Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα γάμο στα Μεσόγεια Αττικής. Είναι μια περιοχή που πάντα με δυσκόλευε να κινηθώ, να προσανατολιστώ και να ανασάνω βρε αδερφέ! Βάσανο μεγάλο δηλαδή!
Μεγάλοι δρόμοι, πολλοί δρόμοι, γέφυρες από πάνω, άλλες από κάτω, άλλες παραδίπλα, διασταυρώσεις, ξαναμανά διασταυρώσεις... και νοιώθω μπλεγμένος σε μια πλεχτάνη του οδοστρώματος! Νοιώθω σαν να μπαίνω μέσα στη γη και να μην μπορώ να βγώ...
Και τα σπίτια, τόσο μακρυά το ένα από το άλλο, διάσπαρτα και απομονωμένα...
Προσπαθώντας να αναλύσω γιατί αυτή η αίσθηση, νομίζω με έχει σημαδέψει ένα σπουδαίο κομμάτι από το "Χρονικό" των Κ.Χ. Μύρη - Γ. Μαρκόπουλου που μιλάει για κάποια άλλη απομόνωση, για κάποια άλλα βάσανα, για κάποια άλλη νύφη...
Και το ερώτημα παραμένει:
"Απορώ και εξίσταμαι, τι περιμένεις νύμφη μου ανύμφευτη;"
"Μια νύχτα στα Μεσόγεια"
Στίχοι: Κ.Χ. Μύρης
Μουσική-Ερμηνεία: Γ. Μαρκόπουλος
Μια νύχτα στα Μεσόγεια
τον 'πιάσαν καταδότες
σφαλίσαν τα υπόγεια
κλειδώσανε τις πόρτες
βάλαν μπροστά τις μηχανές
και γυάλισαν τις μπότες.
Απορώ και εξίσταμαι
τι περιμένεις
νύφη μου
ανύμφευτη.
Δυο νύχτες το μαστίγιο
του όργωνε τις πλάτες
στο πιάνο κηροπήγιο
φωτίζει το βασανιστή
να παίζει μ' ένα βιολιστή
Μπετόβεν και σονάτες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου