Μεταιχμιακό Σύστημα

Υπάρχει ένα σύστημα που μας πλασιώνει καθημερινά: είναι το σύστημα που μας κάνει να ζούμε στο μεταίχμιο.

Καθαρά ελληνικό σύστημα, καθώς ζούμε οριακές καταστάσεις. Μπορεί ένας δίπλα μας να πεθαίνει από ανέχεια και ταυτόχρονα, άλλος δίπλα του να πεθαίνει από υπερβολική ταχύτητα με την καινούργια κούρσα που του αγόρασε ο μπαμπάς, ενώ ένας τρίτος δίπλα στους δυο προηγούμενους, να πεθαίνει από πλήξη και ανία... Για να μην πω, για τον τέταρτο της παρέας, ο οποίος βλέποντας αυτά που συμβαίνουν στους προηγούμενους, μπορεί απλά... να πεθαίνει στα γέλια!

Και αν νομίζετε ότι η κατάσταση δεν είναι για γέλια, αλλά για κλάματα, θα έχετε πέσει λίγο-πολύ μέσα στην ουσία του προβληματισμού μου, ο οποίος αφορά ένα άλλο, ακόμα πιο σπουδαίο και πρωτόγονο σύστημα, το λεγόμενο μεταιχμιακό σύστημα, το οποίο εδράζεται στον εγκέφαλό μας. Οι τέσσερις προηγούμενοι συνάνθρωποί μας έχουν ένα κοινό στοιχείο: διαταραγμένο συναίσθημα, κοινώς, διαταραγμένο μεταιχμιακό σύστημα, ειδικά σε ό,τι αφορά στο θέμα της ανταμοιβής, που εδράζεται στο μεταιχμιακό σύστημα. Για αυτό είτε αντιμετωπίζετε το θέμα με γέλια, είτε με κλάματα, θα έχετε πέσει μέσα! Και οι τέσσερις συμπολίτες μας, αναζητούν με κάποιον τρόπο -χωρίς να τα καταφέρνουν ποτέ, για διαφορετικό φαινομενικά λόγο έκαστος- να ικανοποιήσουν το αίσθημα της ανταμοιβής που η ζωή τους επιτάσσει. Στο τέλος, όμως, όλοι με κάποιον τρόπο πεθαίνουν. Λέω "φαινομενικά", διότι ουσιαστικά έχει προηγηθεί ο θάνατος του συναισθήματός τους πολύ πριν αυτό αποδειχτεί ως (επι)φαινόμενο με τις ποικίλλες απείρου κάλλους σκηνές τρέλας που ζούμε καθημερινά γύρω μας. Και σε αυτό το σημείο είναι που γίνεται η σύνδεση (αιτιολογική, για την ακρίβεια σύνδεση) με το πρώτο σύστημα που σας περιέγραψα, το οποίο μας κάνει να ζούμε σε οριακές-μεταιχμιακές καταστάσεις. Άρα, αν δεχτούμε ότι κάθε μας πράξη και απραξία (η απραξία εξάλλου, είναι μια μορφή πράξης...) είναι το άθροισμα της επίδρασης του περιβάλλοντος με την αντιληπτική ικανότητα και επεξεργασία του εγκεφάλου μας, αναλογιστείτε τί συμβαίνει τελικά όταν έχουμε μέσα στο κεφάλι μας ένα μεταιχμιακό σύστημα και έξω από το κεφάλι μας, στο περιβάλλον μας, ένα ακόμα πιο μεταιχμιακό σύστημα και καλείται το αθώο πρώτο (σύστημα) να αντιληφθεί και να επεξεργαστεί το στημένο δεύτερο (σύστημα)! Το αποτέλεσμα είναι ότι γίνεται... του συστήματος το μεταίχμιο!

Πιστεύω ακράδαντα, λοιπόν, ότι κάποιο ειδικοί επί του θέματος, έχουν βάλει το (επιστημονικό) χεράκι τους και έχουν ενημερώσει τους κρατούντες για τον τρόπο που το ανθρώπινο μυαλουδάκι λειτουργεί. Σοφός ο κύριος Τζωρτζ Όργουελ με το "1984" του, όταν περιέγραφε μια πλήρως καθοδηγούμενη και αποχαυνωμένη κοινωνία, που δεν είχε καθόλου συναίσθημα και περιγραφόταν ως "παγωμένη" στις σελίδες του ανεπανάληπτου και προφητικού αυτού βιβλίου. Το πραγματικό μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου έχει κατασταλεί με τη συνεχή παράνοια που βιώνουμε εντασσόμενοι συνολικά σε ένα κοινωνικά μεταιχμιακό σύστημα. Δεν ξέρεις ποιο είναι το σωστό, ποιο το λάθος, ποιος θέλει το καλό σου και ποιος όχι, τί θέλεις εσύ ο ίδιος πραγματικά και τί σε αναγκάζουν να νομίζεις ότι θέλεις...

Πολλά τα ερωτήματα και πολλά αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε. Νομίζω όμως, ότι τα περισσότερα τα έχει πει ο κύριος Φουκώ με τη σύλληψη της έννοιας "βιοεξουσία", ενώ τα υπόλοιπα που μένουν (και μαζί και το τραύμα από τη συνειδητοποίηση του όρου "βιοεξουσία"), τα συμπληρώνει και τα απαλύνει κάπως, το επόμενο αγαπημένο τραγούδι:

"Ό,τι αλλάζει να τ' αντέξεις"

Στίχοι, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Ημέρα πένθους.

Σήμερα πενθώ. 

Πενθώ την έλλειψη λογικής. 
Μα και την έλλειψη πίστης. 
Πιο σωστά, πενθώ την έλλειψη πίστης στη λογική και τη δύναμή της. 

Επίσης, πενθώ για την έλλειψη συναισθημάτων.
Μα και την έλλειψη ερεθισμάτων.
Πιο σωστά, πενθώ την έλλειψη ερεθισμάτων που παράγουν συναισθήματα.

Πενθώ συνάμα, για την έλλειψη αισθητικής.
Μα και για την έλλειψη κριτηρίων.
Πιο σωστά, πενθώ για την έλλειψη κριτηρίων που καθορίζουν την αισθητική μας.

Πιο πολύ όμως, πενθώ για τις ιδέες που εκλείπουν.
Μα και για ίδιους τους παραγωγούς των ιδεών.
Πιο σωστά, πενθώ για τους παραγωγούς ιδεών που πενθούν για τις ιδέες τους.
Είτε επειδή θεωρούν ότι είναι καλές ιδέες που δεν έπιασαν τόπο
-σε τούτον τον αναθεματισμένο τόπο-
είτε επειδή θεωρούν ότι είναι κακές ιδέες που θα μπορούσαν να πουληθούν πιο ακριβά
-σε τούτον τον ολότελα πουλημένο τόπο-

Ίσως, όμως, τώρα που το σκέφτομαι, να πενθώ πιο πολύ και για κάτι ακόμα.
Για το δίκαιο που λείπει.
Είναι εκείνη η απαραίτητη κατάσταση,
που κάνει τις ιδέες να ξεχωρίζουν σε καλές και κακές,
άρα κάνει τους δημιουργούς των ιδεών καλούς και άχρηστους,
είναι εκείνη η κατάσταση
που δημιουργεί κριτήρια αισθητικής και κακογουστιάς,
είναι εκείνη η κατάσταση
που γεννά νέα ερεθίσματα και πνίγει άλλα τερατόμορφα,
είναι εκείνη η κατάσταση
που ενσαρκώνει τη λογική,
που εμψυχώνει την πίστη,
που γεννά την αξιο-πρέπεια...

Και αν έχει μια αξία το πρέπει , αυτό είναι το δίκαιο:
κάτι πρέπει να γίνει επειδή είναι δίκαιο.
Και είναι δίκαιο επειδή είναι ηθικό.
Και είναι ηθικό, όχι γιατί είναι χριστιανικό όπως θέλουν κάποιοι να καρπωθούν,
μα γιατί είναι συμπαντικό!

Και είναι τέλος, συμπαντικό, γιατί είναι δημιουργικό.
Το σύμπαν, δημιουργήθηκε και δημιουργεί.
Μα απ' τον άνθρωπο κατακρεουργήθηκε και
ο άνθρωπος απ΄το ίδιο το σύμπαν θα κατακρεουργηθεί.

Σήμερα πενθώ. 
Πενθώ την αποβλάκωση του κόσμου.
Κοινώς, πενθώ την αποχαύνωση του κόσμου.
Ακόμα πιο κοινώς, πενθώ τη συσκότιση του κόσμου.
Που δεν ξέρω πόσες ψυχές θέλει να καούν για να λάμψει ξανά.



Πώς να σε πάρω ψεύτη κόσμε να σε σηκώσω;
Όταν σε έχει πάρει και σε έχει σηκώσει ο διάολος;

"Πώς να σε πάρω"

Στίχοι: Γιώργος Θέμελης

Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής

Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγουμτζή

Πώς να σε πάρω να σε σηκώσω, 

όπως μια πέτρα ή ένα νεκρό, 

να σε σκοτώσω αγάπη μου, να σ’ έχω, 

να σ’ έχω ακίνητη, να σε θρηνώ. 

Πώς να σε πάρω να σ’ αναστήσω, 

να γίνω ήλιος, να σ’ ακολουθώ 

και τι τραγούδι να βρω να τραγουδήσω, 

να δω στα μάτια σου τον ουρανό.

Πώς να φτερουγίσω ψεύτη κόσμε, 
όταν δεν ξέρεις τι είναι τα φτερά;

"Ντύλαν Τόμας"

Στίχοι, Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις

εδώ δεν έχει τόπο να σταθείς

ανήμπορος στον ήλιο ανεμίζεις

συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και πεθαίνεις

και ψάχνεις για καινούργιες προσευχές

το χάλασμα το βλέπεις και σωπαίνεις

φθινόπωρο κι αρχίζουν οι βροχές

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις

εδώ δεν αγαπάνε τους τρελούς

τις νύχτες ματωμένος φτερουγίζεις

μ’ ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς

Αυτά είπε σ’ ένα ποιητή δικό μας

και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας

Πώς να σου δείξω ψεύτη κόσμε τις εικόνες 

που κάνουν τα μάτια μου να κλαίνε,

όταν εσύ πλημμυρίζεις τον φτιαχτό κόσμο σου με selfies 

που ανατυπώνουν και ξετρυπώνουν τον εαυτό σου τον selfish;

Η λειτουργία της... Λειτουργίας! Μάθημα 4ο (φροντιστηριακό, για τους αδύναμους που δεν κατάλαβαν τα προηγούμενα...)

Η Ρητορική είναι μια τέχνη με μακραίωνη πορεία. Είναι όμως, θαρρώ και μια τέχνη που υποβάλλει τους φορείς της σε μια μακραίωνη ταλαιπωρία. Είναι επίσης, εν πολλοίς υπεύθυνη και για τη σημερινή ασυνεννοησία. 

Η Ρητορική, δημιουργήθηκα από τους προσωκρατικούς και τους Σοφιστές για να χρησιμοποιηθεί ως βασικό εργαλείο πειθούς στις μεταξύ τους διενέξεις. Στην πορεία καλλωπίστηκε, ακονίστηκε, ενδυναμώθηκε, πολυχρησιμοποιήθηκε, μέχρι να φτάσει στην Αναγέννηση που συμβολοποιήθηκε και καταγράφηκε σε εικόνες όπως η παρακάτω, ως γυναικεία μορφή με ρομφαία-σύμβολο της δύναμης του λόγου.

Τελικά, φτάνει ως τις μέρες μας, αφού πρώτα παρερμηνεύθηκε, διαστρεβλώθηκε, κακοποιήθηκε, πολυφορέθηκε, πολιτικοποιήθηκε στυγνά και τελικά επισημοποιήθηκε ως το βασικό εκείνο εργαλείο της δημόσιας ζωής.

Έχω όμως μια αλλεργία στη Ρητορική, από καταβολής της... Ο λόγος είναι ότι, όσο και αν το διατείνεται, δεν υπηρετεί τον... λόγο, αλλά την εξουσία! Η Ρητορική από γενέσεώς της, προτάσσει την πειθώ ως τον βασικό στόχο της. Μέσο για την πειθώ είναι η δύναμη του λόγου και ακριβώς αυτό προσφέρει η Ρητορική, δηλαδή δύναμη. Δύναμη και εξουσία για να πείσεις. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό από μόνο του, όσο το ότι παραβλέπει κάτι πολύ πιο βασικό: την ίδια την επικοινωνία!! Αν ξεκινάς πεπεισμένος  ότι θέλεις να πείσεις και στην προσπάθεια σου αυτή με τον συνομιλητή σου βγάζεις σπαθιά και μαχαίρια (εξου και το σύμβολο του σπαθιού στην ανωτέρω αναγεννησιακή γκραβούρα), τότε ξεχνάς να επικοινωνήσεις... 

Η διαδικασία της επικοινωνίας είναι βαθύτερη. Ξεκινάς να συνδιαλέγεσαι με κάποιον για να του δείξεις τον τρόπο που εσύ βλέπεις τα πράγματα. Το ίδιο κάνει και ο άλλος. Αν τώρα στη διαδρομή της συζήτησης σου φανεί η άποψη του άλλου καλύτερη, τότε πείθεσαι και την ασπάζεσαι. Το ίδιο και ο άλλος, αν κάτι του φανεί καλύτερο, τότε το ακολουθεί. Αυτό, νομίζω είναι μια υγιής συζήτηση, ένας ώριμος διάλογος. Η πειθώ λοιπόν, είναι η κατάληξη, ή αλλιώς αν θέλετε, το επιστέγασμα της συζήτησης και του δημοκρατικού διαλόγου μεταξύ δυο συνειδητοποιημένων ανθρώπων. Το να ξεκινά κάποιος την κουβέντα του με απόλυτο και ξεκάθαρο σκοπό την πειθώ, έχει χάσει όλο το ταξίδι της επικοινωνίας, που δεν είναι άλλο από το να επιτρέψει στον εαυτό του να δει τα πράγματα μέσα από τα μάτια του συνομιλητή του. Η τακτική αυτή (που επιβάλλεται από τη Ρητορική), είναι τακτική επιθετική, εξουσιαστική, καταδυναστική και τελικά εξευτελιστική για έναν άνθρωπο, αν θέλει να λέγεται κοινωνικό ον με πολιτική συμπεριφορά (κατά Αριστοτέλη). 

Θα μου πείτε βέβαια, ο ίδιος ο Αριστοτέλης πίστευε στη Ρητορική, ως μαθητής του Πλάτωνα ο οποίος με τη σειρά του ήταν μαθητής του Σωκράτη... Ναι, αλλά με το εξής χαρακτηριστικό: η Ρητορική του Αριστοτέλη (θεωρούσε ο ίδιος ότι) κατείχε την απόλυτη αλήθεια, τη μια και μοναδική, αυτή που πρέπει να διαδοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο, από στόμα σε στόμα, κάτι σαν τη θεία Κοινωνία (και ακριβώς για αυτό το λόγο ο Αριστοτέλης κατόρθωσε να επιβιώσει μέχρι την Αναγέννηση, γιατί προωθούσε ένα μοντέλο παρόμοιο με αυτή της Θρησκείας, άρα δεν ερχόταν σε αντίφαση με αυτήν, οπότε δεν δέχτηκε ποτέ την μήνιν της όλα αυτά τα εκατοντάδες χρόνια...). Η Ρητορική αυτή, υποστήριζε ένα μοντέλο ανάπτυξης και διάδοσης, επειδή ακριβώς θεωρούσε ότι συμπορεύεται με ένα σχέδιο διάσωσης της πανανθρώπινης Αλήθειας. 

Αυτή η στάση, στην πορεία των αιώνων άλλαξε, το σπαθί της Ρητορικής έγινε από κάποιο σημείο και ύστερα το Εξκάλιμπερ, για να καταλήξει τη σήμερον εποχή να γίνει το Φωτόσπαθο που ρίχνει Φως ή καταδικάζει στο Σκοτάδι με την άνεση του πατήματος ενός και μόνο πλήκτρου... Και για να σας δώσω να καταλάβετε ένα παράδειγμα ανάλογο, θα σας ζητήσω να κοιτάξετε γύρω σας σε μια κοινωνική εκδήλωση. Τί θα δείτε να επικρατεί; Ελάτε λίγο, σκεφτείτε προσεκτικά... Πάμε λίγο ακόμα... Μπράβο! Το βρήκατε! Είναι τα smartphones, τα tablets, και όλη εκείνη η τεχνολογία που και η κουτσή Μαρία έχει αποκτήσει (το "εν μέσω κρίσης" νομίζω δεν χρειάζεται να το αναφέρω σε αυτό το σημείο, δεν θα προσθέσει και πολλά στη νοσηρότητας της κατάστασης...). Είναι λοιπόν, εκείνα τα εργαλεία που μας δίνουν φοβερές δυνατότητες επικοινωνίας, αλλά παραδόξως... δεν μας δίνουν επικοινωνία! Μα πώς γίνεται αυτό; Πώς γίνεται τα φοβερά αυτά μέσα επικοινωνίας, να μας αποτρέπουν από την πραγματική επικοινωνία; 

Η απάντηση είναι η ίδια και στο ερώτημα, πώς γίνεται η Ρητορική, που γεννήθηκε για να μπορέσουν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν καλύτερα, να κατορθώνει να κάνει τους ανθρώπους να μπερδεύονται και να συγχέονται (αφού πρώτα καταφέρνει να τους κάνει να συγχύζονται...), και δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι η Ρητορική όπως έχει διαμορφωθεί στη σύγχρονη εποχή, δίδει έμφαση στην έννοια της δύναμης και στην έννοια της εξουσίας που υπόσχεται ως πυλώνες των ανθρώπινων σχέσεων, χάνοντας έτσι την τριβή της πραγματικής επικοινωνίας ανάμεσά τους, συνθλίβοντας το άνοιγμα προς στον συνομιλητή, ή το κάλεσμα για μια κοινή πορεία... 

Αν ανατρέξετε στην προηγούμενη ανάρτηση αυτού του blog, μια τέτοια στάση, εμποδίζει τη θετική στάση της Ηθικής, αυτής που πάει μπροστά, που καλεί τους συνανθρώπους σε κάτι καλύτερο, που βάζει πάνω από τον εαυτό μας τον ίδιο τον συνάνθρωπο, αυτής που στηρίζεται τελικά σε αλτρουιστικά πρότυπα. Και επειδή, ως γνωστόν, η τριβή παράγει θερμότητα, είναι λογικό και φυσικώς αναμενόμενο, μια τέτοια στάση να προάγει τη θερμότητα ανάμεσα στους ανθρώπους, και όχι την κακή, ψυχρή και ανάποδη σχέση που η εξουσία και η δύναμη επιθυμούν να επιβάλουν. Διότι, κάθε εξουσία (και αυτό είναι επίσης γνωστό από την Ιστορία) νοηματοδοτείται από το γεγονός ότι μπορεί να επιβληθεί σε κάποιους. Αν δεν υπάρχουν κάποιοι προσφερόμενοι και άμεσα διαθέσιμοι, η εξουσία αυτομάτως ισοπεδώνεται και γκρεμίζεται.

Κάτι ακόμα για να γίνει πιο ξεκάθαρη η αναφυλαξία που μου προκαλεί η τέχνη της Ρητορικής: όλοι οι πολιτικοί ετούτης της χώρας, αλλά σίγουρα και όλων των χωρών, έχουν δεχτεί μαθήματα Ρητορικής, από μικρή ηλικία, με σκοπό να μπορούν να σταθούν στον πολιτικό στίβο. Δεν σας κάνει εντύπωση όταν ακούς σε ένα τηλεοπτικό πάνελ καμιά δεκαριά πολιτικούς, να νομίζεις ότι ο καθένας τους ξεχωριστά έχει δίκαιο και ότι μιλάει με αληθινά και πειστικά στοιχεία; Πώς γίνεται όμως, παράλληλα όλοι αυτοί μεταξύ τους να μην επικοινωνούν; Γίνεται, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να επικοινωνήσουν! Έτσι, και η Ρητορική που τους γαλούχησε, δεν θέλει να τους διδάξει επικοινωνία, αλλά εξουσία... Θυμάμαι, έναν συνάδελφο ιατρό, ο οποίος (καλό και τουλάχιστον ειλικρινές παιδί) μου είχε εξομολογηθεί κάποια στιγμή, ότι οι γονείς του, μεγάλα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, τον προόριζαν να γίνει σαν μεγαλώσει, ο υπεύθυνος-αρχηγός της νεολαίας της ΝΔ και για αυτό το λόγο, από μικρό του επέβαλαν να κάνει μαθήματα (κάθε εβδομάδα 2-3 ώρες) Ρητορικής μέσα από ασκήσεις επιχειρηματολογίας, μέσα από στρατηγική ορθής χρήσης συγκεκριμένων λέξεων σε συγκεκριμένες περιστάσεις, που σκοπό είχαν αυτές οι λέξεις όχι να αποκαλύψουν νοήματα και να ξεκαθαρίσουν καταστάσεις και παρεξηγήσεις, αλλά να αποκρύψουν νοήματα και να διαστρεβλώσουν την πληροφορία...

Πώς να μην μπερδεύομαι λοιπόν όταν βλέπω κινήσεις όπως αυτές, που συγκροτημένα φιλόλογοι και πανεπιστήμονες προσπαθούν να ταυτίσουν την Ρητορική με την Εξουσία, και όχι τη Ρητορική με την Επικοινωνία; Πώς γίνεται να με πείσουν ότι το άρθρο α και το άρθρο γ ενός καταστατικού όπως αυτό, δεν έρχονται σε αντίφαση; Πώς γίνεται από τη μια να γίνεται λόγος για την ισχύ της επιχειρηματολογίας και από την άλλη να γίνεται λόγος για σεβασμό της διαφορετικής άποψης και για δημοκρατικό διάλογο; Πώς γίνεται να κάνουμε επίκληση στην Εξουσία με σκοπό να επικοινωνήσουμε και αυτό να το ονομάζουμε Δημοκρατία; 

Πώς γίνεται τελικά, η Εξουσία του ενός να επιβάλλεται και να προβάλλεται ως η Δημοκρατία όλων; Και ακόμα χειρότερα, πώς γίνεται αυτή η σύγχυση όλων σήμερα, να μην μπορεί να αντικρουστεί από κανέναν; Άρα, ποια είναι η πραγματική κρίση αγαπητοί μου συνάνθρωποι;

Πόσο μπερδεμένα είναι τελικά τα πράγματα και πόσο διαφορετικά λειτουργούν αν προσπαθήσεις να τα βγάλεις από τα στεγανά πλαίσια εκφοράς τους; Πόσο γυμνός φαίνεται ο βασιλιάς όταν του τραβήξεις έστω και μια κλωστή από το χρυσοποίκιλτο ένδυμά του; 

Τελικά, επειδή τα λόγια τα κούφια των Ρητόρων τα παίρνει ο άνεμος, μερικές φορές το να λες για τον άνεμο (ανεμο-λόγιο) έχει πιο πολύ ουσία...

"Ανεμολόγιο"

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

"επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε..."

Αγαπητέ Αριστοτέλη, ξέρω θα σε στενοχωρήσω, αλλά πρέπει να σου το πω την αλήθεια, αυτή που όπως υποστήριζες σε όλη σου τη ζωή, είναι μία και μοναδική, που κατευθύνει τις ζωές μας, που είναι το πρώτο κινούν του σύμπαντος:

Αγαπητέ Αριστοτέλη, 

"ξέσκισε η τσούλα η Ιστορία αρχαία οράματα..."

και μαζί ξέσκισε και τα παιδιά της...

Συντονισμός

Σήμερα, στο κυριακάτικο τραπέζι του blog θα συν-καθίσουν χωρίς απαραίτητα να συν-καταθέσουν για αυτήν την συνύπαρξη, οι κάτωθι: Νταλάρας, Αγγελάκας, Αϊνστάιν, Χοσέ Μουχίκα και ο σωσίας του (δικού μου) Μαρξ!

Ίσως έχεται ακούσει τη νέα καλλιτεχνική διαμάχη μεταξύ Γιώργου Νταλάρα και Γιάννη Αγγελάκα, μετά από τη δήλωση του Νταλάρα ότι αισθάνεται ενοχές για τα λεφτά που κέρδισε...

Το θέμα με τους καλλιτέχνες της Ελλάδος, είναι ότι κάποτε ξεπερνούν τα όρια της καλλιτεχνίας τους, και αγγίζουν τα όρια της πολιτικής. Θα μου πείτε, πνευματικοί άνθρωποι είναι, γιατί να μην ασχολούνται με τα πολιτικά; Κάποιοι, βέβαια, όπως ο Νταλάρας, μέσω της γυναίκας του, παραασχολούνται ίσως. Το χειρότερο όμως, δεν είναι αυτό. Είναι, ότι για μια ακόμη φορά, κάποιοι πουλούν την εικόνα τους, αφού την φτιάξουν, (ή καλύτερα φτιασιδώσουν) όπως θέλουν αυτοί. Ο Νταλάρας είναι μάλλον ένας από αυτούς. Ένας από αυτούς που ξεκίνησαν με όραμα, με όρεξη για δουλειά, με ικανότητες, με διάθεση προσφοράς, αλλά κάπου στη μέση μπέρδεψαν τη σημασία της λέξης "προσφορά", όπως λέγαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση... Το χρήμα αγαπητοί μου αλλάζει τους ανθρώπους (έλα ρε μεγάλε; τι είπες τώρα;!), και τους διαφθείρει. Τους κάνει να ξεχνούν την αφετηρία τους, το παρελθόν τους και τους αρχικούς τους στόχους. Το χρήμα, αποσυντονίζει ή για να μιλήσουμε με όρους μουσικής, ξεκουρδίζει και σε κάνει να φαλτσάρεις...

Ο Νταλάρας, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής σκηνής. Αδιαμφισβήτητα. Ο Αγγελάκας, έχει τη δική του πορεία και άποψη για τα μουσικά πράγματα. Και αυτός, μια σοβαρή παρουσία στο χώρο της μουσικής. Το μπέρδεμα όμως, αρχίζει όταν τους γνωρίζουμε ως ανθρώπους και όχι ως μουσικούς. Όταν μας φανερώνουν και άλλες πλευρές της προσωπικότητάς τους, πιο ουσιαστικές, ίσως αυτές που συνθέτουν την έννοια του πολιτικού όντος. Εκεί φαίνεται έκαστος, εκεί αξιολογείται ο καθένας με όρους πολιτικούς, ήτοι, κοινωνικούς. Ο Νταλάρας, προσπαθεί μέσα από τα τραγούδια του, να μιλήσει για μια εκδοχή της κοινωνίας, και έτσι ίσως να την αναδείξει και να την υπερασπίσει, για την οποία όμως δεν έχει -πλέον- βιωματική επαφή. Κάποτε, ίσως είχε. Τώρα, σίγουρα όχι. Είπαμε όμως, ότι τα πράγματα αλλάζουν, έτσι είναι η ζωή. Ο Αγγελάκας, από την άλλη, φαίνεται ότι προσπαθεί ακόμα να συνταιριάξει μουσική και πρακτική, μελωδία και τρόπο ζωής. Δεν ξέρω τι πραγματικά κάνει.

Και εδώ ακριβώς, σε αυτήν την αντιπαράθεση τρόπου ζωής και τρόπου έκφρασης των δυο καλλιτεχνών, είναι που αναδεικνύεται ένα πολύ σοβαρό θέμα: αυτό της καθαρότητας της προσωπικότητας! Της ολότητας της έκφρασης και της ολόψυχης πίστης σε μια άποψη, που υπερασπίζεται με κάθε τρόπο. Αν θέλω λοιπόν κάτι να πω, με αυτήν μου την ανάρτηση, είναι η σπουδαιότητα της καθαρότητας της έκφρασης και της συμπαγότητας της προσωπικότητας, χωρίς κενά ή διαμπερή κομμάτια. Κάνεις κάτι, είτε λέγεται επάγγελμα, συνεστίαση, συνύπαρξη, ή ευρύτερα έκφραση, για να πετύχεις τί ακριβώς; Λεφτά ή έκφραση; Υλικά ή άυλα; Ασήμαντα ή σημαντικά; Εφήμερα (και απλήρωτες εφημερίες) ή μόνιμα (και μονιμότητα του σεβασμού);

Δεν κατάλαβα ποτέ, πώς γίνεται άλλος να είσαι και άλλος να πλασάρεσαι ότι είσαι; Πώς γίνεται άλλη εικόνα να προβάλεις και άλλη να έχεις; Για πιο λόγο; Για να καταφέρεις τί και να προφυλαχτείς από ποιον; Ποιος ο σκοπός;

Ο Νταλάρας τραγουδά την φτωχολογιά, όταν ο ίδιος πλούτισε. Σχήμα οξύμωρο, έως και αυτο-προσβλητικό ή αυτο-αναιρούμενο. Άρα, ενέχει ακόμα κάτι από εκείνη την αρχική ομορφιά και λάμψη του φτωχού τραγουδιστή που ζητά ειρήνη και δικαιοσύνη σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και άρση της πείνας; Πόσοι αγαπητοί μου, κάνουν αυτό που είναι και είναι αυτό που κάνουν; Αναρωτηθείτε, σε πολλά πεδία δράσης. Από τους πολιτικούς έως τους ιατρούς...

Όλως τυχαίως, έλαβα το κάτωθι mail για τον Χοσέ Μουχίκα και χάρηκα, ομολογώ. Πόσοι από τους δικούς μας πολιτικούς έχουν παρόμοια προσωπικότητα;

Πώς γίνεται να είσαι άνθρωπος του πνεύματος και να μην προσπαθείς να προφυλάξεις την ανθρωπότητα από τις παρενέργειες του κάθε είδους χαλασμένου "οινοπνεύματος", που σου αίρει τη διαύγεια, σου προκαλεί εμετό, σου χαλάει το στομάχι, σε κάνει να ζεις σε έναν κόσμο με παραισθήσεις που καμιά φορά γίνονται και εφιάλτες; Πώς γίνεται να προσπαθείς να φανείς σαν υπερασπιστήςς της αξιοπρέπειας της ανθρωπότητας και κατά βάθος να υπερασπίζεσαι μόνο την ατομικότητά σου;

Ο θείος Αλβέρτος, γνήσιος ανθρωπιστής, είχε πει κάποτε:

"Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα..."

Το βασικότερο πρόβλημα σήμερα λοιπόν, δεν είναι ότι υπάρχουν φωνές φάλτσες, αλλά ότι δεν υπάρχουν φωνές ορθές, για να στυλιτεύσουν και έτσι να παραδειγματίσουν, δημιουργώντας ορθοφωνία και τελικά μελωδία σε τούτη την πλάση. Δεν είναι τυχαίο, καθώς αυτό προσπαθούσαν να κάνουν χρόνια τώρα, με την αποβλακωμάρα που διαρκώς και καθημερινώς μας τάιζαν... Μην απορείτε γιατί λοιπόν, μας γδέρνουν σήμερα, μας απαξιώνουν, και κανείς δεν φωνάζει από το ακροατήριο. Έχουν φιμώσει, και έτσι φωνεύσει, τις φωνές εκείνες που θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτό το τερατούργημα που λέγεται κοινωνία...

Υπάρχει ελπίδα; Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; Χμ... δύσκολη ερώτηση. Όμως, όταν βλέπεις πουλόσκυλα, όπως ο δικός μου ο Μαρξ, να συν-καθίζουν με τους "φύσει" εχθρούς τους, (όπως μας έχουν περάσει και πείσει τόσα χρόνια τώρα...), τότε λες, ίσως και τα πράγματα να μπορούν αν αλλάξουν κάποια στιγμή και το αθώο πουλάκι να μπορέσει να λαλήσει ξανά και με γλυκοτιτίβισμα να αντιλαλήσουν τα βουνά...

Ως τότε, μάλλον εμείς θα έχουμε "λαλήσει", από τις τόσες βλακείες που μας κουκουλώνουν καθημερινά...

"Άγρια των άστρων μουσική"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Γιάννης Αγγελάκας

"στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων..."

Στο κάτω κάτω της γραφής...

Η Ιατρική, αντιμετωπίζει πολύ συχνά καταστάσεις επίσχεσης.

Επίσχεση ούρων.

Επίσχεση κοπράνων.

Επίσχεση αερίων.

Επίσχεση αντοχών.

Επίσχεση φιλοτίμου.

Επίσχεση αξιοπρέπειας.

Επίσχεση ενεργειακών αποθεμάτων.

Επίσχεση πληρωμών.

Είναι καιρός να εμπλουτίσει η Ιατρική, τη διαφοροδιάγνωση αυτής της νοσηρής κατάστασης. Είναι καιρός να προχωρήσει και σε άλλου είδους επισχέσεις.

Επίσχεση αυτών που γεμίζουν με ούρα και με κόπρανα τις ζωές μας (και δεν αναφέρομαι στους ασθενείς).

Επίσχεση των πολυετών λουφαδόρων του ΕΣΥ.

Επίσχεση των νταβατζήδων του συστήματος.

Επίσχεση αυτών που τα παίρνανε αδρά σε μορφή φακελακίου.

Επίσχεση των τραμπούκων.

Επίσχεση των πολιτικάντηδων.

Επίσχεση των ιατρουδίσκων.

Επίσχεση των ανώνυμων ιατρών.

Επίσχεση των ανεύθυνων ιατρών.

Επίσχεση των ανέντιμων ιατρών.

Επίσχεση των μη επισχεσάντων.

Από χτες το Γ.Ν.Κέρκυρας βρίσκεται σε επίσχεση εργασίας. Επικρατεί ένα μπάχαλο (τι περίεργο για τα κερκυραϊκά δεδομένα...). Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Ο καθείς ερμηνεύει τα πράγματα κατά πώς τον βολεύει. Και επειδή όλοι, πλην λίγων εξαιρέσεων, είναι βολεμένοι, καταλαβαίνετε τι γίνεται!

Αγαπητοί μου, αν φτάσαμε ως εδώ, είναι γιατί η προηγούμενη γενιά από εμάς, ναι οι πατεράδες μας είναι, έπαιξε ανέντιμα το παιχνίδι της επιβίωσης (μιλάω συνολικά για μια γενιά και όχι ειδικά - σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις).

Και ξέρετε αυτή η ανεντιμότητα είναι όπως η γαμημένη η γρίπη: την έχεις ήδη κολλήσει πριν εμφανίσεις συμπτώματα. Αυτό έχει συμβεί και σε εμάς, την επόμενη γενιά, που παραλαμβάνουμε τα ηνία της κατάστασης. Είμαστε και εμείς για κλάματα. Μένει να δούμε πόσο ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα έχουμε, για να αντέξουμε στην κληρονομική ανεντιμοτίτιδα των καιρών μας...

Μέχρι τότε, εμείς εδώ οι σκλάβοι του Γ.Ν.Κέρκυρας συνεχίζουμε να τους επισχέζουμε (νομίζω αυτό είναι το σωστό ρήμα που ετυμολογικώς εκπορ(δ)εύεται από την επίσχεση... Μα για μισό λεπτό, γίνεται εκπόρδευση και επίσχεση αερίων ταυτόχρονα; Γίνεται, όπως ακριβώς το ΕΣΥ είναι το ΕΓΩ κάποιων ιατρουδίσκων).

"Ο σκλάβος"

Στίχοι: Μελέτης Κυριακού

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Ερμηνεία:

Γιώργος Νταλάρας, Βασιλική Λαβίνα

Αναθεώρησις... όπως λέμε Αναξιοπρέπεια!

Αναθεωρώ. Δεν είναι η Αξιοπρέπεια πάνω από όλα, αλλά η Αν-αξιοπρέπεια.

Ξεκινάω την εφημερία στον όροφο, χτες. Ο άνθρωπος, που έγραψα για αυτόν στην προηγούμενη ανάρτηση, δεν έχει περιφερική φλεβική προσπέλαση για λήψη της φαρμακευτικής αγωγής του, κοινώς δεν υπάρχει καμία φλέβα που να μπορείς να την τρυπήσεις για να πάρει τα φάρμακά του ενδοφλέβια, τη στιγμή που αρχίζει να μπαίνει σε φάση σηπτικού σοκ (σήψη απειλητική για τη ζωή ή λαϊκιστί σηψαιμία).

Τότε τι κάνεις; Τότε αρχίζει ένα σημαντικό μάθημα που σου διδάσκει γιατί και πώς η αν-αξιοπρέπεια είναι άν-ωθεν της αξιοπρέπειας σε τούτη τη χώρα.

Εσύ σαν νέος και ωραίος και εφημερεύων, έχεις κάποιες διαθέσιμες σκέψεις στη φαρέτρα σου για να λύσεις το πρόβλημα.

Πρώτη σκέψη: ζητάς χειρουργό για να βάλει μια κεντρική φλεβική γραμμή, κοινώς να περάσει καθετήρα σε μεγάλη φλέβα. Ωραίο και απλό, αλλά όχι για τα ελληνικά δεδομένα…

Τηλεφωνείς στην συνάδερφό σου ειδικευόμενη χειρουργικής και της περιγράφεις το πρόβλημα. Αυτή σου τα μασάει, δεν πολυκαταλαβαίνει, λες και της μιλάς κινέζικα, αλλά τελικά δείχνει κατανόηση (στο ότι δεν υπάρχει μεταξύ μας κατανόηση) και σου λέει μισό λεπτό να μιλήσεις με τον επιμελητή μου. Λες εντάξει, περιμένω. Σου μιλάει αυτός και σου λέει ότι τώρα βιάζεται και δεν έχει πολύ χρόνο. Εσύ του εξηγείς εν συντομία την κατάσταση, σου ξαναλέει ότι τώρα είναι απασχολημένος, τον ρωτάς τότε, πότε θα μπορέσει για να τον ξαναενοχλήσεις -το απόγευμα ίσως- και σου απαντά το παγκόσμιο ανέκδοτο: «καλά ρε παιδιά ποιος σας είπε ότι η τοποθέτηση υποκλειδίου καθετήρα είναι χειρουργική πράξη; Αυτό μπορούν να το κάνουν και άλλοι ιατροί, βρες λοιπόν κανέναν ΜΕΘ-ίστα». Εσύ αποσβολωμένος, σαν να περνάς εσύ την σήψη, ψελλίζεις μόνο ένα… «ό,τι πείτε» και κλείνεις το τηλέφωνο. Συντάσσεις όμως ένα παραπεμπτικό προς το χειρουργικό, με δική σου υπογραφή και το στέλνεις προς το αντίστοιχο τμήμα για να το κάνεις πιο επίσημα, έτσι για να υπάρχει…

Δεύτερη σκέψη: λες να πάνε να γαμηθούν οι χειρουργοί και αποφασίζεις να βάλεις εσύ τον υποκλείδιο καθετήρα, με δική σου ευθύνη. Κορίτσια, φέρτε έναν καθετήρα! Ωραίο και θαρραλέο, αλλά υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: να υπάρχει το σετ του υποκλειδίου καθετήρα!

Ρωτάς τις νοσηλεύτριες, ψάχνουν, ξαναψάχνουν, σε συρτάρια, αποθήκες, κάτω από πιάτα, πάνω σε ντιβανομπάουλα, μέσα σε μαξιλάρια ασθενών, τίποτα… Καλά βρε παιδιά δεν υπάρχει πουθενά; Στην τελική να βγάλουμε από κάποιον νεφροπαθή που έχει, να τον δανειστούμε για καμιά βδομάδα και μετά του τον επιστρέφουμε… Μισό λεπτό να πάρουμε σε ένα άλλο τμήμα, λέει με στόμφο μια αδελφή νοσοκόμα, σαν να έλυσε σε χρόνο dt δευτεροβάθμια εξίσωση! Φυσικά και να πάρουμε, λέω εγώ. Παίρνουμε στο χειρουργικό, δεν απαντά κανείς, οπότε αναγκάζομαι να πάω μέχρι εκεί. Βρίσκω μετά από αρκετή ώρα περιπλάνησης μια νοσηλεύτρια: δεν έχουμε ούτε εμείς. Μας λέει να πάρουμε μέσα στα χειρουργεία. Παίρνουμε στα χειρουργεία, μας λένε έχουν μόνο δυο σετ, οπότε δεν μπορούν να τα δώσουν. Πάρτε στη ΜΕΘ, μας λένε. Παίρνουμε στη ΜΕΘ, εκεί έχουν άλλα δυο σετ, αλλά και αυτοί δεν μπορούν να τα δώσουν. Πάρτε στο καρδιολογικό, μας λένε. Παίρνουμε στο καρδιολογικό, έχουν δυο σετάκια, αλλά μισό λεπτό να μιλήσετε με τον διευθυντή, μου λένε. Βεβαίως λέω και εγώ. Μιλάω με τον διευθυντή, του εξηγώ την κατάσταση, μου λέει εντάξει θα σου δώσω, έλα από εδώ να τον πάρεις. Πάω να τον πάρω, αλλά τελικά μόλις με βλέπει, μου λέει ότι δεν έχουν δυο αλλά ένα σετ υποκλειδίου καθετήρα και δεν μπορεί να μου τον δώσει αν δεν έχει στα χέρια του επίσημο χαρτί από τον χειρουργό επιμελητή ότι το ζητάει αυτός, και να εξηγεί ότι δεν υπάρχει σε κανένα άλλο τμήμα. Εντάξει λέω εγώ. Σκέφτομαι για λίγο τον Λομβέρδο που λέει ότι υλικά υπάρχουν, ίσως κατ' αναλογίαν του "λεφτά υπάρχον" (βλέπετε κάποια χούγια δεν παύουν ποτέ ή αλλιώς όπως το λέει ο λαός: πρώτα θα σου βγει η ψυχή και μετά το χούι!). Ξαναπαίρνω τον χειρουργό, ο οποίος μου λέει ότι θέλει επίσημο χαρτί υπογεγραμμένο από τον επιμελητή μου, που να ζητά τοποθέτηση υποκλειδίου καθετήρα. Μιλάω με τον επιμελητή μου (μετά καμιά ώρα ψάξιμο…) και μου λέει το θεϊκό: «Ε, ωραία, βάλε τη δική σου υπογραφή». «Μα… του λέω, το θέλουν επίσημα». «Δεν με νοιάζει, δεν μας παρατάνε και οι χειρουργοί; Τι είναι αυτές οι βλακείες που ζητάνε;» και το κλείνει. Δεν γαμιούνται όλοι λέω, και συντάσσω νέο χαρτί με δική μου υπογραφή και από κάτω «με εντολή επιμελητή τάδε…» και το στέλνω. Στο καπάκι μιλάω με τον καρδιολόγο και του λέω ότι η διαδικασία έγινε. Ξαναπάω, μου λέει ότι τελικά δεν μπορεί να μου τον δώσει αυτόν τον έναν καθετήρα, και ότι πρέπει να ζητηθεί από τους χειρουργούς να γίνει χειρουργική αποκάλυψη κάποιας βαθύτερης φλέβας, ώστε να μπορεί να μπει ένας απλός καθετήρας στον άρρωστο και να πάρει τα φάρμακά του…

Ξαναμιλάω τότε με την χειρουργική, το σηκώνει πάλι η συμπαθέστατη συνάδελφος ειδικευόμενη της χειρουργικής της εξηγώ την νέα κατάσταση και μου λέει, μα τι τον θέλετε πια τον καθετήρα, αφού ο άρρωστος είναι παρατημένος από τις 15 του μηνός… Αντιλαμβάνομαι ότι η συνάδελφος δεν είναι και τόσο συμπαθέστατη τελικά. Της λέω, φανερά ενοχλημένος, «συγνώμη διάβασες τα χαρτιά που έχω στείλει μέχρι τώρα; Διότι εκεί περιγράφω αναλυτικότατα πώς έχει η κατάσταση. Ποιος είναι παρατημένος; Σου είπα ότι στις 15 του μηνός μπήκε εισαγωγή, όχι ότι απο τις 15 δεν έχει φλέβα... Σήμερα σπάσανε όλες οι φλέβες και δεν βρίσκουμε τρόπο να βάλουμε έναν περιφερικό φλεβοκαθετήρα. Μέχρι χτες είχαμε... Άρα είναι καλύτερα να προσέχουμε τι εκσφενδονίζουμε από το στόμα μας γιατί μπορεί να γίνουν παρεξηγήσεις συναδέλφισσα…». Μου απαντά με τρομερή απάθεια, «α, ναι; δεν το διάβασα όλο…».

Ξανασυντάσσω νέο έγγραφο, που αυτή τη φορά ζητά χειρουργική αποκάλυψη φλέβας, λόγω μη ευρέσεως υλικού σε ολόκληρο το νοσοκομείο, πάω με πείσμα στον επιμελητή μου, που πάλι έκανα καμιά ωρίτσα για να τον βρω, και του ζητάω να βάλει τη δική του υπογραφή. Το κάνει, σαν να υπογράφει αυτόγραφο -ούτε καν διάβασε τι έγραφα- και το στέλνω στους χειρουργούς. Μετά από κάμποση ώρα τηλεφώνημα από τον επιμελητή. Γεια σας ξανά, κύριε ταδόπουλε, είμαι ο κύριος τάδε και τα νέα δεδομένα είναι αυτά. Θα μπορούσατε να μας κάνετε κάποια χειρουργική αποκάλυψη φλέβας; Και μου απαντάει το ακόμα καλύτερο ανέκδοτο: «βρε παιδιά, ποια χειρουργική αποκάλυψη; Αυτές οι μέθοδοι είναι πλέον ξεπερασμένες… Καλά δεν μπορείτε να βρείτε μια φλέβα στον άνθρωπο;». «Αν μπορούσαμε, δεν θα μιλάγαμε τώρα», του απαντώ. «Καλά, καλά, θα σου στείλω εγώ νοσηλεύτρια από το αναισθησιολογικό η οποία σίγουρα θα βρει». «Μα, του λέω, δεν νομίζω να βγάλουμε άκρη κύριε πορδόπουλε…». «Ξέρω τι σου λέω, αυτή σίγουρα θα βρει!».

Εδώ πριν προχωρήσω οφείλω να σημειώσω κάποιες βασικές παραμέτρους που κάνουν ακόμα πιο τραγελαφικά τα όσα συνέβησαν χτες. Η ώρα ήταν περίπου 23.00 όταν κλείσαμε το τηλέφωνο για τελευταία φορά με τον επιμελητή χειρουργικής. Δηλαδή, αυτά που εν συντομία σας περιέγραψα ως τώρα είναι μια προσπάθεια από τις 10.00 το πρωί, ως τις 23.00 το βράδυ, με άπειρες διακοπές για σημαντικά ή ασήμαντα, επείγοντα ή μη. Επί παραδείγματι, σε όλο αυτό το διάστημα, είχα υπό την ευθύνη μου γύρω στους 60 ασθενείς, από τις δυο Παθολογικές, Καρδιολογική και Νευρολογική με τα εξής συμβάντα:

- συνέβη ένας θάνατος,
- ένας ασθενής έκανε οξύ πνευμονικό οίδημα και αφού έστρωσε αρχικά, μου ξανάκανε μετά δεύτερο πνευμονικό οίδημα,
- μία άλλη έκανε βαριά κρίση βρογχικού άσθματος,
- μία αγγλίδα ανοϊκή, έκανε κρίση πανικού και στο καπάκι αιματοχεσία έτσι για να γουστάρουμε,
- οι νοσηλευτές από άλλα τμήματα με ζήτησαν καμιά 15 φορές για να πάρω πίεση από διάφορους ασθενείς που δεν τους είχα ξαναδεί, ώστε να κρίνω αν θα πάρουν αντιϋπερτασική αγωγή, (διότι το να παίρνεις πίεση είναι καθαρά ιατρική πράξη, όπως και το να βγάζεις καρδιογράφημα σε τούτο το νοσοκομείο…, να σημειωθεί ότι τα πιεσόμετρα είναι αυτόματα – χρειάζεται απλώς να τα βάλεις στην πρίζα και την περιχειρίδα στο χέρι του ασθενούς…),
- με φώναξαν να αποφασίσω αν κάποιοι ασθενείς που πάλι δεν τους ήξερα έπρεπε να πάρουν Sintrom, τη στιγμή που όταν ζητούσα τον φάκελό τους, μου απαντούσαν: «οι φάκελοι είναι κλειδωμένοι στη νευρολογική και δεν έχουμε το κλειδί…»,
- μου ζητούσαν να δω γιατί σε έναν παππού δεν έφεραν βραδινό φαί και πεινάει πολύ (νέος τηλεφωνικός γύρος ξεκίνησε, για να βρω κάποιον που να κυκλοφορεί σε τραπεζαρία, μαγειρεία, κουζίνα, σαλόνι, διάδρομο, υπονόμους, που ίσως θα μπορούσε να φέρει κάτι στον παππού να φάει)
- μου ζητούσαν από το εργαστήριο αιμοδοσίας να επαναλάβω την αιμοληψία από έναν κιρρωτικό ασθενή που έπρεπε να μεταγγιστεί επειδή δεν τους βγήκε το πρώτο τεστ διασταύρωσης καλό. Αυτό ήταν θεωρητικά κάτι απλό, αλά αν αναλογιστείτε ότι για να του πάρω το πρώτο δείγμα, τον έψηνα κανά μισάωρο μιας και ταλαιπωρημένος από τα πάμπολα τρυπήματα αυτός ο άνθρωπος, έβριζε θεούς και δαίμονες και αρνιόταν να τον πλησιάσει ο οποιοσδήποτε σε απόσταση 5 μέτρων, καταλαβαίνετε σκηνικό για την δεύτερη αιμοληψία… και να έχω τον γιο του δίπλα του που ήταν bodybuilder-ας να με αγριοκοιτάζει και να φαίνεται ότι δεν τον έπειθαν τα επιχειρήματά μου για την αναγκαιότητα της μεγάγγισης...
- έπρεπε να βλέπω όλους τους νέους ασθενείς που μπαίνανε εισαγωγή και να τους ξαναπαίρνω ιστορικό και να τους ξαναεξετάζω κλινικά,
- να τονίσω επίσης, ότι στο πιο επείγον και δύσκολο πρόβλημα που αντιμετώπισα, που ήταν ο ασθενής με το οξύ πνευμονικό οίδημα, εγώ έπαιρνα πιέσεις, εγώ έκανα καρδιογράφημα, εγώ έκανα τα πάντα όλα! Η νοσηλεύτρια μόνο ετοίμαζε τις Lasix, τις έκανε bolus και μετά την έκανε Λούης. Μου έλεγε ένα «με θέλετε κάτι άλλο γιατρέ μου; Γιατί έχω αφήσει τη νοσηλεία στη μέση και πρέπει να πάω να τελειώνω…». Τι να απαντήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις αν ο άλλος δεν καταλαβαίνει τη βαρύτητα της κατάστασης…

Θα μου πείτε βέβαια, καλά βρε παιδί μου, δεν είχες επιμελητή παθολόγο ή επιμελητή καρδιολόγο για να σε βοηθήσει; Και θα σας πω: να πάνε να γαμηθούν οι επιμελητές, που δεν απαντούν κινητά και δεν ανοίγουν πόρτες… Να πάνε να γαμηθούν οι αδιάφοροι και οι γελοίοι.

Συνεχίζω λοιπόν από εκεί που άφησα το θέμα του υποκλειδίου καθετήρα.

Έρχεται αυτή η νοσηλεύτρια από το αναισθησιολογικό, βάζει τον περιφερικό καθετήρα και φεύγει. Μπράβο λέω εγώ, ευτυχώς ο καλός θεούλης μας βοήθησε. Είχα άδικο για άλλη μια φορά! Μετά από λίγο έρχεται η μια νοσηλεύτρια και μου ανακοινώνει ότι η φλέβα δεν άντεξε και έσπασε. Τέλεια, αναφωνώ! Είχα όμως πάλι άδικο, καθώς ακολούθησε το ακόμα πιο τέλειο: έρχεται και η άλλη νοσηλεύτρια και μου ανακοινώνει ότι και μια άλλη κυρία, που τελούσε υπό σηπτικό σοκ υπό βελτίωση, δεν έχει ούτε αυτή καθόλου φλέβες και χρειαζόμαστε κεντρική φλεβική γραμμή για λήψη της αγωγής της…

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, έρχεται ο γιος του ασθενούς που παλεύαμε να βρούμε υποκλείδιο, εμφανώς καταβεβλημένος από όλες αυτές τις μέρες στο νοσοκομείο με τον πατέρα του και μου είπε αν κρίνω ότι θα μπορούσε να φύγει για απόψε ώστε να ξεκουραστεί, ή αν έπρεπε να παραμείνει κοντά του μήπως απόψε συμβεί το μοιραίο. Του ζήτησα να πάει να ξεκουραστεί στο σπίτι του. Μου είπε ένα μόνο πράγμα καθώς έφευγε: «γιατρέ, μια συμβουλή, μην μείνεις στη δημόσια υγεία, άνοιξε ιατρείο, γιατί θα τρελαθείς στα νοσοκομεία…». «Έλα μου όμως που έχω αλλεργία στον ιδιωτικό τομέα…» του απαντώ με όσες δυνάμεις είχα, και τον καληνυχτίζω.

Λίγα λεπτά μετά περνάει απρόσμενα ο επιμελητής μου, σαν φάντασμα. Με ρωτά ψυχρά "όλα καλά;". Του περιγράφω τα επείγοντα που είχα, και ψυχρά μου απαντά "α, καλά" και εξαφανίζεται όπως απρόσμενα εμφανίστηκε. Αυτόν δεν τον καληνύχτισα. Όχι, γιατί χάθηκε σαν φάντασμα, αλλά γιατί δεν ήθελα.



Συμπέρασμα 1: ο ασθενής που έμπαινε σε σηπτικό σοκ, για μια ολόκληρη μέρα δεν είχε πάρει ούτε ορούς, ούτε αντιβιωτική αγωγή. Θα μου πείτε βέβαια, παρηγορητικά ήταν όλα αυτά, αλλά θα σας απαντήσω, μέχρι πού φτάνει η παρηγορητική θεραπεία; Πότε λέμε στον άνθρωπο να πάει σπίτι του να πεθάνει με τους δικούς του και πότε λέμε ότι πρέπει να παραμείνει ακόμα στο νοσοκομείο; Πότε λέμε stop και πότε συνεχίζουμε να παλεύουμε να κρατήσουμε κάποιον εν ζωή; Πόσο σημαντικές είναι οι στιγμές ζωής; Αν δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτα, γιατί κρατάμε αυτόν τον άνθρωπο από τις 15 του μήνα εισαγωγή;

Όταν ως εκπαιδευόμενοι-ειδικευόμενοι πρέπει να μαθαίνουμε την απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήσεις από τους επιμελητές, αλλά αυτοί ενώ δηλώνουν «πανταχού παρών» είναι τόσο άφαντοι όσο ο ίδιος ο Μεγαλοδύναμος (που και αυτό δηλώνει «πανταχού παρών»)… τότε καταλαβαίνετε την αγωνία που έχουν οι νέοι αυτής της δουλείας (ο τόνος δεν είναι κατά λάθος).

Τελικά μπήκε σήμερα το μεσημέρι υποκλείδιος καθετήρας στον παππού, μετά από απειλές του γιού του, ο οποίος είναι νομικός, ότι θα κάνει μήνυση και θα συνεχιστεί η υπόθεση του πατέρα του στα δικαστήρια...

Συμπέρασμα 2: ξεκίνησα το πρωί την εφημερία, γεμάτος όρεξη για δουλειά, μιας και είχα κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ γύρω στις 5ώρες -φυσικά όχι συνεχόμενα, ποτέ δεν έχω κοιμηθεί τόσες ώρες συνεχόμενα, αλλά χρόνος ρεκόρ για μένα, έστω και στο άθροισμά του- οπότε είχα γεμίσει μπαταρίες, και κατέληξα στις 4.00 ξημερώματα της επόμενης μέρας, δηλαδή της σημερινής, να τρώω μια τυρόπιτα που είχα ζητήσει από το μεσημέρι να μου την κρατήσουν οι νοσηλεύτριες, και να νοιώθω πιο άδειος από ποτέ… Ίσως γιατί προχτές περιέγραφα σε τούτο το μπλογκ, με τόση περηφάνια την λέξη Αξιοπρέπεια, πιστεύοντας ότι φτάνει για να επιβιώσεις σε τούτη την κοινωνία. Πόσο, λυπήθηκα τον εαυτό μου και τα λάθος συμπεράσματά μου…

Συμπέρασμα 3: αξίζουν όλα αυτά που περνούν κάποιοι ιατροί για 70ευρώ σε εφημερία, όταν πας να βάψεις νύχια και να κόψεις τρίχες (δεν λέω πού, δεν λέω πώς), και δίνεις από 100ευρώ και πάνω;

Συμπέρασμα 4: το μόνο που κάποιος καταφέρνει όταν τρακάρει σε τοίχο, είναι να γίνεται ο κακός, ο εχθρικός, ο απροσάρμοστος. Α! και κάτι ακόμα χειρότερο, που πονάει πιο πολύ από όλα τα υπόλοιπα: γίνεται και ο αδιάφορος, επειδή δεν τηλεφώνησε στο κορίτσι του να του μιλήσει μια ολόκληρη μέρα ή να του πει έστω μια καληνύχτα... Τι να εξηγήσεις σε αυτές τις περιπτώσεις άραγε; Από πού να το πιάσεις το θέμα δηλαδής...


Πώς εμείς οι άνθρωποι, που βλέπουμε τις ίδιες εικόνες, είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, αλλά ο καθείς ερμηνεύει διαφορετικά τα ερεθίσματα, μπορούμε να συνεννοηθούμε; Όταν στον ίδιο ασθενή κάποιος βλέπει έναν ακόμα μελλοθάνατο παππού και κάποιος άλλος βλέπει την προσωποποίηση της ίδιας της Αξιοπρέπειας, πώς μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους οι δυο αυτοί θεατές;


Αναρωτιέμαι: για ποιο λόγο είπαμε ότι παλεύουμε σε τούτη την πλάση; Θυμίστε μου σας παρακαλώ, γιατί αρχίζω να το ξεχνάω...

"Στο ίδιο έργο θεατές"
Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης
Μουσική: Γιώργος Νταλάρας
Ερμηνεία: Γ.Νταλάρας & Β.Παπακωνσταντίνου




Στο ίδιο έργο θεατές χαμένης νύχτας εραστές
με μια κιθάρα στης Αθήνας τον εξώστη
από το σήμερα στο χτες της απουσίας φοιτητές
με έναν ήχο στην ψυχή ναυαγοσώστη

Ό,τι ακούω να ακούς μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ' ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Σενάριο χωρίς πλοκή της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις

Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς
θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες
μέσα από λόγια και λυγμούς της εποχής μας τους χρησμούς
θα ξεχωρίσουμε απ' τις οφθαλμαπάτες

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν' αρχίσω από δω αλλιώς τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα

Σε ένα νησί...

Ξεκινάς. Ρισκάρεις και ξεκινάς. Τότε, δεν πολυσκέφτεσαι, μόνο ακολουθείς. Ακολουθείς τις ανάγκες σου. Τότε, είσαι γεμάτος. Τότε, μάλλον βρίσκεσαι σε αυτή τη διάθεση:

"Όταν έχεις δει μια και μοναδική φορά τη λάμψη της ευτυχίας στο πρόσωπο ενός πλάσματος που αγαπάς , καταλαβαίνεις ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχει άλλη τάση στον άνθρωπο παρά μόνο να προκαλεί αυτό το φως στα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν...Και σε σπαράζει η σκέψη της δυστυχίας και του σκοταδιού που ρίχνεις, με το γεγονός και μόνο της ζωής σου, στις καρδιές που συναντάς."

Αλμπέρ Καμύ
(Σημειωματάρια)

Κάπου στη διαδρομή όμως, κάπου εκεί στο όριο μοναξιάς και μοναχικότητος που οπωσδήποτε κάποια στιγμή της ζήσης σου θα προσπεράσεις (μακάριος όποιος δεν το προσέξει!), ίσως αρχίσεις να πολυσκέφτεσαι. Άκρατος σκεπτικισμός; Ίσως... Ίσως όμως και μια έντιμη προσπάθεια να απαντήσεις στα ατελείωτα ερωτηματικά σου. Τότε, δεν ακολουθείς. Τότε, απαιτείς να σε ακολουθήσουν οι άλλοι. Τότε, έχεις κάπου χαθεί και κάτι -νοιώθεις- ότι έχεις χάσει. Τότε, αναφωνείς: δεν βλέπω την τύφλα μου! Και πραγματικά έτσι είναι. Τότε, μάλλον δεν βρίσκεσαι σε καμία διάθεση. Τότε, βιώνεις το κενό (σου). Τότε, είσαι κενός.


Μετά έχεις δυο δρόμους. Ή σταματάς να πολυσκέφτεσαι, έχε γεια και μπάι μπάι, και γίνεσαι και εσύ ένας "μπάι", το γυρίζεις δηλαδή και το παίζεις τρελίτσα και φούρνος να μην καπνίσει, και την περνάς ζάχαρη. Ή κάνεις μια ακόμα σκέψη. Μία ακόμη σκέψη αρκεί να σε πάει ένα βήμα πιο μπροστά και όχι ένα βήμα προς τον γκρεμό. Τότε, είσαι γεμάτος από το κενό σου. Τότε, μάλλον βρίσκεσαι σε αυτήν τη διάθεση:

"Ακροπόδισε στον αχόρταγο γκρεμό και πολέμα να συντάξεις τ'όραμα. Ανασήκωσε την πολύχρωμη καταπακτή του μυστηρίου τ' άστρα, τις θάλασσες, τους ανθρώπους, τις ιδέες δώσε μορφή και νόημα στην άμορφη άμυαλη απεραντοσύνη. Περιμάζωξε στην καρδιά σου όλες τις τρομάρες, ανασύνθεσε όλες τις λεπτομέρειες.

Ένας κύκλος είναι η λύτρωση-κλείσε τον! Τί θα πεί ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τί θα πεί φώς; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια. Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από την γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ' ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στην θάλασσα.

Ποιό είναι το χρέος μας; Να ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας και ν' αναπνέψουμε το υπερπόντιο τραγούδι. Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα μες τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φράνα μας μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη.

Σε ένα νησί, αργά, με φοβερόν αγώνα, υψώνεται μέσα από τον ωκεανό του ανύπαρκτου, το έργο του ανθρώπου."

Ν. Καζαντζάκης
(Ασκητική)

Και συνεχίζεις. Αναθεωρείς, μα συνεχίζεις. Τότε, βρίσκεις νέους δρόμους, τους χαράσσεις, αν δεν υπάρχουν. Τότε, εμπνέεσαι από νέα ερεθίσματα. Τότε, αναζητάς νέα ερεθίσματα. Τότε, κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι καρφωμένος στη γη.

Και αν κουραστείς; Και αν αυτό το όνειρο το πάρει πάλι ο αέρας;

Τότε, δεν συνεχίζεις. Τότε, ξαποστένεις. Παίρνεις μια βαθειά ανάσα και ξαποστένεις. Ίσως περάσει κάποιος περαστικός, ίσως σου απλώσει το χέρι και συνεχίσετε μαζί. Ίσως πάλι, να μην περάσει κανείς. Εξάλλου όλα αφήνονται στης κυρά-Τύχης τις ορέξεις. Αν όμως δεν περάσει κανείς, μην μου κλάψεις. Δες ολόγυρά σου. Αμέτρητοι, θα ξαποστένουν πάνω στις δικές τους πέτρινες ζωές. Οπότε δεν είσαι μόνος σε αυτήν την κατρακύλα. Υπάρχουν τόσοι. Πες αντίο στα ταξίδια που προγραμμάτιζες και άρχισε να κάνεις ταξίδια με το νου. Με αυτά μπορείς να πας όπου θες. Αυτά δεν γνωρίζουν σύνορα ή περιορισμούς, εμπόδια ή φραγμούς. Αυτά τα ταξίδια σε ταξιδεύουν πραγματικά.

"Μικρή Πατρίδα"
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνεία: Γ.Νταλάρας-Χρ.Θηβαίος

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Ελληνικός καφές, όπως λέμε τούρκικη τουαλέτα!

Προχτές, ετέθη το εξής ερώτημα, στην κρασοκατανυκτική παρέα που βρισκόμουν, με φόντο τον βενετσιάνικο φάρο των Χανίων: "γιατί οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν το μεγαλείο των Ελλήνων της αρχαιότητας και πώς φτάσαμε ως εδώ".

Οκ, να δεχτώ ότι οι Έλληνες της αρχαιότητας μεγαλουργούσαν (το βιντεάκι αυτό είναι απλά σαγηνευτικό, αφιερώστε 22 λεπτά από τη ζωή σας και απολαύστε το). Υπάρχουν πολλά ιστορικά στοιχεία που τεκμηριώνουν ότι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής είχαν μιλήσει για όλα σχεδόν τα μεγάλα προβλήματα που μπορεί να βασανίζουν έναν σκεπτόμενο άνθρωπο, όπως και άλλα τόσα απτά ιστορικά στοιχεία που διατυμπανίζουν ότι το ελληνικό δαιμόνιο ήταν τόσο ανήσυχο που έψαχνε και έβρισκε λύσεις για όλα και για όλους.

Η απάντηση όμως στο ερώτημα που τέθηκε στην παρέα μας, θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά απλή: αυτοί που θέλουν να αποκαλούνται σήμερα Έλληνες, ουδεμία σχέση έχουν με εκείνους που αποκαλούμε Έλληνες της αρχαιότητας. Εμείς σήμερα, σαν γνήσιες κλωσίτσες, γουστάρουμε να εξαργυρώνουμε τον τίτλο οικογενειακού κύρους που δημιούργησαν κάπου κάποτε κάποιοι άλλοι. Σαν γνήσιοι βουτυρομπεμπέδες, χωρίς να ιδρώσει ο κώλος μας και χωρίς να μας λείψει σχεδόν τίποτα, καταστρέφουμε τα πάντα από την πνευματική μας κληρονομιά (ποιό παιδί αλλά και ποιός ενήλικας, ξέρει πραγματική Ιστορία;), και αρκούμαστε να αναγνωρίζουμε απλώς τα ονόματα γιγάντων όταν αυτά στολίζουν ταβέρνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια ή ξενοδοχεία, δρόμους, τουριστικές περιοχές... Σαν άσωτοι υιοί, σπαταλάμε τα πάντα και μετά, εντελώς επιδεικτικά, φοράμε το καλό μας το κοστούμι, αυτό που θυμίζει τα κοστούμια εκείνων που τα πρωτοδημιούργησαν, και βγαίνουμε σε ευρωπαϊκές πίστες, forum, συνέδρια και χορούς, έχοντας την ψευδή πεποίθηση ότι τα ράσα κάνουν τον παπά... Άμυαλέ μου συμπολίτη, πόσο μακυά είσαι από την αλήθεια... όσο οι σημερινοί Έλληνες από τους αρχαίους Έλληνες.

Και γιατί εξάλλου να έχουμε ομοιότητα με εκείνους, όταν τόσοι κατακτητές πέρασαν (και κάποιοι από αυτούς έμειναν για 400 χρόνια), μας έσπειραν δικά τους γονιδιακά χαρακτηριστικά, μας διαμόρφωσαν, μας μετάλλαξαν; Γιατί να αναζητούμε μια σχέση με εκείνους της παλιάς εποχής, όταν η αλυσίδα της σύνδεσης έχει προ πολλού γίνει σμπαράλια λόγω των πραγμάτων που έτυχαν και λόγω των συγκυριών με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωποι οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας; Είπαμε τα γονίδια κληρονομούνται, αλλά αξίζει να τονίσουμε ότι κληρονομούνται και από τον μπαμπάκα και από την μαμάκα. Και δεν νομίζω ότι όλοι οι Έλληνες όλων των εποχών του παρελθόντος μπορούν να διαβεβαιώσουν την ελληνική γνησιότητα των ελληνικών γονιδίων... Με άλλα λόγια, μάπα το καρπούζι, αγαπητοί μου...

Όμως για μένα το βασικότερο ερώτημα είναι άλλο: "γιατί επιμένουμε ότι έχουμε σχέση με τους αρχαίους Έλληνες και δεν το παίρνουμε απόφαση ότι είμαστε κάτι άλλο". Διότι μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε ποιοί δεν είμαστε, θα κάνουμε το πρώτο βήμα για να βρούμε το ποιοί πραγματικά είμαστε. Αν θέλουμε λοιπόν να ξεφύγουμε από αυτήν την κρίση ταυτότητας και πνεύματος (και διόλου οικονομίας κατά τη γνώμη μου, μιας και αυτό που μας πλασάρουν περί οικονομικής κρίσης, είναι επιφαινόμενο ή αλλιώς συγχυτικός παράγων όπως μας μάθαινε ο φίλος μας και καθηγητής μας κος Τριχόπουλος στο μάθημα της Στατιστικής στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, που τον είδαμε μία ολόκληρη φορά! ναι θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό που είδα από κοντά αυτόν τον καθηγητή). Άρα, ας ξεκαθαρίσουμε τι δεν είμαστε και μετά με καθαρό μυαλό ας ψάξουμε τι μπορούμε και τι θέλουμε να γίνουμε.

Μέχρι τότε, απολαμβάνω τους Ελληνάρες που κυκλοφορούν δίπλα μου αμέριμνοι!

Υ.Γ.1: Α, ρε Νίκο Δήμου "ανθέλληνα", πόσο ωραία έχεις περιγράψει τους σημερινούς Έλληνες;
Υ.Γ.2: Καλά ρε παιδιά ο "ελληνικός καφές" είναι ή δεν είναι τελικά ελληνικός; Γιατί κάτι μου λέει ότι τον πήραμε από τους κολλητούς μας επί χρόνια, Τούρκους, όπως ακριβώς πήραμε τις τούρκιες τουαλέτες; Και αν ισχύει αυτό, γιατί τότε τις τουαλέτες τις λέμε τούρκικες και όχι ελληνικές; Μάλιστα για πολλούς υπάρχει αχώριστη σχέση μεταξύ πρωινού καφέ και της -σχεδόν άμεσης ρε παιδί μου- μετάβασης στην τουαλέτα... όπως ίσως αχώριστη σχέση υπάρχει μεταξύ ελληνικού και τούρκικου λαού που και οι δυο τους αγκομαχούν καθημερινά...

"Μες του Βοσπόρου τα στενά"
Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Πάω καφενέ άρα υπάρχω

Θέμα της σημερινής διάλεξης στη σχολή: το ελληνικό καφενείο. Και πώς αλλιώς θα γινόταν να εγκλιματιστούμε στο θέμα, αν όχι με την επίσκεψή μας σε ένα τέτοιο παραδοσιακό καφενείο κάπου τρυπωμένο στα σοκάκια της πόλης της Μυτιλήνης! Καθηγητής και καμιά δεκαριά φοιτητούδια παρέα να συμποσιάζονται σε έναν πρώην τεκέ (=ναός του άλλοτε ετερόδοξου ισλάμ). Μου θύμισε κάτι από ακαδημία Πλάτωνος το όλο πράγμα...

Πόσα συμβαίνουν στην μικρή -αλλά διόλου ανάξια λόγου- κοινωνία ενός καφενείου; Τι συγκρούσεις, τι μάχες, τι ανταγωνιστικές αναμετρήσεις των θαμώνων, τι κανόνες έχει αυτό το παιχνίδι, τι σύστημα αξιών χαρτογραφείται στον πάτο ενός φλιτζανιού καφέ; Πόσα τελικά μπορεί να πει ένας καφές;

Και πού φτάνει η κουβέντα; Στο ότι οι περισσότερες συμπεριφορές σε έναν καφενέ δεν είναι τίποτε άλλο από μια έκφραση της σεξουαλικότητάς μας, από μια ανάγκη επίδειξης εξουσίας, από τον διαχωρισμό σε ιδιοτελείς και ανιδιοτελείς κοσμοθεωρίες...

Ένα όμορφο μεσημεριανό, να μου ανοίγει ακόμα πιο πολύ το στενό μου το μυαλό...

"Έχω ένα καφενέ"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Άκου τους χαροκαμένους

Αν μπορούσε ένα τραγούδι να περιγράψει την σημερινή μου ημέρα θα ήταν το παρακάτω.

(Συγχωρέστε μου την ένδεια λόγων και εκφράσεων που πολλές φορές με διακατέχει, αλλά αν κάτι που σκέφτεσαι, κάποιοι άλλοι το έχουν πει καλύτερα από σένα, γιατί να μην το χρησιμοποιήσεις;)

"Ήλιε μου σε παρακαλώ"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό
μα εμένα που ‘μαι δέντρο μες τη γη
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή

Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους

Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ
πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό
με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ

Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους

Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που με την ύπαρξή τους και μόνο, δηλώνουν ξεκάθαρα πως: τι και αν προηγήθηκε κοσμική σιωπή ή -πολλώ μάλλον- τι και αν ακολουθήσει κοσμική σιωπή, σημασία έχει ότι αυτή η σιωπή κάποτε έσπασε. Το αδιαίρετο και συνεχές της απέραντης αυτής συμπαντικής σιωπής έχει υποστεί ρήγμα. Μεταξύ του πριν και του μετά, κάπου στριμωγμένο είναι η αλήθεια και χωμένο βαθειά σε αυτό το ρήγμα, υπάρχει το τώρα και λόγο για το τώρα δεν έχει καμιά σιωπή, παρά μόνο η ζωή. Λόγο έχει η ζωή. Παράλογο η σιωπή.

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Ποιός ο πραγματικός εαυτός μας φίλοι μου;

"Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα"

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Ποιοί είμαστε τελικά φίλοι μου εμείς οι Έλληνες; Από πού κρατά η σκούφια μας και προς τα πού πηγαίνουμε; Πόσο ανοιχτόμυαλοι ή πόσο στενοκέφαλοι είμαστε; Τι σχέση έχουμε με τους τυπάδες εκείνους που συγκροτούσαν το Αρχαίο Μεγαλείο της Σκέψης και της Πνευματικής Προόδου; Τι σχέση έχουν οι 300 τυπάδες του Λεωνίδα που εφύλατταν Θερμοπύλες, με τους 300 εκείνους τυπάδες που ονομάζονται Πνευματικοί μας Πατέρες και φυλάττουν τις πύλες του κτιρίου της Βουλής;


Μήπως η πιο μεγάλη κρίση που βιώνουμε τούτες τις μέρες σαν εθνότητα δεν είναι η οικονομική αλλά η συνειδησιακή;

Μήπως έχουμε τελικά πρόβλημα ταυτότητας κύριοι; Και αν ναι, τότε πώς αναγνωρίζουμε την ταυτότητά μας;

Απεργία!

Κάποιοι είναι άτυχοι σε αυτή τη ζωή. Πολύ άτυχοι. Ταυτόχρονα όμως είναι και χαμογελαστοί. Πολύ χαμογελαστοί. Λες και ο πόνος τους μετριέται με χαμόγελα. Ή λες και ο πόνος τους αναμετριέται με τα χαμόγελα.

Και τότε παρατηρείς. (Είναι αυτή η κακή συνήθεια του ανθρώπου -να παρατηρεί- που σου μπλέκει ή ξεμπλέκει τα δεδομένα). Παρατηρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ριζοσπαστικές ιδέες, έχουν απόψεις βαθειά φιλοσοφημένες (καλά πώς γίνεται, αφού οι περισσότεροι σπούδασαν στα πεζοδρόμια και στα χωράφια;). Παρατηρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι, δημιουργώντας μια πολύ ξεχωριστή κάστα ανθρώπων, έχει περάσει με τον έναν ή άλλον τρόπο από το ΚΚΕ. Και αν αυτή η λέξη αγανακτεί κάποιους, σαν το κόκκινο πανί τον ταύρο, τότε αναδιατυπώνω: έχουν περάσει με τον έναν ή άλλον τρόπο από τον ιδεολογικό χώρο της αριστεράς, από τον χώρο που προτάσουν τα στήθη τους -αρχαία Σπαρτιάτικη συνήθεια- μπροστά στο ψέμα, στην καταπίεση, στην ανανδρία. Και προσοχή: μιλάω για τους ανθρώπους που πιστεύουν ή κάποτε πίστεψαν σε αυτήν την ιδεολογία, δεν μιλάω για τους ηγέτες αυτής της ιδεολογίας, τους πολιτικούς ή πολιτευόμενους δηλαδή.

Αναφωνώ: πόση δύναμη κρύβουν τα στήθια αυτών των ανθρώπων; Πόσες πίκρες μπορεί να γευτεί το στόμα τους; Πόσα δάκρυα μπορεί να χωρέσει η καρδιά τους;

Μία ακόμα παρατήρηση: αυτοί οι άνθρωποι ρίχτηκαν με τα μούτρα μπροστά. Δεν λύγισαν ποτέ. Ακόμα και όταν το κορμί διαμαρτυρόταν, έλεγαν "σκάσε και σκάβε".

Και εγώ, ο μικρός και ανεπίδεκτος μαθήσεως, να μπλέκομαι με τα μικρά και ασήμαντα, απομακρυσμένος από του κόσμου τα αστείρευτα νοήματα, μαγεμένος από της ρεκλάμας το φθορίζον -άρα ψεύτικο- φως.


Υ.Γ.1: Το post αυτό αφιερώνεται στο Σοφάκι, έναν θαυμαστό άνθρωπο. Χρόνια πολλά στο γιο σου Σοφία!

Υ.Γ.2: Το blog θα παραμείνει κλειστό μέχρι νεωτέρας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας ενός τμήματος της καρδιάς μου απέναντι στον εξουσιάζοντα εγκέφαλό μου, για τις λάθος επιλογές του, για τους φόβους του, για τις αδυναμίες του, για την ανανδρία του να βγάλει την ψυχή από το συναισθηματικό της αδιέξοδο. Πάρτε το σαν μια απεργία των εργατικών τάξεων (των κυττάρων του εργατικού μυοκαρδίου) απέναντι στο κέντρο λήψεως αποφάσεων (στο κέντρο λόγου του εγκεφάλου), για το κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο οργανισμός.

Υ.Γ.3: Από αυτήν την στιγμή λοιπόν το blog θεωρείται ένα απεργοblog.

"Στην αλάνα"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας



(από http://www.youtube.com/watch?v=bYoouYBjhyY)