"One of us" - Joan Osborne
[The thing she says at the beginning:
one of these nights at about twelve o'clock
this whole earth's gonna reel and rock...
things thay'll tremble and cry for pain
for the Lord's gonna come in his heavenly airplane.]
Lyrics:
If God had a name what would it be?
And would you call it to his face?
If you were faced with him
In all his glory
What would you ask if you had just one question?
And yeah, yeah, God is great
Yeah, yeah, God is good
Yeah, yeah, yeah-yeah-yeah
What if God was one of us?
Just a slob like one of us
Just a stranger on the bus
Trying to make his way home
If God had a face what would it look like?
And would you want to see
If seeing meant that
you would have to believe
in things like heaven and in Jesus and the saints
and all the prophets
And yeah, yeah, God is great
Yeah, yeah, God is good
Yeah, yeah, yeah-yeah-yeah
Trying to make his way home
Back up to heaven all alone
Nobody calling on the phone
'cept for the Pope maybe in Rome
And yeah, yeah, God is great
Yeah, yeah, God is good
Yeah, yeah, yeah-yeah-yeah
Just trying to make his way home
Like a holy rolling stone
Back up to heaven all alone
Just trying to make his way home
Nobody calling on the phone
'cept for the Pope maybe in Rome
Παραφωνία στην κοσμική σιωπή
Τι εστί ζωή αναρωτιούνται οι πολλοί…
Να τι απαντώ:
Εστί η προσπάθεια για ύπαρξη
Εστί η σθεναρή αντίσταση της ενέργειας απέναντι στο χάος
Εστί το να θέλεις, όταν όλα τριγύρω σου εμποδίζουν να θέλεις
Εστί να τραγουδάς -έστω και παράφωνα- όταν όλα γύρω σου σωπαίνουν
Εστί να βλέπεις ομορφιά παντού,
ακόμα και κάτω από μια πέτρα, όπου όλα μοιάζουν θαμμένα, αβοήθητα
Εστί να χορεύεις ενώ είσαι ανάπηρος
Εστί να γελάς ενώ μέσα σου πονάς
Εστί να νοιώθεις ελεύθερος ενώ σε κλείνουν συρματοπλέγματα
Εστί να κοιτάς τον άλλον βαθειά μέσα στα μάτια του
και να βλέπεις έναν αδερφό απ’ το ένα μάτι και έναν φίλο απ’ το άλλο
Εστί να βρίσκεσαι μίλια μακριά από τους δικούς σου
και να κάνεις δικούς σου αυτούς που τυχαία βρίσκεις γύρω σου
Εστί να αφήνεσαι στη μουσική, όπως ένα φτερό αφήνεται στο βοριά
Εστί να αφήνεσαι στην τύχη και ας νοιώθεις μόνος άλλη μια φορά
Εστί να ακολουθείς τις Σειρήνες και ας ξέρεις ότι θα σε πλανέψουν
Εστί -επιτέλους- να στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου και να χαίρεσαι τη μοναδική στιγμή σου
Εστί να κάνεις λάθη και να πληρώνεις γι’ αυτά
Εστί να δακρύζεις και να ξεπλένεις το αμαρτωλό σου κορμί με δάκρυα καυτά
Εστί να αναπολείς τα ξέγνοιαστα χρόνια, τότε που ήσουν παιδί και όλα ήταν πιο απλά
μα εστί και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου μεγάλε!
Εστί να αναζητάς τον άνθρωπο που θα βαδίσετε μαζί
και αν δεν τον βρίσκεις να πνίγεις τις σκέψεις στο κρασί
και την άλλη μέρα αχάραγα ακόμα να ξεκινάς γέρο από την αρχή για την θάλασσά σου.
Διότι αυτό εστί ζωή, μια παρεξήγηση δίχως αφορμή
και μια εξήγηση που αν θες την πιστεύεις.
Διαλέγεις τι ζωή θα ζήσεις,
ζωή που θα σέρνεις αγόγγυστα
ή ζωή που θα σέρνεσαι αλόγιστα;
Τέλη Απριλίου 2008
by astromonos
3 σχόλια:
Αγαπητέ Στράτο,
Για να μην μας τρελάνεις εντελώς πές μας σε παρακαλώ στο λόγο της τιμής σου ποιόν Στράτο να πιστέψουμε: Αυτόν της Δημουλά και του Δήμου, (του Μηδέν και του Τίποτα) του Οκτώβρη του 2009 ή αυτόν του Αγώνα και «της παραφωνίας στην κοσμική σιωπή» του Απρίλη του 2008 (και μην μου πεις ότι είναι ίδιοι, γιατί έτοιμος είσαι να αρχίσεις τις σοφιστείες σου).
Τειρεσίας
Αγαπητέ Τειρεσία,
Δεν είναι ίδιες οι δυο αυτές πλευρές του εαυτού μου, αλλά είναι συνδεδεμένες. Ο Στράτος του "Μηδέν και του Τίποτα" είναι αυτός που συνειδητοποιεί και αν θες ναι, μηδενίζει τα πάντα και τα κάνει τίποτα. Ο Στράτος της "Παραφωνίας και της Κοσμικής Σιωπής" είναι αυτός που έχοντας συνειδητοποιήσει αυτό το Τίποτα, επιλέγει τι να κάνει για να μην περάσει βαρετά και καταθλιπτικά η υπόλοιπη ζωή του: είναι αυτός που επιλέγει να ορίσει τη ζωή του όπως λέει το ποίημα και όχι όπως πραγματικά είναι, δηλαδή ένα τίποτα. Άρα όλα αυτά που λέει το ποίημα δεν έχουν καμία αξία στο αχανές του σύμπαντος, αλλά έχουν μεγάλη αξία για τη δική μου μικρή και ασήμαντη ζωή! Διάβασε σε παρακαλώ ξανά την τελευταία στροφή και θα δεις ότι υποκρύπτεται στο νόημα -αυτό τουλάχιστον είχα κατά νου όταν την έγραφα- το τίποτα του σύμπαντος κόσμου! Και σημείωσε τη φράση "Διαλέγεις τι ζωή θα ζήσεις..."
Ελπίζω να σε πείθω ότι όλα αυτά δεν είναι σοφιστείες, αλλά δυο σκέψεις συνδεδεμένες εν σειρά, σαν μια αλυσίδα:
1. Δεν υπάρχει Τίποτα
2. Επιλέγω να γεμίσω αυτό το Τίποτα με όλες αυτές τις δραστηριότητες που λένε τι "Εστί ζωή". Δεν υπάρχει Τίποτα, έτσι είμαι ελεύθερος να πράξω όπως θέλω (κατ'αντιστοιχία με το "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος", του Καζαντζάκη). Ε, εγώ λοιπόν επιλέγω -ή είμαι προγραμματισμένος, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης- να πράξω με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και αυτός ο τρόπος, (ναι λοιπόν εδώ συμφωνούμε) είναι ο τρόπος της Αγάπης.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι δεν καταλαβαίνεις.
Τα σέβη μου!
Υ.Γ.: Υπ'όψιν Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο, έχω εφημερία, οπότε μην με παρεξηγήσεις αν αργήσω να απαντήσω!
Αγαπητέ Στράτο,
Από τα πολλά «εστί..» που αναφέρονται σαν απαντήσεις στο ερώτημα «τι εστί ζωή» πολλά είναι εκείνα που με ενθουσιάζουν αλλά εγώ θα επισημάνω ένα που θεωρώ ότι αντιπροσωπεύει τον αυθεντικό Στράτο:
«Εστί να κοιτάς τον άλλον βαθειά μέσα στα μάτια του
και να βλέπεις έναν αδερφό απ’ το ένα μάτι και έναν φίλο απ’ το άλλο».
Τα υπόλοιπα που γράφει Ο Στράτος του Οκτώβρη του 2009 (της Δημουλά και του Δήμου, τα μηδέν και τα τίποτα, τα χωσίματα στα ρουθούνια τ’ ουρανού και τα τοιαύτα) του τα χαρίζω. Άλλωστε είναι ανάγκη που και που να μπουκώνουμε το Εγώ μας με κάτι τέτοια για να μη μας πάθει τίποτα.
Τειρεσίας
Δημοσίευση σχολίου