Μόλις τώρα άρχισες...

Δέχτηκα το παρακάτω mail με αυτές τις υπέροχες σκέψεις, από έναν φίλο καλό και δάσκαλο ξεχωριστό.

Δεν μπορώ να συγκρατήσω την επιθυμία μου να μοιραστώ μαζί σας, παρ' ότι δεν έχω λάβει την άδειά του, αυτές τις συγκλονιστικές σκέψεις, καθώς στο μυαλό μου φαντάζουν περισσότερο σαν ένα σπαραχτικό συμπέρασμα ολόκληρης ζωής από έναν μαραθωνοδρόμο του πνεύματος... με παιδική όμως και αμόλυντη καρδιά.


"Έρχονται γιορτές και στις γιορτές μοιράζουν δώρα και φυσικά ευχές. Ας αφήσουμε τα δώρα - καιροί που είναι - και ας στείλουμε κατά το έθιμο ευχές. Αλλά τί ευχές να στείλεις; Στους φίλους που αγαπάς και εκτιμάς δεν σου πάνε τα τυπικά «καλά Χριστούγεννα», αλλά θέλεις κάτι το ουσιαστικότερο. Χώρια που στη λέξη «Χριστού-γεννα» θα στραβώσουν λίγο κάποιες φάτσες φίλων αγαπημένων. Αλλά πως να γίνει; Πως να ικανοποιήσεις νηστεύοντες και μη νηστεύοντες, πιστεύοντες και μή πιστεύοντες, συνειδητούς φιλειρηνικούς και φιλοπόλεμους επαναστάτες; Ομολογώ ότι μου στοίχισε κάνα δυό ώρες ύπνου το πρόβλημα. Λίγο πριν την αυγή μου ήρθε μιά ιδέα (φλασιά κατά την νεοελληνικήν): Γιατί να απευθυνθώ σε εκείνα που χωρίζουν τους ανθρώπους και όχι σε εκείνα που του τους ενώνουν; Σε εκείνα που είναι «κοινά», αποδεκτά χωρίς αντιρρήσεις και φιλονικίες; Αλλά αλήθεια υπάρχουν τέτοια; Ποιόν να ρωτήσεις; Ποιόν άλλον από τον καλό σύντροφο και βοηθό στις αμήχανες καταστάσεις αδυναμίας προσφάτου (και όχι μόνον) μνήμης, το καλό μας Λεξικό; Λοιπόν στο «κοινός» βρίσκεις: Κοινός παρονομαστής, ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο, κοινός νους, κοινή λογική, κ.α., αλλά ας μην προχωρήσουμε παρακάτω. Συνεπώς υπάρχουν «κοινά» πράγματα στα οποία συμφωνούν όλοι περίπου οι άνθρωποι. Δεν χρειάστηκε πολλή ώρα για να βρεθεί τουλάχιστον ένα: ο πόνος, η θλίψη, η στενοχώρια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μην τα δοκίμασε, όσο λίγο και αν έζησε πάνω σ' αυτή τη γη. Τί πιό καλύτερη λοιπόν ευχή από το «να λιγοστέψει η δυστυχία στον κόσμο μας»! Υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί; Δεν νομίζω. Έλα όμως που μιά τέτοια ευχή έχει και τις παράπλευρες απώλειες. Με το «καλά Χριστούγεννα» ή την «καλή χρονιά» τό ’πες και σχόλασες. Με τούτη την καινούργια ευχή όχι μόνο δεν τελείωσες αλλά μόλις τώρα άρχισες: Πώς θα λιγοστέψει η δυστυχία στον κόσμο μας; Με ευχές και παραινέσεις; Και τι μπορώ να κάμω εγώ μια σταγόνα μπροστά στον ωκεανό του κόσμου; Μπορώ όμως να ξεφύγω από τέτοιες ερωτήσεις που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου «ώσπερ μέλισσες κηρίον»; Μπορώ να αγνοήσω τον γείτονα που όχι μόνο το ευρώ μου αλλά κυρίως ο από καρδιάς λόγος συμπαράστασης μπορεί να μην λύσει το πρόβλημά του αλλά θα είναι μιά μικρή έστω, ανάσα ελπίδας και χαλάρωσης; Μα θα μου πείτε όλοι λίγο ως πολύ κάτι παρόμοιο θα κάνουν μέσα στις μέρες που έρχονται. Σύμφωνοι. Αλλά η ευχή μπορεί να τους παρακολουθεί άφωνη και αμίλητη αλλά με έντονη την παρουσία της και όταν ακόμη σβήσουν τα φώτα των γιορτών. Η σκέψη ότι και αρκετοί άλλοι (γιατί υπάρχουν ακόμη πολλοί «φίλοι» σε αυτόν τον κόσμο) θα τους παρακινεί να κάνουν αυτό το ολίγο και ελάχιστο (γιατί όχι και το «μεγαλύτερο»), για να απαλύνουν το άγχος και το άχθος της καθημερινότητας. Και όταν σάλπιγγες πολλές συντονιστούν στον ήχο της αγάπης μπορεί να μην πέσουν τα τείχη της Ιεριχούς, αλλά σίγουρα κάποια πεταλούδα θα πετάξει σε κάποιο σημείο του χάους αυτού που μας περιβάλλει. 

Με θερμές ευχές, 
Α. Ν.

Υ.Γ. Δεν έστειλα τις ευχές «μαζικά» όπως η χρησιμοθηρία του Διαδικτύου μας καλόμαθε, γιατί σκέφθηκα ότι μαζικότητα και φιλία δεν πολυταιριάζουνε. Το έστειλα λοιπόν σε δυό φίλους στην αρχή για να βυθομετρήσω αντιδράσεις. Ο ένας μου απάντησε ευγενικά «ευχαριστώ». Ο άλλος μαζί με το «ευχαριστώ» μου το 'φερε με τρόπο: Τελικά δεν τα κατάφερες να απευθυνθείς σε όλους, νηστεύοντες και μη νηστεύοντες. Γιατί εκείνοι που δεν έχουν Ιντερνετ (δεν ξέρω αν είναι νηστεύοντες) φαντάζομαι ότι δεν θα πάρουν το μήνυμά σου. Έχει δίκαιο ο φίλος. Δεν πρόκειται να καταφύγω στο παλιό Ταχυδρομείο. Χώρια που τελικά υπέκυψα και στη «μαζικότητα». Πρέπει να το πάρω απόφαση ότι πάντα θα υπάρξει «διαφορετικότητα» σε κάποιο θέμα σε τούτον τον κόσμο. Και καλά θα κάνει να υπάρξει, γιατί αυτό θα πει «μοναδικότητα» του ανθρώπινου Προσώπου."



Εύχομαι και εγώ με τη σειρά μου στο δάσκαλο αυτόν, πάντα να μας διδάσκει.


Χρόνια Φωτεινά σε όλους!