Βγαίνω παραπονούμενος κύριε διοικητά!

- Λόχους! Προυσοοοο-χή! Ημι-ανάπαυσις! Προυσοοοο-χή! Όσοι είναι για την αναφορά του λόχου να εξέλθουν!
Οι παραπονούμενοι λαμβάνουν την θέση τους με τάξη και καταλήγουν σε στάση προσοχής. Αφού ο καθείς αναφέρει το λόγο για τον οποίο βγήκε αναφερόμενος, ο διοικητής φτάνει μπροστά και στον τελευταίο (αλλά όχι έσχατο) καλό του στρατιώτη, ο οποίος την επομένη απολυόταν (μετρούσε μόλις 1 κου σου). Η κλασσική χαιρετούρα με το χέρι να υποδεικνύει το ένδοξο εθνόσημο -που τόσο έντιμα υπηρετείται- και το βλέμμα του στρατιώτη σηκώνεται για πρώτη και τελευταία φορά μέχρι τα μάτια του διοικητή...ο στρατιώτης παρουσιάζεται:
- Στρατιώτης Ορθολογισμού: Παλικάρης Ευπατρίδης, 2008 Α’ ΕΣΣΟ, ειδικότητα: παρατηρητής-βολιδοσκόπος εχθρών! Παρουσιάζομαι στην πρωινή αναφορά του λόχου κύριε διοικητά για να σας αναφέρω ότι είμαι παραπονούμενος...
- Χα! Τι είσαι;! Γιατί ρε Ευπατρίδη; Με μια δόση ειρωνίας να στάζει από το ζαχαρωμένο στόμα του, το οποίο λίγο πριν είχε τσακίσει μια μπουγάτσα ξένης κατασκευής, αν και θα προτιμούσε να ζαχαρώνει τα καπούλια μιας νεοφερμένης λοχία, 20 χρονών μπουμπούκι που ακόμα δεν ξέρει τι -μα κυρίως ποιός- εστί εχθρός!
- Είμαι παραπονούμενος γιατί... «Πέρτικαν εμέρωνα, πέρτικαν εμέρωνα τον Απρίλη και τον Μά, και όσον ντην εμέρωνα και όσον ντην εμέρωνα τόσο μούγκριαζεν κακά, ποθυμώνομαι και γω, ποθυμώνομαι και γω και πετώ την στο βουνό, στο βουνό, στο βουνό, στο βουνό το πετρωτό, στο βουνό το πετρωτό και το πετροχαλατό...» είμαι παραπονούμενος γιατί την άφησα να φύγει κύριε λοχαγέ... την άφησα να φύγει στο βουνό... την άφησα να φύγει και δεν την ακολούθησα...
- Τι λες ρε Ευπατρίδη λολάθηκες; Και άλλοι απολύονται αλλά δεν τρελένονται έτσι, τι έχεις αγόρι μου είσαι καλά;! Σύνελθε!
- Είμαι παραπονούμενος γι’αυτήν τη ζωή που μας παραδώσατε κύριε λοχαγέ, για τη ζωή που μας χρεώσατε, για τα δικά σας λάθη που τα πληρώνουμε εμείς, για τις δικές μας επιτυχίες που τις καρπώνεστε εσείς...
- Ευπατρίδη άσε τις μαλακίες και τέλειωνε γιατί έχουμε και δουλειές (εννοούσε τα καπούλια της λοχία, φαίνεται ότι αναζητούσε μια δεύτερη προσπάθεια καθότι το στρατιωτικό το(αν)ηθικό παρέμενε ακμαιότατο!), χωρίς να δίνει μεγάλη σημασία στα λόγια ενός λόγιου...
- Είμαι παραπονούμενος γιατί με κάνατε να πιστεύω ότι έπρεπε να την εξημερώσω… ενώ έπρεπε να συμβεί το αντίθετο… έπρεπε να με εξαγριώσω… να με εξαγριώσω και να την ακολουθήσω!
- Ρε Ευπατρίδη αγόρι μου γιατί μου το χαλάς τώρα δηλαδή; Έχεις μια μέρα να απολυθείς και νομίζεις ότι μπορείς να παίζεις μαζί μας; Τέλειωνε, αν έχεις κάτι να πεις πες το τώρα ή τράβα στο καλό της Παναγίας! Και κάποιοι ατμοί βγήκαν από τα ευήκοα ώτα του…
- Τελειώνω κύριε διοικητά… έχω να ρωτήσω μόνο τούτο: πόσες ήττες πρέπει να μετρήσει ένα αγόρι για να γίνει άντρας…;
- Χα, μου φτιάχνεις τη μέρα ρε Ευπατρίδηηηη! Θα σου πω ένα πράγμα στρατιώτη να θυμάσαι: ο στρατός κάνει τα αγοράκια άντρες και τους άντρες σούπερ-άντρες!
- Και τους ρομαντικούς τους κάνει ρεαλιστές;
- Και τους ρομαντικούς τους κάνει ρεαλιστές.
- Όσο και αν αντισταθούν;
- Όσο και αν αντισταθούν.
- Μα… Ένας στρατιώτης δεν μπορεί να νικηθεί πριν πολεμήσει… και ένας ρομαντικός δεν μπορεί να αλλάξει πριν προδοθεί…
- Τους πολέμους δεν τους δίνουν οι στρατιώτες Ευπατριδάκο!! Τους δίνουν οι ιππότες και οι ηγήτορες!!
- Τους πολέμους δεν τους δίνουν οι στρατιώτες Ευπατριδάκο!! Τους δίνουν οι καπότες και οι κτήτορες... Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς Ευπατριδάκο…
- Ευπατρίδηηη!! 10 μέρες φυλακή! Και καπνοί έβγαιναν από τα ευήκοα ώτα του…
- …οι καπότες και οι κτήτορες…, είπε,έσκυψε το κεφάλι και έλυσε τους ζυγούς.

Οι δυνατές καρδιές

Υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν σε τούτον τον κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να έχουν, αντέχουν. Υπάρχουν άνθρωποι που ελπίζουν, αισιοδοξούν, μα συνάμα δακρύζουν και βλαστημούν. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ήρωες, μα περπατούν στα σκοτεινά και έτσι λίγοι τους ξέρουν, λίγοι τους αναγνωρίζουν. Ίσως είχαν ονειρευτεί περισσότερα για τη ζωή τους όταν ήταν μικροί, αλλά ζουν και μεγαλουργούν και με τα λιγότερα. Αυτή είναι η μαγεία, από τον πυλό να φτιάχνεις ένα λουλούδι, από το δάκρυ σου να γεννάς ένα τραγούδι, από την αγέρωχη ματιά σου να χαμογελά ένα ξεπεταρούδι που κρύβεις για πάντα μέσα σου. Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να τους κοιτάξεις κατάματα, αξίζει να τους ευχαριστήσεις. Το χρειάζονται αυτό το ευχαριστώ, είναι αυτό που θα τους βοηθήσει να αντέξουν λίγο ακόμα, για να υπάρξουν λίγο ακόμα, για να υπάρξουν για μας λίγο ακόμα. Δεν ξέρω τι κοσμογονικές αλχημείες γίνονται κατά την ώρα της σύλληψής αυτών των υπάρξεων, αλλά αυτή η συνταγή δεν πρέπει να χαθεί από το σύμπαν. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτό που νοιώθω για αυτούς τους ανθρώπους που τόσα νοιώθουν. Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μια λέξη θα ήταν «ευχαριστώ», αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω δυο λέξεις θα ήταν «ευχαριστώ πατέρα».


Κ.Καρυωτάκης - Λ.Θάνου - Ν.Ξυλούρης
"Είσαι ψυχή μου"

17 Νοέμβρη σήμερα

Ξύπνησα το πρωί και άνοιξα μηχανικά το ραδιόφωνο. Άκουσα μαρτυρίες ατόμων που ήταν μέσα, έξω, δίπλα στο Πολυτεχνείο. Τα μάτια μου δάκρυσαν, η καρδιά μου σκίρτησε, ένας κόμπος ανέβηκε ίσαμε το λαιμό. Πόσα πολυτεχνεία ακόμα για να λευτερωθεί τούτος ο λαός και να αποτιναχτεί από κάθε αλυσίδα που τον κρατά εγκλωβισμένο στα έγκατα της παράνοιας, της αδιαφορίας και της κακοβουλίας! Πόσα κορμιά πρέπει να πέσουν για να υψωθεί η δημοκρατία; Πόσους νεκρούς χιλιάδες θέλει να 'ναι στους τροχούς και πόσους ήρωες θέλει να μοχθούν και να περπατούν στα σκοτεινά μέχρι να φωτιστεί πλέον τούτος ο τόπος και να ανθίσει η ευημερία; Πόλεμος, αγώνας, αντίσταση, ιδεολογία, αίμα, ηθική, σύγκρουση, αδέρφια, εχθροί, μάζα, ατομικότητα, φοιτητές... Όλα εδώ εξαργυρώνονται και μετά εξαϋλώνονται. Η δύναμη της στιγμής και η αξιοπρέπεια που μπορεί να περικλύει μια τέτοια στιγμή είναι ανεκτίμητα ανθρώπινα αγαθά, που λίγοι γεύονται στη στιγμιαία ζωή τους.

Εξηγήσεις

Και τώρα κάποιες απαραίτητες εξηγήσεις για αυτό το blog.

Μετά από πολύ προσπάθεια φοράω τη στολή της διαδικτυακής κατάδυσης και ξεκινώ να ανακαλύψω αυτό το εσωτερικό (inter) δίκτυο (net) επικοινωνίας που συνδέει τα ανθρώπινα. Η καθυστέρηση να παρουσιαστώ ενώπιων σας δεν οφείλεται στην άρνηση αυτού του μέσου επικοινωνίας, όσο ότι δοκίμαζα τόσο καιρό άλλου είδους μονοπάτια για να φτάσω στον επιθυμητό στόχο. Μόνο που αυτά τα μονοπάτια κατέληγαν σε λαβύρινθο… άσε που στη διαδρομή ξέχασα προς τα πού πήγαινα! Έτσι εν μέσω στρεσογόνων καταστάσεων αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι και όπου βγει, μόνο και μόνο για εκτόνωση βρε αδερφέ, όπως τότε που ήμασταν παιδιά και καταγράφαμε κρυφά τα βράδια στο ημερολόγιό μας τις σκέψεις μας. Τότε που δημιουργούσαμε τους φίλους μας, φανταστικούς ή πραγματικούς… Οι ανάγκες όπως βλέπετε παραμένουν οι ίδιες, τα μέσα ικανοποίησης τους αλλάζουν, ακολουθώντας κάθε εποχής τις μόδες. Σημειωτέον, είναι ίσως η χειρότερη στιγμή για να ξεκινήσει αυτό το blog, αλλά «βρε δε βαριέ- βρε δε βαριέσαι αδερφέ» που λέει και ένα άσμα!

Γιατί «Αστροβραδιές» είναι το επόμενο ερώτημα. Διότι το βράδυ αντικρίζεις και τα δυο θεμελιακά συστατικά του σύμπαντος, το φως και το σκότος, σε ένα μυστηριακό πάζλ που μόλις αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε. Φανταστείτε τον ενθουσιασμό του πρώτου ανθρώπου όταν ύψωσε τα φοβισμένα του μάτια στον έναστρο ουρανό! Ήταν τότε που από ζώο έγινε… άνω θρώσκον ζώο! Ήταν τότε που ίσως γεννήθηκε η πρώτη ελπίδα, τότε που τα άστρα έκλειναν πονηρά τα μάτια τους στους απονήρευτους ανθρώπους, τότε που τα γήινα ανέβαιναν και καρφιτσώνονταν στο ουράνιο στερέωμα, λαμβάνοντας διαφόρων λογιών σχήματα. Φως και σκότος… τα συστατικά της ψυχής μας… Τις αστροβραδιές ανοίγουμε την πόρτα της καρδιάς μας και εκμυστηρευόμαστε. Το περιβάλλον λαμβάνει άλλες διαστάσεις (ίσως λαμβάνει τις πραγματικές του διαστάσεις) και είναι τόσο φιλόξενο. Είναι τότε που βγαίνουν οι νεράιδες, τότε που τα παραμύθια φαντάζουν πραγματοποιήσιμα, τότε που γίνεσαι ένα με το σύμπαν!

Μία νέα πρόσκληση λοιπόν, όσοι πιστοί αλλά και όσοι άπιστοι προσέλθετε! Το αστρόπλοιο ξεκινά για μέρη μακρινά και πίσω δεν γυρνά! Λάβατε θέσεις!

Υ.Γ. Δεν ξέρω πόσο συχνά θα τα λέμε, διότι όπως είπα, οι συνθήκες δεν είναι οι ιδανικές. Αλλά σημασία δεν έχει η συχνότητα, στη συγκεκριμένη φάση, όσο η ένταση! Αυξήστε την ένταση λοιπόν!

Καλωσόρισμα

Ε ναι λοιπόν, πάντα υπάρχει ο ουραγός σε όλα τα πράγματα! Μόνο που αν είναι λίγο ανάποδος χαρακτήρας, οπότε βλέπει τα πράγματα από την ανάποδη, μπορεί να θεωρηθεί πρώτος! Έτσι αποφάσισα να γίνω και ο πρώτος blogger! Βέβαια δεν είναι η καλύτερη φάση που ελήφθη αυτή η απόφαση, ένεκα περιορισμένης προσπέλασης σε κατάσταση διαδικτύωσης, αλλά είπαμε ένας ανάποδος άνθρωπος δεν μπορεί να κριθεί με ορθόδοξα κριτήρια! Καλώς σας βρίσκω απανταχού ταξιδευτές, ελπίζω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες ταπεινές σκέψεις μου και να γευτώ την δική σας ζώσα εμπειρία.