Το Χρονικό του Χρόνου

Συνεχίζοντας από την προηγούμενη ανάρτηση, θα με ρωτήσετε εύλογα: και γιατί παρακαλώ ο νους θέλει το χορό; Τι του προσφέρει;

Η απάντηση έχει αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο μέσα από το μύθο της "Ταραντέλα", της διαδικασίας εκείνης κατά την οποία όταν μια δηλητηριώδης αράχνη τσιμπούσε νέους και νέες στα χωράφια της Ιταλίας, έπρεπε να τρέξουν οι θεράποντες ιατροί-μουσικοί και μέσα από μια φοβερά εργώδη και συνεχή διαδικασία χορού, να "βγάλουν" μέσα από το σώμα του ασθενή το δηλητήριο, αποτινάσσοντας κατά κάποιον τρόπο μέσα από τις φοβερές δίνες του χορού, το δηλητήριο -κάτι σαν την αποτίναξη του δικού μας Σατανά-. 

Ο χορός ήταν λοιπόν, μέχρι τελικής πτώσης! Μόνο τότε είχε ολοκληρωθεί η "φαρμακευτική αγωγή"... η οποία μπορεί να κρατούσε 2 ή και 3 μέρες συνεχούς χορευτικού οργασμού. 

Τι δείχνει αυτός ο μύθος (μύθος και όχι πραγματικότητα, διότι ποτέ δεν ανακαλύφθηκε από τους επιστήμονες δηλητηριώδη αράχνη σε εκείνες τις περιοχές); Ότι το μυαλό αναζητεί την εκτόνωση, χτίζοντας μύθους και καταστάσεις, πλαστές πραγματικότητες και φαντασιώσεις, ώστε να εκτονώσει την ενέργεια των νευρωνικών του φορτίσεων και τελικά να γειωθεί - όπως γειωνόταν το κορμί του χορευτή της Ταραντέλα, όταν αποκαμωμένο γινόταν ένα με τη γη...

Να γιατί, ο νους επιλέγει το χορό για να εκτονωθεί... Να γιατί ο χορός του νοός, δηλαδή ο χρόνος, αποτελεί δημιούργημα για να εκτονωθεί η σκέψη... Να γιατί ο χρόνος προάγει τη σκέψη, καθώς την καθαρίζει από τα υπόλοιπα, και της επιτρέπει να ισορροπεί. Να γιατί ο πρώτος χρόνος, κατά τη γένεσή του, ήταν προσωπικός. Δημιουργήθηκε από το νου για προσωπική χρήση... και για προσωπική έκφραση.

Πάλι όμως, θα με προλάβετε και θα με ρωτήσετε: πώς γίνεται κάτι που γεννήθηκε για να απελευθερώνει το πνεύμα, την ίδια στιγμή να το φυλακίζει - τρανταχτό παράδειγμα η σύγχρονη εποχή, που μας εγκλωβίζει με τους ρυθμούς της, με τον αδυσώπητο χρόνο της... Ο χρόνος του καθενός τον πνίγει και δεν τον ισορροπεί. Ο προσωπικός χρόνος δεν είναι πλέον προσωπικός, και για αυτό δεν είναι πλέον πραγματικός χρόνος! Είναι πραγματική φυλακή... Φυλακή του νου, φυλακή του ανθρώπου...

Το ερώτημα μου θυμίζει εκείνο του Καμπανέλλη στο "Μεγάλο μας Τσίρκο" κατά το οποίο ο αφελής αφηγητής αναρωτιέται πώς η γκιλοτίνα, ένα εργαλείο που γεννήθηκε από τους επαναστάτες για να σκοτώνει τους εχθρούς, κατέληξε εν συνεχεία να σκοτώνει τους ίδιους τους επαναστάτες... Αλλά και μέσα από ένα άλλο παράδειγμα της τέχνης, αυτή τη φορά δια χειρός του παλαβού Σαλβαδόρ Νταλί, αποτυπώθηκε η τραγική έκπτωση του χρόνου από την πρωταρχική του λειτουργία, προλαβαίνοντας κάθε επιστημονική προσέγγιση επί του θέματος... αποδεικνύοντας ότι η Τέχνη, πρώτη από όλους, εκφράζει το νου - εξάλλου και ο ίδιος ο χορός που επιλέγη από το νου είναι τέχνη... και μάλιστα είναι η τέχνη της εκτόνωσης!

Μετά από αυτό το σύντομο χρονικό του χρόνου, θα με ρωτήσετε το πιο δύσκολο ερώτημα: πού πάει η νόηση; Σε ποιους ρυθμούς επιλέγει να χορεύει; Ποια βήματα επιλέγει για να εκφραστεί; Και ποιες φιγούρες μαθαίνει για να ισορροπήσει;

Θα σας απογοητεύσω, αλλά αυτά είναι ερωτήματα, που μόνο επί σκηνής, απαντώνται... 

Το Σύμπαν που δεν γίνεται να μην αγαπήσεις...

Όταν όλα αυτά που βλέπουμε είναι η εικόνα του παρελθόντος, (καθώς το φως που φέρει στις πλάτες του τις πληροφορίες, έχει πεπερασμένη ταχύτητα και θέλει κάποιο χρόνο μέχρι να ερεθίσει τον αμφιβληστοειδή μας),

και όταν όλες οι εικόνες που βλέπουμε είναι η προβολή των 4 διαστάσεων στα δικά μας στενάχωρα όρια των 3 διαστάσεων,

τότε, αντιλαμβάνεστε (ελπίζω) ότι η πληροφορία από τη γέννεσή της μέχρι να φτάσει στον εγκέφαλό μας, περνά μέσα από τουλάχιστον δυο φίλτρα και έτσι παραλλάσσεται: αυτό του χώρου και του χρόνου...


Ο άνθρωπος, από κατασκευής του, έχει δομήσει την ύπαρξή του, πάνω στην προσέγγιση των εννοιών χώρος, χρόνος, ύλη. Αυτά είναι οι πρώτες ύλες που παράγουν κάθε μορφής θρησκευτική, επιστημονική και κοινωνική διάταξη, οι οποίες με τη σειρά τους, αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της πολιτικής (με την πλατωνική έννοια και όχι την κομματική) συμπεριφοράς του ανθρώπου.


Αν και η επιστήμη, είναι η βάση όλων και το σπουδαιότερο συστατικό της κοσμοαντίληψής μας, δεν μας εξηγεί γιατί ενώ η Φυσική εδώ και έναν αιώνα έχει ευτελίσει και αποδυναμώσει την αξία της ύλης, με βάση τις θεωρίες της Σχετικότητας και της Κβαντομηχανικής, ο Άνθρωπος εξυψώνει και σχεδόν θεοποιεί την αξία της ύλης στη σημερινή εποχή...

Τι είναι αυτό κύριε καθηγητά που μας εποδίζει να αλλάζουμε και να βγούμε από την πλάνη μας; Η Ηθική μας; Η Φύση μας; Η Ανικανότητά μας;

Μπορεί ο Άνθρωπος, να ξεφύγει από την Υλική του Διάσταση και να αποσυνδεθεί από το Ψέμα; Μπορεί ο Άνθρωπος να ξεφύγει από τον Εαυτό του;

Μπορεί να ζήσει κανείς κατακερματισμένος, σαν ένα ξεκομμένο άτομο ανάμεσα σε τόσα άλλα άτομα γύρω του;

(πίνακας του Dali)

Χτές, ο καθηγητής Μάνος Δανέζης, παρέθεσε μια αρκετά ενδιαφέρουσα διάλεξη, στην Κασσιόπη Κέρκυρας σχετικά με τη σχέση Επιστήμης και Νέου Πολιτισμού. Χαίρεσαι να ακούς ανθρώπους που πραγματικά αγαπούν το Σύμπαν... Καθε τους λέξη φωτίζεται διαφορετικά, έχει άλλες τροχιές και σε μεταφέρουν σε άλλη διάσταση. Έτσι πρέπει να είναι οι δάσκαλοι: απλοί, κατανοητοί και μαγευτικοί...

β-αγωνιστές

Τα πιο βαθειά χαραγμένα συναισθήματα, είναι αυτά που γεννιούνται σε τόπους και χρόνους που δεν περιμένεις... Απροσκάλεστα, μα πρόθυμα να σε διδάξουν και να σου δείξουν τον κόσμο. Εκεί που γλιστράς και πέφτεις στον γκρεμό, ένα χέρι απλώνεται και σε κρατά. Ένα χέρι από το πουθενά, απροσκάλεστο, σε προλαβαίνει από την βύθιση. Ένα χέρι πληγιασμένο και αυτό.

Και τι σου λέει; "Έλα μαζί μου, το μαζί είναι το δύσκολο..."

Στα νέα ταξίδια του νου και της ψυχής λοιπόν! Δεν έχουμε παρά να πιστέψουμε στην ομορφιά της βίωσής τους...

Αν είναι ανθρώπινο στη ζωή σου να βάζεις λίγα όνειρα, είναι θαρραλέο στα όνειρά σου να βάζεις λίγη ζωή...

Μαζί, συναγωνιστικά -το απαιτεί η μέρα άλλωστε- προσπαθούμε έντιμα να αναμετρηθούμε με τα όριά μας. Για να δούμε τι θα δείξει ο χρόνος...

"Ιθάκη" - Καβάφης

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους κύκλωπας,
τον θυμωμένο ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στο δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους κύκλωπας,
τον άγριο ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τί ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένου.
Να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι εβένους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά.
Σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στο νου σου να 'χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλο.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.


------------------------------------------------------


"Believe" - Savatage




So after all these one night stands
You've ended up with heart in hand
A child alone
On your own
Retreating
Regretful for the things you're not
And all dreams you haven't got
Without a home
A heart of stone
Lies bleeding

And for all the roads you followed
And for all you did not find
And for all the things you had to leave behind

I am the way
I am the light
I am the dark inside the night
I hear your hopes
I feel your dreams
And in the dark
I hear your screams
Don't turn away
Just take my hand
And when you make your final stand
I'll be right there
I'll never leave
All I ask of you
Believe

Your childhood eyes were so intense
While bartering your innocence
For bits of string
Grown-up wings
You needed

But when you had to add them up
You found that they were not enough
To get you in
Pay for sins repeated

And for all the years you borrowed
And for all the tears you cried
And for all the fears you had to keep inside

I am the way
I am the light
I am the dark inside the night
I hear your hopes
I feel your dreams
And in the dark
I hear your screams

Don't turn away
Just take my hand
And when you make your final stand
I'll be right there
I'll never leave
And all I ask of you is
Believe

I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time
Till time wasted me
Never wanted to go
Always wanted to stay
'Cause the person I am
Are the parts that I play
So I plot and I plan
Hope and I scheme
To the lure of a night
Filled with unfinished dreams
And I'm holding on tight
To a world gone astray
As they charge me for years
I can't pay

I am the way
I am the light
I am the dark inside the night
I hear your hopes
I feel your dreams
And in the dark
I hear your screams Don't turn away
Just take my hand
And when you make your final stand
I'll be right there
I'll never leave
And all I ask of you is
Believe

Believe

------------------------------------------------------