Και αν τρέχουν σύννεφα στο νου

Δυναμώνουμε στο παρακάτω άσμα.

"Στα σύννεφα"

Στιχουργός: Μαρίτα Αλημίση 

Συνθέτης: Έτερονήμισυ 

Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας

Για να αποδυναμώσουμε της ψυχής το άσθμα.

Μπορεί στο ψέμα να μπερδεύομαι... μπορεί και ΟΧΙ !

(Με αφορμή την σημερινή ημέρα, που δεν ξέρει κανείς τι να γιορτάσει και τι να βροντοφωνάξει... βρήκα το παρακάτω τραγούδι-θησαυρό που θεωρώ ότι αποτυπώνει αξιοθαύμαστα τις τρέχουσες -και μη φτάνουσες- σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό... Όλοι οι άνθρωποι -είτε το 1940 είτε 2040- με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, ζητούν και θα ζητούν το θαύμα τους...)


Οι άνθρωποι φωνάζουν με συνθήματα, 
που άλλοτε φέρουν νοήματα και άλλοτε ΟΧΙ...

Σίγουρα όμως, είναι εμποτισμένα με παθήματα, 
που άλλοτε οδηγούν σε μαθήματα και άλλοτε ΟΧΙ...

Κάποτε λένε ΟΧΙ, πιστοί σε μια ιδεολογία, 
που τους γεννά την ελπίδα για ένα θαύμα, 
ζητώντας έκαστος το δικό του το θεό στης ζωής το μετΟΧΙ...

Κάποτε πάλι, λένε συνεχώς ΟΧΙ στα ΟΧΙ, 
και επειδή ως γνωστόν δυο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση, 
δημιουργείται έτσι μια περίεργη... φάση 
όπως αυτή στη σημερινή Ελλάδα που όσο και να προσπαθεί η καημένη 
δεν τ' ΟΧΙ... 
(το ερώτημα είναι αν το είχε ποτέ για να το 'χει και σήμερα...).

Οι άνθρωποι, και ειδικά σε τούτη τη χώρα, εξ ορισμού αλλά και εξ αποκλεισμού, μπερδεύονται, παγιδεύονται, γεύονται, ερωτεύονται, άγονται και φέρονται, αντρειεύονται και ταυτόχρονα θρησκεύονται, σπαράζονται και καθημερινά σφαγιάζονται, ελπίζουν στα όνειρα που χτίζονται και τα λούζουν με καυτά δάκρυα όταν αυτά γκρεμίζονται, σπανίως κουβεντιάζονται και όταν το κάνουν με ψέμματα οι λέξεις αραδιάζονται...

Τι είναι ο Άνθρωπος τελικά...;

"Άνθρωπος είμαι"

Στίχοι: Ιωάννης Πάττας

Μουσική: Σταύρος Σιόλας

Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας & Γιώτα Νέγκα

Τα όνειρα χτίζονται
και όμως γκρεμίζονται
απ' τους ίδιους τους ανθρώπους.

Γυρεύουν την άκρη τους
στο γυάλινο δάκρυ τους
κι ο άνεμος τα πάει σ' άλλους τόπους

Φωνάζουν με συνθήματα
και χάνουν τα νοήματα
οι λέξεις ακροβάτες μες τα λάθη

Εσώψυχα σπαράζουνε
σιωπές που κουβεντιάζουνε
για του καφέ το μαύρο κατακάθι

Άνθρωπος είμαι κι ονειρεύομαι
μπορεί στο ψέμα να μπερδεύομαι
άνθρωπος είμαι παγιδεύομαι

Έχω δικαίωμα να γεύομαι
όλα του κόσμου που ερωτεύομαι
άνθρωπος είμαι κι ονειρεύομαι

Τα όνειρα έρχονται
και πάλι παρέρχονται
και πίσω τα γιατί μόνο αφήνουν

Και πάνω στο άρμα τους
γυρεύουν το θαύμα τους
τα κύματα στην άμμο κι ας τα σβήνουν

Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια...

Πριν λίγες μέρες, σε κάποια -απ'τα πολλά πανάθεμά τα- διόδια της Βορείου Ελλάδος, σταματάω να πληρώσω. Πίσω μου ακριβώς ήταν ένας μοτοσικλετιστής, φουλ εξοπλισμένος, με όλα τα κομφόρ του ταξιδευτή, και με μια μικρή ελληνική σημαιούλα να κυματίζει στο πίσω μέρος της V-Strom μηχανάρας του. Ανοίγει η μπάρα για να φύγω, και ξαφνικά ο μηχανόβιος γκαζώνει, με προσπερνά και φεύγει μπροστά, χωρίς να πληρώσει... Έφυγε τόσο γρήγορα που το μόνο που συγκράτησα ως εικόνα ήταν η ελληνική σημαιούλα να μαστιγώνεται από του καιρού τις δίνες...

Στιγμιαία στενοχωρήθηκα για τον ελληνικό τσαμπουκά και την ελληνική "μαγκιά" που δεν σταματούν να ξεχειλίζουν όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε.

Αμέσως μετά όμως, ενθυμούμενος ένα υπέροχο τραγούδι, που νομίζω ότι περιγράφει αυτόν τον άγνωστο μηχανόβιο (και δικαιωματικά λοιπόν του ανήκει η αφιέρωση), στεναχωρήθηκα που δεν έχω κάνει και εγώ κάτι τέτοιο μέχρι τώρα...

"Διόδια"

Στίχοι: Πόλυς Κυριακού

Μουσική: Σταύρος Σιόλας

Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας & Φωτεινή Βελεσιώτου

Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια λοιπόν, φαίνεται ότι ο καθείς αρχίζει να παίρνει το νόμο στα χέρια του...

Το όνειρό μου θέλει έρωτα!

"Στα μισά της νύχτας"

Στίχοι: Πόλυς Κυριάκου

Μουσική, Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας

Πώς κατάφεραν αλήθεια τα πανέμορφα σου μάτια

και μαχαίρωσαν
Με μαχαίρωσαν
Μέσα στα μισά της νύχτας χίλια χρόνια σκαλοπάτια

τα προσπέρασα
Με προσπέρασαν

Όπως με τα παραμύθια μες στα χάρτινα παλάτια
Όλα τέλειωσαν

Τι να πω να με πιστέψεις
Το όνειρό μου στο κορμί σου
Θέλει έρωτα
Ακυβέρνητες οι λέξεις
Καρφωθήκαν στη σιωπή σου
Αφανέρωτα

Τ' άρματά σου πήραν θέση
Σφαίρες ρίχνουν της αβύσσου
Ανελέητα

Κάπως έτσι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων... Ανελέητα χτυπούν αφανέρωτα και μύχια χαρακτηριστικά μας, που αδυνατούμε να τα ξεριζώσουμε! Έτσι, ο ένας μοιάζει ευάλωτος σαν φυτό αναρριχώμενο, που προσπαθεί να γραπωθεί από τον άλλον, ενώ ο πρώτος, τοίχος αμετακίνητος, σκληρός σαν από τσιμέντο, αντιστέκεται και χτυπά. Εγωισμός; Ίσως... Ίσως όμως και βαθύς αγνωστικισμός...

Υ.Γ.: Η φωτό είναι από την σημερινή πρωινή μας εξόρμηση με τον Μαρξ! Ώρα λήψης: 6.45' πρωινή.