Χτες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των απανταχού Bloggers !!
Το blogging, παρόν από το 1993 διαδικτυακά, νομίζω καλύπτει τρεις ανάγκες:
1. την ανάγκη για αποτύπωση των εμπειριών του συντάκτη τους, όπως κάποτε γινόταν με το προσωπικό μας τετράδιο-ημερολόγιο κάπου κάτω από το κρεββάτι ή μέσα βαθιά σε ένα συρτάρι με λουκετάκι απέξω... σε μια προσπάθεια να κλειδώσουμε αυτές τις εμπειρίες μας για να μην τις πάρει ο αέρας της φθοράς και χαθούν σαν τα θραύσματα ενός χρυσαλιφούρφουρου στο πέρασμα του χρόνου...
2. την ανάγκη για μοίρασμα αυτών των εμπειριών με τους άλλους ανθρώπους, όπως ακριβώς όμως, θα θέλαμε να τις αναδείξουμε εμείς, σε μια προσπάθεια αποκάλυψης ή ακόμα και επίδειξης (χωρίς ο όρος να εμπεριέχει απαραίτητα αρνητική δυναμική) αυτών των εμπειριών, μια διαδικασία όμως που δίνει ευκαιρία στην τέχνη να εκφραστεί...
3. την ανάγκη να γίνουμε αρεστοί από τους γύρω μας, σε μια προσπάθεια ένωσης του σπασμένου "εγώ" με το κολλητικό "εμείς"...
Το blogging μεγάλωσε, άλλαξε περιεχόμενο και ταυτότητα, κάποιοι σταμάτησαν να γράφουν γιατί βαρέθηκαν, άλλοι γιατί κουράστηκαν, άλλοι γιατί η καθημερινότητα τούς ξεπερνούσε και δεν την προλάβαιναν και κάποιοι τέλος, ελάχιστοι, που προσπαθούν να συνεχίσουν να καλύπτους τις τρεις ανωτέρω ανάγκες...
Το blogging αυτά τα τελευταία 25 χρόνια αλληλεπίδρασε με τις νέες δυνάμεις της κοινωνίας της πληροφορίας και της κοινωνίας του διαδικτύου άλλοτε χάνοντας και άλλοτε κερδίζοντας, πάντα όμως ακολουθώντας και αλληλεπιδρώντας με αυτές τις δυναμικές αλλαγές που έχουν επέλθει στη σύγχρονη ζωή μας. Αν έχει αναδείξει κάτι το blogging, είναι τα αντιφατικά συστατικά της κοινωνίας μας που συνθέτουν (ή κατά την προσωπική μου άποψη, αποσυνθέτουν) τις επιμέρους εκφάνσεις της. Τα παραδείγματα είναι πολλά, καθημερινά και ασταμάτητα. Έχω προσπαθήσει πολλάκις να τα καταγράψω εδώ, θίγοντας ακροθιγώς εκείνα τα φαινόμενα που θίγουν αμιγώς αυτό που ονομάζεται στο συλλογικό ασυνείδητο "ανθρώπινη αξιοπρέπεια"...
Το blogging έχει καταγράψει αυτήν την αντίφαση της κοινωνίας μας, η οποία φαίνεται ότι βαδίζει σε αποσχιστικές συμπεριφορές, συμπεριφορές των άκρων, συμπεριφορές πόλωσης... Έτσι, τα αμέτρητα blogs, μπορεί να ξεκίνησαν για να καλύψουν τις τρεις ανωτέρω ανάγκες που αναφέρθησαν, νομίζω όμως ότι έχουν καταλήξει να είναι δυο κατηγοριών: εκείνα που εγκόλπωσαν τα σκουπίδια της δημοσιογραφίας και της φτιασιδωμένης, εμπορευματο(παρα)ποιημένης πληροφορίας που αραδιάζουν ό,τι αποβλακωμάρα μπορεί κανείς ελεύθερα να γράψει, και εκείνα που προσπαθούν ακόμα να καταγράψουν μια κριτική στάση και άποψη απέναντι στην προηγούμενη κατηγορία, καταθέτοντας τη βιωματική τους εμπειρία από τα θραύσματα της καταπατημένης ανθρώπινης αξιοπρέπειας που είπαμε πριν...
Αραδιάζω αδρά κάποιες αντιφατικές έννοιες εμπνευσμένες από τις εμπειρίες μου των τελευταίων ημερών:
- ποια τα όρια του "δεν θέλω" και του "δεν μπορώ"; πότε αυτό που νομίζουμε ότι δεν μπορούμε, είναι κατά βάθος αυτό που δεν θέλουμε και μήπως όταν λέμε ότι δεν θέλουμε, είναι όταν πραγματικά γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε; Α, ρε Φρόυντ... πού είσαι;
- έχετε αναρωτηθεί γιατί ο χρυσός, από αρχαιοτάτων χρόνων ζητούμενο των κοινωνιών, έχει τη θέση που έχει ανάμεσα στα ανθρώπινα; Γιατί να μην είναι, ας πούμε, το κάρβουνο που είναι φτιαγμένο από την ίδια χημική ουσία; Μήπως, γιατί ο χρυσός έχει τέτοια διάταξη και "σειρά" στη δομή του, που τον κάνει να είναι τόσο σπάνιος και τόσο φωτεινός; Μήπως, γιατί η εσωτερική του διάσταση και ισορροπία, γεννούν μια εκθαμβωτική εξωτερική λάμψη που σπανίζει ανάμεσα στους υπόλοιπους λίθους; Κάνετε μια αναγωγή του χρυσού και των άλλων λίθων, στην κοινωνία με αφενός τους σπάνιους χρυσούς ανθρώπους και αφετέρου τους άλλους ηλίθιους που περιστοιχίζουν τους πρώτους και δυστυχώς φαίνεται ότι στοιχίζουν πιο πολύ από τους πρώτους. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος: ένα δώρο "μπριγιάν" (στην προφορά είμαι απαίκταμπλ...) που πουλιέται από πασίγνωστο οίκο στο Κολωνάκι 1550 ευρώ, αν το πας σε κάποιο υποκατάστημα του Ριχάρδου (όχι του Λεοντόκαρδου, αλλά του άλλου, του γνωστού μαυραγορίτη), στο αγοράζει γύρω στα 15 ευρώ... Ο πιο σιχαμερός από τους δυο -Ριχάρδου και Κολωνακιώτη κοσμηματοπώλη- είναι ο δεύτερος και όχι ο πρώτος που ίσως τρέξατε οι περισσότεροι από εσάς να σκεφτείτε, διότι ο δεύτερος σου πουλάει φύκια με μεταξωτές κορδέλες, τέχνη και φαντασία, μπαρούφες και γαρύφαλλα κολωνακιώτικα... χρεώνοντάς τα περίπου 100 φορές πάνω από την πραγματική αξία του πολύτιμου λίθου, σε εσένα που σε υποτιμά περίπου 100 φορές κάτω από το μέσο όρο του πολύτιμου (για το κοινωνικό γίνγεσθαι) ηλίθιου πελάτη του. Πού κρύβεται λοιπόν, εκείνος ο πολύτιμος χρυσός ανάμεσα στα ανθρώπινα; Πού κρύβεται εκείνη η σπανιότητα της λάμψης, της ξεχωριστής εσωτερικής δομής και συγκρότησης, της απαστράπτουσας σεμνότητας και νηφαλιότητας στους ανθρώπους...;
- σε συνέχεια του προηγούμενου, η κοινωνία έχει αντικαταστήσει το "αερικό" με το "αεριτζίδικο". Το πρώτο, είναι η ανάγκη της υπέρβασης, της μαγεμένης και ρομαντικής φαντασίας σε βαθμό συναρπαγής από τα στέρεα με στόχο να ξεφύγει το άτομο από την πραγματικότητα και να μεταφερθεί στα υπερφυσικά, ενώ το δεύτερο είναι η υπέρβαση της ανάγκης, η υπερβολή του ρεαλισμού, η επιβολή της πραγματικότητας με όρους αφύσικους και χθόνιους, κούφιους και φτιασιδωμένους με μόνο στόχο να παραμείνει το άτομο κολλημένο στην άθλια πραγματικότητα που του φοράνε... Αυτή η αντίθετη στάση ζωής υποδηλώνει τις δυο κατευθύνσεις που έχει λάβει τη σήμερον το blogging...
- και σε συνέχεια πάλι του προηγούμενου, παραθέτω δυο σκηνές:
α) η μια προ ημερών, όταν παρευρέθην σε εστιατόριο ενός εκ των μεγαλυτέρων και διασημοτέρων ξενοδοχείων του κέντρου της Αθήνας, και μας σερβίρισαν βλήτα ως το εξαιρετικό μενού της ημέρας... από τον διάσημο σεφ τάδε... αυτά πάντως, η γιαγιά μου, τα έλεγε "κουτόβλητα" και ήταν το πιο απλό φαγητό που μπορούσε κανείς να φάει στο χωριό μας... Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, κουτοί ήταν εκείνοι που μας έβγαλαν στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο και φυσικά πλήρωσαν και τα βλήτα...
β) και η δεύτερη σκηνή, μιλάει από μόνη της:
πώς η Παπαρίζου από τις πίστες της Γιουρ-βυζιόν (δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό: με -υ ή με -ι ) και της παραλιακής, θα βρεθεί ανάμεσα στα λάχανα και χάχανα του Ρέντη...; Μήπως έχει ξεμείνει από "μαϊντανό" (=χρήμα, κατά την τοπική διάλεκτο του χωριού μου), ή μήπως προωθεί λαϊκή καμπάνια με τον πασίγνωστο τίτλο: "εδώ δεν έχουμε να φάμε, μαρουλάκια για την όρεξη..."; Όπως και να έχει πάντως, παρότι το πράγμα είναι γελοίο, οι μάνατζέρ της προσπαθούν να αντιστρέψουν την γελοιότητα του πράγματος και να μας πλασάρουν το ταρατατζούμ γεγονός σαν να μην τρέχει τίποτα, όπως ακριβώς όταν πας σε πολυτελή εστιατόρια που σου πλασάρουν ξαναζεσταμένο σε φούρνο μικροκυμάτων φαγητό-σπεσιαλιτέ τους, και εσύ το πληρώνεις για χαβιάρι άρτι αλιευτέν από την Καραϊβικήν... και λες και "τι νόστιμο που είναι", γιατί φυσικά, έτσι σε μάθανε να λες...
- τούτη η ζωή, είναι ταυτόχρονα όμορφη μα και στενάχωρη.
α) η ομορφιά της και μαζί η σύνθλιψή της, έχει αποτυπωθεί στο μαγευτικό ετούτο παιδικό τραγουδάκι που ακούμε μαζί κάθε απόγευμα με την μπεμπάρα μου και εκείνη γελάει από τη χαρά της (δώστε βάση στον τόσο δραματικό μα αληθινό στίχο):
"Δυο φίλοι"
Στίχοι, Μουσική: Γιώργος Χατζηπιερής
Ερμηνεία: Απόστολος Ρίζος
β) η στεναχώρια της και μαζί και η ελπίδα που έχει τρυπώσει στα βάθη της, έχει επίσης δηλωθεί με μαγευτικό τρόπο σε τούτο το άλλο παιδικό τραγουδάκι που επίσης ακούω με την μπεμπάρα μου κάθε απόγευμα, μόνο που τώρα γελάω εγώ στο άκουσμά του...
"Παλιάτσος"
Στίχοι: Μέλπω Ζαροκώστα
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Ερμηνεία: Παιδική Χορωδία ωδείου Kodaly
Και αν όλα τα προηγούμενα σας φαίνονται ασύνδετα ή και αντιφατικά, είναι επειδή ακριβώς το blogging μας δίνει αυτό ακριβώς το δικαίωμα: να γράφουμε ό,τι γουστάρουμε ελεύθερα και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Τα ποίηματα ας πούμε είναι πιο συγκεκριμένα...;
Συμπέρασμα: η ζωή έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Σιγά το νέο - έτσι ήταν πάντα, θα μου πείτε! Θα διαφωνήσω. Παλαιότερα, η κοινωνία διαμορφωνόταν από τις ανάγκες της οι οποίες οδηγούσαν σε λύσεις μέσα από έναν συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής τους. Σήμερα, οι ανάγκες γεννούν άλλες ανάγκες και όλες μαζί καταλήγουν να διασταυρώνονται μεταξύ τους, γεννοβολώντας ακόμα περισσότερες ανάγκες, κοινώς, η λύση που μας πλασάρουν κάποιοι για τις ανάγκες μας, είναι επιπλέον ανάγκες, ωθώντας μας να κάνουμε κύκλους στις ζωές μας, και να ζούμε ζωές χωρίς λύσεις, έως ότου ζαλιστούμε από τις πολλές στροφές και πέσουμε χάμω αποκαμωμένοι και έτοιμοι να μας γαργαλίσουν το ταμτιριριν... χωρίς να προβάλουμε καμία αντίρρηση! Το πολύ-πολύ να προβάλουμε το βιασμό της ίδιας της ζωής μας σε επαναλήψεις στο MEGA και να τις βλέπουμε στο μέλλον (γιατί δεν βλέπω το συγκεκριμένο κανάλι να παύσει ποτέ να εκπέμπει και να δείχνει για τουλάχιστον τα επόμενα 100 χρόνια τον Παπακαλιάτη να πηδά ό,τι βρίσκει στο πέρασμά του: μάνες, κόρες, γειτόνισσες, γάτες, κότες, μάντρες, βουνά και λαγκάδια...).
Αυτά! Ζήτω το blogging που παραμένει ελεύθερο και μπορούμε να γράφουμε και εμείς οι εκτός του συστήματος, για όλα εκείνα τα εκτός συστήματος που μας κινούν το ενδιαφέρον... Παράδειγμα απίστευτου ενδιαφέροντος που με έχει συγκινήσει τελευταία -και είναι φυσικά εκτός συστήματος- είναι η κάτωθι μαγευτική ιστορία:
"Ο Πρίγκιπας Λεμόνης και η Όμορφη Κρεμμύδω"
Στίχοι, Μουσική: Γιώργος Σακελλαρίδης
