Ανθρωπόκενο

 

Είναι τρομακτική η ρηχότητα μέσα στην οποία επιπλέουν πολλοί άνθρωποι τριγύρω μας, ειδικότερα οι νέες γενιές.

Είναι εκφοβιστικός ο απανταχού εκμαυλισμός των αισθήσεών μας.

Είναι αφοπλιστική η χαλαρότητα της υπέρβασης των ορίων του σεβασμού και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Είναι απάνθρωπη η αποδοχή της 'μη ζωής' ως την τρέχουσα 'αξία' της σημερινής ζωής... 

Είναι αναπηρία η μη Γνώση της Ιστορίας του Ανθρώπου.

Είναι αναπηρία η μη Γεύση της Ιστορίας του Κόσμου.

Είναι αναπηρία η μη Γαλούχηση των παιδιών μας με τα μεγάλα Φιλοσοφικά Διαχρονικά Ερωτήματα.

Δεν λέω ότι χάθηκαν όλα.

Λέω όμως ότι μάλλον θα χαθούν αν δεν βγούμε από τον λήθαγο της Βιοπολιτικής στην οποία έχουμε περιέλθει εκόντες-άκοντες...

Ανθρωπόκαινο, λέγεται η νέα εποχή που έχουμε πλέον και επίσημα μπει.

Με μια μόνο ορθο-γραφική επισήμανση:

Ανθρωπό-κενο παρακαλώ, είναι το ορθόν, όχι Ανθρωπό-καινο...

Το καινούργιο (-καινο) πρέπει να κομίζει ένα περιεχόμενο στη ζωή μας.

Η νέα εποχή, αφαιρεί από τη ζωή μας περιεχόμενο, δημιουργώντας έτσι το κενό...

Προερχόμαστε από το κενό και ως φαίνεται ξαναγυρίζουμε σε αυτό μέσα από αυτοκαταστροφικές συνοπτικές διαδικασίες. Όμως, αξίζει να κρατήσουμε αυτή τη σπάνια ευκαιρία για να διαδώσουμε την ομορφιά της γέννας και της ζώης, και όχι να τη χαραμίσουμε σε μια απερίσκεπτη επιπόλαιη αυτοκαταστροφική αυτοβαυκαλιστική εμμονή κυριαρχίας...

Κάποιος είπε ότι "...τον 18ο αιώνα σκοτώσαμε τον Θεό, τον 19ο και 20ο αιώνα σκοτώσαμε τον Άνθρωπο...", άρα δεν είναι παράλογο ότι τώρα αναλαμβάνουν οι μηχανές νομίζω...

Πού είναι μια εποχή όπως η γενιά του '30 που οι άνθρωποι αναζητούσαν την αισθητική και θυσιάζονταν για αυτήν; Που προσφέρονταν ολόψυχα για μια ιδέα;

Όλος ο κώλος!

 

Πολλές φορές ενσκύπτοντας στην καθημερινότητα και αναλογιζόμενος την πραγματικότητα γύρω μας, απορώ πώς μπορεί να τα χωρέσει όλα όσα γίνονται, ο ανθρώπινος νους.

Είναι όμως φορές, που σηκώνω το βλέμμα ψηλά και τότε βλέπω μια άλλη πραγματικότητα την οποία σίγορα δεν μπορεί να τη χωρέσει ο ανθρώπινος νους.

Δείτε το παρακάτω πρώτο επεισόδιο της ανανεωμένης σειράς COSMOS με τον Neil deGrasse Tyson και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Και μετά από όλα αυτά, αν μου ζητούσαν με μια μόνο φράση να περιγράψω τη θέση του ανθρώπου στην "πραγματική" πραγματικότητα, τότε θα ανατύπωνα με υπερηφάνεια, την πάνσοφη γνωστή λαϊκή ρήση:

"έκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο...!!"

(δεν χρειάζονται νομίζω εξηγήσεις ποιος είναι η μύγα και ποιος όλος ο κώλος!)

Τα πρώτα σκιρτήματα

Το κβαντικό κενό, δημιουργεί κάποιες διακυμάνσεις στο 10 εις την μείον 35 του δευτερολέπτου από τη Μεγάλη Έκρηξη. Μην ρωτάτε γιατί - από καθαρή Τύχη. Θα μπορούσαν όμως να αναλογιστούν ως τα πρώτα ρίγη της ύπαρξης του Τίποτα. Του κβαντικού τίποτα. Του κβαντικού κενού. Τα πρώτα ρίγη, μπροστά στη συνειδητοποίηση του ολόδικού του Τίποτα..;

Ένα από αυτά τα σκιρτήσματα, δημιουργεί τέτοιες αναδιπλώσεις του χωροχρόνου, που οδηγεί σε μια εκρηκτική, τεράστιας εκθετικής αύξησης, μεγέθυνση του σύμπαντος, κάτι που ονομάζεται θεωρία του πληθωρισμού, και γιγαντώνει το σύμπαν. Από χτες όμως, δεν είναι πλέον θεωρία, αλλά με έμμεσα αποτελέσματα, επιβεβαιωμένη άποψη.

Ωραία. Και τι μας νοιάζει εμάς;

Μας νοιάζει, γιατί πρόκειται για το μεγαλύτερο ίσως ερώτημα που έχει απασχολήσει τον άνθρωπο:

Πώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν; Ποιος νομοθέτης, ποιος δημιουργός;


Με τη χτεσινή αναφορά από αποτελέσματα του BICEP2, για πρώτη φορά αντιλαμβάνεται κανείς ότι από την τύχη και μόνο μπορούν να δημιουργηθούν τόσο οι Φυσικοί Νόμοι, όσο και -κατ'επέκταση- και η ίδια η Φύση, εξαρτώμενοι άμεσα από τον τυχαίο τρόπο που αυτές οι διακυμάνσεις θα αναδιπλωθούν.


Συμπέρασμα 1:

Το δικό μας Σύμπαν, οι δικοί μας Φυσικοί νόμοι που το διέπουν, η δική μας Φύση τελικά, είναι μια εκδοχή από τις 10 εις την 500 που μπορούν να δώσουν αυτές οι τυχαίες αναδιπλώσεις. Να σημειωθεί, ότι η κάθε μια από αυτές τις 10 εις την 500 εξελίξεις της τυχαιότητας, δίνει τους δικούς της, μονάκριβους, Φυσικούς νόμους, διαφορετικούς κάθε φορά... Κοινώς, οι Φυσικοί Νόμοι, είναι απόρροια της τυχαιότητας... και όχι της δημιουργικότητας ενός πανόπτη όντος...


Συμπέρασμα 2:

Δεν είμαστε μόνο παιδιά ενός πλανήτη που δημιουργήθηκε τυχαία,
δεν είμαστε μόνο παιδιά ενός μέσου ήλιου που δημιουργήθηκε τυχαία,
δεν είμαστε μόνο παιδιά ενός γαλαξιακού συστήματος, ανάμεσα στα δισεκατομμύρια που δημιουργήθηκαν τυχαία,

είμαστε επίσης και παιδιά ενός σύμπαντος που "επιλέχτηκε" τυχαία να δημιουργηθεί από την Τύχη ανάμεσα σε 10 εις την 500 άλλες επιλογές...


Συμπέρασμα 3:

Δεν κάνουμε τίποτε άλλο σήμερα από το επαναλαμβάνουμε τη ρύση ενός ακόμα μεγάλου, που πριν πολλά χρόνια είχε πει:

"Νόμωι γαρ φησι γλυκό (και) νόμωι πικρόν, νόμωι θερμόν, νόμωι ψυχρόν, νόμωι χροιή, ετεήι δε άτομα και κενόν". 

(Συμβατική είναι η αίσθηση του γλυκού, του πικρού, του θερμού, του ψυχρού, των χρωμάτων. Στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο τα άτομα και το κενό) 

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Υ.Γ.: Από σήμερα νομίζω θα λατρέψετε την έννοια του "πληθωρισμού" κάθε φορά που προσπαθούν οι μεγάλοι αυτού του κόσμου, να μας την επιβάλλουν...

Η πεντάμορφη που χάθηκε...

Ο Στέλιος Ράμφος (και μέσω αυτού, η διανόηση) το είπε ξεκάθαρα (αγνοείστε τους δυο βλάκες δημοσιογράφους που είναι δίπλα του):

"είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι σε μια κοινωνία δεν είμαστε μόνο εμείς... Ας δούμε δίπλα μας ότι υπάρχουν και άλλοι".



Ο Αριστοτέλης (και μέσω αυτού, η φιλοσοφία) το έθεσε απλά:

"πρότερον δὲ τῇ φύσει πόλις ἢ οἰκία καὶ ἕκαστος ἡμῶν ἐστιν. τὸ γὰρ ὅλον πρότερον ἀναγκαῖον εἶναι τοῦ μέρους: ἀναιρουμένου γὰρ τοῦ ὅλου οὐκ ἔσται ποὺς οὐδὲ χείρ".

ή αλλιώς:

"Είναι λοιπόν φανερό ότι η χρήση του όρου μέρος οφείλει πρώτιστα να σχετισθεί με τη λεγόμενη «οργανική» αντίληψη της πολιτείας, δηλ. τη θεώρησή της ως οργανισμού: σ’ αυτό μας οδηγούν και η επαναλαμβανόμενη παράσταση της σύστασης του όλου από περισσότερα μέρη […]. Πληρέστερη όμως είναι η σύλληψη της θεωρίας στον Πλάτωνα και Αριστοτέλη, όπου η αναλογία πόλης-οργανισμού διατυπώνεται ρητά και θεμελιώνει την αναζήτηση της ιδεώδους κοινωνικής διάρθρωσης. Βασικό γνώρισμα της οργανικής θεωρίας είναι ευνόητα η περιγραφή των μερών του όλου ως αναγκαίων στοιχείων όχι μόνο για την επιβίωσή του αλλά και για την ίδια τη δική τους επιβίωση. Όπως ακριβώς το καθένα ξεχωριστά όργανο ή μέλος ενός σώματος είναι αδιανόητο να επιβιώσει μετά το θάνατο του σώματος όπου ανήκει, έτσι και ο πολίτης ή η καθεμία ξεχωριστά οικογένεια είναι από τη φύση δευτερεύουσες αξίες έναντι της πόλης, της οποίας αποτελούν μέρη". 

(από Β. Αναστασιάδης, "Xαρακτηρισμοί κοινωνικών στρωμάτων και η έννοια τάξις στην αρχαία Eλλάδα", Θεσσαλονίκη 1992, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Το πείραμα (και μέσω αυτού, η κοινωνική επιστήμη) το απέδειξε περίτρανα:

"προχωράμε με τα μούτρα σκημένω χάμω και δεν παίρνουμε χαμπάρι τι γίνεται δίπλα μας..."



Η δημοτική παράδοση (και μέσω αυτού, ο απλός κοσμάκης) το εξέφρασε αλληλέγγυα:

"κι όλη της την περηφάνεια, λίπασμα για τα Βαλκάνια..."




Οι Μικρόκοσμοι (και μέσω αυτών, οι καλλιτέχνες) το μελοποίησαν παραμυθένια, το σφράγισαν σε μια παράκληση:

"να μην μισήσω αυτούς που κλέψαν τον καυμό μου, για να τον παίξουν στα ζάρια μια ζαριά"
"και μου μιλάν για μια πατρίδα φυλακή..." 

και το ξεπροβόδισαν, να κολυμπήσει στα νερά της λαοθάλασσας, σταγόνες της οποίας είναι οι μικρόκοσμοι του καθενός μας:

"με τον πόνο όλου του κόσμου μέσα μου έχω γεννηθεί..."



Αγαπητοί μου, όλοι είμαστε κύτταρα αυτού του πολιτικού σώματος και συγκροτήματος. Ο καθένας έχει -οφείλει να έχει- ενεργό ρόλο, ενεργείς ανάγκες και ενεργά δικαιώματα, ώστε να επιβιώσει, και μαζί του να επιβιώσει όλο το σώμα. Παρομοίως, αυτό το σώμα πρέπει να σωθεί, ώστε να υποστηρίξει τα εξ ων συνετέθη (και υπηρετήθη, θα προσέθετα...).


Δείτε, ακούστε, νοιώστε τον διπλανό σας... Μην τον ποδοπατάτε τώρα που φτωχαίνουμε. Μην ποδοπατάτε το μυαλό σας και μην φτωχαίνετε πνευματικά, τώρα που φτωχαίνουμε υλικά. 


Αντισταθείτε. Και στους άλλους πείτε βροντερά: "άντε και γαμηθείτε"! 

Θα βρεθεί η πεντάμορφη που χάθηκε αδέρφια, η πεντάμορφη που κάποτε λεγόταν αλληλεγγύη...

"Η πέντάμορφη που χάθηκε και έγινε τραγούδι"

Στίχοι, Μουσική: Παναγιώτης Κελάνδριας

Ερμηνεία: Μαρία Γιαννακοπούλου

CD: Κάθε μέρα όπως πάντα

"στου κόσμου το σκοτάδι, φως να χυθεί ξανά"