Ποιος φταίει;

Σήμερα μας μιλούσε επί 1 περίπου ώρα ένας επιμελητής χειρουργικής που φεύγει από το νοσοκομείο που είμαι, προφανώς γιατί έχει μια καλύτερη πρόταση να δουλέψει αλλού.

Άκουσα τόσες @@ριές, που θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια, όταν μας έκαναν κύρηγμα όλοι οι μεγαλοκαθηγητάδες και το μόνο που κερδίζαμε ήταν να νυστάξουμε περισσότερο για να κοιμηθούμε με μεγαλύτερη όρεξη όταν φτάσουμε σπίτι.

Επίσης κατάλαβα ότι άλλο επιστήμοντας και άλλο άνθρωπος. Κάποιος μπορεί να είναι πολύ καλός στη δουλειά του -ο εν λόγω θεωρείται πολύ καλός στο νοσοκομείο- αλλά σαν προσωπικότητα να μην έχει ολοκληρωθεί, να είναι αφιλοσόφητος, να έχει συμπλέγματα κοινωνικά και προσωπικά και να μην μπορεί να σταθεί απέναντί σου αντρίκεια. Ειδικά μάλιστα όταν αυτός ο τύπος προσπαθούσε να φιλοσοφήσει και να μας πει εν συντομία τι είναι η ιατρική μέσα από τη δική του καριέρα, που μόνο προβολή του εαυτού του έκανε στην τελική, τότε λυπάσαι κάποιους ανθρώπους που είναι τόσο μακρυά από τα μεγάλα και ωραία νοήματα αυτού του κόσμου.

Σε κάποια φάση μας ρώτησε ποιος νομίζουμε ότι φταίει που νοιώθουμε τα ποδάρια μας να τρέμουνε σε αυτά τα πρώτα μας ιατρικά βήματα. Μην είναι η σχολή μας; Μην είναι ο εαυτός μας; Μην είναι τα νοσοκομεία; Τότε μου ήρθε στο μυαλό το ποίημα του Βάρναλη "οι Μοιραίοι" και του απαντάω με φωνή στεντόρια: "φταίει πρώτα από όλα το κρασί! όπως είπε και ο Βάρναλης!" και τον είδες να ξαφνιάζεται. Μήπως δεν ήξερε τον συγκεκριμένο στίχο; Μήπως δεν ήξερε τον Βάρναλη; Με αυτές τις σκέψεις άρχισα να ξαφνιάζομαι εγώ, αλλά ησύχασα και συνέχισα να κάνω πως τον ακούω τον τύπο! Τι να πεις σε έναν βλάκα, που σε ρωτάει χαζομάρες, μιας και στη φάση που είμαστε μπορεί να μας βοηθήσει μόνο με το να μας πάρει από το χεράκι και να μας μάθει ιατρική σκέψη, και όχι με το να μας μαζεύει σε ένα δωματικάκι και να αμπελοφιλοσοφούμε, κάνοντας το κομμάτι του απέναντι στα γκομενάκια - αγροτικίνες συναδέλφους; Τι να πεις σε αυτόν, ο οποίος με είχε κράξει όταν είχα μπει μια φορά σε ένα χειρουργείο που χερουργούσε αυτός, γιατί δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω, λέγοντάς μου ότι το πόστο μου είναι να βάζω καθετήρες και levin στα ΤΕΠ και όχι να είμαι στα χειρουργεία; Και όταν του απάντησα ότι αυτά τα έχω κάνει επανειλημμένως και ότι ενδιαφέρομαι να δω και άλλα πράγματα, μου ανταπάντησε: -Πολύ άνετο σε βρίσκω!

Ξέρετε κάτι; Βαρέθηκα -για να μην πω σιχάθηκα!- τους τύπους που το παίζουν ότι αντιστέκονται στο σύστημα, που κάνουν κύρηγμα, που το παίζουν άνετοι, που κατόρθωσαν να είναι επιστήμονες αλλά όχι ανθρώπινες προσωπικότητες. Βαρέθηκα αυτούς που αναζητούν θεωρητικά τον υπαίτιο μιας κατάστασης και την ίδια ώρα βαριούνται, για να μην πω αδυνατούν, να σου δώσουν οι ίδιοι μια πραγματική λύση. Δεν χρειάζεται η κοινωνία μας -και ιδιαίτερα η ιατρική- αναλυτές των προβλημάτων, αλλά άτομα που είναι διατεθιμένα να δώσουν λύσεις καθημερινά και έμπρακτα. Τέρμα οι αμπολοφιλόσοφοι και οι άβουλοι!!! Όποιος έχει @@ ας αναμετρηθεί με το θεριό!

Ξέρω ένα πράγμα: αυτοί που αντιστέκονται, αντιστέκονται με τις πράξεις τους και ποτέ δεν λένε ότι αντιστέκονται, αλλά το διακρίνεις από κάθε τους κίνηση. Εξάλλου "οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά..." όπως είπε και ένας άλλος ποιητής.


Οι μοιραίοι

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παραία πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!

(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!