Η μάχη είναι για τους μαχητές, τους τρελούς και τους φιλόσοφους. Σπανίζουν και οι τρεις κατηγορίες. Και ακόμα πιο πολύ σπανίζει ο συνύπαρξη των τριών αυτών κατηγοριών σε μια μόνο υπόσταση: τον Ιατρό.
Άντε να δούμε πόσο γερές είναι οι πλάτες μας και πόσο από το βάρος του κόσμου μπορούν να σηκώσουν... Αρχίζει η ώρα της αληθινής φιλοσοφίας, η ώρα της αποκάλυψης των αληθινών συναισθημάτων, η ώρα που το παιδί -που κάποτε ονειρευόταν και μετρούσε τα άστρα- καλείται να προασπίσει τα όνειρά του, με ένα όμως αντίτιμο: να γίνει άντρας. Και ο άντρας είναι αυτός που ξεπερνά τα όρια των ονείρων του, φτάνει στις γειτονιές των εφιαλτών, αλλά συνειδητά αποφασίζει να ξαναγυρίσει στα μοσχομυριστά περιβόλια των ονείρων του και να μείνει εκεί για πάντα.
Άντε, καλές αντοχές, απανταχού μαχητές! Παλέψτε να μην παγώσει ποτέ το τρεχούμενο νερό που ποτίζει την ψυχή μας και δροσερεύει την μιλιά μας. Άνθρωπος που αντέχει, είναι άνθρωπος που μπορεί και αρθρώνει λόγο-μιλιά-λαλιά!
"Η Μηλιά" - Λουδοβίκος Ανωγείων - Βενετσάνου,Κανά,Καλημέρη,Τζανουδάκη
(παραδοσιακό - τι άλλο θα ήταν!)
(παραδοσιακό - τι άλλο θα ήταν!)
Γιατί μηλιά μου ψήγεσαι
και κιτρινοφυλλιάζεις
ειν’ τα μήλα σου βαριά
ή το νερό σου λείπει
Δεν είν τα μήλα μου βαριά
ούτε νερό μου λείπει
Κόρη και νιος φιλιώντανε
κάτω από τα κλαδιά μου
κι ορκίστηκαν στα κλώνια μου
να μην ξεχωριστούνε
Τώρα ξεχωριστήκανε
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου