Το ξημέρωμα της ιδέας του φόβου...

Η βιωματική γνώση, νομίζω είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις κάτι νέο. Δεν το ξεχνάς, αυτό που αγγίζει τη σάρκα σου, δεν το ξεχνάς, αυτό που αφήνει τα σημάδια στα κύτταρά σου.

Χτες, συνειδητοποίησα, από πού προέρχεται η λέξη "ξημέρωμα". Είναι από το ε-ξημέρωμα, την εξημέρωση δηλαδή, όλων εκείνων των άγριων και ζοφερών συναισθημάτων, που ξεπηδούν κατά τη διάρκεια της νυχτός, όλα εκείνα που φοβάσαι ή νομίζεις ότι φοβάσαι, όλα εκείνα που σε τρομάζουν και σε συνθλίβουν. Είναι η αυγή, εκείνη η πρώτη φωτεινή χαραγματιά του ορίζοντα, που λειτουργεί σαν ένα φρένο στο ξεφάντωμα του νυχτερινού πολέμου, σαν ένα όριο ανάμεσα σε τούτον και τον άλλον κόσμο... Η πρώτη εκείνη γραμμή, το λυκαυγές, είναι που βροντοφωνάζει: "λύκε αν σου κοτάει τώρα, βγες!", και έτσι σκορπά κάθε υποκόσμιο βρυχηθμό και τον ξαποστέλνει από εκεί που 'ρθε... Τα χρώματα της χαραυγής, είναι τα χρώματα της νίκης... 

Το φως, ήρθε! Έφτασε, για να εξημερώσει τα άγρια και τους αγρίους...

Πόσο μ' αρέσει το ξημέρωμα... Υπάρχει μια ηρεμία και μια ησυχία στη φύση, μια ανακούφιση από το νυχτερινό κάματο της συνεχούς αγωνίας... Μια ακόμα βαθιά ανάσα, για αυτά που -έστω πρόσκαιρα-, σιωπήσαν... Είναι εκείνη η ώρα της καταμέτρησης των θυμάτων του νυχτερινού εσωτερικού πολέμου. Της αναμέτρησης με το φόβο σου. Με την ιδέα του φόβου σου πιο σωστά. Είναι η ώρα, που -έστω πρόσκαιρα- νοιώθεις ότι επήλθε ανακωχή. Είναι η ώρα, που πάνω σε μια πέτρα ξαποστένεις το κουφάρι σου, αγναντεύεις το άγνωστο και υπόσχεσαι λαβωμένος: 

"μια ανάσα ρε πούστηδες, και θα επανέλθω...".