Και η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια...



Η κοινωνία μας, θέλει κυρίως το αποτέλεσμα, αυτό είναι γνωστό. Το ότι το θέλει όμως, με κάθε κόστος και απώλεια, αυτό ίσως είναι λιγότερο γνωστό, μα αυτό είναι το περισσότερο καταστροφικό για αυτήν και τους πολίτες της.

Συνέχεια σου προτάσσει το θέμα της καριέρας, το θέμα της επιτυχίας, της εμπεριστατωμένης γνώσης, μα κυρίως της εξειδικευμένης γνώσης, ως ένα κατόρθωμα, μια ανταμοιβή της προσπάθειά σου, κάτι το οποίο φυσικά ενέχει εξουσιαστικά χαρακτηριστικά, καθώς σου αποδεικνύει ότι μπόρεσες και τιθάσευσες τον εαυτό σου και τους άλλους...

Πόσο εξουσία κρυμμένη στην τόση επιτυχία την αποδεδειγμένη;

Συνέχεια σου προτάσσει εκείνο το βασανιστικό "θα μπορούσες να έκανες αυτό... και να γινόσουν εκείνο...", το οποίο κάπου νοθεύει το όνειρο με την ψύχωση... κάτι το οποίο φυσικά εντάσσεται στα ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά μιας νοσηρής κοινωνίας, που αφήνει στην άκρη τα πηγαία και αληθινά όνειρα και τα αντικαθιστά (με παρόμοιο τρόπο που γίνονται οι μεταλλάξεις στη βιολογία) με κάτι το οποίο είναι κατασκευασμένο, δηλητηριασμένο και κατευθυνόμενο... 

Συμπέρασμα: όνειρα και αυτά μεταλλαγμένα...

Οι καριέρες σε περιμένουν, όπως και οι καρέκλες σε περιμένουν... Τα βιβλία, οι "σπουδαίες" ιδέες και σπουδές, οι μεγάλοι δρόμοι... είναι εκεί και περιμένουν. Αν τις προσπεράσεις ξερνούν χολή και σου κουνούν το χέρι δημιουργώντας σου την αίσθηση της προδοσίας... Πρόδωσες μια  ιδέα, την δική σου την ιδέα, άρα τελικά τον εαυτό σου... Μια έντεχνη προσπάθεια από τους ηγούντες της κοινωνίας, να σε αυτοκαταστρέψουν... Εσύ ο ίδιος αυτομαστιγώνεσαι, αυτολογοκρίνεσαι, αυτοτιμωρείσαι, αυτοδικάζεσαι, τελικά... καταδικάζεσαι σε αιώνια υποταγή και σε αιώνια ήττα, γιατί ο ποιητής είναι εκεί και το φωνάζει, μα εσύ δεν τον ακούς! Είναι εκεί και σου εξηγεί, μα εσύ δεν ακούς. Είναι εκεί... πάντα ήταν εκεί, από πολύ παλιά... μα εσύ δεν ήσουν ούτε εκεί, ούτε παλιά, ούτε τώρα. Εσύ λείπεις. Όλοι λείπουν. Ακόμα και τα όνειρά σου λείπουν. Τα όνειρά σου τελικά, λείπουν γιατί λυπούν με τη νόθευσή τους και την αυτοαναίρεσή τους...

Συμπέρασμα: όνειρα και αυτά εκλιπόντα...

Συνέχεια θυμάμαι εκείνη τη φοβερή άποψη ενός καθηγητή μου στην Ιατρική, που έλεγε ότι όσο εξειδικεύεται ένας άνθρωπος στη γνώση, από τη μια βαθαίνει η πληροφόρησή του για ένα θέμα, ενώ απ' την άλλη στενεύει το εύρος των θεμάτων του, μέχρι να φτάσει τελικά αυτός ο ίδιος άνθρωπος να γνωρίζει τα πάντα (απείρως βαθύ επίπεδο) για το τίποτα (απείρως στενό φάσμα)!

Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι και ο στόχος ή το νόημα της ζωής, καθώς με έχει απασχολήσει πολύ στη ζωή μου το κατά πόσον τα πάντα χωρούν στο τίποτα, ή λόγο στενότητος χώρου τελικά, καταφέρνουν τα πάντα να στενο-χωρούν για το τίποτα...

Και αν όλα αυτά για το τίποτα λοιπόν, ποιο το νόημα των πάντων;

Καταλαβαίνει κανείς; Ή πιο σωστά, (μιας και είπαμε ότι δεν ακούς), ακούει κανείς;



"Farytale"
by Ludovico Einaudi