My Young Lion King

Σε καταιγισμό σκέψεων από την προηγούμενη ανάρτηση, τέτοιο καταιγισμό μάλιστα που να δημιουργείται ιλιγγική συνδρομή και τελικά παράλυση σώματος και πνεύματος, αναρωτιέται κανείς αν κάτι έχει σημασία να ειπωθεί για όλα αυτά που μαρτυρούμε (και κυρίως για όλα αυτά που #ustoo δεν μαρτυρούμε) από την φαινομενο-λογική πραγματικότητά μας. 

Το σμπαράλιασμα των κοινωνιών, όχι από έναν νέο ιό, αλλά από πολλές παλαιές και αποτυ-χημένες τακτικές διαχείρισης κοινωνικών κρίσεων, είναι αυτό που με μια φράση θα αποτύπωνε την τρέχουσα ανησυχία μου. Ο κόσμος, προβληματίζεται. Αυτό, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό: ευτυχώς που κάτι συνέβη και ο κόσμος ξεκουνιέται και προβληματίζεται έστω με κάτι. Ο κόσμος όμως χάνεται στους προβληματισμούς του, καθότι η μεθοδολογία προσέγγισης ενός προβήματος και κατ' επέκταση ενός προβληματισμού είναι θέμα σωστής εκπαίδευσης και καλλιεργημένου πνεύματος. Ο μέσος άνρθωπος όμως σήμερα που προβληματίζεται, πελαγώνει ανάμεσα στα μπουρδελοκάναλα της τηλεόρασης, στις ψεύτικες ειδήσεις (fake news) που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα στο διαδίκτυο, στις σπασμωδικές κινήσεις της πολιτείας, στην αγανάκτηση απέναντι στα περιοριστικά μέτρα, στην απουσία της αλήθειας, στην πολυφωνία των ειδη-μόνων επιστη-μόνων. Η εξουσιοκρατία καλά κρατεί και μαζί και η σύγχυση. 

Πόσα πράγματα έχει φέρει στη φόρα ετούτος ο ιός; 

Την απροετοιμασία των συστημάτων υγείας;

Την απροθυμία πολλών να συμβάλουν ουσιαστικά στην αναδιάρθρωση των κοινωνιών;

Την απροστάτευτη κοινή λογική του μέσου συνανθρώπου μας;

Την απροειδοποίητη επιβολή νέων μέτρων και σταθμών;

Την απρόσκοπτη επέλαση της κινδυνολογίας;

Την απρόσεκτη παραγγελία υλικού και έμψυχου υλικού να προβεί στην πρώτη γραμμή;

Την απρόσμενη ανάδειξη ψυχοσωματικών συνδρόμων του μέσου συνανθρώπου μας;

Την απραξία της αντίδρασης του μέσου καλλιεργημένου συνανθρώπου μας;

Την a priori απόφαση πολιτικής εξαργύρωσης της επιτυχίας ή αποτυχίας διαχείρισης μιας κρίσης;

Την apres εορτής αγωνία για το πώς θα ζούμε στη νέα κανονικότητα;

Τις τελευταίες ημέρες έχω κολλήσει στην COSMOTE TV και σε αφιερώματα που συνεχώς προβάλλει για τα 200χρόνια από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης του 1821. Είναι απίστευτα αυτά που μπορεί κανείς να εξάγει ως ιστορικές αλήθειες. Οι πληροφορίες είναι συγκινητικές. Πώς δέσμιοι άνθρωποι, ραγιάδες, αγράμματοι οι περισσότεροι και άξεστοι, οργανώθηκαν, συγκροτήθηκαν και αποτίναξαν τα δεσμά τους. Πώς επίσης, δημιουργήθηκε ολόκληρο τεράστιο κίνημα φιλελληνισμού βασιζόμενο φυσικά στους αρχαίους Έλληνες και την παγκόσμια και διαχρονική επίδρασή τους. Πώς ο ίδιος ο λαός υπέπεσε ξανά και ξανά σε εμφυλίους και σε άδικες και στημένες δίκες. Και πώς αυτή η ιστορία του επαναστατημένου ελληνισμού έναντι των Οθωμανών ήταν ένα πιόνι στα παίγνια των Μεγάλων Δυνάμεων. Και πώς επίσης, αυτή η ιστορική εποχή επεκτείνεται και επιδρά μέχρι και πρόσφατα γεγονότα τραγικά στην ιστορία του ελληνισμού, όπως για παράδειγμα τη διχοτόμηση της Κύπρου. 

Θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά τα απρ-επη σχόλια; Γιατί πολύ απλά είναι έπη, έστω και αν εκληφθούν ως απρεπή α-σχολία (δεν έχει σχέση με τα σχολεία που δεν υπάρχουν το διάστημα της πανδημίας και οι νέες γενιές μένουν αμόρφωτες...). Για την ιστορική εποχή μας τουλάχιστον.

Τα λέω όλα αυτά για να τονίσω την αστείρευτη αξία της Ιστορίας, η μελέτη της οποίας δεν σταματά να βγάζει καρπούς γνώσης, χυμούς μεγάλων νοημάτων αλλά και ανόητων και δυσνόητων για τους σύγχρονους μελετητές, αποφάσεων. Όπως και να έχει, η Ιστορία θα είναι πάντα μια δεξαμενή αυτογνωσίας.

Το ίδιο θα είναι και ετούτη η εποχή μας για τους μελλοντικούς μελετητές της Ιστορίας: θα έχει πολλές αναγνώσεις. Ελπίζω να έχει και πολλούς αναγνώστες. Που να ενδιαφέρονται μελλοντικά όπως εμείς σήμερα, αν δεν απασχολεί κάτι άλλο πολύ μεγάλο και εν δυνάμει θανατηφόρο τις μελλοντικές κοινωνίες. 

Το ζητούμενο λοιπόν, είναι μέσα από κρίσεις, πισωγυρίσματα, αβεβαιότητες, θανάτους, θυσίες, προδοσίες, σκοταδισμούς, εξουσιομανίες και παραπληροφορήσεις, να διδάξουμε στα παιδιά μας να γίνουν λέοντες και να μην φοβούνται την αναζήτηση της αλήθειας. Η Ιστορική γνώση, προσδιορισμένη μέσω της μεθοδολογίας της πολλαπλής ανάγνωσης και προσέγγισης, μέσω της πολύπλευρης διασταύρωσης απόψεων και ντοκουμέντων, μαρτυριών και ψευδομαρτυριών (αυτό είναι εξάλλου η Ιστορία, ένα αστείρευτο πολύπλευρο διαμάντι, που πρέπει να το γυρίσεις πολλές φορές στα χέρια σου για να δεις όλες τις πλευρές του), είναι η μοναδική κατεύθυνση: για να βρεις πού θα πας, πρέπει να ξέρρεις από πού προέρχεσαι. Και αυτό θέλει λιονταρίσια δύναμη για να το κάνεις, γιατί πρωτίστως σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου και την ταυτότητά σου. Είναι θα έλεγα, ένα ταξίδι επιστροφής...

(My Young Lion King...)

"Ταξίδι Επιστροφής"

Ευανθία Ρεμπούτσια

Αυτό που αφήσαμε...

Επιστροφή από ένα χώρο που δεν μπορείς να αντιληφθείς. Από ένα κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο δεν χωράς. Προσπαθείς να αλλάξεις τα πράγματα. Όχι να κάνεις κάτι μεγάλο και πομπώδες, αλλά κάτι μικρό. Και όμως… πέφτεις σε τοίχο! Γιατί βρε παιδί μου; Τι φταίει; Είναι το πλαίσιο; Είναι το ήδη καταγεγραμμένο σε μνήμη και συνείδηση; Είναι το κατεστημένο; Ακόμα και το μικρό και ασήμαντο, φαντάζει τραγικά μεγάλο και ακατόρθωτο. Και έτσι επέρχεται σύγκρουση. Σφοδρή. Μέσα στο χώρο των επειγόντων. Μπροστά σε όλους. Με όλους μάρτυρες. Είναι επείγον αυτό; Η έλλειψη επικοινωνίας είναι τόσο απειλητική για την ανθρώπινη ζωή, όσο επί παραδείγματι η έλλειψη οξυγόνου; Μένεις πάντως σε μια γωνιά, πότε να κραυγάζεις πότε τα σωθικά σου να δαμάζεις… Όπως και να ‘ναι, μένεις σε μια γωνιά.

Το φαινόμενο όμως, δεν είναι καινούργιο. Είναι τόσο παλιό όσο και η συνειδητοποίηση του ανθρώπου. Είναι τόσο σκληρό όσο και η απαξίωση του ανθρώπου. Είναι τόσο ανερμήνευτο όσο και η βούληση του ανθρώπου.

Το φαινόμενο επίσης, έχει και ανάποδη ερμηνεία. Γιατί παρακαλώ να αλλάξουν όλοι οι υπόλοιποι και όχι εσύ; Μήπως λαθεύεις; Μήπως ακατόρθωτα γυρεύεις; Γιατί να βάλεις όλους τους άλλους στο δικό σου πλαίσιο και όχι το αντίθετο; Εδώ, κάνει απέλπιδες προσπάθειες να απαντήσει η Κοινωνική Ανθρωπολογία, μάταια θαρρώ… Και η σύγκρουση καλά κρατεί, τα νεύρα τεντώνονται για τα καλά σε βαθμό που αρχίζουν κάπου να φαλτσάρουν…

Πηγαίνω σήμερα προς ένα χώρο που αγάπησα και με αγάπησαν. Σε ένα άλλο νησί..

Όμως, στο διάβα μου, ακούω τα σπουργίτια του φθινοπώρου να σιγοψιθυρίζουν:

Δεν γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε

Δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά

Στ’ άλλα μέρη όταν θα φτάσεις

Να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε εδώ.

Μα πώς να το κάνεις, όταν δεν αλλάζει δρόμο η καταραμένη η καρδιά…;

"Έχε γεια"

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα

Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα

Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Στάλα στάλα αφαίμαξη...

Πόσες μορφές έχει ένας άνθρωπος;

Από τη μια βλέπεις μια νέα γυναίκα να βγάζει αφρούς από το στόμα, να της έχουν γυρίσει τα μάτια ανάποδα, να είναι κάτωχρη, να έχει μια σχεδόν διαβολική έκφραση στο πρόσωπο και μια φοβερή δύναμη στο σώμα που το κάνει να αντιπαλεύει δυο και τρία άτομα μαζί και στο τέλος να τα νικά... Αναρωτιέσαι, τι ασωτίες κρύβει ο βίος της; Τι περίεργες ουσίες έχει πάρει για να υποκαταστήσει το χαμένο της όνειρο;

Και από την άλλη, μέσα σε δευτερόλεπτα, να αντικρίζεις ένα άκακο πλάσμα, χαμογελαστό και τόσο ροδαλό, μικροκαμωμένο και φαινομενικά αδύναμο. Τόσο απροστάτευτο, που δεν μπορείς παρά να του χαρίσεις μια σοκολάτα που είχες φυλάξει να φας κάποια στιγμή της εφημερίας στα πεταχτά...

Σε τι θα μπορούσαν να διαφέρουν οι δυο αυτές διαμετρικά αντίθετες καταστάσεις; Σε κάτι πάρα πολύ απλό αγαπητοί μου...

Στη γλυκάδα!

Στην πρώτη κατάσταση, μιλάμε για έναν εντελώς άγλυκο άνθρωπο (γλυκόζη αίματος στα 30mg/dl), ενώ στη δεύτερη, μιλάμε για έναν τόσο γλυκό άνθρωπο (γλυκόζη αίματος στα 160mg/dl) που σε κάνει να βλαστημάς τους αιτιολογικούς παράγοντες (το άγνωστο δηλαδή!) του σακχαρώδους διαβήτη τύπου Ι. Αυτού του περίεργου και άνανδρου τύπου, που κλέβει τις ψυχές των παιδιών πάνω από τα αλογάκια του Carousel των ονείρων τους και τις υποβάλλει σε ένα διαρκές και καθημερινό μικρό βασανιστήριο... Σε ένα καθημερινό τρύπημα, σε μια στάλα στάλα αφαίμαξη των αντοχών τους...

"Carousel"

Ευανθία Ρεμπούτσικα

Πόσο διαφορετικοί μπορούμε να γίνουμε με λίγο παραπάνω γλυκάδα στις ζωές μας; Από διάβολοι, με λίγο γλύκα στο λόγο μας και στη συμπεριφορά μας, μπορούμε να γίνουμε άγγελοι...

ΑΑΑΑ2...

Να και ένα δεύτερο πακέτο των 4 (χάριτων!) που πάλι τυχαία συναντώ στην διαδικτυακή μου περιήγηση και με συγκινεί ιδιαίτερα φέρνοντάς μου πολλές αναμνήσεις από το προηγούμενο νησί, στο αντιδιαμετρικό σημείο του χάρτη μου...

Αυτή τη φορά, είναι

η "Ευανθία Ρεμπούτσικα" με τη μουσική της "Φευγαλέο Βλέμμα",

σε ρυθμό "Τάνγκο",

που ξεπηδά από τον καμβά του μεγάλου ζωγράφου, από τα Χίδυρα Λέσβου, "Γ. Ιακωβίδη",

και παίρνει τη μορφή "γυναικείας" ματιάς...

Τόσο ταπεινό, μελαγχολικό, γεμάτο στωικότητα και προσμονή βλέμμα... τόσο παιδικότητα, μα και ωριμότητα... Τόσο γυναικείο, με μια λέξη...

Με λίγο διαφορετική μορφή από την προηγούμενη ανάρτηση των 4 "Α-γαπώ", (σαν ένα στερεοϊσομερές της αιμοσφαιρίνης, θα το βαφτίζαμε με βιοχημικούς όρους) το ζωογόνο μήνυμα παραμένει ίδιο: η Τέχνη των ανθρώπων είναι α-ξεπέραστη, α-σύγκριτη, α-διάσπαστη, α-ρμονική.

"Φευγαλέο Βλέμμα"
Ευανθία Ρεμπούτσικα

Το σιγοτιτίβισμα

Κάποιο πουλάκι ήρθε σήμερα το πρωί και μου σιγοτιτίβισε το όμορφο αυτό τραγουδι ενώ κοιμόμουν... Δεν ξύπνησε μόνο το σώμα μου, μαζί ξύπνησαν και οι αναμνήσεις οι αξέχαστες, οι αναζητήσεις οι μεγάλες, οι αγωνίες οι βασανιστικές, οι προσδοκίες οι ατελείωτες, οι μελωδίες οι συμπαντικές, τα λάθη τα ίδια... μα και οι ελπίδες οι νέες.

Περίεργο, σκέφτηκα. Υπάρχουν και εδώ τέτοια πλάσματα του Θεού, τα μικρά σπουργιτάκια, που καταπιάνονται με τόσο μεγάλες μελωδίες;

"Μέσα από σένα"
Ευανθία Ρεμπούτσικα

Η πιο όμορφη καλημέρα, από τότε που πάτησα το πόδι μου εδώ στο νησί!

Μέσα από σένα

Πόση απόσταση απέχουν δυο άνθρωποι μεταξύ τους; Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του διπλανού μας; Ή πιο σωστά, έχει νόημα και αξία να δούμε τον κόσμο μέσα από την οπτική του άλλου;

Πιστεύω ότι η προσπάθεια να δούμε τα γεγονότα μέσα από τον άλλον, είναι μια καθαρή προσπάθεια επικοινωνίας και σεβασμού της ύπαρξης του άλλου συνανθρώπου μας. Θα μου πείτε βέβαια, υπάρχει κάποιο όριο σε αυτήν την προσπάθεια, καθώς πρέπει να ξεπεράσουμε κάποια δικά μας όρια για να φτάσουμε και να μπούμε στα όρια του άλλου. Όλο αυτό είναι ένα ωραίο παιχνίδι (τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, εκεί που δεν έχουμε ακόμα χοντρύνει το παιχνίδι). Το ακόμα πιο ωραίο όμως είναι οι όροι που έχει αυτό το παιχνίδι. Και τους όρους τους βάζουμε, τους υπακούμε ή τους παραβαίνουμε εμείς οι ίδιο και μόνο! Άρα μέγιστη σημασία έχει με τι όρους παίζουμε και με τι όρους μπάζουμε και τους άλλους στο παιχνίδι μας. Με όρους καθαρούς και έντιμους, ή με σημαδεμένες τράπουλες, άσσους στο μανίκι και μπλόφες; Διαλέγει ο καθείς και παίρνει, διαλέγει ο καθείς και παίζει.

"Μέσα από σένα" - Ευανθία Ρεμπούτσικα

Τι ζητάμε;

Τι είναι αυτό που ψάχνουμε στη ζωή;

Το ‘χει κανένας βρει;

Υπάρχει αλήθεια ή υπάρχει μόνο η σιωπή;

Ερωτήματα πολλά,

απάντηση με βεβαιότητα δεν δόθηκε ποτέ.

Αν υπάρχει, αξίζει η τυραννία της ψυχής…

Αν πάλι όχι, ασήκωτο το βάρος της σιωπής…

Που να βρίσκεται η αξία της ζωής;

Στα βράχια ποιας ακτής;

Έχω μάτια ανοιχτά, νου σε αγρύπνια,

όταν όμως η απάντηση τυχαία βρεθεί μπροστά,

εγώ μπορεί να έχω νύχτα.

Το ταξίδι πολυτάραχο, σαν ταξίδι πειρατών,

μύθος ή πραγματικότητα η ύπαρξη θησαυρών;

Ίσως οι κουρσάροι δαμάζοντας τα κύματα του νου,

κατορθώνουν να αντικρύσουν τα χρώματα του ουρανού.

Θα περιμένω… Θα ψάχνω… Έστω και μόνος.

Μα όταν το βρω τι θα είναι πιο μεγάλο, η χαρά ή ο πόνος;

Όνειρα, εφιάλτες, φόβοι, πόθοι, προσδοκίες,

όλα ανακατεμένα στου μυαλού τις συνοικίες.

Μπερδεύεται η γλώσσα, πλανεύεται η σκέψη,

πώς λοιπόν να μιλήσω, πώς το αίνιγμα να λύσω;

Έχω δυνάμεις; Έχω τόξα στη φαρέτρα;

Και τότε ακούγεται η κοσμική σιωπή να ψιθυρίζει:

«Το παρελθόν σου μην αφήσεις άγκυρα στη ψυχή σου να γενεί,

γιατί παρόν και μέλλον θα γίνουν τόποι αδειανοί…»

by astromonos

The star and the wish

'Οταν κοιτάς τα αστέρια, έχοντας ένα από αυτά αγκαλιά, το μόνο που έχεις διάθεση και δύναμη να κάνεις είναι ευχές. Οι ευχές είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να δει πιο πέρα από το στενό παρόν, να υπερβεί το χωροχρόνο και να εκτιμήσει το μέλλον. Είναι μια αντίσταση στο αδιαχώρητο παρόν του, που δεν χωρά το μέγεθος των συναισθημάτων που νοιώθει, είτε είναι θετικά συναισθήματα είτε όχι. Προσπαθεί να εξασφαλίσει το μέλλον του ως προς το παρόν. Να διατηρήσει το παρόν του αν αυτό είναι καλό, ή να το αλλάξει αν αυτό δεν είναι. Και ο μόνος τρόπος που μπορεί να κάνει αυτή την αλλάγή είναι κλείνοντας συμφωνία με τα αστέρια του ουρανού, που φαίνεται να βλέπουν τα πάντα από ψηλά και έτσι να τα καθορίζουν ως ένα βαθμό.

Γι'αυτό σας προτρέπω να βγείτε το βραδάκι έξω, να ξαπλώσετε σε μια ωραία παραλία, εκεί που μόλις σταματά το κύμα, να αφουγκραστείτε τη μουσική της θάλασσας, να κοιτάξετε έπειτα ψηλά, να νοιώσετε τη μελωδία των άστρων που περιπαιχτικά σας κλείνουν το αστραφτερό τους μάτι και αν έχετε κάποιον δίπλα σας να τον αγκαλιάσετε. Και αν τυχόν σας ξεφύγει κατά λάθος κανένας αναστεναγμός μην προσπαθείστε να τον μαζέψετε πίσω, αλλά ξεπροβοδίστε τον και με την πνοή σας ευχηθείτε να φτάσει ως τα άστρα.

"The star and the wish" - Ευανθία Ρεμπούτσικα