3 Τραγούδια για την Ειρήνη και 1 Κραυγή από τον Πόλεμο




Οι Σ-ειρήνες τραγουδούν συμπαντικούς σκοπούς...
προσκαλώντας ουράνια πλάσματα...



"Τα Λάφυρα της Νύχτας"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά



Τα λάφυρα της νύχτας 
έχεις κρύψει στο βλέμμα σου 
σαν τον κλέφτη που ξέρει 
πως το άλλο σκαλί θα ‘ναι η φυλακή. 

Ομορφιά θνητή γίνε αθάνατη. 
Γίνε αθάνατη, ομορφιά θνητή. 
Τρελό πουλί κι εφήμερο, 
 αυτάρεσκο πουλί. 

Ο καθρέφτης σαν στόμα, 
σαν σπηλιά και σαν θάλασσα, 
με τα πρόσωπα παίζει, με τα είδωλα ζει, 
άλλη μια φυλακή. 

Ομορφιά θνητή γίνε αθάνατη. 
Γίνε αθάνατη, ομορφιά θνητή. 
Τρελό πουλί κι εφήμερο, 
αυτάρεσκο πουλί.


--------------------------


"Πανσέληνος"
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία: Γεωργία Νταγάκη



Εχθές σε μια γωνιά του δρόμου 
μπροστά στα μάτια μου, 
με πετροβόλαγες μικρό μου με τα κομμάτια μου. 

Είχες τον άνεμο εσύ πατρίδα 

κι εγώ την έρημο, 
κι όπως με στράβωνες 
εγώ σε είδα, 
μες την πανσέληνο, 
μες την πανσέληνο... 

Γυρνάει ο νους μου στα χαμένα 

σαββατοκύριακα 
μα είναι τοπία ερειπωμένα 
και κάστρα ανήλιαγα. 

Είχες τον άνεμο εσύ πατρίδα 

κι εγώ την έρημο, 
κι όπως με στράβωνες 
εγώ σε είδα, 
μες την πανσέληνο, 
μες την πανσέληνο... 

Είχες τον άνεμο εσύ πατρίδα 

κι εγώ την έρημο, 
κι όπως με στράβωνες 
εγώ σε είδα, 
μες την πανσέληνο, 
μες την πανσέληνο...


---------------------------------


"Αλ Τάιρ"
Στίχοι: Θωμάς Μπέκος
Μουσική: Θωμάς και Ευριπίδης Μπέκος
Ερμηνεία: Έλσα Μουρατίδου και Δημήτρης Ζερβουδάκης




Πήγα βόλτα στον Al Tair 
για να δω ποιος με κοιτάει 
στ`ουρανού τις θημωνιές 
που δροσίζονται οι ψυχές. 

Η ψυχή μου μαγεμένη 
στέκει εκστασιασμένη 
δεν βρίσκει λόγια να μου πει 
όσα πρόλαβε να δει. 

Η ψυχή μου ταξιδεύει 
σε χιονιάδες γαληνεύει 
παίζω μ`άγριους βοριάδες 
με τρελές χιονονιφάδες. 

Με του ουρανού τ`αστέρια 
κάνω ατέλειωτα νυχτέρια 
κρατώ την πρώτη ηλιαχτίδα 
φυλαχτό στην καταιγίδα. 

Στ`όνειρό μου ένα βράδυ 
πέφτω σε βαθύ πηγάδι 
μαύρη τρύπα με ρουφά 
η μέρα ανάστροφα μετρά. 

Γυρίζω πίσω σαν φωτιά 
έν’ αγρίμι που αλυχτά 
μέλλον καίω, παρελθόν 
με το τώρα να`ναι απόν. 

Ανεβαίνω κατεβαίνω 
σαν πουλί στον ουρανό 
απ`τ`ανώγεια στα κατώγεια 
άβυσσο ψάχνω να βρω 
λίγο να ξεκουραστώ.


-----------------------


Μα ο Πόλεμος τους κρένει:


"Ο πιο ισχυρός, ο πιο αδιάρρηκτος, ο πιο αβάσταχτος κι ο πιο σταθερός δεσμός που μας συνδέει με τους συνανθρώπους μας είναι αυτό που ονομάζουμε «εξουσία». Η εξουσία, με το βαθύτερο νόημα, δεν είναι παρά έκφραση της πιο μεγάλης εξάρτησης του ενός απέναντι στους άλλους. Είναι πολύ δύσκολο να καθορίσει κανείς τα όρια της περιοχής μεταξύ ελευθερίας και αναγκαιότητας κι ο καθορισμός αυτού του ορόσημου αποτελεί το θεμελιώδες πρόβλημα της ψυχολογίας."

(Λέων Τολστόι, από το "Πόλεμος και Ειρήνη")






Αντι-στάση ζωής!



"Γιατί τελικά η τάξη, και εδώ ήθελα να καταλήξω, δεν είναι το τέλειο αποτέλεσμα αλλά μια στάση ζωής! Και η συνεχής προσπάθεια να την πετύχεις λογίζεται εντέλει ως η ίδια η ευταξία".

(από το "Να σ'αγαπάει η Ζωή" του Βασίλη Τσιαμπούση, εκδ. Πατάκη, β' έκδοση, 2006, σελ.69-69, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Όσοι με γνωρίζουν, ίσως μου χρεώνουν μια εμμονή στην τάξη... Η έννοια της τάξης εμπεριέχει πιστεύω ολόκληρη την αντίσταση του ανθρώπου απέναντι στην αενάως εχθρική εντροπία του σύμπαντος. Η τάξη, όχι ως μια εκδήλωση ψυχικής νόσου λοιπόν, αλλά ως ένα αντίδοτο στην αταξία, και κατά (ηθική) επέκταση, ως ένα αντίδοτο στις... αταξίες, ενέχει την προσπάθεια εκείνη του ανθρώπου, τη βούληση πιο σωστά, να αντιταχθεί σε αυτήν την καθημερινή υπόγεια (μα και εσωτερική) μάχη με τη διάλυση και την αποσύνθεση, με την καταστροφή και τη σήψη, εντέλει με την εξαΰλωση...


Η προσπάθεια είναι αυτή που βραβεύεται και ενσαρκώνει το μετάλλιο της ευταξίας. Η τάξη είναι απλά το καρότο που μας σέρνει σε ατραπούς μη συνηθισμένους... Είναι το όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. 

Μέχρι τότε, θα μένει και θα μαίνεται, αυτή η ενδόμυχη σύγκρουση, της τάξης και της αταξίας, βαθιά μέσα στα σωθικά μας, με μοναδικούς γυμνούς θεατές, τα ίδια τα αστέρια...


"κρυμμένα μυστικά, 
πάντα θα γυρνάνε,
να θυμίζουνε βράδια
όταν τα αστέρια μας κοιτάνε...









Μεγάλες Ιδεολογίες



Μετά από μια εφημερία, έκαστος επιλέγει τον τρόπο της χαλάρωσής του. 

Εγώ, επέλεξα μια ομιλία, ενός ιστορικού, περί των "Μεγάλων Ιδεολογιών του 20ού αιώνα", κοινώς, Φιλελευθερισμός και Νεοφιλελευθερισμός, Σοσιαλισμός, Κομμουνισμός, Σοσιαλδημοκρατία, Φασισμός, Ναζισμός, Φεμινισμός, Αναρχισμός κλπ. Βλέπετε, μόνο η Σοσιαλδημοκρατία πάει να ξεφύγει το μοτίβο του -ισμός, θέλοντας να κάνει τη διαφορά, αλλά όπως εκφράστηκε στην Ελλάδα τόσα χρόνια, μάλλον μέσα της κρυβόταν ένας τραγικότερος -ισμός: ο Σταρχιδισμός! Και δυστυχώς, αυτόν πληρώνουμε σήμερα όλοι μας, που και καλά "μαζί τα φάγαμε...". 

Ο βασικός άξονας του ομιλητή, ήταν η ανάλυση κάθε ενός συστήματος. Η δική μου η αντίληψη όμως, συγκράτησε κυρίως το συνεκτικό τους (έστω σε επίπεδο ομιλίας) στοιχείο, αυτό της Ιδεολογίας, και λιγότερο τα αρκετά διαχωριστικά τους σημεία. 

Η Ιδεολογία, είναι το βασικό εκείνο πλαίσιο ("βασικό" με την έννοια της βάσης), στο οποίο προσπαθεί να πατήσει και να στηριχτεί η ύπαρξη του ανθρώπου, με σκοπό να αυτοκαθοριστεί (καθορίζω, εξάλλου σημαίνει "βάζω όρια", αλλά και "βάζω μέσα σε όρια"), να αυτοεννοηθεί, να εξασφαλίσει εν τέλει την παρουσία του στο Σύμπαν. Είναι το πλαίσιο της ζωής του (συνειδητό ή μη). Αυτή η διαδικασία πλαισίωσης όμως, εμπεριέχει ένα εγγενές σφάλμα. Η Ιδεολογία, δομείται στο μυαλό του καθενός, αλλά οικοδομείται στα σώματα των υπολοίπων, ή αλλιώς πραγματώνεται μέσα από την συνύπαρξη με τους υπόλοιπους της κοινωνίας. Εξάλλου, η Ιδεολογία του καθενός, αφορά τον τρόπο συμβίωσης σε μια κοινωνία, από την πιο μικρή και αυτοοργανωμένη ομάδα (βλέπε αναρχικούς), μέχρι την πιο μεγάλη και παγκοσμιοποιημένη κοινότητα (βλέπε φιλελεύθερους ή φασίστες). Άρα, η Ιδεολογία, εφορμά από τον έναν, αλλά αφορά τους πολλούς. Και εδώ ακριβώς, είναι η λούμπα: δεν γίνεται κάτι που φτιάχνει ο ένας να μην εμπεριέχει το στοιχείο της διαφορετικότητας. Τελικά, ο αγώνας μετατοπίζεται σε μια μάχη να επιβάλλει ο ένας την άποψή του στους άλλους, με κάθε τρόπο. 

Συνεπώς, η κατάσταση μοιάζει όπως σε μια σχέση, που οι όροι της Ατομικότητας και της Συντροφικότητας, κάποιες στιγμές (άλλοτε λίγες ή πολλές) συγκρούονται αναπόφευκτα... 

Τι κάνανε όλες αυτές οι Μεγάλες Ιδεολογίες του 20ού αιώνα; Πολύ απλά δεν σεβάστηκαν αυτήν την διαφορετικότητα. Ούτε εκείνες που είχαν ως μέσο εκφοράς την ομοιομορφία του συνόλου (είτε αυτό λέγεται ομοιόμορφη στολή με τον αγκιλωτό σταυρό, είτε ομοιόμορφα αμάξια Zastava-Yugo) οι οποίες δεν αφουγκράστηκαν τις ιδιαίτερες προτιμήσεις των συμπολιτών τους, άρα δεν αντιλήφθηκαν το κοινό αίτημα για ποικιλομορφία στα δικαιώματα, αλλά ούτε και εκείνες που είχαν ως μέσο εκφοράς τον ατομικισμό (βλέπε φιλελευθερισμός) οι οποίες αδιαφόρησαν για τις ιδιαίτερες ανάγκες των συμπολιτών τους, χωρίς να αντιληφθούν ξανά το κοινό αίτημα για ποικιλομορφία, στις ανάγκες όμως αυτή τη φορά. Μπορεί άραγε, να γίνει και αλλιώς; Η αλήθεια, νομίζω είναι πως όχι, καθώς, αυτο το ανυπέρβλητο εμπόδιο της Διαφορετικότητος, είναι ευχή και κατάρα για μια κοινωνία. Αυτό, το κοινωνικό συμβόλαιο που χτίζεται σε μια κοινωνία, εννοείται από τον καθένα μας διαφορετικά. Και πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε; 

Έτσι, εμείς οι μικροί αναλυτές της Ιστορίας, θα παραμένουμε πάντοτε, μικροί, όσο καταπιανόμαστε με μεγάλα πράγματα όπως αυτό της Διαφορετικότητας και πάντα η οπτική μας θα παραμένει Ανθρωπολογική όσο προσεγγίζουμε Ιδεολογικά σχήματα... 


Υ.Γ.: Το αποτέλεσμα πάντως, είναι πως η χαλάρωση μετά την εφημερία, επήλθε. Όχι, όμως με τρόπο εξαγνιστικό, αλλά με τρόπο εξαντλητικό... 

Ωρ(ι)αίες ασχολίες...



Ξεκινάει άλλη μια μέρα στη δουλεια (η λέξη χωρίς τόνο - προς το παρόν). Μάλιστα είπες να πας σήμερα λίγο νωρίτερα, έτσι για αλλαγή. Ώρα 07:00 πμ.

Φεύγεις, πηγαίνεις διακομιδή, συνοδεία δηλαδή με ασθενή, σε άλλο, μεγαλύτερο οίκο (η λέξη με δυο δυνατότητες επιλογής ως προς τη γενική προσδιοριστική που ακολουθεί: 1.νοσηλευτικής ή 2. ανοχής), και γυρίζεις όταν είναι ήδη μεσημέρι. Ώρα 13:30 μμ.

Με το που πατάς το πόδι σου στην κλινική, σε πιάνει από το μπράτσο σου (η λέξη θα μπορούσε να αντικατασταθεί κάλλιστα και από τη λέξη πόδι σου) ο διευθυντής σου και σου λέει ότι προκειμένου να μην κλείσει η κλινική σε αυτούς τους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς, πρέπει να κάνεις άλλες 3 εφημερίες παραπάνω, φτάνοντας συνολικά τις 11 ετούτον τον μήνα, τον αποπάνω. Ενώ για τον άλλον τον μήνα, τον παραπάνω, ίσως χρειαστεί να κάνεις γύρω στις 15 εφημερίες. Και εσύ τότε αρχίζεις και σιγοτραγουδάς από μέσα σου, το "Τούτον το μήνα, τον αποπάνω, τον παραπάνω....". Ώρα περίπου 14:30 μμ. 

Είχες μια πείνα και το στομάχι σου έπαιζε ταμπούρλο από το πρωί, αλλά με αυτά που σε στολίσανε, μάλλον σε χορτάσανε, οπότε δεν πας για φαγητό, αλλά κατευθύνεσαι προς τα επείγοντα, πειράζοντας λίγο τη γνωστή λαϊκή παροιμία, και κάνοντάς την να ακουστεί ενδόμυχα ως "Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί μου φάε...". Ώρα 14:45 μμ.

Είσαι στα Επείγοντα. Ως παθολόγος και επίσημα. Φτάνει βράδυ. Ώρα 22:00 μμ.

Λες, ας πάω να κάνω έναν υπέρηχο καρδιάς σε μια ασθενή που την έχουμε 3 ημέρες και κανείς δεν την έχει δει ως τώρα, παρά θεωρούμε ότι είναι μια ακόμα ασθενής με παραμελημένη καρδιακή ανεπάρκεια και θέλει μόνο λίγο βοήθεια με διούριση. Ώρα 22:30 μμ.

Είσαι στον υπέρηχο. Γυμνώνεις την ασθενή και πας να τοποθετήσεις την κεφαλή -ή probe ελληνιστί- του υπερήχου στο στέρνο της, ανάμεσα στα στήθη της. Λόγω ηλικίας, οι μαστοί έχουν "κραμάσει" -λαϊκιστί- και αναγκάζεσαι να παραμερίσεις τον δεξιό μαστό με το χέρι σου. Αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι πρόκειται για έναν απίστευτα σκληρό μαστό... Ο νους σου πάει -φυσικά- στο κακό. Κοιτάς ξανά την ακτινογραφία θώρακος και ψιλιάζεσαι ότι αυτά που κάποιοι βάφτιζαν "καρδιακή κάμψη" ίσως είναι καρκινικές μεταστάσεις... Φωνάζεις χειρουργό, για να μην αρχίζεις να... φωνάζεις γενικά, και επιβεβαιώνει την υποψία σου, προτείνοντας να γίνει αύριο αξονική θώρακος, εγκεφάλου και κοιλίας, για σταδιοποίηση της καρκινικής νόσου. Και αναρωτιέμαι, πόσες στάσεις έκανε αυτός ο μαστός, πριν κάνει μετα-στάσεις και πριν φτάσει σε έναν ειδικευόμενο καρδιολογίας ο οποίος το έπαιξε χειρουργός στα πλαίσια ενός υπερήχου που έκανε, ώστε να πετύχει μια κλινική χειρουργική διάγνωση; Μήπως τουλάχιστον οι εξής έξι (αυτό θα μπορούσε να μεταγραφεί φωνυμικά και ως /οι/ /6ής/ /6/, αποδεικνύντας την απάντηση του μυστικού αυτού ερωτηματος); Αγροτικός ιατρός που την παρέπεμψε στο Κέντρο Υγείας, Γενικός Ιατρός που την παρέλαβε στο Κέντρο Υγείας και την παρέπεμψε στο Νοσοκομείο, Γενικός Ιατρός που μαζί με τον ειδικευόμενο ιατρό των Επειγόντων την παρέλαβαν και την παρέπεμψαν ως "εισαγωγή" στο Καρδιολογικό τμήμα και τέλος ο ειδικός Καρδιολόγος με τον ειδικευόμενο Καρδιολογίας που παρέλαβαν στο τμήμα την ασθενή, 3 μέρες πριν... Η ώρα 00:00 ακριβώς και σε τρομάζουν τόσα μηδενικά... Σκέφτεσαι όμως ότι το κοντέρ μηδένισε και είναι ώρα να ξεκινήσεις ξανά από την αρχή.

Έτσι, παίρνεις  θάρρος και όλο το βράδυ, παλεύεις πάλι με παθολογικούς αρρώστους, εσύ ο μικρός και ταπεινός ειδικευόμενος Καρδιολογίας.

Ξημερώνει. Ώρα 08:00 πμ. 

Νέα διακομιδή. Το μόνο που προλαβαίνεις είναι να αλείψεις δυο φρυγανιές με "La vache qui rit", και να χαζέψεις στα κλεφτά σα βόδι την αγελαδίτσα του τυριού που σε χαζεύει και αυτή με τη σειρά της στα κλεφτά σα βόδι... Και αναρωτιέσαι ποιο είναι τελικά -έστω και στα κλεφτά- το πιο βόδι από τους δυο σας...

Γυρίζεις πάλι μεσημέρι. Ώρα 13:30 μμ. 

Ετοιμάζεσαι να φύγεις -επιτέλους- όταν το μάτι σου πέφτει στην τηλεόραση, σε μια λεζάντα ενημερωτικής εκπομπής που αναγράφει με κεφαλαία: "ΤΟ ΕΣΥ ΠΑΣΧΕΙ". Νοιώθεις όμως ότι... "ΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ ΠΑΣΧΕΙ" και μάλιστα με περικεφαλαία!

Αναρωτιέσαι: ποιος είμαι; Ένας ειδικευόμενος Καρδιολογίας, που εργάζεται σαν ειδικευόμενος Παθολογίας, κάνει διαγνώσεις ως ειδικευόμενος Χειρουργικής και κάπου στο ενδιάμεσο το παίζει και ντελιβεράς ασθενών;!

Γυρίζεις σπίτι. Ώρα 14:30 μμ. Ο σκύλος σου, ενθουσιασμένος που σε βλέπει, ορμά κατά πάνω σου και σε κάνει με τα φιλιά του, κυριολεκτικά μπάνιο. Είναι το πρώτο μπάνιο γιατί το δεύτερο, θα ακολουθήσει σε 20' μόλις ο θερμοσίφωνας θα έχει κάνει τη δουλειά του. Μέχρι τότε, έχεις λίγο χρόνο για να δεις τα mail σου. Φίλη καλή σου έχει στείλει το προσκλητήριο από κάποια γεννητούρια... Σου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη υπερένταση. Πού να κοιμηθείς με όλα αυτά; Ποιο βαθύ έρεβος να σε χωρέσει; Πώς να βρεις το επαγγελματικό σου "εγώ", όταν αμφισβητείται το ιστορικο-κοινωνικό σου "εμείς";

Μπαίνεις για ένα καυτό, σχεδόν λυτρωτικό και καθαρτικό, όπως το "πυρ το εξώτερον", μπάνιο. Ώρα 15:30 μμ.

Ανοίγεις ένα βιβλίο μήπως σε πάρει ο ύπνος. Είσαι στις τελευταίες του σελίδες. Διαβάζεις το παρακάτω ποίημα:




Θα είμαστε φίλοι;

Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.

Κάποτε ήμουν ο τάφος για ένα κουνελάκι, ένα καλάθι του μπάσκετ στο γκαράζ, ένα λαχανί μπάλωμα, θάμνοι και δέντρα πασχαλιάς που τα σκαρφάλωναν μυρμήγκια.
Ήμουν βραχόσκαλες και μια μυστήρια στέρνα, φωτιές από ξερόχορτα, ήμουνα νεροπόλεμος και πινγκ-πονγκ στο υπόγειο.
Ήμουν έενας μικρούλης άσπρος φράχτης, ένα κρεββάτι και μια σιφονιέρα σφένδαμνο που μοιραζόμουνα μ'αδέλφια, μια σκυλίτσα που τη λέγαν Σάντυ και χόρευε. Φίλους ήταν εύκολο ναβρες. Σκαρφαλώναμε δένδρα, χτίζαμε χορτοκάλυβα, κυνηγούσαμε φίδια  -  και ονειρευόμαστε πολύ.

Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από χρόνια παιδικά.


Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.

Κάποτε ήμουν εύκολος να με προβλέψεις. Ήμουνα  μορφωμένος, εκπαιδευμένος, μ' αγαπούσαν  -  όχι όπως ήμουνα, μα όπως έδειχνα να είμαι. Ο ρόλος μου ήταν ο ασφαλής μου τρόπος για να κρύβομαι. Δεν είχα λόγο ν' αλλάξω.
Με παραδεχόντουσαν. Τους ευχαριστούσα.
Τότε, άξαφνα σχεδόν, άλλαξα.
Τώρα είμαι λιγότερο σίγουρος, πιότερο ο εαυτός μου.
Ο ρόλος μου σχεδόν εξαφανίστηκε.
Οι ρίζες μου δεν είν' στην εκκλησιά μου, τη δουλειά μου, τηην πόλη μου, ούτε καν στον κόσμο μου.
Είναι μέσα μου.
Φίλους δεν είναι εύκολο να βρεις  -  και ονειρεύομαι πολύ.

Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ρόλους.


Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.

Είμαι πιο μόνος από πριν. Κομμάτι ζώο, μα όχι προστατευμένο από ένστικτα ούτε περιορισμένο από την όρασή του μόνο.
Είμαι και κομμάτι πνεύμα, όμως σπάνια ελεύθερο, περιορισμένο από τη γεύση, την αφή, το χρόνο  -  με μια λαχτάρα για τη ζωή ολάκαιρη.
Δεν υπάρχει ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι επανάληψη και φόβος, η αναβολή της ζωής. Η ασφάλεια είναι προσδοκίες και δεσμεύσεις και πρώιμος θάνατος.
Με την αβεβαιότητά μου ζω. 
Υπάρχουνε μπροστά βουνά να σκαρφαλώσω, 
σύγνεφα να καβαλήσω, αστέρια να εξευρευνήσω,
και φίλους για να βρω.
Υπάρχω μόνο εγώ  -  και ονειρεύομαι πολύ.

Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ασφάλεια.


Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.

Δεν ψάχνω μέσα στην ανάγκη, στο κενό,
μα σ' έναν πόθο που όλο μεγαλώνει.
Το κενό ψάχνει για οποιαδήποτε φωνή για να γεμίσει, για οποιαδήποτε μορφή να διώξει το σκοτάδι.
Το κενό μάς φέρνει πλήθη και σκιές που αναπληρώνονται εύκολα. Η ολοκλήρωση μάς φέρνει έναν φίλο, μοναδικό, αναντικατάστατο. 
Δεν είμαι τόσο άδειος όσο πριν.
Έχω τη θάλασσα, έχω τον άνεμο, τη μουσική και τα βιβλία, τη δύναμη και τις χαρές του μέσα, και τη νύχτα.
Δεν  είναι ανάγκη η φιλία πια, αλλά πανυγήρι.
Δεν είναι ιεροτελεστία, αλλά πραγματικότητα.
Δεν είναι απαίτηση, αλλά προτίμηση.
Η φιλία είναι εσύ και εγώ  -  και ονειρεύομαι πολύ.

Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ανάγκη.


Ποιός είμαι; Δεν το ξέρω.
Ποιός είσαι; Θέλω να μάθω.

Δεν είπαμε τα κάλαντα μαζί, δεν πήγαμε στο ίδιο το σχολείο.
Δεν είμαστε από την ίδια πόλη, τον ίδιο Θεό, ούτε καν τον ίδιο κόσμο.
Δεν υπάρχει ρόλος για να παίξουμε,
ασφάλεια να προσφέrουμε,
δέσμευση να κάνουμε.
Δεν περιμένω απάντηση καμιά
έξω απ' την παρουσία σου,
τα μάτια σου, 
εσένα.
Η φιλία είναι λεύτερη,
κυλάει,
είναι σπάνια.
Δεν θέλει ερεθισμούς, 
είναι ερεθισμός η ίδια.
Εμπιστεύεται, καταλαβαίνει,
αναπτύσσεται, εξερευνά,
χαμογελάει και κλαίει.
Δεν κρεμιέται ούτε εξουθενώνει,
δεν περιμένει, ούτε απαιτεί.
Είναι  -  και αυτό είναι αρκετό  -
και ονειρεύεται πολύ.

Θα είμαστε φίλοι.


(απόδοση σε ελεύθερη μετάφραση ενός ποιήματος του James Kavanaugh από τον Γιώργο Πιντέρη, ψυχολόγο, στο απολαυστικότατο βιβλίο του τελευταίου "Συντροφικότητα και Αυτονομία" εκδ. Θυμάρι, 14η έκδοση, 2002, σελ. 120-122, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης) 


Κοιτάς την ώρα. 16:00 μμ. Έχουν περάσει περίπου 34 ώρες από τότε που ξύπνησες για τελευταία φορά χτες. Και εσύ είσαι (;) ακόμα ξύπνιος. 

Χωρίς να ξέρεις ποιος είναι ο φίλος και ποιος ο εχθρός.
Τα όνειρα σου ή ο κακός σου εαυτός;


Με αυτήν την ερώτηση αποκοιμήθηκα. Αύριο, πάλι εφημερία. 

Ίσως το αύριο, προσθέσει κάτι ακόμα σε αυτή τη βασανιστική συλλογιστική.
Ίσως το αύριο, κάνει το "εγώ" και το "εμείς" να αποκοιμηθούν σε μια αγκαλιά μαγευτική...









Τουλάχιστον μια συγνώμη...




Δύσκολα ξεφεύγεις από τη μάζα...
Δύσκολα αντιστέκεσαι στην εξουσία.
Πάσης μορφής και έντασης, εξουσία...
Κυρίως όμως απ' την εξουσία της μάζας...
Μα ακόμα πιο δύσκολα απ' τη μέσα σου εξουσία...
Αυτή που σε κυβερνά υποσυνείδητα.
Αυτή που σε σπρώχνει -νομίζεις- αβίαστα.
Μα κατά βάθος πολύ βία-στικά...




(παρακολουθείστε και τα 2 μέρη του πειράματος)




Μα και αν τολμήσεις ποτέ σου και ξεφύγεις, 
τι θα την κάνεις την τόση ελευθερία;
Αναρωτήθηκες ποτέ, μικρέ μου στεναγμέ;



Τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις...
ξεχασμένε μου αγωνιστή,
Τουλάχιστον μην την βασανίζεις, 
πεθαμένε μου αγωνιστή.
Τουλάχιστον μια συγνώμη...


Κάποιοι σε αυτόν τον κόσμο απλά βαδίζουν,

"Walk"
Ludovico Einaudi



Άλλοι τρέχουνε παντού, τις ομορφιές για να θυμίζουν,

"Run"
Ludovico Einaudi




Ποιοι θα συμπαρασύρουν ποιους;
Οι καλοί μας εαυτοί, τους κακούς;
Ή οι άγιοί μας εαυτοί, τους κακοποιούς;




Υ.Γ.: Ημέρα διεθνούς Ανεκτικότητας σήμερα, αλλά πόση ανεκτικότητα να δείξεις στον εξουσιαστή εαυτό μας..;


Φωτο-ρύπανση χωρίς Φωτορ-ύπναση!



Απ' το διαδίκτυο των ανθρώπων...
χωρίς σχόλια!








Ένας σοφός, ένας ιατρός, ένας αστρολόγος και ένας αστρονόμος



Η διαφορά ενός σοφού και ενός αστρολόγου:

"Ο αστρολόγος προλέγει τα αποτελέσματα των ουρανίων φαινομένων στον άνθρωπο.
Ο σοφός προλέγει τα αποτελέσματα των πράξεων του ανθρώπου στον ουρανό."

(Γιανγκ Σιουνγκ, 5ος αι.)

-----------------------------------------------


Η ομοιότητα ενός ιατρού και ενός αστρονόμου:

"Και πρέπει (ο ιατρός) να θυμάται καθένα από αυτά τα στοιχεία*. Διότι, εάν ο ιατρός γνωρίζει καλώς αυτά τα πράγματα, κατά προτίμηση όλα, και αν όχι όλα, τα περισσότερα, όταν φθάσει σε πόλη την οποία δεν γνωρίζει, δεν θα είναι δυνατόν να του διαφύγουν ούτε οι νόσοι που επιχωριάζουν (χαρακτηριστικές του τόπου), ούτε η φύση των συνήθων νόσων. Έτσι δεν θα βρίσκεται σε αμηχανία κατά τη θεραπεία των νόσων και δεν θα κάνει λάθη, που πιθανόν να συμβούν, αν δεν γνωρίζει αυτά εκ των προτέρων και δεν έχει εξετάσει το καθένα προηγουμένως. Με την πάροδο του χρόνου και του έτους, θα μπορεί να προβλέψει ποια νοσήματα θα προσβάλουν συνολικώς την πόλη το καλοκαίρι ή τον χειμώνα, και ποια θα προσβάλουν κάθε άτομο λόγω αλλαγής της δίαιτάς του. Γνωρίζοντας τις εποχικές μεταβολές και τις επιτολές και τις δύσεις των αστέρων, πότε καθεμιά τους γίνεται, θα μπορούσε να προβλέψει, τι είδους θα είναι η χρονιά. Ερευνώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο και γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις καιρικές συνθήκες, θα γνωρίζει άριστα κάθε ζήτημα, και θα επιτυγχάνει κατά τον καλύτερο τρόπο την υγεία και θα ασκεί με μεγαλύτερη επιτυχία την (ιατρική) τέχνη. Αν κάποιος νομίζει ότι αυτά είναι θέματα της μετεωρολογίας, και αν αποστασιοποιηθεί από αυτή τη γνώμη του, θα διαπιστώσει, ότι η συμβολή της αστρονομίας στην ιατρική δεν είναι καθόλου μικρή, αλλά πολύ μεγάλη."

*Το φυσικό περιβάλλον ενός τόπου, μιας πόλεως, δηλαδή α) ο προσανατολισμός του, προς ποια κατεύθυνση του ορίζοντος βλέπει (Βορράς, Ανατολή, Νότος, Δύση)∙ β) από πού προέρχονται τα ύδατα υδρεύσεως του τόπου (από βαθιές πηγές, επιφανειακά, ποταμίσια, ελώδη κλπ)∙ και γ) οι τοπικές κλιματικές συνθήκες (μικροκλιματολογία).

(Ιπποκράτης, Περί αέρων, υδάτων, τόπων, κεφ.2)

--------------------------------------------

Ο καθένας, ανάλογα με το σημείο παρατήρησής του, προσεγγίζει τα πράγματα... 
μα και συνάμα, διαπιστώνει με έκπληξη, ότι τα πράγματα προσεγγίζουν (ε)αυτόν...



Σώμα&Πνεύμα




Σώμα και Πνεύμα

ή 

Σώμα ή Πνεύμα;




Μια σημαντική ημερίδα. Εδώ το link

Ο δίχως απαντήσεις όμως...



Πολλές φορές αναρωτιέσαι 
πού σε βγάζει αυτός ο δρόμος,
ο πλουμιστός, χρωματιστός,
ο δίχως απαντήσεις όμως...




Μόν' αν τη γύμνια σου φορέσεις, 
και αφαιρέσεις τα γυαλιά σου,
μόν' αν το στέμμα με τ' αγκάθια σου αντέξεις, 
και τον άλλον συγχωρέσεις...




Τότε μόνο, αν κοιτάξεις μακρυά,
θα δεις θολή -ή λολή;- αλήθεια αντικριστά,
πως δεν είναι μία μόνο η φωτιά
που σου τρώει τα σωθικά




Μα δυο, καυτές, αγκαλιαστές,
φεγγοβολούσες φλόγες,
που ξεπερνούν όρη, λαγκάδια, ρεματιές
και τις καρδιές τις λόγιες...


by astromonos




"Κλείσ' τα μάτια σου και κοίτα"
Στίχοι: Μάριος Μήτσιου
Μουσική, Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης





Υ.Γ.: Φωτό από έναν υπέροχο τόπο, όπου κατοικούν πλέον μόνο τα στοιχειά... 
(για αυτό δεν φαίνεται ο τόπος... το απαγόρευσαν τα στοιχειά!)




(αυτή η φωτό είναι από το cyberotsarka.gr)


Ένας παρατηρητικός Άνθρωπος




Μὲ τὸ τιμόνι τεχνικὰ κυβέρναε καθισμένος, 
κι ὁ ὕπνος δὲν κατέβαινε στὰ μάτια του ὅσο 'κοίτα 
τὴν Πούλια, τὸ Βοώτη ποὺ ἀργεῖ νὰ βασιλέψη, 
καῖ τὴν Ἀρκοὐδα, - κι Ἅμαξα τὴ λέν - ποὺ αὐτοῦ γυρίζει 
καὶ τὸν Ὠρίωνα τηράει, καὶ μόνη αὐτὴ ποτές της στὰ πέλαγα δὲ λούζεται,
ἐκείνη τοῦ 'πε ἡ νύφη, νὰ τὴ φυλάη ἀπ' τὴ ζερβὴ μεριὰ σὰν ἀρμενίζη.

(Ομήρου Οδύσσεια, ραψ. ε, στιχ. 270-276)



Οι παλαιοί, έβλεπαν ουρανό και αστέρια και πορεύονταν στη ζωή τους.



 Έβλεπαν τα έγκατα της γης, και τηρούσαν στην καρδιά των νοημάτων.
Έπιναν από το νέκταρ της ζωής και δεν μεθούσαν.
Έδιναν φιλί αμέθυστο και το εννοούσαν.



Παρα-τηρούσουν τις κοινωνίες της φύσης, 
και έπαιρναν ιδέες για τις δικές τους κοινωνίες.





Εμείς άραγε, σήμερα τί βλέπουμε από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας;



Υ.Γ.: Οι φωτό είναι πριν, κατά τη διάρκεια και μετά, τη σημερινή επίσκεψη στο Μουσείο Παλαιοντολογίας και Παλαιοβοτανικής Νόστιμου Καστοριάς.




Ένας ελεύθερος άνθρωπος



Ποτέ δεν μου άρεσαν οι γιορτές, τα ορόσημα, οι επέτειοι, οι σημαδιακές ημερομηνίες... 

Ίσως, γατί ποτέ δεν μου άρεσαν οι αναμνήσεις που αυτές κομίζουν. 

Ίσως, πιο σωστά, γιατί αυτές οι αναμνήσεις, ανασύρονται απ' τη μνήμη και επιβάλλονται στο συνειδητό, μέσα από μια διαδικασία υποχρέωσης.

Άρα, τελικά, ίσως δεν πρόκειται για αναμνήσεις, αλλά για υποχρεώσεις.

Και τα δυο συνθετικά της τελευταίας λέξης (υπο+χρέος) μου φέρνουν αηδία...

Και υπό... και χρέος... Διπλή δέσμευση, σα να λέμε διπλή προφύλαξη! Και μάλιστα, για κάτι που οι άλλοι έχουν από καιρό πριν ορίσει και συμφωνήσει, χωρίς να σε ρωτήσουν.


Ένας ελεύθερος άνθρωπος όμως, δεν αντέχει τις δεσμεύσεις.

Ένας ελεύθερος άνθρωπος, είναι αδέσμευτος.

Ένας ελεύθερος άνθρωπος, δεν έχει δεσμά.

Ένας ελεύθερος άνθρωπος, δεν έχει δεσμούς.


Ίσως, επειδή ένας ελεύθερος άνθρωπος, είναι αιωνίως μόνος.


Το ερώτημα όμως, τότε, φίλε Ζερβουδάκη, προβάλλει πιο βασανιστικό από ποτέ:


Ένας ελεύθερος άνθρωπος άραγε, αντέχει τη μοναξιά;


"Τη μοναξιά, τη μοναξιά, πες μου ζωγράφε... πού θα την κρύψεις...;"




Τουλάχιστον όσο μπορείς...



Λέτε τα νέα παιδιά να τα καταφέρουν...;







Αφ-αιρετικά...



Όλα ξεκίνησαν όταν πρωτοδημιουργήθηκε η αφαίρεση! Η πρόσθεση αυτής, στις λοιπές ιδιότητες του ανθρώπου, δημιούργησε μια νέα πραγματικότητα στην εγκεφαλική του λειτουργία.

Η αφαίρεση μετά, μέσω της διαδικασίας της μνήμης, οδήγησε στη ανάμνηση. Και οι συνεχείς και αλλεπάλληλες αναμνήσεις, σαν τα συνεχή και αλλεπάλληλα χτυπήματα της μοίρας, δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα.

Αυτή η νέα πραγματικότητα, ονομάστηκε Ιστορία. Ήταν η Ιστορία του Ανθρώπου.

Η Ιστορία όμως του Ανθρώπου, θα ήταν χωρίς νόημα, αν δεν υπήρχε η παρατήρηση της περιοδικότητας κάποιων φαινομένων και καταστάσεων που περιέβαλαν Εαυτόν! Έτσι, η Ιστορία του Ανθρώπου συμπληρώθηκε και από την Ιστορία του Περιβάλλοντός του, και τα δυο μαζί γέννησαν την μια και μοναδική Ιστορία.

Η προσπάθεια να δαμαστεί, να μετρηθεί και να ποσοτικοποιηθεί αυτή η περιοδικότητα, έπλασε τον πανδαμάτορα Χρόνο!


Αυτό εδώ το blog, έχει αρκετές φορές τολμήσει να αναμετρηθεί με την έννοια του χρόνου, Αναζητώντας τον χαμένο του Εαυτό (τόσο του Χρόνου, όσο και του Γράφοντος, μα και του ίδιου του blog), όπως είχε θαρραλέα τολμήσει κάποτε και ο κύριος Προυστ. Το μόνο που κατάφερε βέβαια αυτό το blog μέχρι τώρα, είναι να δεχτεί, ένα ηχηρό Ουστ! από τον ίδιο τον χρόνο...


Σε αυτήν την αναμέτρηση όμως, νομίζω ότι θα καταφέρουμε ένα καίριο πλήγμα στον κύριο Χρόνο και θα ρίξουμε άπλετο φως στο σκοτάδι του... που τόσο σκεπάζει και τυραννά τα ανθρώπινα.

Θα πάμε αρκετά πίσω... Εκεί στην αρχή. Ο Άνθρωπος των πρώτων χρόνων, ζούσε στους ρυθμούς της μέρας και της νύχτας, καταδικασμένος να ρυθμίζεται καθημερινά από την εναλλαγή φωτός-σκοταδιού. Έτσι, το δικό του βιολογικό ρολόι, κουρδίστηκε επακριβώς με βάση το ρολόι του περιβάλλοντός του, της Φύσης του... Το Φως, εξισώθηκε με τη δημιουργία, την γέννηση, την κίνηση, την ίδια τη Ζωή, καθώς όλα δημιουργούνταν, κινούνταν και ζούσαν κάτω από το Φως. Το σκοτάδι από την άλλη, ταυτίστηκε με την παύση, την ακινησία, το κρύο, το φόβο, το αβέβαιο, τελικά με τον ίδιο τον Θάνατο, καθώς τις νύχτες όλα σταματούσαν, αναπαύονταν, φοβούνταν και βίωναν την αβεβαιότητα της έλλειψης πληροφοριών. Το επόμενο πρωί, όλα ανασταίνονταν και εκκινούσαν από την αρχή, διαγράφοντας την ίδια κυκλική πορεία. Ιδού, λοιπόν, το πρώτο δείγμα της περιοδικότητας, της κυκλικής κίνησης, για την οποία μιλήσαμε πρωτύτερα.


Σε αυτόν τον κύκλο της καθημερινότητας, που ήταν ο κύκλος της Ζωής, οι άνθρωποι προσέθεταν -πάντα αφαιρώντας...- κάποια (φαινομενικά) σταθερά σημάδια. Ήταν τα σημάδια του ίδιου του Ουρανού. Αυτός και αν έχει δείγματα περιοδικότητας...

Δεν είναι μόνο ο Ήλιος, που εμφανίζεται και κρύβεται, δημιουργώντας τη Μέρα και τη Νύχτα.

Είναι και η Σελήνη, που ανάλογα τη φάση του προσώπου της, καθορίζει τις Εβδομάδες του Μήνα, μα και τις φάσεις της διάθεσής μας.

Τέλος, είναι και οι 7 ταυτόχρονες ουράνιες κινήσεις της Γης, που τις αντιλαμβανόμαστε μόνο εν συνόλω και μόνο παραλλαγμένες, μέσα από τα τυφλά γήινα μας μάτια (σε κάποια άλλη ανάρτηση θα μιλήσουμε για αυτές τις 7 κινήσεις).

Όλα αυτά, συνθέτουν το σταθερό (ή στέρεο, κοινώς) καμβά του ουράνιου θόλου, που για αυτό το λόγο είναι γνωστός ως στερέωμα. Ουδέν ψευδέστερον βέβαια, καθώς όχι μόνο δεν είναι στέρεος ο θόλος, μα καμιά μέρα μπορεί να μας πέσει κιόλας πάνω στο κεφάλι σαν σφοντύλι!

Οι άνθρωποι, παρατηρώντας τη φαινόμενη κίνηση του Ηλίου, καθότι τους έκαιγε τα μάλα να ξέρουν τι κάνει ο Ήλιος τους, μιας και όπως εξηγήσαμε είχαν κουρδιστεί με το Φως του, αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς, ότι δεν τους έκαιγε πάντα με τον ίδιο ρυθμό και ένταση, αλλά κάποιες φορές του κρύωνε μάλιστα! Με άλλα λόγια, η πορεία του Ήλιου στον ουράνιο θόλο, και κατ' επέκταση το εκπεμπόμενο Φως του και ακόμα κατ' επέκταση ο ρυθμός της καθημερινότητάς των ζωντανών οργανισμών της Γης, άλλαζε, διατηρώντας όμως ξανά μια ακόμα περιοδική συμπεριφορά: Ο Ήλιος κάποτε, που σήμερα έχουμε βαφτίσει ως την 22η Σεπτεμβρίου, είναι ισόπαλος με το Σκοτάδι, ορίζοντας την Φθινοπωρινή Ισημερία. Όσο περνάει ο Χρόνος όμως, αρχίζει να Φθίνει η διάρκεια της Ημέρας και να υπερτερεί η Νύχτα, φτάνοντας έως μια άλλη ημερομηνία, αυτήν της 22ης Δεκεμβρίου, η οποία οριοθετεί το σημείο που η Νύχτα έχει νικήσει κατά κράτος την Ημέρα και έχει φτάσει στη μεγαλύτερη δυνατή διάρκειά της. Είναι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Τότε, ο ήλιος φαίνεται να κάνει μια στάση εδώ, για να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο (όπως λέει και το τραγούδι του Μητροπάνου), να δείξει τη μαγκιά του και να ξαναπάρει τα πάνω του. Σαν τον Ρόκυ Μπαλμπόα ένα πράγμα, που εκεί που λες ότι πάπαλα, εκεί ξαναγιεννιέται και ανδρειωμένος ξανά προς τη δόξα τραβά! Έτσι, και ο Ήλιος, αρχίζει να κερδίζει έδαφος ως προς το Σκοτάδι, η Μέρα αρχίζει να μεγαλώνει ως προς τη Νύχτα, φτάνοντας τελικά μέχρι την 21η Μαρτίου, που το ματς ξαναγίνεται ισόπαλο και η ημερομηνία βαφτίζεται Εαρινή Ισημερία. Πλέον, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη νίκη του Φωτός, όλα γύρω έχουν ήδη στήσει ξέφρενο χορό, όλα βρίσκονται σε μια Άνοιξη, σε μια Ανάσταση μα και Ανάταση, σε μια ολοκληρωτική Άνθηση. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες αυτές οι έννοιες ξεκινούν από το ίδιο πρόθεμα, το Αν. Είναι το Αν εκείνο, που κρύβει κάθε κρυφός πόθος, κάθε τρελή ελπίδα, Αν το Όνειρο τελικά βγει Αληθινό... Είναι το ίδιο Αν, με το οποίο ξεκινά (την πορεία του, μα και την απορία του) ο ίδιος ο Άνθρωπος... Μόνος νικητής πλέον ο Ήλιος, κυριεύει τον κόσμο, χαρίζει απλόχερα το Φως του, δίνει Ζωή στα πάντα, Καρποφορεί την ίδια τη Γη σε μια συνεχώς ανοδική πορεία μέχρι την 21η Ιουνίου, δηλαδή το Θερινό Ηλιοστάσιο, οπότε αντιλαμβάνεται ότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού και ότι οι Αυτοκρατορίες έρχονται και παρέρχονται... Έκτοτε, η διάρκεια της Μέρας αρχίζει να μειώνεται, η Νύχτα ορμητική ξανά, μεγαλώνει και γιγαντώνεται, οι ζωντανοί οργανισμοί αρχίζουν να κρυώνουν... Μέχρι τελικά, ξανά την 22η Σεπτεμβρίου, που τα πράγματα ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και αρχίζουν από την αρχή... την φθίνουσα και αύξουσα τροχιά τους.

Με μια συνοπτική ματιά, το βιολογικό ρολόι του Ανθρώπου, ακολουθώντας το ρολόι της Φύσης και του Περιβάλλοντος, επιβραδύνεται ή επιταχύνεται, ακολουθώντας την αυξομείωση του Φωτός και του Σκότους, με αντίστοιχη και επακόλουθη αυξομείωση της Ελπίδας και του Φόβου, της Πίστης και της Αβεβαιότητας...

Πάνω σε αυτό το βασικότατο δίπολο, έχει στηριχτεί ο Χρόνος και κατ' επέκταση ο Ανθρώπινος Χρόνος. Πάνω σε αυτό το συναρπαστικό δίπολο, έχει στηριχτεί ολόκληρη η Ανθρώπινη Κοινωνία, ο Πολιτισμός, η Θρησκεία (Εγώ είμαι το Φως το Αληθινό κλπ κλπ...), τα Ήθη και τα Έθιμα...

Φως και Σκοτάδι. Τα δυο συστατικά που συνθέτουν τα ανθρώπινα μα και τα συμπαντικά...




Υ.Γ.: Σήμερα, το Φως και το Σκοτάδι, πάλεψαν για άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια του Ανθρώπου με σκοπό να κερδίσουν την εκτίμησή του... Πληρωμένος δολοφόνος η κυρά-Σελήνη. Ένας μόνο κανονισμός: ο ένας να πιάσει και να φάει τον άλλον... Το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της σημερινής έκλειψης Ηλίου, δικό σας...





Και ο μικρός (ειδικός κατά τα άλλα!) ανθρωπάκος, να εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να "πιάσει" αυτά τα φαινόμενα, είτε με τη φαντασία του, είτε με την κάμερά του, είτε με την ανοησία του... 

Εγώ, όμως, αγαπητοί, Δε Πιάνω, τίποτα από όλα αυτά που μας λένε οι ειδικοί... 
Γιατί εγώ, μόνο The Piano αντιλαμβάνομαι...


"The Piano"