Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
"Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θα ’ρθει η αναπότρεπτη ώρα,
μια νύχτα που θα νοιώσει με πόνο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άνδρα να κλάψει στα πόδια της."
Είναι ίσως ένα από τα πιο μεγάλα κοινωνικά θέματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για τους "μετανάστες" ή "λαθρομετανάστες" ή "πρόσφυγες" ή όπως νομίζετε αποκαλέστε τους. Εγώ θα τους πω, απλά, κατατρεγμένους. Γιατί τι άλλο θα ήταν κάποιος που αφήνει γυναίκα, παιδιά, γονείς, φίλους και συγγενείς, για να αναζητήσει την τύχη του στην ένδοξη και πολλά υποσχόμενη -όπως κακώς τους έχουν πληροφορήσει απ' ότι δείχνει το τελικό αποτέλεσμα- κυρία Ευρώπη; Τι άλλο αν όχι κατατρεγμένος και απελπισμένος;
Η Ιστορία κατέχει την σπουδαία της θέση μέσα στις λοιπές επιστήμες, επειδή ακριβώς διδάσκει μέσα από τα παραδείγματά της, γιαυτό ας θυμηθούμε τι ήταν αυτό που έδιωχνε τόσους Έλληνες για τα ξένα. Τα όποια ξένα (διαβάστε την παράγραφο 6). Και μην βιαστούμε να δείξουμε το σοβινιστικό μας πρόσωπο, απέναντι σε όσους ξεβράζουν τα ξεφούσκωτα φουσκωτά, στις παραλίες της Μυτιλήνης, της Χίου, της Σάμου...
Αντιλαμβάνομαι τον αντίλογο: πού θα χωρέσουν τόσοι πολλοί; Όμως δεν αντιλαμβάνομαι την κατεύθυνση προς την οποία αυτός ο αντίλογος απευθύνεται. Δεν αντιλαμβάνομαι το μένος, τη σιχαμάρα και την αποστροφή που νοιώθουν όλοι οι συμπολίτες μας που ρίχνουν απαξιωτικές ματιές σε όλους αυτούς τους μαυριδερούς που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε αυτά που εμείς πετάξαμε επειδή δεν τα χωρούσε άλλο η πρικοιλιακή μας μπουχέσικη στομαχάρα! Το πού θα χωρέσουν όλοι αυτοί εξάλλου δεν είναι θέμα που αφορά αυτούς τους κατατρεγμένους. Είναι θέμα των δικών μας πολιτικάντηδων, που αυτοί θα έπρεπε στην πραγματικότητα να είναι κατατρεγμένοι από τον ελληνικό λαό και κάθε σκεφτόμενο πολίτη τούτης της ψαροκώσταινας... Αν οι κύριοι που ακουμπούν την χορτάτη κωλάρα τους στα δερμάτινα έδρανα της βουλής, δεν θέλουν πραγματικά να λύσουν το πρόβλημα των ξένων, επειδή αφήνουν τα κάθε λογής κυκλώματα Ελλήνων και -κατά τα άλλα εχθρών μας- Τούρκων να ξεσκίζουν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα για ένα καλύτερο αύριο, όλων αυτών των ανθρώπων που αναζητούν λίγο περισσότερο φως, τότε κύριοι αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά πού εντοπίζεται η κρίση των ημερών μας: στην κούτρα μας και όχι στην τσέπη μας! Αν οι κύριοι της Βουλής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα "Δουβλίνα ΙΙ" προσπαθούν να εθελοτυφλήσουν ως προς την ανισοκατανομή του προβλήματος και της συσσώρευσης των ξένων στα σημεία εισόδου τους στην ΕΕ, δεν πρέπει να συμπαρασύρουν και εμάς στο παιχνιδάκι τους. Και το τραγικότερο όλων; Οι απέλπιδες προσπάθεις που δίνουν τα κατά τόπους κράτη για να επιλύσουν το τόσο διογκωμένο πρόβλημα... Βρε, δεν μας παρατάτε λέω εγώ; Τους Αφγανούς τους θέλουμε να παραμείνουν στη χώρα μας, αρκεί να δηλώνουν συγκεκριμένο αριθμό ενσήμων κάθε χρόνο και αρκεί να πληρώνουν κάμποσα ευρώ φόρους, παράβολα, για άδειες παραμονής... Να τους δώσουμε άσυλο όμως δεν υπάρχει περίπτωση! Και αφήστε τον Γιωργάκη, την Αννούλα του Χιονιά και τον Χρηστάρα να μας παραμυθιάζουν.
Μήπως θέλουμε όμως τους ξένους, για να αφυπνίζουμε τα εθνικιστικά μας ένστικτα, για να διαλύσουμε την οικονομία μας και να προσθέσουμε ένα ακόμα πρόβλημα στην κοινωνία μας, ικανό να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα που οι Εθνοπατέρες μας κάθε μέρα μας φορτώνουν;;
Θέμα της σημερινής διάλεξης στη σχολή: το ελληνικό καφενείο. Και πώς αλλιώς θα γινόταν να εγκλιματιστούμε στο θέμα, αν όχι με την επίσκεψή μας σε ένα τέτοιο παραδοσιακό καφενείο κάπου τρυπωμένο στα σοκάκια της πόλης της Μυτιλήνης! Καθηγητής και καμιά δεκαριά φοιτητούδια παρέα να συμποσιάζονται σε έναν πρώην τεκέ (=ναός του άλλοτε ετερόδοξου ισλάμ). Μου θύμισε κάτι από ακαδημία Πλάτωνος το όλο πράγμα...
Πόσα συμβαίνουν στην μικρή -αλλά διόλου ανάξια λόγου- κοινωνία ενός καφενείου; Τι συγκρούσεις, τι μάχες, τι ανταγωνιστικές αναμετρήσεις των θαμώνων, τι κανόνες έχει αυτό το παιχνίδι, τι σύστημα αξιών χαρτογραφείται στον πάτο ενός φλιτζανιού καφέ; Πόσα τελικά μπορεί να πει ένας καφές;
Και πού φτάνει η κουβέντα; Στο ότι οι περισσότερες συμπεριφορές σε έναν καφενέ δεν είναι τίποτε άλλο από μια έκφραση της σεξουαλικότητάς μας, από μια ανάγκη επίδειξης εξουσίας, από τον διαχωρισμό σε ιδιοτελείς και ανιδιοτελείς κοσμοθεωρίες...
Ένα όμορφο μεσημεριανό, να μου ανοίγει ακόμα πιο πολύ το στενό μου το μυαλό...
Αν μπορούσε ένα τραγούδι να περιγράψει την σημερινή μου ημέρα θα ήταν το παρακάτω.
(Συγχωρέστε μου την ένδεια λόγων και εκφράσεων που πολλές φορές με διακατέχει, αλλά αν κάτι που σκέφτεσαι, κάποιοι άλλοι το έχουν πει καλύτερα από σένα, γιατί να μην το χρησιμοποιήσεις;)
Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό μα εμένα που ‘μαι δέντρο μες τη γη με ξεριζώνει κάθε χαραυγή
Ήλιε μου σε παρακαλώ πες τους χαροκαμένους να κλαιν στης πίκρας το γιαλό για μας τους προδομένους
Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ να τραγουδήσω και να καρτερώ
Ήλιε μου σε παρακαλώ πες τους χαροκαμένους να κλαιν στης πίκρας το γιαλό για μας τους προδομένους
Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που με την ύπαρξή τους και μόνο, δηλώνουν ξεκάθαρα πως: τι και αν προηγήθηκε κοσμική σιωπή ή -πολλώ μάλλον- τι και αν ακολουθήσει κοσμική σιωπή, σημασία έχει ότι αυτή η σιωπή κάποτε έσπασε. Το αδιαίρετο και συνεχές της απέραντης αυτής συμπαντικής σιωπής έχει υποστεί ρήγμα. Μεταξύ του πριν και του μετά, κάπου στριμωγμένο είναι η αλήθεια και χωμένο βαθειά σε αυτό το ρήγμα, υπάρχει το τώρα και λόγο για το τώρα δεν έχει καμιά σιωπή, παρά μόνο η ζωή. Λόγο έχει η ζωή. Παράλογο η σιωπή.
