Αν ο κρυφός ερχόμενος δεν έχασε το δρόμο...


Ένας παππούς στην Καστοριά, αφού έχασε τη γυναίκα του πριν κάποια χρόνια, έκανε πέτρα την καρδιά του και δώρισε τα όργανά της για μεταμόσχευση. Όμως, η καρδιά του, όπως είπαμε, πέτρωσε, και έπαθε αμέσως μετά έμφραγμα, το οποίο τον οδήγησε να κάνει τελικά διπλό bypass.

Αυτός ο παππούλης λοιπόν, έρχεται συχνά πυκνά και του μετράω την πίεση στο ιατρείο του Ερυθρού Σταυρού, όπου προσφέρουμε κάποια απογεύματα τις ταπεινές υπηρεσίες μας, εμείς οι μικροί ιατροί που τόσο η έννοια του Σταυρού (που κουβαλάμε), όσο και το χρώμα αυτού (για πάντα ερυθρό, όπως το αίμα), λες και μας έχουν με έναν μυστήριο τρόπο καθορίσει....

Σήμερα όμως, δεν ήρθε για την πίεση. Τον είδα αναψοκοκκινισμένο, αν και δεν έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη. Μπήκε κατευθείαν στο θέμα, παρ' ότι επέμενα να του μετρήσω την πίεση...:

"Θέλω Στρατάκο μου, να σου κάνω μια ερώτηση. Γιατί να μην μπορώ εγώ να γνωρίζω ποια άτομα πήραν τα όργανα της γυναίκας μου και αραιά και πού βρε παιδί μου, να παίρνω ένα τηλέφωνο και να ρωτώ τι κάνετε; πώς είστε; Επίσης, αναρωτιέμαι, αν -λέω αν-, τα όργανα της γυναίκας μου πήγαν σε μια άλλη γυναίκα που ίσως και αυτή να είναι μόνη και να είναι κοντά στην ηλικία μου, γιατί να μην μπορώ να τη βρω να τη ρωτήσω αν θέλει να μείνουμε μαζί και να κάνουμε παρέα, έτσι να ανταλλάζουμε δυο κουβέντες βρε Στρατάκο...;"

Πριν προλάβω να συγκροτήσω τη σκέψη μου και να του απαντήσω κάτι -έστω φαινομενικά- αληθές, πρόλαβε και μου ξεφούρνισε και τον δεύτερο καημό του:

"Πάω που λες σήμερα στη Νομαρχία, να μου γράψουν φάρμακα και μου είπαν ότι δεν είχαν άλλα νούμερα προτεραιότητας. Καθώς πήγαινα να φύγω, ήρθαν τρία άτομα, μπήκαν στο γραφείο άνετοι και ωραίοι και πήραν νούμερα για να πάνε να τους γράψουν εκείνη την ώρα φάρμακα... Καλά, τόσο άδικη αυτή η κοινωνία; Θα μπορούσα να κάνω φασαρία, αλλά συγκρατήθηκα, γιατί πλέον δεν ξέρω πότε θα με ξαναπροδώσει η καρδιά μου... Σε ρωτώ όμως βρε Στρατάκο, αυτή η κοινωνία, δεν έχει τίποτα να δώσει σε έναν άνθρωπο που έδωσε τα όργανα της γυναίκας του, που έπαθε έμφραγμα και το μόνο που ζητά είναι λίγο κατανόηση...;"

Πλέον, δεν έκανα καμία προσπάθεια συγκρότησης της σκέψης μου, γιατί μπροστά μου, έβλεπα μια συντετριμμένη ψυχή... Σε αυτές τις περιπτώσεις, μόνο η σιωπή μπορεί κάτι να πει...

Αφού ο παππούς κάθισε, μέχρι τότε ήταν όρθιος και μου τα εξιστορούσε όλα αυτά, του είπα μόνο:

"Μην μου στενοχωριέσαι κύριε Δανιήλ, κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό δεν λένε οι σοφοί αυτού του κόσμου; Εσύ όποτε θα δυσκολεύεσαι, θα περνάς από εδώ να τα λέμε λιγάκι, ε; Και τα φάρμακα θα μου τα φέρεις να στα γράψω εγώ."

Και καθώς έφευγε ο παππούς, στα αυτιά μου βούιζε εκείνος ο στίχος από το υπέροχο άσμα του "Χρονικού" του Μαρκόπουλου και του Κ.Χ. Μύρη που είχε τον τίτλο "Αρχάγγελος" και έλεγε: 

"Αν ο κρυφός ερχόμενος δεν έχασε το δρόμο θα φτάσει τα μεσάνυχτα μ' ένα κουπί στον ώμο..."