Το νου μου σήμερα,
βλέποντας αυτήν την εικόνα της κόρης μου,
πλημμύρισαν οι κάτωθι ερωτικές μελωδίες...
(ερωτικές, γιατί ερωτούν...)
"Ποιο το χρώμα της αγάπης"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Λουδοβίκος των Ανωγείων
Τι να απαντήσω εγώ τώρα;
Ροζ Φεγγάρι
Για την αποψινή Ροζ Πανσέληνο...
δυο υποκλίσεις και ένα τραγούδι
"Ροζ"
Στίχοι, Μουσική: Γιάννης Μηλιώκας
Ερμηνεία: Αφροδίτη Μάνου, Γιάννης Μηλιώκας
Αντιληφθήκαμε και αναληφθήκαμε!
10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1826.
"Λένε πως έτρωγαν άλογα, σκυλιά, γάτες και ποντίκια για να επιβιώσουν.
Λένε πως οι μάνες έσφαζαν τα μωρά τους για να μη πέσουν στα χεριά του οχτρού και μετά αυτοκτονούσαν με το ίδιο ματωμένο μαχαίρι.
Λένε πως ένας Τούρκος πήγε να σκυλέψει το άψυχο κορμί ενός παιδιού και η μάνα, αφού έβγαλε το μαχαίρι που είχε χώσει πριν λίγο στο στήθος της, τον έσφαξε.
Λένε πως ο ήχος της έκρηξης από την ανατίναξη τράνταξε τον Άδη και τάραξε τον Χάρο.
Γιατί ο Χάρος άκουσε την έκρηξη και περίμενε τους Μεσολογγίτες, μα πιότεροι Τούρκοι κατρακύλησαν κάτω εκεί θαρρώ.
Λένε πως η Φρουρά του Μεσολογγίου αριθμούσε 3.500 άντρες Ρουμελιώτες και Σουλιώτες χωρισμένους σε τρεις ομάδες με ομαδάρχες τους Κίτσο Τζαβέλα, Νότη Μπότσαρη και Δημήτρη Μακρή.
Λένε πως δυο ξένοι αιχμάλωτοι που είχαν αποδράσει πρόδωσαν την ΈΞΟΔΟ.
Λένε πως στην ΈΞΟΔΟ οι γυναίκες θα ντύνονταν με αντρικά ρούχα και θα έπαιρναν στην πλάτη τα μωρά τους. Οι άντρες θα άνοιγαν τον δρόμο με το σπαθί στο χέρι.
Λένε πως τελείωναν οι οβίδες κι ένας Μεσολογγίτης έφραξε με το κορμί του τη μπούκα του κανονιού και το πυροδότησε.
Λένε πως τη νύχτα του Λαζάρου το Μεσολόγγι ανέστησε την Ελλάδα.
Λένε πως τα βόλια και οι οβίδες που χάλασαν οι οχτροί μπορούσαν να καλύψουν τη γη ολάκερη τρεις φορές, μα πάλι το Μεσολόγγι δεν έπεφτε.
Λένε πως τις νύχτες οι Μεσολογγίτισσες τραγουδούσαν τραγούδια θάρρους για τους άντρες τους.
Λένε πως οι γενναίοι έβγαιναν από τα τείχη και κορόιδευαν τους αποκεί για να τους εκνευρίσουν.
Λένε πως οι Τουρκαλβανοί έπιαναν κουβέντα με τη Μεσολογγίτικη φρουρά...
- Ε ωρέ καταραμένοι, δεν γροικάμε πια τα γαϊδούρια σας. Τα φάγατε κι αυτά; Κοντά σιμά είναι ο χαμός σας.
- Κοπιάστε να σας σφάξουμε κι εσάς. Εμείς πεινάμε και Τούρκους τρώμε με χαρά.
Λένε πως ο Βύρωνας αγάπησε τόσο πολύ το Μεσολόγγι που εδώ άφησε την τελευταία του ανάσα. Γιατί εδώ θεώρησε πως είναι η πατρίδα του πλέον.
Λένε πως μετά την ΕΞΟΔΟ θέριεψε το φιλελληνικό κίνημα.
Λένε πως από τους 11.000 περίπου Μεσολογγίτες που ήταν μέσα από τα τείχη, οι 3.500 μπορούσαν να πολεμήσουν. Κι όμως φάνταζαν μυριάδες.
Λένε πως κάθε μέρα πέθαιναν 150 από τους δικούς μας.
Ό,τι και να λένε, ό,τι και να ισχύει, τούτο μόνο κρατήστε.
Η ΕΞΟΔΟΣ του Μεσολογγίου αποτελεί, ίσως, την κορυφαία και την πλέον συγκινητική στιγμή του Αγώνα του Έθνους μας για λευτεριά. Συγκαταλέγεται δε, στις σημαντικότερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας.
Όλα αυτά έγιναν τη νύχτα του Λαζάρου στις 10 του Απρίλη του 1826, ξημερώματα Κυριακή των Βαΐων.
Ο πατέρας αντίκρυζε για τελευταία φορά τη θυγατέρα. Ο αδελφός αγκάλιαζε για τελευταία φορά την αδελφή. Η μάνα θήλαζε για τελευταία φορά το μωρό. Ο γιος φιλούσε για τελευταία φορά το χέρι του πατέρα.
- Καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο!
Στη μπαρουταποθήκη κάτω από τον προμαχώνα του Μάρκου Μπότσαρη, ο Χρηστος Καψάλης (Έλληνας προύχοντας και πολεμιστής) συγκέντρωσε 400 ψυχές (γυναίκες, παιδιά, ασθενείς και γηραιούς). Αποφάσισαν να μην παραδοθούν, αλλά να θυσιαστούν. Όλη τη νύχτα έψελναν νεκρικές ακολουθίες. Ο Καψάλης κρατούσε σφιχτά στο χέρι ένα αναμμένο δαδι όλη νύχτα. Τα χαράματα, όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Ιερή Πόλη, ο Καψάλης αναφώνησε ''Μνήσθητι μου Κύριε'' και άφησε το δαδί πάνω στα βαρέλια με το μπαρούτι……
Και η φωτιά έσμιξε τη γη με τον ουρανό. Κι έφτιαξε μονοπάτι να περάσουν οι ήρωες στην αιωνιότητα.
Και μπήκαν στην Ιερή Πόλη οι Τουρκοαιγύπτιοι και οι Τουρκαλβανοί. Και έσφαζαν. Έσφαζαν. Έσφαζαν. Η φρίκη ήταν ανείπωτη. Το αίμα έτρεχε γοργά σε όλα τα σοκάκια και συνάντησε τη θάλασσα. Εκοκκίνησε κι αυτή. Όχι από ντροπή μα από φρίκη. Κι όμως, οι Μεσολογγίτες πολεμάνε με λύσσα.
Ο Κιουταχής θωρεί αποσβολωμένος κι ο Ιμπραήμ δαγκώνει τα χείλια του από οργή.
Η κόλαση είναι εδώ στη γη. Η κόλαση είναι στο Μεσολόγγι του Απρίλη του 1826. Η κόλαση.
''Σε πήρα μπρε Μεσολόγγι, μα με νίκησες'', αναφώνησε ο Κιουταχής μόλις μπήκε στην Ιερή Πόλη.
Η απελευθέρωση του Μεσολογγίου υπογράφηκε στις 2 Μαΐου του 1829.
Το 1937 ανακηρύχθηκε ως Ιερή Πόλη.
Μια τιμητική και ένδοξη διάκριση που καμιά άλλη πόλη στον κόσμο δεν φέρει.
Κι ο Διονύσιος Σολωμός αγναντεύοντας από τη Ζάκυνθο την αντάρα και το δέος του Μεσολογγίου έγραψε τον Ύμνο εις την Ελευθερία.
Οι Μεσολογγίτες πεθαίνουν μα δεν προσκυνάνε.
Και η πομπή του Σάββατου, η αναπαράσταση της ανατίναξης και η πομπή της Κυριακής, δεν είναι γιορτές.
Είναι μνημόσυνα.
Ο αγώνας ήταν άνισος.
Ήταν άνισος για τους οχτρούς.
Γιατί εκείνοι ήταν πολύ ''λίγοι'' σε σχέση με εμάς.
Πολύ ''λίγοι''.
Και η ιστορία το έγραψε.
Και ολάκερος ο ντουνιάς το έμαθε.
Και η γης ήπιε το αίμα των νεκρών.
Και οι νεκροί δοξάστηκαν ως Έλληνες.
Γιατί αν είσαι τέτοιος Έλληνας είσαι και ήρωας.
Μα καλύτερα απ' όλους το είπε ο Εθνικός μας ποιητής.
''Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι''.
Λάμπρος Λιάπης
(αναδημοσίευση χωρίς άδεια από το διαδίκτυο)
"Ελεύθεροι Πολιορκημένοι - Έξοδος"
Διονύσιος Σολωμός
Γιάννης Μαρκόπουλος
Νεανική Χορωδία και Ορχήστρα Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς.
Αφήγηση: Έφη Δρόσου
(συγκλονιστική εκτέλεση και ερμηνεία...)
Όταν δεν βρίσκει κανείς λόγια να οριοθετήσει καν το ιστορικό γεγονός... καλύτερα να σιωπαίνει, να βαριανασαίνει και που είναι ελεύθερος στο νου του πού και πού να ανασταίνει...
Διαβάσαμε και μας άρεσε!
Διαβάσαμε από ένα ένθετο Κυπριακής εφημερίδας για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821, με συγγραφέα τον ιστορικό Πέτρο Παπαπολυβίου:
...Ανακεφαλαιώνοντας αυτή τη σύντομη αποτίμηση της σχέσης Καποδίστρια-Κύπρου, θα συμφωνούσαμε ότι πράγματι, "οι ρίζες του Κυπριακού" εντοπίζονται στην καποδιστριακή περίοδο. Θεωρούμε ότι υπάρχουν ακόμη πολλά άγνωστα κεφάλαια στους δεσμούς του Κερκυραίου πολιτικού με την Κύπρο, του πρώτου που διατύπωσε με σαφήνεια τα ιστορικά ελληνικά δίκαια επί της νήσου. Παράλληλα, όμως, όπως και οι επίγονοί του, που θα διαχειρίζονταν από την Αθήνα ως φλέγον ζήτημα το Κυπριακό, κατά τον 20ό αιώνα, αντιμετώπισε τις δυσκολίες του προβλήματος, που προκαλούσε κυρίως η ύπαρξη άλλων μεγάλων γεωγραφικών περιοχών, που είχαν μεγαλύτερη προτεραιότητα ως διεκδικήσεις για το νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Ένας άλλος, διαχρονικός κοινός τόπος που εντοπίζεται, είναι η απογοήτευση που ένοιωσαν οι "τριτάλανες Κύπριοι" με τον αποκλεισμό τους από την τελική εδαφική διευθέτηση του 1830, στην οποία βρίσκουμε εμφανείς αναλογίες με τα αντίστοιχα κυπριακά συναισθήματα του 1920 ή του 1946. Ανεξάρτητα από την κατοπινή πορεία και την τραγική κατάληξη του Κυπριακού αλυτρωτικού ζητήματος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, σε μια εποχή που επιδίωκε να πετύχει, μέσα σε ένα πλήθος αντιξοοτήτων, τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, έθεσε και το ζήτημα της Κύπρου στους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων, ενώ δέχθηκε και υπομνήματα από τη μεγαλόνησο με ανάλογο περιεχόμενο, γεγονός με μεγάλη σημασία για το ιστορικό βάθος του κυπριακού ενωτικού κινήματος...
Μας άρεσε, διότι πιάνει το ζήτημα από τα ριζά του. Όπως θα έπρεπε να κάνουμε με κάθε πρόβλημα.
Ακούσαμε και μας άρεσε!
Κάποιος (ανύπαντρος χωρίς παιδιά) είπε πρόσφατα σε κάποιον άλλον (παντρεμένο με παιδιά):
-Είσαι και εργαζόμενος πατέρας! Διότι, ως γνωστόν, σήμερα δεν υπάρχουν εργαζόμενες μητέρες, μόνο πατέρες εργαζόμενοι υπάρχουν, το ξέρεις αυτό...
-Όσο καλά δεν φαντάζεσαι!!
Τα προηγούμενα χιλιόμετρα ή τα μετά;
Οι αποστάσεις...
Καθορίζουν τους δρόμους...
Και εκείνοι με τη σειρά τους,
τις αντοχές...
Οι αποστάσεις...
Ορίζουν τους μόνους...
Και εκείνοι με τη σειρά τους,
τις εποχές...
Τι και αν απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους;
αρκεί να φαίνονται τόσο κοντά...
Μηλίτσα φορτωμένη, μίλα μου,
στο τέλος τι απομένει...;
Τα προηγούμενα χιλιόμετρα ή τα μετά;
"Τα δυο αστέρια"
Μουσική: Σπύρος Αραβανής - Πάνος Μπούσαλης
Στίχοι: Σπύρος Αραβανής
Ερμηνεία: Πάνος Μπούσαλης
"Μηλίτσα Φορτωμένη"
Στίχοι: Στάμος Μαρίνος,
Μουσική: Στάμος Μαρίνος
Ενορχήστρωση-Ερμηνεία: Πάνος Μπούσαλης
