Στα μέρη που μεγάλωσα

Όταν κάπου το μπροστά δεν φαίνεται καθαρά, όταν ομίχλη σκεπάζει τα βήματά σου, τότε αυθόρμητα και σχεδόν αντανακλαστικά κοιτάς πίσω σου, αναζητάς ένα σημάδι που θα σου πει ότι βαδίζεις σωστά, που θα σου πει ότι το χτες έχει συνέχεια με το σήμερα... Ο άνθρωπος δεν αντέχει την ασυνέχεια, τον σκοτώνει ο κατακερματισμός!

"Στα μέρη που μεγάλωσα"
φωνή: Μανώλης Λιδάκης
μουσική: Ορφέας Περίδης
στίχοι: Θοδωρής Γκόνης

Όταν ήμουν παιδί

Επιστρέφω σε δρόμους που όταν ήμουν παιδί, η ψυχή μου γλέντησε,

σε καλντερίμια, σε σοκάκια, σε χωματόδρομους και σε πλατείες,

εκεί που πάντα υπήρχε χώρος μα ποτέ όρεξη για αλητείες,

εκεί που η αστροφεγγιά τη ζωή μου κέντησε.

Τότε, σε κάθε βήμα έχτιζα ένα όνειρο,

σε κάθε σκέψη έβαζα ερωτηματικό,

σε κάθε γωνιά έψαχνα με λαχτάρα το κρυμμένο μυστικό

και σε κάθε γωνιά οι ηθικές επιταγές με κρατούσαν όμηρο.

Δεν είχα αντίληψη του χώρου που βαδίζω,

μόνο κοιτούσα τον ήλιο που φώτιζε το εμπρός,

αυξαίνοντάς μου την πεθυμιά να μπω στον κόσμο του αντρός,

ξεχνώντας συνεχώς το τώρα να αντικρίζω.

Βυθίστηκα στο κλάμα από το φόβο του θανάτου,

μα έχοντας τριγύρω φωτεινούς ανθρώπους,

που μου έμαθαν τεχνάσματα και τρόπους,

βγήκα μαγεμένος από την αναζήτηση του αοράτου.

Φως παντού και ταραχή, έρωτας και αγωνία,

παιχνίδι, ποδοβολητό, όρεξη και πολυκοσμία,

τα γνωρίσματα εκείνης της εποχής που ζούσα με μανία,

είναι αυτά που αναζήτησα στη μελλοντική συμβία.

Τώρα μονάχος περπατώ κάτω από το χλωμό φεγγάρι,

έχοντας γύρω μου σκιές που δεν παύουν να ενοχλούν,

σκιές που ξέχασαν για ποιο λόγο ακριβώς ζουν,

σκιές που μαυρίζουν του ονείρου μου το άσπρο μαργαριτάρι.

Όλος ο κόσμος που έχτισα μες στο παιδικό μου το μυαλό,

υγρό τοπίο τώρα φαίνεται, σοκάκι γλιστερό…

Τα πάντα σκοτείνιασαν με μιας,

μόνη παρηγοριά τα παραμύθια της γιαγιάς,

μα και αυτά χωρίς το ζωντανό τους χαρακτήρα,

λες και είναι βράχοι, φαγωμένοι από του χρόνου την αρμύρα…

Και οι άνθρωποι οι φωτεινοί, καράβια ναυαγισμένα,

ρίξαν άγκυρα στη γη, άραξαν αποσταμένα,

μα με την αστροφεγγιά τι γίνεται; Τι γίνεται με μένα;

by astromonos