Ένα θέμα που με απασχολεί χρόνια τώρα, είναι κατά πόσον μπορείς να εμπιστευτείς τους ανθρώπους για αλλαγές, κατά πόσον δηλαδή, είναι ικανοί να ορθώσουν το ανάστημά τους, και να αλλάξουν το ρου της Ιστορίας.
"Heart of Gold"
by Neil Young
Με αφορμή ένα 3ήμερο σεμινάριο δημιουργικής γραφής για νέους επίδοξους συγγραφείς του μέλλοντος (εγώ πάντως ούτε νέος -πλέον-, ούτε επίδοξος θαρρώ ότι είμαι, παρά μόνο γούσταρα -και δικαιώθηκα για αυτό μου το ένστικτο - τη βιωματική εμπειρία της ομάδας...) που έλαβε χώρα σε έναν εξαιρετικό ξενώνα εδώ στην Καστοριά, τον Βυσσινόκηπο που αξίζει πραγματικά κανείς να επισκεφτεί, μαγεύτηκα με το πόσα μπορεί τυχαίοι άνθρωποι γύρω μας, να κρύβουν. Με την οπτική τους, με την προσέγγισή τους, με την εστίασή τους... Και όμως, είναι συνάνθρωποί μας, της διπλανής πόρτας, που προσπερνάμε στο δρόμο... Η δημιουργική γραφή, στηρίζεται πρώτιστα στη δημιουργική φαντασία, που ενυπάρχει σε ΟΛΟΥΣ μας...
Νομίζω, οι άνθρωποι έχουν τις δυνατότητες μέσα τους, βρίσκονται εκεί, ίσως λίγο βαθιά, μα σίγουρα εκεί στα απόκρυφα της καρδιάς... Το ερώτημα είναι πώς θα ενεργοποιηθούν και θα λάβουν μορφή, τέτοια ώστε να επιφέρει τα ευκταία αποτελέσματα.
Ξέρετε, είναι όπως στο DNA μας, που υπάρχουν κωδικοποιημένα γονίδια, τα οποία όμως περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να "εκφραστούν", περιμένουν το κατάλληλο ερέθισμα, τις κατάλληλες περιβαλλοντικές συνθήκες, ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία χρησιμοποίησής τους από το ίδιο το κύτταρο... Με άλλα λόγια, πόσα άραγε κρύβουμε στα εσώψυχά μας, και δεν τα ξέρουμε, προσδοκούμε μόνο την κατάλληλη στιγμή για να ξεπεταχτούν και να δηλώσουν παρών!
Το εργαστήριο αυτό λοιπόν, πέρα από τις εξαιρετικές οδηγίες και συστάσεις δημιουργικής γραφής, πέρα από το απίστευτο ενδιαφέρον, πέρα από τις πολύ όμορφες και έξυπνες ασκήσεις, είχε κάτι άλλο πολύ έντονο και βιωματικό. Είχε την αναζήτηση του χρυσού, όπως θα λέγαμε, μόνο που το χρυσό είχε τη μορφή ενός χαμόγελου, μιας συναρπαγής, ενός φτερουγίσματος, ενός μορφασμού, ενός γέλιου... Και τα κατάφερε! Γέλιο, ιστορίες, πολλές ιστορίες, φαντασία πλημμύρισε, λυρισμός μας σκέπασε, φως, πολύ φως αγαπητοί μου...
Κάποτε οι άνθρωποι αναζητούσαν σε εμπύρετη κατάσταση, το Χρυσό, στα ποτάμια και τις λίμνες, στις γούρνες και τις λάκκες (=τόσο τις λούμπες όπως τις λένε στο χωριό μου, όσο και τις τύχες, από το lucky...) της Δύσης...
"After the Gold Rush"
by Neil Young
Σήμερα, απεγνωσμένα αναζητούμε σε αποστεωμένη πια κατάσταση το πολυπόθητο Χρυσό, στα λακκάκια της Ανατολής ενός Χαμόγελου από έναν συνάνθρωπό μας...
Για να φτάσουμε ως τον συνάνθρωπό μας, αρκεί να του δώσουμε το χέρι μας... Τα υπόλοιπα, θα τα κάνει η φαντασία μας που είναι εκεί... Βαθιά μέσα μας... Ή ίσως και έξω μας... Και περιμένει να τη συναντήσουμε, για να καθίσουμε τελικά όλοι μαζί και να τα πούμε...
Και τότε, θα ανθίσει της καρδιάς μας η αμυγδαλιά, που μέχρι τότε δεν την αφήναμε να βγάλει πια λαλιά, αποσιωπώντας τα μεγάλα ετούτου του μικρόκοσμου, εγκλήματα του είδους μας...
Η συνθήκη εκείνη λοιπόν, είναι να δώσεις το χέρι σου στο συνάνθρωπο, και να φανταστείς έναν κόσμο γεμάτο άνθη, μαζί του. Τα υπόλοιπα θα τα κάνει η φαντασιακή μας, γονιδιακά καθορισμένη και βιολογικά αποδεδειγμένη, ύπαρξη...
