Η μεταμόρφωση του Σωτήρος...



Τον Αύγουστο είναι η εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, μεγάλη εορτή της Χριστιανικής μας Θρησκείας... Σήμερα, εντελώς τυχαία, μου ήρθε στο νου αυτή η εορτή. Όχι, αδικαιολόγητα. 

Εξηγούμαι:

Οι περισσότεροι βλέπουν τον ιατρό ως "Σωτήρα" τους! Είναι αυτός που θα τους βγάλει από το σκοτάδι, θα τους δώσει ελπίδα, θα κάνει μερικές φορές το ακατόρθωτο, το υπεράνθρωπο. Ο ιατρός-σωτήρας, είναι κάτι διαφορετικό από τον κοινώς νοούμενο μέσο άνθρωπο της καθημερινότητάς μας. 

Είναι αυτός που μπορεί να είναι άυπνος για 30 ώρες συνεχόμενα, χωρίς φαγητό μερικές φορές, για πάνω από 10 φορές το μήνα, είναι αυτός που μπορεί να μένει ψύχραιμος και διαυγής κάτω από τις πιο δύσκολες καταστάσεις όσο κουρασμένος και αν είναι, είναι αυτός που ξέρει πάντα το σωστό, είναι αυτός που οφείλει να κάνει το καθήκον του... Και αν καμιά φορά αυτό το "καθήκον" ο απλός άνθρωπος δεν το καταλαβαίνει ή δεν του αρέσει, τότε το παραλλάσσει λιγουλάκι, και το μετατρέπει σε "καθίκι" και δώσ' του μηνύσεις και καταγγελίες και κατηγορίες και δικαστήρια και εισαγγελείς...

Και ο ιατρός-σωτήρας, κάθε μέρα είναι αντιμέτωπος με αυτά τα σκηνικά, ειδικά στη χώρα μας. Κάθε μέρα, σε κάθε εφημερία, απέναντι σε κάθε ασθενικά ματάκια που τον χρήζει αυτόματα ως τον σωτήρα τους, απέναντι σε κάθε κατάσταση λιγότερο ή περισσότερο παράλογη...

Και ο ιατρός-σωτήρας, κάπου μπερδεύεται. Όσο και αν προσπαθεί να παίξει το ρόλο του σωτήρα, έρχεται αντιμέτωπος με τέρατα. Όχι, μορφώσεως φυσικά, αλλά... παραμορφώσεως! Και μπροστά σε τόση παραμόρφωση, είναι που σοκάρεται, που αποστομώνεται, που του κόβεται η μιλιά, που αποσβολώνεται... 

Έτσι, κάπως, επέρχεται η σταδιακή μεταμόρφωση του Σωτήρος σε μια προσωπικότητα Σιωπητήρος... Σιωπή, όχι γιατί δεν έχει τι να πει, αλλά γιατί δεν ξέρει τι να πρωτοπεί και μάλιστα προς ποια κατεύθυνση... Όταν όλα γύρω του είναι σάπια (σήψη παντού), γυρίζει το κεφάλι του και αντικρίζει ερείπια. Ερείπια στις ψυχές, στις συνειδήσεις, ερείπια στις υποδομές και στις αναζητήσεις... Έχει χαθεί το μέτρο, η κοινή λογική, η απλή γλώσσα, η ξεκάθαρη ματιά, το γνήσιο άγγιγμα των χεριών, η ανθρώπινη επαφή... Έχει χαθεί η προσφορά... Υπάρχει μόνον η ζήτηση!

Έχει χαθεί το ολόψυχο "δόσιμο" στον συνάνθρωπο και έχει αντικατασταθεί από μια νοοτροπία να εμποδιστεί το καρφωτό "δόσιμο" μέσα από τις υπηρεσιακές διαδικασίες για κάποιον που είναι ανάξιος στη δουλειά του. Είπαμε εξάλλου: το "κάτω τα χέρια" από τους εργαζόμενους και το "καμία αξιολόγηση" είναι τα βασικά συνθήματα που πρέπει να φέρει ένας εργαζόμενος του ευρύτερου δημόσιου τομέα σήμερα για να είναι καλός στη δουλειά του... Το πραγματικό δόσιμο στη δουλειά, έχει γίνει φόβος για δόσιμο στον εργοδότη κάποιου ο οποίος δεν δουλεύει... Και επειδή όλοι φοβούνται να μην τους δώσουν, τελικά δεν δίνουν ούτε αυτοί, άρα κανείς σε αυτό το σύστημα δεν δίνει τίποτα... Πώς κατά συνέπεια να μπορέσει και αυτό το σύστημα να δώσει κάτι σε αυτούς που το έχουν ανάγκη;

Αναρωτιέμαι: πόση ακόμα κατάντια και αδιαφορία; Πόση ακόμα έλλειψη σεβασμού στον συνάνθρωπο;

Το 'χω δηλώσει ξανά: αν θα έπρεπε να με αυτοπαρουσιάσω, θα με χαρακτήριζα έναν ανθρωπολόγο που κάνει τη συμμετοχική του παρατήρηση και την επιτόπια έρευνά του στην κοινωνία των ιατρών. Όσο περνάει ο καιρός και η έρευνά μου συνεχίζεται, διαπιστώνω μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, τι είναι αυτό που καταστρέφει τα υγιή στοιχεία ενός ιατρού, και τον μεταμορφώνουν, ή πιο σωστά τον παραμορφώνουν, ώστε και να τον κάνουν ένα αδιάφορο, ψυχρό, σχεδόν αναίσθητο, ζόμπι του συρμού...

Και επειδή αρκετά αναφερθήκαμε στη Θρησκεία μας, ας αναφέρουμε και κάτι από την Ελληνική παράδοση (διότι, ως γνωστόν, είμαστε ελληνορθόδοξη κοινωνία) που έχει διατυπωθεί αιώνες πριν:


"Το πετρωμένο, φυγείν αδύνατον!"


Και όταν λέμε πετρωμένο, εννοούμε αυτό το κατεστημένο που έχει πετρώσει, έχει σκληρύνει και δεν αλλάζει με καμία Παναγία (να πάλι η ελληνορθόδοξη πλευρά μας), το κατεστημένο που όσο και να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο, μόνο το κεφάλι σου θα πονέσει. Είναι τέτοιο το πέτρωμα και τόσο άκαμπτος ο (η)λίθ(ι)ος, που καμία βαριοπούλα δεν το σπάει.




Χρωματιστό μου όνειρο...



Συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν κάποιοι που από παιδιά θέλουν να γίνουν ιατροί, και άλλοι που από ιατροί θέλουν να γίνουν πάλι παιδιά...

Οι πρώτοι, συμπαρασυρόμενοι και υπακούοντας ίσως στις γνώμες των μεγάλων, οι δεύτεροι απεχθανόμενοι και αναδακρυώμενοι στις γνώμες των μεγάλων...

Οι πρώτοι θέλουν να γίνουν σαν τους μεγάλους, οι δεύτεροι θέλουν να γίνουν σαν τους μικρούς...

Οι πρώτοι πιστεύουν ότι μπορούν, οι δεύτεροι ξέρουν ότι αδυνατούν...

Οι πρώτοι ελπίζουν, οι δεύτεροι υπομένουν...

Αλλά η βασική τους διαφορά είναι αλλού: οι δεύτεροι, έχουν ήδη γνωρίσει τους μεγάλους... και όλους αυτούς που παρουσιάζονται ως μεγάλοι, όλους τους πολύ τρανούς και ξακουστούς... και ήδη ξέρουν πώς συμπεριφέρονται οι μεγάλοι...

Οι μεγάλοι δεν μπορεί να είναι πια μικροί...

Έτσι, ο μικρός Στρατάκης, μένει μόνο να αναπολεί και να αναζητά την παιδική αθωότητα, να αναρωτιέται γιατί αυτή χάθηκε και ποιος την σκότωσε, μέσα σε τόσους "μεγάλους" προστάτες της...

Γιατί ένα παιδί που θέλει να γίνει ιατρός, μόλις γίνει ιατρός χάνει την παιδικότητά του;
Γιατί ένα όνειρο όταν το αγγίζουν οι μεγάλοι με τα μαχαίρια, το φονεύουν και το σβήνουν;




"Χρωματιστό μου Όνειρο" 
Μουσική: Γιώργος και Νίκος Στρατάκης 
Στίχοι: Δέσποινα Σπαντιδάκη



Χρωματιστό μου όνειρο 
 πες μου ποια μαύρα χέρια 
σ’ αγγίζουνε και γίνονται 
στο στήθος μου μαχαίρια



Τα σουτ και τα.. σσσουτ!



Μιας και είναι περίοδος Μουντιάλ και βλέπουμε πολλά σουτ από πολλούς παιχτάρες, διαφόρων επιπέδων,




βιώνω καθημερινά καταστάσεις που έχουν κάποια σχέση και αναλογία με αυτό το διαγωνισμό. Υπάρχει ένταση, αγώνας, ιδρώτας -πολύς ιδρώτας-, ακόμα πιο πολύ τρέξιμο, κανόνες του παιχνιδιού, ερωτήματα αναπάντητα για το ποιος φτιάχνει αυτούς τους κανόνες, υπάρχει εκνευρισμός, όπως επίσης υπάρχει και παράβαση των κανόνων, υπάρχουν τα πέναλντι (penalty=ποινή), υπάρχουν οι κριτές μα και οι διαιτητές, υπάρχουν οι αξιολογητές και οι αξιολογούμενοι, οι θεατές και οι καθοδηγούμενοι (από μια μπάλα).

Τι εννοώ: ας υποθέσουμε ότι ένας ιατρός ξεκινά από την αρχή τον αγώνα του, στο τερέν ενός τουρνουά. Τρέχει, πάνω-κάτω, ιδρώνει, μαλώνει, τον μαλώνουν, εξαντλεί μα και τον ξεθεώνουν. Προσπαθεί να κάνει ένα διάλειμμα (ημίχρονο λέγεται αυτό) που συνήθως διαρκεί 15 λεπτά, μα κάποιες φορές πολύ λιγότερο... Η σφυρίχτρα του διαιτητή στα αυτιά του βαρά ασταμάτητα. Και συνεχίζει. Βλέπετε, τον παρακολουθούν πολύ θεατές, αλλά πραγματικά δεν ξέρει ποιοι είναι οι αληθινοί υποκριτές - αυτοί που παίζουν ή αυτοί που πιέζουν... Μα δεν έχει πολλές φορές χρόνο για να τα σκεφτεί αυτά και συνεχίζει. 

Μέχρι που έρχεται το βράδυ και τότε το ματς αρχίζει να αποκτά μεγαλύτερη ένταση, περισσότερο ενδιαφέρον -πάντα τα καλύτερα ματς ο συγκεκριμένος παίχτης τα έκανε βράδυ, όπως εξάλλου βράδυ προβάλλονται στην tv και τα μεγαλύτερα ματς της υφηλίου-, ανάβουν ακόμα και βεγγαλικά... Αγώνας, για γερές καρδιές. Και ο εκφωνητής ακούγεται να εκλιπαρεί οι αδύνατες καρδιές να απομακρυνθούν από τον περιβάλλοντα χώρο, διότι εγκυμονούν ανακοπές... Οι περισσότεροι βέβαια, τους έχουν γραμμένους τους speakermen στα παλιά τους τα πα-πούτσι-α. Αποτέλεσμα; Φυσικά, να εμφανίζονται ανακοπές... Μία, δύο, τρεις... Και άντε εκεί, που λες δεν μπορεί, κάπου θα σταματήσει, δεν είναι και κολλητική ωσάν γρίπη βρε παιδί μου, πάλι πέφτεις έξω... Να σου λοιπόν και μια ακόμα, κάπου στο 90', λίγο πριν τη λήξη του αγώνα. Και φυσικά, το ματς πάει στην παράταση.

Ήδη όμως, τα πόδια του συγκεκριμένου παίχτη έχουν κουραστεί, στάζει ιδρώτα, οι φανέλες και ο λοιπός ρουχισμός έχουν κολλήσει κατάσαρκα και λες θα βγουν μαζί με το πετσί αν αργότερα θελήσει να τα απομακρύνει από πάνω του. Το κεφάλι δεν πολυδουλεύει... Οι κινήσεις και οι αντιδράσεις είναι σχεδόν αντανακλαστικές. Ο κόουτς φυσικά ζητά την maximum απόδοσή σου. Ο στόχος είναι ένας και η αποστολή οφείλει να εκτελεστεί ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο.

Και ο διαιτητής σφυράει την έναρξη της παράτασης. Μόνο που πρόκειται για... παράταση ζωής και αυτό κάνει τον συγκεκριμένο ιατρό-ποδοσφαιριστή, να αδημονεί περισσότερο για το βέλτιστο αποτέλεσμα. Παίρνει βαθιά ανάσα και λέει στον οδηγό του: θέλω να τρέξεις όσο περισσότερο μπορείς για την διακομιδή (της μπάλας μέχρι τα αντίπαλα δίχτυα). Εκείνος, με μια απάθεια φρεσκοξυπνήματος (είχε μόλις εμφανιστεί στο τερέν, όταν ο ιατρός πάλευε εκεί για περίπου 24 ώρες) του απαντά: α, γιατρέ, εγώ δεν βιάζομαι, πάω Θεσσαλονίκη αργά για να μου φτάσει η βενζίνη, γιατί αν τρέξω δεν θα έχουμε να γυρίσουμε πίσω... Φυσικά, εδώ είναι το πρώτο φάουλ του οδηγού και το πρώτο εγκεφαλικό του ιατρού. Οι φλέβες στο κεφάλι του πομπάρουν εκρηκτικά και εκτινάσουν τον ιδρώτα γύρω του. Σηκώνεται παρά το πρώτο φάουλ που του έκαναν και σηκώνεται να συνεχίσει την... παράταση ζωής. 

Κάποια στιγμή, φτάνουν στο αντίπαλο τέρμα. Ο πιστός οδηγός του, παρκάρει τον κλωτσοπατημένο ασθενή (δηλαδή την πολυπόθητη μπάλα), που λες και ήταν μπαλάκι... και σηκώνει τα χέρια ψηλά και λέει: α, γιατρέ, εγώ είμαι οδηγός, όχι τραυματιοφορέας, βρείτε κάποιον να πάει τον ασθενή στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, εγώ φεύγω! Και τότε διαπράττει το δεύτερο φάουλ ο οδηγός, καθώς μένει ο καημένος ο ιατρός μόνος του, στο ημίχρονο της παράτασης, να αναλογίζεται τι έχει πάει στραβά και δεν έχει ακόμα μπει το "γκολ". Το χρονόμετρο δείχνει 105', που σε πραγματικό χρόνο αντιστοιχεί περίπου στις 28 ώρες συνεχούς παιχνιδιού. Δεν έχει όμως καθόλου χρόνο για σκέψη, μα και καθόλου σκέψη για τον χρόνο, καθώς το ματς αρχίζει ξανά. Πλέον, έχει φτάσει στη μικρή περιοχή. Εκεί, έχει να αντιπαρατεθεί με μεγαθήρια, όλη η άμυνα (της ιατρικής) είναι μαζεμένη, και οφείλει να δείξει την τέχνη του... Αμ, δε! Διαπιστώνει ότι αυτά που ο προπονητής του, τού έχει μάθει, ανήκουν σε μια άλλη εποχή, πιο παλιά, ξεπερασμένη. Έτσι, ανίκανος να κάνει κάτι καλύτερο, παραμένει να κάνει τρίπλες ροκανίζοντας το χρόνο... Τελικά, σκέφτηκε να δώσει μια τελευταία πάσα στον οδηγό του. Προς κακή του τύχη όμως, διαπιστώνει ότι αυτός είχε ανοίξει κουβέντα με τους συνοδούς και φροντιστές ενός συμπαίχτη του και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τσέπωνε ένα μικρό φιλοδώρημα που εκείνοι είχαν βγάλει από το πορτοφόλι τους. Και αυτό ήταν το τρίτο του φάουλ... Ο ιατρός-ποδοσφαιριστής, τότε ακριβώς γονάτισε, νοιώθοντας τον ιδρώτα να του καίει το πρόσωπο και να του πικραίνει τη γλώσσα... Τι γίνεται εδώ; αναλογίστηκε; Ποιος έχει στήσει αυτό το παιχνίδι...; Και εγώ, από ποιον -και κυρίως με τί- πληρώνομαι που να πάρει ο διάολος; Αλλά, το παιχνίδι στην κανονική του διάρκεια λήγει κάπου εδώ.

Η σούμα του κανονικού αγώνα; Μετά από πολύωρο ματς, όταν ο παίχτης έχει φτάσει -ίσως και ξεπεράσει- τις αντοχές του, όταν του έχουν κάνει επανειλημμένα φάουλ, και μάλιστα χωρίς να έχει δοθεί καμία κάρτα στους διαπράττοντες αυτά τα αντικανονικά φάουλ, αναζητά ένα ερώτημα να απαντήσει: δεν πρέπει επιτέλους να βαρέσει (κάποιους με) τέτοιο σουτ, ώστε να τους στείλει στα δίχτυα (του διαβόλου); Δεν πρέπει να χτυπήσει τέτοια καραβολίδα (που λέγαμε μικροί), ώστε να τους πάρει όλους ο διάολος (δηλαδή ο "αγύριστος", που λέγαμε μικροί);

Αντ΄ αυτού, τι γίνεται αγαπητοί μου, λέτε; Μετά τα τόσα φάουλ και την ανάγκη επιτέλους να χτυπηθεί ένα σουτ ώστε να τους πάρει όλους παραμάζωμα, οι περισσότεροι κάνουν κάτι άλλο: κάνουν ένα μεγάλο σσσσουτ! και σωπάζουν, το βουλώνουν, κλείνουν το στόμα τους, δέχονται όλα τα αντικανονικά παιξίματα, δέχονται να γίνονται οι ίδιο το μπαλάκι και το κλωτσοσκούφι, που τους πατάνε όλα τα βρωμοπόδαρα και τους πετάνε από εδώ και από εκεί... 

Το φονικό σουτ (δηλαδή το "σουτάρισμα") που έπρεπε να στοχεύει να "καθαρίσει" κάθε ανίκανο αντίπαλο και κάθε ανεπάρκεια του συστήματος, έγινε ένα μεγάλο και ταπεινωτικό σουτ της έσχατης σιωπής (δηλαδή της έσχατης αποδοχής) από την πλευρά όλων των συμμετεχόντων...

Αυτό, εν ολίγοις γίνεται σήμερα αγαπητοί μου: αντί να τους σουτάρουμε όλους αυτούς που διαπράττουν φάουλ, σιωπούμε στις αντικανονικότητες, στους παραλογισμούς, στις στρεβλώσεις... ώσπου οι στρεβλώσεις γίνονται ο κανόνας, και άντε εσύ μετά να βρεις το δίκιο σου, μιας και πλέον, είσαι εσύ ο αντικανονικός και αυτοί -που είναι πιο πολλοί- είναι οι κανονικοί... Και όταν ζητάς, αξιολόγηση, ώστε κάποιους να τους σουτάρει επιτέλους αυτό το σύστημα, όλοι σου κάνουν... σσσσσσσσσσσσουτ! Αξιολόγηση; Τζιζζζζ, μακρυά, κάτω τα χέρια από την αξιολόγηση, όχι αξιολόγηση, κακό πράμα... και έτσι σωπαίνουν αιωνίως...

Σε μια περίοδο της ζωής μου που επαναπροσδιορίζω τους ορισμούς του "κανονικού" και του "παθολογικού", του ορθόδρομου και του παράδρομου, της αλήθειας και της στρέβλωσής της, σήμερα συνειδητοποίησα ότι 



το σουτ της κίνησης και της προώθησης
(που οφείλουμε όλοι να αναζητούμε)



έχει μετατραπεί σε σουτ! της ακινησίας και της στασιμότητας, 
(για να μην πω της οπισθοδρόμησης)


και έχει περάσει δυστυχώς και στις νέες γενιές
(από το οποίο οφείλουμε να τις γλιτώσουμε)



Τελικά, εδώ που έφτασε το ματς, μήπως είναι ώρα για penalties (=ποινές)...?







Τηλεκοντρόλ!



Ήδη σε κάποιες περιοχές της χώρας έχει ξεκινήσει η πανδημία... Στην Αττική οσονούπω!

Αυτό που συνειδητοποιώ είναι η μεγάλη εξάρτηση, η πραγματική εξάρτηση, από το χαζοκούτι... Αυτοί που δεν έχουν σκάσει ακόμα το 30άρι ή 40άρι (σε ευρώ πάντα μιλάμε), τους βλέπεις να έχουν μια ταραχή στο βλέμμα, έναν τρόμο στα ακροδάκτυλά τους... καθώς δεν δουλεύει πλέον το τηλεκοντρόλ... η δύναμή τους, δηλαδή η ικανότητά τους να ελέγχουν (control) τα πράγματα από μακριά (τηλε), εξανεμίζεται...

Και όλο το θέμα είναι για να αλλάξουμε εποχή! Οι υποστηρικτές του διατάζουν να προμηθευτούμε τον ψηφιακό δέκτη και να τον ενσωματώσουμε στην αναλογική τ(ηλε)ο(ρα)σίτσα (και μάλιστα μας το παρουσιάζουν σαν μια πράξη ανάλογη με εκείνες του αείμνηστου εθνικού ευεργέτη Τοσίτσα), αλλά εγώ νομίζω ότι πρόκειται για μια πιο βαθιά διαμάχη: δεν είναι το δίπολο ψηφιακή-αναλογική ζωή, αλλά νομίζω το δίπολο δέκτης-δράστης! Και δεν εννοώ τον δράστη κακουργημάτων, αλλά των απο-δράστη ευεργημάτων! Ξαναεξηγούμαι: αν μας παρουσιάζον τέτοιες κινήσεις σαν ευεργετήματα για να μας πάνε μπροστά, εγώ λέω ότι το κάνουν για να μας πάνε μπροστά στο... ικρίωμα!

Επιθυμούν την περαιτέρω αποβλάκωσή μας. Την πλήρη αποχαύνωσή μας. Την τελειωτική λοβοτομή μας. Και όλα αυτά; Με τον εκ του μακρόθεν έλεγχο (τηλε-κοντρόλ)! Με το να δημιουργούν ό,τι σκηνές θέλουν στα μάτια μας μπροστά... και να μας τις προβάλλουν σαν αληθινές... Τις δικές τους ψεύτικες στιγμές, σαν τις δικές μας αληθινές... Δεν είναι άδικη αυτή η συνδιαλλαγή και ανισόρροπη; Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να μοιραζόμαστε τις εικόνες και τις ιστορίες που μόνοι μας φτιάξαμε... και να εμπνέουμε με αυτές τους υπόλοιπους... Τελικά, τι υπάρχει στα μάτια μας μπροστά όταν χαζεύουμε την τηλε-όραση;


"Στα μάτια σου μπροστά"
Στίχοι, Μουσική: Μιχαέλα Κυργιαφίνη
Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος



... και τραγουδώ τις ιστορίες που μόνος μου τις έφτιαξα...



Με όλον αυτόν τον πυρετό με τη νέα-ψηφιακή τηλεόραση και την αγωνία κανείς να μην μείνει εκτός ψηφιακής εποχής (όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, κανείς να μην κατηγορηθεί ότι δεν είναι ψηφίο, ή πιο απλά, νούμερο!), μου ήρθε στο νου μια έκθεση ενός μικρού μαθητή:




Θέε μου κάνε με τηλεόραση!

"Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ! Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το επίκεντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να είμαι το επίκεντρο της προσοχής που έχει η τηλεόραση όταν λειτουργεί. 

Όταν είμαι τηλεόραση, θα 'χω την παρέα του πατέρα μου, όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος... 

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι στεναχωρημένη και λυπημένη, αντί να με αγνοεί...

Θέλω τα αδέρφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου...

Θέλω να νιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη πότε πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα...

Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους...

Θέε μου, δεν ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!"

Τη δασκάλα που τη διάβασε, καθώς βαθμολογούσε, την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε "τι συμβαίνει"; 

Αυτή απάντησε: "διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου".

Ο σύζυγος είπε: "το καημένο το παιδί, τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί;!"

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: "αυτή η έκθεση είναι του γιου μας"!



(αναδημοσίευση χωρίς άδεια, από το περιοδικό "Όσιος Νικάνωρ" της Ιεράς Μητρόπολης Γρεβενών, Ιούνιος 2011)

Η αλήθεια είναι ότι μερικοί του ευρύτερου χώρου της Εκκλησίας (παραλίγο να πω... του ευρύτερου χώρου του ΠΑΣΟΚ!), κάνουν μερικές φορές και σωστά πράγματα!!



Ξέρετε τι συμπεραίνω τελικά; Είτε από κοντά είτε μακρυά, κάποιοι θα επιθυμούν με πολλούς τρόπους να ψηφ(ι)ο-ποιήσουν τη ζωή μας... είναι εξάλλου οι ίδιοι που μας ζητούν (να κάνουν) τη (ζωή) ψήφο... και τελικά ψόφο...  Εσείς, όμως, α-ψηφίστε τους, δηλαδή ούτε να τους φοβάστε, ούτε να τους ξαναψηφίσετε... 

Η ζωή, δεν είναι ψηφία, αλλά αξία... Η ζωή δεν είναι αποκωδικοποιητής, αλλά κωδικοποιητής των πιο μεγάλων ονείρων, των πιο απόκρυφων μυστικών... Η ζωή είναι σαν άνεμος, περνά και παρασέρνει τα πάντα. Τα πάντα που έχουν αξία, γιατί τα υποδέλοιπα τα αφήνει στη γης κατάχαμα να ψηφι(δ)οποιούνται και να γίνονται ψηφίδες, πέτρες και σκόνη...


"Σαν άνεμος"
απόσπασμα από το χορικό της τραγωδίας
Τρωάδες του Ευριπίδη, με τον περιοδεύοντα θίασο
του Θέμη Μουμουλίδη