρα… Αυτά είναι τα πιο όμορφα, αναζητήστε τα!

"Το ρόδι" - Λουδοβίκου των Ανωγείων

"Ισμήνη" - Λουδοβίκου των Ανωγείων

"Μηλιά" - Λουδοβίκου των Ανωγείων

"Ανθοχαμόγελο" - Λουδοβίκου των Ανωγείων

Το post αυτό αφιερώνεται σε ένα τέτοιο λουλούδι που έτυχε να μυρίσω στη ζωή μου και το ευχαριστώ που μου το επέτρεψε.

Περί νεράιδας ο λόγος(νους) μου

Αφιερωμένο σε μια γηραιά νεράιδα της οδού Πανεπιστημίου, εντός της στοάς Πεσμαζογλου, που είναι παράδειγμα για ολες τις νεαρές νεράιδες των καιρών μας...


Κουρασμένη νεράιδα - Λουδοβίκος των Ανωγείων
(από http://www.youtube.com/watch?v=RkJJpaSHsyI)





Νεράιδες - Ζερβουδάκης
(από http://www.youtube.com/watch?v=3py_OvcmdUA)





Παραμύθι - Περίδης
(από http://www.youtube.com/watch?v=fmOg3ZjRrpA)





Πορτραίτο μιας Νεράιδας - Λουδοβίκος των Ανωγείων
(από http://www.youtube.com/watch?v=nTlj9HJ0D2w&feature=related)





Βαστάτε κυρία Ουρανία!! Σας θέλουμε ακόμα...