2 μήνες μετά την τελευταία ανάρτηση, έχω τόσα που θα ήθελα να πω και να γράψω.
Αλλά το timing είναι πιο βασικό απ' όλα. Αν κάτι δεν το πεις εκείνη την ώρα που το σκέφτεσαι και το συλλαμβάνεις στο μυαλό σου, τότε αναλαμβάνεις την ευθύνη του μελλοντικού ξεθωριάσματός του.
Όπως και να έχει.
Βλέποντας σήμερα την Εθνική Ομάδα Μπάσκετ, όσο και αν πληγώνεσαι και θλίβεσαι από μια ήττα, αναγνωρίζεις κάτι σε αυτούς τους παίκτες, σε αυτούς τους χαρακτήρες, σε αυτά τα βλέμματα. Αναγνωρίζεις θεομ-παίκτες, άτομα που δεν φοβούνται, παιδιά που έχουν να σου πουν (αντί να σιω-πούν) ότι νικητές δεν έχουν μόνο οι νίκες, έχουν και οι ήττες. Ίσως μάλιστα οι τελευταίες, να κρύβουν πιο πολλούς.
Κάπως έτσι νιώθω τους τελευταίους μήνες, αν μπορούσα σε μια πρόταση να εσωκλείσω όσα μου συμβαίνουν. Είναι η ίδια αίσθηση του Γέρου και της Θάλασσας... που δεν ξέρεις ποιος κέρδισε και ποιος έχασε, τι ορίζουμε ως νίκη και ως ήττα.
Προχωρούμε, όπως και να έχει. Πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο εντός της ζωής. Ψηλώνουμε δυο πόντους ακόμα, κάθε φορά που βυθιζόμαστε σε κακό timing, κακές συγκυρίες, διλήμματα, αρνήσεις, ήττες.
Και προχωρούμε. Είτε το καταγράφουμε σε blog ή άλλα μέσα, είτε το αφήνουμε να ξαποστάσει στο δικό μας μέσα.
