Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
Θαυμασμός μόνο γεννιέται ακούγοντας τα λόγια, την ανάλυση, την επεξήγηση, τη σύνδεση, τη σύνθεση της συγκεκριμένης ψυχολόγους κυρίας Ευγενίας Σαρηγιαννίδη, που τυχαία βρήκα σήμερα στο διαδίκτυο.
Συγκρότηση. Σιγουριά. Κατάκτηση εννοιών. Γνώση εργαλείων ανάλυσης της νέας τάξης πραγμάτων. Πεποίθηση για αυτά που ξέρει αλλά και σεβασμός για αυτά που δεν ξέρει.
Σπουδαίο, να βλέπεις τέτοιους ανθρώπους. Ένα μεγάλο μπράβο στη συγκεκριμένη κυρία.
Εκφράζει με χειμαρρώδη λόγο πολλά από αυτά που πρεσβεύω και σκέφτομαι...
Και επειδή κάποιοι ίσως με κατηγορήσουν για βαθειά κατάθλιψη, διαβάζοντας την προηγούμενη ανάρτηση, σας παραθέτω δυο συνεντεύξεις του Χρόνη Μίσσιου (εδώ και εδώ) για να διαπιστώσετε μέσα από τον μειλίχιο λόγο του ή τουλάχιστον να δικαιολογήσετε, γιατί κάποιος μπορεί παρατηρώντας τη σύγχρονη ζωή, να οδηγηθεί σε απαισιόδοξα μηνύματα.
Και το ερώτημα τώρα, προς εσάς:
Ποια θεωρείτε την πιο μεγάλη πράξη αντίστασης στις μέρες μας;
Κάποτε ήταν ο μύθος. Όλοι αυτοί οι ήρωες και θεοί, πχ Προμηθέας, Ηρακλής, Θησέας αποτυπώθηκαν σε έαν μύθο. Λέγεται Μυθοποίηση.
Μετά, ήρθε η απο-μυθοποίηση. Και πέθαναν όλοι αυτοί και το κλέος τους μαζί.
Τον μύθο αντικατέστησε ο Θεός. Πάσης φύσεως, χρώματος και δόγματος Θεός. Λέγεται Επιφοίτηση.
Μετά, ήρθε η απο-καθήλωσή του. Και πέθανε ο Θεός, στην ουσιαστική του εκφορά.
Τον Θεό αντικατέστησε ο Νους. Λέγεται Διαφωτισμός ή Επινόηση και ο Άνθρωπος έκανε τεράστια βήματα.
Μετά, ήρθαν τα απο-νενοημένα δια-βήματα. Και πέθανε η Λογική.
Τότε ήρθε και η απο-ξένωση και η απο-ρρύθμιση. Και εκεί κάπου πεθαίνει και ο Άνθρωπος, αργά, καθημερινά, βασανιστικά.
Με τελικό αποτέλεσμα την απο-πλαισίωση. Και αυτό είναι θαρρώ το πιο συγχυτικό που έχει αντιμετωπίσει η ανθρώπινη κοινωνία διαχρονικά, καθώς παύει πλέον η οριοθέτηση. Το όριο, έχουμε ξαναπεί και παλαιότερα είναι αυτό που χωρίζει αλλά και ενώνει τις έννοιες, τις καταστάσεις, τις ιδέες, τους ανθρώπους. Διαφορετικά γίνεται ένα άμορφο "πλάσμα" (με την έννοια που χρησιμοποιείται ο όρος στη Βιολογία, τη Χημεία ή την Αστροφυσική), δηλαδή ένα συνονθύλευμα ύλης και ενέργειας. Θα μου πείτε αυτό δεν είμαστε σε τελική ανάλυση; Θα σας απαντήσω όχι. Και εδώ είναι ένα από τα μεγάλα μυστικά της Ζωής και του Σύμπαντος. Άλλο Τάξη, άλλο Αταξία και Εντροπία. Άλλο οργανωμένη ύλη και ενέργεια (όπως είναι η Ζωή), άλλο ατάκτως ειρημένα υλικά. Η πρώτη συνιστώσα, η ελάχιστη είναι η παραφωνία μέσα σε ένα Σύμπαν όπου η δεύτερη είναι η συντριπτικότερη. Και όμως, αυτή η παραφωνία είναι αυτή που μας κάνει εγώ να γράφω αυτές τις αράδες και εσείς να τις διαβάζετε...
Άνθρωπος χωρίς πλαίσιο, είναι κάτι άλλο από Άνθρωπος. Θα μου πείτε, ίσως είναι ένας Meta-Άνθρωπος, να το δεχτώ. Αλλά αυτός ο Μετα-Άνθρωπος φαίνεται να έχει νικηθεί από την Εντροπία και την άτακτη και ανοργάνωτη ύλη και ενέργεια. Καμία τάξη, κανένας προσανατολισμός. Απλά, επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις θα έλεγε κάποιος της τεχνολογίας, που με απλά λόγια αυτές οι ρυθμίσεις μας είναι μια νεκρή και σιωπηλή αστερόσκονη από την οποία τίποτα δεν θυμίζει την κραυγαλέα στιγμή της ύπαρξης μιας άλλοτε ακμάζουσας οργανωμένης τάξης που γέννησε το Μύθο, το Θεό, τη Λογική, την Τέχνη, την Επιστήμη...
Διαβάστε την ενδιαφέρουσα άποψη που κείτεται στον σύνδεσμο που σας παραπέμπω εδώ και θα αντιληφθείτε τι εννοώ περί πλαισίου, (το οποίο εννόησα και εγώ κάποτε σε εκείνη τη σχολή του Παν/μίου Αιγαίου που είχα την τύχη και τη χαρά να διαβώ τις πύλες της και θα είμαι πάντα ευγνώμων για αυτό).
Συμπερασματικά, αν θέλαμε να κάνουμε μια συνοπτικότατη διαδρομή της Ιστορίας σε λίγες γραμμές, θα ήταν η εξής:
Κάποτε εμφανίστηκαν οι Άνρωποι.
Αρχικά ήταν χωρίς δεδομένα.
Μετά ήρθαν τα δεδομένα.
Μαζί ήρθε και η Αλήθεια.
Και Meta δολοφονήθηκε η Αλήθεια από τους ίδιους τους Meta-Ανθρώπους.
Έτσι, χάθηκε και η Αλήθεια και οι Άνθρωποι.
Και δεν έχει Meta. Έχει μόνο Τέλος.
Υ.Γ.: Μην μου ζητήσετε μόνο να δηλώσω απο-ποίηση ευθυνών για όσα λέω ανωτέρω. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη, καθώς κάποτε θα έχω γίνει αστερόσκονη, οπότε ποιος θα με βρει για να μου ζητάει ευθύνες και τέτοια ανόητα πράγματα...;
Αν είχα ένα τζίνι μπροστά μου και μου έδινε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω μια ευχή θα ήταν ετούτη:
Να γίνω ένας μεγάλος μουσικοθεραπευτής! Να μπορώ να χρησιμοποιώ όπου σταθώ και όπου βρεθώ τα διάφορα είδη μουσικής, να μοιραστώ νότες, προσευχές, συναισθήματα, στίχους, μελωδίες και όλα εκείνα τα συγκινητικά που κουβαλά μέσα της η μουσική, ώστε σαν φάρμακα να δίδονται σε κάθε έναν πάσχοντα που θα συναντούσα... Πόσες φορές κλαίω που δεν μπορώ να παίξω μουσικές όπως αυτές που ακολουθούν, εν μέσω μιας εφημερίας, στην καρδιά ενός τμήματος Επειγόντων, δίπλα στο κρεβάτι ενός ασθενούς που αργοπεθαίνει ή που χαροπαλεύει, στο πλάι ενός επαγγελματία υγείας που ξενυχτά βιάζοντας το βιολογικό του ρολόι... Άπειρες φορές φαντασιώνομαι να συνυφαίνω τις μικρές ιστορίες των ασθενών μου με τις μεγάλες αγωνίες της ψυχής τους, να τις ξεπλένω στα τρίσβαθα της μουσικής και να τις απλώνω στο πεντάγραμμο να στεγνώσουν από τα δάκρυα και τον ιδρώτα... Πόσο θεραπευτικές οι νότες... Πόσο επουλωτικές οι διαδρομές τους...Κλίμακες του μικρού (μινόρε), του μεγάλου (ματζόρε), του χαρμόσυνου ή λυπημένου, φάρμακα που κατευνάζουν ή ταράζουν την ανθρώπινη καρδιά, που ηρεμούν ή ξυπνούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο... που κλείνουν πληγές ή δίνουν το τελειωτικό χτύπημα...
Λέτε, τα ρομπότ να μπορούν να το κάνουν αυτό εύκολα; Εύχομαι το τζίνι της τεχνολογίας να τους δώσει μια τέτοια ευκαιρία ταχύτατης δημιουργίας, ασύλληπτης ανάκλησης δεδομένων και αστραπιαίας σύνθεσης σε όλα τα πεδία (μουσικής, επιστήμης, ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας). Ίσως εκείνα τα καταφέρουν καλύτερα στα όνειρά τους, από εμάς τους φθαρτούς και πεπερασμένους...
Μέχρι τότε, ας αφεθούμε στα μέχρι τώρα πεπραγμένα και στα μέχρι τώρα χαμένα...
"Iconic Piano pieces 2024"
by James Malikey
"Iconic Piano pieces in Winter 2025"
by James Malikey
Βλέπω τριγύρω μου όλους τους άτριχους (δικαίωμά τους, δε λέω...) και σκέφτομαι:
Ο σημερινός άνθρωπος προσπαθεί μέσα από την ατριχία του (αλλά και την ατυχία του) να ξεχάσει ότι είναι ζώο, μα όσο πιο άτριχος προσπαθεί να γίνει (προσπαθώντας να φτάσει τους κινέζους μανδαρίνους στο σώμα, το πνεύμα και πλέον και την τεχνολογία...), τόσο πιο άτυχος τελικά καταλήγει καθώς ως άτριχος γίνεται μάλλον... χειρότερο ζώο.
Τι εννοώ: όταν αρνείται ο σημερινός άνθρωπος της εξευτελιστικής σπατάλης, της κρεπάλης, της αμετροέπειας, της ξόβυζης και ξέκωλης αλλόκοτης καθημερινότητας ότι είναι ζώο, τόσο πιο ζώο (πρωτόγονος δηλαδή) γίνεται. Πολιτισμός σήμερα νομίζουμε ότι είναι η έλλειψη τριχών συνάνθρωποί μου, αλλά τελικά είναι η έλλειψη συμπλεγμάτων να δεις την πραγματική σου φύση, να την αποδεχτείς και να την συντηρήσεις. Μέχρι να δούμε τι θα γίνει, εμείς τα ζώα (!) θα αποκαλούμε υποτιμιτικά "ζώα" τα υπόλοιπα πραγματικά ζώα του ζωικού βασιλείου.
Και όποιος αναφιστεί πρώτος: οι τελευταίοι θύλακες των τριχών μας ή οι τελευταίοι θύλακες της λογικής μας.
Υ.Γ.: Αν δεν έχουμε τρίχες ρε παιδιά, πώς θα μας σηκώνονται όταν ακούμε κάτι τραγουδάρες σαν και αυτές παρακάτω...; Σκεφτείτε πρόβλημα που δημιουργούμε έτσι όπως πάμε!
"Τα βλέφαρα όλα υγρά, τα μάτια φλογισμένα και τα στήθη, αλαφρωμένα από βάρος αβάσταχτο, ανασαίναν πλατειά στον παράδεισο του λυτρωμού. Σε κάθε συναπάντημά τους οι νέοι χαιρετούσαν οι μεν τους δε με την κραυγή:
- Ελευθερία ή Θάνατος!"
Βλέπω:
Σκέφτομαι:
Τα πιο πάνω λόγια, αναφέρονται στην αρχή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, 26η Φεβρουαρίου 1821, στο Ιάσιο της Βλαχίας (σημερινής Ρουμανίας) από τους πρώτους-πρώτους Έλληνες της Φιλικής Εταιρείας, που ύψωσαν κεφάλι και ζητούσαν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Ζητούσαν μια πατρίδα ελεύθερη, στηριγμένη στο σεβασμό και την αυτοδιάθεση.
Τα πιο πάνω σκηνικά στο συγκεκριμένο βίντεο, συμβαίνουν 204 χρόνια και 2 ημέρες μετά από εκείνη την αρχική διακύρηξη των Φιλικών, στη σημερινή "ελεύθερη" πατρίδα και αναφέρονται πάλι σε δακρυσμένα μάτια, φλογισμένα στήθη, ανάσες που σμίγουν και ζητούν λυτρωμό.
Αυτός ο λαός γαμώτο ΑΞΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από ό,τι του δίνετε όλοι εσείς Μαυροκορδ(ον)άτοι σφιγγοκωλάριοι, κληρονόμοι όλων εκείνων που δίχασαν τον ελληνικό λαό, που διέλυσαν το μέλλον μας και αμαύρωσαν εκείνο το ένδοξο παρελθόν που μεσολάβησε όλα αυτά τα 204 χρόνια και 2 ημέρες...
Αυτός ο λαός γαμώτο ΑΞΙΖΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟ από όλους εσάς που κληρονομικώ διαίω νομίζετε ότι η Ελλάδα σας ανήκει και την κάνετε ό,τι θέλετε...
Αυτός ο λαός γαμώτο Ό,ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, το λέει η ψυχή του. Και αυτό δεν μπορείτε να του το πάρετε. Δεν το του πήρε ο Τούρκος. Δεν του το πήρε ο Ιταλός. Δεν του το πήρε ο Γερμανός. Δεν του το πήρε ο Φράγκος. Δεν του το πήρε η διχόνοια και ο εμφύλιος. Δεν του το πήρε η θάλασσα η λεβεντοπνίχτρα, η φτώχεια η καταραμένη και οι λοιμοί ή οι καταποντισμοί.
Αυτός ο λαός βρέξει χιονίσει, αν θέλει, μπορεί να δηλώσει παρών και παρούσα και παρόν, στο σημερινό αλλά και στο διηνεκές παρόν!
Όταν κάποτε, ο ανθρώπινος πολιτισμός πάψει να γίνει πολυμιμητισμός που είναι σήμερα και γίνει καθαρή συνείδηση, αγάπη και ενδιαφέρον για κάθε έμψυχο και άψυχο που βρίσκεται τριγύρω, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ελπίδα... Τότε θα μπορούμε να κοιτάμε προς το φως.
Για το έτος που τελειώνει και αυτό που έρχεται, έχω να ευχηθώ μακάρι να έδιναν σε όλους μας 6 δισεκατομμύρια... Χιλιόμετρα, όχι ευρώπουλα...
Να το πω διαφορετικά. Να ευχηθώ μέσω της κάτωθι φωτογραφίας...
Οι περισσότεροι ίσως να μην καταλαβαίνετε τίποτα από μια τέτοια φωτογραφία. Και με το δίκαιο σας.
Διαβάστε για αυτήν όμως, διότι αξίζει όσο όλοι οι θησαυροί του κόσμου...
Τραβήχτηκε 14 Φεβρουαρίου 1990, κατόπιν προτροπής του μεγάλου Carl Sagan από το Voyager 1.
Και μετά δείτε, ακούστε, συλλογιστείτε, ανασκουμπωθείτε, πάρτε βαθιά ανάσα, και προχωρήστε μπροστά στο νέο έτος με ταπεινότητα, σύνεση και βιώνοντας την ευεργεσία της γνώσης και όχι γιορτάζοντας την αποβλάκωση της άγνοιας, όπως μας καλούν οι απανταχού Σειρήνες...
Μέρες που είναι, βλέπεις παντού Άη-Βασίληδες που μοιράζουν δώρα. Σε κάθε σχολική εορτή, σε κάθε τελευταίο μάθημα αγγλικών, ενόργανης γυμναστικής, μπαλέτου, κολύμβησης, χορού, σε κάθε εν γένει συνάντηση οργανωμένων συνόλων που στήνουν μια γιορτούλα... Παντού και πάντα θωρείς και από έναν Άη-Βασίλη που φέρνει δώρα πριν την ώρα του (πριν τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων) και έτσι θαρρείς ότι χάνεται η μαγεία των Χριστουγέννων και του συμβόλου του Άη-Βασίλη.
Θυμάμαι, κάποτε όταν ήμουν εγώ παιδί, τον Άη-Βασίλη δεν τον βλέπαμε σχεδόν ποτέ, τον φανταζόμασταν μόνο και τον περιμέναμε μεσάνυχτα μήπως τον δούμε να μας φέρνει δώρα, αλλά πάντα ο ύπνος και η κούραση από το παιχνίδι στους δρόμους μας προλάβαινε και έτσι χάναμε άλλη μια ευκαιρία να δούμε από κοντά τον πραγματικό άσπρο γενειοφόρο χοντρό κύριο με την κόκκινη στολή. Η ελπίδα όμως έμενε άσβηστη έως τα επόμενα Χριστούγεννα και φτου και από την αρχή. Αυτή η προσδοκία όμως, ήταν που γεννούσε τη μαγεία. Αυτή η προσμονή ήταν που κρατούσε αναμένο το φυτίλι της πίστης ότι ο Άη-Βασίλης υπάρχει και θα τον δούμε κάποια στιγμή ολοζώντανο μπροστά μας. Το όλο θέμα λοιπόν, ήταν ο Άη-Βασίλης και όχι το δώρο που μας φέρνει...
Με λίγα λόγια η μαγεία ήταν στο μυαλό μας επειδή δεν την αφήναμε να βγει από εκεί και να γίνει κάτι σύνηθες. Η μαγεία των Χριστουγέννων όπως και η μαγεία εν γένει, ήταν κάτι σπάνια πράγματα για το μυαλό μας. Δεν τα έβρισκες εύκολα και έτσι τα αναζητούσες, τα έψαχνες, πίστευες ότι υπάρχουν...
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά. Όπως είπαμε, παντού τούτες τις μέρες τα παδικά μάτια βλέπουν Άη-Βασίληδες σαν κάτι συνηθισμένο, όπου και αν κοτάξουν, οπότε το όλο θέμα αφορά τελικά το ή τα δώρο/δώρα που φέρνει και όχι ποιος τα φέρνει... Έχει απομαγευτεί ο κόσμος και οι μέρες των Χριστουγέννων, τα παιδιά εννοείται ότι δεν πιστεύουν σε αυτό το πνεύμα και πάνε στο δια ταύτα: τι παιχνίδι νέο απέκτησαν, για να ασχοληθούν μαζί του για λίγες μέρες (εβδομάδες στην καλύτερη των περιπτώσεων) και μετά πάμε στο επόμενο δώρο, καθώς όλο και κάποια άλλη εορτή θα έχει φτάσει έως τότε (γιορτή, γενέθλια, επέτειος, επίσκεψη κάποιου ξεχασμένου συγγενούς που θα φέρουν δώρα κλπ). Δεν είναι όμως μόνο αυτή η υπερβολή και η αμετροέπεια με την οποία μπουκώνουμε τα παιδιά μας (και εμάς τους ίδιους), είναι ότι βιαζόμαστε να τους την προσφέρουμε, ενδεικτικό μιας κοινωνίας που πάσχει κυριολεκτικά και μεταφορικά από πρώιμη εκσπερμάτιση, μια νευρωτική κατάσταση απομάγευσης, χωρίς προκαταρκτικά, χωρίς προετοιμασία, χωρίς το κατάλληλο σκηνικό της προσμονής... Σήμερα, όλα προσφέρονται πλουσιοπάροχα στο πιάτο σου, χωρίς καν να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι, ή μάλλον έχοντας πιο σωστά, κουνήσει μόνο τον αντίχειρά σου που σκρολάρει το κινητό σου και από εκεί κινεί όλον τον κόσμο σου.
Κάποτε, η μαγεία ήταν το σπάνιο και η λογική προσπαθούσε να ερμηνεύσει αυτές τις μαγικές στιγμές. Δεν τα κατάφερνε και έτσι το έριχνε στην τέχνη και έκανε αυτές τις μαγικές στιγμές ποίηση, ζωγραφιά, μελωδία. Σήμερα, σε μια εποχή που όλα τριγύρω μας πιπιλίζουν το μυαλό ότι είναι μαγικά (μαγικές εκδρομές, μαγικές στιγμές, μαγικές διακοπές, μαγικές παρέες, μαγικές γεύσεις, μαγικές διαδρομές κλπ), το σπάνιο είναι η λογική...
Οι καιροί αλλάζουν θα μου πείτε, αυτό είναι αναπόφευκτο. Κάποια άλλα πράγματα όμως, όπως κάποιες αξίες πανανθρώπινες και διαχρονικές δεν αλλάζουν. Ποιες άραγε να είναι αυτές...;
Ρώτησα το ChatGPT4 την εξής ερώτηση στα αγγλικά:
- Tell me some universal and timeless values.
Και μου απάντησε τα εξής:
- There are many universal and timeless values that are embraced by cultures around the world. These values guide human behavior, foster relationships, and contribute to the well-being of individuals and societies. Here are some of the most widely shared:
Kindness – Treating others with respect, compassion, and care is a value that transcends cultures and strengthens communities.
Honesty – Being truthful and transparent in actions and words builds trust and fosters healthy relationships.
Respect – Acknowledging the inherent worth and dignity of others, regardless of differences, creates harmony and mutual understanding.
Love – Love, in its many forms, is a cornerstone of human experience, whether it’s familial, romantic, or platonic, and is fundamental to emotional connection.
Integrity – Acting in accordance with moral and ethical principles, even when no one is watching, is a key value in fostering trust and personal credibility.
Justice – Fairness and the pursuit of equal treatment for all people are core principles in creating societies where everyone has the opportunity to thrive.
Gratitude – Appreciating the good things in life, and expressing thankfulness, enhances happiness and strengthens relationships.
Empathy – The ability to understand and share the feelings of others promotes compassion and social cohesion.
Courage – Standing up for what is right, even in the face of fear or adversity, is valued across time and cultures.
Perseverance – The ability to keep going despite obstacles is essential for personal growth and achieving long-term goals.
These values are often taught through family traditions, education, and cultural norms and play a significant role in shaping societies and personal character.
Φέτος, στο δικό μου γράμμα προς τον Άγιο Βασίλη (που ίσως είναι τελικά ο Άγιος Νικόλαος σε μια κρίση ταυτότητας των Αγίων αναμεταξύ τους...) του έγραψα ότι ήθελα να ΜΗΝ έρθει, τον βαρέθηκα πια να έρχεται και να τον βλέπω παντού μπροστά μου! Το πολύ το κυρ-ελέησον το βαριέται και ο Θεός και ίσως και οι Άγιοί του...
Οι (δυτικοί) καιροί μας θαρρώ πως είναι μεταβατικοί, ανάμεσα σε μια εποχή κοντά στη φύση και μια εποχή εντελώς εκτός φύσεως, βιούμενη μέσα από οθόνες κινητών και υπολογιστών. Οι νέες (δυτικές) γενεές θαρρώ πως θα χάσουν μεγάλο μέρος της βιωματικότητας για την οποία είμαστε φτιαγμένοι να ζήσουμε και να επεξεργαστούμε.
Δυο παραδείγματα και μια σκέψη (δανεισμένη από τον Φρόυντ):
Α. Πρόσφατα πήγα με τα παιδιά μου σε έναν ζωολογικό κήπο. Είμασταν στον τομέα των πουλιών, συγκεκριμένα έξω από το κλουβί που ήταν τα κοράκια, όταν ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων (αγόρι γύρω στα 25, κορίτσι γύρω στα 20) πιασμένοι χέρι-χέρι περνούσαν από δίπλα μας. Η κοπέλα είπε τότε στο αγόρι: Α, τι ωραίο γεράκι! Και το αγόρι ξαφνιασμένο γύρισε και της απάντησε: Κοράκι είναι κουκλίτσα μου, όχι γεράκι...
(Στο χωριό μου τα ίδια πράγματα θα τα έλεγαν τα αγόρια με άλλα λόγια, πιο απλά και πιο χωριάτικα: θα έλεγαν "Μην μπερδεύεις τις βούρτσες με τις πούτσες...")
Β. Την επόμενη ημέρα από την επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο, επιστροφή στη δουλειά. Εκεί, στο νοσοκομείο όπου εργάζομαι, έχουμε και νεαρούς φοιτητές Ιατρικής, τους οποίους εκπαιδεύουμε στην κλινική πρακτική της Καρδιολογίας. Είχα δυο νεαρούς φοιτητές, μια κοπέλα 21 ετών από τη Γαλλία και ένα αγόρι 21 ετών από την Κύπρο. Ήθελα να τους εξηγήσω ότι η ασυνεννοησία και η πολυφωνία των ιατρών πολλές φορές έχει καταστροφικές συνέπειες για τους ασθενείς μας και χρησιμοποίησα ως παράγειγμα τον Πύργο της Βαβέλ. Μόλις είπα τη φράση "The tower of Babel" με κοιτούσαν χωρίς να καταλαβαίνουν. Σταμάτησα και τους ρώτησα τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Μου είπαν ότι δεν ξέρουν ποιος είναι ο πύργος της Βαβέλ. Τους ρώτησα: "Δεν έχετε ακούσε ποτέ για τον πύργο της Βαβέλ;" Μου απάντησαν "Ποτέ!"
Ο μεγάλος Σίγκμουντ Φρόυντ είχε γράψει κάποτε:
"Ίσως έρθει μια εποχή κατά την οποία οι πίνακες και τα γλυπτά που θαυμάζουμε σήμερα θα έχουν χαθεί, ή ίσως έρθει μια μελλοντική γενιά ανθρώπων που δε θα κατανοεί πλέον τα έργα των ποιητών και των στοχαστών μας, ή ακόμα και μια γεωλογική εποχή κατά την οποία θα έχει βουβαθεί κάθε ζωντανό ον πάνω στη Γη."
Πόσο προφητικός ήταν ο κύριος Φρόυντ!!
Στεναχωριέμαι για τις νέες γενιές. Και συνάμα οπλίζομαι με πείσμα ώστε να εξηγήσουμε σε αυτές τς νέες γενιές μια ακόμα Αλεξάνδρεια που χάνουμε και οφείλουμε να την αποχαιρετίσουμε με δάκρυα στα μάτια...
Είναι ο Πύργος της Βαβέλ όπου ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά μας;
Είναι η γυάλα της αποστείρωσης που μεγαλώνουν οι νέες γενιές;
Είναι η Φύση που βιάζεται καθημερινά;
Αν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το κοράκι από το γεράκι, τι να πεις σε εκείνη την κουκλίτσα για το ποίημα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε "Το Κοράκι"...;
Και τι να πεις τελικά για τον Πύργο της Βαβέλ σε αυτήν την κουκλίτσα;
Είμαστε σε ρυθμούς αναζήτησης της αλήθειας, με όχημα την Ιστορία.
Η Ιστορία όμως, έχει έντονο το αποτύπωμα της θρησκείας. Όπως και η θρησκεία έχει τη δική της Ιστορία.
Με αφορμή το σούσουρο των τελευταίων ημερών με την επίμαχη σκηνή των drug queen από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, θα ήθελα αβίαστα να παραθέσω κάποιες σκέψεις μάλλον διαχρονικές στη δική μου μικρή ζώσα Ιστορία.
Αν τη συγκεκριμένη διάταξη του σκηνικού από την εν λόγω στιγμή της τελετής έναρξης την εμπνεύστηκαν οι υπεύθυνοι από τον πίνακα του "Μυστικού Δείπνου" του Ντα Βίντσι ή του "Συμποσίου των Θεών" του Jan Hermansz Van Bijlert, δεν έχει τόση σημασία για εμένα καθώς και οι δυο αυτοί πίνακες έχουν συνάφεια θρησκευτική και ιστορική.
Αν το ερώτημα αφορά τα ύστερα του Διόνυσου, θα ήθελα να ξεκινήσω από μια άλλη αφετηρία, αυτήν της γέννεσης του Διόνυσου. Συγκεκριμένα σας καλώ να επισκεφτούμε το μωσαϊκό του Διονύσου-Βάκχου που βρίσκεται στο "σπίτι του Διονύσου" στην Πάφο, λίγα χιλιόμετρα από το δικό μου σπίτι.
Σε αυτήν την αναπαράσταση (που είναι screenshot από το ακόλουθο βίντεο που παραθέτω) βλέπουμε το Διόνυσο μωρό, στην αγκαλιά του Ερμή και τριγύρω του να έχει στηθεί ένα σκηνικό που θυμίζει τη σκηνή των τριών μάγων που πήγαν στη σπηλιά του Χριστού κατά τη γέννησή του. Επίσης, οι ομοιότητες στην αποτύπωση διαχρονικά μεταξύ του Διονύσου-Βάκχου και του Χριστού σε διάφορες κοινωνίες και καιρούς, είναι αρκετά έκδηλες μιας συνάφειας ή πιο σωστά, μιας συνέχειας. Αξίζει επί του θέματος να παρακολουθήσετε, το συγκλονιστικό από πλευράς σύλληψης ντοκιμαντέρ που σας παραθέτω στο πιο κάτω βίντεο (όποιος δεν ξέρει αγγλικά, αξίζει να μάθει μόνο και μόνο για να παρακολουθήσει τα νοήματα) αυτής της ανάρτησης και θα καταλάβετε. Συγκεκριμένα ανατρέξτε στο λεπτό 36:00 και εξής, για να δείτε το σχετικό απόσπασμα σχετικά με το μωσαϊκό της Πάφου.
"Bacchus (Dionysus) Uncovered: Ancient God of Ecstasy"
Τι δείχνουν όλες αυτές οι ομοιότητες και αναλογίες μεταξύ Διονύσου και Χριστού; Ότι αυτά που συμβολίζει ο θεός Διόνυσος διαχρονικά και οι ανάγκες που καλύπτει στις κοινωνίες και τους ανθρώπους, είναι τα ζωώδη μας ένστικτα, η ροπή προς την απόλαυση την άκρατη, την χωρίς φρένο και περιορισμό ηδονή, τη ρήξη των δεσμών που μας βάζει η εκάστοτε κοινωνία, την άρνηση των ορίων και των περιορισμών, την αμετροέπεια, την υπερβολή, τον εκφυλισμό κάθε είδους θεσμικού ρόλου. Προερχόμαστε από το ζωικό βασίλειο, είμαστε ζώα κάπου μέσα μας, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί μέχρι το επίπεδο κάτωθεν του φλοιού με τρόπο παρόμοιο με αυτόν των ζώων, καθώς στη διάρκεια της εξέλιξης των ειδών, ο φλοιός προστέθηκε αργότερα και σε ένα επίπεδο πάνω από (δηλαδή σε ανώτερο επίπεδο) την πρωτόγονη βάση της εγκεφαλικής μας λειτουργίας, εκείνης που είναι υπεύθυνη για το θυμικό μας και τον συναισθηματικό μας κόσμο, τα αντανακλαστικά μας, το "φυτικό" με άλλα λόγια σύστημα όπως το αποκαλούμε επιστημονικά.
Τι συμβολίζει όμως ο Χριστός και η νέα θρησκεία που εισαγάγει (και αυτό είναι μια εξήγηση γιατί διεδόθη τόσο έντονα και παγκόσμια η συγκεκριμένη θρησκεία); Συμβολίζει την εγκράτεια, τον περιορισμό στις αχαλίνωτες ανάγκες, το φρένο (ως "φρένα" που προσπαθεί να τα κάνει "σώας"), τη συνετή σκέψη, την μετρημένη αντίδραση, την λελογισμένη συμπεριφορά που εντάσσεται σε κανονιστικά πλαίσια, τη συμμόρφωση σε κοινωνικά πλαίσια, την αναγνώριση των ορίων, το μέτρο. Ο Χριστιανισμός έφερε στις πλάτες του αυτήν την τεράστια καμπή και αλλαγή στην Ιστορία του Ανθρώπου, καθώς μιλά για κάτι συντεταγμένο (σκέψη, λόγος, πράξη) το οποίο είναι απαραίτητο για τη σύνθεση, συγκρότηση και επιβίωση μιας κοινωνίας. Μιλά για κάτι "ανώτερο" υπό την έννοια ότι απαιτείται πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από τον άνθρωπο να βαδίσει σε αυτόν τον δρόμο της συγκρότησης και όλων αυτών που συνεπάγεται η συγκροτημένη σκέψη (ηθική, επιστήμη, πολιτική... καλά, για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος...).
Δυο αντίθετες δυνάμεις λοιπόν; Η πρώτη, η πρωτόγονη, η αντιπροσωπευτική των ζωικών μας εσώτερων γήινων δυνάμεων, οι μη τιθασευόμενες σε πλαίσια, η χωρίς όρια δυναμική που μας εξαγριώνει και μας βγάζει από τα ρούχα μας (να το, εντέχνως αποκεκρυμένο το γυμνό διονυσιακό στοιχείο πάλι) και η άλλη, η δεύτερη, η σύγχρονη, η πολιτισμένη, η αντιπροσωπευτική των υπερ-γειων βλέψεων και στοχασμών μας, εκείνη που μας "ανεβάζει" ως είδος, που μας εξευγενίζει σε κάτι άλλο υπερβατικό, πανανθρώπινο, πνευματικό, που μας ντύνει με λευκό ολόσωμο φόρεμα ή μας λούζει με ολοσωματικό φως (να το, εντέχνως φανερωμένο και δηλωμένο το επενδεδυμένο-προστατευμένο πατερναλιστικό στοιχείο πάλι). Το γυμνό πάει πάντα προς το χώμα και τη γη. Το ενδεδυμένο ανυψώνεται και πάει προς τον ουρανό. Τυχαίο;
Η πρώτη δύναμη, η Διονυσιακή, είναι έκφραση της κοσμικής εντροπίας.
Η δεύτερη, η Χριστιανική, είναι έκφραση της κοσμικής ντροπής.
Και οι δυο δυνάμεις είναι υλικά που μας συνθέτουν, όλους και πάντα.
Η αναλογία τους είναι αυτό που μας διαφοροποιεί και μας καθορίζει, που μας κάνει ξεχωριστούς.
Είναι θέμα ποσοστών τελικώς (να την, πάλι η ποσότητα που διαμορφώνει την τελική ποιότητα...)
Δυνάμεις που Αντιτίθενται ή συντίθενται τελικά; Χρειάζονται θαρρώ και οι δυο. Αν δεν είχαμε την πρωτόγονη αγριάδα το 1821 δεν θα "τρώγαμε" Τούρκους που μας είχαν φάει τα σωθικά για κάποιες εκατοντάδες χρόνια, δεν θα βροντοφωνάζαμε το "Ελευθερία ή Θάνατος" (να το, πάλι το διονυσιακό ζητούμενο, η Ελευθερία...) και δεν θα σήκωνε τη φουστανέλα του για να δείξει τα αρχίδια του ο Διονυσιακός και αθυρόστομος μέγας Καραϊσκάκης . Όμως, παράλληλα, αν δεν υπήρχε αυτή η ανεξέλεκτη αγριάδα, δεν θα υπήρχαν τα αίσχη και η βεβήλωση στη διάρκεια των Σταυροφοριών του 1204 στο όνομα του Χριστιανισμού. Είναι η ίδια ανάγκη που κρατά ακόμα τις Απόκριες και τα Καρναβάλια και όλες εκείνες τις εκδηλώσεις "αναρχίας" ή του τύπου "όλα επιτρέπονται" κατά τις περιόδους των καρναβαλιών παγκοσμίως, με σκοπό να λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης των "συντεταγμένων" κοινωνιών! Είναι τα Μάταλα ή το Φαληράκι ή η Αγία Νάπα που λειτουργούν αποσυμφορητικά για 10ημέρες για τους τυπικούς προτεστάντες Άγγλους και λοιπούς "οργανωμένους" λαούς της εξευγενισμένης Ευρώπης, οι οποίοι έρχονται και "αποδιοργανώνονται" πλήρως σε όλα τα επίπεδα και ποικιλοτρόπως, έχοντας βιώσει όμως (365-10) ημέρες καθημερινής καταπίεσης και αποδοχής ενός κοινωνικού-εργασιακού-οικονομικού-πολιτικού πλαισίου.
Κάπως έτσι, προχώρησε η Ιστορία αγαπητοί μου, τόσους αιώνες. Μέσα από προσπάθειες και πισωγυρίσματα, άλματα και απονενοημένα διαβήματα, κατάφερε να βρει και να διεκδικήσει τις μεγάλες ελευθερίες και τα τεράστια ανθρώπινα δικαιώματα. Για να φτάσει ένα βήμα παραπέρα, στην άκρατη ελευθερία ή αλλώς ασυδοσία. Ήδη όμως, και μόνο ο όρος "άκρατη" έβαλε το σπόρο του Διονύσου στη νοηματοδότηση της ελευθερίας, καθώς η μάχη των "πρωτόγονων" και των "νεώτερων" δυνάμεων, βλέπετε είναι διαρκής και αέναη και με την παραμικρή ευκαιρία ο Διόνυσος υπεισέρχεται στη ζωή μας, παρυσφρύει και διαμορφώνει, όπως ακριβώς ο καταραμένος όφις... (να πάλι η θρησκεία στην Ιστορία).
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Σήμερα, η παγκόσμια κοινωνία φαίνεται να στρέφεται εκ νέου στα πιο ενδόμυχα, εσώψυχα, πρωτόγονα ένστικτα μας. Ενδεικτικό απο-κοινωνικοποίησης ή αλλιώς απο-μόνωσης; Φαίνεται ότι ο Διόνυσος έχει πάλι το πάνω χέρι, ο εκφυλισμός ανεβαίνει, η αναρχία, η απόλυτη αδιαφορία για την άποψη του άλλου, η απόλυτη επίδειξη, το απόλυτο απαστράπτον σύστημα που προωθεί εκλεκτικά την αψεγάδιαστη εξωτερική εμφάνιση (ακόμα και αν είναι παραφουσκωμένη με υαλουρονικό ή πλαστικό ή botox), κυριαρχούν. Η απόλυτη υπερκατανάλωση στα-φυλιών, ψεύτικων φιλιών και υποσχέσεων, σαρκικών απολαύσεων της στιγμής (όπως οι στιγμιαίοι καφέδες ένα πράμα), είναι η πανεύκολη καθημερινότητα για την οποία πληρώνεις αντί να πληρώνεσαι (=να γεμίζεις) από αυτήν...
Με άλλα λόγια, σήμερα πληρώνουμε διαρκώς για να μας αδειάζουν (σε ενέργεια, σε χρήμα, σε αξίες).
Ο Διόνυσος είναι παντού και συνεχώς και χορεύει στους δικούς του ξέφρενους ρυθμούς, μας κλείνει το μάτι, κρατά ένα τσαμπί από σταφύλι και ξέρει ότι πλέον είναι η εποχή του (έχει ο καιρός γυρίσματα φίλοι μου...).
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο λοιπόν, κατανοώ τις πιθανές νύξεις της γαλλικής επιτροπής περί διονυσιακού στοιχείου, καθώς "εύλογα" (κατά τη νοημοσύνη των υπεύθυνων) θέλει να αποτυπώσει το παράλογο των καιρών μας σε μια αφελή διονυσιακή συμπεριφορά χωρίς περιορισμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς να αντιληφθεί ότι ίσως ενοχληθούν κάποιοι "άλλοι", πιιο εγκρατείς. Δεν μπαίνουν απλά, οι άνθρωποι στον κόπο να το σκεφτούν από πριν, να προ-νοήσουν, καθώς διακατέχονται από τη μέθη του κρασιού του Διονύσου. Τίποτε άλλο δεν μετρά όταν ο άνθρωπος μεθά! Κατανοώ όμως και τους "άλλους" που παρεξηγήθηκαν και παρεξηγούνται και θίγονται όταν βάλλεται ο Μυστικός τους Δείπνος και όταν θεωρούν με τη δική τους νοημοσύνη ότι τους επιβάλλεται να τρώνε"αποφάγια και σάπια φαγητά" της σημερινής εποχής και ότι δεν αφήνουν τίποτα να ντυθεί από ένα πέπλο μυστικότητας, όταν όλα είναι στα φώτα της δημοσιότητας (υπό το άπλετο φως του star system...).
Υπάρχει διέξοδος από αυτό το δίπολο;
Υπάρχει. Για να δούμε όμως συνοπτικά, τι έχουμε πει έως τώρα. Είπαμε ότι η μια γνώση είναι αυτή των πρωτόγονων ενστίκτων μας που καθορίζουν τη μισή μας ύπαρξη. Η άλλη γνώση είναι αυτή των "ανώτερων" και πιο εκλεπτυσμένων σκέψεων μας που καθορίζουν την άλλη μισή μας ύπαρξη. Υπάρχει όμως και μια τρίτη γνώση, η οποία βρίσκεται πάνω από ("επί-") των δυο προηγούμενων γνώσεων και ονομάζεται γι' αυτό "Επίγνωση". Είναι ένα άλλο επίπεδο ολοκλήρωσης των γνώσεων, είναι εκείνη η γνώση (η Υπεργνώση, αν θέλετε) που μας βοηθά να αποφασίσουμε ποια γνώση να χρησιμοποιήσουμε ανάλογα της περίστασης, των συνθηκών και των καταστάσεων που ζούμε κάθε φορά, κάθε στιγμή, σε κάθε εναλλασσόμενο περιβάλλον της καθημερινότητάς μας. Με λίγα λόγια, άλλο "γνωρίζω", άλλο "κατανοώ" και "αντιλαμβάνομαι". Σήμερα η γνώση είναι άπλετη και πολλαπλασιάζεται, μα η επίγνωση (η συνειδητή κατανόηση και αντίληψη) όλο και μειώνεται, με αποτέλεσμα να ατροφεί. Και νομίζω, η επίγνωση είναι αυτή που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη έως τώρα (φυσικά ή τεχνητά). Είναι αυτή που θα μας κάνει να απελευθερωθεί το διονυσιακό στοιχείο όταν βρισκόμαστε σε ένα γλέντι ή ένα πανηγύρι και είναι η ίδια ικανότητα που θα προστατεύσει την ευγένεια, την αξιοσύνη και την σοβαρότητα όταν ανακοινώνεις τον θάνατο ενός ασθενούς στους συγγενείς τους.
Είναι εκείνη η γνώση-αντίληψη που ξέρει πότε να λέει στο Διόνυσο (τις καταβολές μας δηλαδή) ότι μας παίρνει η ζωή μας και πότε να του λέει ότι μας δίνει τη ζωή μας, κάτι που αποτυπώνεται εξαιρετικά στο σπουδαίο για τη φιλοσοφία του παρακάτω τραγούδι του Ξυλούρη που κατορθώνει και χωρά τον Διόνυσο του καλοκαιριού, τον Αρχάγγελο, την Παναγιά, τον Γαβριήλ... Τίποτε άλλο δεν έχω να πω μετά από αυτό.
Μέχρι πρόσφατα η ζωή μας (όπως και τα Μαθηματικά και κατ' επέκταση η Φυσική, η Χημεία κλπ) στηριζόταν σε αξιώματα και σε δυισμούς.
Σε αξιώματα όπως:
το "Όλον είναι μεγαλύτερο του Μερικού"
και σε δυισμούς όπως:
Ζωή - Θάνατος
Άσπρο - Μαύρο
Θετικό - Αρνητικό
Ελευθερία - Θάνατος (από την Ιστορία)
Αρσενικό - Θηλυκό
Μικρό - Μεγάλο
Λίγο - Πολύ
Παρελθόν - Μέλλον
Το μυαλό μας είναι φτιαγμένο να αντιλαμβάνεται με δυαδικό τρόπο.
Ο ψηφιακός μας κόσμος είναι φτιαγμένος να λειτουργεί με δυαδικό τρόπο και ψηφία.
Με αυτόν τον τρόπο πορεύτηκαν ιστορικά για χιλιάδες χρόνια οι Αυτοκρατορίες που ήθελαν να γίνουν μεγαλύτερες και όλο και μεγαλύτερες, μέχρι που το κατάφεραν και εξαπλώθηκαν σε όλον τον πλανήτη και δόμησαν μια Παγκοσμιοποίηση, μια τεράστια δηλαδή αυτοκρατορία όπου το Όλον ήταν πράγματι πολύ μεγαλύτερο του Μερικού, για να (κατα)λήξουν τελικά οι άνθρωποι ότι ούτε αυτός ο τρόπος εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες τους και τότε να αρχίσει το παραμύθι με την "αλήθεια του καθενός"... Τότε, άρχισε η τμηματοποίηση, η κατακερμάτιση, η αποδόμηση. Τότε, άρχισε ένας tik toker, ένας youtuber, ένας opinion leader, μια fashion blogger, από το τίποτα και από το πουθενά, να διαμορφώνουν το κοινωνικό περιβάλλον, να επηρεάζουν συνειδήσεις και συμπεριφορές.
Τότε ήρθε και το Nemo της Eurovision, το non-binary ουδέτερο άτομο.
Τότε ήρθαν και τα Φοιτητά στις σχολές, τα ουδέτερα άτομα.
Ποια αξιώματα λοιπόν μνημονεύουμε σήμερα, όταν έρχεται άνω κάτω ο κόσμος μας;
Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι όσο εμβαθύνει στη Φύση η ίδια η Φυσική και ανακαλύπτει τους βαθύτερους κανόνες της, τόσο ερχόμαστε ποιο κοντά σε αυτό το γκρέμισμα της διχοτόμησης και δυαδικότητας. Δυο παραδείγματα μόνο θα παραθέσω από την Επιστήμη της Φυσικής:
1. Τον δυϊσμός σωματιδίου και κύματος, που σύμφωνα με τη κβαντική θεωρία αφορά όλα τα όντα της φύσης, και με απλά λόγια προτείνει ότι τα όντα εκδηλώνουν ταυτόχρονα και ιδιότητες σωματιδίου και ιδιότητες κύματος, κάτι ανάμεικτο με απλά λόγια.
2. Το ηλεκτρόνιο, αυτό το περίεργο υποατομικό σωματίδιο, μπορεί να είναι ταυτόχρονα σε δυο περιοχές του χώρου οι οποίες δεν έχουν καμία επικοινωνία, σύνδεση ή συνοχή μεταξύ τους, θέτοντας το ερώτημα μα πώς πέρασε από τη μια περιοχή στην άλλη... και πώς μπορεί να είναι ταυτόχρονα σε δυο περιοχές άσχετες μεταξύ τους.
Θα φέρω και ένα ακόμη παράδειγμα από την Εκκλησία αυτή τη φορά:
Αναφέρει "το ανδρόγυνο" και ότι "έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν..." Περιέργως, τα non-binary άτομα κινούνται κάπου μεταξύ του ανδρός και της γυναικός και πραγματικά φαίνονται σαν να είναι ουσιαστικά δυο φύσεις σε μια σάρκα και ένα σώμα... Η ίδια η Εκκλησία λοιπόν που πολεμά αυτή την οντότητα της μη προσδιορίσιμης σεξουαλικότητας, πρώτη εκείνη έχει περιγράψει τα χαρακτηριστικά της μέσα από τη διαχρονική αφήγησή της...
Αν λοιπόν, αυτός ο κόσμος καταρρέει, είναι γιατί αναζητούνται νέα υλικά για την κατασκευή του. Τα παλιά υλικά σιγά σιγά αποδυναμώνονται και μαζί και ο ανθρώπινος νους. Ίσως αυτό το κενό να έρθουν να αντιμετωπίσουν τα ρομπότ και η τεχνητή νοημοσύνη σύντομα...
Όσο σοκαριστικό όμως και αν είναι ότι πρέπει η ανθρωπότητα να ξαναγνωρίσει τον εαυτό της, τα εξ ων συνετέθη και να ξαναχαράξει νέους δρόμους, άλλο τόσο σοκαριστικό είναι να αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ίδια η Φύση με την κβαντική της θεωρία, υπονοεί ότι όλες οι οντότητες που υπάρχουν τριγύρω μας ουσιαστικά διαφοροποιούνται σε ένα μόνο πράγμα: το πόση ποσότητα έχουν μέσα τους από μια συγκεκριμένη ενέργεια. Μένει να θέσουν οι άνθρωποι με την κάθε εποχής νοημοσύνη τους σε κάθε εποχής κοινωνία, εκείνο το όριο που διαχωρίζει το "λίγο" από το "πολύ" και άλλοτε να απορρίψουν έννοιες αφήνοντας τες εκτός συνόρων ή άλλοτε ενσωματώνοντας (πάντα με τη δύναμη του ισχυρού και του νικητή) όρους μέχρι πρότινος περιθωριακούς. To "πόσο" περιεχόμενο δεχόμαστε κάθε φορά στην έννοια που μελετάμε, καθορίζει και την "ταυτότητα" αυτής της οντότητας. Το γεγονός ότι στα λατινικά το "πόσο" λέγεται quantus (κβάντους), και από εκεί προέρχεται η λέξη quantum (κβάντουμ) από όπου τελικά προκύπτει η κβαντική μηχανική, δεν πρέπει να αποκαλεί έκπληξη συνεπώς... Ξανά λοιπόν, η Φύση μας μιλά με όρους non-binary δηλαδή μη διχοτόμησης, μη συνόρων.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα είναι το χωροχρονικό συνεχές, μια η ζωή, μα άπειρες οι αλήθειες που προσεγγίζουν αυτές τις συμπαντικές έννοιες.
Τις τελευταίες μέρες ορυμαγδός σκέψεων, εικόνων, συναισθημάτων με βομβαρδίζουν με πολλαπλά αποτελέσματα.
Κάπου εδώ όμως, πρέπει να μπει η Ψυχανάλυση, για να βάλει καπου τα πράγματα στη θέση τους.
Ξεκινάω αυτή την ανάρτηση, με τα κάτωθι λόγια του μεγάλου Φρόυντ ως βασικούς άξονες αυτής της προσέγγισης, η οποία θα ολοκληρωθεί στις επόμενες αναρτήσεις σταδιακά:
Η συμπεριφορά του ατόμου στα ερωτικά ζητήματα είναι συχνά ένα πρότυπο συμπεριφοράς για όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής του.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δε θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία περιλαμβάνει ευθύνες που οι περισσότεροι φοβούνται να αναλάβουν.
Σε αποφάσεις δευτερευούσης σημασίας, είναι χρήσιμο να εξετάζουμε τα υπέρ και τα κατά. Σε κρίσιμα ζητήματα όμως, η απόφαση πρέπει να προέρχεται από την καρδιά.
Από τις αδυναμίες σου θα μπορέσεις να βρεις τη δύναμή σου.
If youth knew? Ιf age could.
Η αγάπη και η εργασία είναι οι θεμέλιοι λίθοι της ανθρωπιάς μας.
Οι άνθρωποι είναι δυνατοί μόνο όσο εκφράζουν μια δυνατή ιδέα. Γίνονται αδύναμοι, όταν της αντιτίθενται.
Ο τρελός είναι ένα άτομο που ονειρεύεται, ενώ είναι ξύπνιο.
Ο πολιτισμός δημιουργήθηκε όταν για πρώτη φορά ένας νευριασμένος άνθρωπος πέταξε μια λέξη αντί για μια πέτρα.
(Υ.Γ.: Από σήμερα, θα υπάρχει ειδική ετικέτα για τις αναρτήσεις που θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσουν τα παιδιά μου, οπότε για να τα διευκολύνω θα γράφω "Για τα παιδιά μου")
Πλέον, τα πρώτα επίσημα επιστημονικά δεδομένα έρχονται:
Σε συνοπτική μετάφραση: στη συγκεκριμένη μελέτη περίπου το 60% των εξεταζόμενων ασθενών με αθηρωματική πλάκα στις καρωτίδες τους, είχαν μικρο- και νανο- πλαστικά εντός αυτών των πλακών... Με άλλα λόγια, τα πλαστικά που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αποσυντίθενται ελάχιστα ή και καθόλου, πλέον μας έχουν διαποτίσει, είναι και παραμένουν μέσα μας, επηρεάζουν τον μεταβολισμό μας και συμμετέχουν σε κάποιες διαδικασίες αθηρογένεσης.
Όταν η Φύση δημιουργούσε την πλαστικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου ως ένα από τα σπουδαιότερα εξελικτικά εργαλεία του, δεν εννοούσε φαντάζομαι να γεμίσει τα κύτταρά του με πλαστικό...
Είπα να πάρω ένα ρεπό ο καημένος ο άνθρωπος και να μελετήσω και κατάντησα... καμμένος άνθρωπος!
Περιπλανόμενος στα πιο δύσκολα μονοπάτια του νου τον τελευταίο καιρό, ψάχνοντας τις πιο αυθεντικές αλήθειες, τρώω ήττες, απογοητεύσεις, καταρρεύσεις, ματαιώσεις... και όλα αυτά έρχονται κατά ασταμάτητες ώσεις...
Ψάχνοντας θέματα ομο(φιλο)φυλίας που έχουν προκύψει στην ελληνική κοινότητα, θέματα βιοηθικής που οργανώνω στην εργασία μου, θέματα γενικότερα ηθικής που με απασχολούν για το μέλλον της σημερινής κοινωνίας, θέματα σεβασμού του ανθρώπου από άνθρωπο, ακόμα και θέματα αυτοσεβασμού, κάπου πραγματικά χάθηκα στην αναζήτηση... και σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία επιβεβαιώνω τα χαρακτηριστικά του συντάκτη αυτού του blog που τώρα διαβάζετε... όταν έγραφα: "μα χάθηκε στο μέτρημα και μένει τώρα ν' αγναντεύει στων οριζόντων τις γραμμές, των ονείρων το σαλπ(άρ)ισμα...".
Άλλη μια διαισθητική (πάλι αυτο-εκπληρούμενη) προφητεία, αποδεδειγμένα πλέον μας διατυμπανίζει αυτό που χρόνια τώρα χρησιμοποιώ ως μοτίβο ότι: "η πολυπλοκότητα κρύβεται μέσα στην απλότητα και η απλότητα κρύβεται μέσα στην πολυπλοκότητα...". Αυτό είναι το συμπέρασμα από ένα συγκλονιστικό βίντεο που είδα σήμερα και σας προτρέπω να δείτε. Κρατηθείτε γερά όμως, δεν μιλάμε απλά για αναταράξεις, αλλά για οικειοθελή πτώση στο γεμάτο κενό του Χάους... Απολαύστε (μετά τον εμετό που θα σας έρθει):
- Πώς εγώ όμως να ερμηνεύσω ότι ακούγοντας αυτό το βίντεο και την απροσδιοριστία των μέλλοντων, βάσει της bz reaction, σηκώνω το βλέμμα μου στην κοπέλα που στέκει απέναντί μου να διαβάζει και βλέπω να αναγράφεται αυτό το bz πάνω στο παγούρι της...; Είναι τα φράκταλ στην πιο τρανταχτή τους απόδειξη; Βλέπω τον εαυτό μου μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου, μέσα από την οθόνη του κινητού μου και τελικά μέσα από την οθόνη του μυαλού μου, να διακατέχονται παντού από αυτό το παλμικό κύμα της bz reaction...? Και όλα αυτά σε ένα loop που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, που απλώς υπάρχει ασυνείδητα; Και η συνείδηση ή και η συνειδητοποίηση πού χωρά;
Αυτό το βίνετο συνέπεσε με την ολοκλήρωση σήμερα του βιβλίου του καθηγητή Βασίλη Καραποστόλη "Μούσες εναντίον Σειρήνων - Ο γόνιμος άνθρωπος σ' έναν άγονο κόσμο", εκδ. Πατάκη, 2018, εμπνευσμένο από τον Ομηρικό μύθο της μάχης των Μουσών εναντίον των Σειρήνων:
Θεωρώ το εν λόγω πόνημα ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχω διαβάσει στη ζωή μου, για τη... ζωή μου, όπως και για τη ζωή όλων μας σήμερα. Για την απίστευτη κατάντια που μας διαπερνά, για τη συμμετοχή μας, για την αεργία, την έλλειψη δημιουργικότητας, για όλες εκείνες τις Σειρήνες που διαχρονικά αλλά στον χειρότερο βαθμό σήμερα, κυνηγούν για ανθρώπινα κρανία... Μα και για το αντιστάθμισμα αυτής της κατρακύλας. Για τη δύναμη του χωριού, του ελληνικού χωριού, της παραδοσιακής μουσικής, όλα μα όλα αυτά που νιώθω για τον κόσμο γύρω μου, τα βρήκα σε αυτό το βιβλίο. Παραθέτω ενδεικτικά κάποια αποσπάσματα ως προσπάθεια διαλόγου με το άνωθεν ντοκιμαντέρ (χωρίς άδεια αναδημοσίευσης):
"Νόμισαν μερικοί ότι με τις εξελίξεις στην επιστήμη και την τεχνική, η ζωή, αποκτώντας πρόσθετες όψεις, θα καθιστούσε τον σύγχρονο άνθρωπο ¨πρισματικό¨. Στην πραγματικότητατα πολλά πρίσματα του θόλωσαν την αντίληψη και τον έκαναν λιγότερο και από σχετικιστή. Τον έκαναν ασυνάρτητο, νωχελικό όταν πρέπει να τεκμηριώσει τη γνώμη του, βαριεστημένο όταν πρέπει να συναγάγει συμπεράσματα και σχεδόν απελευθερωμένο όταν ξεφουρνίζει κάτι με την έπαρση εκείνου που νομίζει πως έχει το δικαίωμα την αυθαιρεσία του να την προβάλλει ως άποψη. [...]. Αν βρισκόμουν σ' ένα πολυσύχναστο μέρος, γρήγορα το μάτι μου θα έφευγε για να πάει παραδίπλα, όπου κάτι άλλο θα του γυάλιζε κι από κει πάλι σ' ένα άλλο. Το αισθητό δεν θα πρόφθαινε καν να γίνει ¨παράσταση¨. Πολλά θα έμπαιναν και θα έβγαιναν απ' το κεφάλι μου και αυτή η διέλευση θα μου έδινε στο τέλος ένα ατράνταχτο πόρισμα: ότι κι εγώ ο ίδιος είμαι διερχόμενος, μια ύπαρξη μεταβατική. Πουθενά ένα σημείο να σταθώ, να μείνω να έχω την επίγνωση ότι ¨είμαι¨ και δεν ¨γίνομαι¨ διαρκώς (μέχρι να ξεγίνω πάλι). [...] Κι ύστερα ανάκτησε όσο μπορείς τον χρόνο σου. Σ' τον υπεξαιρούν, την ίδια στιγμή που λένε πως σ' τον παραχωρούν. Θέλουν τις ώρες της σχόλης να τις γεμίζεις με διάφορα στιγμιότυπα, με φευγαλέα θραύσματα εικόνων, με οτιδήποτε διαρρέει και δεν συγκρατείται απ' τη μνήμη. Υπερασπίσου λοιπόν το μνημονικό σου, επανερχόμενος τακτικά σε γεγονότα και πρόσωπα που καταλαβαίνεις πως θα 'ταν καλό να τα ανακαλείς για να σ' ενισχύσουν ή και να σε εμπνεύσουν. [...] Πρώτα ο οργανισμός και μετά ολόκληρη η ύπαρξη όφειλαν να προσαρμοστούν στις οδηγίες χρήσεως των τεχνουργημάτων τελευταίας κοπής. Στη συνέχεια θα ερχόταν μια μερική ταύτιση μ' αυτά και κατόπιν η πλήρης παραδοχή ότι η λειτουργία τους θα 'πρεπε να είναι υπόδειγμα για την ανθρώπινη νόηση. Κι αυτό συνέβη. Έκτοτε η ταχύτητα και η αποθήκευση πληροφοριών έγιναν αξίες. Οι κατασκευαστές βάλθηκαν να σκέπτονται ¨κατ' αντανάκλαση¨ των προϊόντων τους, αντιγράφοντας αυτό που οι ίδιοι προηγουμένως είχαν βγάλει από το εφευρετικό μυαλό τους. Αν όμως ο εγκέφαλος μιμείται τον ηλεκτρονικό σωσία του, στο επόμενο στάδιο ο σωσίας θα γίνει διάδοχος. Ή εποχή της διαδοχής ήλθε, πράγματι. [...] Επέρχεται, έτσι, βαθμιαία, η συλλήβδην καθίζηση ικανών και ανίκανων. Το ανθρώπινο δυναμικό -που όλο και αναφέρουν την αξία του οι επαΐοντες και οι πολιτικοί πλειοδοτούν επ' αυτού- κατέληξε να είναι ένα αδιάθετο στοκ από δεξιότητες που αραχνιάζει μέσα στα σπίτια όπου η τηλεόραση φωνασκεί αδιάκοπα, προτρέποντας τους ενοίκους σε ψώνια για να μην πλαντάξουν. [...] Το είχα ανάγκη να προβώ σε μια απόπειρα συνθετική, ενώνοντας τις ψηφίδες και νιώθοντας ότι κατά κάποιον τρόπο θα ήμουν κυρίαρχος πάνω σε ό,τι μου τύχαινε. Ήθελα να ξέρω σε ποιον νόμο υποτάσσονται τα τριξίματα της σόμπας που καίει μες στο δωμάτιο, το τικ τακ του εκκρεμούς στον τοίχο, το κρώξιμο ενός πουλιού έξω από το παράθυρο. Ήταν σχέσεις αμοιβαίας συμπλήρωσης; Αλληλοενίσχυσης; Συγκερασμού; [...] Τότε γιατί αναπτύχθηκε τόσο ο εγκέφαλος; Για να έχει την ευφυΐα να παραδεχτεί την αφλογιστία του; Από την τυφλή δράση προτιμότερη η απραξία; [...] Ό,τι με καθόριζε θα προσπαθούσα να το ανασκευάσω: πριόνισμα του κάγκελου, λύγισμα της σιδηροδοκού. Πάνω στην ύλη θα διακρινόταν η υπογραφή ενός ανυπάκουου. Καθημερινό μου πρόγραμμα η δολιοφθορά των εφήμερων. Θα ήμουν συνεπής; Πάντως η γυναίκα εκείνη ήταν η Μούσα-αρωγός μου. Μου είχε πει με τον τρόπο της ότι το να διευθετώ τη ζωή στα ¨εντεύθεν¨, να τη βάζω αρχικά σ' ένα δίαυλο (που θα μπορούσα και να τον αλλάξω αργότερα), ήταν το πιο σημαντικό που είχα να κάνω, με δεδομένο ότι τη γνώση του έσχατου δεν θα την αποκτούσα ποτέ. Υπομονή, εργασία και θάρρος θα μου έδιναν στο τέλος τη δυνατότητα να μεταστοιχειωθώ: από ύπαρξη ριγμένη στον κόσμο από κάποια ζαριά, θα γινόμουν ενέργεια, μια ενέργεια πηδαλιούχου."
Ακολούθως, σήμερα διάβασα και αυτά τα υπέροχα ποιήματα-πονήματα από ένα νέο ποιητή και έναν παλιό φίλο, σπουδαίο αποτυπογράφο των αποτυπωμάτων της ενέργειας του έξω μας και του εντός μας, ενός διαρκούς Αναζητητή του Ενιαίου και Προσκυνητή της Αισθητικής, ενός Παρακείμενου Διαρκείας, του αγαπητού Στέλιου Παπαλαμπρόπουλου, που στέκει παράμερα στο τέλειο διαρκές παρόν του και με το φακό του, φωτίζει σκοτάδια που λίγοι τολμούν να εισέλθουν και να αναμετρηθούν. Από το δώρο της πρώτης του αυτο-εκδιδόμενης λοιπόν, ποιητικής συλλογής "Ερωκείματα - ερωτηματικά κείμενα σε μορφή κυμάτων", παραθέτω μόνο τούτα τα 3 (καθώς μόνο τούτα Αρκούν για να καταλάβετε το μεγαλείο) (με άδεια αναδημοσίευσης αυτή τη φορά!):
Αρκεί
Όταν με ρώτησαν αν είναι το βλέμμα ή το άγγιγμα πιο δυνατό
τους έδειξα πώς ένα μικρό φεγγάρι πλανημένο,
καταφέρνει να φουσκώσει ολόκληρη θάλασσα
χωρίς να την αγγίξει.
Αρκεί ένα ολόγιομο βλέμμα του.
Οι άνθρωποι, συνήθιζαν να λένε το φαινόμενο αυτό παλίρροια.
Οδοδείκτης
Δεν τ' αντέχει πολύ τ' ανθρώπινα,
θέλει παράθυρο λέει,
δίπλα.
Θέλει αέρα γι' ανάσες.
Τι ακούς εσύ στην ανάσα μιας πεταλούδας; Φώς;
Ξέρεις τι κάνει μοναδικό
ένα μικρό απόγευμα της Άνοιξης;
Ότι τολμά και υπόσχεται
έναν ολόκληρο Αύγουστο.
Αυλές Αρχοντιάς
Εσείς με το Άλφα που κινούν
τα ονόματά σας,
μεγαλοπρεπείς,
περήφανες.
Με βλέμμα απ' τον Όμηρο
και πρόσωπο απ' τον Ήλιο,
άπειρο!
Να ταξιδεύω πάνω σας,
απλός κι άοκνος
μα παρά δύναμιν τολμητής.
Στις αρχέγονες καμπύλες σας,
που ορίζουν Αρχές και Αξίες
για υπόσχεση πληρότητας.
Ευγνώμων και να φλέγομαι!
Αρκεί λοιπόν, αγαπητοί ελάχιστοι εναπομείναντες επισκέπτες αυτού του ιστοτόπου, μια εξίσωση να καθορίσει και να εξισώσει την Τάξη με την Αταξία, την Οργάνωση με το Χάος, το Όνειρο με τον Εφιάλτη, την Ψυχαγωγία με τη Διασκέδαση, την Υπόληψη με τη Ντροπή, την Ειρήνη με τον Πόλεμο, τον Άντρα με τη Γυναίκα, τον μη-Άντρα με τη μη-Γυναίκα κοκ; Προς τα πού πάμε; Έχει νόημα;
Για τη ράτσα μας, έχουν γράψει κάπου στα 1000μΧ ποιητές της Βυζαντινής περιόδου, ότι:
«Ποτέ ομόνοιαν οι Ρωμιοί,ποτέ μοναφεντίαν
ποτέ καλών ανάκλησιν ουκ ημπορούν να ιδούσιν»
Αντί ευχών, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να μιλήσουμε με πράξεις, να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας πριν αλλάξουμε τους γύρω μας και ας προσπαθήσουμε επιτέλους να πιάσουμε δουλειά, πραγματική δουλειά.
(Υ.Γ.: Πηγή του δημοτικού αυτού ποιήματος είναι από αφήγηση της καθηγήτριας Μαρίας Ευθυμίου στο ευρύ κοινό, που υπάρχει ελεύθερα στο διαδίκτυο)
Για να μην χάσουμε όμως και τη γήινη πραγματικότητα, πέρα από τη συμπαντική (βέβαια, η γήινη είναι τμήμα της συμπαντικής), δείτε και το δεύτερο επεισόδιο της σειράς COSMOS:
Και μετά από από όλα αυτά, επίσης αναφωνώ μια κρητική μαντινάδα:
"Μόνο τη φύση ζηλεψα που με εντυπωσιαζει,
ό,τι στον κόσμο γεννηθεί, το ένα τ' άλλου δεν μοιάζει..."
Αυτό, σαν απάντηση στη συστηματική ομογενοποίηση των καιρών μας που τσαλαπατά κάθε τι πραγματικά διαφορετικό, στο όνομα της (απραγματοποίητης) προστασίας της διαφορετικότητας!! Μιλάμε η παράνοια στο έπακρον... ή μάλλον μιλάμε για μια διαφορετική διαφορετικότητα που οφείλουμε από καθαρό σεβασμό να προστατεύσουμε ως συνεχιστές της γήινης ζωής...
Εγώ που είμαι πλέον 40 ετών, διαβάζοντας τα θέματα, νιώθω μια ισορροπημένη θεματολογία. Δεν δηλώνω ειδικός. Δηλώνω αναγνώστης και προβληματιζόμενος με όλα αυτά που γίνονται γύρω μου.
Στο θέμα 1, πρόκειται για έναν άνδρα που παραδέχεται ότι εμείς οι άνδρες το έχουμε παρακάνει και συνειδητοποιεί την σπουδαιότητα της ισότητας.
Στο θέμα 2, πρόκειται για μια γυναίκα που παραδέχεται ότι οι σημερινές γυναίκες το έχουν παρακάνει με τον "φεμινισμό" και τη διαρκή θυματοποίηση τους (βλέπε #MeToo κλπ) και συνειδητοποιεί τη σπουδαιότητα της ισότητας.
Στο θέμα 3, πρόκειται για έναν άνδρα-θύμα του σημερινού φεμινισμού (όπως εννοείται στο θέμα 2), ο οποίος αναπολεί την πάλαι ποτέ "ανδρική θέση" (όπως εννοείται στο θέμα 1). Άρα, έναν άνδρα που θέλει να γυρίσει πίσω, στο πλαίσιο της κοινωνικής θέσης όπως παραδοσιακά περιγράφεται στο θέμα 1.
Προσέξτε τώρα τη δομή των τριών αυτών θεμάτων (όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι εγώ):
Αν είχαμε μια κλίμακα πάνω σε έναν άξονα -1, 0, +1, με σημείο ισορροπίας και μέσης, το μηδέν (0), τότε οι παλαιότερες εποχές με την άκρατη ανδροκρατία και τη γυναίκα υποζύγιο βρίσκονταν στο -1. Οι σημερινές εποχές όμως (και μιλάω φυσικά για τις δυτικές παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες στις οποίες ζούμε), όπου επικρατεί η άκρατη γυναικολογία (όλοι ζούμε και μιλάμε για τις γυναίκες) βρίσκονται στο +1, δηλαδή οι γυναίκες έχουν πάρει το πάνω χέρι. Και αυτή η μετάβαση από το -1 στο +1 έχει γίνει τόσο απότομα και ραγδαία το τελευταίο διάστημα που προκαλεί αναγούλα. Ως αντίδραση δημιουργεί τις συμπεριφορές των ανδρών και διεγείρει τα αντανακλαστικά που περιγράφονται στο θέμα 3, δηλαδή του πισωγυρίσματος από το +1 στο -1. Κάτι που πρέπει να μας απασχολεί, διότι αν στο θέμα 1 μιλούσαμε για θυματοποίηση των γυναικών και στο θέμα 2 για θυματοποίηση των ανδρών, τότε στο θέμα 3 μιλάμε για τους μηχανισμούς αντίδρασης ΟΛΩΝ αυτών των διαχρονικών θυμάτων που επιθυμούν να γυρίσουν ξανά (για τους άνδρες) ή να μην γυρίσουν ποτέ (για τις γυναίκες) σε προηγηθείσες συμπεριφορές. Είναι όμως, αυτή η εμμένουσα ανισορροπία ανάμεσα στις σχέσεις των δυο φύλων που θα πυροδοτεί και θα συντηρεί αυτή τη μετάβαση (βίαιη και ύπουλη πολλές φορές) από το ένα άκρο του φάσματος στο άλλο και τούμπαλιν.
Το θέμα το έχω αναπτύξει και παλαιότερα σε άλλη ανάρτηση για την απότομη μετάβαση των γυναικών από το -1 στο +1, ως αποτέλεσμα τόσων αιώνων καταπίεσης και της ανάγκης έκφρασης, που φτάνει σε επίπεδα υπερ-έκφρασης και αλλαγής εξουσίας μέσα στα πλαίσια της δυτικής κοινωνίας. Ο σκοπός είναι από το +1 οι γυναίκες να φτάσουν στο 0 του παραδείγματος που χρησιμοποιώ εδώ, δηλαδή στο σημείο πραγματικής ισορροπίας. Έχω περιγράψει τα φαινόμενα ότι πλέον στα περισσότερα πάρκα βλέπεις άνδρες να κουβαλούν τα σακίδια ώμου με τα απαραίτητα αξεσουάρ κατά την παιδική βόλτα και να σπρώχνουν το καρότσι το ένα τους παιδί ενώ ταυτόχρονα έχουν και στο χέρι αγκαλιά το άλλο τους παιδί, με τη μητέρα-σύζυγο-γυναίκα να είναι δίπλα του συμπονετική και "υποστηρικτική" και να κρατά με τα δυο της χέρια το κινητό της και να σερφάρει στο instagram συνομιλώντας με τις κολλητές της ασταμάτητα... Ή άντε, κάνει και ένα μικρό διάλειμμα για να παραγγείλει από το foody ή το bolt ή το wolt, το μεσημεριανό της ημέρας, καθώς οι περισσότερες γυναίκες σήμερα δεν ξέρουν να μαγειρεύουν... Αν αυτή η εικόνα δεν είναι κατάντια του φεμινισμού τότε τι είναι; Αν αυτή η εικόνα δεν είναι απλά μια αντιστροφή ρόλων τότε τι είναι;
Και πάμε τώρα λίγο και σε κάτι άλλο: έχω βαρεθεί διαχρονικά επίσης σε αυτή τη χώρα τη Γ-Ελλάδα, τον αρνητισμό και τον "ειδημονισμό", τους ειδικούς σχολιαστές, τους ειδικούς ανταποκριτές, τους "έμπειρους" πολυχρονεμένους επαγγελματίες που παίρνουν το δικαίωμα να μιλούν ως ειδικοί και απαιτούν να μην τους καταλογιστεί ότι μιλούν άνευ γνώσης μόνο και μόνο με τα χρόνια ενασχόλησης και όχι με την ουσία της ενασχόλησης... Μιλώ για ένα κείμενο που διάβασα, ως απάντηση-σχολιασμό στα θέματα των εξετάσεων, που το βρίσκω απλά και μόνο "τεχνοκρατικά δηκτικό". Διαβάστε το και εσείς και μου λέτε! Και το επιχείρημα ότι επειδή έχει κάνει κάτι πολλά χρόνια, τον υπερ-τοποθετεί στους ειδικούς, μου θυμίζει ένα σκηνικό όταν ήμουν ειδικευόμενος Παθολογίας: κάποτε είχα ένα ασθενή που είχε πάθει έμφραγμα και φώναξα έναν τραυματιοφορέα να τον μεταφέρει επειγόντως από τα επείγοντα που βρισκόταν, πάνω στο θάλαμο όπου θα του παρεχόταν η απαραίτητη θεραπεία. Ο τραυματιοφορέας που μόλις είχε αναλάβει υπηρεσία μετά από αλλαγή βάρδιας, με τα πόδια στο τραπεζάκι όπου καθόταν και τον φραπέ ανά χείρας, μου λέει: "γιατρέ, να πιω πρώτα τον καφέ μου και μετά θα πάω...". Του λέω: "άνθρωπέ μου, μιλάμε για έμφραγμα, τι δεν καταλαβαίνεις; Θέλω αν τον μεταφέρεις αμέσως!". Και μου λέει: "Γιατρέ, ξέρεις πόσα χρόνια είμαι εγώ σε αυτή τη δουλειά; Και μου μιλάς έτσι εσύ το νιάνιαρο;". Και μετά όπως καταλάβατε αλλαξαμε την κουβέντα και μιλήσαμε λίγα γαλλικά μεταξύ μας μήπως συνεννοηθούμε καλύτερα... Άρα, δεν είναι τα 40 χρόνια που σε κάνουν έναν καλό φούρναρη, αλλά τα ψωμιά που βγάζεις και η ποιότητα της συμπεριφοράς σου και των δημιουργημάτων σου, που αποδεικνύουν την εμπειρία σου στο κουρμπέτι. Γιατί πόσοι "φουρναρέοι" στη δύσμοιρη μαμά-πατρίδα δεν τρώγανε 40 και βάλε χρόνια χωρίς να παράγουν τίποτα; (έφυγε και ο Πάγκαλος για να τον ρωτούσαμε να μας πει την άποψή του...).
Αυτά! Πρέπει τώρα να πάω στη γυναίκα μου, γιατί έληξε η άδεια εξόδου που μου έδωσε για σήμερα Κυριακή!! Τα κεφάλια μέσα λοιπόν!
Φτάνει το κάτωθι απόσπασμα σε μήνυμα στο κινητό μου, από συνάδελφο που προσπαθεί κάτι να μου πει:
"We want to change the Culture of genius and power with the Culture of collaboration, innovation, inclusion, belonging, acceptance, support, develop ideas, build prototypes, broad social vision. No one feels secure in a culture of genius even if he/she is number one!"
Πόσο δίκιο έχει. Πόσο ουτοπικό όμως αναρωτιέμαι, ειδικά σήμερα.
Ο νους μου πηγαίνει σε κάτι σχετικό: τη θεωρία-φιλοσοφία Wabi-Sabi. Έχουμε ξαναμιλήσει για αυτήν πρόσφατα. Το κάτωθι όμως βιντεάκι, νομίζω εμπεριέχει τα βασικά της σημεία. Και κυρίως, εμπεριέχει αυτό που πιστεύω ως το πιο δυνατό στοιχείο τριγύρω μας: την ίδια τη Φύση, αυτή που μας γέννησε και αυτή που μας θάβει...
Αφιερώστε χρόνο σας παρακαλώ και παρακολουθήστε:
Και κατόπιν τούτου, πράξτε.
Το broad social vision στο μήνυμα της φίλης, περνά μέσα από το perfectly imperfect της φιλοσοφίας Wabi-Sabi... Διότι, κοινωνία, σημαίνει ατέλεια.
