Ένα διήγημα διαμάντι, από εκείνα τα πολλά του Παπα-διαμάντη, είναι "Το Ενιαύσιον Θύμα", το οποίο λούζεται στο βυθό της θάλασσας της πεζογραφίας... και προσπαθεί να ψυχογραφήσει τη θάλασσα και τα καμώματά της...
Το διήγημα καταλήγει ως εξής:
"Την ογδόην ημέραν από της εκδρομής των, τα πτώματα των δύο πνιγμένων ηλιεύθησαν πλησίον ερήμου ακτής. Το τρίτον δεν ευρέθη.
Ω, τις θα διηγηθεί τα συναξάρια των θαλασσομαρτύρων τούτων, των βιοπαλαιστών, των αξίων παντός οίκτου και συμπαθείας;
Κατά παν έτος η θάλασσα μάς ζητεί το θύμα της. Φρίκη και πένθος διαχύνεται ανά την μικράν μας νήσον.
Όταν μετά την συμφοράν επανείδε τον Πάπον, όστις εφαίνετο τόσον σύννους και σοβαρός ώστε εφάνη ότι διά της συμφοράς είχε γίνει διά μιας ανήρ, η πτωχή Σειραϊνώ το Κουρτεσάκι, κλαίουσα όσα δάκρυα της είχαν μείνει από τα ιδικά της παθήματα, η πρώτη λέξις την οποίαν εύρε να του είπει ήτον:
- Καλά που δεν επήγες μαζί, παιδάκι μου."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου