Ευτυχία

Ευτυχία.

Αυτή είναι μια άλλη λέξη παρεξηγημένη. Σε συνέχεια προηγούμενου post που μιλούσε για τη Δημιουργία, σήμερα θα πω δυο λόγια για την Ευτυχία. Συνήθως όταν ευχόμαστε σε γιορτές, γενέθλια, επετείους κλπ πολύ συχνά ευχόμαστε Ευτυχία, Δημιουργία κλπ κλπ... Άρα, αυτές οι δυο κυρίες πάνε συνήθως μαζί.

Όταν φέρνουμε στο μυαλό μας τη λέξη Ευτυχία, οι περισσότεροι εννοούμε μάλλον το να έρθει μια "καλή τύχη". Και καλή τύχη, είναι φυσικά, κάτι καλό που μας τυχαίνει. Ένας καλός φίλος, ένας καλός σύντροφος, μια καλή δουλειά, ένας καλός μισθός, καλή υγεία. Οπότε το πρώτο συνθετικό, το ευ- κατευθύνει τη σκέψη σε όλα εκείνα τα πολλά που θεωρούμε καλά. Έλα όμως, που ουκ εν τω πολλώ το ευ, άρα κάπου διαπράττουμε ένα σφάλμα λογικής στην προσπάθεια προσδιορισμού της πραγματικής ευτυχίας μας.

Για μένα, η καλή τύχη δεν είναι αυτό που θα σου τύχει να είναι εκ των προτέρων ή από μόνο του ή κατά γενική ομολογία και αποδοχή καλό, αλλά να το αποδεχτείς εσύ ως καλή τύχη που το γνωρίζεις και σου έτυχε μπροστά στο σύντομο διάβα της ζωής σου. Καλή τύχη είναι ότι μπορείς και το αντιλαμβάνεσαι, το γεύεσαι, το βιώνεις. Καλή τύχη είναι να τριγυρνάς σε άγνωστα μέρη όχι φοβισμένος, μα παθιασμένος για εμπειρίες και για βιώματα, σε τούτη τη σύντομη ζωή. Εδώ, ίσως σας έρχονται στο νου άνθρωποι που έχουν δηλώσει ότι έπαθαν πχ καρκίνο και αυτό τους έκανε να δουν τη θετική πλευρά του πράγματος, δηλαδή ότι τους έκανε να νιώσουν εσωτερική γαλήνη και ηρεμία. Τους προσδιόρισε καλύτερα στον συμπαντικό χάρτη. Μάλιστα κάποιοι το ορίζουν και ως δώρο. Και έτσι είναι πράγματι.

Κάπως έτσι, θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε και τον κύριο-Κορωνοϊό. Θα πείτε τώρα, πάει αυτός τρελάθηκε τέλλλλεια (που λένε και στην Κύπρο). Και όμως, πότε άλλοτε και πώς αλλιώς θα μας δινόταν η ευκαιρία να αντιληφθούμε την ευθραυστότητα της ζωής, να συνειδητοποιήσουμε τον τρόμο των ανθρώπινων κινήσεων μπροστά στην αβεβαιότητα και στο άγνωστο, να νιώσουμε τα όρια του επιστητού και τα όργια του επιστημονικού, τις αθλιότητες των πολιτικών και τους άθλους των ταπεινών εργατικών; 

Ευτυχία είναι να σου τυχαίνουν λοιπόν, τα πάνδεινα (και κατ' επέκταση και τα πάνδημα, όπως τώρα) και εσύ να νιώθεις τυχερός, γιατί μπορείς να δεις τη σημασία όλων αυτών που σου τυχαίνουν και να βγάζεις κάτι από όλα αυτά, ως απόσταγμα.

Ευτυχία τελικά, δεν είναι να σου έρχεται κάτι καλό. Αλλά να αναζητάς το καλό σε κάθε τι που σου έρχεται. Αυτός είναι ο πραγματικά ευτυχισμένος. Αυτός που μπορεί να το κάνει αυτό.

istorima.org - ένας θησαυρός

 

Μια εξαιρετική δουλειά, ένα εξαιρετικό site σχετικό με την Προφορική Ιστορία του τόπου μας.

Θυμάμαι το μάθημα της Προφορικής Ιστορίας στο Παν/μιο Αιγαίου, ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ως περιεχόμενο, σε αντιδιαστολή με την καθηγήτρια που το δίδασκε η οποία ήταν μια από τις πιο αδιάφορες ως περιεχόμενο... Και θυμάμαι την ομορφιά που είχα ανακαλύψει με αφορμή αυτό το μάθημα, στις αφηγήσεις των κοινών ανθρώπων με τις μυριάδες αποχρώσεις της Ιστορίας. Τότε, ήταν που κατάλαβα ότι η Ιστορία δεν είναι μία και δεν γίνεται να είναι μία... Η Ιστορία, είναι η Ιστορία του καθενός μας, ως ανθρωπολογικό εξατομικευμένο πρίσμα αντίληψης των γεγονότων ή έστω κάποιων από τις πολυπρισματικές πλευρές τους.

Δεν θα ξεχάσω επίσης, και τους δικούς μου παππούδες που μου εξιστορούσαν ενδιαφέρουσες ιστορίες πολέμου μα και ειρήνης σαν ήμουν παιδί. Τότε, όπως και τώρα, με σαγήνευε η γαλήνη στα πρόσωπά τους και η πραότητα στη φωνή τους, ακόμα και όταν περιέγραφαν τα πιο αποκρουστικά γεγονότα της ανθρώπινης φύσης εν καιρώ πολέμου και βιαιότητας.

Πολλά συγχαρητήρια στους δημιουργούς της συγκεκριμένης ιστοσελίδας istorima.org και στις 50.000 ιστορίες που έχει καταγράψει ως τώρα.

Μια ενδεικτικά, είναι η συγκεκριμένη, που μιλά για δυο τόπους που γνωρίζω καλά. Έναν, στον κάβο Μαλιά και έναν άλλον, στη Λεμεσό. 

H2O: 2 parts Heart, 1 part Obsession

 

Δημιουργία.

Μια λέξη που ξαφνικά απόψε μου φανέρωσε για πρώτη φορά μια ξεχωριστή πλευρά της, τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού της. Με πρώτη λέξη τον "Δήμιο-" και δεύτερη το "έργο", ένιωσα ότι η δύναμη της λέξης και του νοήματος που κουβαλά αυτή η λέξη, κρύβεται στην καταστροφή. Η Δημιουργία λοιπόν, θα μπορούσε να εκλειφθεί ως "έργον" της "καταστροφής", το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που εστιάζει κανείς εκ πρώτης όψεος ή πιο σωστά εκ πρώτης αναγνώσεως της λέξης.

Για να Δημιουργήσεις πρέπει να καταστρέψεις. 

Ο γλύπτης καταστρέφει και σφυρηλατεί (κατά το "λεηλατεί") την πέτρα για να βγάλει ένα άγαλμα θεάρεστο, πχ τον Δισκοβόλο ή τον Ερμή του Πραξιτέλη. Όλοι εστιάζουν όμως στο τελικό προϊόν, στο άγαλμα. Κανείς δεν μιλά για τα κομμάτια που αποκολλήθηκαν, που συνετρίβησαν, που πετάχθηκαν στα μπάζα. Το ένα μέρος της πέτρας το ονομάσαμε άγαλμα και το υπόλοιπο απλά μπάζα, σκόνη και θρύψαλα... Για να βγει το άγαλμα όμως, έπρεπε κάποια κομμάτια της πέτρας, της πρώτης ύλης δηλαδή, να θυσιαστούν, να βγουν από τη μέση, να αφήσουν χώρο για τα υπόλοιπα. Και ο Δημιουργός, ως ένας άλλος δήμιος, καρατομώντας όλα αυτά τα μικρά κομμάτια της πέτρας, ξεσκίζοντας φλεσκίδια από την ίδια σάρκας της πρώτης αυτής ύλης, καταστρέφοντας με το καλέμι, χαράσσοντας, διαμορφώνοντας, σμιλεύοντας, διαχωρίζοντας, τελικά δίνει μορφή σε κάτι που μέχρι τότε δεν υπήρχε. 

Έτσι κάπως, γίνονται και με τα υπόλοιπα "γλυπτά" της ζωής μας. Πρέπει να πνίξουμε μέσα μας συναισθήματα πρωτόγονα (πρώτης ύλης), να συνθλίψουμε προθέσεις και διαθέσεις, να απογυμνώσουμε από συναισθήματα -σε μια προσπάθεια κάθαρσης τύπου αρίας φυλής- τις πρώτες μας ανάγκες, να πετάξουμε τις εξώτερες στιβάδες που μας συνθέτουν στο πυρ το εξώτερον σε μια διαδικασία εναρμόνισης με όλα τα "κόσμια" που κυριαρχούν στα "εγκόσμια" και η λίστα δεν έχει τέλος...

Από τα μικρά παιδιά μας, όπως τα διαμορφώνουμε, προσπαθούμε να τα Κατακρεουργήσουμε με σκοπό να τα Δημιουργήσουμε. Σπάζοντας (νεύρα, τσαμπουκά, ζαβολιές και πονηριές), νομίζουμε ότι έτσι δημιουργούμε. Ερωτώ όμως ξανά: τι γίνονται όλα εκείνα τα θραύσματα που εκτοξευτήκανε δώθε κακείθε, κακείν κακώς, και αποτελούν από ψυχιατρικής απόψεως τα θραύσματα μιας μνήμης βασανιστικής που συνηθίζει να επισκέπτεται τη ζώσα εμπειρία μας μόνο βραδινές ώρες...;

Ο Δήμιος του οποίου το έργο είναι να καρατομεί, ασχολείται με τα Άκρα. Εκεί εντοπίζεται όλη η μάχη. Έτσι και φας την άκρη, εν προκειμένω την κεφαλή, πάει τελείωσε, έχεις κερδίσει το σύνολο. 

Στα Άκρα όμως, φτάνουμε και όταν αποτυγχάνουμε, ως φίλοι, ως γονείς, ως εραστές, ως επαναστάτες, ως Άνθρωποι... Στα Άκρα όταν αποτυγχάνουμε με τον εαυτό μας. Όλη μας τη ζωή προσδοκούμε να φτάσουμε στα όρια μας, στσ' άκρες μας (όπως θα έλεγε ένας Κρητικός) ίσως μέσα από τα τσάκρα μας (όπως θα έλεγε ένας Σανσκριτικός της Τέχνης). Μα όταν τα φτάσουμε και δη τα ξεπεράσουμε, δεν ξέρω αν αντέχουμε αυτό που αντικρύζουμε: θαυμασμό ή σιχαμάρα; Και αναρωτιόμαστε: πρόκειται για καταναγκασμό ή βουβαμάρα;

Πολλές τέτοιες σκέψεις και άλλες ακόμα πιο μπερδεμένες, μου γεννήθηκαν απόψε τυχαίως, μετά από πρόσκρουση πάνω στο φαινόμενο Σπύρος Χρυσικόπουλος, ο οποίος μάλιστα, πάλι εντελώς τυχαία διάβασα κατόπιν, ότι ετοιμάζεται για κάτι ξανά εξωφρενικό και Ακραίο σε λίγες μέρες...

Ένα μικρό δείγμα των μεγάλων αποστάσεων που καλύπτει (μέσα του και έξω του):

"H2O: 2 parts Heart, 1 part Obsession"

"Αλλά αν σκεφτείς τον εαυτό σου για λίγο

ως σύννεφο ή κύμα

θα καταλάβεις ότι δεν μπορείς να κάνεις λάθος

ό,τι και αν κάνεις

γιατί ακόμα και αν κάνεις κάτι

που φαίνεται καταστροφικό,

με τον έναν ή τον άλλον τρόπο,

στο τέλος όλα θα πάνε καλά.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία

αναπτύσεις ένα είδος αυτοπεποίθησης

και μέσα από την αυτοπεποίθηση

θα εμπιστευτείς τη διαίσθησή σου"

(Alan Watts)

Ατσάλινες μάσκες

Ο COVID-19 δεν κάνει διακρίσεις.

Εμείς οι άνθρωποι, γιατί κάνουμε...;

Ας μην ξεχνάμε και τα προβλήματα

που υπήρχαν πριν

και θα υπάρχουν -δυστυχώς-

και μετά

τον COVID.

Ένας ιός,

θεωρεί τους ανθρώπους

ως φιλόξενους ξενιστές του

και τους πλησιάζει.

Εμείς, από την άλλη,

βλέπουμε κάποιους ανθρώπους

ως μολυσματικούς

και τους απωθούμε.

Τι να πω, βρε παιδιά,

σαν να μπερδεύτηκα λίγο...