ΑΝ υπάρχουν ακόμα ΑΝ-θρωποι

 

Ήταν 3/4/2018 όταν έγραφα μια ανάρτηση για το μέλλον των παιδιών μας, με αφορμή ένα κείμενο του Λεϊμονή Κώστα.

Τότε, ως "αποτύπωμα από-τίποτα" μιας από τις πιο όμορφες μέρες της ζωής μου, χαράσσοντας γραμμές πάνω σε έναν tabula rasa (αγραφο πίνακα) μιας παιδικής ψυχής, είχα ανεβάσει μια φωτογραφία:

Χθες, σχεδόν 5 χρόνια μετά, βλέποντας αυτήν την ψυχή να ομορφαίνει τον κόσμο γύρω της (έστω κατ' ελάχιστο) και να διορθώνει τους βανδαλισμούς, θεωρώ ότι αυτή είναι ίσως η ομορφότερη μέρα της ζωής μου. Ανεβάζω ως "αποτύπωμα από-κάτi", τις ακόλουθες φωτογραφίες:

Υ.Γ.1: Το υποθετικό "ΑΝ" που φαίνεται ως τμήμα της λέξης "ΑΝΤΙΦΑ" που είχε ήδη γραφτεί στον τοίχο του πάρκου, σε συνέχεια με την κόρη μου στην πρώτη φωτό, τα περικλύει όλα: το καλό που μπορούμε να αφαιρέσουμε μέσα από κάθε κακό που μας περιβάλει και να το μετατρέψουμε σε πραγματική ανταρσία, σε πραγματική αντίφα και σε πραγματική επανάσταση. Επανάσταση δεν είναι να γράφεις στους άψυχους και ψυχρούς δημόσιους τοίχους. Επανάσταση είναι να τους δίνεις χρώμα και νόημα ύπαρξης.

Υ.Γ.2: Ρε μπας και όντως η ελπίδα δεν χάθηκε ακόμα...;

Υ.Γ.3: Καλή χρονιά σε όλους, με περισσότερο σεβασμό στον εαυτό μας και στα παιδιά μας.

Ο ερευνητής το μόνο που μπορεί να σου δώσει είναι σκοτούρες

 

Με αφορμή πρόσφατη συζήτηση, στο ρεβεγιόν των Χριστουγέννων, με φίλτατο συντοπίτη που η μοίρα μας έστειλε να διαμένουμε στον ίδιο ξένο τόπο, συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά τη μέγιστη σύγχηση που επικρατεί στην κοινωνία μας.

Στην κοινωνία μας που είναι πλέον τα περισσότερα (αν όχι όλα) εύκολα. Έτοιμες λύσεις για κάθε περίπτωση. Έτοιμα "ρούχα" που κουμπώνουν ακόμα και στους πιο απαιτητικούς. Έτοιμες απαντήσεις.

Έτοιμες απαντήσεις. Αυτό ακριβώς συνειδητοποίησα ότι είναι η ρίζα της σύγχυσης σήμερα.

Εξηγούμαι.

Όταν ο άνθρωπος συνήθιζε να διερωτάται, ωθούνταν να ψάχνει. Αυτή η ώθηση του προκαλούσε κινητοποίηση. Και αυτή η κινητοποίηση τον έκανε να μην χορταριάζει ούτε στο σώμα ούτε στο νου.

Σήμερα, ο άνθρωπος, απλά χωνεύει απαντήσεις. Κάθε είδους και για κάθε ερώτημα. Απλά καταναλώνει, καταναλώνει, καταναλώνει. Χωρίς να ξέρει τί είναι αυτό που καταναλώνει και κυρίως γιατί. Τελικά καταναλώνει την ευτυχία του και τις ευκαιρίες που του έχουν δωθεί από την ευλοηγμένη ζωή να την πολλαπλασιάσει. Μόνο που έτσι όμως, μετά από τόση άσκοπη και σπάταλη κατανάλωση, ξεχνά το ερώτημα. Ξεχνά, τί να κάνει με τόσες απαντήσεις γύρω του. Ξεχνά το βασικότερο: να διερωτάται. Και έτσι δεν βρίσκει την αντίστοιχη ώθηση. Και μετά χάνει και την κινητοποίηση. Και τελικά βαλτώνει. Στο σώμα και στο νου.

Και απόψε, μετά χαράς και λύπης, βρήκα ότι το έχει περιγράψει εξαιρετικά αυτό που προσπάθησα να σας περιγράψω ανωτέρω, ο Βίλχελμ Ράιχ στο τρέχον βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες (ή νύχτες καλύτερα), το "Άκου, Ανθρωπάκο". Αναμεταδίδω, χωρίς άδεια αναμετάδοσης ή αναδημοσίευσης (η μόνη άδεια που έχω είναι η άδεια ψυχολογία και η άδεια κεφάλα):

"Καταβροχθίζεις την ευτυχία του. Ποτέ δεν απόλαυσες την ευτυχία του με πλήρη ελευθερία, και για αυτό την καταβροχθίζεις λαίμαργα, χωρίς να φροντίσεις να τη διασφαλίσεις. Δεν σε άφησαν ποτέ να μάθεις πώς να φροντίζεις την ευτυχία σου, να την καλλιεργείς όπως ο κηπουρός τα λουλούδια του και ο αγρότης τα σπαρτά του. Οι μεγάλοι ερευνητές και ποιητές και στοχαστές απομακρύνθηκαν από σένα διότι ήθελαν να φροντίσουν την ευτυχία τους. Κοντά σου, Ανθρωπάκο, είναι εύκολο να καταβροχθίσει κανείς την ευτυχία, αλλά δύσκολο να την προστατέψει. [...] Διότι, πρώτον, ο ερευνητής δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει παρά μόνο σκέψεις. Ούτε κέρδη, ούτε υψηλότερες απολαβές, ούτε μονιμότητα και χειστουγεννιάτικο δώρο, ούτε πιο εύκολο τρόπο ζωής. Το μόνο που μπορεί να σου δώσει είναι σκοτούρες, και δεν χρειάζεσαι άλλες σκοτούρες, έχεις ήδη αρκετές".

(σελ. 70 και 71, εκδ. ΜΙΝΩΑΣ, 14η ανατύπωση, μτφ. Αύγουστος Κορτώ, πρόλογος Αρης Δημοκίδης)

Κοιτάξτε τι ώραίο είπε ο Ράιχ: να καλλιεργούμε την ευτυχία όπως ο κηπουρός τα λουλούδια ή ο αγρότης τα σπαρτά του. Να έχουμε υπομονή, να αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε πράμα θέλει την εποχή του, την κατάλληλη θερμοκρασία για να αναπτυχθεί, την περιοχή του, το περιβάλλον του... Αντίθετα, σήμερα, είναι παντού και πάντα τα ίδια. Λες και έχουμε καταργήσει τις εποχές, τις αποστάσεις, τα πλαίσια, τα περιβάλλοντα εργασίας... Λες και ο χρόνος και ο χώρος έγιναν ένα (όχι ότι δεν είναι), αλλά με τη διαφορά ότι σταμάτησαν να λειτουργούν και τελικά έγιναν... κανένα αντί για ένα.

Συμπέρασμα: αυτό το πανάρχαιο "ο Άνθρωπος του ειδέναι ορέγεται φύσει" του Αριστοτέλη, έχει αντικατασταθεί από το "ο Ανθρωπάκος της ηδονής ορέγεται παρα-φύσει", καθώς υπερτρέφεται με τόσα άχρηστα "φαγητά" που έχει πάψει πλέον να ορέγεται του ειδέναι και "έμαθε" να ορέγεται μόνο τη λαίμαργη ηδονή.

Καλή-τερη (από την προηγούμενη) χρονιά να έχουμε.

Η μάπα, η μάσα και τα όπια του λαού. Ή αλλιώς, να είσαι ελεύθερος να γίνεις σκλάβος του καθενός!

 

Σήμερα, 18 Δεκεμβρίου εδώ στης Κύπρου τα ρηχά νερά, η μέρα είχε αρκετές βουτιές στα βαθιά του νου:

Τελικός Μουντιάλ. Η μπάλα (ή "μάπα") κατά την τοπική διάλεκτο... Πόσο εξουσιάζει διαχρονικά το νου του ανθρώπου αυτή η στρογγυλή θεά! Σήμερα το παγκόσμιο γεγονός της χρονιάς!

Εκλογές Αρχιεπισκοπικές για την ανάδειξη νέου Αρχιεπισκόπου. Με κάλεσμα, ο κλήρος να αποφασίσει. Σε ποσοστό περίπου 30% συμμετοχή, καταμετρούνται ακόμα οι ψήφοι. Η θρησκεία ήταν, είναι και θα παραμείνει διαχρονικά ένας θεσμός εξουσίας πάνω στο νου του ανθρώπου. Ένας θεσμός "μάσας", καθότι είναι πολλά τα 30 αργύρια (που είναι να π)Άρη...

Δείτε τώρα μαζί τις παραπάνω φωτογραφίες και παρατηρήστε την ομοιότητα της σημειολογίας:

Το έπαθλο και Το σκήπτρο. Στρογγυλά και χρυσά. Πολυπόθητα τρόπαια. Σύμβολα υπεροχής. Σημεία κορυφής. Σημεία εξουσίας. Σημεία των καιρών. Σημεία και τέρατα... και πολλά άλλα σημειο-λογικά και σημειο-παράλογα, χωρίς να μπορεί κάποιος να βάλει σημεία στίξης και γενικά ένα τέλος σε αυτά. Και στο κάτω κάτω γιατί να βάλει τέλος; Αφού ο Χριστός (του οποίου του γέννεση θα εορτάσουμε σύντομα) ήρθε για να άρει το Τέλος ως οντότητα!

Σήμερα, εδώ στην Κύπρο, είχε όμως και σχολική εορτή στο σχολείο της κόρης μου. Που ήταν ντυμένη κούκλα χριστουγέννων που την κούρδιζαν κάτι ξωτικά για να κινείται... Από τώρα εμφυτεύεται έστω σκηνοθετικά εκείνη η εξουσιαστική διάθεση κάποιων ξωτικών πάνω σε κάποιες κούκλες...

Αλλά για να δείτε πόσο αυτά που σας αναφέρω έχουν διαποστίσει πολιτισμούς, συνειδήσεις και κουλτούρες, ακούστε τα υπέροχα κάτωθι δημιουργήματα - αριστουργήματα:

"Τα τζιτζίκια"

(Από το δίσκο "Το θαλασσινό τριφύλλι")

Μουσική: Λίνος Κόκοτος

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Ερμηνεία: Μιχάλης Βιολάρης

(και τώρα αντιστοιχίστε κάποιες λέξεις με αυτά που είπαμε πιο πάνω: το τριφύλλι του τίτλου ως ισοδύναμο του "χόρτου", του "τρίφυλλου", του "όπιου" και του όποιου αναμασά αυτές τις έννοιες. Η Παναγιά... Ο Βασιλιάς... Ο Ήλιος... Οι άγγελοι... είναι ακόμα κάποιες πινελιές του καμβά της εξουσίας.)

"Το Τρελοβάπορο"

(Από τη συλλογή "Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας")

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Ερμηνεία: Νίκος Δημητράτος και Χορωδία Λαμίας

("έλα Χριστέ και Κύριε λέω" για να συμπληρώσει ή να αντιδιαστείλει το "κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα"; σε ένα παιχνίδια θρησκείας και επιστήμης που χρειάζονται χέρι-χέρι για να προχωρήσει η ζωή μας; Και εκείνα τα βαποράκια τι σχέση έχουν με το μεγάλο τρελοβάπορο; Μήπως ο "λοστρόμος αθώος ναύτης πονηρός" να ξέρει κάτι παραπάνω;)

Και κάπου εκεί έρχεται η διαπίστωση (δια στόματος Βίλχελμ Ράιχ, στο "Άκου Ανθρωπάκο"):

"Δεν καταλαβαίνεις. Ξέρω πολύ καλά ότι το «να είσαι ελεύθερος να γίνεις σκλάβος του καθενός» κάθε άλλο παρά απλή ιδέα είναι..."

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Άκου Ανθρωπάκο", Βίλχελμ Ράιχ, εκδ. ΜΙΝΩΑΣ, 14η ανατύπωση Ιούλιος 2021, μτφ. Αύγουστος Κορτώ, σελ. 33)... Σελ. 33 του συγκεκριμένου βιβλίου... σαν να ήξερε η σελίδα ότι αυτό που περικλύει μέσα της είναι ακριβώς αυτό που περικλύει και το κελί 33... Το ανθρώπινο μυαλό! Για αυτό έμεινε χωρίς μυαλό, το συγκεκριμένο παιδί που τραγουδιέται στο εν λόγω άσμα...

Και αν αγαπητοί μου φίλοι, μετά από όλα αυτά που διαβάσατε ανωτέρω, δεν καταλαβαίνετε τίποτα, δεν σας κρατώ κακία. Φταίει μάλλον η χθεσινή εφημερία που μου αφαίρεσε λίγο ακόμα από το μυαλό που μου έχει απομείνει. 

Υ.Γ.: Για περαιτέρω μελέτη, μεταβείτε εδώ, όπου οι νέοι άνθρωποι ψηλαφούν τα όρια Ανθρώπου και Εξουσίας... και αναζητούν τα όποια όπια του λαού...