Βλέποντας στη Μεγάλη Οθόνη την νέα ταινία του Π. Βούλγαρη "Μικρή Αγγλία"
δεν συγκλονίστηκα τόσο από την ίδια την ταινία, η οποία επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά την ξεχωριστή αισθητική του σκηνοθέτη,
αλλά κυρίως από την αντίδραση των ίδιων των θεατών με τους οποίους παρευρέθηκα,
που φάνηκαν σαν να τους αποκαλύφθηκε ένας κόσμος εντελώς ξένος...
σαν να μην τον είχαν γνωρίσει ποτέ...
μα ποτέ...
ούτε καν να τον έχουν ακούσει έστω, από κάποια γιαγιά ή κάποιον παππού...
Πόσο ξένη και απόμακρη φάνηκε αυτή η ανθρώπινη περιπέτεια και ο απύθμενος ανθρώπινος πόνος, από εμάς τους αυτοβαυκαλιζόμενους που μιζεριάζουμε στην επίπλαστη κρίση της προστατευμένης ψυχής μας;
Πόσο καινούργιο φαίνεται κάτι που μας έχει ήδη προσπεράσει;
Πόσο οδυνηρός φαντάζει ξαφνικά ο θολός βυθός του ανθρώπινου κατατρεγμού, όταν θα μπορούσαμε να τον έχουμε προσέξει πολύ απλά αν τον αντικρίζαμε ξεκάθαρα στη θολή ματιά των γηραιότερων, σ' αυτή τη θολή ματιά του καταρράκτη των ματιών τους;
Πόσα ναυάγια κρύβει η θάλασσα,
πόσα ο νους,
και πόσα η ψυχή η φαντασμένη...;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου