Πρόσφατα είχα κουβέντα σχετικά με ένα νόμο του κράτους, τον 4139/2013 (ΦΕΚ Α΄74), ο οποίος στο άρθρο 68, παρ. 3 κάνει λόγο ότι:
"Δεν συνιστά δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς έκφραση ευγνωμοσύνης".
Και το θέμα της κουβέντας μου, κατέληξε να είναι γύρω από την έννοια της ευγνωμοσύνης και πώς αυτή εκφράζεται ή πρέπει να εκφράζεται. Θα προσυπογράψω ότι η διάταξη αυτή, νομιμοποιεί, ή για να το πω πιο απλά, ότι δίνει χώρο σε πολλούς (που τους αρέσει να παρακολουθούν τον κόσμο μέσα από παραθυράκια, φακελάκια, και λοιπά κοντόφθαλμα γυαλάκια), να μπορέσουν απρόσκοπτα και -πλέον- με τις ευλογίες του νόμου και της ηθικής, να συνεχίζουν και να συνεχίζουν ετούτο το κράτος να απομυζούν και να το σαπίζουν...
Διότι, αγαπητοί μου, πώς μπορεί η απέραντη έννοια της ευγνωμοσύνης να χωρέσει σε και να καθοριστεί από τις στενές γραμμές (μιάμιση για την ακρίβεια) ενός νόμου; Πώς μπορεί ένα γραπτό να μιλήσει για κάτι που δεν μπορεί να καταγραφεί, παρά μόνο να βιωθεί; Πώς μπορεί κάποιος να ορίσει τον ευγνώμονα, όταν κινδυνεύει να περιγράψει τελικά τον... αγνώμονα (=αχάριστο);
Ποιος κύριος δικαστής, θα κρίνει τι είναι από ευγνωμοσύνη και τι όχι;
Ποιος έρημος ασθενής θα κρίνει πώς πρέπει να δείξει την ευγνωμοσύνη του απέναντι σε έναν σωτήρα ιατρό, όταν το κατεστημένο υποδεικνύει έναν μόνο τρόπο, που κλείνεται μέσα σε ένα φακελάκι;
Ποιος ξερόλας ιατρός θα κρίνει πώς πρέπει να δείξει την ευγνωμοσύνη του ένας ασθενής, όταν στο νου του πρέπει να έχει ότι αυτό που κάνει, οφείλει να το κάνει (το "οφείλει", εννοείται με μια συνειδησιακή απόχρωση, ίσως απέναντι στον ιπποκρατικό όρκο για παράδειγμα) χωρίς να κοιτάξει τίποτε άλλο; Μάλιστα, οφείλει "να κάνει το καλό και να το ρίξει στο γιαλό, και μάλιστα γρήγορα, και μάλιστα να μην ζητήσει και κανένα αντάλλαγμα...", όπως είπε και ένας καρδιολόγος.
Ξέρετε, ο κόσμος, δεν πρέπει να είναι ο υπόλογος, ούτε ο ιατρός ο υπαίτιος, μιας διαστρεβλωμένης κατάστασης. Αν εγώ είμαι κακοπληρωμένος ιατρός, αν δουλεύω σε δουλικές συνθήκες, αν νοιώθω κοινωνική αδικία όταν η γειτόνισσά μου που βάφει νύχια και βγάζει φρύδια στο "νύχι-νύχι" για παράδειγμα, δεν μου φταίει ο καημένος ο κοσμάκης. Μου φταίει το υπουργείο, το κράτος, η εξουσία, η κακή παιδεία μας. Αν πρέπει να ζητήσω από κάποιον τον λόγο, είναι αυτούς με τους οποίους κάνω τη σύμβαση, δηλαδή το γαμημένο το κράτος, και αυτό όχι γιατί δεν είναι εντάξει απέναντί μου, αλλά γιατί τελικά βιάζοντας εμένα τον ιατρό, δεν είναι εκείνο εντάξει απέναντι στους πολίτες, όπως εξάλλου είχαμε συμφωνήσει... Άρα, αν έπρεπε να νοιώθουμε θυμό, είναι επειδή το κράτος χρησιμοποιεί το κορμί μας ως έναν ακόμα κρίκο σε εκείνη τη μακρυά χαλύβδινη αλυσίδα με την οποία μαστιγώνει την πλάτη των πολιτών, επί χρόνια τώρα... και του αφήνει βαθιά εντυπωμένα τα άσβηστα σημάδια του...
Δεν είναι ο πολίτης, ο δότης, αλλά ο αποδέκτης. Και την ευγνωμοσύνη του ξέρει να την δείχνει με πολύ πιο απλούς τρόπους, σίγουρα όχι υλικούς. Αν ένας ιατρός, επιθυμεί τον υλικό τρόπο, νομίζω έχει κάπου μπερδευτεί στο τι προσφέρει και τι ζητά από αυτήν την υπηρεσία που παρέχει...
Η ευγνωμοσύνη του κόσμου, κατάσταση αμιγώς συναισθηματική, δείχνεται, δεν κρύβεται. Μοιράζεται, δεν καταγράφεται. Δείχνεται με το βλέμμα, με την ένταση που σου σφίγγει το χέρι ο ασθενής ή ο συγγενής του όταν τους σώσεις, με την αγωνία που έχει να σε χαιρετήσει όταν σε δει κάπου εκτός νοσοκομείου...
Δεν χρειάζονται πολλά για να φανερωθεί η ευγνωμοσύνη.
Χρειάζονται όμως πολλά, για να αφανιστεί η αγνωμοσύνη, από τούτο το πολύπαθο εν σήψη σύστημα, βρισκόμενο σε πολυοργανική ανεπάρκεια...
"Δεν συνιστά δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς έκφραση ευγνωμοσύνης".
Και το θέμα της κουβέντας μου, κατέληξε να είναι γύρω από την έννοια της ευγνωμοσύνης και πώς αυτή εκφράζεται ή πρέπει να εκφράζεται. Θα προσυπογράψω ότι η διάταξη αυτή, νομιμοποιεί, ή για να το πω πιο απλά, ότι δίνει χώρο σε πολλούς (που τους αρέσει να παρακολουθούν τον κόσμο μέσα από παραθυράκια, φακελάκια, και λοιπά κοντόφθαλμα γυαλάκια), να μπορέσουν απρόσκοπτα και -πλέον- με τις ευλογίες του νόμου και της ηθικής, να συνεχίζουν και να συνεχίζουν ετούτο το κράτος να απομυζούν και να το σαπίζουν...
Διότι, αγαπητοί μου, πώς μπορεί η απέραντη έννοια της ευγνωμοσύνης να χωρέσει σε και να καθοριστεί από τις στενές γραμμές (μιάμιση για την ακρίβεια) ενός νόμου; Πώς μπορεί ένα γραπτό να μιλήσει για κάτι που δεν μπορεί να καταγραφεί, παρά μόνο να βιωθεί; Πώς μπορεί κάποιος να ορίσει τον ευγνώμονα, όταν κινδυνεύει να περιγράψει τελικά τον... αγνώμονα (=αχάριστο);
Ποιος κύριος δικαστής, θα κρίνει τι είναι από ευγνωμοσύνη και τι όχι;
Ποιος έρημος ασθενής θα κρίνει πώς πρέπει να δείξει την ευγνωμοσύνη του απέναντι σε έναν σωτήρα ιατρό, όταν το κατεστημένο υποδεικνύει έναν μόνο τρόπο, που κλείνεται μέσα σε ένα φακελάκι;
Ποιος ξερόλας ιατρός θα κρίνει πώς πρέπει να δείξει την ευγνωμοσύνη του ένας ασθενής, όταν στο νου του πρέπει να έχει ότι αυτό που κάνει, οφείλει να το κάνει (το "οφείλει", εννοείται με μια συνειδησιακή απόχρωση, ίσως απέναντι στον ιπποκρατικό όρκο για παράδειγμα) χωρίς να κοιτάξει τίποτε άλλο; Μάλιστα, οφείλει "να κάνει το καλό και να το ρίξει στο γιαλό, και μάλιστα γρήγορα, και μάλιστα να μην ζητήσει και κανένα αντάλλαγμα...", όπως είπε και ένας καρδιολόγος.
Ξέρετε, ο κόσμος, δεν πρέπει να είναι ο υπόλογος, ούτε ο ιατρός ο υπαίτιος, μιας διαστρεβλωμένης κατάστασης. Αν εγώ είμαι κακοπληρωμένος ιατρός, αν δουλεύω σε δουλικές συνθήκες, αν νοιώθω κοινωνική αδικία όταν η γειτόνισσά μου που βάφει νύχια και βγάζει φρύδια στο "νύχι-νύχι" για παράδειγμα, δεν μου φταίει ο καημένος ο κοσμάκης. Μου φταίει το υπουργείο, το κράτος, η εξουσία, η κακή παιδεία μας. Αν πρέπει να ζητήσω από κάποιον τον λόγο, είναι αυτούς με τους οποίους κάνω τη σύμβαση, δηλαδή το γαμημένο το κράτος, και αυτό όχι γιατί δεν είναι εντάξει απέναντί μου, αλλά γιατί τελικά βιάζοντας εμένα τον ιατρό, δεν είναι εκείνο εντάξει απέναντι στους πολίτες, όπως εξάλλου είχαμε συμφωνήσει... Άρα, αν έπρεπε να νοιώθουμε θυμό, είναι επειδή το κράτος χρησιμοποιεί το κορμί μας ως έναν ακόμα κρίκο σε εκείνη τη μακρυά χαλύβδινη αλυσίδα με την οποία μαστιγώνει την πλάτη των πολιτών, επί χρόνια τώρα... και του αφήνει βαθιά εντυπωμένα τα άσβηστα σημάδια του...
Δεν είναι ο πολίτης, ο δότης, αλλά ο αποδέκτης. Και την ευγνωμοσύνη του ξέρει να την δείχνει με πολύ πιο απλούς τρόπους, σίγουρα όχι υλικούς. Αν ένας ιατρός, επιθυμεί τον υλικό τρόπο, νομίζω έχει κάπου μπερδευτεί στο τι προσφέρει και τι ζητά από αυτήν την υπηρεσία που παρέχει...
Η ευγνωμοσύνη του κόσμου, κατάσταση αμιγώς συναισθηματική, δείχνεται, δεν κρύβεται. Μοιράζεται, δεν καταγράφεται. Δείχνεται με το βλέμμα, με την ένταση που σου σφίγγει το χέρι ο ασθενής ή ο συγγενής του όταν τους σώσεις, με την αγωνία που έχει να σε χαιρετήσει όταν σε δει κάπου εκτός νοσοκομείου...
Δεν χρειάζονται πολλά για να φανερωθεί η ευγνωμοσύνη.
Χρειάζονται όμως πολλά, για να αφανιστεί η αγνωμοσύνη, από τούτο το πολύπαθο εν σήψη σύστημα, βρισκόμενο σε πολυοργανική ανεπάρκεια...
1 σχόλια:
Αγαπητέ Στράτο,
Έχεις δίκαιο να διαφωνείς και να καταγγέλλεις το νόμο κατά τον οποίο «δεν συνιστά δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς έκφραση ευγνωμοσύνης».
Αν η διάταξη αφορούσε αποκλειστικά τη σχέση γιατρού – αρρώστου (οπότε αυτό θα έπρεπε να καθορίζεται σαφώς και να περιλαμβάνεται σε έναν νόμο καθαρά ιατρικού περιεχομένου) ίσως θα μπορούσε να συζητηθεί το θέμα.
Αλλά η σχέση γιατρού-αρρώστου να εξισώνεται με τη σχέση υπαλλήλου πολεοδομίας - πολίτη ή εφοριακού - πολίτη (ή οποιουδήποτε άλλου υπαλλήλου – πολίτη), αυτό μόνο στη σουρρεαλιστική, αλλοπρόσαλλη και στρεβλή νοοτροπία της ελληνικής γραφειοκρατίας μπορεί να το περιμένεις.
Ας μείνουμε λοιπόν στην ιερή σχέση γιατρού – αρρώστου, ας τη διερευνήσουμε διεξοδικά και ας αναζητήσουμε μεταξύ μας αλλά και μέσω των συλλογικών ιατρικών οργάνων τρόπους για να τη διαφυλάξουμε και να την κρατήσουμε στο ύψος που της ανήκει.
Α.Ν.
Δημοσίευση σχολίου