Εμείς οι ιατροί δύσκολα βλέπουμε τον άνθρωπο ως συναισθηματικό ον, καθότι το απομονώνουμε από την ολότητά του και το φυλακίζουμε μοναχά στο σώμα του, ξέχωρα από την κοινωνική του υπόσταση, την προσωπική του ταυτότητα, την μοναδική οντότητά του. Αυτή η απομόνωση, δεν είναι άραγε ρατσιστικό στοιχείο με βάση τα όσα λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση;!
Αυτή η πρακτική ακόμα και όταν αναγνωρίζεται ως λάθος και δημοσιεύεται σε ένα από τα μεγαλύτερα περιοδικά με ένα από τους μεγαλύτερους impact factors, έχει ελάχιστο, ανύπαρκτο πιο σωστά, πραγματικό αντίκτυπο (impact) στην καθημερινή κλινική πρακτική μας. Άρα, αν είναι ανύπαρκτο πώς το βλέπουμε, θα αναρωτηθεί εύλογα ο αγαπητός αναγνώστης και θα έχει και δίκιο... Η απάντηση είναι απλή: κάποιοι από εμάς, τον διατηρούμε στη φαντασία μας και στις καρδιές μας αυτόν τον αντίκτυπο, διότι εξάλλου μόνο εκεί εντοπίζεται το συναίσθημα. Εκεί, μόνο εκεί, πέρα από βιβλία, διδαχές, ή άλλες παραινέσεις...
Εκεί, που μόνο μια ανθρωπολογική ματιά, μπορεί να διεισδύσει...
Y.Γ.: Θυμάμαι έναν καθηγητή Ανατομίας στο 2ο έτος, Τρουπής με τ' όνομα!, να μας λέει με στόμφο: "το νου σας ρεμάλια στον μαστό της γυναίκας! αν πάθει κάτι ο μαστός της χάνει ολάκερη τη θηλυκότητά της, ή πιο σωστά, ολάκερη την ύπαρξή της... γι' αυτό πάντα να ψηλαφάτε τους μαστούς των γυναικών!! Ακούτε; Πάντα!!"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου