Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
(από http://www.youtube.com/watch?v=_oofUyqumpY&feature=related)
Βρήκα τι φταίει τελικά ρε παιδιά: "...τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι..." και με ταξίδεψαν, με σαγήνεψαν, με συνε-πήραν και ξέχασαν να με φέρουν πίσω. Ας όψεται. Ίσως από εκεί μπορώ να δω τα πράγματα στην πιο σωστή τους διάσταση!
"Mandolin Concerto" by Antonio Vivaldi (από http://www.youtube.com/watch?v=StNAG4gCIxY&feature=related)
Αντιπαλευόν
Άλλη μια μέρα μάχης σκληρής, άνισης
με ποιόν παλεύω; με τον εαυτό μου.
Και μόνο στην ιδέα ότι είσαι μόνος
απαιτείται εσπευσμένα αντιπαλευόν!
Πόσο δύσκολες μπορεί να είναι οι μάχες του μυαλού;
Αγγίζουν τα όρια της τρέλας αν προσπαθήσεις
να εντοπίσεις τους «δράστες» του Minsky.
Γιατί με απασχολεί διαρκώς το πώς και δεν αρκούμαι στο γιατί;
Ειδικά όταν η απάντηση στο ‘γιατί’ είναι το ‘γιατί έτσι’
ε, τότε τα έχεις λυμένα όλα, έτσι δεν είναι Άννα;
Λείπουν οι φίλοι, οι γνωστοί και οι συγγενείς
ή λείπει το θάρρος γυμνός να πλανηθείς;
Το αβέβαιο ή το ακλόνητο τρομάζει πιότερο;
Και συ μαντολίνο μου, σαν δακρυσμένη δροσοσταλίδα
στέκεις απόμερα και πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις…
Γιατί αυτός που σ’ ερωτεύθηκε στάθηκε μικρός να σε φροντίσει
Γιατί αυτός που ερωτεύθηκε τον έρωτα του πρέπει τη μοναξιά του ν’ αγαπήσει
Για να με γνωρίσεις μες στο πλήθος φόρεσα γαρύφαλλο στο στήθος από μια γιορτή που μόλις τέλειωσε μια γιορτή που δίστασες να πας Κόκκινο γαρύφαλλο, κόκκινο γαρύφαλλο πάνω στο πουκάμισο στο μέρος της καρδιάς Κόκκινο γαρύφαλλο, κόκκινο γαρύφαλλο πάρ' το από το στήθος μου, ελπίδες να κρατάς Ρώτησα χαμένη μες στο πλήθος ποιος φοράει γαρύφαλλο στο στήθος κι ήρθα να το πάρω με τα χέρια μου είναι αυτά τα χέρια που αγαπάς Κόκκινο γαρύφαλλο, κόκκινο γαρύφαλλο πάνω στο πουκάμισο, στο μέρος της καρδιάς Κόκκινο γαρύφαλλο, κόκκινο γαρύφαλλο, πάρ' το από το στήθος μου, ελπίδες να κρατάς
Είναι από τα τραγούδια εκείνα που αίφνης σου προκαλούν ένα κόμπο από το στομάχι ως το στόμα, που ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις λέξη να αρθρώσεις αλλά δεν βρίσκεις, που βαριανασαίνεις μπας κα αντέξεις, αλλά τελικά... δεν κατορθώνεις να συγκρατήσεις το κύλισμα των δακρύων. Και σκέφτεσαι τι τελικά έχει σημασία σε τούτη τη ζήση;
Υ.Γ.: Ειδικά αφιερωμένο σε ένα πλάσμα που θα συναντήσω αύριο...
"Το τραγούδι των γύφτων" Στίχοι, Μουσική: Τσακνής Διονύσης Ερμηνεία: Κατσαρής Γιώργος Δίσκος: Φώτα παρακαλώ (1990)
Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα, δε θα με χάσει καμιά πατρίδα και με τα χέρια μου και την καρδιά μου φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου
Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό και το λουμνό τ'αφεντικό νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό
Και τα γκανίκια μας όταν χορεύουν, με χασταρώματα που σε μαγεύουν, κουνάνε σώματα και τα πιτέ τους, μέσα σε κλείνουνε στις αγκαλιές τους.
Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό, και το λουμνό τ'αφεντικό νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό
(το τραγούδι γράφτηκε το 1986 για μια τηλεοπτική σειρά της ΕΤ1 "ΤΟ ΜΠΟΥΡΙΝΙ" σε σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου, η οποία είχε σαν θεματική ενότητα τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και στηρίζεται σε παραδοσιακό τσιγγάνικο τραγούδι)
Υ.Γ.: Κοίτα να δεις φίλε μου, από πού ξεκινήσαμε αυτήν την επεισοδια-κή αναφορά και πού φτάσαμε: Πρόσφυγες της Μικράς Ασίας... Έχει ο καιρός γυρίσματα, γιαυτό καλό είναι να μελετάμε λίγο Ιστορία...
Συμπέρασμα: σήμερα λέμε ΟΧΙ στην άγνοια, ΟΧΙ στην αδιαφορία, ΟΧΙ στην παραπληροφόρηση, ΟΧΙ στην άκριτη αποδοχή πληροφοριών, ΟΧΙ στην βλακεία, ΟΧΙ στην ευτέλεια, ΟΧΙ στην συντέλεια, ΟΧΙ στην εντέλεια, ΟΧΙ στην τάξη υπό τον φόβο κάποιων καουμπόυδων, ΟΧΙ στην αταξία υπό το φόβο κάποιων κουκουλοφόρων, ΟΧΙ στην αναρχία της εξουσίας, ΟΧΙ στην αφασία εκπομπής, ΟΧΙ στη μουγκαμάρα λόγω κοινωνικής θέσης (εξάλλου αυτά που λες κάνουν την κοινωνική σου θέση και όχι η κοινωνική σου θέση αυτά που είναι να πεις), ΟΧΙ στον ωχαδελφισμό, ΟΧΙ στην τεμπελιά με τις ώρες στις καφετέριες, ΟΧΙ στο ψέμα, ΟΧΙ στο αίμα, ΟΧΙ στην εξαπάτηση του συνανθρώπου.
Εκεί που λες ότι όλα τελείωσαν (δηλαδή έφτασαν στο τέλειο σημείο τους;!), κάτι αλλά-ζει και σε παίρνει αγκαλιά, κάτι σου απλώνει το χέρι και σου λέει "ακολούθα με αν θες".
Μετά από εφημερία γεμάτη ήττες, μετά από συγκινητική συζήτηση με αιμοκαθαιρόμενο (που κοντεύει 18 χρόνια σύνδεσης με ένα κούφιο και ψυχρό μηχάνημα), μετά από φανταστικό μάθημα στη σχολή και γνωριμία με μια σημαντική προσωπικότητα του Αμερικανικού Ανθρωπολογικού στερεώματος, βρήκα το δρόμο προς το σπίτι μπας και ξαποστάσω...
Το σώμα ίσως ξαποστάσει, η ψυχή της σκέψης (νέος όρος αυτός!) όμως θα τα καταφέρει...;
Ήθελα λίγο πάθος απόψε. Έψαξα στου νου τα καταγώγια, θυμήθηκα και κατέβασα το κεφάλι βαρύ από τις μνήμες που ήπια μονορούφι και με μέθυσαν, όπως τότε που τις ζούσα...
Σαν αντήχισμα ας μείνουν αυτά τα δυο τραγούδια της Yasmin Levy που θαύμασα από κοντά στο Βέλγιο και ένα ποιηματάκι τόσο δα, σαν δάκρυ μικρού παιδιού που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει.
"Una noche mas" - Yasmin Levy
(http://www.youtube.com/watch?v=-ySaJroZO0w)
"Me Voy" - Yasmin Levy
(από http://www.youtube.com/watch?v=cshqbi871Gc&feature=related)
Ούτε που ρώτησες
Φως της χαραυγής, αγκαλιάζεις βουνά, κάστρα ψηλά, καθρεφτίζεις λίμνες και ανθρώπινες ψυχές, χαράζεις μου το δρόμο του αύριο μα μου θυμίζεις και το ψες.
Παίρνεις γυναίκεια μορφή και λες:"ακολούθα με αν θες..."!
Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι· απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει. Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.
Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη· κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει, στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη
Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.
Αφιερωμένο σε Αυτήν, που ίσως υπάρχει ίσως όχι... Θα περιμένω όμως, τι άλλο μένει να κάνω; Μέχρι να με εγκαταλείψουν οι αντοχές μου, οι δυνάμεις μου, οι σκέψεις μου... Τι άλλο μένει να κάνω; Μόνο να αφιερώνω σε Αυτήν...
"...Όμως η ομορφιά βρίσκεται στην ατέλεια. Κι επίσης κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ο καθένας μας έχει μέσα στο κεφάλι του έναν άπειρο μικρόκοσμο αντιληπτικών συμβάσεων, και προσπαθεί να τον επιβάλλει στους άλλους..." (απόσπασμα από το mail ενός φίλου με τίτλο: "Με διάθεση απολογητική", τον ευχαριστώ για αυτό το μήνυμα)
Όμως, πώς γίνεται φίλε μου Μ.Λ. να χωνέψω ότι η ομορφιά βρίσκεται στην ατέλεια, όταν όλα γύρω μου αναζητούν την τελειότητα; Παράδειγμα; Η ίδια η δουλειά μου! Πώς να κοιμηθώ τα βράδια, όταν όλα ανακαλούνται για να δώ αν αδίκησα κάποιον, αν βοήθησα άλλον, αν ήμουν αρκετά επεξηγηματικός με τον τρίτο, αν ήμουν ευγενικός με τον τέταρτο και ταυτόχρονα αν ήμουν αρκετά γρήγορος, σωστός και αποτελεσματικός με όλους αυτούς μαζί, όταν από πάνω μου έχω καθίκια -κατά πλειονότητα, όχι κατά την ολότητά τους- επιμελητές που δεν πατούν στο νοσοκομείο, (ενώ πληρώνονται κανονικότατα για την εφημερία τους που κάνουν από το σπίτι τους και εγώ σφίγγω ακόμα πιο πολύ την κοιλιά μου που παραπονιέται -άκου θράσσος!- επειδή δεν την τάισα ούτε την πότισα από το πρωί και είναι σχεδόν μεσάνυχτα... α! για μια στιγμή, νομίζω ότι ούτε τουαλέτα δεν έχω πάει) και όταν υλικά, ειδικότητες, ειδικοί και μηχανήματα, απουσιάζουν από τούτο το νοσοκομείο... Πώς να αποδεχτώ και εγώ και οι ασθενείς μου την ατέλεια (μου);!
Τώρα αν μιλάς φίλε μου Μ.Λ. για την ομορφιά που κρύβεται πίσω από μια ατελή μυτούλα ή πίσω από έναν λίγο αυξημέων κυβικών πωπό, τότε οκ, αυτό μπορώ να το χωνέψω. Όμως πιστεύω ότι οι έννοιες "τελειότητα" και "ατέλεια" είναι πιο οικουμενικές, άρα η ομορφιά που αναζητούμε πιο βαθειά. Όμως τι από τα δυο υπάρχει τελικά;
Να μια άποψη της θρησκείας μας:
Η τελειότητα είναι ένας στόχος για τον οποίο πρέπει να εργαστούμε. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "να είστε λοιπόν εσείς τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς, είναι τέλειος." (Ματθαίος 5: 48) Η τελειότητα είναι μια διαδικασία υπακοής, μάθησης και πνευματικής αύξησης που επιτυγχάνεται με τη βοήθεια του Ιησού. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "τον οποίο (Ιησού Χριστό) εμείς κηρύττουμε νουθετώντας κάθε άνθρωπο και διδάσκοντας κάθε άνθρωπο με κάθε σοφία, για να παραστήσουμε κάθε άνθρωπο τέλειο εν Χριστώ Ιησού." (Επιστολή προς Κολοσσαείς 1: 28)
Η τελειότητά μας θα επιτευχθεί όταν θα έρθει ο Ιησούς. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Σ’ αυτόν όμως που μπορεί να σας φυλάξει άπταιστους και να σας στήσει μπροστά στη δόξα του, χωρίς ψεγάδι, με αγαλλίαση, τον μόνο σοφό Θεό, τον σωτήρα μας, ας είναι δόξα και μεγαλοσύνη, κυριαρχική δύναμη και εξουσία και τώρα και σε όλους τους αιώνες, Αμήν." (Επιστολή Ιούδα 24 – 25)
(από http://www.bibleinfo.com/el/topics)
Αν θέλετε την δική μου την άποψη, υπάρχει μόνο η ατέλεια. Δεν γίνεται να υπάρχει κάτι άλλο που να ενώνει τους ατελείς. Όσο τέλεια και αν είναι -ή πιο σωστά, όσο τέλεια και αν φαίνεται- μια προσπάθεια επικοινωνίας μεταξύ δυο ατελών πλευρών (όπως εμείς οι ανθρωπίσκοι), δεν μπορεί να είναι παρά ένα δημιούργημα ατελών παραγόντων, άρα ένα ατελές δημιούργημα. Θα με ρωτήσετε αν μπορώ να το αποδείξω αυτό που ισχυρίζομαι και θα απαντήσω όχι. Και σε αυτό ακριβώς το κενό της επιστήμης, πάντα θα βρίσκει χώρο και θα πατά η θρησκεία, η μαντεία, η προφητεία, η μελλοντολογία. (Αλλά θα ρωτήσω και εγώ τους θρησκευόμενους το απλοϊκό εξής ανέκδοτο: μπορεί ο Θεός να κατασκευάσει μια πέτρα τόσο βαρειά ώστε να μην μπορεί να την σηκώσει, μιας και ο Θεός μπορεί να τα κάνει όλα;). Ο βασικός προβληματισμός δηλαδή είναι αν από κάτι, μπορεί να παραχθεί κάτι μεγαλύτερο, αν από το μερικό μπορούμε να φτάσουμε στο όλον, αν ένας μικρός κύκλος μπορεί να δημιουργήσει έναν κύκλο πιο μεγάλο;
Είμαι σίγουρος ότι και εδώ υπάρχει ο αντίλογος από τους θρησκευόμενους, οι οποίοι βλέπουν τα πράγματα από την αντίθετη πλευρά: θα μου πουν, γιατί να ξεκινήσουμε την εξήγηση του σύμπαντος από το ατελές μικρό ανθρώπινο είδος που αδυνατεί να δημιουργήσει κάτι τέλειο και κάτι πιο μεγάλο από τον εαυτόν του -οπότε νοιώθει μόνος στο σύμπαν- και να μην ξεκινήσουμε από ένα τέλειο δημιούργημα, τον Θεό, ο οποίος πλέον μπορεί εύκολα -για τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού- να δημιουργήσει κάτι μικρότερο και ατελές, δηλαδή τον άνθρωπο;! Με άλλα λόγια, η λογική λέει ότι το ατελές δεν μπορεί να γεννήσει το τέλειο, ενώ η πίστη λέει ότι το τέλειο δύναται να δημιουργήσει το ατελές και να του δώσει και την προοπτική -αν είναι καλό παιδί- να γίνει τέλειο, σαν τον μπαμπά του. Θα σας πώ γιατί είμαι υπέρμαχος της πρώτης άποψης: γιατί υπάρχει ένα βασικό κριτήριο για μένα για το τι θα πιστέψω, το οποίο λέγεται βιωματική εμπειρία. Και η δική μου βιωματική εμπειρία λέει ότι γύρω μας και μέσα μας υπάρχει μόνο εγωισμός και αυτόν προσπαθούμε να τροφοδοτήσουμε! Όχι μόνο κακώς εννοούμενος εγωισμός, αλλά και καλός, με καθαρές προθέσεις που στηρίζεται σε έντιμες αρχές. Διότι εγωισμός είναι η αυτοαντίληψή μας, η είναι η θέση που τοποθετούμε τον ον που κρύβεται μέσα μας στην σκακιέρα του παγκόσμιου στερεώματος. Είναι αυτό που πολύ ωραία περιγράφει ο φίλος Μ.Λ. στη δεύτερη του πρόταση που παρέθεσα ανωτέρω.
Απολογητικό
Πώς ήθελα να ξέρω να γεννάω μικρά ποιήματα. Μου τα στερεί ο πολύλογος τρόπος μου. Εσκεμμένος σαν προφυλακτικό ν' αποφύγει την επώδυνη σύλληψη μη γίνει έναυσμα και αυτουργός μιας ακόμα συντομίας.
Με υποβάλλει σε τόσο χαμένο ποδαρόδρομο ξυπόλυτον νομίζοντας πως έτσι επιμηκύνει την ορισμένη της ζωής ηδονικότητα.
Ένα μικρό ποιήμα. Μωρό σχεδόν κι όμως ετοιμόλογο. Λίγο ανασηκωμένη προς τα πάνω η μυτούλα του αρχή λέξεις μάτια καρφωμένα στη συμπύκνωση μορφασμός στα χείλη ερμαφρόδιτος δεν ξέρεις ονειρεύεται πεινάει -έμφυτα συσπάται το ασεφές. Οι μικρές γροθίτσες του στο τέλος αρτιμελείς -σφιγμένες.
Ένα μικρό ποιήμα. Αβέβαιο ακόμη ανασαίνει στη θερμοκοιτίδα ο εντατικός θάλαμος γεμάτος μικρά μεγάλα ποιήματα κλεισμένα στα διαφανή πλαστικά τους κουκούλια.
Μικρά μεγάλα πάντα πρόωρο γεννιέται αν θα ζήσουν.
Ένα μικρό ποιήμα. Κι αν ό μη γένοιτο δεν επαρκέσει τελικά το οξυγόνο παρηγοριέσαι, λες τουλάχιστον απέφυγε εκείνον τον χαμένο ποδαρόδρομο που φάγανε στη μούρη τα μεγάλα ξυπόλυτα δονκιχωτικά.
[The thing she says at the beginning: one of these nights at about twelve o'clock this whole earth's gonna reel and rock... things thay'll tremble and cry for pain for the Lord's gonna come in his heavenly airplane.] Lyrics: If God had a name what would it be? And would you call it to his face? If you were faced with him In all his glory What would you ask if you had just one question? And yeah, yeah, God is great Yeah, yeah, God is good Yeah, yeah, yeah-yeah-yeah What if God was one of us? Just a slob like one of us Just a stranger on the bus Trying to make his way home If God had a face what would it look like? And would you want to see If seeing meant that you would have to believe in things like heaven and in Jesus and the saints and all the prophets And yeah, yeah, God is great Yeah, yeah, God is good Yeah, yeah, yeah-yeah-yeah Trying to make his way home Back up to heaven all alone Nobody calling on the phone 'cept for the Pope maybe in Rome And yeah, yeah, God is great Yeah, yeah, God is good Yeah, yeah, yeah-yeah-yeah Just trying to make his way home Like a holy rolling stone Back up to heaven all alone Just trying to make his way home Nobody calling on the phone 'cept for the Pope maybe in Rome
Παραφωνία στην κοσμική σιωπή
Τι εστί ζωή αναρωτιούνται οι πολλοί…
Να τι απαντώ:
Εστί η προσπάθεια για ύπαρξη
Εστί η σθεναρή αντίσταση της ενέργειας απέναντι στο χάος
Εστί το να θέλεις, όταν όλα τριγύρω σου εμποδίζουν να θέλεις
Εστί να τραγουδάς -έστω και παράφωνα- όταν όλα γύρω σου σωπαίνουν
Εστί να βλέπεις ομορφιά παντού,
ακόμα και κάτω από μια πέτρα, όπου όλα μοιάζουν θαμμένα, αβοήθητα
Εστί να χορεύεις ενώ είσαι ανάπηρος
Εστί να γελάς ενώ μέσα σου πονάς
Εστί να νοιώθεις ελεύθερος ενώ σε κλείνουν συρματοπλέγματα
Εστί να κοιτάς τον άλλον βαθειά μέσα στα μάτια του
και να βλέπεις έναν αδερφό απ’ το ένα μάτι και έναν φίλο απ’ το άλλο
Εστί να βρίσκεσαι μίλια μακριά από τους δικούς σου
και να κάνεις δικούς σου αυτούς που τυχαία βρίσκεις γύρω σου
Εστί να αφήνεσαι στη μουσική, όπως ένα φτερό αφήνεται στο βοριά
Εστί να αφήνεσαι στην τύχη και ας νοιώθεις μόνος άλλη μια φορά
Εστί να ακολουθείς τις Σειρήνες και ας ξέρεις ότι θα σε πλανέψουν
Εστί -επιτέλους- να στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου και να χαίρεσαι τη μοναδική στιγμή σου
Εστί να κάνεις λάθη και να πληρώνεις γι’ αυτά
Εστί να δακρύζεις και να ξεπλένεις το αμαρτωλό σου κορμί με δάκρυα καυτά
Εστί να αναπολείς τα ξέγνοιαστα χρόνια, τότε που ήσουν παιδί και όλα ήταν πιο απλά
μα εστί και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου μεγάλε!
Εστί να αναζητάς τον άνθρωπο που θα βαδίσετε μαζί
και αν δεν τον βρίσκεις να πνίγεις τις σκέψεις στο κρασί
και την άλλη μέρα αχάραγα ακόμα να ξεκινάς γέρο από την αρχή για την θάλασσά σου.
