Πάραλος Μυτιλήνης

Σε καιρούς που κάποιοι φεύγουν, αναζητώντας τον ξενιτεμό 
Θε να μιλήσω γι’ αυτούς που μένουν, προσδοκώντας σ’ έναν γυρισμό… 

Κάποτε μικρός, ακούγοντας να μιλούν για «νόστο» μου ερχότανε στο νου, ίσως υποκρύπτοντας μια λανθάνουσα παιδική δυσλεξία, η λέξη «νόστιμο».

Μεγαλώνοντας, βέβαια, κατάλαβα ότι η λέξη είχε κάτι αρνητικό, έκλεινε πόνο και πίκρα μέσα της, και όχι νοστιμιά ή ευ-γευσία. Παρέμενε όμως στα αυτιά μου αυτή η παρήχηση, ως παρερμηνεία μιας πραγματικότητας στρεβλής, και έτσι κάθε που άκουγα για νόστο στη σκέψη μου ερχόταν το νόστιμο.


Πέρασαν αρκετά χρόνια και εμπειρίες, για να βρω τη σημασία του νόστου. 

Σημαίνει, να γυρίζεις σε έναν τόπο που δεν σε γέννησε, μα σε υποδέχεται ξανά σαν να σε είχε κάποτε γεννήσει. 
Σημαίνει να βλέπεις ότι έχουν όλα αλλάξει, σπίτια, δρόμοι, καταστάσεις, μα εκείνο το ζεστό βλέμμα των ανθρώπων που σε είχαν κάποτε περιβάλλει να έχει μείνει απαράλλαχτο. 
Σημαίνει να κοιτάς το ίδιο σημείο του ορίζοντα και να βλέπεις να ξεπροβάλλει το ίδιο ασμίλευτο και αμόλυντο, ροδόχρουν φως της χαραυγής. 
Σημαίνει να κλονίζεται ξανά η ύπαρξή σου σύγκορμη στο άκουσμα του απτάλικου, σαν τότε, όταν έπινες και μεθούσες από το τράνταγμα της γης.


Ευχαριστώ την Πάραλο Μυτιλήνης που μου έδειξε ότι στα παράλια της ζωής μας, εκεί στο σύνορο γνώριμου και άγνωρου, βέβαιου και υποθετικού, ο νόστος είναι τελικά νόστιμος στην αχόρταγη προσπάθεια της ψυχής για αναζήτηση πατρίδας…

The Lord of the Dances

"Τσέστος"
Παραδοσιακός Χορός Θράκης
(κατ' εμέ ο Βασιλιάς των ελληνικών χορών)



(από http://www.youtube.com/watch?v=2kbxTtmnk4U)

Ένα μάθημα που δεν έχει η σχολή μου είναι η Ανθρωπολογία του Χορού. Είμαι όμως τόσο τυχερός, που διδάσκομαι αυτό το μάθημα στην Πάραλο, αυτόν τον μουσικοχορευτικό σύλλογο με τα τόσα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Η συγκεκριμένη παρέα, προεκτείνει την ανθρωπολογική μου μελέτη. Μου δείχνει τι σημαίνει σεβασμός στο διαφορετικό, μου δείχνει πώς εντάσσεται το διαφορετικό σε μια κοινωνία, μου δείχνει πώς αποδέχεται το ξένο και τους χορούς του και τις μουσικές του. Μου δείχνει ότι μπορεί να επιτευχθεί η συνύπαρξη των διαφορετικών πλευρών. Μου εξηγεί πώς επέρχεται η ισότητα: με μια αγκαλιά, με ένα πιάσιμο χέρι χέρι, ώμο ώμο για να συμ-βαδίσουν πάνω σε έναν κοινό σκοπό, είτε μουσικό, είτε κοινωνικό, είτε πολιτικό.

Η κοινωνία μας εξάλλου έχει μιλήσει για το χορό: "Άμα μπεις στο χορό, θα χορέψεις" ή "Όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει". Άρα υπάρχει μια βασική θέση της έννοιας του χορού στο κοινωνικό ανθρώπινο σύνολο. Και πιστεύω ότι εκφράζει την προσπάθεια των ατόμων να κινηθούν και να μιλήσουν μέσα από τον ήχο, όχι όμως αυτόν που παράγεται από αυτούς, αλλά αυτόν που ακούν, αυτόν που προσλαμβάνουν. Ο χορός δηλαδή είναι μια απάντηση στους ήχους του περιβάλλοντος. Οι κινήσεις μας ακολουθούν τους ήχους γύρω μας και προσπαθούν να ενσαρκώσουν τα νοήματα που εμπεριέχονται σε αυτούς τους ήχους. Τους ήχους που βγάζουν τα βουνά, τα λαγκάδια, οι θάλασσες και οι ουρανοί, οι άλλοι άνθρωποι, τα άλλα έμβια όντα αυτής της πλάσης...

Ο χορός είναι μια προσπάθεια συντονισμού λοιπόν κίνησης και ήχου, ή αλλιώς μια προσπάθεια συντονισμού δυο διαφορετικών εννοιών, δυο διαφορετικών πλευρών. Για αυτό με μαγεύει. Γιατί μου δείχνει ότι αυτό το τόσο δύσκολο αποτέλεσμα μπορεί να γίνει καθημερινή πραγματικότητα.

Χορός γαλαξιών

"Παραδοσιακά Θράκης"
Ερμηνεία: Θύμιος Γκογκίδης

http://www.youtube.com/watch?v=6-hRwBm1Zng&feature=related

''...χίλιες φορές ορκίστηκα να μην σας τραγουδήσω, αλλά για το χατίρι σας τον όρκο θα πατήσω..."


Πόσα λέει αυτός ο στίχος από τον ανώνυμο αγρότη, κτηνοτρόφο, εργάτη ή δεν ξέρω τι άλλο ήταν αυτός που τον έγραψε... Ξέρω όμως ότι ήταν ανώνυμος, καθημερινός, ένας από τους παππούδες μας.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει... Όταν ακούω τέτοια τραγούδια παίρνει το σώμα μου φωτιά. Δεν μιλώ για το μυαλό, αυτό έχει ήδη καεί. Δεν μπορεί... αυτές οι νότες αγγίζουν ευαίσθητες νευρικές χορδές του εγκεφάλου, θα έλεγα ότι συντονίζονται τα μουσικά ηχητικά κύματα με τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα του εγκεφάλου. Και ξέρετε ότι το αποτέλεσμα συντονισμού κυμάτων είναι η δημιουργία ενός συνεχός μεγαλύτερου κύματος, σαν να τραντάζεται το κύμα, σαν να χοροπηδά, σαν να ξεφεύγει από τη γη και να προσπαθεί να φτάσει εκεί ψηλά στα άστρα, εκεί που ανήκει δηλαδή.

Το δεύτερο μισό του βίντεο δείχνει έναν χορό που λέγεται Συγκαθιστός. Κάνω μια παρατήρηση: τα σώματα των χορευτών δεν σας θυμίζουν αλληλεπίδραση γαλαξιών, που ο ένας γυροφέρνει τον άλλον σε ένα συναρπαστικό βαρυτικό παιχνίδι, μέχρι να ενωθούν και να γίνουν μια μάζα; Τι είπα; Βαρυτικό παιχνίδι; Συγνώμη, ερωτικό εννοούσα: Σαν τον κύριο Μίλκυγουέι και την κυρία Ανδρομέδα. Ένα μικρός κόσμος κρύβεται τελικά μέσα μας και αναζητά την ένωσή του με το υπόλοιπο σύμπαν...

http://www.youtube.com/watch?v=VSvM1-ZHqe4

Υ.Γ.1: Το post αυτό αφιερώνεται στην "Πάραλο", μια παραδοσιακή μουσικοχορευτική παρέα εδώ στη Μυτιλήνη. Μια παρέα όπως εκείνες τις παλιές, των απλών, καθημερινών, μαγευτικών ανθρώπων. Μια παρέα που κάνει με τον δικό της τρόπο μια ανθρωπολογική έρευνα πάνω στις μουσικές και τους χορούς των ανθρώπων. Υπενθυμίζω: είμαι εδώ ακολουθώντας τα κελεύσματα της μουσικής. Οψόμεθα τι άλλο θα μου προσφέρει...

Υ.Γ.2: Μαράκι, πόσο δίκιο είχες τότε, όταν μου έλεγες ότι θα βρεθούν νέοι κύκλοι να πιαστώ και να χορέψω στους ρυθμούς της γης, του αέρα και του έρωτα... Καλά να είσαι, όπου και να είσαι.