Προσεδάφιση Σελήνης

Σαν σήμερα το αστρονομικό ημερολόγιο αναφέρει ότι πραγματοποιήθηκε η πρώτη προσεδάφιση στον δορυφόρο μας, στη αδερφή μας Σελήνη. Δεν ξέρω αν πράγματι έγινε όλο αυτό ή αν ήταν ένα καλοστημένο χολουγουντιανού τύπου σκηνικό για να αποκατασταθεί το ηθικό της NASA και μαζί όλων των ΗΠΑ, μιας και το αντίπαλο δέος, η Σοβιετική Ένωση, είχε ήδη καταγράψει αρκετές επιτυχίες στην κατάκτηση του ουρανου! Ό,τι και αν έγινε πάντως, θέλω να σταθώ σε δυο άλλα σημεία:

Όταν ο Νιλ Άρμστρονγκ άνοιξε την πόρτα της μικρής σεληνακάτου και πάτησε το πόδι του στη Σελήνη είπε: "ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα...". Αναλύστε σας παρακαλω αυτήν την πρόταση. Στην ουσία μιλάει για την ανθρώπινη κοινωνία και τα κατορθώματά της. Μιλάει δηλαδή για την δύναμη που έχει ο άνθρωπος σαν σύνολο και όχι σαν μονάδα, καθώς τονίζει ότι αν κατορθώνει κάποια πράγματα είναι επειδή του παρέχει τα κατάλληλα εφόδια η ίδια η κοινωνία στην οποία ζει, μεγαλώνει, μορφώνεται και προτυποποιεί. Όλη αυτή η ιδέα είναι ένα ιδεατό μοντέλο της κοινωνίας στην οποία θα έπρεπε να ζούμε. Όλο αυτό ήταν ένα μήνυμα από τον Νιλ Αρμστρονγκ που εξέπεμψε προς τα πέρατα του σύμπαντος.

Στην συνέχεια όταν κατέβηκε και ο Έντγουιν Μπαζ Ώλντριν, ο δεύτερος της αποστολής, αναφώνησε: "Υπέροχη... Υπέροχη μοναξιά!" Αυτός τώρα εξέπεμψε ένα άλλο τεράστιο μήνυμα: την μαγεία που μπορεί να έχει η μοναξιά. Την δύναμη, την εκφραστικότητα, την ηρεμία, την εσωτερική γαλήνη που αποπνέει η μοναξιά.

Αυτά τα δυο μηνύματα είναι αλλά και συνάμα δεν είναι αντιφατικά. Ο πρώτος μιλάει για την δύναμη της ομάδας, του συνόλου. Ο δεύτερος για την δύναμη της μονάδας, της μοναχικής ύπαρξης του ανθρώπου και τις μάχες που δίνει, όταν απέναντί του έχει απογυμνωμένο τον εαυτό του και μόνον! Ποιός από τους δυο εξέφρασε καλύτερα το τι εστί άνθρωπος απέναντι στο συμπαντικό κοινό που εκείνη την ώρα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την παράσταση; (την λέξη παράσταση λάβετέ την μεταφορικά ή κυριολεκτικά, αναλόγως με το τι πιστεύετε ότι έγινε τότε, 40 χρόνια πριν...). Και οι δυο ήταν άνθρωποι, που ο καθείς τους άρθρωσε από την πλευρά του την ερμηνεία της λέξης άνθρωπος.

Άνθρωπος λοιπόν κύριοι και κυρίες μου είναι και οι δυο αυτές πλευρές που ακούστηκαν (;) από τους δυο αστροναύτες στις 20 Ιουλίου 1969. Είναι μια μίξη της μοναχικής του και της συλλογικής του υπόστασης. Και εκεί κρύβεται η ισορροπία σε έναν άνθρωπο. Στο κατά πόσον δηλαδή θα κατορθώσει να συμβιβάσει αυτές τις δυο αντιθετικές δυνάμεις, που τραβούν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Στο κατά πόσον ο εαυτός του θα μπορέσει να εισχωρήσει ανάμεσα στις ζωές των άλλων, αλλά συνάμα και κατά πόσον θα αφήσει χώρο μέσα του να εισχωρήσουν οι υπόλοιποι!

Υ.Γ.: Μια σημαντική υποσημείωση: αν κάποιος είναι ρομαντικός, δεν θα κατορθώσει ποτέ να τα συμβιβάσει αυτές τις δυο αντιθετικές δυνάμεις που τυραννούν τον άνθρπωο, αλλά θα κείται έρμαιο πότε στη μια πλευρά και πότε στην άλλη. Ένα όμως είναι σίγουρο: όποια πλευρά και αν ακολουθεί, θα την ακολουθεί παθιασμένα, δινόμενος ολοκληρωτικά και αυτοθυσιαστικά. Άρα λοιπόν ό,τι αναφέρθηκε σε αυτό το post, δεν αφορά τους ρομαντικούς, καθώς αυτοί είναι άλλο είδος ανθρώπου, δεν καταλαβαίνουν τίποτα, είναι στον κόσμο τους και θα παραμείνουν κλεισμένοι σε αυτόν και καταδικασμένοι να προσπαθούνα να συμβιβάσουν τα ασυμβίαβαστα (όπως η αρχή της απροσδιοριστίας ένα πράγμα, που όταν πας να πλησιάσεις περισσότερο μια πληροφορία τότε χάνεις από την άλλη και τανάπαλιν).


http://www.youtube.com/watch?v=zaNAiQAwciM